Ethical dilemma: Whose life is more valuable? - Rebecca L. Walker

Translator: shirin etebar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Smallpox is one of the deadliest diseases in history,

بیماری آبله یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های تاریخ است

but fortunately, it’s been eradicated for over 40 years.

اما خوشبختانه، بیش از ۴۰ سال است که ریشه‌کن شده.

However, samples of the virus that causes smallpox still exist,

با این حال، نمونه‌هایی از ویروسِ عامل بیماری آبله هنوز وجود دارد،

leading to concern that rogue actors might try to weaponize it.

با این نگرانی که ممکن است عاملان سرکش سعی بر مسلح کردن آن داشته باشند.

This is especially worrying

این امر به‌ویژه نگران‌کننده است

because older smallpox vaccines can have serious side effects,

زیرا واکسن‌های قدیمی‌تر آبله می‌توانند اثرات جانبی جدی‌ای داشته باشند

and modern antiviral drugs have never been tested against this disease.

و داروهای ضدویروس مدرن هیچ وقت علیه این بیماری آزمایش نشده‌اند.

To protect against this potential threat,

برای آمادگی علیه این تهدید بالقوه،

the US government is funding research to improve smallpox treatments

دولت ایالت متحده بودجه تحقیقاتی را برای بهبود درمان‌ها

and vaccines.

و واکسن‌ها تامین می‌کند.

And since it’s unethical to expose people to a highly lethal virus,

و از آنجایی که قرار دادن افراد در معرض یک ویروس بسیار کشنده غیراخلاقی است،

labs are using humanity's closest biological relatives as research subjects.

آزمایشگاه‌ها ازنزدیک‌ترین خویشاوندان زیستی بشر برای موضوعات تحقیقاتی استفاده می‌کنند.

But is it right to harm these animals to protect humanity from a potential threat?

اما آیا صدمه زدن به این حیوانات برای حفاظت از بشریت علیه یک تهدید بالقوه درست است؟

Or should our closest relatives also be protected against lethal experiments?

یا اینکه نزدیکترین خویشاوندان ما نیز باید در برابر آزمایشات کشنده محافظت شوند؟

What would you do as a scientist faced with this very real scenario?

به‌عنوان دانشمندی که با این سناریوی بسیار واقعی روبرو می‌شوید، چه می‌کنید؟

In many ways, this dilemma isn't new.

از بسیاری جهات، این معضل جدیدی نیست.

Animals have been used in research aimed at improving human welfare for centuries,

حیوانات برای قرن‌ها در تحقیقاتی با هدف بهبود رفاه انسان استفاده می‌شدند

typically at the cost of their lives.

که معمولاً به قیمت جانشان تمام می‌شود.

This practice reflects the widespread belief that human lives are more valuable

این عمل منعکس‌کننده این باور گسترده است که جان انسان‌ها ارزشمندتر

than non-human lives.

از جان‌های غیرانسانی است.

People have different views about the ethics of animal testing

مردم نگرش‌های متفاوتی درباره اصول اخلاق آزمایش بر روی حیوانات

and how it’s conducted.

و نحوه انجام آن دارند.

But whatever your opinion,

اما نظر شما هر چه که باشد،

this scenario raises an important philosophical question:

این سناریو یک سوال مهم فلسفی ایجاد می‌کند:

how do we determine the value of a life, whether human or non-human?

چگونه ارزش یک زندگی را، چه انسانی و چه غیر انسانی، تعیین کنیم؟

One tool philosophers have used to consider this question is moral status.

یکی از ابزارهای مورد استفاده فیلسوفان برای بررسی این پرسش، جایگاه اخلاقی است.

Beings with moral status should have their needs and interests

کسانی که تصمیمات اثرگذاری برای موجودات دارای جایگاه اخلاقی می‌گیرند،

taken into consideration by those making decisions that impact them.

باید به نیازها و علایق آن‌ها توجه کنند.

