How urban spaces can preserve history and build community | Walter Hood

Translator: Sarah Saadatirad Reviewer: sadegh zabihi

How can landscapes imbue memory?

چگونه مناظر می‌توانند در حافظه رسوخ کنند؟

When we think about this notion "e pluribus unum" --

هنگامی که ما در مورد این مفهوم «ای‌پلوریبوس اونوم» -

"out of many, one,"

یا «همه، برای یکی» فکر کنیم،

it's a pretty strange concept, right?

این مفهومی عجیب‌وغریب است، نه؟

I mean, with all different races and cultures of people,

منظورم این است، با تمام نژادها و فرهنگ‌های مختلف مردم،

how do you boil it down to one thing?

چگونه آن را به یک چیز متصل می‌کنید؟

I want to share with you today this idea of "e pluribus unum"

من می‌خواهم امروزاین ایده «ای‌پلوریبوس اونوم» را با شما به اشتراک بگذارم

and how our landscape might imbue those memories of diverse perspectives,

و اینکه چگونه مناظر می‌توانند خاطراتی از دیدگاه‌های متفاوت را القا کنند،

as well as force us to stop trying to narrow things down

و به علاوه، ما را مجبور به توقف برای تلاش به محدود کردن چیزها می‌کند

to a single, clean set of identities.

به یک چیز، گروهی با هویت مشخص.

As an educator, designer,

به عنوان یک استاد و طراح،

I'd like to share with you five simple concepts

می‌خواهم پنج راهکار ساده را با شما به اشتراک بگذارم

that I've developed through my work.

که در دوران کاری‌ام بر روی آن‌ها کار کرده‌ام.

And I'd like to share with you five projects

و می‌خواهم پنج پروژه را به شما معرفی کنم

where we can begin to see how the memory around us,

که با آن‌ها خواهیم فهمید چگونه خاطرات اطراف ما،

where things have happened,

جایی که همه چیز اتفاق افتاده‌است،

can actually force us to look at one another in a different way.

می‌تواند دید ما به یکدیگر را تغییر دهد.

And lastly: this is not just an American motto anymore.

و در آخر اینکه، این عبارت دیگر فقط یک شعار آمریکایی نیست.

I think e pluribus unum is global.

به نظر من، «ای‌پلوریبوس اونوم» مفهومی جهانی است.

We're in this thing together.

و ما همگی در آن سهمی داریم.

First, great things happen when we exist in each other's world --

اولاً، اتفاقات بزرگ زمانی رخ می‌دهد که در دنیای یکدیگر وجود داشته باشیم

like today, right?

مثل امروز، نه؟

The world of community gardens --

دنیای باغ‌های مشارکتی

most of you have probably seen a community garden.

بیشتر شما حتما تا حالا باغ مشارکتی دیده‌اید

They're all about subsistence and food. Right?

هدف اصلی آن‌ها امرار معاش و غذا است. درست؟

I'll tell you a little story,

داستان کوتاهی برایتان می‌گویم

what happened in New York more than a decade ago.

درباره اتفاقی که بیش از یک دهه پیش در نیویورک اتفاق افتاد

They tried to sell all of their community gardens,

آن‌ها سعی کردند همه باغ‌های مشارکتیشان را بفروشند،

and Bette Midler developed a nonprofit, the New York Restoration Project.

و بت میتلر پروژهٔ غیرسود ده، بازسازی نیویورک را به راه انداخت.

They literally brought all the gardens

آن‌ها به معنای واقعی کلمه تمام باغ‌ها را جمع آوری کردند

and decided to save them.

و تصمیم به نجاتشان گرفتند.

And then they had another novel idea:

و سپس ایدهٔ بدیع دیگری داشتند:

let's bring in world-class designers

بیایید طراحان مطرح جهانی را بیاوریم

and let them go out into communities and make these beautiful gardens,

بگذاریم وارد جامعه شوند و این باغ‌های زیبا را بسازند،

and maybe they might not just be about food.

