Adam Grant: What frogs in hot water can teach us about thinking again | TED

Transcriber:

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh vn

شاید شنیده باشید که اگر یک قورباغه را در یک دیگ آب جوش بیندازید

فوراً بیرون می‌پرد،

اما اگر آن را در آب ولرم قرار دهید، و سپس به آرامی گرمش کنید،

You might have heard that if you drop a frog in a pot of boiling water,

قورباغه زنده نمی‌ماند.

مشکل بزرگ قورباغه این است که توانایی بازنگری وضعیت را ندارد.

it will jump out right away,

but if you put it in lukewarm water, and then slowly heat it up,

تشخیص نمی‌دهد که وان آب گرم دارد به یک تله مرگ تبدیل می‌شود --

the frog won't survive.

تا وقتی که خیلی دیر شود.

The frog's big problem is that it lacks the ability to rethink the situation.

انسان‌ها شاید از قورباغه‌ها باهوش‌تر باشند،

اما جهان ما پر است از دیگ‌های آهسته جوش.

It doesn’t realize that the warm bath is becoming a death trap --

به این فکر کنید که مردم چقدر آهسته به هشدارها درباره یک پاندمی،

until it’s too late.

Humans might be smarter than frogs,

تغییرات آب‌وهوایی یا دموکراسی در خطر واکنش نشان دادند.

but our world is full of slow-boiling pots.

ما در شناسایی خطر شکست می‌خوریم

Think about how slow people were to react to warnings about a pandemic,

چون تمایلی به باز اندیشی وضعیت نداریم.

climate change or a democracy in peril.

ما در باز اندیشی تمام وضعیت‌ها مشکل داریم.

We fail to recognize the danger

انتظار داریم ترمزهای فرسوده‌مان همچنان کار کنند،

because we're reluctant to rethink the situation.

تا این که بالاخره در وسط بزرگراه از کار بیافتند.

We struggle with rethinking in all kinds of situations.

ما باور داریم بازار سهام همیشه صعودی خواهد بود،

حتی پس از این که درباره یک حباب بازار مسکن می‌شنویم.

We expect our squeaky brakes to keep working,

و به تماشای «بازی تاج و تخت» ادامه می‌دهیم حتی بعد از این که کیفیتش افت می‌کند.

until they finally fail on the freeway.

We believe the stock market will keep going up,

باز اندیشی یک مانع در تمام بخش‌های زندگی ما نیست.

even after we hear about a real-estate bubble.

And we keep watching "Game of Thrones" even after the show jumps the shark.

ما با خوشحالی لباس‌های جدید می‌خریم و آشپزخانه‌مان را نوسازی می‌کنیم.

اما وقتی نوبت به اهداف، هویت و عادت‌هایمان می‌رسد،

Rethinking isn't a hurdle in every part of our lives.

تمایل داریم در برابر تغییر مقاومت کنیم.

We're happy to refresh our wardrobes and renovate our kitchens.

در دنیایی که به سرعت تغییر می‌کند، این یک مشکل بزرگ است.

But when it comes to our goals, identities and habits,

من یک روانشناس سازمانی هستم.

شغل من، باز اندیشی درباره روش کار، رهبری و زندگی است.

we tend to stick to our guns.

And in a rapidly changing world, that's a huge problem.

اما این مانع گرفتار شدن من در دیگ‌های آهسته جوش نشده است،

I'm an organizational psychologist.

پس من شروع به مطالعه دلیل آن کردم.

It's my job to rethink how we work, lead and live.

فهمیدم که هوش به ما کمک نمی‌کند که فرار کنیم؛

But that hasn't stopped me from getting stuck in slow-boiling pots,

گاهی اوقات، ما را بیشتر گیر می‌اندازد.

خوب بودن در اندیشیدن، می‌تواند شما را در باز اندیشی بدتر کند.

so I started studying why.

I learned that intelligence doesn't help us escape;

شواهدی وجود دارد که هر چه باهوش‌تر باشید،

sometimes, it traps us longer.

احتمال آسیب‌پذیری شما از سوگیریِ «من تعصب ندارم» بیشتر است.

Being good at thinking can make you worse at rethinking.

همیشه می‌توانید دلایلی بیابید

There's evidence that the smarter you are,

تا خودتان را قانع کنید که در مسیر درستی هستید،

the more likely you are to fall victim to the "I'm not biased" bias.

که دقیقاً کاری است که من و دوستانم در سفری به پاناما کردیم.

من در دوره کالج کار کردم،

You can always find reasons

to convince yourself you're on the right path,

و در پایان سال اول، بالاخره پول کافی برای سفر پس‌انداز کردم.

which is exactly what my friends and I did on a trip to Panama.

