The mood-boosting power of crying | Kathy Mendias

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: shirin etebar Reviewer: Pedram Pourasgari

طبق آکادمی چشم پزشکی آمریکا،

ما سالانه ۱۵ تا ۳۰ گالن اشک ایجاد می‌کنیم.

من همان کسی هستم که شما یک تولیدکننده با حجم زیاد می‌نامید.

According to the American Academy of Ophthalmology,

اکنون با وجود اینکه با افزایش سن، مقدار کمتری اشک تولید می‌کنیم،

we create 15 to 30 gallons of tears a year.

به این نتیجه رسیدم که تا ۸۰ سالگی‌ام،

I am what you would call a high-volume producer.

۴۰ وان حمام با اندازه متوسط را پر از اشک کرده باشم.

Now even though we do create less tears as we age,

گریه کردن در سال‌های اول زندگی‌ام؟

چیزی نیست که بخواهم به آن ببالم.

I figure by the time I'm 80,

وقتی پنچ ساله بودم،

I will have filled up 40 average-sized bath tubs.

فکر کردم که ایده‌ی خوبی است اگر نوشتن اسمم را

روی دیوار خانه تمرین کنم.

Now crying in my early years?

بیرون از خانه.

Not something I would brag about.

مامانم خیلی با من موافق نبود.

When I was five,

به من یک مسواک داد و گفت:

I thought it was a good idea to practice writing my name

«بیا، تمیزش کن.»

منم این کار را کردم.

on the side of the house.

برای مدت طولانی پشت میز ناهارخوری می‌نشستم.

Outside the house.

Momma didn't agree with me much.

نمی‌خواستم که سبزیجاتم را بخورم.

She handed me a toothbrush and said,

شما احتمالا این احساس را تجربه کردید.

"Here, scrub."

So I did.

برنامه‌های مورد علاقه‌ام را از دست می‌دادم و دیوانه‌وار گریه می‌کرم.

I'd sit at the dining room table for what seemed like an eternity.

I didn't want to eat my vegetables.

همیشه گریه کردن با چیزی ناخوشایند همراه بود.

You probably know the feeling.

خوشبختانه، من بزرگ شدم.

I'd miss all my favorite shows and cry like crazy.

روی دیوارها چیزی نمی‌نوشتم، شروع به خوردن سبزیجاتم کردم

Crying was always associated with something bad.

و به دنیای خارق‌العاده‌ی مادر بودن وارد شدم.

بگذارید که به شما بگویم، گریه کردن معنای کاملا جدیدی پیدا می‌کند.

Fortunately, I grew up.

I stopped writing on the walls, started eating my vegetables,

نه ماهه باردار و روی مبل نشسته بودم

and I entered the wonderful world of motherhood.

در حال نگاه کردن به در ورودی جایی که کیف‌هایم آماده بودند،

And let me tell you, crying takes on a whole new meaning.

در انتظار من،

چون من امیدوار بودم که امروز روز زایمان خواهد بود.

I was nine months pregnant and I was sitting on the couch,

کمی بیشتر در آن‌جا می‌نشینم

و با خودم فکر می‌کنم، «می‌دانی، قادریم انسان‌ها را به فضا بفرستیم

looking at the front door where my bags were packed,

waiting for me,

اما به نظر می‌رسد که نمی‌فهمیم نوزاد کِی به دنیا می‌آید.»

because I was hopeful that today would be the day.

سپس احساس کردم این فشار در قفسه سینه‌ام تلنبار می‌شود،

I settle in a little bit more,

and I think to myself, "You know, we can put humans into space,

بغض گلویم را می‌گیرد

و فقط اشک می‌ریزم.

but we can't seem to figure out when a baby will be born."

And then I feel this pressure build up in my chest,

می‌دانید چرا؟

هیچ نظری ندارم.

my throat get really tight,

و ندانستن علت گریه‌ام در آن زمان،

and I just burst into tears.

خوب، فقط من را بیشتر ناراحت کرد،

در نهایت من به خاطر ناراحت بودن، ناراحت بودم.

And you know what?

نفس عمیق کشیدم - (دَم)

I had no idea why.

و آن را بیرون دادم - (بازدم)

And not knowing why at the time,

well, that just got me more upset,

فکر کردم که کمک می‌کند، اما نه، کمکی نکرد.

so I eventually was just upset for being upset.

