Loretta J. Ross: Don't call people out -- call them in | TED

Translator: Supakij Patthanapitoon Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

First of all, thank y'all for listening to me.

ก่อนอื่น ฉันขอขอบคุณทุกคน ที่เข้ามารับฟัง

I come to y'all because most Black women don't go to Klu Klux Klan rallies

ที่ฉันมาก็เพราะผู้หญิงผิวสีส่วนมาก ไม่ได้เข้าร่วมขบวนกับกลุ่มคลูคลักซ์แคลน

on purpose.

ด้วยความสมัครใจ

(Laughter)

(หัวเราะ)

I did because it was my job; I monitored hate groups.

ที่ฉันเข้าร่วมก็เพราะฉันต้อง คอยเฝ้าจับตากลุ่มคนที่สร้างความเกลียดชัง

But I really wanted to find out

แต่จริง ๆ ฉันอยากจะค้นหาว่า ทำไมเราถึงเกลียดกลัวคนแปลกหน้ายิ่งนัก

how people could hate strangers so much.

Mostly, I wanted to work for peace and justice.

ฉันเคยอยากทำงานเกี่ยวกับ สันติภาพและความยุติธรรม

But fortunately for me,

แต่นับเป็นโชคดีสำหรับฉันในตอนนั้น

my mentor at the time was the legendary civil rights leader Reverend C.T. Vivian,

ฉันมีที่ปรึกษาเป็นถึง ผู้นำด้านสิทธิพลเมืองระดับตำนาน

เรเวอเรนด์ ซี.ที. วิเวียน

who'd been an aide to Dr. Martin Luther King.

ซึ่งเคยเป็นคนสนิทของ ดร.มาร์ทิน ลูเธอร์ คิง

And C.T. used to say,

ซี.ที.เคยกล่าวไว้ว่า

"When you ask people to give up hate,

“เมื่อใดที่คุณร้องขอให้ผู้คนเลิกเกลียดกัน

then you need to be there for them when they do."

คุณก็ต้องคอยอยู่เคียงข้างพวกเขาด้วย”

Now, at the time C.T. said those words,

ณ ขณะที่ซี.ที. กำลังกล่าวคำเหล่านั้นออกมา

I started muttering under my breath,

ฉันได้แต่พึมพัมกับตัวเอง

because you can't curse out a preacher, you know?

ใครจะไปสาปแช่งนักเทศน์ได้ลงคอ

But his words didn't make any sense to me,

คำพูดของเขาไม่ได้มีความหมาย อะไรกับฉันเลย

เพราะถ้าคลูคลักซ์แคลนเกลียดคนผิวสี

because if the Klan hated Black folks,

I was all right with hating them back.

ฉันก็พร้อมที่จะส่งความเกลียดกลับไป

Sounded OK to me.

มันฟังดูโอเคจะตาย

But then something happened.

แต่แล้วก็มีบางสิ่งเกิดขึ้น

It became my job to help people who were leaving hate groups,

กลายเป็นว่าฉันต้องมาช่วยเหลือผู้คน ที่ผละตัวออกมาจากกลุ่มสร้างความเกลียดชัง

and then once I got to know them,

และเมื่อฉันได้เข้าไป ทำความรู้จักผู้คนเหล่านั้น

I couldn't hate them anymore.

ฉันก็เกลียดพวกเขาไม่ลงอีกต่อไป

And then I got confused.

จากนั้นฉันก็เริ่มสับสน

I'm a survivor of racial violence, rape and incest,

ฉันรอดพ้นมาจากความรุนแรงทางเชื้อชาติ

การถูกข่มขืน และการแต่งงานกับเครือญาติ

and I needed to find another moral compass for my life's work.

ฉันจึงต้องค้นหาเข็มทิศศีลธรรมเรือนใหม่ สำหรับใช้นำทางงานแห่งชีวิต

And that compass had to shift from hate to love.

และเข็มทิศเรือนนั้นหันเหทิศทาง จากความเกลียดชังมาสู่ความรัก

And so that improbable journey is why I'm here to talk to y'all today.