این اولین باری که آمریکای شمالی را ترک می‌کردم.

هیجان‌زده بودم که برای اولین بار از یک کوه بالا بروم،

I worked my way through college,

and by my junior year, I'd finally saved enough money to travel.

که در واقع یک آتشفشان بود، به معنای واقعی کلمه یک دیگ آهسته جوش.

It was my first time leaving North America.

هدف‌گذاری کردم که به قله برسم و درون دهانه را ببینم.

I was excited for my first time climbing a mountain,

actually an active volcano, literally a slow-boiling pot.

خب، ما در پاناما بودیم،

دیر شروع کردیم،

اما قرار است فقط دو ساعت طول بکشد تا به قله برسیم.

I set a goal to reach the summit and look into the crater.

پس از چهار ساعت، هنوز به قله نرسیده‌ایم.

So, we're in Panama,

کمی عجیب است که اینقدر طول می‌کشد،

we get off to a late start,

but it's only supposed to take about two hours to get to the top.

اما ما برای بازاندیشی در مورد این که باید برگردیم، توقف نمی‌کنیم.

After four hours, we still haven't reached the top.

تا حالا اینقدر راه آمده‌ایم.

باید بتوانیم به قله برسیم.

It's a little strange that it's taking so long,

بین من و هدفم قرار نگیر.

but we don't stop to rethink whether we should turn around.

ما متوجه نمی‌شویم که نقشه اشتباهی را خوانده‌ایم.

We've already come so far.

ما در بلندترین قله پاناما قرار داریم،

We have to make it to the top.

در واقع شش تا هشت ساعت طول می‌کشد تا به قله‌اش برسیم.

Do not stand between me and my goal.

We don't realize we've read the wrong map.

زمانی که بالاخره به قله می‌رسیم،

خورشید در حال غروب است.

We're on Panama's highest mountain,

ما سرگردانیم، بدون غذا، بدون آب، بدون موبایل،

it actually takes six to eight hours to hike to the top.

و بدون انرژی برای پایین رفتن از کوه.

By the time we finally reach the summit,

the sun is setting.

اسمی برای این نوع اشتباه وجود دارد،

We're stranded, with no food, no water, no cell phones,

و آن «تشدید تعهد به یک سیر اقدام محکوم به شکست» است.

and no energy for the hike down.

زمانی اتفاق می‌افتد که شما یک سرمایه‌گذاری اولیه به صورت زمان یا پول انجام می‌دهید،

There's a name for this kind of mistake,

it's called "escalation of commitment to a losing course of action."

و سپس متوجه می‌شوید که شاید انتخاب بدی بوده باشد،

اما به جای بازاندیشی، بیشتر روی آن سرمایه‌گذاری می‌کنید.

It happens when you make an initial investment of time or money,

می‌خواهید به خودتان و بقیه ثابت کنید

and then you find out it might have been a bad choice,

که تصمیم خوبی گرفته‌اید.

but instead of rethinking it, you double down and invest more.

تشدید تعهد

بسیاری از مثال‌های آشنای سقوط کسب‌وکارها را توضیح می‌دهد.

You want to prove to yourself and everyone else

بلاکباستر، بلک‌بری، کداک.

that you made a good decision.

رهبران فقط به جوشیدن در دیگ‌های آهسته‌جوش خود ادامه می‌دادند،

Escalation of commitment

explains so many familiar examples of businesses plummeting.

و در بازاندیشی راهبردهایشان ناموفق بودند.

Blockbuster, BlackBerry, Kodak.

تشدید تعهد

توضیح می‌دهد که چرا ممکن است برای مدت طولانی گرفتار یک شغل افتضاح شده باشید،

Leaders just kept simmering in their slow-boiling pots,

failing to rethink their strategies.

چرا احتمالاً مدت طولانی برای یک میز در رستوران منتظر مانده‌اید

Escalation of commitment

explains why you might have stuck around too long in a miserable job,

و چرا یک رابطه‌ی بد را ادامه داده‌اید

مدت‌ها بعد از این که دوستانتان به جدایی تشویق‌تان کرده بودند.

why you've probably waited for a table way too long at a restaurant

سخت است که اعتراف کنیم اشتباه کرده‌ایم

and why you might have hung on to a bad relationship

و این که شاید حتی سال‌ها زندگی‌مان را هدر داده‌ایم.

long after your friends encouraged you to leave.

پس به خودمان می‌گوییم،

«اگر سخت‌تر تلاش کنم، می‌توانم شرایط را عوض کنم.»

It's hard to admit that we were wrong

and that we might have even wasted years of our lives.

ما در فرهنگی زندگی می‌کنیم که سخت‌کوشی را پرستش

So we tell ourselves,

و ثابت قدم بودن را ستایش می‌کند.