Traditionally, moral status has been seen as binary—

به طور سنتی، جایگاه اخلاقی به صورت دودویی در نظر گرفته می‌شود -

either a being’s interests matter for their own sake, or they don’t.

یا منافع یک موجود به خاطر خودش مهم است یا نه.

And historically, many philosophers believed that humans had moral status

و از نظر تاریخی، بسیاری از فیلسوفان باور داشتند که انسان‌ها برخلاف دیگر حیوانات

and other animals didn’t.

دارای جایگاه اخلاقی هستند.

Some contemporary philosophers like Shelly Kagan

برخی از فیلسوفان معاصر مانند شلی کاگان

have argued that moral status comes in degrees,

استدلال کرده‌اند که جایگاه اخلاقی درجاتی دارد،

but even in this model, he argues that people have the most moral status.

اما حتی در این مدل، او استدلال می‌کند که انسان دارای بالاترین جایگاه اخلاقی هستند.

However, determining what grants any degree of moral status can be difficult.

با این حال، تعیین مبنای درجه‌بندی جایگاه اخلاقی می‌تواند دشوار باشد.

Enlightenment philosopher Immanuel Kant thought humans have moral status

امانوئل کانت، فیلسوف روشنگر، معتقد بود که انسان‌ها به دلیل ماهیت عقلانی

because of their rational nature and ability to will their actions.

و توانایی اراده کردن اعمالشان، دارای جایگاه اخلاقی هستند.

A binary conception of moral status then suggests that beings with these capacities

سپس یک تصور دوگانه از جایگاه اخلاقی نشان می‌دهد که موجوداتی با این ظرفیت‌ها

are “persons” bearing full moral status,

«افرادی» هستند که دارای جایگاه اخلاقی کامل هستند،

while all other creatures are “things” without moral status.

در حالی که همه موجودات دیگر «چیزهایی» بدون وضعیت اخلاقی هستند.

But thinkers like Christine Korsgaard have argued a Kantian view

اما متفکرانی مانند کریستین کورسگارد استدلال کرده‌اند که دیدگاه کانتی

should include many non-human animals because of how they value their own good.

باید شامل بسیاری از حیوانات غیرانسان باشد، چون آن‌ها برای منافع خود ارزش قائل هستند.

Another line of argument, suggested by utilitarianism’s founding father

خط دیگری از استدلال، توسط جرمی بنتام، بنیانگذار فایده‌گرایی، پیشنهاد شده

Jeremy Bentham and elaborated by Peter Singer,

و توسط پیتر سینگر شرح داده شده است،

claims that a capacity for suffering

این ادعا را دارد که ظرفیت رنجیدن،

makes an entity worthy of moral consideration.

موجودیت را شایسته توجه اخلاقی می‌کند.

These inclusive ways of thinking about moral status dramatically widen the scope

این روش‌های فراگیر از تفکر در مورد وضعیت اخلاقی به‌طور چشمگیری

of our moral responsibility,

دامنه مسئولیت اخلاقی ما را گسترش می‌دهد،

in ways some people might find unnerving.

به گونه‌ای که ممکن است برای برخی افراد آزاردهنده باشد.

So where do our monkeys stand?

پس جایگاه میمون‌های مورداستفاده ما کجاست؟

Our closest genetic relatives have high social and intellectual capacities.

نزدیکترین خویشاوندان ژنتیکی ما ظرفیت‌های اجتماعی و فکری بالایی داشتند.

They live cooperatively in complex social groups

آنها در گروه‌های اجتماعی پیچیده به صورت مشارکتی زندگی کرده

and recognize members of their community as individuals.

و اعضای جامعه خود را به‌عنوان افراد منحصربه‌فرد می‌شناسند.

They support and learn from one another—

آنها همدیگر را حمایت کرده و از یکدیگر یاد می‌گیرند -

there’s even evidence they respond to inequality.

حتی شواهدی وجود دارد که به نابرابری پاسخ می‌دهند.

