Work Is Not Your Family | Gloria Chan Packer | TED

Translator: Mahrokh Mirani Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

"We're like family."

‫«ما مثل یک خانواده هستیم».‬

This is a phrase that's become quite popular in our places of work

‫این اصطلاح در محیط‌های کاری‬ ‫خیلی محبوب شده است.‬

to try to make work feel a little less like this

‫برای اینکه کار کردن‬ ‫کمی کمتر شبیه به این باشد،‬

and a little bit more like this.

‫و کمی بیشتر شبیه به این باشد.‬

It's a phrase that started in the last decade or two

‫این اصطلاح یک یا دو دهه است‬ ‫که استفاده می‌شود

to try to elicit feelings of warmth and belonging

‫برای اینکه احساس گرما‬ ‫و تعلق را القا کند.‬

and really that "cool culture" vibe.

‫و حس «باحال بودن» بدهد.‬

The laid-back break rooms with beanbag chairs and the beer on tap

‫اتاق‌های استراحت آرام‬ ‫با مبل‌های شنی و آبجو‬

and those tight-knit teams that got through everything together

‫و تیم‌های فشرده‬ ‫که در همه‌چیز کنار هم هستند،‬

like a family.

‫مثل یک خانواده.‬

It's a phrase that started with positive intent

‫این اصطلاحی است که با قصد خوبی شروع شد‬

and has had positive outcome.

‫و نتایج خوبی داشته.‬

However, what's gone far less recognized and discussed

‫با این حال، چیزی که کمتر مورد بحث قرار گرفته این است که‬

is how calling work our family can actually be quite detrimental

‫چطور خانواده دانستن کار‬ ‫بدون اینکه از آن آگاه باشیم

to our mental and emotional health without our knowing it.

‫می‌تواند کاملا‬ ‫به سلامت ذهنی و احساسی ما آسیب بزند‬.

Which is why I'm here today to offer the reminder that work is not your family.

امروز دلیل آمدن من به اینجا ‫این است که یادآوری کنم کار خانواده‌تان نیست.

And to explore how this "cool culture" catchphrase often ends up

‫و ببینیم چطور این فرهنگ «باحال بودن» ‬ ‫معمولا در نهایت‬

breeding burnout instead.

‫به فرسودگی کاری منجر می‌شود.‬

My name is Gloria Chan Packer.

‫اسم من گلوریا چن پکر است.‬

I am a mental wellness educator and an experienced corporate leader.

‫من یک مربی سلامت روان و‬ ‫یه رهبر شرکت باتجربه هستم.‬

In 2018, I founded a company called "Recalibrate"

‫سال ۲۰۱۸، شرکتی به اسم‬ ‫«ریکالیبریت» تاسیس کردم که‬

to try to deliver workplace mental wellness services

‫خدمات سلامت روان را در ‫محیط‌های کاری

that were more modern, accessible and science-backed.

‫به طور مدرن‌تر، قابل دسترس‬ ‫و با پشتوانه ارائه کنم.

Since that time,

‫از آن موقع تا الان،‬

I and my team have gotten to work with almost 20,000 employees

‫من و تیمم با حدود ۲۰۰۰۰ کارمند‬

all over the world.

‫در سرتاسر جهان کار کردیم.‬

Now, the reason this topic,

‫حالا، دلیل اینکه این موضوع:‬

exploring how calling work our family can be problematic and breed burnout,

‫بررسی اینکه چطور خانواده گفتن به کار‬ ‫می‌تواند مشکل بسازد و باعث فرسودگی بشود،

the reason it's important to me is because I've personally lived it.

‫دلیل اینکه این موضوع برای من مهم است ‫این است که شخصا تجربه‌اش کرده‌ام.‬

Before we get into that, though,

‫ولی قبل از اینکه واردش بشویم،‬

let's first baseline by understanding why calling work our family

‫بیایید در اولین قدم،‬ ‫بفهمیم چرا خانواده گفتن به کار‬

at its core can be problematic.

‫ذاتا می‌تواند مشکل‌ساز باشد.‬

‫این کار از نظر روانی باعث‬ ‫ایجاد یک ابهام واقعا بزرگ‬

Doing so, psychologically infers a really big blur

and betrayal in our boundaries.

‫و خیانت به مرزهای ما می‌شود.‬

Work and family are different entities with different goals,

‫خانواده و کار موجودیت‌های متفاوتی‬

با اهداف،‬ ‫انتظارات و مسئولیت‌های ‬‫متفاوت هستند.‬

expectations and responsibilities,

and therefore should be separated and boundaried.

