Let's scan the whole planet with LiDAR | Chris Fisher

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mansoureh Hadavand

The most astounding place I've ever been is the Mosquitia Rain Forest in Honduras.

عجیب‌ترین جایی که تا به حال بوده‌ام جنگل بارانی موسکویتا در هندوراس بوده است.

I've done archaeological fieldwork all over the world,

من سرتاسر دنیا تحقیق میدانی باستان شناسی انجام داده‌ام،

so I thought I knew what to expect venturing into the jungle,

بنابراین فکر می‌کردم می‌دانم با ورود به جنگل چه در انتظارم است،

but I was wrong.

اما اشتباه می‌کردم.

For the first time in my life, I might add.

برای اولین بار درعمرم باید اضافه کنم.

(Laughter)

(خنده حضار)

First of all, it's freezing.

اول از همه، بسیار سرد است.

It's 90 degrees, but you're soaking wet from the humidity,

دما ۳۲ درجه است، اما بخاطر رطوبت کاملاْ خیس هستید،

and the canopy of trees is so thick that sunlight never reaches the surface.

و پوشش درختان آنقدر ضخیم است که نور خورشید اصلا به زمین نمی‌رسد.

You can't get dry.

نمی‌توانید خشک شوید.

Immediately, I knew that I hadn't brought enough clothing.

بلافاصله فهمیدم که لباس کافی نیاورده‌ام.

That first night, I kept feeling things moving underneath my hammock,

اولین شب مدام احساس می‌کردم چیزی زیر رختخواب توری‌ام حرکت می کند،

unknown creatures brushing and poking against the thin nylon fabric.

موجودات ناشناخته‌ای که با پارچه نازک نایلونی ور می‌رفتند.

And I could barely sleep through all the noise.

و من با این سروصداها به سختی می‌توانستم بخوابم.

The jungle is loud. It's shockingly loud.

جنگل پر سر و صداست. به شکل عجیبی پر سرو صدا است.

It's like being downtown in a bustling city.

انگار در مرکز یک شهر شلوغ باشید.

As the night wore on,

وقتی که شب شد،

I became increasingly frustrated with my sleeplessness,

به شدت از بیخوابی‌ام ناراحت شدم،

knowing I had a full day ahead.

چون می‌دانستم یک روز کامل پیش رو دارم.

When I finally got up at dawn,

وقتی که بالاخره سحر بلند شدم،

my sense of unseen things was all too real.

حسم به چیزهای ندیده خیلی واقعی بود.

There were hoofprints, paw prints,

همه جا رد سم، رد پنجه،

linear snake tracks everywhere.

و مسیر خطی حرکت مار وجود داشت.

And what's even more shocking,

و چیزی که حتی شوکه‌کننده‌تر بود،

we saw those same animals in the daylight,

اینکه همان حیوانات را در روشنایی روز دیدیم،

and they were completely unafraid of us.

و اصلا از ما نمی‌ترسیدند.

They had no experience with people.

هیچ تجربه‌ای از انسان‌ها نداشتند.

They had no reason to be afraid.

هیچ دلیلی برای ترسیدن نداشتند.

As I walked toward the undocumented city, my reason for being there,

وقتی من به سمت شهر ناشناخته می‌رفتم، که دلیلم برای آنجا بودن هم همین بود،

I realized that this was the only place that I had ever been

فهمیدم آنجا تنها جایی است که تا کنون

where I didn't see a single shred of plastic.

ذره‌ای پلاستیک ندیده بودم.

That's how remote it was.

آنقدر آنجا دور بود.

Perhaps it's surprising to learn

شاید غافلگیر کننده باشد که بفهمیم

that there are still places on our planet that are so untouched by people,

هنوز جاهایی در سیاره‌مان وجود دارد که انسان تا این حد به آن دست نیافته‌است.

but it's true.

اما حقیقت دارد.

There are still hundreds of places where people haven't stepped for centuries

هنوز صدها مکان وجود دارد که انسان‌ها در طی قرن‌ها پا به آنجا نگذاشته‌اند.

or maybe forever.

یا شاید هم هیچوقت.

It's an awesome time to be an archaeologist.

