Work Is Not Your Family | Gloria Chan Packer | TED

Çeviri: Mustafa Ozcan Gözden geçirme: Burak Yildiz

"We're like family."

“Aile gibiyiz.”

This is a phrase that's become quite popular in our places of work

Bu, çalıştığımız yerlerde işi

to try to make work feel a little less like this

biraz daha az böyle ve daha çok böyle hissettirilen popüler bir deyimdir.

and a little bit more like this.

It's a phrase that started in the last decade or two

Bu deyim son on veya iki yılda başlamış

to try to elicit feelings of warmth and belonging

aidiyet, samimiyet ve “havalı kültür” hissini ortaya çıkaran bir deyim.

and really that "cool culture" vibe.

The laid-back break rooms with beanbag chairs and the beer on tap

Puf sandalyeli, kullanıma hazır biralı dinlenme odaları

ve her şeyin üstesinden gelen birbirine kenetlenmiş ekipler,

and those tight-knit teams that got through everything together

like a family.

tıpkı bir aile gibi.

It's a phrase that started with positive intent

Bu, olumlu niyetle başlayan ve olumlu sonuçları olan bir ifade olur.

and has had positive outcome.

However, what's gone far less recognized and discussed

Ama az fark edilen ve az tartışılan konu, işimize aile demenin

is how calling work our family can actually be quite detrimental

mental ve duygusal sağlığımıza biz fark etmeden

to our mental and emotional health without our knowing it.

ne kadar çok hasar verebileceği.

İşte bu yüzden işinizin aileniz olmadığını hatırlatmak

Which is why I'm here today to offer the reminder that work is not your family.

And to explore how this "cool culture" catchphrase often ends up

ve “havalı kültür” sloganının tükenmişliği nasıl beslediğini

keşfetmek için buradayım.

breeding burnout instead.

My name is Gloria Chan Packer.

Adım Gloria Chan Packer.

I am a mental wellness educator and an experienced corporate leader.

Akıl sağlığı eğitmeni

ve tecrübeli bir kurumsal şirket yöneticisiyim.

In 2018, I founded a company called "Recalibrate"

2018′de modern, erişilir, bilime dayalı akıl sağlığı hizmeti vermeye çalışan

to try to deliver workplace mental wellness services

that were more modern, accessible and science-backed.

“Recalibrate” isimli şirketi kurdum.

Since that time,

O zamandan bu yana,

I and my team have gotten to work with almost 20,000 employees

ben ve ekibim dünyanın her yerinden yaklaşık 20.000 çalışana hizmet verdik.

all over the world.

Now, the reason this topic,

Bugün, bu konunun amacı,

exploring how calling work our family can be problematic and breed burnout,

işi aile gibi görmenin nasıl zor olabileceğini

ve tükenmişliği nasıl beslediğini keşfetmek.

the reason it's important to me is because I've personally lived it.

Konu benim için önemli çünkü bunu bizzat kendim deneyimledim.

Before we get into that, though,

Bu konuya girmeden önce,

let's first baseline by understanding why calling work our family

temelde işi aile gibi görmenin

neden sorunlu olabileceğini anlayalım.

at its core can be problematic.

Doing so, psychologically infers a really big blur

İşi aile gibi görmek, psikolojik olarak sınırlarımızda büyük bir bulanıklığa

and betrayal in our boundaries.

ve ihlale yol açar.

Work and family are different entities with different goals,

İş ve aile farklı amaçları, beklentileri ve sorumlukları olan kavramlardır.

expectations and responsibilities,

and therefore should be separated and boundaried.

Bu sebeple birbirinden ayrılmalı ve sınırları belirlenmelidir.

For example, I'm not going to be in the shower one day

Örneğin, bir gün duşta değilken göbeğimde garip bir ben fark edeceğim

and notice a really weird mole on my pregnant belly

and roll into my boss's office like I would my mom and be like,

ve sanki annemmiş gibi patronumun ofisine girip

"Hey, can you can you get in here and look at this?

ona “Gelip, şuna bakabilir misin? Çok garip görünüyor, korktum” diyeceğim.

This looks kind of weird. I'm freaked out."

A few of us are giggling or laughing,

Bazılarımız kıkırdıyor ya da gülüyor,

but I'm sure a few of us, too, in our heads are like,

“Ofiste buna benzer garip şeyler yaptım mı?” diye düşünüyor.

