These animals can hear everything - Jakob Christensen-Dalsgaard

Translator: Artin Niasti Reviewer: shirin etebar

The world is always abuzz with sounds,

دنیا همیشه با صداهای مختلف اشباع شده.

many of which human ears simply can't hear.

بسیاری از این صداها برای انسان شنیدنی نیستند.

However, other species have extraordinary adaptations

اما گونه‌های دیگر سازگاری‌های شگفت‌آوری دارند

that grant them access to realms of sonic extremes.

که مرزهای منتهای بازه‌ی صوتی را در دسترس آنها قرار می‌دهد.

And some of them don’t even have ears— at least, not like we typically imagine.

برخی از آنها حتی گوش ندارند، دست‌کم به شکلی که برای ما معمول است.

To understand how the animal kingdom’s best listeners do it,

برای درک چگونگی عملکرد بهترین شنونده‌های قلمرو حیوانات،

we need to know the rules of their game.

باید قوانین بازی را بدانیم.

When an object in a medium like air or water moves,

وقتی جسمی در محیطی مثل هوا یا آب حرکت می‌کند،

it sends out physical waves.

باعث انتشار موج‌های فیزیکی می‌شود.

The basics of hearing involve structures that vibrate in response to these waves

اساس شنوایی به ساختارهایی متکی است که در مقابل این موج‌ها به لرزش درمی‌آیند

and excite sensory cells,

و با برانگیخته کردن یاخته‌های حسی،

generating signals that nerves transmit to the brain,

پیام‌هایی تولید می‌کنند که برای پردازش، از راه اعصاب

where they’re processed.

به مغز ارسال می‌شوند.

But despite the assemblage of sound-absorbing and -amplifying

ولی علی‌رغم وجود ساختارهای جاذب و تقویت کننده صوت

structures in our ears,

در گوش‌های ما،

many noises are too quiet for us to detect.

بسیاری از صداهای ضعیف‌تر برای ما قابل تشخیص نیستند.

Owls, however, have some workarounds.

ولی جغدها برای این مشکل راه‌حل‌هایی دارند.

Our external ears funnel sounds inward—

گوش خارجی ما صدا را به داخل هدایت می‌کند

but many owls use their whole faces to do this.

ولی خیلی از جغدها از کل صورت‌شان برای این هدف استفاده می‌کنند.

Their ears, hidden beneath a flap of feathers,

گوش‌های آنها که زیر پرده‌ای از پر پنهان شده،

have eardrums proportionally much larger and more sensitive than humans’.

پرده‌ای دارد که نسبت به پرده گوش انسان بسیار بزرگ‌تر و حساس‌تر است.

And because many owls ears are positioned asymmetrically,

و از آنجایی که در بسیاری از جغدها قرارگیری دو گوش به صورت نامتقارن است،

sound waves reach them at different times.

امواج صوتی در زمان‌های متفاوتی به دو گوش می‌رسند.

This slight delay helps their brains determine the direction

این اختلاف زمانی اندک به مغز آنها توان تعیین جهت منبع صدا را می‌دهد.

of the sound’s source.

And great grey owl wings have especially thick velvety coatings

بال‌های جغد خاکستری بزرگ پوشش ضخیم و مخملی

and long feather combs and fringes,

و لبه‌های شانه‌مانند و بلندی دارد

which are thought to help reduce their flight sounds.

که تصور می‌شود به کاهش صدای پرواز آنها کمک می‌کند.

So, while hovering, they can go undetected

این به آنها اجازه می‌دهد بدون شناسایی شدن در هوا بمانند

and concentrate on the subtle sounds of their prey.

و بر روی صداهای ضعیف شکارشان تمرکز کنند.

All these adaptations enable a great grey owl to hear a vole

با تمام این سازگاری‌ها جغد خاکستری بزرگ می‌تواند صدای یک وُل

tunneling under 18 inches of snow—

که زیر ۴۵ سانتی‌متر برف در حال تونل زدن است را بشنود

and make a fatal strike.

و حمله‌ای مهلک انجام دهد.

Other animals are almost all ears,

بعضی حیوانات هم سر تا پا گوش هستند.

like the aptly named long-eared jerboa,

مثل موش دوپای گوش بلند

which is the animal kingdom’s largest ears in proportion to body length.

که در قلمرو حیوانات بزرگترین گوش نسبت به طول بدن را دارد.

These sizable sound-collectors help the jerboas sense low frequency noises—

این گیرنده‌های صوتی بزرگ به موش‌های دوپا توان شنیدن فرکانس‌های پایین را می‌دهند

and keep cool by radiating heat.

و با دفع گرما آنها را خنک نگه می‌دارند.

Fennec foxes use their large, swiveling ears

روباه ‌های صحرا از گوش‌های بزرگ و چرخنده خودشان

to rapidly home in on activity beneath Sahara sands,

برای ردیابی سریع فعالیت‌های زیر شن‌های صحرا استفاده می‌کنند

while bat-eared foxes can pick up savanna sounds

و در ساوانا روباه‌های گوش‌خفاشی می‌توانند

as slight as termites crawling and munching on grasses.

صداهایی به ضعیفی خزیدن و علف خوردن موریانه‌ها را دریافت کنند.