حال این زمان خوبی برای باستان‌شناس شدن است.

We have the tools and the technology

ما ابزار و فناوری داریم تا

to understand our planet like never before.

سیاره‌مان را بهتر از هر زمان دیگری درک کنیم.

And yet, we're running out of time.

و باز هم داریم زمان از دست می‌دهیم.

The climate crisis threatens to destroy our ecological and cultural patrimony.

بحران آب و هوایی میراث زیست محیطی و فرهنگی‌مان را به نابودی تهدید می‌کند.

I feel an urgency to my work

یک شرایط اضطراری در کارم احساس می‌کنم.

that I didn't feel 20 years ago.

که در ۲۰ سال پیش چنین حسی نداشتم.

How can we document everything before it's too late?

چه طور می‌توان هرچیزی را قبل از اینکه خیلی دیر شود ثبت و مستند کرد؟

I was trained as a traditional archaeologist

من تحت یک باستان‌شناس سنتی به شیوه

using methodologies that have been around since the '50s.

روش‌های مربوط به دهه ۵۰ آموزش دیده‌ام.

That all changed in July of 2009

که همه آن روش‌ها در ژوئیه ۲۰۰۹

in Michoacán, Mexico.

در میشوآکان مکزیک تغییر کردند.

I was studying the ancient Purépecha Empire,

من امپراطوری باستانی پورپیشا را مطالعه می کردم،

which is a lesser known but equally important contemporary

که کمتر شناخته شده است اما به اندازه آزتک‌ها

of the Aztec.

مهم هستند.

Two weeks earlier, my team had documented an unknown settlement,

دو هفته قبل تیم من یک شهر ناشناخته را ثبت کردند،

so we were painstakingly mapping, building foundations by hand --

خوب ما به زحمت، به کمک صدها نفر پی‌ریزی ساختمان‌ها را بادست نقشه‌برداری می‌کردیم--

hundreds of them.

صدها ساختمان.

Basic archaeological protocol is to find the edge of a settlement

پروتکل اصلی باستان‌شناسی یافتن مرز یک شهر است.

so you know what you're dealing with,

در این حالت می‌دانید با چه مواجه هستید،

and my graduate students convinced me to do just that.

و دانشجوهای تحصیلات تکمیلی من متقاعدم کردند تنها همین کار را بکنم.

So I grabbed a couple of CLIF Bars, some water, a walkie,

پس من دو تا شکلات کلیف‌بار، مقداری آب و یک بی‌سیم برداشتم

and I set out alone on foot,

و به تنهایی پیاده راه افتادم،

expecting to encounter "the edge" in just a few minutes.

و انتظار داشتم طی چند دقیقه «مرز » را ببینم.

A few minutes passed.

چند دقیقه‌ای گذشت.

And then an hour.

سپس یک ساعت شد.

Finally, I reached the other side of the malpais.

در نهایت به سمت دیگر ناحیه آتشفشانی رسیدم.

Oh, there were ancient building foundations all the way across.

آه، در تمام مسیر پی‌ریزی ساختمان‌های باستانی وجود داشتند.

It's a city?

آیا یک شهر بزرگ است؟

Oh, shit.

آه، لعنتی.

(Laughter)

(خنده)

It's a city.

یک شهر است.

Turns out that this seemingly small settlement

مشخص شد این سکونتگاه به ظاهر کوچک

was actually an ancient urban megalopolis,

در واقع یک کلان‌شهر بزرگ باستانی است،

26 square kilometers in size,

به اندازه ۲۶ کیلومتر مربع،

with as many building foundations as modern-day Manhattan,

با داشتن پی‌ریزی ساختمان به اندازه منهتن امروزی،

an archaeological settlement so large

یک سکونتگاه باستانی به اندازه‌ای

that it would take me decades to survey fully,

که برای بررسی کامل در مورد آن دهه‌ها نیاز داشتم،

the entire rest of my career,

تمام زمان باقیمانده از عمر کاری من،

which was exactly how I didn't want to spend the entire rest of my career --

که دقیقاً چیزی بود که دوست نداشتم تا پایان عمر کاری به آن مشغول شوم --

(Laughter)

(خنده)

sweating, exhausted,

عرق ریزان، کاملاً خسته،

placating stressed-out graduate students --

داشتم به دانشجویان تحصیلات‌تکمیلی افسرده‌ دلداری می‌دادم --

(Laughter)

(خنده)

tossing scraps of PB and J sandwiches

در حالی که داشتم بقایای ساندویچ مربا و کره بادام زمینی سمت

to feral dogs,

سگ‌های شکاری می‌انداختم،

which is pointless, by the way,

که البته اهمیت ندارد،

because Mexican dogs really don't like peanut butter.