"Oh, have I done something weird like that at work?

Have I crossed a boundary before?”

Boundaries are hard for a lot of us

Sınırlar bir çoğumuz için zordur çünkü sınırları hiç öğrenmemişizdir.

because many of us never learned boundaries.

It's kind of a newer, buzzy phrase

Bu, pek çoğumuz tarafından tanımlanmamış ve öğrenilmemiş yeni, ilginç bir ifadeç

that not many of us really have learned or defined before.

So let's start by defining what boundaries are

Sınırları tanımlamayla

ve akıl sağlığımız için sınırların önemine bakmakla başlayalım.

and why they're so important to our mental health.

I like to think of boundaries as our ability to identify,

Sınırları, haberleşme, harekete geçme ve ihtiyaçlarımızı belirleme becerisi

communicate and take action on our needs.

olarak düşünmeyi seviyorum.

Being able to say, "I need to eat,"

“Yemek yemem gerekiyor,” “Dinlenmem gerekiyor,”

"I need to rest," "I need some space right now."

“Biraz alana ihtiyacım var.” diyebilmek gibi.

Survival speaking, boundaries are critical for us as humans to be able to say,

Hayatta kalmaktan bahsedersek; bizler için “Bir şeye ihtiyacım var” diyebilmek...

"I need something," to be able to find safety and resourcing.

güvenlik ve kaynak bulabilmek açısından sınırlar hassas ölür.

However, it can also be advantageous in certain situations

Yine de, ihtiyaçlarımızı erteleme veya önceliklendirme gibi

to delay or deprioritize our needs too.

belirli durumlarda avantajlı olabilir.

For example,

Mesela, kaplandan kaçan bir insan olsam

if I'm a human back in the day, running away from a tiger,

if I happen to be hungry,

ve aç olsam yeniden güvende olana kadar açlığı ertelemek benim faydama olacak.

it will, of course, be beneficial to delay that need for hunger

until I'm safe again.

However, if, after the tiger has left and I'm safe,

Fakat, kaplan gittikten sonra yeniden güvende olsam bile

I keep staying stuck and being scared of the tiger

sıkışmış hisseder, korkmaya devam eder

and delaying my hunger and not eating,

ve açlığımı erteleyip yemek yemezsem bu da sağlıksız bir hale gelecek.

that becomes unhealthy too.

This shift of delaying our needs into the unhealthy without knowing it

İhtiyaçlarımızı farkında olmadan sağlıksız olana ertelemek

is where a lot of us find ourselves unknowingly stuck today.

bugün çoğumuzun sıkışmış olduğu yerdir.

Somewhere in our lives we learned and adapted

Hayatımızın bir yerinde başkalarının faydası için

that repressing or sacrificing our needs for others was beneficial.

ihtiyaçlarımızı ertelemeyi veya feda etmeyi öğrendik ve benimsedik.

But that became so auto-piloted in our subconscious

Ancak bu, bilinçaltımızda öyle otomatik hâle geldi ki

that it goes past the point of diminishing returns

artık bir verim alamadığımız noktayı geçti ve sağlıksız hale geldi.

and becomes unhealthy.

To where maybe we land into a workplace and we hear "we're like family"

Bir işyerine girdiğimizde ve “aileye gibiyiz” dendiğinde

and our brain just triggers into "give it everything no matter what."

beynimizde “hangi koşulda olursan ol her şeyini ver” duygusu tetiklenir.

We sacrifice our boundaries, our time, our relationships,

Sınırlarımızı, zamanımızı, ilişkilerimizi feda ederiz

and we start living life in these big swings of overworking to burnout.

ve hayatımızı tükenene kadar çok çalışarak yaşarız.

And maybe we rationally know that it's not the healthiest pattern in our life,

Belki de bunun hayatımızın en sağlıklı şekli olmadığını biliyoruz

but we feel stuck.

ama sıkışmış hissediyoruz.

I get that.

Bunu biliyorum.

I've lived through that and sometimes still feel challenged with it.

Birçok kez bunu yaşadım ve bazen hâlâ yaşıyorum.

You see, before I worked in mental wellness,

Görüyorsunuz ki ben akıl sağlığında çalışmadan önce

you could argue that I worked in the opposite of mental wellness.

akıl sağlığının zıttında çalıştığımı tartışabilirdiniz.

