What's it like to be a robot? | Leila Takayama

Translator: samira soltani Reviewer: sadegh zabihi

You only get one chance to make a first impression,

شما فقط یک شانس دارید تا اولین تاثیر را بگذارید،

and that's true if you're a robot as well as if you're a person.

چه ربات باشید چه انسان، این جمله درست است.

The first time that I met one of these robots

اولین بار که من یکی از این ربات‌ها را دیدم

was at a place called Willow Garage in 2008.

در موسسه‌ٔ «ویلو گِراج» در سال ۲۰۰۸ بود.

When I went to visit there, my host walked me into the building

وقتی برای بازدید آنجا رفتم، میزبانم با من به ساختمان آمد

and we met this little guy.

و ما این کوچولو را ملاقات کردیم.

He was rolling into the hallway,

او به سمت محل ورودی حرکت می‌کرد،

came up to me, sat there,

به طرف من آمد، آنجا نشست،

stared blankly past me,

خیره و بدون هیچ علاقه‌ای به من از کنارم گذشت،

did nothing for a while,

برای مدتی هیچ کاری انجام نداد،

rapidly spun his head around 180 degrees

به سرعت سرش را ۱۸۰ درجه چرخاند

and then ran away.

و بعد فرار کرد.

And that was not a great first impression.

به عنوان اولین تأثیر، عالی نبود.

The thing that I learned about robots that day

آنچه من آن روز دربارهٔ ربات‌ها آموختم

is that they kind of do their own thing,

این بود که به نوعی کار خود را انجام می‌دهند،

and they're not totally aware of us.

و کاملاً از حضور ما آگاه نیستند.

And I think as we're experimenting with these possible robot futures,

فکر می‌کنم وقتی آینده‌های رباتی ممکن را آزمایش می‌کنیم،

we actually end up learning a lot more about ourselves

درباره‌ٔ خود بسیار یاد می‌گیریم

as opposed to just these machines.

بیشتر از آموختن درباره‌ٔ ماشین‌ها.

And what I learned that day

من آن روز آموختم

was that I had pretty high expectations for this little dude.

که انتظارات من درباره‌ٔ این رفیق کوچک فوق‌العاده زیاد بود.

He was not only supposed to be able to navigate the physical world,

او نه تنها قرار بود که بتواند مسیر را در جهان واقعی پیدا کند،

but also be able to navigate my social world --

که همچنین باید مسیر را در جهان اجتماعی بیابد --

he's in my space; it's a personal robot.

او در اتاق من است؛ این یک ربات شخصی است.

wWhy didn't it understand me?

چرا من را نمی‌فهمید؟

My host explained to me,

میزبان برایم توضیح داد،

"Well, the robot is trying to get from point A to point B,

« خب، ربات تلاش می‌کند از نقطه «آ» به نقطه «ب» برود،

and you were an obstacle in his way,

و شما یک مانع بر سر راهش بودید،

so he had to replan his path,

او مجبور بود دوباره برنامه‌ریزی کند،

figure out where to go,

بفهمد کجا برود،

and then get there some other way,"

و بعد مسیر دیگری را برود،»

which was actually not a very efficient thing to do.

آنچه چندان روش مؤثری در عمل نبود.

If that robot had figured out that I was a person, not a chair,

اگر آن ربات فهمیده بود که من یک انسانم، نه یکی صندلی،

and that I was willing to get out of its way

و می‌خواهم از سر راهش کنار بروم

if it was trying to get somewhere,

اگر تلاش می‌کرد تا جایی برود،

then it actually would have been more efficient

در واقع بعد از آن می‌توانست مؤثرتر باشد

at getting its job done

در انجام دادن کارهایش

if it had bothered to notice that I was a human

اگر اهمیت داده بود که من یک انسان بودم

and that I have different affordances than things like chairs and walls do.

و این که من قابلیت‌های متفاوت‌تری نسبت به صندلی‌ها و دیوارها دارم.

You know, we tend to think of these robots as being from outer space

می‌دانید، ما تمایل داریم فکر کنیم این ربات‌ها موجوداتی فضایی هستند

and from the future and from science fiction,

از آینده و داستان علمی‌-تخیلی آمده‌اند،

and while that could be true,

اگرچه این می‌توانست درست باشد

I'd actually like to argue that robots are here today,

می‌خواهم دلیل بیاورم که ربات‌ها امروز اینجا هستند،

and they live and work amongst us right now.