‫و برای همین باید از هم جدا شده‬ ‫و مرزگذاری بشوند.‬

For example, I'm not going to be in the shower one day

‫مثلا، من قرار نیست‬ ‫یک روز که داخل حمام هستم،‬

and notice a really weird mole on my pregnant belly

‫و متوجه خال عجیبی‬ ‫روی شکم حامله‌ام می‌شوم،‬

and roll into my boss's office like I would my mom and be like,

‫داخل دفتر رئیسم بپرم،‬ ‫انگار که مادرم است و بگویم:‬

"Hey, can you can you get in here and look at this?

‫«می‌شود بیایی اینجا و‬ ‫یک نگاه به این بیندازی؟‬

This looks kind of weird. I'm freaked out."

‫این خال یک جور عجیبی است.‬ ‫من خیلی ترسیده‌ام».‬

A few of us are giggling or laughing,

الان ‫بعضی از ما داریم می‌خندیم،‬

but I'm sure a few of us, too, in our heads are like,

‫ولی مطمئنم که بعضی‌هایمان هم‬ ‫در فکرمان می‌گوییم:‬

‫«اوه، من کار عجیبی مثل این‬ ‫سر کار انجام داده‌ام؟‬

"Oh, have I done something weird like that at work?

Have I crossed a boundary before?”

‫آیا قبلا مرزی را رد کرده‌ام؟»‬

Boundaries are hard for a lot of us

‫مرز‌ها برای خیلی از ما سختند

because many of us never learned boundaries.

‫چونکه بعضی از ما هرگز‬ ‫مرز داشتن را یاد نگرفتیم.‬

It's kind of a newer, buzzy phrase

‫این اصطلاحی است که‬ ‫به تازگی بیشتر مطرح شده است.‬

that not many of us really have learned or defined before.

‫و اکثر ما قبلا آن را‬ ‫یاد نگرفتیم یا تعیین نکردیم.‬

‫پس بگذارید با این شروع کنیم‬ ‫که مرزها چه هستند‬

So let's start by defining what boundaries are

and why they're so important to our mental health.

‫و چرا انقدر برای‬ ‫سلامت روان ما مهمند.‬

I like to think of boundaries as our ability to identify,

‫من ترجیح می‌دهم مرزها را به عنوان‬ ‫تواناییمان برای تشخیص دادن،‬

communicate and take action on our needs.

‫ارتباط برقرار کردن و برطرف کردن‬ ‫نیازهایمان تعریف کنم.‬

Being able to say, "I need to eat,"

می‌توانیم بگوییم‬ ‫«من نیاز به غذا دارم»‬

"I need to rest," "I need some space right now."

‫«من نیاز به استراحت دارم»،‬ ‫«من الان به کمی فضا نیاز دارم».‬

Survival speaking, boundaries are critical for us as humans to be able to say,

‫مرزها برای بقای ما انسان‌ها حیاتی هستند،‬ ‫برای اینکه بتوانیم بگوییم:‬

"I need something," to be able to find safety and resourcing.

‫«من به چیزی نیاز دارم» تا بتوانیم‬ ‫امنیت و منابعی که می‌خواهیم را پیدا کنیم.‬

However, it can also be advantageous in certain situations

‫با این وجود در بعضی شرایط‬ ‫ممکن است به نفعمان باشد

to delay or deprioritize our needs too.

‫که نیازهایمان را به تعویق بیندازیم‬ ‫یا اولویتشان را کمتر کنیم.‬

For example,

‫مثلا،‬

if I'm a human back in the day, running away from a tiger,

‫اگر من انسانی در زمان قدیم‬ و ‫در حال فرار از یک ببر باشم،‬

if I happen to be hungry,

‫اگر احساس گرسنگی کردم،‬

it will, of course, be beneficial to delay that need for hunger

‫قطعا بهتر است نیاز به غذا را عقب بیندازم

until I'm safe again.

تا وقتی که‬ ‫دوباره در امنیت باشم.

However, if, after the tiger has left and I'm safe,

‫اما اگر بعد از رفتن ببر‬ و برگشتن امنیت‬

I keep staying stuck and being scared of the tiger

‫همچنان گیر کنم‬ ‫و از ببر بترسم‬

‫و نیاز به غذا را نادیده بگیرم‬ ‫و چیزی نخورم،‬

and delaying my hunger and not eating,

that becomes unhealthy too.