และเป็นเพราะการเดินทางอันเหลือเชื่อนี้เอง ที่ได้นำพาฉันมาพูดคุยกับคุณในวันนี้

You know, because I really, really want to build a culture

รู้ไหมว่าจริง ๆ แล้วฉันกระหาย ที่จะสร้างวัฒนธรรม

and a world

และโลก

that invites people in instead of pushing them out.

ที่เน้นการเชื้อเชิญผู้คนเข้ามา แทนที่จะผลักไสออกไป

It's called a "calling-in culture."

เรียกว่า “วัฒนธรรมการเรียกเข้าร่วม” (calling-in)

Now, some people really do believe

ขณะนี้ บางคนเชื่อสุดใจว่า

that the only way to do human rights work is the way they want --

การต่อสู้ด้านสิทธิมนุษยชน มีได้เพียงหนทางเดียว

you know, my way or the highway.

ไม่ทางใครก็ทางมัน

But the problem is, when many different people think many different thoughts

ความคิดนี้เป็นปัญหา

เพราะการที่ผู้คนมากมาย ที่เต็มไปด้วยความคิดหลากหลาย

ขับเคลื่อนกระแสไปในทิศทางเดียวกัน

and they move in the same direction,

that's a movement.

มันเรียกว่าขบวนการเคลื่อนไหว

But when many different people think one thought,

แต่เมื่อผู้คนมากมาย กลับคิดเห็นเป็นแบบเดียวกัน

and they move in the same direction,

ขับเคลื่อนกระแสไปในทิศทางเดียวกัน

that's a cult.

สิ่งนั้นคือลัทธิ

(Laughter)

(หัวเราะ)

And when you treat potential allies like enemies,

และเมื่อใดก็ตามที่คุณปฏิบัติเยี่ยงศัตรู กับคนที่อาจเป็นพันธมิตรได้

you're behaving like a cult,

คุณกำลังทำตัวเป็นเจ้าลัทธิ

not the human rights movement.

ไม่ใช่ขบวนการเคลื่อนไหว เพื่อสิทธิมนุษยชน

My friend Dázon Dixon Diallo, who’s a very smart woman,

ฉันมีเพื่อนชื่อเดซอน ดิกสัน ดิอัลโล ซึ่งเป็นผู้หญิงเก่งคนหนึ่ง

says that she believes that calling in

เธอเชื่อว่าการเรียกเข้ามาร่วมกัน

will be to this digital age human rights movement of the 21st century

จะกลายเป็นขบวนการสิทธิมนุษยชน ในยุคดิจิทัลแห่งศตวรรษที่ 21

what nonviolence was to the civil rights movement in the 20th century:

เหมือนกับที่การไม่ใช้ความรุนแรง เป็นขบวนการสิทธิพลเมืองในศตวรรษที่ 20

a new way to understand how to truly achieve justice.

หนทางใหม่ในการทำความเข้าใจ วิธีการบรรลุความยุติธรรมอย่างแท้จริง

It's not a matter of what we do, but how we do it.

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราทำอะไร แต่อยู่ที่ว่าเราจะทำมันอย่างไร

Now, all of us know what calling out is --

เราทุกคนรู้จัก การเรียกร้องให้ออกมา (calling out)

our "cancel culture," as it's called --

หรือบางทีก็เรียกว่า “วัฒนธรรมทัวร์ลง”

you think somebody has done something wrong,

คุณคิดว่าใครบางคนทำอะไรผิดพลาดสักอย่าง

you think they should be held accountable for it,

คุณคิดว่าใครคนนั้นจะต้อง ออกมารับผิดชอบ

and you think they should be punished for it.

และคุณคิดว่าคนผู้นั้น จะต้องถูกลงโทษอย่างสาสม

So one of those calling-out examples is, "I can't believe you just said that.

หนึ่งในตัวอย่างของการเรียกร้อง คือการออกมาพูดว่า

“ไม่เชื่อหูเลยว่าพูดออกมาได้

You're racist, sexist, toxic, manipulative."

เธอมันเหยียดเชื้อชาติ เหยียดเพศ ร้ายกาจ แถมยังเจ้าเล่ห์”

With this approach, you've guaranteed one thing:

ด้วยวิธีการนี้ การันตีว่าคุณได้กระทำบางสิ่ง

with this blaming and shaming,

อันเนื่องมาจากการด่าทอและทำให้อับอาย

you just invited them to a fight, not a conversation,

คุณเพิ่งจะลั่นระฆังให้เกิดการต่อสู้

หาใช่การพูดคุย

เพราะคุณทำเขาขายหน้าต่อหน้าธารกำนัล

because you're publicly humiliating them.