و شاید تنها هدف این باغ‌ها خوراک نباشد.

And so they called me,

و به همین ترتیب با من تماس گرفتند،

and I designed one in Jamaica, Queens.

و من یکی را در جامائیکای کویینز طراحی کردم.

And on the way to designing this garden,

و در مسیر طراحی این باغ،

I went to the New York Restoration Project Office,

به دفتر پروژه بازسازی نیویورک رفتم

and I noticed a familiar name on the door downstairs.

و بر روی در طبقه پایین، یک اسم آشنا به چشمم خورد.

I go upstairs, and I said,

رفتم طبقه بالا و گفتم،

"Do you guys know who is downstairs?"

«می‌دانید چه کسی در طبقه پایین است؟»

And they said, "Gunit."

جواب دادند، «گانیت.»

And I said, "Gunit?

و من گفتم، «گانیت؟»

You mean G-Unit?

منظورتان جی-یونیت؟

Curtis '50 Cent' Jackson?"

«کورتیس فیفتی سنت جکسون؟»

(Laughter)

(خنده حضار)

And they said, "Yeah?"

و گفتند،«بله؟»

And I said, "Yes."

و من گفتم، «بله.»

And so we went downstairs, and before you knew it,

و به طبقه پایین رفتیم، و خیلی سریع،

Curtis, Bette and the rest of them formed this collaboration,

کورتیس، بت و بقیه آن‌ها این همکاری را شکل دادند،

and they built this garden in Jamaica, Queens.

و این باغ را در جامائیکای کویینز ساختند.

And it turned out Curtis, 50 Cent, grew up in Jamaica.

و مشخص شد که کورتیس، فیفتی سنت، در جامائیکا بزرگ شده بودند.

And so again, when you start bringing these worlds together --

و دوباره، وقتی شما شروع به یکپارچه کردن جهان می‌کنید--

me, Curtis, Bette --

من، کورتیس، بت --

you get something more incredible.

یک چیزخارق‌العاده به دست می‌آورید.

You get a garden

باغی به دست می‌آورید

that last year was voted one of the top 10 secret gardens in New York.

که در سال گذشته به عنوان یکی از۱۰ باغ اسرارآمیز نیویورک برگزیده شد.

Right?

درست؟

(Applause)

(تشویق)

It's for young and old,

که مناسب پیر و جوان است.

but more importantly, it's a place --

اما مهمتر از همه، جایی است که--

there was a story in the Times about six months ago

بر اساس داستانی در روزنامه تایمز شش ماه پیش

where this young woman found solace in going to the garden.

جایی که خانم جوانی رسیدن به آرامشش را در رفتن به باغ می‌یافت.

It had nothing to do with me. It had more to do with 50, I'm sure,

مطمئنم، هیچ ارتباطی با من نداشته است بلکه بیشتر به فیفتی ربط داشته است،

but it has inspired people to think about gardens

اما الهام‌بخش مردم بوده تا به باغ فکرکنند

and sharing each other's worlds in a different way.

و دنیای یکدیگر را به نحوی متفاوت به اشتراک بگذارند.

This next concept, "two-ness" --

مفهوم بعدی، «تو-نس» است --

it's not as simple as I thought it would be to explain,

توضیح دادنش به سادگی که فکر می‌کردم نیست،

but as I left to go to college, my father looked at me,

اما وقتی به کالج می‌رفتم، پدرم به من نگاه کرد،

and said, "Junior, you're going to have to be both black and white

وگفت، «پسرم، باید هم سفیدپوست باشی و هم سیاه پوست

when you go out there."

وقتی به آنجا می‌روی.»

And if you go back to the early parts of the 20th century,

و اگر به اوایل قرن بیستم بازگردید،

W.E.B. Du Bois, the famous activist,

دابلیو. ای. بی. دو بویز، فعال معروف،

said it's this peculiar sensation

گفت: این ظاهری عجیب وغریب است

that the Negro has to walk around

که سیاهان باید راه بروند

being viewed through the lens of other people,

و از دریچه نگاه افراد دیگر مشاهده شوند.

and this two-ness, this double consciousness.