چون سگ‌های مکزیکی واقعاً کره بادام‌زمینی دوست ندارند.

(Laughter)

(خنده)

Just the thought of it bored me to tears.

فکر کردن در این باره اشکم را در آورد.

So I returned home to Colorado,

پس به شهرم کلورادو برگشتم،

and I poked my head through a colleague's door.

رفتم به اتاق یکی از همکاران.

"Dude, there's gotta be a better way."

«آقا، راه بهتری هم هست.»

He asked if I had heard of this new technology called LiDAR --

از من پرسید آیا در مورد فناوری جدید LiDAR چیزی شنیده‌ام --

Light Detection And Ranging.

کشف و مسافت‌یابی نوری.

I looked it up.

در موردش تحقیق کردم.

LiDAR involves shooting a dense grid of laser pulses

در فناوری LiDAR اشعه شدیدی از پالس‌های لیزری

from an airplane to the ground's surface.

از هواپیما به سطح زمین ارسال می‌شود.

What you end up with is a high-resolution scan

از این طریق اسکن با وضوح بالایی

of the earth's surface and everything on it.

از سطح زمین و هر چه روی آن است حاصل می‌شود.

It's not an image,

یک عکس نیست،

but instead it's a dense, three-dimensional plot of points.

بلکه نمودار سه‌بعدی متراکمی است از نقاط.

We had enough money in the scan,

ما پول کافی برای این اسکن را داشتیم،

so we did just that.

پس این کار را کردیم.

The company went to Mexico,

آن شرکت به مکزیک رفت،

they flew the LiDAR

LiDAR را به پرواز در آوردند

and they sent back the data.

و اطللاعات را ارسال نمودند.

Over the next several months, I learned to practice digital deforestation,

طی چند ماه بعد، جنگل‌زدایی دیجیتالی را تمرین کردم،

filtering away trees, brush and other vegetation

یعنی فیلتر کردن درختان و حذف دیگر پوشش‌های گیاهی

to reveal the ancient cultural landscape below.

برای آشکار شدن منظره فرهنگ باستانی زیر آن.

When I looked at my first visualization,

وقتی به اولین تصویرسازی نگاه کردم،

I began to cry,

اشکم در آمد،

which I know comes as quite a shock to you,

چیزی که دریافتم شما را کاملاً متعجب می‌کند،

given how manly I must seem.

با اینکه خیلی مردانه به قضیه نگاه کردم.

(Laughter)

(خنده)

In just 45 minutes of flying,

تنها با ۴۵ دقیقه پرواز،

the LiDAR had collected the same amount of data

LiDAR به اندازه‌ای اطلاعات جمع‌آوری کرده بود

as what would have taken decades by hand:

که با دست دهه‌ها طول می‌کشید:

every house foundation,

پی‌ریزی همه خانه‌ها،

building, road and pyramid,

ساختمان‌ها، جاده، هرم،

incredible detail,

جزئیاتی باورنکردنی،

representing the lives of thousands of people

که زندگی هزاران نفر را نشان می‌داد

who lived and loved and died in these spaces.

که در این فضاها زندگی ‌کردند، عشق ورزیدند و ‌مردند.

And what's more, the quality of the data

بیش از این، کیفیت اطلاعات بود

wasn't comparable to traditional archaeological research.

که با پژوهش‌های سنتی باستان‌شناسی قابل قیاس نبود.

It was much, much better.

بسیار بسیار بهتر بود.

I knew that this technology would change the entire field of archaeology

می‌دانستم که این فناوری کل حوزه باستان‌شناسی را

in the coming years,

در سال‌های پیش رو دگرگون خواهد کرد،

and it did.