Now, some people actually think call-outs should be used

บางคนคิดจริง ๆ ว่า เราควรใช้การเรียกร้อง

to hold powerful people accountable,

เพื่อให้ผู้อำนาจ ออกมาแสดงความรับผิดชอบ

and there's a lot to that.

และอื่น ๆ อีกมากมาย

I mean, that's what the human rights movement has always done.

ฉันหมายความว่านั่นคือสิ่งที่ ขบวนการสิทธิมนุษยชนทำมาโดยตลอด

But most people are calling others out out of fear.

แต่คนส่วนมากเรียกคนอื่นให้ออกมา ก็เพื่อกลบความกลัวของตัวเอง

Or they're feeling that they need to belong to something.

หรือเพราะต้องการ ที่จะเป็นหนึ่งเดียวกับบางสิ่ง

บางคนก็คิดว่าเขาจะได้ รู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น

And some people think that they'll feel better about themselves

if they put somebody else down.

ถ้าหากว่าได้กดคนอื่นให้จมลง

And then there's too many people, in my opinion,

และในความคิดของฉัน มีคนจำนวนไม่น้อยเลย

who think that they can become famous by defaming somebody else.

ที่คิดว่าน่าจะโด่งดังขึ้นมาได้ ผ่านการว่าร้ายใครคนอื่น

Most of us want all of this violence to stop,

เราส่วนมากอยากให้ ความรุนแรงเช่นนี้หยุดลง

but we don't know where to begin.

แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน

And most of us stay silent

เราส่วนมากจึงเลือกที่จะเงียบ

because we're afraid that we'll become the next target.

เพราะเราหวั่นเกรงว่า เราจะเป็นเป้าหมายรายถัดไป

So even if something feels unfair,

ดังนั้นแม้จะรู้สึกถึงความไม่เป็นธรรม

we're silent.

เราก็เงียบ

And if you're unlucky enough to have something that you regretted

และหากคุณโชคไม่ดีเท่าไร ที่ได้กระทำบางสิ่งที่คุณเสียใจ

captured on cell phone or in a tweet,

แล้วใครบางคนจับภาพนั้นได้ จากโทรศัพท์หรือทวีต

you're walking around with an unexploded gotcha bomb

คุณได้แต่เดินไปทั่ว พร้อมกับระเบิดเวลา

just waiting to blow up your life or your career

รอคอยวันที่มันจะบึ้มทำลาย ชีวิตคุณ อาชีพคุณ

or your reputation.

และชื่อเสียงคุณ

I guess I need to ask:

ฉันใคร่เรียนถามว่า

How many of us here have done something in our past

ใครกี่คนในนี้ที่เคย กระทำบางสิ่งที่ผิดพลาด

that could come back to haunt us?

ที่อาจจะวกกลับมาหลอกหลอนเราได้

One of my students once said,

นักเรียนคนหนึ่งของฉันเคยพูดไว้ว่า

"A call-out is not an invitation for growth.

“การเรียกร้องให้ออกมา ไม่ใช่การเชื้อเชิญให้เติบโต

It's the expectation that you've already grown."

แต่เป็นการคาดหวังว่าคุณจะต้องเติบโต”

This is the culture we're trapped in now.

นี่คือวัฒนธรรมที่เราติดกับกันอยู่

On the other hand,

ในทางตรงกันข้าม

there is calling in.

ยังมีสิ่งที่เรียกว่า การเรียกเข้ามา

"Calling in" is a phrase invented by Loan Tran,

วลี “การเรียกเข้ามา” ถูกคิดค้นโดย โลอัน แทรน

and basically, a call-in is a call-out done with love.

โดยพื้นฐานแล้ว การเรียกเข้ามา คือการเรียกร้องที่กระทำด้วยความรัก

So when you think somebody has done something wrong

ดังนั้นเมื่อคุณเห็นใครบางคน ทำอะไรบางอย่างผิดพลาดไป

and you want to hold them accountable,

และคุณต้องการให้เกิดการแสดงความรับผิดชอบ

you don't react with anger or hate.