و این «تو-نس،» این آگاهی دوگانه.

And I want to argue that more than a hundred years later,

و من می‌خواهم راجع به صد سال بعدتر از آن بحث کنم

that two-ness has made us strong and resilient,

این دوگانگی ما را قوی و انعطاف‌پذیر ساخته است،

and I would say for brown people, women --

و من می‌خواهم برای مردم قهوه‌ای، زنان -

all of us who have had to navigate the world through the eyes of others --

همه ما که مجبور به حرکت جهانی از طریق چشم دیگران هستیم -

we should now share that strength to the rest of those

ما باید این قدرت را با بقیه آن‌هایی تقسیم کنیم

who have had the privilege to be singular.

که دارای برتری خارق‌العاده‌ای هستند.

I'd like to share with you a project,

من می‌خواهم یک پروژه را با شما به اشتراک بگذارم

because I do think this two-ness can find itself in the world around us.

چون معتقدم "تو-نس" قادر به پیدا کردن خود در دنیای اطراف ما است.

And it's beginning to happen where we're beginning to share these stories.

و اتفاق از آنجایی شروع می‌شود جایی که ما شروع به اشتراک گذاشتن این داستان کردیم.

At the University of Virginia,

در دانشگاه ویرجینیا

the academical village by Thomas Jefferson,

دهکده دانشگاهی توسط توماس جفرسون،

it's a place that we're beginning to notice now was built by African hands.

جایی‌که ما شروع کردیم تا گوشزد کنیم اکنون توسط دستان آفریقایی ساخته شده است.

So we have to begin to say,

بنابراین ما باید شروع کنیم به گفتن،

"OK, how do we talk about that?"

«خوب، چطور باید در مورد آن صحبت کنیم؟»

As the University was expanding to the south,

همانطور که دانشگاه به سمت جنوب گسترش می‌یافت،

they found a site that was the house of Kitty Foster,

آن‌ها زمینی پیدا کردند که خانه کیتی فاستر بود،

free African American woman.

زن آزاده آفریقایی-آمریکایی.

And she was there,

و او آنجا بود،

and her descendants,

و فرزندانش

they all lived there,

همه آن‌ها آنجا زندگی می‌کردند

and she cleaned for the boys of UVA.

و او برای پسران UVA تمیزکاری می‌کرد.

But as they found the archaeology,

اما همین که آن‌ها آثار باستانی را یافتند،

they asked me if I would do a commemorative piece.

از من پرسیدند آیا یک قطعه یادبود را خواهم ساخت.

So the two-ness of this landscape, both black and white ...

بر اساس دوگانگی این منظره به جهت سیاه و سفید بودن …

I decided to do a piece based on shadows and light.

من تصمیم گرفتم قطعه‌ای بر اساس سایه‌ها و نور بسازم.

And through that, we were able to develop a shadow-catcher

و از طریق آن، توانستیم سایه گیری را توسعه دهیم

that would talk about this two-ness in a different way.

که این دوگانگی را از طریق دیگری بیان می‌کرد.

So when the light came down,

پس به وقت غروب،

there would be this ride to heaven.

این راهی به سوی بهشت ​​خواهد بود.

When there's no light, it's silent.

وقتی هیچ نوری وجود ندارد، سکوت مطلق است.

And in the landscape of Thomas Jefferson,

و در باغ توماس جفرسون

it's a strange thing.

این چیزی عجیب است.

It's not made of brick.

این از آجر ساخته نشده است.

It's a strange thing,

این چیزی عجیب است.

and it allows these two things to be unresolved.

و این این دو چیزاجازه می‌دهد تا حل نشده بمانند.

And we don't have to resolve these things.

و ما مجبور به حل این چیزها نیستیم.