و این کار را کرد.

Our work came to the attention of a group of filmmakers

کار ما توجه گروهی از فیلمسازان را به خود جلب کرد، کسانی که

who were searching for a legendary lost city in Honduras.

بدنبال یک شهر گمشده باستانی و افسانه‌ای در هندوراس بودند.

They failed in their quest,

در این جستجو شکست خورده بودند،

but they instead documented an unknown culture,

اما در عوض یک فرهنگ ناشناخته را با استفاده از LiDAR مستند کردند

now buried under a pristine wilderness rain forest,

که اکنون زیر جنگل بارانی وحشی و قدیمی

using LiDAR.

مدفون بود.

I agreed to help interpret their data,

موافقت کردم برای تفسیر داده‌ها کمکشان کنم،

which is how I found myself deep in that Mosquitia jungle,

این شد که خودم را در میان عمق جنگل موسکویتا یافتم،

plastic-free and filled with curious animals.

جنگل بدون پلاستیک و پر از حیوانات کنجکاو.

Our goal was to verify that the archaeological features

هدفمان این بود که اطلاعات باستان‌شناسی

we identified in our LiDAR

حاصله از LiDAR را راستی‌آزمایی کنیم

were actually there on the ground,

که آیا واقعاً روی زمین وجود دارند،

and they were.

و واقعاً وجود داشتند.

Eleven months later, I returned with a crack team of archaeologists

یازده ماه بعد، با یک تیم حرفه‌ای از باستان‌شناسانی که تحت حمایت

sponsored by the National Geographic Society

انجمن نشنال جئوگرافیک و دولت هندوراس بودند

and the Honduran government.

به آنجا برگشتم.

In a month, we excavated over 400 objects

در عرض یک ماه، بیش از ۴۰۰ شیء را حفاری کردیم

from what we now call the City of the Jaguar.

از چیزی که اکنون به آن شهر جگوار می‌گوییم.

We felt a moral and ethical responsibility to protect this site as it was,

احساس مسئولیت معنوی و اخلاقی داشتیم تا از این سایت محافظت کنیم،

but in the short time that we were there,

اما در مدت اندکی که آنجا بودیم،

things inevitably changed.

ناچاراً اوضاع تغییر کرد.

The tiny gravel bar where we first landed our helicopter was gone.

سنگفرش کوچکی که بار اول هلیکوپترمان بر آن فرود آمده بود از بین رفته بود.

The brush had been cleared away and the trees removed

علف‌ها پاک شده بودند و درختان از بین رفته بودند

to create a large landing zone for several helicopters at once.

تا فضای بزرگی برای فرود چند هلیکوپتر ایجاد شود.

Without it,

بدون آن،

after just one rainy season,

پس از تنها یک فصل بارش،

the ancient canals that we had seen in our LiDAR scan

کانال‌های باستانی که در LiDAR دیده بودیم

were damaged or destroyed.

آسیب دیده بودند یا تخریب شده بودند.

And the Eden I described soon had a large clearing,

و با غ عدنی که توصیف کردم خیلی زود از بین رفت،

central camp,

کمپ مرکزی،

lights

چراغ،

and an outdoor chapel.

و یک کلیسای بین راهی.

In other words, despite our best efforts to protect the site as it was,

به عبارت دیگر با وجود تلاش ما برای حفظ سایت،

things changed.

اوضاع تغییر کرد.

Our initial LiDAR scan of this City of the Jaguar

اسکن اولیه LiDAR از شهر جگوار

is the only record of this place as it existed just a few years ago.

تنها آرشیو این مکان است که همین چند سال پیش وجود داشت.

And broadly speaking,

و بطور کلی،

this is a problem for archaeologists.

این موضوع مشکلی است برای باستان‌شناسان.

We can't study an area without changing it somehow,

ما نمی‌توانیم یک ناحیه را بدون تغییر آن مطالعه کنیم،

and regardless, the earth is changing.

و فارغ از این، زمین دارد تغییر می‌کند.

Archaeological sites are destroyed.

سایت‌های باستان‌شناسی دارند تخریب می‌شوند.

History is lost.

تاریخ دارد از دست می‌رود.

