Using unanswered questions to teach - John Gensic

สอนด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ - จอห์น เจนสิค (John Gensic)

Translator: Pim Arkkarayut Reviewer: Bank Light

Carol Dweck, who is now at Stanford,

คาโรล ดเวค (Carol Dweck) ซึ่งตอนนี้อยู่ที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด

conducted a research experiment

ได้ทำการศึกษาทดลอง

where she compared 7th graders in two different groups.

ซึ่งเปรียบเทียบนักเรียนเกรด 7 (ม.1) สองกลุ่ม

One group, she taught study skills to,

กลุ่มหนึ่ง เธอได้สอนทักษะการเรียนให้

and the other group,

ส่วนอีกกลุ่ม

they taught a mini-neuroscience class

เธอสอนวิชาประสาทวิทยาสั้นๆ

about how their brain worked.

เกี่ยวกับการทำงานของสมอง

They followed those two groups

กลุ่มนักวิจัยได้ติดตามผลจากนักเรียนสองกลุ่มนี้

throughout their middle school math grades

ตลอดการเรียนคณิตศาสตร์ช่วงมัธยมต้น

และได้สังเกตว่า

and noticed that the group

who had the mini-neuroscience course

กลุ่มนักเรียนที่ได้เรียนวิชาประสาทวิทยาศาสตร์

was much more successful in their math grades

ทำคะแนนสอบได้ดีกว่ามากในวิชาคณิตศาสตร์

than the group that had the conventional study skills,

เมื่อเทียบกับกลุ่มที่ได้เรียนรู้ทักษะการเรียนหนังสือ

like being organized

เช่น การจัดการ

and using note cards.

การใช้บัตรคำ

The reason, they believe,

คำอธิบายนั้น กลุ่มนักวิจัยเชื่อว่า

that the group had the mini-neuroscience course

นักเรียนกลุ่มที่ได้เรียนรู้เกี่ยวกับวิชาประสาทวิทยา

did so much better

ทำคะแนนสอบได้ดีกว่า

is that they were picturing the formations

นั้นเป็นเพราะว่า นักเรียนได้วาดภาพการรวมตัว

and the connections in their brains occurring

ความสัมพันธ์ต่างๆ ในสมอง

while they were learning.

ขณะที่กำลังเรียน

They were also able to have a certain level of resilience,

นักเรียนกลุ่มนี้รู้จักการยืดหยุ่น

knowing that their brain was more of a muscle

รู้ว่าในสมองของตนมีกล้ามเนื้อ

and not a stone that couldn't grow any larger.

ไม่ใช่ก้อนหินที่ไม่สามารถเจริญเติบโตได้

Having this resilience,

การมีความยืดหยุ่นนี้

having students understand

ทำให้นักเรียนเข้าใจ

that their brains can continue to grow,

ว่าสมองจะมีการเจริญเติบโตขึ้นเรื่อยๆ

allows them the confidence to struggle with situations,

ทำให้นักเรียนมีความมั่นใจ ในการรับมือกับอุปสรรคสรรคในการเรียน

to wrestle out that information

รู้จักจัดการข้อมูล

to come to deeper understanding.

เพื่อให้เข้าใจดียิ่งขึ้น

So, how does this look in my classroom?

ผมควรจะนำสิ่งนี้มาใช้กับชั้นเรียนของผมอย่างไรดี

How do I attempt to get students

ผมควรทำอย่างไรให้นักเรียน

to struggle with information and wrestle with it

ที่เจอกับบทเรียนยากๆ สามารถอดทนทำความเข้าใจ

so they come up with deeper levels of understanding?

และเข้าใจบทเรียนอย่างลึกซึ้งได้

Primarily, I use unanswered questions.

ตอนแรก ผมให้คำถามที่ไม่มีคำตอบกับนักเรียน

For example, I'll give students a jar

เช่น ผมจะเอาโหลใบหนึ่งให้นักเรียน

and say it's 500 grams,

และบอกว่าโหลใบนี้หนัก 500 กรัม

and inside that sealed jar

และข้างในโหลที่ปิดอยู่นี้

is a moist paper towel with about six to seven seeds.

มีกระดาษชำระเปียกและเมล็ดพีช 6-7 เมล็ดอยู่

What do you think will happen

นักเรียนคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น

to the mass of the container

ในโหลใบนี้

as those seeds begin to grow?