I want to live in a world

من می‌خواهم در دنیایی زندگی کنم

where the resolution --

جایی که به قصد --

there's an ambiguity between things,

ابهام میان چیزها وجود دارد،

because that ambiguity allows us to have a conversation.

زیرا این ابهام اجازه می‌دهد تا ما یک مکالمه داشته باشیم.

When things are clear and defined,

وقتی همه چیز مشخص و روشن است،

we forget.

ما از یاد می‌بریم.

The next example? Empathy.

مثال بعدی؟ همدلی.

And I've heard that a couple of times in this conference,

و من بارها در این کنفرانس شنیده‌ام،

this notion of caring.

این مفهوم مراقبت را.

Twenty-five years ago, when I was a young pup,

بیست و پنج سال پیش، هنگامی که جوانی بودم،

very optimistic,

بسیار خوش‌بین،

we wanted to design a park in downtown Oakland, California

می‌خواستیم پارکی در مرکز شهر اوکلند، کالیفرنیا طراحی کنیم

for the homeless people.

برای افراد بی خانمان.

And we said, homeless people can be in the same space

و ما گفتیم، افراد بی خانمان می‌توانند در همان فضایی باشند

as people who wear suits.

که افراد با لباس شیک هستند.

And everyone was like, "That's never going to work.

و همه اینگونه بودند، «این هرگزعمل نمی‌کند.

People are not going to eat lunch with the homeless people."

مردم نمی‌خواهند با مردم بی‌خانمان ناهار بخورند.»

We built the park.

ما پارک را ساختیم.

It cost 1.1 million dollars.

هزینه ۱/۱ میلیون دلاری در بر داشت.

We wanted a bathroom.

ما یک حمام می‌خواستیم.

We wanted horseshoes, barbecue pits, smokers,

ما خواستار محلی، برای بازی نعل اسب، کباب کردن، سیگاری‌ها،

picnic tables, shelter and all of that.

میزی برای خوردن دسته جمعی، پناهگاه و همه این‌ها بودیم.

We had the design, we went to the then-mayor

ما طرحی داشتیم، پس از آن پیش شهردار رفتیم

and said, "Mr. Mayor, it's only going to cost you 1.1 million dollars."

و گفتیم، «آقای شهردار، این فقط برای شما ۱/۱ میلیون دلار هزینه خواهد داشت.»

And he looked at me.

و او به من نگاهی کرد.

"For homeless people?"

«برای افراد بی خانمان؟»

And he didn't give us the money.

و او به ما پولی نداد.

So we walked out, unfettered, and we raised the money.

بنابراین ما بیرون رفتیم، بدون هیچ قید و شرطی، و پول را جمع کردیم.

Clorox gave us money.

شرکت کلوراکس به ما پول داد.

The National Park Service built the bathroom.

سرویس پارک ملی حمام را ساخت.

So we were able to go ahead

بنابراین توانستیم پیش برویم

because we had empathy.

چون همدلی داشتیم.

Now, 25 years later,

اکنون، بعد از ۲۵سال،

we have an even larger homeless problem in the Bay Area.

ما مشکلی بزرگتر از بی‌خانمانی در منطقه بی داریم.

But the park is still there,

اما پارک هنوز وجود دارد،

and the people are still there.

و مردم هنوز آنجا هستند.

So for me, that's a success.

بنابراین برای من، این یک موفقیت است.

And when people see that,

و وقتی مردم آن را ببینند

hopefully, they'll have empathy for the people under freeways and tents,

امیدوارم، با افرادی که زیر بزرگراه‌ها و چادرها هستند، همدلی داشته باشند،

and why can't our public spaces

و چرا فضا‌های عمومی ما نمی‌تواند

house them and force us to be empathetic?

خانهٔ آن‌ها باشد و ما را مجبور به همدل بودن کند؟

The image on the left is Lafayette Square Park today.

تصویر سمت چپ میدان کنونی پارک لافیات است.

The image on the right is 1906, Golden Gate Park after the earthquake.

تصویرسمت راست در سال ۱۹۰۶، پارک گلدن گیت پس از زلزله است.