"If I just try harder, I can turn this around."

اما گاهی اوقات، این باعث می‌شود که ادامه دهیم

We live in a culture that worships at the altar of hustle

در حالی که باید توقف کنیم تا دوباره بیاندیشیم.

آزمایش‌ها نشان می‌دهند که افراد ثابت‌قدم

and prays to the high priest of grit.

با احتمال بیشتری، در کازینوها دست‌شان را بیش از حد بازی می‌کنند

But sometimes, that leads us to keep going

when we should stop to think again.

و با احتمال بیشتری به حل کردن پازل‌های غیرقابل‌حل ادامه می‌دهند.

Experiments show that gritty people

من و همکارانم متوجه شدیم

are more likely to overplay their hands in casino games

که مربیان بسکتبال ان‌بی‌ای

که برای شکوفا کردن استعدادهای تازه‌کارها مصمم هستند

and more likely to keep trying to solve impossible puzzles.

آن‌ها را بیشتر از زمانی نگه می‌دارند که عملکردشان توجیه می‌کند.

My colleagues and I have found

و پژوهشگران پیشنهاد داده‌اند

that NBA basketball coaches

که کوهنوردان سرسخت‌تر، بیشتر در معرض مردن در طول سفر هستند،

who are determined to develop the potential in rookies

keep them around much longer than their performance justifies.

چون مصمم هستند که هر کاری که لازم است را برای رسیدن به قله انجام دهند.

And researchers have even suggested

that the most tenacious mountaineers are more likely to die on expeditions,

در پاناما، من و دوستانم شانس آوردیم.

because they're determined to do whatever it takes to reach the summit.

پس از این که حدود یک ساعت به پایین کوه آمدیم،

یک وانت از سمت آتشفشان به پایین آمد

و ما را از دیگ آهسته‌جوش‌مان نجات داد.

In Panama, my friends and I got lucky.

بین پشتکار قهرمانانه و حماقت سرسختانه مرز باریکی وجود دارد.

About an hour into our descent,

a lone pickup truck came down the volcano

گاهی بهترین نوع ثبات قدم،

and rescued us from our slow-boiling pot.

فشردن دندان‌ها به یکدیگر و بستن چمدان‌هاست.

There's a fine line between heroic persistence and stubborn stupidity.

«هیچ‌وقت تسلیم نشو» به این معنی نیست که «کار محکوم به شکست را ادامه بده».

Sometimes the best kind of grit

به این معناست که گرفتار یک مسیر محدود نشوی،

is gritting your teeth and packing your bags.

و پذیرای گسترش اهدافت باشی.

"Never give up" doesn't mean "keep doing the thing that's failing."

هدف نهایی، موفقیت در پایین آمدن از کوه است،

It means "don't get locked into one narrow path,

نه فقط رسیدن به قله‌ی آن.

اهداف شما می‌توانند موجب دید تونلی شده، و مانع از بازاندیشی وضعیت شوند.

and stay open to broadening your goals.

The ultimate goal is to make it down the mountain,

و فقط اهداف نیستند که این کوته‌فکری را به وجود می‌آورند،

not just to reach the top.

شخصیت شما هم عامل آن است.

Your goals can give you tunnel vision, blinding you to rethinking the situation.

در کودکی، شخصیت من در ورزش خلاصه می‌شد.

And it's not just goals that can cause this kind of shortsightedness,

من ساعت‌های بسیاری را به بسکتبال بازی کردن در حیاط می‌گذراندم،

و بعد از تیم بسکتبال مدرسه راهنمایی، در تمام سه سال کنار گذاشته شدم.

it's your identity too.

As a kid, my identity was wrapped up in sports.

من یک دهه را با فوتبال بازی کردن گذراندم، ولی نتوانستم به تیم دبیرستان راه پیدا کنم.

I spent countless hours shooting hoops on my driveway,

and then I got cut from the middle school basketball team, all three years.

در آن زمان، من تمرکزم را به یک ورزش جدید تغییر دادم: شیرجه.

I spent a decade playing soccer, but I didn't make the high school team.

من در آن بد بودم،

مثل فرانکشتاین راه می‌رفتم، نمی‌توانستم بپرم،

At that point, I shifted my focus to a new sport, diving.

به سختی می‌توانستم انگشتان پایم را بدون خم کردن زانو لمس کنم،

و از ارتفاع می‌ترسیدم.

I was bad,

اما مصمم بودم.

I walked like Frankenstein, I couldn't jump,

من تا تاریکی هوا در استخر ماندم،

I could hardly touch my toes without bending my knees,

و مربی‌ام من را از تمرین بیرون انداخت. (خنده)

and I was afraid of heights.

می‌دانستم که موفقیت، ریشه در کار و تلاش روزانه دارد،

But I was determined.