بعد برادرم با پوزخندش وارد می‌شود و به من می‌گوید:

I took a deep breath -- (Inhales)

and I let it out -- (Exhales)

«چه مشکلی داری؟»

Thought that would help, but no, it didn't.

گفتم: «هیچی، تنهام بذار.»

و او این کار را کرد، با تمام سرعت دوید.

Then my brother walks in with his smirky grin and he says to me,

و می‌دانید بعد از رفتنش چه کردم؟

"What's wrong with you?"

I said, "Nothing, just leave me alone."

بیشتر گریه کردم.

شرمنده و خجالت‌زده بودم، درست مثل وقتی که کودک بودم.

And he did, he ran as fast as he could.

And you know what I did when he left.

و خوشبختانه،

I cried even harder.

من فقط برای نه روز دیگر مجبور به نگاه کردن به آن کیف

I was ashamed and embarrassed, just like when I was a kid.

در کنار در ورودری بودم،

درست قبل از تاریخ زایمان.

و سرانجام، بدن من اعلام کرد که زمانش است.

Now lucky for me,

I only had to look at that bag sitting by the front door

و بعد از ۱۸ ساعت احساس اینکه بدنم سعی می‌کند این انسان کوچک را

for another nine days,

right before my expected date of delivery.

که به اندازه یک توپ بولینگ وزن داشت بیرون براند

And finally, my body said it was time.

And after 18 hours of feeling my body try to expel this little human

و بعد از ساعت‌ها فشار دادن

به قدری که فکر می‌کردم مطمئناً این بچه گیر کرده است،

that weighed about the size of a bowling ball,

در یک چشم به هم زدن،

دختربچه زیبای من جنیفر

and hours of pushing so hard

that I thought for sure this baby was stuck,

وارد دنیا شد.

within a heartbeat,

بهش نگاه کردم و او گریه کرد

my beautiful baby girl Jennifer

و من هم گریه کردم.

تمام آن احساسات و فشاری که فقط چند ثانیه قبل در درونم وجود داشت

entered the world.

And I looked at her, and she cried

and then I just cried.

بلافاصله با شادی‌بخش‌ترین احساس آرامشی که تا به حال احساس کرده بودم

All of that emotion and pressure that I had inside just seconds before

جایگزین شد.

و بعد از نه ماه گریه بر سر این ترس‌ها و اضطراب‌ها

was immediately replaced with the most joyous sense of relief

و هورمون‌های غیرقابل کنترل،

that I had ever felt.

آن لحظه به عمیق‌ترین، صمیمانه‌ترین

And after nine months of crying over these fears and anxieties

and crazy out-of-control hormones,

و شادترین گریه زندگی من تبدیل شد.

that was instantaneously transformed into the deepest,

هیچ کنترلی نداشتم.

most heartfelt, happiest cry of my life.

آن گریه‌های واقعا سخت،

آن اشک‌های شادی،

آن اشک‌های شادی‌بخش،

And I had no control.

جایی برای رفتن نداشتند جز بیرون.

Those really hard tears,

و این اشک‌ها،

those happy tears,

آن لحظه، آن بلندی باورنکردنی بود

those overwhelming joyful tears,

که به من الهام بخشید تا سه معجزه کوچک دیگر را به دنیا بیاورم

they had nowhere to go but out.

و شروع کنم به کمک به دیگران که معجزه‌هایشان را بیاورند.

And it was those tears,

that moment, that incredible high,

من مربی زایمان شدم

that inspired me to birth three more little miracles

و با گریه رابطه جدیدی را شروع کردم.

and start to help others have their own.

در اوایل ۳۰ سال تدریسم بود،

یک کلاس تاثیر زیادی روی من گذاشت.

I became a childbirth educator,

and I started a whole new relationship with tears.

موضوع شب -

احساسات بارداری، همانطور که فهمیدید.

It was early in my 30 years of teaching,

و برای کلاس مهم بود

I had a class touch my heart like no other.

که ابتدا در مورد تغییرات عاطفی و پاسخ‌ها در دوران بارداری بیاموزند

The topic for the night --

emotions of pregnancy, go figure.

و اینکه چگونه وقتی گریه می‌کنیم، احساس می‌کنیم که بدن در تلاش خارج کردنِ

And it was important for the class

احساسات اضافی‌ست،

to first learn about the emotional changes and responses during pregnancy,

تقریباً مثل اینکه در حال پردازش چیزی است که نمی‌تواند در درونش نگه دارد.

and how when we cry, it can feel like the body's trying to push out

مانند یک دریچه اگزوز برای احساسات شدید غم،

that extra emotion,

almost like it's processing what it can't hold inside.