I started my career in management and technology consulting,

Kariyerime işletme ve teknoloji danışmanı olarak başladım,

spending almost a decade giving it my all.

her şeyimi vererek neredeyse 10 yıl harcadım.

I did the 80 to 100 hour billing weeks,

Haftada 80 ile 100 saat arası çalıştım,

bir yıl içinde 100′den fazla tartışma yaşadım

the 100-plus fights a year, for years on end,

yıllar yılları kovaladı,

the early promotion chase

erken promosyon kovalamacası,

and didn't scale back on other parts of my life either.

yine de hayatımın başka yönlerinden kısmadım.

Still volunteered, went to my SoulCycle classes

Gönüllü oldum, SoulCycle derslerime gittim,

did brunch and late nights with my friends

arkadaşlarımla brunch yaptım ve gece hayatı yaşadım,

until my completely overscoped life turned into burnout cycle

ta ki aşırı kapsamlı hayatım tükenmişlik döngüsünden

after burnout cycle.

tükenmişlik döngüsüne girene kadar.

In 2017, my brain and body hit a wall.

2017′de, beynim ve vücudum duvara tosladı.

I started struggling with debilitating, chronic migraines

Güçten düşüren kronik migrenlerle savaşmaya başladım

that, for me,

ve bir süre sonra,

meant that after months of no change

hiçbir değişimin olmadığı,

and no medication or treatment working,

hiçbir ilacın ve tedavinin işe yaramadığı aylarım oldu.

I knew I had to take at least a leave from work.

En azından işten bir süre uzaklaşmam gerektiğini biliyordum

And that was devastating for me

ve bu benim için çok etkileyiciydi,

because work had really become my everything.

çünkü işim gerçekten her şeyim olmuştu.

There is a memory that haunts me from that time.

Zaman zaman aklıma gelen bir anım var.

And it was the night before I was about to go on leave,

İşten izin almadan önceki geceydi.

and I was just grabbing dinner with a friend and my husband.

Arkadaşım ve eşimle beraber akşam yemeği yiyorduk.

And I said to my friend,

Arkadaşıma dedim ki,

"Work is my entire worth and my identity.

“İşim, benim bütün değerim ve kişiliğim.

I don't know what I'm going to do without it."

İşim olmadan ne yapacağımı bilmiyorum.”

And my husband's body language and face dropped

Eşimin beden dili ve yüzü

in a way that I had never seen it.

önceden hiç görmediğim bir şekilde düştü.

And after my friend left, I remember him saying to me,

Arkadaşım gittikten sonra eşimin bana şunları söylediğini hatırlıyorum:

"I can't believe that you think that work is your only worth

“Ben sende çok daha fazlasını görürken

senin, işinin tüm değerin olduğunu düşünmene inanamıyorum.

when I see so much more.

And I can't believe you can't see that either."

Çok daha fazlası olduğunu görememene inanamıyorum.”

It's a poignant memory for me because I remember it feeling so true.

Bu, benim için çok dokunaklı bir anı

çünkü çok doğru hissettirdiğini hatırlıyorum.

And now I know it's not.

Şimdi biliyorum ki öyle hissettirmiyor

But it was a really rough period.

ama çok zorlu bir süreçti.

It's such an important one in my life because it gave me the opportunity

Çok önemli bir süreçti; çünkü bana

to do my own mental health work

akıl sağlığım üzerinde çalışmama

and understand where these burnout behaviors had come from for me,

ve bu tükenmişlik davranışlarının nereden geldiğini anlamama fırsat verdi.

so that now I could grow into being able to discern

Bu sayede, artık bu davranışların

when those behaviors are healthy or unhealthy.

sağlıklı ya da sağlıksız olduğunu fark edebiliyorum.

For me, where those behaviors started and were adopted

Benim için, bu davranışlar

is that I grew up learning that I needed to be perfect

mükemmel olmam gerektiğini,

and to people please and be the best at everything

insanları memnun etmem ve her şeyde en iyi olmam gerektiğini,

so that I could get myself out of a situation

böylece

tam tersi bir durumda işin içinden çıkamayacağımı hissettirdi.

that I felt like I otherwise wouldn't be able to make it through.

For me,

Benim için,

that perfectionism and people-pleasing was so critical to that point in my life.

mükemmellik ve insanları memnun etmek hayatımın o noktasına kadar çok önemliydi.