I stayed at the pool until it was dark,

و در نهایت، نتیجه‌ی سخت‌کوشی‌ام را خواهم گرفت.

and my coach kicked me out of practice. (Laughs)

در سال آخر دبیرستان، به لیست All-American راه پیدا کردم،

I knew that the seeds of greatness are planted in the daily grind,

و واجد شرایط المپیک ملی نوجوانان شدم.

and eventually, my hard work paid off.

من عقده‌ی شیرجه داشتم.

این فراتر از کاری که کرده باشم بود، به چیزی که من بودم تبدیل شد.

By my senior year, I made the All-American list,

and I qualified for the Junior Olympic Nationals.

من روی ماشینم یک استیکر شیرجه داشتم،

و آدرس ایمیل من این بود: “diverag at aol.com”

I was obsessed with diving.

It was more than something I did, it became who I was.

شیرجه برای من، راهی برای انطباق و برجسته شدن بود.

I had a diving sticker on my car,

من عضو یک تیم بودم و مهارتی کمیاب برای به اشتراک‌گذاری داشتم.

and my email address was “diverag at aol.com.”

افرادی بودند که از من حمایت کرده و پیشرفت من را کنترل می‌کردند.

Diving gave me a way to fit in and to stand out.

I had a team where I belonged and a rare skill to share.

اما وقتی به کالج رفتم،

ورزشی که عاشقش بودم، به چیزی تبدیل شد که کم کم از آن وحشت می‌کردم.

I had people rooting for me and control over my own progress.

در آن زمان،

من نمی‌توانستم شیرجه‌زنان مستعد بیشتری را با تلاش بیشتر شکست دهم.

But when I got to college,

باید از ارتفاع بیشتری شیرجه می‌زدم،

the sport that I loved became something I started to dread.

اما هنوز از ارتفاع می‌ترسیدم،

At that level,

و تمرین ساعت ۶ صبح، بی‌رحمانه بود.

I could not beat more talented divers by outworking them.

ذهنم بیدار بود، اما عضلاتم هنوز خواب بودند.

I was supposed to be doing higher dives,

but I was still afraid of heights,

روی شکم و پشتم شیرجه می‌زدم

and 6am practice was brutal.

و دیگ آهسته‌جوش من در این زمان، یک استخر بسیار سرد بود.

My mind was awake, but my muscles were still asleep.

I did back smacks and belly flops

هرچند یک سؤال بود که مانع از بازاندیشی من می‌شد.

and my slow-boiling pot this time was a freezing pool.

«اگر من یک شیرجه‌زن نیستم، پس چه کسی هستم؟»

در روان‌شناسی، اصطلاحی برای این نوع از شکست در بازاندیشی وجود دارد --

There was one question, though, that stopped me from rethinking.

به آن «ضبط هویت» می‌گویند.

"If I'm not a diver, who am I?"

این زمانی است که شما به درک زودرس از این که چه کسی هستید، می‌رسید

In psychology, there's a term for this kind of failure to rethink --

و چشمتان را به خویش‌های جایگزین می‌بندید.

it's called "identity foreclosure."

احتمالاً شما ضبط هویت را تجربه کرده‌اید.

It's when you settle prematurely on a sense of who you are

شاید بسیار وابسته بودید

به یک ایده‌ی اولیه از این که به چه مدرسه‌ای بروید،

and close your mind to alternative selves.

با چه کسی ازدواج کنید،

You've probably experienced identity foreclosure.

یا چه شغلی را انتخاب کنید.

ضبط کردن هویت یک نفر، مثل دنبال کردن یک جی‌پی‌اس است

Maybe you were too attached

to an early idea of what school you'd go to,

که به شما مسیرهای درست به سمت یک مقصد اشتباه را نشان می‌دهد.

what kind of person you'd marry,

or what career you'd choose.

پس از سال اولم در کالج، من نسبت به هویتم بازاندیشی کردم.

Foreclosing on one identity is like following a GPS

that gives you the right directions to the wrong destination.

متوجه شدم که شیرجه یک علاقه بود،

نه یک هدف.

After my freshman year of college, I rethought my identity.

ارزش‌های من باید رشد کرده و برتری می‌یافتند،

و در رشد و برتر شدن هم‌تیمی‌هایم مشارکت می‌کردند.

I realized that diving was a passion,

رشد، برتری، مشارکت.

not a purpose.

My values were to grow and excel,

من برای رشد، برتری و مشارکت نیازی به شیرجه‌زن بودن نداشتم.

and to contribute to helping my teammates grow and excel.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که به جای ضبط کردن شخصیت،

Grow, excel, contribute.

بهتر است که طیفی از خویش‌های ممکن را امتحان کنیم.