Just this year, we watched in horror

همین امسال، شاهد حادثه هولناک

as the Notre Dame Cathedral went up in flames.

آتش‌سوزی کلیسای نتردام بودیم.

The iconic spire collapsed,

مناره سقوط کرد،

and the roof was all but destroyed.

و تمام سقف تخریب شد.

Miraculously, the art historian Andrew Tallon and colleagues

بطرز معجزه‌آسایی، تاریخدان هنر، اندرو تالون و همکاران

scanned the cathedral in 2010 using LiDAR.

این کلیسا را در سال ۲۰۱۰ با LiDAR اسکن کرده بودند.

At the time, their goal was to understand how the building was constructed.

در آن زمان، هدفشان درک نحوه بنای این ساختمان بود.

Now, their LiDAR scan is the most comprehensive record of the cathedral,

اکنون، اسکن LiDAR آنها کامل‌ترین آرشیو از این کلیسا است،

and it'll prove invaluable in the reconstruction.

و ثابت کرد که بازسازی کلیسا کاملاً باارزش خواهد بود.

They couldn't have anticipated the fire

نمی‌شد آتش‌سوزی را پیش‌بینی کرده باشند

or how their scan would be used,

یا اینکه اسکن‌ها چه استفاده‌ای خواهد داشت.

but we're lucky to have it.

اما ما خوش‌شانسیم که آنراداریم.

We take for granted that our cultural and ecological patrimony

می‌توانیم فرض کنیم که میراث فرهنگی و اکولوژیکی ما

will be around forever.

تا ابد وجود خواهد داشت.

It won't.

اینگونه نخواهد بود.

Organizations like SCI-Arc and Virtual Wonders

سازمان‌هایی مثل SCI-Arc و Virtual Wonders

are doing incredible work

دارند کار عظیمی می‌کنند

to record the world's historic monuments,

تا بقعه‌های تاریخی جهان را ثبت کنند،

but nothing similar exists for the earth's landscapes.

اما هیچ کار مشابهی برای مناظر زمین در جریان نیست.

We've lost 50 percent of our rain forests.

ما بیش از ۵۰ درصد جنگلهای بارانی را از دست دادهایم.

We lose 18 million acres of forest every year.

ما سالانه ۷ میلیون هکتار جنگل از دست می‌دهیم.

And rising sea levels will make cities, countries and continents

و بالا آمدن سطح دریا شهرها، کشورها و قاره‌ها را

completely unrecognizable.

کاملاً غیرقابل شناسایی خواهد کرد.

Unless we have a record of these places,

اگر اطلاعات ثبت شده از این مکان‌ها داشته باشیم،

no one in the future will know they existed.

در آینده هیچ کس نخواهد دانست که وجود داشته‌اند.

If the earth is the Titanic,

اگر زمین تایتانیک باشد،

we've struck the iceberg,

ما به کوه یخ برخود کرده‌ایم،

everyone's on deck

همه روی عرشه هستند

and the orchestra is playing.

و ارکستر در حال نواختن.

The climate crisis threatens to destroy our cultural and ecological patrimony

بحران آب و هوایی میراث فرهنگی و زیست محیطی ما را تهدید می‌کند

within decades.

که طی چند دهه تخریب شود.

But sitting on our hands and doing nothing

اما دست روی دست گذاشتن و کاری نکرن

is not an option.

یک انتخاب محسوب نمی‌شود.

Shouldn't we save everything we can on the lifeboats?

آیا نباید با قایق‌های نجات همه چیز را نجات دهیم؟

(Applause)

(تشویق)

Looking at my scans from Honduras and Mexico,

با نگاه به اسکن‌ها از هندوراس تا مکزیک،

it's clear that we need to scan, scan, scan

واضح است که نیاز داریم به اسکن، اسکن، اسکن

now as much as possible,

از حالا تا حد ممکن

while we still can.

هر چقدر دستمان برسد.

That's what inspired the Earth Archive,

این موضوع انگیزه پروژه «آرشیو زمین» بود،

an unprecedented scientific effort

یک تلاش بی‌سابقه علمی

to LiDAR-scan the entire planet,

برای اسکن LiDAR کل سیاره،

starting with areas that are most threatened.