این ‫باز هم ناسالم است.‬

This shift of delaying our needs into the unhealthy without knowing it

‫به تعویق انداختن نیازهایمان‬ ‫به طور ناسالم بدون اینکه بدانیم‬

is where a lot of us find ourselves unknowingly stuck today.

‫همان جایی است که بسیاری از ما امروزه‬ ‫ناخودآگاه، خودمان را گیر انداخته‌ایم.‬

Somewhere in our lives we learned and adapted

‫در جایی از زندگی یاد گرفتیم که‬

that repressing or sacrificing our needs for others was beneficial.

‫سرکوب یا قربانی کردن نیازهایمان‬ ‫برای دیگران مفید است.‬

But that became so auto-piloted in our subconscious

‫اما این اتفاق آنقدر در ناخودآگاهمان‬ ‫به طور خودکار انجام شد‬ه

that it goes past the point of diminishing returns

‫که از نقطه‌ی بیشینه‌‌ی سود عبور کرد‬ه

and becomes unhealthy.

‫و غیرسالم شده است.‬

To where maybe we land into a workplace and we hear "we're like family"

‫تا جایی که ما در یه محیط کاری‬ ‫می‌شنویم «ما یک خانواده هستیم»‬

and our brain just triggers into "give it everything no matter what."

‫و مغزمان سریع نتیجه می‌گیرد:‬ ‫«هر چه شد هر چه در توان داری وسط بگذار»‬

We sacrifice our boundaries, our time, our relationships,

‫ما مرزهایمان، زمانمان و‬ ‫روابطمان را قربانی می‌کنیم‬

and we start living life in these big swings of overworking to burnout.

‫و شروع به زندگی کردن بین‬ ‫بیش از حد کار کردن و فرسودگی می‌کنیم.

And maybe we rationally know that it's not the healthiest pattern in our life,

‫و شاید به طور منطقی می‌دانیم که‬ ‫این الگوی سالمی در زندگیمان نیست‬

but we feel stuck.

‫اما احساس می کنیم گیر افتاده‌ایم.‬

I get that.

‫می‌فهمم.‬

I've lived through that and sometimes still feel challenged with it.

‫من در این شرایط زندگی کردم‬ ‫و هنوز هم گاهی با آن درگیر می‌شوم.‬

You see, before I worked in mental wellness,

‫می‌دانید، قبل از اینکه من در حوزه‌ی‬ ‫سلامت روان کار کنم‬

you could argue that I worked in the opposite of mental wellness.

‫می‌شود گفت در نقطه‌ی مقابل‬ ‫سلامت روان کار کردم.‬

I started my career in management and technology consulting,

‫من کارم را در مشاوره مدیریت‬ ‫و فناوری شروع کردم،‬

spending almost a decade giving it my all.

‫و تقریبا یک دهه تمام توانم را ‫صرف کار کردم.‬

I did the 80 to 100 hour billing weeks,

‫هفته‌های کاری بین ۸۰‬ ‫تا ۱۰۰ ساعت کار کردم‬

the 100-plus fights a year, for years on end,

‫برای سال‌های پی در پی،‬ ‫هر سال بیشتر از ۱۰۰ مبارزه داشتم،‬

the early promotion chase

به ‫دنبال ترفیع زودهنگام بودم،‬

and didn't scale back on other parts of my life either.

‫و در بخش‌های دیگر زندگیم‬ ‫هم کوتاهی نکردم.‬

Still volunteered, went to my SoulCycle classes

‫همزمان کار داوطلبانه می‌کردم،‬ ‫کلاس اسپینینگ می‌رفتم‬،

did brunch and late nights with my friends

‫میان‌وعده و آخر شب با دوستانم‬ ‫وقت می‌گذراندم،‬

until my completely overscoped life turned into burnout cycle

‫تا وقتی که زندگی شلوغم تبدیل شد‬ ‫به

after burnout cycle.

چرخه‌ی فرسودگی‬ ‫پشت چرخه‌ی فرسودگی.‬

In 2017, my brain and body hit a wall.

‫سال ۲۰۱۷ مغز و بدنم به مشکل خورد.‬

I started struggling with debilitating, chronic migraines

‫من با میگرن‌های مزمن‬ ‫و ناتوان‌کننده درگیر شدم.‬

that, for me,

برای من،

meant that after months of no change

‫بعد از ماه‌ها تغییری اتفاق نیفتاد‬

and no medication or treatment working,

‫و هیچ دارو یا درمانی موثر نشد،

I knew I had to take at least a leave from work.