Why do we have to have cataclysmic events

چرا باید حوادث ناگوار داشته باشیم

to be empathetic?

برای همدل شدن؟

Our fellow men are out there starving,

مردان ما بیرون از اینجا گرسنه هستند،

women sleeping on the street, and we don't see them.

زنان در خیابان می‌خوابند و ما آن‌ها را نمی‌بینیم.

Put them in those spaces, and they'll be visible.

آن‌ها را در این فضاها قرار بده، و آن‌ها هویدا خواهند شد.

(Applause)

(تشویق)

And to show you that there are still people out there with empathy,

و برای نشان دادن اینکه هنوزهم بیرون از اینجا مردمی همدل وجود دارند،

the Oakland Raiders' Bruce Irvin

بروس ایروین فوتبالیست اوکلند ریدرز

fries fish every Friday afternoon

هر جمعه بعد از ظهر ماهی سرخ می‌کند

for anyone who wants it.

برای هر کس که بخواهد.

And by going to that park, that park became the vehicle for him.

و با رفتن به آن پارک، این پارک تبدیل به رسانه‌ای برای او شد.

The traditional belongs to all of us,

سنت متعلق به همه ما است،

and this is a simple one.

و این ساده است.

You go into some neighborhoods -- beautiful architecture, beautiful parks --

شما به برخی محله‌ها می‌روید -- با معماری زیبا، پارک‌های زیبا --

but if people look a different way,

اما اگر مردم به شیوه‌ای متفاوت نگاه کنند،

it's not traditional.

مبتنی برسنت نیست.

It's not until they leave and then new people come in

اینگونه نیست تا زمانی که ترک شود و افراد جدیدی ورود پیدا کنند

where the traditional gets valued.

به جایی که سنت دارای ارزش است.

A little quick story here:

داستانی کوتاه دراین بین است:

1888 opera house,

سالن اپرا سال ۱۸۸۸،

the oldest in San Francisco,

قدیمی‌ترین در سان فرانسیسکو،

sits in Bayview–Hunters Point.

مستقردر بیویو-هانترز پوینت.

Over its history,

در طول تاریخ خود،

it's provided theater,

به ارائه تئاتر پرداخته است،

places for businesses, places for community gatherings, etc.

مکانی برای کسب و کار، اماکنی برای اجتماعات عموم و غیره.

It's also a place where Ruth Williams taught many black actors.

و نیز جایی است که روت ویلیامز بسیاری از بازیگران سیاه را تربیت کرد.

Think: Danny Glover --

فکر کنید: دنی گلاور--

came from this place.

از این محل آمد.

But over time, with our 1980s federal practices,

اما در طول زمان، با قوانین فدرال دهه ۱۹۸۰ ما،

a lot of these community institutions fell into disrepair.

بسیاری از این نهاد‌های اجتماعی از بین رفت.

With the San Francisco Arts Council, we were able to raise money

با شورای هنر سانفرانسیسکو، ما توانستیم پول جمع کنیم

and to actually refurbish the place.

و در واقع محل را بازسازی کردیم.

And we were able to have a community meeting.

و ما توانستیم نشستی اجتماعی داشته باشیم.

And within the community meeting, people got up and said,

و در این نشست اجتماعی، مردم بلند می‌شدند و بیان می‌کردند،

"This place feels like a plantation. Why are we locked in?

«این مکان مانند مزرعه است. چرا ما در آن گیر افتاده‌ایم؟

Why can't we learn theater?"

چرا ما نمی‌توانیم تئاتر را یاد بگیریم؟»

Over the years, people had started putting in chicken coops, hay bales,

در طول سال‌ها، مردم شروع به کار کرده بودند گذاشتن یونجه در مرغداری‌ها،

community gardens and all of these things,

باغ‌های محلی و همه این موارد،

and they could not see that traditional thing behind them.

و آن‌ها قادر به دیدن سنتی که پشت سر آن‌هاست نیستند.