Ogre-faced spiders, meanwhile,

عنکبوت‌های تارافکن

might not have ears in the traditional vertebrate sense,

شاید مثل مهره‌داران دارای یک گوش سنتی نباشند،

but their legs are covered by receptors sensitive to sound waves

ولی پاهای آنها با گیرنده‌هایی پوشیده شده

as soft as those generated by mosquito flight.

که به صداهایی به ضعیفی صدای بال زدن پشه حساس‌اند.

This allows them to catch airborne prey—

این به آنها اجازه می‌دهد تا طعمه‌های پرنده را

even after being blindfolded by scientists.

حتی بعد از بستن چشمان‌شان توسط محققان شکار کنند.

Lots of different features also help animal ears hit especially high notes,

ویژگی‌های مختلفی هم به حیوانات در شنیدن نت‌های خیلی بالا کمک می‌کنند.

like the extra hard, stiff middle ear bones of toothed whales;

مانند استخوان‌های سخت‌تر در گوش میانی نهنگ دندان‌دار؛

like dolphins and sperm whales,

یا دلفین‌ها و نهنگ‌های عنبر

which efficiently propagate high-frequency vibrations.

که می‌تواننند ارتعاشات با فرکانس بالا منتشر کنند.

Indeed, some toothed whales and bats emit sound pulses around 200,000 hertz

برخی نهنگ‌های دندان‌دار و خفاش‌ها امواجی در محدوده ۲۰۰ هزار هرتز تولید می‌کنند

and listen for the reflections.

و به بازتاب‌ها گوش می‌دهند.

These high-frequency wavelengths—

این امواج پربسامد،

more than 10 times higher than what we can hear—

با فرکانسی بیش از ده برابر حد شنوایی ما،

are small enough to generate strong reflections from objects

به اندازه‌ای کوچک‌اند که می‌توانند با برخورد با

as tiny as the insects many bats are after,

اشیای کوچکی مانند حشراتی که خفاش‌ها به دنبال آنها هستند،

which would be missed altogether by lower ones.

بازتاب‌های قوی‌ای تولید کنند که با بسامدهای کمتر غیر ممکن است.

But many insects are also in on the conversation—

ولی بسیاری از حشرات هم در این گفت و شنود شرکت دارند

and vigilant to ultrasonic onslaughts.

و نسبت به حملات فراصوت هوشیار هستند.

The greater wax moth can register the highest frequencies

بید موم‌خوار بزرگ به لطف پرده‌های نازک و حساس به ارتعاش روی شکم‌اش

of any animal recorded— up to 300,000 hertz,

توان شنیدن صداها تا فرکانس ۳۰۰ هزار هرتز را دارد

thanks to thin, vibration-sensitive, eardrum-like membranes on their abdomens.

که بیشترین میزان ثبت شده در تمام حیوانات است.

In fact, hearing organs have evolved independently

جالب است بدانید که در حشرات اندام‌های شنوایی

more than 20 times among insects.

بیش از ۲۰ بار مستقل تکامل یافته‌اند.

Katydids sense ultrasonic sounds with their front legs;

جیرجیرک‌ها امواج فراصوتی را با پاهای جلویی خود حس می‌کنند؛

certain hawkmoths can hear with their mouthparts;

برخی بازشاپرک‌ها با زائده‌های نزدیک دهانشان می‌شنوند؛

a parasitic fly registers cricket chirps from organs behind its head;

نوعی مگس انگل با اندام‌های پشت سرش صدای جیرجیرک‌ها را می‌شنود؛

and the praying mantis has just one hearing organ,

و آخوندک فقط یک اندام شنوایی دارد

which sits smack in the midline of its thorax.

که دقیقا در وسط سینه‌اش قرار دارد.

But how low can animals go?

اما آستانه شنوایی حیوانات چقدر است؟

Well, baleen whales emit sounds around 14 hertz,

بسامد صدای نهنگ‌های بی‌دندان در حدود ۱۴ هرتز است

the deepest among mammals.

که در میان پستانداران بم‌ترین است.

These vibrations can travel thousands of kilometers.

این ارتعاشات می‌توانند مسافتی هزاران کیلومتری را طی کنند

And they get picked up by other baleen whales—

و توسط نهنگ‌های بی‌دندان دیگر،

possibly via their skulls,

احتمالا به وسیله جمجمه‌هایشان

which conduct the vibrations along to their ear bones.

که ارتعاشات را به استخوان‌های گوش می‌رسانند، شنیده شوند.

Snakes pick up ground vibrations by way of their jawbones,

مارها ارتعاشات زمین را با استخوان‌های فک خود حس می‌کنند

which connect directly to their middle ear bones.

که مستقیما به استخوان‌های گوش میانی متصلند.

And Namib Desert golden moles regularly stick their heads into the sand,

موش‌های طلایی بیابان نامیب مرتبا سر خود را در شن فرو می‌کنند.

which likely helps them use their large, club-like middle ear bones

احتمالا با این کار می‌توانند از استخوان‌های بزرگ و باتون شکل گوش میانی خود

to sense low frequency activity in mounds more than 20 meters away.

برای تشخیص تحرکات با فرکانس پایین در تپه‌های دورتر از ۲۰ متر استفاده کند.

So, odds are: if a tree falls in a forest, someone’s bound to hear it.

پس: اگر درختی در جنگلی بیفتد، احتمالا کسی خواهد شنید.