و آن‌ها امروز دقیقاً میان ما زندگی و کار می‌کنند.

These are two robots that live in my home.

این‌ها دو رباتی هستند که در خانه‌ام زندگی می‌کنند.

They vacuum the floors and they cut the grass

آن‌ها خانه را جارو و علف‌ها را هرس می‌کنند

every single day,

هر روز،

which is more than I would do if I actually had time to do these tasks,

بیشتر از آنچه ممکن است انجام بدهم اگر برای انجام این وظایف وقت داشتم،

and they probably do it better than I would, too.

آن‌ها احتمالاً بهتر از من هم انجام می‌دهند.

This one actually takes care of my kitty.

این یکی از بچه گربه‌ٔ من مراقبت می‌کند.

Every single time he uses the box, it cleans it,

هر دفعه بعد از دستشویی گربه، ربات آنجا را تمیز می‌کند،

which is not something I'm willing to do,

آنچه من مشتاق انجام دادنش نیستم،

and it actually makes his life better as well as mine.

در واقع او زندگی بچه‌گربه و من را بهتر می‌کند.

And while we call these robot products --

در حالی که ما این ربات‌ها را محصولات می‌نامیم --

it's a "robot vacuum cleaner, it's a robot lawnmower,

این «یک ربات جارو کننده است، این یک ربات علف هرس‌کُن است،

it's a robot littler box,"

این ربات دستشویی گربه است.»

I think there's actually a bunch of other robots hiding in plain sight

فکر می‌کنم تعداد زیادی از ربا‌ت‌های دیگر هستند که ظاهرا قابل رویت نیستند

that have just become so darn useful

که خیلی مفید محسوب می‌شوند

and so darn mundane

و خیلی معمولی

that we call them things like, "dishwasher," right?

که ما به آنها مثلا «ماشین ظرفشویی» می‌گوییم، درسته؟

They get new names.

آن‌ها نام جدید می‌گیرند.

They don't get called robot anymore

به آن‌ها دیگر ربات گفته نمی‌شود

because they actually serve a purpose in our lives.

چون آن‌ها در واقع یک هدف در زندگی ما دارند.

Similarly, a thermostat, right?

مثل یک ترموستات، درسته؟

I know my robotics friends out there

می‌دانم دوستان رباتیک من خارج از اینجا

are probably cringing at me calling this a robot,

احتمالاً جا می‌خورند که به این ربات می‌گویم،

but it has a goal.

اما این یک هدف دارد.

Its goal is to make my house 66 degrees Fahrenheit,

هدفش این است که دمای خانهٔ من ۱۹ درجه سانتی‌گراد باشد،

and it senses the world.

و این جهان را می‌فهمد.

It knows it's a little bit cold,

می‌داند کمی هوا سرد است،

it makes a plan and then it acts on the physical world.

برنامه می‌ریزد و بعد در دنیای واقعی آن را اجرا می‌کند.

It's robotics.

این رباتیک است.

Even if it might not look like Rosie the Robot,

حتی اگر ممکن است ربات شبیه رُزی نباشد،

it's doing something that's really useful in my life

کاری انجام می‌دهد که برای زندگی من مفید است

so I don't have to take care

پس مجبور نیستم مراقب باشم

of turning the temperature up and down myself.

تا خودم درجه گرما را بالا و پایین ببرم.

And I think these systems live and work amongst us now,

و من فکر می‌کنم حالا این سیستم‌ها بین ما زندگی و کار می‌کنند،

and not only are these systems living amongst us

و نه تنها بین ما زندگی می‌کنند

but you are probably a robot operator, too.

که احتمالاً شما هم یک عامل رباتی هستید.

When you drive your car,

وقتی رانندگی می‌کنید،

it feels like you are operating machinery.

حس می‌کنید که ماشین‌وار آن را اجرا می‌کنید.