คุณต้องไม่ตอบโต้ด้วยความโกรธเกลียดชิงชัง

You just remain calm and look at them and say --

คุณเพียงแค่ทำใจให้สงบ จ้องมองไปที่เขา และเริ่มสื่อสาร

and you can do this online and in person, too --

ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบออนไลน์หรือตัวเป็น ๆ

but you just look at them calmly, and you tell them,

คุณเพียงแค่มองเขาอย่างสงบ และบอกกับเขาว่า

"That's an interesting viewpoint.

“มันเป็นมุมมองที่น่าสนใจนะ

Tell me more."

เล่าต่ออีกหน่อยสิ”

With that, you've invited them into a conversation

นั่นแหละ คุณได้เริ่มเชิญเขา เข้ามาสู่การสนทนา

instead of a fight.

แทนที่จะฟาดฟัน

And you don't have to agree with somebody to offer them loving attention.

คุณไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย ในระหว่างที่กำลังให้ความสนใจด้วยความรัก

All you're admitting at that moment

ทั้งหมดที่คุณต้องยอมรับ ก็คือความเป็นไปได้ที่ว่า

is that there's a possibility that they're as complicated as you are.

พวกเขาเองก็มีความสลับซับซ้อน เช่นเดียวกันกับคุณ

And everybody deserves to be heard and to be respected.

ทุกเสียงสมควรที่จะถูกได้ยิน และได้รับความเคารพ

And if you use this call-in practice like I’m teaching,

ถ้าหากคุณใช้หลักการเรียกเข้าร่วม ดังที่ฉันกำลังเล่าให้ฟังอยู่นี้

what you'll do is several things.

คุณจะทำอย่างอื่นได้อีกมากเลยทีเดียว

ประการแรก คุณจะนำผู้คนด้วยความรัก ใช่โทสะ

First of all, you'll lead with love instead of anger

and allow somebody else to grow.

และอนุญาตให้ใครอื่น ๆ ได้เติบโต

Secondly, it'll affirm your own inner empathy

สอง มันจะช่วยยืนยัน ความเมตตาในตัวคุณ

and your compassion,

รวมถึงความกรุณา

คุณจะรู้สึกดีกับตัวคุณเอง เมื่อเรียนรู้ว่าคุณเองก็เติบโตได้เช่นกัน

and you'll feel so good about yourself when you learn that you can grow, too,

in embracing and inviting more people into the world.

ภายใต้การโอบรับและเชื้อเชิญ ให้ผู้คนจำนวนมากขึ้นเข้ามายังโลกของคุณ

And then the third thing is that you can call in your friends, your families,

และประการที่สามก็คือ คุณจะได้เรียกคนเหล่านี้กลับคืนมา

มิตรสหาย ครอบครัว เพื่อนบ้าน เพื่อนร่วมงาน

your neighbors, your coworkers,

all the people you might have given up on in the past

ทุก ๆ คนที่คุณเคยละเลยไป

because of how they've hurt you.

เพราะพวกเขาเคยทำร้ายคุณ

Now, if you're going to embrace this calling-in practice,

หากคุณเริ่มจะใช้การเรียกเข้าร่วม

you need some preparation.

จะต้องมีการเตรียมตัวเสียหน่อย

It begins with self-assessment.

มันเริ่มจากการประเมินตัวเอง

First of all, you need to know your motives.

อย่างแรก คุณต้องเข้าใจ แรงขับของตัวเอง

ทำไมคุณถึงเลือกที่จะเรียก ใครสักคนให้ออกมาหรือเข้าร่วม

Why are you choosing to call somebody in or out?

Are you in a healed enough space

คุณมีพื้นที่สำหรับการเยียวยาเพียงพอ

for somebody else's feelings?

สำหรับความรู้สึกของคนอื่นหรือไม่

If you're not, maybe you're not ready to do the calling in yet.

หากคำตอบคือ “ไม่” คุณอาจยังไม่พร้อมสำหรับการเรียกเข้าร่วม

But still, you have those options.

แต่อย่างไรเสีย ทางเลือกนี้อยู่กับตัวคุณเสมอ

And I've taught these tactics to eighth-graders, to college students,

ฉันได้สอนเทคนิคเหล่านี้ ให้กับเด็กม.2 นักศึกษา

to C-suite executives.