เมื่อเมล็ดพีชเติบโตขึ้น

And the students will then write

และนักเรียนก็จะเขียนบรรยาย

on a little half-sheet of paper

ในกระดาษครึ่งหน้า

what they think is going to happen and why.

ว่าพวกเขาคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น และเพราะอะไร

Depending on the class,

ในบางชั้นเรียน

I will have the students sometimes work in partners

ผมจะให้นักเรียนเขียนบรรยายด้วยกันเป็นคู่ๆ

to kind of combine ideas,

เพื่อปรึกษาและระดมความคิด

see what they think of each other's reasons,

ดูว่าแต่ละคนคิดอย่างไรกับเหตุผลของอีกคนหนึ่ง

maybe work in groups of four

บางครั้งอาจจะให้ทำด้วยกันเป็นกลุ่มๆ ละ 4 คน

and then groups of eight

and come to consensus.

8 คน

และสรุปผลออกมา

But, sometimes, I'll have the students pass in

แต่ในบางครั้ง ผมจะให้นักเรียนส่งคำตอบทันที

all that information without conversing about it,

โดยไม่มีการปรึกษากันก่อน

and I will then read their explanations

และเมื่อผมจะอ่านคำอธิบายของแต่ละคน

so that they are anonymously presented ideas

โดยที่จะไม่มีใครทราบว่าคำตอบไหนเป็นของใคร

that no student can rely upon

เพื่อจะไม่ให้นักเรียนเปลี่ยนแปลงหรือเชื่อ

the other smart students

คำตอบของนักเรียนที่เรียนเก่งกว่า

to say, 'Oh, I agree with Sally

และตอบว่า ผม/ดิฉันเห็นด้วยกับแซลลี่ครับ/ค่ะ

because she's always got the right answer.'

เพราะแซลลี่มักจะตอบถูกเสมอ

That rarely happens in my class.

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นน้อยมากในชั้นเรียนของผม

At this point, I will probably stop the conversation

และเมื่อถึงจุดนึงผมจะหยุดการสอน

after I've read these out loud

หลังจากอ่านคำตอบของนักเรียนทั้งหมด

and leave students wondering.

ผมจะให้นักเรียนได้ลองคิดดู

Wondering, what is the right answer?

ไตร่ตรองว่า อะไรคือคำตอบที่ถูกต้อง

What evidence is good evidence?

อะไรคือหลักฐานที่ถูกต้อง

Because I want them,

เพราะว่าผมต้องการให้นักเรียน

when they leave the classroom,

ได้คิดต่อ

to continue to want to know more,

หลังจากชั้นเรียน

to continue to want to make more connections.

เพื่อจะให้นักเรียนพยายามทำความเข้าใจมากขึ้น

So, in addition to unanswered questions,

เพราะฉะนั้น นอกจากคำถามที่ไม่มีคำตอบ

I will often pose problems and projects

ผมยังให้โจทย์ปัญหาและโครงงาน

for students to work on.

กับนักเรียน

And, when I have them work on

และเมื่อผมให้นักเรียนได้ลองคิด

these problems and projects,

โจทย์ปัญหาและโครงงานเหล่านี้

I'll give them about 15 to 20 minutes to brainstorm

ผมจะให้เวลาประมาณ 15-20 นาทีเพื่อระดมความคิด

how to solve the problem

ว่าจะแก้ไขโจทย์ปัญหา

or how to go about completing the project.

หรือจะสามารถทำโครงงานให้เสร็จได้อย่างไร

And this 15 to 20 minutes happens

และระหว่างช่วงเวลา 15-20 นาที

well before I expect a lot of work

ก่อนที่ผมจะคาดหวังว่า

to be done on the project.

จะให้งานในโครงงานเสร็จไปแค่ไหน

I don't want them to try to produce too much

ผมไม่ต้องการให้นักเรียนทำงานอะไรออกมามากมายนัก

because I want them to try to figure out in their brains,

เพราะผมต้องการให้นักเรียนได้ลองพยายามคิด

give themselves a chance

ให้โอกาสนักเรียนได้ลองไตร่ตรอง

to struggle with the information overnight,

ครุ่นคิดและวิเคราะห์ข้อมูล

while they go about their daily activities.

ในขณะที่นักเรียนทำกิจกรรมอื่นระหว่างวัน

For example, I might give a project

ตัวอย่างเช่น ผมอาจจะให้โครงงานนักเรียนไปทำ

where you need to explain or teach a 6th grader

โดยให้อธิบายหรือสอนนักเรียนเกรด 6 (เทียบเท่า ป.6)

the simple concept of endosymbiosis.