‫پس فهمیدم که باید مدتی کار‬ ‫را رها کنم.‬

And that was devastating for me

‫و این برایم نابودکننده بود‬

because work had really become my everything.

‫چون کار تبدیل به تمام چیزی‬ ‫که داشتم شده بود.‬

There is a memory that haunts me from that time.

‫یک خاطره از آن زمان هست‬ ‫که همیشه یادم می‌ماند.‬

And it was the night before I was about to go on leave,

‫و آن شب قبل از روزی بود‬ ‫که می‌خواستم استعفا بدهم.‬

and I was just grabbing dinner with a friend and my husband.

‫من داشتم با یک دوست و همسرم‬ ‫شام می‌خوردم.‬

And I said to my friend,

‫و به دوستم گفتم‬

"Work is my entire worth and my identity.

‫«کار تمام ارزش و هویت من است،‬

I don't know what I'm going to do without it."

‫نمی‌دانم بدون آن‬ ‫قرار است چه کار کنم».‬

And my husband's body language and face dropped

‫و زبان بدن همسرم و حالت صورتش‬

in a way that I had never seen it.

‫طوری فرو ریخت که‬ ‫هرگز ندیده بودم.‬

And after my friend left, I remember him saying to me,

‫و بعد از اینکه دوستم رفت‬ همسرم به من گفت:‬

"I can't believe that you think that work is your only worth

‫«باورم نمی‌شود که تو فکر می‌کنی‬ ‫کار تنها ارزشت باشد،‬

when I see so much more.

در حالی که من چیزهای‬ خیلی بیشتری می‌بینم

And I can't believe you can't see that either."

‫و باورم نمی‌شود که ‫آن‌ها را نمی‌بینی»

It's a poignant memory for me because I remember it feeling so true.

‫این برای من خاطره‌ی خیلی تلخی است ‫چون یادم است به نظرم کاملا درست بود‬

And now I know it's not.

‫و حالا می‌دانم که اینطور نیست.‬

But it was a really rough period.

‫ولی دوره‌ی خیلی سختی بود.‬

It's such an important one in my life because it gave me the opportunity

‫این دوره‌ی مهمی در زندگی من است ‫چون به من این فرصت را داد‬

to do my own mental health work

‫که روی سلامت روانم کار کنم‬

and understand where these burnout behaviors had come from for me,

‫و متوجه بشوم که رفتارهای‬ ‫فرسوده‌کننده‌ام از کجا آمدند‬

so that now I could grow into being able to discern

‫پس حالا می‌توانستم رشد کنم‬ ‫و یاد بگیرم که تشخیص بدهم

when those behaviors are healthy or unhealthy.

‫چه زمانی این رفتارها‬ ‫سالم یا ناسالمند.‬

For me, where those behaviors started and were adopted

‫برای من، شروع و تداوم این رفتارها‬ ‫از جایی بود که‬

is that I grew up learning that I needed to be perfect

‫وقتی بزرگ می‌شدم یاد گرفتم‬ ‫باید بی‌نقص باشم‬

and to people please and be the best at everything

‫و دیگران را راضی کنم‬ ‫و در هر کاری بهترین باشم‬

so that I could get myself out of a situation

‫که بتوانم خودم را از وضعیتی خارج کنم‬

that I felt like I otherwise wouldn't be able to make it through.

‫که فکر می‌کردم در غیر این صورت‬ ‫نمی‌توانم از پسش بر بیایم.‬

For me,

‫برای من،‬

that perfectionism and people-pleasing was so critical to that point in my life.

‫این کمالگرایی و «مهرطلبی» ‫تا آن موقع در زندگی‌ام خیلی حیاتی بود‬

‫ولی بعد از آن، ناخودآگاه‬ ‫به آن ادامه داده بودم‬

But then when I just put it on autopilot,

it went way past the point of diminishing returns

و از‬ نقطه‌ی بیشینه‌ی سود عبور کرده بود.

and often became unhealthy for me.

و به یک رفتار معمولا ناسالم برای من تبدیل شده بود.

That's my story.

این داستان من است.

Let's spend some time getting to know yours.

بیایید کمی زمان بگذاریم تا داستان شما را بفهمیم.

I'm going to invite you to do a little bit of reflection activity with me

من از شما دعوت می‌کنم که همراه با من کمی تامل کنید

as you're comfortable,

هر طور که راحت هستید،

if you can all just close your eyes wherever you are.