I didn't have to be a diver to grow, excel and contribute.

بازنشستگی از شیرجه زدن

Research suggests that instead of foreclosing on one identity,

به من این آزادی را داد که تابستان را صرف پژوهش روانشناسی

و کار به عنوان یک مربی شیرجه کنم.

we're better off trying on a range of possible selves.

همچنین این وقت را به من داد که بر روی عجیب‌ترین سرگرمی‌ام تمرکز کنم،

Retiring from diving

freed me up to spend the summer doing psychology research

اجرای شعبده‌بازی.

and working as a diving coach.

هنوز دارم برای انجام تردستی تمرین می‌کنم.

It also gave me time to concentrate on my dorkiest hobby,

performing as a magician.

I'm still working on my sleight of hand.

باز کردن فکرم به روی هویت‌های جدید، درهای جدیدی به رویم باز کرد.

پژوهش به من نشان داد که از خلق دانش لذت می‌برم،

نه فقط مصرف کردن آن.

مربیگری و اجرا

Opening my mind to new identities opened new doors.

کمک کرد تا خودم را به عنوان یک معلم و سرگرم‌کننده ببینم.

Research showed me that I enjoyed creating knowledge,

اگر آن اتفاق نیفتاده بود،

not just consuming it.

شاید یک روانشناس و استاد دانشگاه نمی‌شدم،

Coaching and performing

و احتمالاً این سخنرانی TED را ارائه نمی‌دادم.

helped me see myself as a teacher and an entertainer.

ببینید، من یک درون‌گرا هستم،

و وقتی که برای اولین بار درس دادن را شروع کردم، از صحبت در جمع می‌ترسیدم.

If that hadn't happened,

I might not have become a psychologist and a professor,

من یک مربی داشتم، جِین داتون،

and I probably wouldn't be giving this TED talk.

که یک نصیحت ارزشمند به من کرد.

See, I'm an introvert,

او گفت، «باید شعبده‌باز درونت را آزاد کنی.»

and when I first started teaching, I was afraid of public speaking.

پس من کلاسم را به یک نمایش زنده تبدیل کردم.

I had a mentor, Jane Dutton,

who gave me some invaluable advice.

قبل از روز اول، اسامی و سابقه دانشجویانم را حفظ کردم.

She said, "You have to unleash your inner magician."

و سپس، به روتین خودم مسلط شدم.

So I turned my class into a live show.

آن عادت‌ها بسیار به من کمک کردند.

Before the first day, I memorized my students' names and backgrounds,

بیشتر استراحت می‌کردم و رتبه‌بندی‌های خوبی می‌گرفتم.

and then, I mastered my routine.

اما درست مثل اهداف و هویت‌ها،

روتین‌هایی که امروز به ما کمک می‌کنند

Those habits served me well.

می‌توانند عادت‌هایی شوند که فردا در آن‌ها گرفتار می‌شویم.

I started to relax more and I started to get good ratings.

آن روز، من در کلاس در مورد اهمیت بازاندیشی صحبت کردم،

But just like with goals and identities,

و پس از آن، یک دانشجو آمد و پرسید

the routines that help us today

can become the ruts we get trapped in tomorrow.

«می‌دانید، شما از اصول خودتان پیروی نمی‌کنید.»

One day, I taught a class on the importance of rethinking,

می‌گویند بازخورد یک هدیه است،

اما آن زمان من کنجکاو بودم که «چطور جواب این را بدهم؟»

and afterward, a student came up and said,

"You know, you're not following your own principles."

(نفس می‌کشد)

من همان مطالب را به روش یکسان برای سال‌ها تدریس می‌کردم.

They say feedback is a gift,

but right then, I wondered, "How do I return this?"

نمی‌خواستم از روشی که کار می‌کرد دست بکشم.

در آن خبره شده بودم.

(Takes a breath)

I was teaching the same material, the same way, year after year.

حتی عادت‌های خوب می‌توانند مانع بازاندیشی شوند.

I didn't want to give up on a performance that was working.

برای آن اسمی هم وجود دارد.

به آن «سنگربندی شناختی» می‌گویند

I had my act down.

یعنی وقتی در روشی که همیشه کارها را انجام داده‌ای، گرفتار می‌شوی.

Even good habits can stand in the way of rethinking.

فقط فکر کردن به بازاندیشی باعث شد حالت دفاعی بگیرم.

There's a name for that too.

It's called "cognitive entrenchment,"

و سپس، مراحل اندوه شروع شدند.

where you get stuck in the way you've always done things.

اتفاقاً در آن زمان تحقیقاتی بر روی تنظیم احساسات انجام می‌دادم،

Just thinking about rethinking made me defensive.

که به درد خورد.