Ama bunu otomatik hâle getirdiğim an

But then when I just put it on autopilot,

it went way past the point of diminishing returns

artık verim alamadığım noktayı da geçti

and often became unhealthy for me.

ve çoğu zaman benim için sağlıksız bir hâle geldi.

That's my story.

İşte benim hikayem.

Let's spend some time getting to know yours.

Biraz da sizin hikayelerinize zaman ayıralım.

I'm going to invite you to do a little bit of reflection activity with me

Sizden benimle birlikte rahat olacağınız şekilde

yalnızca olduğunuz yerde gözlerinizi kapatarak

as you're comfortable,

if you can all just close your eyes wherever you are.

küçük bir yansıtma aktivitesi yapmanızı isteyeceğim.

And with your eyes closed,

Gözleriniz kapalıyken,

I'm going to ask you to start to bring to mind a part of you

Sizden isteyeceğim şey

aşırı çalışma eğilimi olan,

that tends to overwork,

to be a perfectionist or a people-pleaser,

mükemmelliyetçi ya da insanları memnun etmeye çalışan,

sınırları koymakta zorlanan bir parçanızı aklınıza getirmeniz.

struggles to set boundaries.

Bu parçanızı biraz daha rahat bırakırsanız

When I ask what it would be like

if you tone that part of you back a little.

nasıl olurdu?

Just let that go a little.

Sadece biraz daha rahat bırakın.

For the piece of you that pops up with some tension or resistance,

Gerginlik ya da direnç hissedenleriniz için

let's lean into that and ask, why not?

burada duralım ve soralım, neden olmasın?

What would happen? What would go wrong?

Ne olurdu? Ne ters giderdi?

Would things go wrong, the other shoe would finally drop,

Bir şeyler ters gider, kaçınılmaz olan şey en sonunda gerçekleşir

and it'd be all your fault?

ve bu sizin suçunuz mu olurdu?

Would you lose success?

Başarısız mı olurdunuz?

Would you not have anything to talk about in conversation to feel worthy anymore?

Değerli hissetmek için

sohbetlerinizde söyleyecek bir şeyiniz mi olmazdı?

Then let's practice some curiosity

O zaman, bu davranışlarınızı

around where you might have first adapted or learned this.

ilk kez öğrendiğiniz zamanla ilgili biraz merak uyandıralım.

When it might have helped or protected you in life.

Size yardım ettiği ve koruduğu zamanla ilgili.

Did you learn early on you had to be perfect

Utanç ve disiplinden kaçınmak için

to avoid shame or discipline?

mükemmel olmanız gerektiğini çok mu erken öğrendiniz?

Or when you were young,

Ya da, gençliğinizde

did you learn you had to be overly self-reliant,

size göz kulak olan kişi bu işi yapamadığı için

you had to take care of everything and everyone

kendinize aşırı güvenmek

because your caretaker couldn't.

ve her şeye ve herkese göz kulak olmanız gerektiğini mi öğrendiniz?

Or maybe later in life,

Ya da hayatınızın sonraki dönemlerinde,

in college,

üniversitede,

did you learn it was worth sacrificing whatever you needed

belki de hayatınızın önceki dönemlerinde kabul görmediğiniz için

to get that win or accolade,

birinciliği ve övgüyü alabilmek için

maybe to make up for not feeling accepted earlier in life?

kendinizi feda etmeniz gerektiğini mi öğrendiniz?

See what it would be to speak to that part of yourself and say,

O parçanıza dönüp şunları diyebilmek nasıl olurdu:

“Bu adaptasyon için çok teşekkür ederim.

"Thank you so much for making this adaptation.

You helped me through such an important time,

Çok önemli zamanlardan geçmeme yardım ettin

but right now, I don't need you to be on the clock all the time anymore.

ama şu an, sürekli burada olmana daha fazla ihtiyacım yok.

I have a beautiful life that I've built with safety and stability,

Güvenli ve stabil, çok güzel bir hayat kurdum

and I have people in my life that love me for who I am

ve hayatımda beni ne yaptığım için değil,

and not what I do.

ben olduğum için seven insanlar var.

You can take a breather so I can to."

Soluklan ki ben de soluklanabileyim.

As you're ready,

Hazır olduğunuz an,

just gently opening your eyes back up

yavaşça gözlerinizi açın

and coming back into the room with me.

ve tekrar benimle birlikte salona dönün.