You are also going from point A to point B,

شما هم از نقطه «آ» به نقطه «ب» حرکت می‌کنید،

but your car probably has power steering,

اما ماشین شما احتمالاً فرمان هیدرولیک دارد،

it probably has automatic braking systems,

احتمالاً سیستم‌های پدالی خودکار دارد،

it might have an automatic transmission and maybe even adaptive cruise control.

ممکن است که فرستنده خودکار داشته باشد یا شاید حتی کنترل کننده‌ٔ سرعت هوشمند.

And while it might not be a fully autonomous car,

و اگرچه یک ماشین کاملاً مستقل نیست،

it has bits of autonomy,

کمی استقلال هم دارد،

and they're so useful

و آن‌ها بسیار مفید هستند

and they make us drive safer,

و رانندگی ما را ایمن‌تر می‌کنند،

and we just sort of feel like they're invisible-in-use, right?

ما به نوعی احساس می‌کنیم که آن‌ها نامرئی کار می‌کنند، درسته؟

So when you're driving your car,

خب وقتی رانندگی می‌کنید،

you should just feel like you're going from one place to another.

شما باید فقط احساس کنید که از یک مکان به مکان دیگری می‌روید.

It doesn't feel like it's this big thing that you have to deal with and operate

احساس نمی‌کنید این یک کار بزرگ است که مجبورید با آن کنار بیایید و اجرا کنید

and use these controls

و از کنترل‌ها استفاده کنید

because we spent so long learning how to drive

چون زمان زیادی سپری کردیم تا رانندگی بیاموزیم

that they've become extensions of ourselves.

و آن‌ها افزونه‌های خودمان شده‌اند.

When you park that car in that tight little garage space,

وقتی ماشین خود را در پارکینگ خیلی کوچک پارک می‌کنید،

you know where your corners are.

می‌دانید گوشه‌های شما کجا هستند.

And when you drive a rental car that maybe you haven't driven before,

وقتی ماشین اجاره‌ای را می‌رانید که ممکن است قبلا آن را نرانده باشید،

it takes some time to get used to your new robot body.

کمی زمان می‌برد تا به بدن ربات جدید خود عادت کنید.

And this is also true for people who operate other types of robots,

و این برای اجراکنندگان انواع دیگر ربات‌ها هم درست است،

so I'd like to share with you a few stories about that.

می‌خواهم چند داستان در این زمینه برای شما بگویم.

Dealing with the problem of remote collaboration.

حل کردن مشکل همکاری از راه دور.

So, at Willow Garage I had a coworker named Dallas,

خب در «ویلو گِراج» من همکاری به نام «دالاس» داشتم،

and Dallas looked like this.

و «دالاس» شبیه این بود.

He worked from his home in Indiana in our company in California.

او از خانه‌اش در ایندیانا در شرکت ما در کالیفرنیا کار می‌کرد.

He was a voice in a box on the table in most of our meetings,

او صدایی از یک جعبه روی میز در بیشتر جلسه‌های ما بود،

which was kind of OK except that, you know,

این تقریباً خوب بود جز این که، می‌دانید،

if we had a really heated debate and we didn't like what he was saying,

اگر ما یک بحث واقعاً داغ داشتیم و آنچه می‌گفت دوست نداشتیم،

we might just hang up on him.

ممکن بود تماس را قطع کنیم.

(Laughter)

(خنده)

Then we might have a meeting after that meeting

پس ما ممکن بود یک جلسه بعد از آن جلسه بگذاریم

and actually make the decisions in the hallway afterwards

و در راهرو تصمیم‌هایی بگیریم

when he wasn't there anymore.

زمانی که او دیگر آنجا نبود.

So that wasn't so great for him.

خب این برای او خیلی عالی نبود.

And as a robotics company at Willow,

و چون «ویلو» یک شرکت رباتیک است

we had some extra robot body parts laying around,

ما تعدادی اعضای بدن ربات اضافه اطرافمان داشتیم،

so Dallas and his buddy Curt put together this thing,

پس «دالاس» و دوست او «کورت» این‌ را درست کردند،

which looks kind of like Skype on a stick on wheels,

آنچه شبیه نوعی «اسکایپ» روی دسته با چرخ بود،

which seems like a techy, silly toy,

شبیه اسباب‌بازی فناورانه و خنگ بود،

but really it's probably one of the most powerful tools

اما در واقع احتمالا یکی از قدرتمندترین ابزارها بود

that I've seen ever made for remote collaboration.