شادی یا دل‌گرمی پس از روزها،

Like an exhaust port for extreme feelings of sadness,

سال‌ها انتظار برای آن لحظه جادویی.

joy or even relief after days,

این حس به معنای واقعی کلمه مانند این است که بدن شما تمام آن احساسات را

years of anticipation of that one magical moment.

به شکل آبی سرازیر شده از چشمانتان بیرون می‌دهد.

It can literally feel like your body is squeezing out all that emotion

اشک‌هایمان.

اشک ریختن همیشه در کلاس من انتظار می‌رفت.

in the form of water coming from our eyes.

این بار اشک‌های من نه، تازه مادرها.

Our tears.

و این شب در این کلاس،

Now tears were always expected during my classes.

خیلی متفاوت بود.

Not mine this time, the new moms'.

تازه صحبتم در مورد تغییرات عاطفیِ بارداری تمام شده بود

و می‌خواستم در مورد سندرم کُوِید صحبت کنم.

And this night in this class,

it was way different.

کلمه «کوِید» از اصطلاح فرانسوی «کوِیر» (couver) گرفته شده

I had just finished talking about the emotional changes of pregnancy

که به معنای «پرورش» است،

شبیه به پرندگانی که از لانه محافظت می‌کنند.

and I went in to talk about the couvade syndrome.

خوب، چه کسی بهتر از شریک مادر باردار از این لانه محافظت می‌کند؟

Now the word "couvade" comes from a French term, "couver,"

which means "to brood,"

similar to birds protecting a nest.

سندرم کوید یا همان حاملگی سمپاتیک،

یک پدیده واقعی است

Well, who better to protect this nest than the expecting mother's partner?

که در آن شریک غیرباردار می‌تواند ویژگی‌های بارداری را به خود بگیرد؛

Also called a sympathetic pregnancy,

مانند نوسانات خلقی، از دست دادن خواب،

the couvade syndrome is a real-life phenomenon,

افزایش وزن

where the non-pregnant partner can take on pregnancy characteristics

و برای برخی، یک میل واقعا شدید برای انجام یک کار جدید و غیرمنتظره،

like mood swings, loss of sleep,

مانند خرید یک ماشین اسپرت جدید

weight gain

یا شروع یک سرگرمی جدید مانند آشپزی.

and for some, a really intense drive to do something new and unexpected,

معمولا کلاس بعد از آن کمی می‌خندد

و تمام می‌شود.

like buy a new sports car

or start a new hobby like gourmet cooking.

جلسه را تمام می‌کنیم.

اما کلاس آن موقع به اتمام نرسید.

زمانی که جمله‌ام را تمام کردم،

The class usually laughs a little bit after that

این تازه پدر تنومند و بزرگ جثه از جایش بلند شد

and that's it.

We end the night.

But it didn't end there.

و مطمئن بودم که می‌خواهد از کلاس خارج شود.

When I finished my sentence,

اما در عوض، با صدایی گرفته و کوبنده گفت:

this big, burly father-to-be stands up,

«خوب، بچه‌ها،

چند نفر از شما در طول این گریه کردید،

and I thought for sure he was leaving.

می‌دانید، همین بارداری؟»

But instead, in a really gruff, commanding way, he says,

کلاس را زیرنظر گرفتم تا مطمئن شوم همه خوب هستند.

"Alright, you guys,

how many of you have cried during this thing,

حال آن‌ها خوب بود،

فقط به آنچه که قرار بود در بعد اتفاق بیفتد مشتاق بودند.

you know, her pregnancy?"

و سپس، آقایی محترم دستش را بلند کرد و گفت: «من گریه کردم.»

I scan the class to make sure everybody was OK.

They were fine,

و بعد نفری دیگر،

they were just very intent on what was going to happen next.

و داستان‌ها بعد از آن ادامه داشت.

And then, one gentleman raises his hand and says, "I have."

حتی این دختر واقعاً ساکت -

And then another,

او نامزد یکی از مادران باردار بود -

and the stories just flowed.