اگر می‌توانید هر کجا هستید چشمانتان را ببندید

And with your eyes closed,

و با چشمان بسته،

I'm going to ask you to start to bring to mind a part of you

من از شما می‌خواهم که بخشی از وجودتان را تصور کنید

that tends to overwork,

که تمایل دارد بیش از حد کار کند،

to be a perfectionist or a people-pleaser,

یا کمالگرا یا مهرطلب است،

struggles to set boundaries.

یا در تعیین مرزها مشکل دارد.

When I ask what it would be like

وقتی می‌پرسم چه می‌شود اگر

if you tone that part of you back a little.

کمی صدای این بخشتان را کمتر کنید؟

Just let that go a little.

فقط کمی رهایش کنید،

For the piece of you that pops up with some tension or resistance,

بخشی از شما خودش را نشان می‌دهد که با تنش یا مقاومت همراه است.

let's lean into that and ask, why not?

بیایید به آن نزدیک شویم و بپرسیم چرا که نه؟

What would happen? What would go wrong?

چه اتفاقی ممکن است بیفتد؟ چه ممکن است خراب شود؟

Would things go wrong, the other shoe would finally drop,

آیا اشتباهی پیش می‌آید؟ بلایی که می‌ترسیدید بلاخره سرتان می‌آید،

and it'd be all your fault?

و همه‌اش تقصیر شماست؟

Would you lose success?

آیا موفقیت را از دست می‌دهید؟

Would you not have anything to talk about in conversation to feel worthy anymore?

دیگر چیزی ندارید که حین مکالمات در موردش حرف بزنید و احساس ارزشمندی کنید؟

Then let's practice some curiosity

بعد بیایید کمی کنجکاوی کنیم

around where you might have first adapted or learned this.

در مورد اینکه کجا ممکن است اولین بار این طرز فکر را یاد گرفته باشید

When it might have helped or protected you in life.

جایی که ممکن است کمکتان کرده باشد و از شما در زندگی محافظت کرده باشد.

Did you learn early on you had to be perfect

وقتی بچه بودید یاد گرفتید که باید عالی باشید

to avoid shame or discipline?

تا از سرزنش و تنبیه دوری کنید؟

Or when you were young,

یا وقتی جوان بودید،

did you learn you had to be overly self-reliant,

یاد گرفتید که باید خیلی متکی به خودتان باشید،

you had to take care of everything and everyone

شما باید مراقب همه‌چیز و همه کس می‌بودید

because your caretaker couldn't.

چون سرپرستتان از عهده‌اش بر نمی‌آمد.

Or maybe later in life,

یا شاید بعدتر در زندگی،

in college,

در دانشگاه،

did you learn it was worth sacrificing whatever you needed

یاد گرفتید که ارزش دارد همه‌ی نیازهایتان را قربانی کنید

to get that win or accolade,

که پیروزی و تحسین را به دست بیاورید

maybe to make up for not feeling accepted earlier in life?

شاید برای اینکه پذیرفته نشدنتان در سال‌های قبل‌تر را جبران کنید؟

See what it would be to speak to that part of yourself and say,

ببینید چطور می‌توانید با این بخشتان صحبت کنید و بگویید:

"Thank you so much for making this adaptation.

«خیلی ممنونم که اینطور سازگاری پیدا کردی.

You helped me through such an important time,

تو در موقعیت مهمی به من کمک کردی

but right now, I don't need you to be on the clock all the time anymore.

اما الان دیگه نیاز ندارم که همیشه اینطور کار کنم.

I have a beautiful life that I've built with safety and stability,

الان یک زندگی زیبا و با امنیت و با ثبات ساختم،

and I have people in my life that love me for who I am

و کسانی را در زندگیم دارم که من را به خاطر کسی که هستم دوست دارند

and not what I do.

و نه به خاطر کاری که می‌کنم.

You can take a breather so I can to."

می‌توانی کمی استراحت کنی که من هم استراحت کنم.

As you're ready,

هر وقت آماده بودید،

just gently opening your eyes back up

به آرامی چشمانتان را باز کنید

and coming back into the room with me.

و به سالن پیش من برگردید.

Welcome back.

خوش آمدید.

So part of that reflection activity

خب بخشی از این تامل درونی،

is an example of what we would technically call

یک نمونه از چیزی است که از نظر تخصصی به آن می‌گوییم:

identifying our cognitive schemas.

شناسایی طرحواره‌هایمان.