Welcome back.

Tekrar hoşgeldiniz.

So part of that reflection activity

Bu yansıtma aktivitesi,

is an example of what we would technically call

teknik olarak bilişsel şemamızı tanımlamak

identifying our cognitive schemas.

olarak adlandırmamıza bir örnek.

Our cognitive schemas are essentially how our brain forms

Bilişsel şemalarımız, aslında beynimizin

all of our subconscious behaviors, patterns, thoughts and emotions

büyük oranda geçmiş tecrübelerimize dayanarak

which our brain largely learns based on past experiences we've had.

bilinçaltı davranışlarımız, düşüncelerimiz

ve duygularmızı şekillendirmesinin bir sonucu olur.

A majority of our subconscious schemas,

Bilinçaltı şemalarımızın

our behaviors, are formed and adapted early on in life,

ve davranışlarımızın büyük kısmı, hayatımızın erken dönemlerinde oluşur.

especially in childhood,

Özellikle çocukluk döneminde

because our brains are kind of blank slates.

çünkü bu dönemde beynimiz boş bir sayfadır.

We haven't experienced much of life yet,

Henüz bir hayat tecrübemiz yok,

so out of safety and efficiency,

bu nedenle güvenlik ve verimlilik için

our brain takes each big experience and wants to say,

beynimiz, her büyük tecrübeyi alır ve der ki,

OK, this is what I did, these were the factors around,

″Evet, şöyle yaptım, çevremdeki faktörler şunlardı,

this is what happened

şu yaşandı

and therefore is how I should predict,

ve bu yüzden ileride böyle bir şey yaşarsam

I should feel, think and act from here on out."

şöyle öngörmeli, hissetmeli, düşünmeli ve davranmalıyım.″

And it puts that on autopilot into our subconscious.

Beynimiz bunu, bilinçaltımızda otomatik hâle getirir.

This can be very beneficial, and it does keep us safe and efficient.

Bu çok faydalı olabilir ve bizi güvenli ve verimli tutabilir.

However, it can also become very outdated and unhealthy for us too,

Aynı zamanda, çok eskimiş ve sağlıksız bir hâle de dönüşebilir.

which is why it's so important to do this work.

İşte bu nedenle bu aktiviteyi yapmak çok önemli.

Now, doing such work is not about saying,

Ancak bu şu anlama gelmez ki,

because a lot of our subconscious behaviors were formed in the past,

bilinçaltı davranışlarımızın çoğu geçmişte şekillendiği için

that they're all invalid or wrong.

bu davranışların hepsi geçersiz ya da yanlış.

What it is about doing is making sure we each do our own due diligence

Amaç, hepimizin kendi tespitlerini yapıp

to understand where the blueprint of our behaviors came from

bu davranışların kökünün nereden geldiğini anlamak

and ensure they're still relevant and productive to our current lives.

ve şu anki hayatlarımız için hâlen geçerli ve üretken olduklarına emin olmak.

We update everything else important in our lives,

Evlerimizden teknolojiye ve eğitime kadar

from our homes to our technology to our education.

hayatımızdaki her şeyi güncelliyoruz.

Why aren't we doing the same with our behaviors that affect our everyday?

Günümüzü etkileyen bu davranışları neden güncellemiyoruz?

Now I'm sure some of y'all might be asking,

Eminim, bazılarınız şunu soruyor:

"OK, I thought we were talking about workplace burnout.

“İş yeri tükenmişliği hakkında konuştuğumuzu sanıyordum.

Why aren't we talking more about our workplaces and our employers?"

İş yerlerimiz ve çalışanlarımız hakkında neden konuşmuyoruz?”

Which is where I'll offer a little bit of a plot twist.

Burada sizi biraz ters köşe yapacağım.

Yes, when it comes to burnout,

Evet, tükenmişlik denklemi üzerinde

our workplaces and employers do own a big part of the equation.

iş yerlerimiz ve çalışanlarımızın büyük bir etkisi var.

However, what I find to be somewhat of an overlooked part

Bununla birlikte, bugün,

denklemin gözden kaçan parçası olarak bulduğum şey

of the equation today

is what piece of the problem we individually own ourselves, too.

sorunun hangi parçasının

bireysel olarak kendimize ait olduğudur.