که تابه‌حال دیده‌ام برای دورکاری ساخته شده است.

So now, if I didn't answer Dallas' email question,

خب حالا، اگر من جواب سوال ایمیلی «دالاس» را نمی‌دادم،

he could literally roll into my office,

او می‌توانست به دفتر من بیاید،

block my doorway and ask me the question again --

راه ورودم را ببندد و دوباره سوالش را بپرسد --

(Laughter)

(خنده)

until I answered it.

تا این که جوابش را بدهم.

And I'm not going to turn him off, right? That's kind of rude.

و من نمی‌خواهم او را خاموش کنم، درسته؟ نوعی بی‌ادبی است.

Not only was it good for these one-on-one communications,

این نه تنها برای ارتباطات میان فردی خوب است،

but also for just showing up at the company all-hands meeting.

که برای نشان دادن مشارکت همه اعضا در جلسات شرکت هم خوب است.

Getting your butt in that chair

این که روی صندلی‌تان لم بدهید

and showing people that you're present and committed to your project

و به افراد نشان بدهید آنجا حاضرید و به پروژه‌تان متعهد هستید

is a big deal

خیلی مهم است

and can help remote collaboration a ton.

و می‌تواند به دورکاری کمک زیادی کند.

We saw this over the period of months and then years,

ما این را در بازه‌های زمانی چندماهه و بعد چندساله دیدیم،

not only at our company but at others, too.

نه تنها در شرکت ما که برای دیگران همین‌طور بود.

The best thing that can happen with these systems

بهترین اتفاقی که می‌تواند با این سیستم‌ها بیفتد

is that it starts to feel like you're just there.

این بود که کم کم احساس می‌کنید شما هم آنجا هستید.

It's just you, it's just your body,

این شمایید، این بدن شماست،

and so people actually start to give these things personal space.

پس افراد کم کم به این‌ها اجازه داشتن فضا‌های شخصی دادند.

So when you're having a stand-up meeting,

خب وقتی یک جلسه سرپایی دارید،

people will stand around the space

و افراد دور هم جمع می‌شوند

just as they would if you were there in person.

همان‌طوری که انجام می‌شود اگر شخصا آنجا باشید

That's great until there's breakdowns and it's not.

این عالی بود تا وقتی شکست‌هایی به وجود آمد.

People, when they first see these robots,

افراد، وقتی اولین بار ربات‌ها را می‌دیدند،

are like, "Wow, where's the components? There must be a camera over there,"

می‌گفتند: «اوه، بقیه اجزا کجاست؟ باید یه دوربین این طرف‌ها باشد،»

and they start poking your face.

و به صورت شما ضربه می‌زدند.

"You're talking too softly, I'm going to turn up your volume,"

«خیلی آرام حرف می‌زنی، می‌خواهم کمی صدایت را بلندتر کنم،»

which is like having a coworker walk up to you and say,

مثل این که همکارتان بیاید جلوی شما بایستد و بگوید،

"You're speaking too softly, I'm going to turn up your face."

«خیلی آرام حرف می‌زنی، می‌خواهم صدایت را بالا ببرم.»

That's awkward and not OK,

این ناراحت‌کننده است،

and so we end up having to build these new social norms

و ما تلاش کردیم تا هنجار‌های اجتماعی جدیدی داشته باشیم

around using these systems.

برای استفاده کردن از این سیستم‌ها.

Similarly, as you start feeling like it's your body,

به همین ترتیب وقتی حس می‌کنید که این مثل بدن شماست،

you start noticing things like, "Oh, my robot is kind of short."

شروع می‌کنید به نکاتی توجه می‌کنید مثل «اوه، ربات من کمی کوتاه قد است،»

Dallas would say things to me -- he was six-foot tall --

دالاس به من این‌ها را می‌گفت -- قد او ۱۸۶ سانتی‌متر است --

and we would take him via robot to cocktail parties and things like that,

و ما او را از طریق ربات به مهمانی‌های رسمی و مشابه آن می‌بردیم،

as you do,

درست مثل شما،

and the robot was about five-foot-tall, which is close to my height.