Our cognitive schemas are essentially how our brain forms

طرحواره‌های شناختی ما اساسا نحوه‌ی شکل‌گیری مغزمان است.

all of our subconscious behaviors, patterns, thoughts and emotions

تمام رفتارهای ناخودآگاه، الگوها، فکرها و احساسات

which our brain largely learns based on past experiences we've had.

که مغزمان بیشتر از روی تجربیات گذشته یاد می‌گیرد.

A majority of our subconscious schemas,

اکثر طرحواره‌های ناخودآگاه‌،

our behaviors, are formed and adapted early on in life,

و رفتارهایمان، در سن پایین شکل گرفتند و تطبیق یافتند.

especially in childhood,

به خصوص در کودکی،

because our brains are kind of blank slates.

چون مغزمان مانند یک لوح سفید است.

We haven't experienced much of life yet,

هنوز چیز زیادی از زندگی را تجربه نکرده‌ایم،

so out of safety and efficiency,

پس به خاطر امنیت و بهره‌وری،

our brain takes each big experience and wants to say,

مغزمان هر تجربه‌ی بزرگ را می‌گیرد و می‌گوید:

OK, this is what I did, these were the factors around,

خب، این کاری است که من کردم، این‌ها عوامل محیطی بودند،

this is what happened

و این اتفاق افتاد

and therefore is how I should predict,

بنابراین من باید اینطور پیش‌بینی کنم.

I should feel, think and act from here on out."

باید از این به بعد اینطوری احساس، فکر و عمل کنم.

And it puts that on autopilot into our subconscious.

و این را در ناخودآگاهمان ذخیره می‌کند.

This can be very beneficial, and it does keep us safe and efficient.

این می‌تواند خیلی مفید باشد و ما را ایمن و کارآمد می‌کند.

However, it can also become very outdated and unhealthy for us too,

با این حال ممکن است به تدریج خارج از رده و ناسالم هم بشود،

which is why it's so important to do this work.

برای همین است که خیلی مهم است که این کار را انجام بدهیم.

Now, doing such work is not about saying,

در انجام این کار این کلمات مهم نیستند،

because a lot of our subconscious behaviors were formed in the past,

چون خیلی از رفتارهای ناخودآگاهمان در گذشته شکل گرفتند

that they're all invalid or wrong.

که الان نامعتبر یا اشتباه هستند.

What it is about doing is making sure we each do our own due diligence

کاری که باید انجام بدهیم این است که مطمئن بشویم دقیق بررسی می‌کنیم

to understand where the blueprint of our behaviors came from

تا بفهمیم نقشه‌ی رفتارهایمان از کجا می‌آید

and ensure they're still relevant and productive to our current lives.

و مطمئن بشویم در زندگی فعلیمان هنوز مرتبط و مفید هستند.

We update everything else important in our lives,

ما در زندگیمان همه‌ی چیزهای دیگر را به‌روز می‌کنیم،

from our homes to our technology to our education.

از خانه گرفته تا تکنولوژی تا آگاهیمان.

Why aren't we doing the same with our behaviors that affect our everyday?

چرا همین کار را با رفتارهایی که روی هر روزمان تاثیر می‌گذارند نکنیم؟

Now I'm sure some of y'all might be asking,

حالا مطمئنم بعضی‌هایتان ممکن است بپرسید:

"OK, I thought we were talking about workplace burnout.

«من فکر کردم قرار است در مورد فرسودگی کاری حرف بزنیم.

Why aren't we talking more about our workplaces and our employers?"

چرا در مورد محیط‌های کاری و کارفرماهایمان صحبت نمی‌کنیم؟»

Which is where I'll offer a little bit of a plot twist.

که در اینجا من پیشنهاد می‌کنم مسیر دیگری را برویم.

Yes, when it comes to burnout,

بله، وقتی بحث به فرسودگی می‌رسد،

our workplaces and employers do own a big part of the equation.

محیط‌کار و کارفرماهایمان بخش بزرگی از معادله هستند.

However, what I find to be somewhat of an overlooked part

ولی چیزی که به نظر من در این معادله

of the equation today

تا حدی از قلم افتاده است،

is what piece of the problem we individually own ourselves, too.

این است که ما خودمان شخصا کدام بخش از مسئله هستیم.

If I inherently have a tendency or a pattern to overwork

اگر من ذاتا تمایل به بیش از حد کار کردن دارم

or not be able to set boundaries

یا در تنظیم مرزهایم مشکل دارم،

no matter what workplace or organization I change.

مهم نیست به کدام محیط‌کاری یا شرکت بروم.