But we said, we're bringing the community back.

اما گفتیم، ما اجتماع را بازمی‌گردانیم.

American Disability Act -- we were able to get five million dollars.

قانون معلولیت آمریکایی - ما توانستیم پنج میلیون دلار دریافت کنیم.

And now, the tradition belongs to these brown and black people,

و در حال حاضر، سنت متعلق به به این مردم قهوه‌ای و سیاه است،

and they use it.

و از آن استفاده می‌کنند.

And they learn theater,

و آن‌ها تئاتر می‌آموزند،

after-school programs.

پس از-برنامه‌های مدرسه.

There's no more chickens.

دیگر مرغی وجود ندارد.

But there is art.

اما هنر وجود دارد.

And lastly, I want to share with you a project that we're currently working on,

و در آخر، می‌خواهم پروژه‌ای که هم‌اکنون روی آن کار می‌کنیم، را با شما به اشتراک بگذارم،

and I think it will force us all to remember in a really different way.

و من فکرمی‌کنم که همه مارا مجبور به به خاطر‌سپاری روشی کاملاً متفاوت خواهد کرد.

There are lots of things in the landscape around us,

بسیاری از چیزها در مناظر اطراف ما وجود دارد،

and most of the time we don't know what's below the ground.

و اغلب اوقات ما نمی‌دانیم که چه چیزی زیر زمین است.

Here in Charleston, South Carolina,

اینجا در چارلستون، کارولینای جنوبی،

a verdant piece of grass.

قطعه‌ای پوشیده از چمن سبز.

Most people just pass by it daily.

اکثر مردم هر روز از آن می‌گذرند.

But underneath it,

اما در زیر آن،

it's where they discovered Gadsden’s Wharf.

جایی که اسکله گادسدن را کشف کردند.

We think more than 40 percent of the African diaspora landed here.

ما فکر می‌کنیم بیش از ۴۰ درصد جوامع آفریقایی در اینجا فرود آمدند.

How could you forget that?

چگونه توانستید آن را فراموش کنید؟

How could you forget?

چگونه توانستید فراموش کنید؟

So we dug, dug, and we found the wharf.

بنابراین ما حفر کردیم، حفر کردیم و اسکله‌ها را یافتیم.

And so in 2020,

و در سال ۲۰۲۰،

Harry Cobb and myself and others

هری کوب و من و بقیه،

are building the International African American Museum.

در حال ساخت موزه بین المللی آفریقایی-آمریکایی هستیم.

And it will celebrate --

و آن را جشن خواهیم گرفت -

(Applause)

(تشویق)

this place where we know, beneath the ground,

این جایی است که ما از زیر زمین خبر داریم،

thousands died, perished,

هزاران نفر جان باختند،

the food chain of the bay changed.

زنجیره غذایی خلیج تغییر کرد.

Sharks came closer to the bay.

کوسه‌ها به خلیج نزدیک‌تر شدند.

It's where slaves were stored.

جایی که بردگان فروخته شدند.

Imagine this hallowed ground.

تصور کنید این زمین مقدس است.

So in this new design, the ground will erupt,

بنابراین در این طراحی جدید، زمین فوران خواهد کرد،

and it will talk about this tension that sits below.

و در مورد تنش موجود در زمین زیرینش صحبت خواهد کرد.

The columns and the ground is made of tabby shales

ستون‌ها و زمین از پولک شیلات ساخته شده است

scooped up from the Atlantic,

بیرون آمده از اقیانوس اطلس،

a reminder of that awful crossing.

بقایای آن گذرگاه وحشتناک.

And as you make your way through on the other side,

و همانطور که شما راهتان را در طرف دیگر می‌سازید،

you are forced to walk through the remains of the warehouse,

مجبور هستید ازمیان بقایای انبار عبور کنید،

where slaves were stored

جایی که بردگان فروخته شدند

on hot, sultry days, for days,

در روز‌های گرم و شرجی، برای روزها،

and perished.

و تلف شدند.