If I inherently have a tendency or a pattern to overwork

Doğal olarak aşırı çalışma eğilimim varsa

or not be able to set boundaries

ya da sınırları koyamıyorsam

iş yerimde ya da çalıştığım kurumda ne kadar değişiklik yaparsam yapayım,

no matter what workplace or organization I change.

If I never take accountability to drive my own internal change,

iç değişimim üzerinde hiçbir rol oynamazsam

then no matter what external change I make,

ne kadar dış değişim yaparsam yapayım

I will likely keep suffering from the same patterns

bu davranışlardan tekrar ve tekrar

over and over again.

zarar göreceğim.

Now, all that being sad and all that being something I strongly believe in,

Bu kadar üzüldüğüm ve bu kadar çok inandığım şeyse

I am also a realist and I know that not all of us

aynı zamanda bir realist olarak biliyorum ki

will be ready to do our own deep personal work yet.

hepimiz bu derin kişisel çalışmayı yapmaya henüz hazır değiliz.

So where else can we start on this topic?

Konuya başka nereden başlayabiliriz?

What else can we do?

Başka ne yapabiliriz?

I'll offer three smaller steps.

3 küçük adım önereceğim.

First,

İlk olarak,

when you find yourself wanting to say "we're like family" around work

kendinizi, iş yerinizde ya da organizasyonlarda

“aile gibiyiz” demek isterken bulduğunuzda

or organizations,

try to get clearer in your communication

iletişiminizi daha net bir hale getirin

and use language that has better boundaries.

ve daha iyi sınırları olan bir dil kullanın.

As Brené Brown says,

Brené Brown’un dediği gibi,

"Clear is kind. Unclear is unkind."

“Netlik, kibarlıktır. Belirsizlik, kabalıktır.”

So if you find yourself wanting to say "We're like family,"

Kendinizi “aile gibiyiz” demek isterken bulursanız

but you're really kind of asking for a favor,

ancak amacınız bir ricada bulunmaksa

bunu iyice açıklayın ve şöyle söyleyin:

clarify that, say, "Hey, you know,

“Hey, biliyorsun ki bunu bir haftadan kısa bir sürede

we actually need this deliverable a week sooner.

teslim etmemiz gerekiyor.

What can we do to achieve that?"

Bunu başarabilmek için ne yapmalıyız?”

Or if you're just trying to communicate a value about your organization,

Ya da, kurumunuzun bir değeriyle ilgili iletişime geçmeye çalışıyorsanız

again, clarify the language and use boundaries.

yine, net bir dil kullanın ve sınır koyun.

Say, "It's a priority for our teams to feel trust and connection."

“Güven ve bağ hissetmek, ekibimiz için önceliktir.” deyin.

Or, as my friend Trey, the CEO of Kronologic,

Ya da, Kronologic’in CEO’su, arkadaşım Trey’in

says to his team, he says,

ekibine dediği gibi,

"We're not like a family;

“Aile gibi değiliz,

we're like a professional sports team."

profesyonel bir spor takımı gibiyiz.”

It still infers that same warmth and camaraderie,

Bu söz, hâlâ samimiyet ve dostluğu içeriyor

but within the boundaries of a workplace.

ancak bir iş yerinin sınırları dahilinde.

Now, when it comes to this topic,

Şimdi, bu konuya gelirsek,

it's not to say that you can't have deep,

anlatılmak istenen, iş ortamınızda

meaningful relationships from work,

derin, değerli ilişkiler edinemezsiniz değil,

but it is to point out that we need to practice healthy boundaries

sağlıklı bir iş ortamı ve ilişki kurmak için

so that we can sustain healthy workplaces and relationships.

sağlıklı sınırlar hakkında pratik yapmamız gerektiği.

The second tip I'll offer is to actually do the work

Vereceğim ikinci tüyo, aslında birbiriniz için

to learn and model healthy boundaries for one another.

sağlıklı sınırları öğrenmek ve oluşturmak için çalışmanız.

If you are a people-pleaser who tends to overscope and overcommit,

Kendinizi aşırı adayan ve kimseye hayır diyemeyen bir kişiyseniz

try buying some time before you respond and commit.

cevap vermeden önce biraz zaman kazanmaya çalışın.

Say, "Hey, I need to evaluate this against my other priorities.

Söyleyin ki: “Bunu, diğer önceliklerime göre değerlendirmeliyim.”