اگرچه همیشه نمی‌توانید احساساتی را که تجربه می‌کنید، انتخاب کنید،

And then, I went through the stages of grief.

اما می‌توانید انتخاب کنید که کدام را درونی کنید

I happened to be doing some research on emotion regulation at the time,

و کدام را بروز دهید.

and it came in handy.

من به احساسات به عنوان کارهای در حال پیشرفت نگاه کردم

Although you don't always get to choose the emotions you feel,

به نوعی مانند هنر.

you do get to pick which ones you internalize

اگر یک نقاش بودید،

and which ones you express.

احتمالاً اولین طرحتان را قاب نمی‌کردید.

احساسات اولیه شما، تنها یک پیش‌نویس به‌هم‌ریخته هستند.

I started to see emotions as works in progress,

kind of like art.

وقتی دید بهتری پیدا می‌کنید، می‌توانید احساس خود را بازاندیشی و بازنگری کنید.

If you were a painter,

you probably wouldn't frame your first sketch.

این کاری بود که من کردم.

Your initial feelings are just a rough draft.

به جای دفاع، کنجکاوی را امتحان کردم.

As you gain perspective, you can rethink and revise what you feel.

می‌خواستم بدانم «چه می‌شد اگر من دانش‌آموز می‌شدم؟»

برنامه‌ام را برای یک روز کلاس نادیده گرفتم

So that's what I did.

Instead of defensiveness, I tried curiosity.

و از دانش‌آموزان خواستم که جلسه را خودشان طراحی کنند.

I wondered, "What would happen if I became the student?"

در سال اول، آن‌ها برای خودشان در سال اول تحصیل نامه نوشتند،

I threw out my plan for one day of class,

درباره این که دوست داشتند چه چیزی را بازاندیشی کنند یا زودتر بدانند.

and I invited the students to design their own session.

در سال بعد، آن‌ها سخنرانی‌های پرشور کردند.

The first year, they wrote letters to their freshman selves,

هر کدام، یک دقیقه داشتند برای صحبت درباره

about what they wish they’d rethought or known sooner.

چیزی که عمیقاً دوست داشتند یا به آن اهمیت می‌دادند.

و حالا، تمام دانشجویانم سخنرانی‌های پرشور می‌کنند

The next year, they gave passion talks.

تا خودشان را به کلاس معرفی کنند.

They each had one minute to share

something they loved or cared about deeply.

من باور دارم که معلم‌های خوب، افکار جدید را معرفی می‌کنند

And now, all my students give passion talks

اما معلم‌های عالی، روش‌های جدید فکر کردن را معرفی می‌کنند.

to introduce themselves to the class.

اما زمانی تسلیم شدم که به معنای واقعی فهمیدم

I believe that good teachers introduce new thoughts

دانشجویانم چقدر می‌توانند به یکدیگر آموزش دهند،

but great teachers introduce new ways of thinking.

و به من.

از آن زمان،

But it wasn't until I ceded control that I truly understood

یک یادآور سالانه در تقویمم دارم تا درباره محتوا و روش تدریسم بازاندیشی کنم.

how much my students had to teach one another,

این یک معاینه است.

and me.

Ever since then,

درست مانند رفتن به دکتر برای معاینه سالانه

I put an annual reminder in my calendar to rethink what and how I teach.

وقتی همه چیز درست به نظر می‌رسد،

می‌توانید همین کار را در بخش‌های مهم زندگی‌تان انجام دهید.

It's a checkup.

یک معاینه شغل برای در نظر گرفتن تغییر اهدافتان.

Just when you go to the doctor for an annual checkup

when nothing seems to be wrong,

یک معاینه روابط برای بررسی مجدد عادت‌هایتان.

you can do the same thing in the important parts of your life.

یک معاینه هویت برای در نظر گرفتن این که چگونه ارزش‌هایتان تکامل می‌یابند.

A career checkup to consider how your goals are shifting.

A relationship checkup to re-examine your habits.

بازاندیشی نباید لزوماً نظرتان را تغییر دهد --

بلکه به معنی وقت گذاشتن برای تأمل کردن

An identity checkup to consider how your values are evolving.

و باز نگه داشتن فکر برای بازنگری است.

یکی از نشانه‌های خرد

Rethinking does not have to change your mind --

دانستن این است که چه زمانی عزم کرده و چه زمانی رها کنید،

it just means taking time to reflect

چه زمانی یک هویت قدیمی را رها کنید

and staying open to reconsidering.

و یک هویت جدید پیدا کنید،

A hallmark of wisdom

چه زمانی از عادت‌های قدیمی فاصله بگیرید و فتح یک قله جدید را شروع کنید.

is knowing when to grit and when to quit,

when to throw in the towel on an old identity

گذشته می‌تواند شما را آهسته کند،

and dive into a new one,

و بازاندیشی می‌تواند شما را رها کند.

when to walk away from some old habits and start scaling a new mountain.