و قد ربات حدود ۱۵۲ سانتی‌متر بود، نزدیک به قد من.

And he would tell me,

و او به من می‌گفت،

"You know, people are not really looking at me.

«می‌دونی افراد واقعا به من نگاه نمی‌کنند.

I feel like I'm just looking at this sea of shoulders,

حس می‌کنم فقط به دریایی از شانه‌ها نگاه می‌کنم،

and it's just -- we need a taller robot."

و فقط -- ما به ربات قدبلندتری نیاز داریم.»

And I told him,

و من به او گفتم،

"Um, no.

«هوم، نه.

You get to walk in my shoes for today.

تو مثل من امروز قدم زدی.

You get to see what it's like to be on the shorter end of the spectrum."

دیدی چه حسی داری اگر در بخش کوتاه‌تر طیف باشی.»

And he actually ended up building a lot of empathy for that experience,

و او به میزان زیادی همذات‌پنداری را تجربه کرد،

which was kind of great.

که خیلی عالی بود.

So when he'd come visit in person,

خب پس وقتی به‌شخصه برای ملاقات آمد،

he no longer stood over me as he was talking to me,

دیگر بالای سر من نمی‌ایستاد وقتی با من حرف می‌زد،

he would sit down and talk to me eye to eye,

او می‌نشست و با من چشم در چشم صحبت می‌کرد،

which was kind of a beautiful thing.

که به نوعی نکتهٔ زیبایی بود.

So we actually decided to look at this in the laboratory

خب ما تصمیم گرفتیم تا این را در آزمایشگاه بررسی کنیم

and see what others kinds of differences things like robot height would make.

و ببینیم چه تفاوت‌های دیگری مثل قد ربات ممکن است باشد.

And so half of the people in our study used a shorter robot,

نیمی از افراد مورد مطالعه ربات‌های قدکوتاه‌تری داشتند،

half of the people in our study used a taller robot

نیم دیگری از آن‌ها ربات‌های قدبلندتری استفاده کردند

and we actually found that the exact same person

و ما فهمیدیم همان شخصی

who has the exact same body and says the exact same things as someone,

که دقیقاً همان بدن را دارد و دقیقاً همان حرف‌ها را بیان می‌کند

is more persuasive and perceived as being more credible

قانع‌کننده‌تر است و معتبرتر شناخته می‌شود

if they're in a taller robot form.

اگر به شکل ربات قدبلندتری باشند،

It makes no rational sense,

منطقی به نظر نمی‌رسد،

but that's why we study psychology.

به همین دلیل روان‌شناسی خواندیم.

And really, you know, the way that Cliff Nass would put this

و در واقع راهی که «کلیف نس» تعیین کرد

is that we're having to deal with these new technologies

این بود که ما مجبوریم با این تکنولوژی‌های جدید مدارا کنیم

despite the fact that we have very old brains.

علی‌رغم این که ما مغز‌هایی بسیار قدیمی داریم.

Human psychology is not changing at the same speed that tech is

روان‌شناسی بشر به همان سرعت تکنولوژی تغییر نمی‌کند

and so we're always playing catch-up,

و ما همیشه سعی می‌کنیم عقب نمانیم،

trying to make sense of this world

تلاش می‌کنیم به این جهان معنا بدهیم

where these autonomous things are running around.

جایی که این اشیاء مستقل در اطراف ما فعالیت می‌کنند.

Usually, things that talk are people, not machines, right?

معمولا آنچه صحبت می‌کند انسان‌ها هستند، نه ماشین، درسته؟

And so we breathe a lot of meaning into things like just height of a machine,

و ما معنا‌های زیادی برای اشیاء خلق می‌کنیم مثل ارتفاع یک ماشین،

not a person,

نه یک انسان،

and attribute that to the person using the system.

و به فرد مصرف‌کننده این سیستم تشخص می‌دهیم.

You know, this, I think, is really important

می‌دانید، فکر می‌کنم، این بسیار مهم است

when you're thinking about robotics.

وقتی درباره‌ٔ رباتیک فکر می‌کنید.

It's not so much about reinventing humans,

این درباره‌ٔ اختراع دوباره‌ٔ انسان‌ها نیست،

it's more about figuring out how we extend ourselves, right?