Sana gün sonuna kadar dönüş yapabilir miyim?”

Can I get back to you by the end of the day?"

Give yourself some time for that behavioral change

Aynı tekrarlayan davranıştan kurtulmanız için

instead of getting stuck in the same repetitive pattern.

kendinize biraz zaman verin.

When you're communicating boundaries,

Sınırlarınız içinde iletişime geçerken

clarify what you need and what the impact will be

ihtiyacınız olanı ve bu ihtiyacın karşılanamaması durumunda

if you don't get that need met.

ne olabileceğini açıklayın.

Söyleyin ki: “Eğer bu ürünü bir aydan daha az sürede

Say, "If we need this product a month sooner,

teslim etmemiz gerekiyorsa,

I'm going to need the help of two other people.

iki kişinin daha yardımına ihtiyacım olacak.

Otherwise, the quality is really going to be at risk,

Aksi takdirde, kalite gerçekten tehlikeye girecek

and we might either lose team members or customers."

ve ekip arkadaşlarımızı ve müşterilerimizi kaybedeceğiz.”

Remember that when you're communicating boundaries,

Sınırlarınız içinde iletişime geçerken, unutmayın ki

that's not a "me versus you" fight,

bu bir “ben ve sen” kavgası değil,

but it's what we need to do to collectively come together

çözüm bulabilmemiz, kurumumuz,

to resource ourselves, to sustain our organizations,

iş yerimiz ve ilişkilerimizin devamlılığı için

workplaces and relationships.

bir araya gelmemizin gerekliliği.

Last tip I will offer

Vereceğim son tüyo,

is to see if you can find one way to empower mental health

bu yıl, hem kendiniz için hem başkaları için

for yourself or others this year.

akıl sağlığınızı güçlendirmeniz için bir yol aramanız.

I will recognize that just when it comes to talking about mental, emotional health,

Sıra akıl, duygusal sağlığımız davranışlarımız ve geçmişimiz hakkında

our behaviors and our past, that can feel tender, personal.

konuşmaya geldiği zaman, bunu kişisel olarak kabulleneceğim.

But it can especially feel a little scary or stigmatized

Ama, psikolog ya da psikoterapist gibi

uzman kişilerle konuştuğumuzda özellikle biraz ürkütücü

when we are talking about working with experts

like psychologist or psychotherapist.

ve kusurlu olduğunu hissettirebilir.

I'll close here by offering a reframe in that thinking,

Bu düşüncelere ve bu kusurlara başka bir bakış açısıyla bakarak

a reframe in that stigma.

konuyu kapatacağım.

When it comes to any other important part of our lives,

Hayatımızın önemli anlarında

we seek out experts.

danışabileceğimiz kişileri ararız.

When it comes to our physical health, we seek out doctors.

Fiziksel sağlığımız için doktor ararız.

Financial health, we seek out financial advisors.

Finansal durumlarımız için finans danışmanı ararız.

Why is it that when it comes to our mental health,

Ancak neden akıl sağlığımız için bunu kendi kendimize

we think we should take care of it on our own?

halletmemiz gerektiğini düşünüyoruz?

Kalp krizi geçiren bir arkadaşımıza asla dönüp de

We would never look at a friend who's having a heart attack and be like,

"You should really take care of that yourself,

“Bu sorunla ilgili gerçekten kendin ilgilenmelisin

otherwise you're kind of weak.

yoksa zayıf görünürsün,

hastaneye gitmen gerekmemeli” demeyiz.

You should not need to go to the hospital."

Why is it that we think we can grow or develop our mental health

Neden çoğumuzun bir aracı veya eğitimi yokken

when most of us don't have the tools or education to do so?

akıl sağlığımızı geliştirebileceğimizi düşünüyoruz?

So today,

Bu yüzden bugün,

whether it is your propensity to burn out,

ister tükenmişliğe yatkınlığınız olsun

your struggle with setting boundaries or something different,

ister sınır koyarken zorlanmanız ya da başka bir şey olsun,

I hope you can feel a little bit more free and empowered

umuyorum ki, hayatınıza daha fazla anlam ve sürdürülebilirlik yüklemek için

to start building more meaning and sustainability into your life.

biraz daha özgür ve güçlenmiş hissedebiliyorsunuz.

Thank you for your time.

Dinlediğiniz için teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)