If I never take accountability to drive my own internal change,

اگر من هرگز مسئولیت تغییر دادن درونم را نمی‌پذیرم،

then no matter what external change I make,

اهمیتی ندارد که چه تغییرات خارجی می‌دهم،

I will likely keep suffering from the same patterns

به احتمال زیاد دوباره و دوباره از همین الگوها

over and over again.

رنج خواهم برد.

Now, all that being sad and all that being something I strongly believe in,

حالا با وجود تمام چیزهایی که گفتم و عمیقا به آن‌ها باور دارم،

I am also a realist and I know that not all of us

من واقع‌گرا هم هستم و می‌دانم خیلی از ما

will be ready to do our own deep personal work yet.

هنوز آماده نیستیم که اعماق شخصیتمان را بررسی کنیم

So where else can we start on this topic?

پس دیگر از کجا می‌توانیم وارد این مسئله بشویم؟

What else can we do?

چه کار دیگری می‌توانیم بکنیم؟

I'll offer three smaller steps.

من سه قدم کوچک‌تر پیشنهاد می‌کنم

First,

اول،

when you find yourself wanting to say "we're like family" around work

وقتی در محیط کاری یا اداری می‌خواهید بگویید:

or organizations,

«ما یک خانواده‌ایم»

try to get clearer in your communication

سعی کنید منظورتان را واضح‌تر بیان کنید

and use language that has better boundaries.

و طوری بگویید که مرزها مشخص‌تر باشند.

As Brené Brown says,

همانطور که برنه براون می‌گوید:

"Clear is kind. Unclear is unkind."

«واضح مهربان است، ناواضح نامهربان است»

So if you find yourself wanting to say "We're like family,"

پس اگر خواستید بگویید «ما مثل خانواده هستیم»

but you're really kind of asking for a favor,

اما در واقع درخواست یک لطف دارید،

clarify that, say, "Hey, you know,

این را مشخص کنید. بگویید: «می‌دانی،

we actually need this deliverable a week sooner.

ما در واقع لازم داریم که کار را یک هفته زودتر تحویل بدهیم.

What can we do to achieve that?"

چه کار می‌توانیم بکنیم که موفق بشویم؟»

Or if you're just trying to communicate a value about your organization,

یا اگر فقط سعی دارید یک ارزش را در شرکت منتقل کنید،

again, clarify the language and use boundaries.

دوباره، زبان را شفاف کنید و مرز تعیین کنید.

Say, "It's a priority for our teams to feel trust and connection."

بگویید: «اعتماد و ارتباط برای تیم‌های ما یک اولویت است».

Or, as my friend Trey, the CEO of Kronologic,

یا مثل دوست من تری، مدیرعامل کرونولوژیک،

says to his team, he says,

که به تیم خودش می‌گوید:

"We're not like a family;

«ما مثل یک خانواده نیستیم،

we're like a professional sports team."

ما مثل یک تیم ورزشی حرفه‌ای هستیم»

It still infers that same warmth and camaraderie,

این به همان گرما و رفاقت منجر می‌شود

but within the boundaries of a workplace.

اما مرزهای یک محیط کاری را هم رعایت می‌کند.

Now, when it comes to this topic,

حالا وقتی بحث به این مورد می‌رسد،

it's not to say that you can't have deep,

نمی‌خواهم بگویم نمی‌توانید روابط عمیق

meaningful relationships from work,

و معنادار با همکاران داشته باشید

but it is to point out that we need to practice healthy boundaries

اما می‌خواهم بر این نکته تاکید کنم که لازم است مرزهای سالم تعیین کنیم

so that we can sustain healthy workplaces and relationships.

تا بتوانیم محیط‌کار و روابط سالم را حفظ کنیم.

The second tip I'll offer is to actually do the work

دومین پیشنهادی که دارم این است که واقعا تلاش کنید

to learn and model healthy boundaries for one another.

که مرزهای سالم را یاد بگیرید و مقابل دیگران شکل دهید.

If you are a people-pleaser who tends to overscope and overcommit,

اگر مهرطلب هستید و تمایل دارید بیش از حد کار کنید و متعهد شوید،

try buying some time before you respond and commit.

سعی کنید قبل از جواب دادن و قبول کردن کمی زمان بگیرید.

Say, "Hey, I need to evaluate this against my other priorities.

بگویید: «من باید اولویت این کار را در مقابل سایر کارهایم تعیین کنم.

Can I get back to you by the end of the day?"