او به همسرش نگاه می‌کند و می‌گوید:

Even this really quiet gal --

«می‌بینی؟ بهت گفتم گریه کردن من هم عادی بود.»

she was the fiancee of one of the expecting moms --

کلاس با هم ارتباط گرفت،

آن‌ها به یکدیگر اعتبار می‌دادند

she looks at her and she says,

و آن شب همه با احترامی تازه

"See? I told you my crying was normal too."

برای شریک غیرباردار از آنجا دور شدیم.

The class connected,

این اتفاق مرا برای در آغوش گرفتن آن اشک‌ها مشتاق‌ترکرد.

they validated each other,

and we all walked away with a new respect

سپس بهتر شد.

for the non-pregnant partners that night.

در آخرین شب آن کلاس شش هفته‌ای،

For me, that solidified my passion to embrace those tears.

یکی از مادران باردار نزد من آمد.

Then, it got better.

می‌خواست که خصوصی با من صحبت کند و من گفتم البته،

On the last night of that same six-week class,

به گوشه‌ای رفتیم.

او گفت:

one of the expecting moms came up to me.

«باید از شما برای نجات رابطه‌ام تشکر کنم.»

She asked to talk to me privately, and I said of course,

گذاشتم که بیشتر توضیح دهد و به من گفت

and we went into the corner.

که شوهرش قصد ترک او را داشته

And she says,

"I need to thank you for saving my relationship."

به خاطر تغییرات خلق و خو

و گریه‌زاری‌های غیرقابل کنترلش،

و آشفتگی و عصبانیت او از این بارداری.

I let her go on, and she tells me

that her husband was considering leaving her

اما او ترکش نکرد.

over her mood swings,

او در ادامه به من گفت که آن‌ها فهمیدند که گریه کردن طبیعی است.

out-of-control crying,

and his turmoil and anger over this pregnancy.

و شوهرش به او گفته که وقتی گریه می‌کند

But he didn't leave.

She went on to tell me that they realized now it's OK to cry.

دیگر مانند قبل عصبانی نیست.

واو!

And he had told her that when he cries,

نه تنها گریه کردن کلاس من را به هم نزدیک کرد،

he doesn't feel as angry.

بلکه آن زوج را هم در کنار هم نگه داشت.

Wow!

و می‌دانید، نظر او در مورد عصبانیت برای من واقعاً بسیار جالب بود،

Not only did crying bring my class together,

بنابراین جستجو کردم، تحقیقاتی انجام دادم

it kept that couple together.

و مطمئناً دکتر اورن هاسون،

And you know, his comment about anger was really, really intriguing to me,

روانشناس تکاملی،

او نظریه هایی داشت در مورد اینکه اشک‌ها دید ما را تار می‌کنند،

so I looked around, did some research,

and sure enough, Dr. Oren Hasson,

واقعاً این توانایی را دارد که گاهی اوقات توانایی ما در واکنش به آن خشم را کاهش دهد.

an evolutionary psychologist,

he had some theories about when tears blur our vision,

it really has the ability to, sometimes, reduce our ability to react to that anger.

اما اشک‌ها عصبانیت نبودند.

آن‌ها بیشتر شبیه دریچه آزادسازی بودند.

اگرچه خیلی از ما تلاش می‌کنند که آن اشک‌ها را درونشان نگه دارند

But the tears weren't the anger.

They were more like the release valve.

اما بیرون دادن آن‌ها واقعا ممکن است که حرکت بهتری باشد.

نگه داشتن آن‌ها درون خود

And though many of us, we try to keep those tears inside,

به احساسات خشم و غم ما شاخ و برگ می‌دهد.

but letting them out really may be the better move.

و در حالی که آن‌ها را رها می‌کنیم،

هورمون‌های بدن ما در آماده‌باش بالایی قرار دارند

Keeping them inside

can amplify our feelings of anger or sadness.

و ما این موضوع را

به خاطر دکتر ویلیام فری، بیوشیمی‌دان، می‌دانیم.

And while we're releasing those tears,

او دریافت که درون اشک‌های احساسی ما -

our hormones inside, they're on high alert,

نه گریه روزمره، مثل اشک ناشی از خمیازه،

and we know this

بلکه گریه‌های احساسی ما -

because of Dr. William Frey, a biochemist.

غلظت بالایی از هورمون‌های استرس

He found that inside of our emotional tears --

و لوسین انکفالین وجود دارد

که به بیان آسان‌تر، اندورفین است.

not our everyday, like, yawning tears,

but our emotional tears --

و در حالی که هورمون‌های استرس ما به بدن ما کمک می‌کنند،

there's high concentrations of stress hormones

and leucine enkephalins,

اندورفین‌ها، آن مواد شیمیایی که باعث ایجاد حس خوب می‌شوند،

which, easier on my tongue, is endorphins.