بیشتر درک این است که چه‌طور از توانایی خود استفاده می‌کنیم، درسته؟

And we end up using things in ways that are sort of surprising.

و ما طوری از این اشیاء استفاده می‌کنیم که تعجب‌برانگیز است.

So these guys can't play pool because the robots don't have arms,

خب این دوستان نمی‌توانند بیلیارد بازی کنند چون ربات‌ها بازو ندارند،

but they can heckle the guys who are playing pool

اما می‌توانند شلوغ کنند وقتی دیگران بازی می‌کنند

and that can be an important thing for team bonding,

و این می‌تواند برای همبستگی تیمی بسیار مهم باشد،

which is kind of neat.

که به نوعی خوب است.

People who get really good at operating these systems

افرادی که خوب می‌توانند این سیستم‌ها را اجرا کنند

will even do things like make up new games,

حتی ساختن بازی‌های جدید را انجام خواهند داد،

like robot soccer in the middle of the night,

مثل فوتبال ربات‌ها در نیمه شب،

pushing the trash cans around.

پرت کردن کنسرو خالی به اطراف.

But not everyone's good.

اما همه خوب نیستند.

A lot of people have trouble operating these systems.

بسیاری از افراد در اجرای این سیستم‌ها مشکل دارند.

This is actually a guy who logged into the robot

این در واقع فردی است که به یک ربات وارد شده است

and his eyeball was turned 90 degrees to the left.

و چشم او ۹۰ درجه به چپ می‌چرخید.

He didn't know that,

او این را نمی‌دانست،

so he ended up just bashing around the office,

خب او فقط اطراف دفتر می‌چرخید،

running into people's desks, getting super embarrassed,

به میز افراد نزدیک می‌شد و بسیار خجالت‌زده می‌شد

laughing about it -- his volume was way too high.

و می‌خندید -- صدای او بسیار بلند بود.

And this guy here in the image is telling me,

و این فرد اینجا در تصویر به من می‌گوید،

"We need a robot mute button."

«ما به یک دکمهٔ ربات خاموش‌کن نیاز داریم.»

And by that what he really meant was we don't want it to be so disruptive.

منظور او این بود که ما نمی‌خواهیم او خیلی مختل‌کننده باشد.

So as a robotics company,

پس به عنوان یک شرکت رباتیک،

we added some obstacle avoidance to the system.

ما چند اجتناب از مانع به سیستم اضافه کردیم.

It got a little laser range finder that could see the obstacles,

آن یک رهیاب لیزری کوچک گرفت که می‌توانست موانع را ببیند،

and if I as a robot operator try to say, run into a chair,

و اگر من به عنوان عامل ربات بخواهم بگویم، برو به سمت صندلی،

it wouldn't let me, it would just plan a path around,

آن به من اجازه نمی‌دهد، فقط برای مسیر برنامه می‌دهد،

which seems like a good idea.

که به نظر ایدهٔ خوبی می‌رسد.

People did hit fewer obstacles using that system, obviously,

افراد با استفاده از این دستگاه به موانع کمتری برخورد می‌کردند،

but actually, for some of the people,

اما در واقع، برای بعضی از افراد،

it took them a lot longer to get through our obstacle course,

زمان بیشتری لازم بود تا دورهٔ موانع ما را از سر بگذرانند،

and we wanted to know why.

و ما می‌خواستیم بدانیم چرا.

It turns out that there's this important human dimension --

این اتفاق می‌افتد چون این بُعد انسانی مهم وجود دارد

a personality dimension called locus of control,

یک بُعد شخصیتی که منبع کنترل نامیده می‌شود،

and people who have a strong internal locus of control,

و افرادی که منبع کنترل داخلی قوی دارند،

they need to be the masters of their own destiny --

نیاز دارند تا بر سرنوشت خود مسلط باشند --

really don't like giving up control to an autonomous system --

و واقعاً دوست ندارند تا کنترل را به یک سیستم مستقل بدهند --

so much so that they will fight the autonomy;

پس به احتمال زیاد با این رویه مبارزه می‌کنند

"If I want to hit that chair, I'm going to hit that chair."