می‌توانم تا آخر روز به تو جواب بدهم؟»

Give yourself some time for that behavioral change

برای تغییر رفتاری به خودتان زمان بدهید.

instead of getting stuck in the same repetitive pattern.

به جای اینکه در همان الگوی تکراری گیر بیفتید.

When you're communicating boundaries,

وقتی مرزهایتان را بیان می‌کنید،

clarify what you need and what the impact will be

مشخص کنید چه نیازی دارید و اگر به این نیاز پاسخ ندهید،

if you don't get that need met.

چه تاثیری خواهد داشت.

Say, "If we need this product a month sooner,

بگویید: «اگر به این محصول یک ماه زودتر نیاز داریم،

I'm going to need the help of two other people.

من به کمک دو نفر دیگر نیاز دارم.

Otherwise, the quality is really going to be at risk,

در غیر اینصورت کیفیت واقعا پایین می‌آید

and we might either lose team members or customers."

و ممکن است بعضی از اعضای تیم یا مشتریان را از دست بدهیم.»

Remember that when you're communicating boundaries,

یادتان باشد وقتی مرزهایتان را بیان می‌کنید،

that's not a "me versus you" fight,

یک اعلان جنگ «من مقابل تو» نیست،

but it's what we need to do to collectively come together

بلکه کاری است که باید بکنیم که بتوانیم کنار هم دیگر

to resource ourselves, to sustain our organizations,

خودمان را غنی کنیم، و شرکت‌ها، محل کار و روابطمان را

workplaces and relationships.

حفظ کنیم.

Last tip I will offer

آخرین پیشنهادی که ارائه می‌کنم

is to see if you can find one way to empower mental health

این است که ببینید می‌توانید راهی پیدا کنید که سلامت روان خودتان یا دیگران

for yourself or others this year.

را امسال بهبود بدهید؟

I will recognize that just when it comes to talking about mental, emotional health,

من متوجهم که زمانی که صحبت از سلامت روانی و عاطفی

our behaviors and our past, that can feel tender, personal.

یا رفتارها و گذشته‌ی ما می‌شود، ممکن است بحث حساس و شخصی باشد.

But it can especially feel a little scary or stigmatized

مخصوصا این موضوع ممکن است ترسناک یا شرم‌آور باشد

when we are talking about working with experts

که در مورد کار با متخصصان مثلا روانشناس یا رواندرمانگر

like psychologist or psychotherapist.

صحبت کنیم.

I'll close here by offering a reframe in that thinking,

من بحث را با پیشنهاد تجدید نظر در این مورد تمام می‌کنم،

a reframe in that stigma.

تجدید نظر در این شرم.

When it comes to any other important part of our lives,

وقتی در هر بخش مهم دیگر زندگیمان مشکلی داشته باشیم،

we seek out experts.

از متخصص‌ها کمک می‌گیریم.

When it comes to our physical health, we seek out doctors.

وقتی پای سلامت جسمانیمان وسط باشد به دکتر مراجعه می‌کنیم.

Financial health, we seek out financial advisors.

برای سلامت اقتصادی از مشاور اقتصادی کمک می‌گیریم.

Why is it that when it comes to our mental health,

چرا وقتی به سلامت روانمان می‌رسیم،

we think we should take care of it on our own?

فکر می‌کنیم خودمان باید مسئله را حل کنیم؟

We would never look at a friend who's having a heart attack and be like,

هیچوقت به دوستی که حمله‌ی قلبی به او دست داده نمی‌گوییم:

"You should really take care of that yourself,

«باید بتوانی خودت از پسش بربیایی،

otherwise you're kind of weak.

وگرنه ضعیف هستی.

You should not need to go to the hospital."

نباید احتیاج به بیمارستان داشته باشی.»

Why is it that we think we can grow or develop our mental health

چرا فکر می‌کنیم می‌توانیم سلامت روانمان را توسعه بدهیم

when most of us don't have the tools or education to do so?

در حالی که اکثرمان ابزار و تخصصش را نداریم؟

So today,

پس امروز،

whether it is your propensity to burn out,

چه تمایل به فرسودگی داشته باشید

your struggle with setting boundaries or something different,

چه مشکل در تعیین مرزها یا هر چیز دیگر،

I hope you can feel a little bit more free and empowered

امیدوارم ذره‌ای بیشتر احساس قدرت و آزادی کنید

to start building more meaning and sustainability into your life.

که معنا و پایداری بیشتری در زندگیتان بسازید.

Thank you for your time.

ممنون بابت وقتی که گذاشتید.

(Applause)

‫(‬صدای تشویق)