เรื่องเกี่ยวกับหลักการ การอยู่ร่วมกันของสิ่งมีชีวิต (endosymbiosis)

And the students then have

และนักเรียนจะมี

a whole bunch of questions generated

คำถามมากมาย

related to this project.

เกี่ยวกับโครงงานนี้

They have things that they need to know

ว่าพวกเขาจำเป็นจะต้องเรียนรู้อะไรบ้าง

from me,

จากผม

from other resources.

จากแหล่งข้อมูลอื่น

But I have not given them

แต่ผมจะไม่ให้

the questions and the answers to memorize,

คำถามและคำตอบไปให้นักเรียนท่องจำ

their brain is actively seeking out

ผมจะให้นักเรียนลองคิด

the understanding of this concept

และพยายามทำความเข้าใจหลักการนี้

so that they can teach it to others.

เพื่อจะสามารถไปสอนคนอื่นได้

We would like to, as teachers,

ผม ในฐานะที่เป็นครู

คิดว่านักเรียนชอบทุกอย่างที่พวกเราสอนเค้าไป

think that students love everything that we teach them,

and we think that they understand everything

และพวกเราคิดว่านักเรียนเข้าใจทุกอย่าง

and want to engage with our content

และอยากมีส่วนร่วมเกี่ยวกับเนื้อหา

outside of the school day.

นอกเวลาเรียน

Students don't do that.

แต่นักเรียนไม่ใช่แบบนั้น

Most students don't do that.

นักเรียนส่วนใหญ่ไม่ใช่เลย

So, through mass one-way text messaging,

ดังนั้น ผมจึงใช้วิธีการสื่อสารทางเดียว

I'm able to resend them the question

เพื่อให้นักเรียนคิดคำถาม

or the topic from that day.

หรือคิดเกี่ยวกับหัวข้อที่เรียนไปวันนั้น

To get them to re-engage

เพื่อให้นักเรียนได้มีส่วนร่วม

and touch the content one more time.

คิดเกี่ยวกับหัวข้อนั้นอีกรอบหนึ่ง

And, hopefully, get that seed planted in their brain

และหวังว่าจะทำให้นักเรียนคิดและจดจำเรื่องที่เรียนไปได้ดีขึ้น

so that they want to think about it more,

ด้วยการกระตุ้นให้นักเรียนคิดเกี่ยวกับบทเรียนมากขึ้น

so that their brains come up with

เพื่อที่สมองจะได้เกิด

those "Ah-ha!" moments at obscure times.

อาการ 'ปิ๊งไอเดีย' ระหว่างช่วงการครุ่นคิดของนักเรียน

My goal is for students to generate the story,

เป้าหมายของผมคือให้นักเรียนได้คิดเรื่องราว

their story,

เรื่องราวของแต่ละคน

of the content that I teach.

เกี่ยวกับเนื้อหาที่ผมสอนไป

I would love for them

ผมอยากให้นักเรียน

to completely understand my story

ได้เข้าใจเรื่องของผมอย่างชัดเจน

and understand it deeply,

และลึกซึ้ง

but I know if I just get them to understand it

แต่ถ้าผมเพียงแค่สอนให้นักเรียนเข้าใจ

as I understand it,

ในแบบที่ผมเข้าใจ

that will simply ooze out of their brains,

บทเรียนนั้นจะถูกลืมไป

and they will not have information and the knowledge

และนักเรียนจะจำข้อมูลความรู้อะไร

that is applicable in other situations.

เพื่อนำไปใช้ในสถานการณ์อื่นๆ ได้เลย

They will not have knowledge

นักเรียนจะไม่มีความรู้

that they can ask more questions about.

และไม่สามารถถามคำถามอื่นๆ ได้

They are simply understanding to please me,

นักเรียนจะแค่พยายามเข้าใจเพื่อทำให้ผมพอใจ

and then it's gone.

และลืมไป

"It's not that I'm so smart,

"ไม่ใช่เพราะผมฉลาด

it's just that I stay with problems longer."

แต่เป็นเพราะผมอยู่กับปัญหาเหล่านี้มานาน"

We, as teachers, need to encourage and facilitate

พวกเรา ในฐานะครู ควรจะกระตุ้นและส่งเสริม

students staying with problems longer.

ให้นักเรียนครุ่นคิดเกี่ยวกับปัญหาให้นานมากขึ้น

Thanks.

ขอบคุณครับ