And you'll have to come face-to-face

و شما باید رو به رو شوید

with the Negro,

با کاکا سیاهی،

who worked in the marshes,

که در باتلاق کار می‌کرد،

who was able to, with the sickle-cell trait,

چه کسی قادر بود، با داشتن کم خونی داسی شکل،

able to stand in high waters for long, long days.

قادر به ایستادن در آب‌های مرتفع برای روز‌های متمادی.

And at night, it'll be open 24/7,

و در شب، ۲۴ ساعته باز خواهد بود،

for everybody to experience.

برای همه تا تجربه کنند.

But we'll also talk about those other beautiful things

اما ما در مورد چیز‌های زیبا نیز صحبت خواهیم کرد

that my African ancestors brought with them:

که نیاکان آفریقایی من با خود آورده‌اند:

a love of landscape,

عشق به مناظر،

a respect for the spirits that live in trees and rocks and water,

احترام برای ارواحی که در درختان و سنگ و آب زندگی می‌کنند،

the ethnobotanical aspects,

جنبه‌های نژادی،

the plants that we use for medicinal purposes.

گیاهانی که ما برای اهداف دارویی استفاده می‌کنیم.

But more importantly,

اما مهمتر از همه،

we want to remind people in Charleston, South Carolina,

ما می‌خواهیم به مردم در چارلستون، کارولینای جنوبی،

of the black bodies,

بدن‌های سیاه را یادآوری کنیم،

because when you go to Charleston today,

چرا که وقتی امروز به چارلستون می‌روید،

the Confederacy is celebrated,

جنگ‌های داخلی آمریکا جشن گرفته می‌شود،

probably more than any other city,

احتمالاً بیش از هر شهر دیگری،

and you don't have a sense of blackness at all.

و شما اصلاً حسی از سیاهی ندارید.

The Brookes map,

نقشه بروکس،

which was an image that helped abolitionists see

تصویری بود که به اصول بردگى کمک کرد

and be merciful for that condition of the crossing,

و برای بخشندگی آن شرایط گذرگاه،

is something that we want to repeat.

چیزی است که می‌خواهیم تکرار کنیم.

And I was taken by the conceptuality

و من مفهومی را گرفتم

of this kind of digital print that sits in a museum in Charleston.

از این نوع چاپ دیجیتالی که در موزه ای در چارلستون قرار دارد.

So we decided to bring the water up on top of the surface,

بنابراین تصمیم گرفتیم آب را تا بالای نما بالا ببریم،

seven feet above tide,

۲/۱۴ متر بالاتر از جزر و مد،

and then cast the figures full length, six feet,

و پس از ارزیابی ارقام نهایی طول کل، ۱/۸ متر،

multiply them across the surface,

آن‌ها را در سطح بالا بردیم،

in tabby,

در موج،

and then allow people to walk across that divide.

و سپس به مردم اجازه تردد در تقسیمات را می‌دهد.

And hopefully, as people come,

و می‌خواهم، همانطور که مردم می‌آیند

the water will drain out,

آب تخلیه شود،

fill up,

و پر شود،

drain out and fill up.

تخلیه شود و پر شود.

And you'll be forced to come to terms with that memory of place,

و شما مجبور خواهید شد که به خاطره‌ای از شرایط محل برسید،

that memory of that crossing,

خاطره‌ای از آن عبور،

that at times seems very lucid and clear,

که در لحظه به نظر بسیار روشن و شفاف است،

but at other times, forces us again to reconcile the scale.

اما در موارد دیگر، ما را مجبور به سازگاری با مقیاس می‌کند.

And hopefully, as people move through this landscape every day,

و امیدوارم، وقتی مردم هر روز از این چشم اندازعبور می‌کنند،

unreconciled, they'll remember,

غیرقابل قبول بودن را به یاد آن‌ها آورد،

and hopefully when we remember,

و امیدوارم به زمانی که ما به یاد می‌آوریم،

e pluribus unum.

یکی برای همه را.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)