«اگر می‌خواهم به آن صندلی بزنم، واقعا می‌خواهم این کار را بکنم.»

And so they would actually suffer from having that autonomous assistance,

و آن‌ها واقعاً از داشتن این کمک‌های خودکار رنج می‌برند،

which is an important thing for us to know

آنچه برای ما بسیار مهم است که بشناسیم

as we're building increasingly autonomous, say, cars, right?

چون ما روزافزون سیستم‌های خودکار مثل ماشین می‌سازیم، درسته؟

How are different people going to grapple with that loss of control?

افراد به چه روش‌های متفاوتی با این از دست دادن کنترل کنار می‌آیند؟

It's going to be different depending on human dimensions.

این می‌تواند وابسته به ابعاد انسانی متفاوت باشد.

We can't treat humans as if we're just one monolithic thing.

نمی‌توانیم با انسان‌ها طوری رفتار کنیم انگار ما فقط یک شیء بی‌جان هستیم.

We vary by personality, by culture,

ما با شخصیت و فرهنگ از هم متمایز می‌شویم،

we even vary by emotional state moment to moment,

حتی وضعیت احساسی تفاوت ایجاد می‌کند لحظه به لحظه،

and being able to design these systems,

و ما را قادر به طراحی این سیستم‌ها می‌کند،

these human-robot interaction systems,

این سیستم‌های تعامل انسان-ربات،

we need to take into account the human dimensions,

ما نیاز داریم تا ابعاد انسانی را مد نظر قرار دهیم،

not just the technological ones.

نه فقط ابعاد فنی و تکنولوژیکی را.

Along with a sense of control also comes a sense of responsibility.

همراه با حس کنترل، حس مسئولیت‌پذیری هم می‌آید.

And if you were a robot operator using one of these systems,

و اگر شما عامل رباتی باشید که از این سیستم‌ها استفاده می‌کنید

this is what the interface would look like.

واسطه کامپیوتری به این شبیه است

It looks a little bit like a video game,

این تا حدی شبیه به یک بازی ویدیویی است،

which can be good because that's very familiar to people,

آنچه می‌تواند خوب باشد چون برای افراد بسیار آشناست،

but it can also be bad

اما بد هم می‌تواند باشد

because it makes people feel like it's a video game.

چون افراد احساس می‌کنند شبیه یک بازی ویدیویی است.

We had a bunch of kids over at Stanford play with the system

بچه‌های زیادی در استنفورد داشتیم تا با این سیستم بازی کنند

and drive the robot around our office in Menlo Park,

و ربات‌ها را در دفتر ما در «منلو پارک» راه ببرند،

and the kids started saying things like,

بچه‌ها شروع کردند به گفتن این که،

"10 points if you hit that guy over there. 20 points for that one."

«۱۰ امتیاز اگر به آن فرد ضربه بزنی، ۲۰ امتیاز برای آن یکی.»

And they would chase them down the hallway.

و آن‌ها را در راهرو دنبال می‌کردند.

(Laughter)

(خنده)

I told them, "Um, those are real people.

به بچه‌ها گفتم، «آنها افراد واقعی هستند،

They're actually going to bleed and feel pain if you hit them."

ممکن است خونریزی کنند یا درد داشته باشند اگر به آنها ضربه بزنید.»

And they'd be like, "OK, got it."

و واکنش این بود، «باشه، فهمیدم.»

But five minutes later, they would be like,

اما پنج دقیقه بعد، رفتار آن‌ها این طوری بود،

"20 points for that guy over there, he just looks like he needs to get hit."

«۲۰ امتیاز برای آن فردی که آنجاست، چهره‌اش می‌گوید می‌خواهد ضربه بخورد.»

It's a little bit like "Ender's Game," right?

این کمی شبیه فیلم «اِندرز گیم» است، درسته؟

There is a real world on that other side

دنیای واقعی در طرف دیگر وجود دارد

and I think it's our responsibility as people designing these interfaces

و فکر می‌کنم این مسئولیت ما است به عنوان طراحان این واسطه‌های کامپیوتری

to help people remember

تا به افراد یادآوری کنیم

that there's real consequences to their actions

نتایج واقعی برای اعمال آن‌ها وجود دارد

and to feel a sense of responsibility

تا حس مسئولیت داشته باشند

when they're operating these increasingly autonomous things.