And of course, they’re capable of suffering.

و البته، آن‌ها مستعد رنجیدن هستند.

Yet despite all this, it’s still generally common opinion

با این حال، علیرغم همه این‌ها، هنوز هم عموماً این عقیده رایج است

that a human’s life is more valuable than a monkey’s.

که جان یک انسان ارزشمندتر از یک میمون است.

And that while killing one human to save five others is typically wrong,

و در حالی که کشتن یک انسان برای نجات پنج نفر دیگر معمولا اشتباه است،

killing one monkey to save five humans is regrettable,

کشتن یک میمون برای نجات پنج انسان تاسف‌آور است،

but morally acceptable.

اما از نظر اخلاقی قابل قبول است.

Even morally required.

حتی از نظر اخلاقی لازم است.

At some point, however, this calculation starts to feel unstable.

با این حال، در برخی موارد، این برآورد بی‌ثباتی می‌شود.

Should we kill 100 monkeys to save five people?

آیا برای نجات پنج نفر باید ۱۰۰ میمون را بکشیم؟

How about 10,000?

۱۰,۰۰۰ تا چطور؟

If moral status is binary and monkeys don't have it, then theoretically,

اگر جایگاه اخلاقی دوگانه باشد و میمون‌ها آن را نداشته باشند،

any number of monkeys could be sacrificed to save just one person.

از نظر تئوری، هر تعداد میمون را می‌توان برای نجات تنها یک نفر قربانی کرد.

But if moral status comes in degrees and monkeys have any at all,

اما اگر جایگاه اخلاقی درجاتی داشته باشد و میمون‌ها مقامی داشته باشند،

then at some point the balance will tip.

آنگاه در نقطه‌ای تعادل از بین می‌رود.

The situation you're in complicates things even further.

موقعیتی که در آن قرار دارید، همه چیز را پیچیده‌تر می‌کند.

Unlike the scenarios above,

برخلاف سناریوهای بالا،

there's no guarantee your work will ever save human lives.

هیچ تضمینی وجود ندارد که کار شما جان انسان‌ها را نجات دهد.

This is true of any animal experiment—

این در مورد هر آزمایش حیوانی صدق می‌کند -

the process of scientific discovery only sometimes leads to improved medical care.

فرآیند اکتشاف علمی فقط گاهی به بهبود مراقبت‌های پزشکی منجر می‌شود.

But in your case, it’s even trickier!

اما در مورد شما، مسئله حتی پیچیده‌تر است!

While the government is worried smallpox might be weaponized,

در حالی که دولت نگران است که آبله به سلاح تبدیل شود،

if they’re wrong the disease will remain eradicated,

اگر اشتباه کنند، این بیماری ریشه‌کن‌شده خواهد ماند

and your research won’t save anyone from smallpox.

و تحقیقات شما کسی را از آبله نجات نخواهد داد.

You could try to quantify this uncertainty to help make your decision.

می‌توانید سعی کنید این عدم قطعیت را برای کمک به تصمیم‌گیری خود بسنجید.

But how do you determine what an acceptable amount of risk is?

اما چگونه می‌توان میزان ریسک قابل قبول را تعیین کرد؟

And what if there’s so much uncertainty that your calculations

و اگر آنقدر عدم قطعیت وجود داشته باشد که محاسبات شما

are essentially wild guesses?

اساساً حدس و گمان‌های افراطی باشد، چطور؟

These kinds of moral mathematics get complicated fast,

این نوع ریاضیات اخلاقی به سرعت پیچیده می‌شوند

and some philosophers would argue they’re not even the best way

و برخی از فیلسوفان استدلال می‌کنند که آن‌ها حتی بهترین راه

to make moral decisions.

برای تصمیم‌گیری اخلاقی نیستند.

But whatever you decide, your choice should be well justified.

اما هر تصمیمی که بگیرید، انتخاب شما باید به خوبی توجیه شود.