با شروع از نواحی بیشتر در معرض خطر.

Its purpose is threefold.

هدف سه‌گانه دارد.

Number one: create a baseline record of the earth as it exists today

اول: ایجاد یک اطلاعات ثبت شده از وضعیت امروزی زمین

to more effectively mitigate the climate crisis.

تا بطور موثرتر از شدت بحران آب و هوایی بکاهیم.

To measure change, you need two sets of data:

برای اندازه‌گیری تغییرات، به دو نوع داده نیاز داریم:

a before and an after.

ماقبل و مابعد.

Right now, we don't have a high-resolution before data set

در حال حاضر، اطلاعات ماقبل با وضوح بالا

for much of the planet,

از بیشتر سیاره نداریم،

so we can't measure change,

پس نمی‌توانیم تغییرات را اندازه بگیریم،

and we can't evaluate which of our current efforts

و نمی‌توانیم ارزیابی کنیم که کدام یک از تلاش‌های فعلی

to combat the climate crisis

برای مبارزه با بحران آب و هوایی

are making a positive impact.

تاثیر مثبت دارد.

Number two: create a virtual planet

دوم: ایجاد یک سیاره مجازی

so that any number of scientists can study our earth today.

که هر تعداد از دانشمندان بتوانند امروز زمین را مطالعه کنند.

Archaeologists like me can look for undocumented settlements.

باستان‌شناسانی مثل من می‌توانند به دنبال سکونت‌گاه‌های ثبت نشده بگردند.

Ecologists can study tree size,

بوم‌شناسان می‌توانند اندازه درختان، اجزا

forest composition and age.

و عمر جنگل را مطالعه کنند.

Geologists can study hydrology,

زمین‌شناسان می‌توانند هیدرولوژی،

faults, disturbance.

گسل‌ها و آشفتگی را مطالعه کنند.

The possibilities are endless.

عملکردها بی‌نهایت هستند.

Number three: preserve a record of the planet

سوم: حفظ هر اطلاعات سیاره

for our grandchildren's grandchildren,

برای نوه نوه‌هایمان،

so they can reconstruct and study lost cultural patrimony in the future.

تا بتوانند میراث فرهنگی از دست رفته را در آینده مطالعه کنند.

As science and technology advance,

با پیشرفت علم و فناوری،

they'll apply new tools, algorithms,

از ابزارها و الگوریتم‌های جدید

even AI to LiDAR scans done today,

و حتی هوش مصنوعی بر اسکن LiDAR انجام شده در امروز بهره خواهند برد

and ask questions that we can't currently conceive of.

و سوالاتی خواهند پرسید که ما فعلاً درکی از آن نداریم.

Like Notre Dame,

مثل نتردام،

we can't imagine how these records will be used.

نمی‌توانیم تصور کنیم که این اطلاعات چه کاربردی خواهند داشت.

But we know that they'll be critically important.

اما می‌دانیم که بسیار حیاتی خواهند بود.

The Earth Archive is the ultimate gift to future generations,

آرشیو زمین هدیه اساسی برای نسل‌های آینده است،

because the truth be told,

چون واقعیت را باید گفت،

I won't live long enough to see its full impact,

اینقدر زنده نخواهم بود تا تمام تاثیراتش را ببینم

and neither will you.

شما هم همین طور.

That's exactly why it's worth doing.

دقیقاً به همین دلیل این کار ازشش را دارد.

The Earth Archive is a bet on the future of humanity.

آرشیو زمین شرطبندی روی آینده بشریت است.

It's a bet that together,

این است یک شرطبندی که با همدیگر،

collectively,

مجموعاً،

as people and as scientists,

بعنوان مردم و دانشمندان،

that we'll face the climate crisis

که با بحران آب و هوایی روبرو خواهیم شد

and that we'll choose to do the right thing,

و روش درست را انتخاب خواهیم کرد،

not just for us today

نه فقط برای امروز ما

but to honor those who came before us

بلبزرگداشت به کسانی که قبل از ما بودند

and to pay it forward to future generations

و سهممان را به نسل‌های آینده بپردازیم

who will carry on our legacy.

کسانی که میراث ما را ادامه خواهند داد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)