به عنوان یک مسکن

And while our stress hormones are helping our bodies out,

برای تقویت روحیه کمک می‌کنند.

حالا چه کسی آن را نمی‌خواهد؟

our endorphins, those feel-good chemicals,

برای بسیاری از ما دو محرک برای ترشح اندورفین وجود دارد.

they're helping to act as a pain reliever

to boost our mood.

استرس و درد.

Now who wouldn't want that?

There are two triggers for the release of endorphins

و برای زنی که زایمان می‌کند

و استرس و درد را با هم تجربه می‌کند،

for most of us.

Stress and pain.

اندورفین یک هدیه است.

And for a woman giving birth,

همانطور که زایمان پیش می‌رود،

آندورفین‌ها برای کمک به او برای زایمانِ طولانی‌مدت احتمالی افزایش می‌یابند.

experiencing both stress and pain,

endorphins, they are a gift.

در نتیجه،

مادر بهتر می‌تواند با شرایط کنار بیاید

As the labor progresses,

those endorphins will rise to help her with a potentially long labor.

و بعد از زایمان احساس هوشیاری و سرخوشی بیشتری می‌کند.

گریه کردن

As a result,

the mom is better able to cope,

قطعا عالی است.

and she can feel more alert and almost euphoric after the birth.

ای کاش کلمه‌ی مناسب‌تری وجود داشت.

گریه فرصتی برای تسکین جسمی،

Crying

is just awesome.

صمیمیت بین دو نفر

I wish there was a bigger word.

و در نهایت

Crying offers us an opportunity for physical relief,

باعث ارتقای سلامت جسمی و روانی می‌شود.

for intimacy between two individuals

و به‌عنوان بیانی

and ultimately,

از شدیدترین تجربیات درونی انسانی ما،

it promotes physical and mental well-being.

And as an expression

نیازی به خجالت،

of our most intense interior human experiences,

به شرمساری

و نیازی به فرار نیست.

there is no need to be embarrassed,

ما باید با گریه رابطه سالمی داشته باشیم

no need to be ashamed

و نگاهمان به گریه کردن را تغییر دهیم.

and no need to run away.

آن‌ها را بسیار ترسناک و گیج‌کننده می‌بینیم،

We need to have a healthy relationship with crying

در حالی که واقعا زیبا،

تسکین‌دهنده و اطمینان‌بخش هستند.

and change the way we view tears.

We see them as overwhelming and scary and confusing,

آن‌ها را نمی‌توان به‌عنوان یک زنگ هشدار در نظر گرفت

when they're really beautiful,

که نشان‌دهنده نادرست بودن چیزی است،

soothing and reassuring.

بلکه آن‌ها عملکرد طبیعیِ بدنِ شگفت‌انگیز ما هستند.

They're not to be seen as some screeching alarm bell

that something is wrong

گریه کردن برای من به اندازه نفس کشیدن ضروری است.

but rather a natural functionality

و حالا، اگر شوهر فوق‌العاده‌ام مرا در حال گریه کردن روی آن کاناپه ببیند،

of our amazing bodies.

Crying is as essential to me as breathing.

کسی که مجبور شده بیشتر از آنچه که می‌خواست درباره گریه کردن بیاموزد،

And now, if I'm caught crying on that couch by my wonderful husband,

فرار نمی‌کند.

او از من می‌پرسد که چرا گریه می‌کنم

who has had to learn way more about crying than he ever wanted to,

و به او می‌گویم که فقط نیاز دارم خودم را خالی کنم.

he doesn't run away.

او دستم را می‌گیرد

He'll ask me why I'm crying,

و می‌دانید چه خواهم کرد؟

and I'll let him know I just need my release.

همه چیز را بیرون می‌ریزم.

سپس در آن حس عمیق صمیمیت

He'll take my hand,

and you know what I'll do?

I will let it all out.

و احساس آرامش خارق‌العاده‌ای فرو می‌روم

And then I'm going to sink into that deep sense of intimacy

که فقط اشک‌هایم می‌توانند به ارمغان بیاورند.

متشکرم.

and extraordinary sense of relief

that only my tears can bring.

Thank you.