بازاندیشی تنها یک مهارت نیست که شخصاً یاد بگیرید،

یک ارزش است که باید به صورت فرهنگی بپذیریم.

Your past can weigh you down,

and rethinking can liberate you.

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که اعتمادبه‌نفس با شایستگی اشتباه گرفته می‌شود،

Rethinking is not just a skill to master personally,

که به ما فشار می‌آورد تا راحتی اعتقاد را

it's a value we need to embrace culturally.

به رنج شک کردن ترجیح دهیم،

We live in a world that mistakes confidence for competence,

که افرادی که فکرشان را تغییر می‌دهند را به دمدمی مزاج بودن متهم می‌کند،

در حالی که در واقع، شاید در حال یادگیری باشند.

that pressures us to favor the comfort of conviction

پس بیایید درباره چگونه تبدیل کردن بازاندیشی به هنجار صحبت کنیم.

over the discomfort of doubt,

that accuses people who change their minds of flip-flopping,

ما باید آن را طلب کردن و مدل‌سازی کنیم.

when in fact, they might be learning.

چند سال قبل،

بعضی از دانشجویان ما در وارتون، اساتید را برای انجام آن به چالش کشیدند.

So let's talk about how to make rethinking the norm.

آن‌ها از ما خواستند که

We need to invite it and to model it.

نسخه خودمان را از توییت‌های پستِ جیمی کیمل ضبط کنیم.

A few years ago,

ما بدترین بازخوردهایی که دریافت کرده بودیم را جمع کردیم

some of our students at Wharton challenged the faculty to do that.

بازخوردهایی از ارزیابی دروس توسط دانشجویان،

They asked us to record

our own version of Jimmy Kimmel's Mean Tweets.

و آن‌ها را بلند خواندیم.

آنجلا داکورث: «به راحتی یکی از بدترین سه کلاسی بود که تاکنون برداشته‌ام...

We took the worst feedback we'd ever received

که استاد یکی از آن‌ها بعد از اتمام ترم، اخراج شده بود.»

on student course evaluations,

and we read it out loud.

Angela Duckworth: “It was easily one of the worst three classes I’ve ever taken...

محمد العریان: «تعداد داستان‌هایی که تو می‌گویی

از «حکایت‌های ازوپ» بیشتر است.

one of which the professor was let go after the semester.”

کمتر می‌تواند بهتر باشد.»

آخ.

Mohamed El-Erian: “The number of stories you tell

آدام گرنت: «تو آنقدر مضطرب هستی

که باعث می‌شوی ما در صندلی‌هایمان به صورت فیزیکی بلرزیم.»

give ‘Aesop’s Fables’ a run for its money.

Less can be more.”

(خنده)

می مک‌دانل: «عالی شد که بالاخره یک استاد از استرالیا داریم.

Ouch.

Adam Grant: “You’re so nervous

you’re causing us to physically shake in our seats.”

تو قوی شروع کردی، ولی بعداً نرم‌تر شدی.

(Laughs)

تو نیاز داری که استاد دائم شوی، پس با این سوسول‌ها سرسخت‌تر باش.»

Mae McDonnell: “So great to finally have a professor from Australia.

You started strong but then got softer.

من اهل آلاباما هستم.

مایکل سینکینسون: «پروفسور سینکینسون مطابق با فرهنگ عامه رفتار می‌کند

You need tenure, so toughen up with these brats.”

اما به طور پنهانی فکر می‌کند آریانا گرانده یک فونت مایکروسافت ورد است.»

I'm from Alabama.

(خنده)

Michael Sinkinson: “Prof Sinkinson acts all down with pop culture

آ.گ: بعد از این که این کلیپ‌ها را در کلاس نشان دادم،

but secretly thinks Ariana Grande is a font in Microsoft Word.”

دانشجویان بازخوردهای باملاحظه‌تری دادند.

آن‌ها درباره آنچه مرتبط است، بازاندیشی می‌کنند.

(Laughs)

همچنین با راحتی بیشتری به من می‌گویند به چه چیزی فکر کنم،

AG: After I show these clips in class,

چون من فقط ادعا نمی‌کنم که انتقادپذیر هستم.

students give more thoughtful feedback.

They rethink what's relevant.

نشان می‌دهم که می‌توانم آن را بپذیرم.

They also become more comfortable telling me what to think,

ما به این نوع پذیرا بودن در مدارس نیاز داریم،

because I'm not just claiming I'm receptive to criticism.

در خانواده‌ها، در کسب‌وکارها، در دولت‌ها، در سازمان‌های غیرانتفاعی.