وقتی با این ابزار‌های خودکار رو به فزونی کار می‌کنند.

These are kind of a great example

این‌ها مثال‌های مهمی هستند

of experimenting with one possible robotic future,

از آزمایش یکی از آینده‌های محتمل رباتیک،

and I think it's pretty cool that we can extend ourselves

فکر می‌کنم بسیار جالب است که می‌توانیم خود را توانمندتر کنیم

and learn about the ways that we extend ourselves

و یاد بگیریم چه طور با این ماشین‌ها

into these machines

توانمند شویم

while at the same time being able to express our humanity

در حالی که همزمان قادر باشیم انسانیت خود را بیان کنیم

and our personality.

و شخصیت خود را.

We also build empathy for others

همچنین می‌توانیم دیگران را بفهمیم

in terms of being shorter, taller, faster, slower,

برای کوتاهی، بلندی، سریع‌تر، کُندتر بودن،

and maybe even armless,

و شاید حتی نداشتن دست،

which is kind of neat.

که این همدلی خوب است.

We also build empathy for the robots themselves.

ما همچنین با ربات‌ها همذات‌پنداری می‌کنیم

This is one of my favorite robots.

این یکی از ربات‌های محبوب من است.

It's called the Tweenbot.

به آن «تویین‌بات» می‌گویند.

And this guy has a little flag that says,

او یک پرچم کوچک دارد که می‌گوید،

"I'm trying to get to this intersection in Manhattan,"

«من تلاش می‌کنم تا به این تقاطع در منهتن برسم،»

and it's cute and rolls forward, that's it.

این زیباست و به جلو حرکت می‌کند، همین.

It doesn't know how to build a map, it doesn't know how to see the world,

نمی‌داند چه طور نقشه بکشد، نمی‌داند چه‌طور دنیا را ببیند،

it just asks for help.

فقط کمک می‌خواهد.

The nice thing about people

نکته‌ٔ خوب درباره‌ٔ مردم

is that it can actually depend upon the kindness of strangers.

این است که می‌تواند وابسته به مهربانی غریبه‌ها باشد.

It did make it across the park to the other side of Manhattan --

او از پارک به طرف دیگر منهتن عبور کرد --

which is pretty great --

که خیلی عالی است --

just because people would pick it up and point it in the right direction.

فقط به خاطر این که مردم آن را برمی‌دارند و در مسیر درست قرار می‌دهند.

(Laughter)

(خنده)

And that's great, right?

عالی است، نه؟

We're trying to build this human-robot world

ما تلاش می‌کنیم این دنیای ربات-انسانی را بسازیم

in which we can coexist and collaborate with one another,

که در آن می‌توانیم با هم زندگی و مشارکت کنیم،

and we don't need to be fully autonomous and just do things on our own.

ما نیاز نداریم کاملاً مستقل شویم و همه کارها را خود انجام دهیم.

We actually do things together.

همه چیز را با هم انجام می‌دهیم.

And to make that happen,

و برای به اجرا در آمدن آن،

we actually need help from people like the artists and the designers,

به کمک افرادی مثل هنرمندان و طراحان نیاز داریم،

the policy makers, the legal scholars,

سیاست‌گذاران، اساتید حقوق،

psychologists, sociologists, anthropologists --

روان‌شناسان، جامعه‌شناسان، مردم‌شناسان --

we need more perspectives in the room

ما به دیدگاه‌های بیشتری نیاز داریم

if we're going to do the thing that Stu Card says we should do,

اگر می‌خواهیم کاری کنیم که استو کارد می‌گوید باید انجام بدهیم،

which is invent the future that we actually want to live in.

اختراع آینده‌ای که در واقع می‌خواهیم در آن زندگی کنیم.

And I think we can continue to experiment

فکر می‌کنم می‌توانیم به آزمایش کردن ادامه بدهیم

with these different robotic futures together,

با این آینده‌های رباتیک متفاوت با یکدیگر،

and in doing so, we will end up learning a lot more about ourselves.

و در حین انجام آن، ما بسیار بیشتر درباره‌ٔ خود یاد می‌گیریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)