ไปจนถึงผู้บริหารระดับสูงสุด

And as I said, they all feel better about themselves

เหมือนที่ฉันว่าไว้ พวกเขาล้วนรู้สึกดีขึ้นกับตัวเอง

จากการได้กลับมาเป็นหนึ่งเดียวกับ โลกแง่งามในแบบของตัวเอง

for reaffirming their optimism

and their hope that they can make a difference in the world.

รวมถึงการได้มีความหวัง ว่าพวกเขาสามารถสร้างการเปลี่ยนแปลงได้

This is so, so important.

สิ่งนี้นั้นสำคัญอย่างยิ่ง

And so, if you're not really ready to invest in somebody else's growth

หากคุณยังไม่พร้อมที่จะลงทุน ไปกับการเติบโตของคนอื่น

with a call-in,

ด้วยการเรียกเข้าร่วม

or you don't want the inevitable fight if you call them out,

รวมถึงไม่ต้องการที่จะไปฟาดฟันกับใคร ด้วยการเรียกให้ออกมา

there actually is a third option.

จริง ๆ แล้วมีทางเลือกที่สามอยู่ด้วย

You can call on them to be a better person.

คือการเรียกหา (call on) คนที่ดีกว่า จากตัวพวกเขา

And this was a phrase created by Sonya Renee Taylor.

วลีนี้ซอนยา เรเน เทย์เลอร์เป็นคนคิด

My favorite calling-on response

รูปแบบการเรียกหาที่ฉันชอบทำ

is to look the person dead in the eye,

ก็คือการมองตาคู่สนทนาตรง ๆ

cock my head to the side, like I really care,

เอียงศีรษะไปด้านข้างเล็กน้อย ทำอย่างกับว่าฉันใส่ใจอย่างนั้นแหละ

and say, "I beg your pardon."

และพูดว่า “ประทานโทษนะคะ”

And then I wait.

แล้วก็ฉันก็รอ

Many times, they'll start walking back their words

แล้วหลายครั้ง พวกเขาจะขอถอนคำพูด

just because I'm looking at them like they lost their minds.

เพียงเพราะฉันมองเขา ราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้ว

(Laughter)

(หัวเราะ)

We can use this calling-in, calling-out, calling-on approach

เราสามารถทำให้ การเรียกเข้าร่วม เรียกร้อง และเรียกหา

as part of the spectrum of responses we can make to each other,

กลายมาเป็นส่วนหนึ่ง ของการตอบสนองที่หลากหลาย

ที่เราจะมีให้แก่กันได้

and that's so, so important.

ซึ่งนั่นคือสิ่งสำคัญยิ่ง

One time -- let me put it this way --

ฉันเล่าอย่างนี้ละกัน

one time, I misgendered a student in my class.

ฉันเคยเรียกเพศของนักเรียนผิด

And I froze in shame because I expected the student to jump down my throat,

ฉันตัวแข็งทื่อด้วยความละอาย เพราะเดี๋ยวนักเรียนจะต้องโวยวายแน่ ๆ

because misgendering somebody is a really big deal nowadays.

เพราะโลกทุกวันนี้ การเรียกเพศใครสักคนผิดเป็นเรื่องใหญ่หลวง

And instead, this student looked at me and offered me grace by saying,

แต่กลับกัน นักเรียนคนนั้นมองฉัน และให้พรแก่ฉันด้วยการบอกว่า

"Oh, that's all right, professor. I misgender myself sometimes."

“โอ้ย ไม่เป็นไรเลยอาจารย์ บางทีฉันก็เรียกเพศตัวเองผิดเหมือนกัน”

(Laughter)

(หัวเราะ)

An 18-year-old. Showing me grace.

เด็กอายุ 18 ทำให้ฉันรู้ซึ้งถึงความงดงาม

Now, I believe that one of the most effective expressions of calling-in

ฉันเชื่อว่าการแสดงออกถึง การเรียกเข้าร่วมที่มีประสิทธิภาพที่สุด

is forgiveness.