I'm demonstrating that I can take it.

We need that kind of openness in schools,

چند سال قبل، من در حال کار بر روی یک پروژه برای بنیاد گیتس بودم،

in families, in businesses, in governments, in nonprofits.

و پیشنهاد دادم که رهبران می‌توانند نسخه خودشان از توییت‌های پست را ضبط کنند.

ملیندا گیتس اولین نفری بود که داوطلب شد،

A couple of years ago, I was working on a project for the Gates Foundation,

و یکی از نکات بازخورد که خواند،

and I suggested that leaders could record their own version of Mean Tweets.

این بود: «ملیندا شبیه مری پاپینز لعنتی است.

Melinda Gates volunteered to go first,

عملاً از هر نظر کامل است.»

and one of the points of feedback that she read

و بعد، شرع کرد به لیست کردن نواقص او.

said "Melinda is like Mary effing Poppins.

وقتی کارکنان بنیاد گیتس آن ویدئو را دیدند،

Practically perfect in every way."

مشتاق‌تر شدند که

And then, she started listing her imperfections.

محدودیت‌هایشان را شناخته و بر آن‌ها غلبه کنند.

People at the Gates Foundation who saw that video

همچنین احتمال بیشتری وجود داشت که درباره مشکلات و راهکارها صحبت کنند.

ended up becoming more willing

چیزی که ملیندا مدلسازی می‌کرد، فروتنی با اطمینان بود.

to recognize and overcome their own limitations.

فروتنی با اطمینان به معنی احساس اطمینان کافی در نقاط قوتتان

They were also more likely to speak up about problems and solutions.

برای به رسمیت شناختن نقاط ضعفتان است.

What Melinda was modeling was confident humility.

باور داشتن به این که بهترین راه برای اثبات خود، بهبود خود است،

Confident humility is being secure enough in your strengths

دانستن این که رهبران ضعیف، منتقدانشان را ساکت می‌کنند

to acknowledge your weaknesses.

و خودشان را ضعیف‌تر می‌کنند،

در حالی که رهبران قوی منتقدانشان را مشارکت داده و خودشان را قوی‌تر می‌کنند.

Believing that the best way to prove yourself is to improve yourself,

knowing that weak leaders silence their critics

فروتنی با اطمینان به شما شجاعت گفتن «نمی‌دانم» می‌دهد،

and make themselves weaker,

while strong leaders engage their critics and make themselves stronger.

به جای تظاهر به داشتن تمام جواب‌ها.

گفتن این که «من اشتباه می‌کردم» به جای پافشاری بر این که حق با شما بود.

Confident humility gives you the courage to say "I don't know,"

شما را تشویق می‌کند که به ایده‌هایی گوش کنید

instead of pretending to have all the answers.

که شما را سخت به فکر وا می‌دارند،

To say "I was wrong," instead of insisting you were right.

نه فقط ایده‌هایی که به شما احساس خوب می‌دهند،

که خودتان را با افرادی محاصره کنید که فرآیندهای ذهنی‌تان را به چالش می‌کشند،

It encourages you to listen to ideas

نه فقط آن‌هایی که با جمع‌بندی‌هایتان موافقت می‌کنند.

that make you think hard,

not just the ones that make you feel good,

و گاهی اوقات، حتی باعث می‌شود خودتان، جمع‌بندی‌هایتان را به چالش بکشید،

and to surround yourself with people who challenge your thought process,

not just the ones who agree with your conclusions.

مانند داستان قورباغه‌ای که نمی‌تواند از دیگ آهسته جوش نجات یابد.

And sometimes, it even leads you to challenge your own conclusions,

اخیراً متوجه شدم که این یک افسانه است.

like with the story about the frog that can't survive the slow-boiling pot.

اگر دمای آب را زیاد کنید،

قورباغه به محض این که به طرز ناخوشایندی گرم شود، بیرون می‌پرد.

I found out recently that's a myth.

البته که بیرون می‌پرد، احمق که نیست.

If you heat up the water,

مشکل قورباغه نیست، ما هستیم.

the frog will jump out as soon as it gets uncomfortably warm.

به محض این که باور کنیم داستان حقیقت دارد، به خودمان زحمت فکر کردن دوباره نمی‌دهیم.

Of course it jumps out, it's not an idiot.

The problem is not the frog, it's us.

چه می‌شد اگر بیشتر شبیه به قورباغه بودیم،

آماده بیرون پریدن به محض این که آب بیش از حد گرم شود؟

Once we accept the story as true, we don't bother to think again.

ما نیاز داریم که در بازاندیشی سریع باشیم.

سپاسگزارم.

What if we were more like the frog,

ready to jump out if the water gets too warm?

We need to be quick to rethink.

Thank you.