คือการให้อภัย

ตัวอย่างของการให้อภัยอย่างสุดขั้ว ที่ทรงพลังที่สุดเท่าที่ฉันเคยประสบพบเจอ

And the most powerful example of radical forgiveness I've ever seen

happened after the 2015 church massacre in Charleston, South Carolina,

เกิดขึ้นเมื่อปี 2015 จากกรณีสังหารหมู่ ที่โบสถ์เมืองชาลส์ตัน รัฐเซาท์แคโรไลนา

where nine people were killed.

มีคนเสียชีวิตไปเก้าคน

And one of the victim’s sons, Chris Singleton,

คริส ซิงเกิลทัน หนึ่งในลูกชายของเหยื่อ

offered his mother's killer -- I mean, his mother's killer -- forgiveness.

ได้ให้อภัยแก่ฆาตรที่ฆ่าแม่ของเขา ย้ำนะว่า ฆาตกร-ที่-ฆ่าแม่-ของเขา

And I can't get his words exactly right, but Chris basically said,

ฉันจำคำพูดเป๊ะ ๆ ไม่ได้ แต่คริสพูดประมาณว่า

"Forgiveness is more powerful than people realize,

“การให้อภัยทรงพลังกว่าที่คุณคิด

มันโล่งเหมือนกับได้ยกภูเขาทั้งลูกออกจากอก

because it lifts all of this stuff off of you.

It's freedom -- freedom from revenge,

คุณจะเป็นอิสระ อิสระจากความเคียดแค้น

freedom from anger,

เป็นอิสระจากความโกรธ

freedom from hatred."

เป็นอิสระจากความเกลียด”

Sadly, he was called out for saying that.

น่าเศร้าที่เขาถูกทัวร์ลง จากเหตุการณ์นั้น

I believe that it's very possible to use these strategies,

ฉันเชื่อว่ามันมีความเป็นไปได้มากมาย ที่เราจะหาทางใช้กลยุทธ์เหล่านี้

so I'm going to tell you about my Uncle Frank.

ดังนั้นฉันขอเล่าเรื่อง ของลุงแฟรงก์ให้คุณฟัง

He ain’t really my uncle but, you know,

เขาไม่ใช่ลุงจริง ๆ ของฉัน

he's still living so I can't call him out.

แต่เพราะเขายังมีชีวิตอยู่ ฉันก็เลยเรียกร้องอะไรมากไม่ได้

Anyway.

เอาเถอะ

ในวันรวมญาติ

He came to a family reunion

and decided to talk about Mexican Americans stealing jobs.

จู่ ๆ เขาก็พูดถึงชาวอเมริกัน เชื้อสายเม็กซิกันที่จะมาแย่งงาน

And everybody had been chatting and eating quite happily

ขณะที่ทุก ๆ คนกำลังพูดคุย และรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุข

till his racism silenced the room.

การเหยียดเชื้อชาติของเขา ทำให้ทั้งห้องเงียบฉี่

Most people buried their faces in their plate,

คนส่วนมากได้แต่ ก้มหน้าลงไปกับจานข้าวตรงหน้า

because this was Uncle Frank.

ก็เพราะว่านี่คือลุงแฟรงก์

This is what he does.

นี่คือตัวเขา

But I decided to respond, but not with anger.

ฉันตัดสินใจโต้ตอบ แต่ไม่ใช่ด้วยโทสะ

I kind of organized a few comments and asked him a question.

ฉันจัดระเบียบความเห็นนิดหน่อย และถามเขากลับว่า

"Uncle Frank, I know you.

“ลุงแฟรงก์ ฉันรู้จักลุง

I love you.

ฉันรักลุง

I respect you.

ฉันเคารพลุง

And what I know about you is that you'd run into a burning building

และสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับลุงก็คือ ลุงพร้อมที่จะวิ่งเข้าไปในตึกที่กำลังไฟไหม้

and save somebody if you could.

เพื่อช่วยเหลือใครสักคนถ้าลุงทำได้

And you wouldn't care what race that person is,

ซึ่งลุงคงไม่สนใจหรอกว่า ใครคนนั้นจะมีเชื้อชาติอะไร

you wouldn't care whether they were gay or an immigrant.

ลุงไม่สนใจหรอกว่า เขาจะเป็นเกย์หรือเป็นผู้อพยพ

So, Uncle Frank, that's the man I love and respect.

ลุงแฟรงก์ นั่นคือชายที่ฉันรักและเคารพ

So tell me: How can I reconcile that good Uncle Frank that I know you are

ลุงช่วยบอกฉันทีว่า ฉันจะกลับมาญาติดีกับลุงแฟรงก์คนดีคนนั้น

ด้วยคำพูดที่เพิ่งออกมาจากปากลุงได้ยังไง”

with the words that just came out of your mouth?"

You haven't called him in. You haven't called him out.

คุณไม่เรียกเขาเข้ามาร่วม คุณไม่ได้ร้องเรียกให้เขาแสดงออก

You called on him to decide how he's going to be.

คุณเพิ่งจะเรียกหาการตัดสินใจจากเขา ว่าตัวเขาเองจะเป็นคนแบบไหน

And with this approach, he's less likely to become defensive,

และด้วยวิธีการนี้ เขาจะลดการตั้งการ์ดลงมา

because you haven't actually attacked him.

เพราะจริง ๆ แล้วคุณไม่ได้ไปโจมตีเขา

And while he's organizing what to say,

และระหว่างที่เขากำลังเรียบเรียงคำพูด

you've affirmed that he has options about how he wants to be,

คุณให้ความมั่นใจว่าเขามีทางเลือก ว่าเขาอยากจะเป็นคนเช่นไร

especially in his niece's eyes and his family's eyes.

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสายตาของหลานสาว และของคนในครอบครัว

But most importantly, the third thing you've achieved

และสิ่งสำคัญยิ่งยวด สิ่งที่สามที่คุณเพิ่งได้บรรลุ

is that you did not let his bigotry go unchallenged,

คือคุณไม่ได้ปล่อยให้ มิจฉาทิฐิของเขาปราศจากการท้าทาย

and that was witnessed by the entire family:

และสิ่งนั้นมีคนทั้งตระกูลเป็นพยาน

how you stand up to bigotry at a family reunion

ว่าคุณยืนหยัดต่อสู้กับมิจฉาทิฐิ

ในวันรวมญาติ

without hate, argument and throwing over the table.

โดยปราศจากความเกลียดชัง การโต้เถียง และคำพูดว่าร้ายข้ามกันไปมาได้อย่างไร

Now, anybody can learn these tactics, as I've said,

ใครก็ตามก็สามารถ เรียนรู้กลวิธีนี้ได้

and we really need to understand that we can offer people forgiveness

ถึงคราวจำเป็นที่เราต้องปรับความเข้าใจว่า เราสามารถให้อภัยแก่กันได้

and a chance to redeem themselves from their mistakes.

และให้โอกาสพวกเขาปรับปรุงตัว จากความผิดพลาด

Somebody gave us a chance to grow,

ใครบางคนให้โอกาสเราเติบโต

and we can offer that to others.

และเราก็ให้โอกาสนั้นแก่คนอื่นได้เช่นกัน

So I invite you to join me in this calling-in culture,

ฉันขอเชื้อเชิญทุกคน มาร่วมสร้างวัฒนธรรมการเรียกเข้าร่วม

this calling-in world that we're building.

โลกแห่งการอยู่ร่วมที่ร่วมกันสร้าง

I think you will have a lot of joy and satisfaction in it,

คุณจะพบกับความปีติและความพึงใจ

like I've found.

ดังที่ฉันพบ

We don't actually risk anything,

เราไม่มีความเสี่ยงที่จะสูญเสียอะไรเลย

because all we risk losing is our pain.

มีเพียงแค่ความเจ็บปวดเท่านั้นที่จะหายไป

And then you'll learn the most powerful lesson I've learned

และเมื่อนั้นคุณจะได้เรียนรู้ บทเรียนที่ทรงพลังที่สุดที่ฉันได้รู้จัก

from five decades of being a social justice activist:

จากประสบการณ์การเป็นนักกิจกรรม เพื่อความยุติธรรมทางสังคมมาตลอดห้าทศวรรษ

fighting hate should be fun.

การฟาดฟันกับความเกลียดชังควรเป็นเรื่องสนุก

(Laughter)

(หัวเราะ)

It's being a hater that sucks.

การเป็นได้แค่นักฉอดตะหากที่ห่วยแตก

Thank y'all.

ขอบคุณค่ะ

(Applause and cheers)