Clover Hogan: What to do when climate change feels unstoppable | TED

Transcriber:

Translator: Zakia Usama Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

ฉันเติบโตในเขตเมืองร้อน ควีนสแลนด์เหนือของออสเตรเลีย

ตกกบจากห้องน้ำ

และหลบงูที่ห้อยลงมาจากเพดาน

I grew up in Australia's Tropical North Queensland,

เต่าทะเลแก่ที่เปียกโชก จากน้ำลงนอกบ้านเรา

fishing frogs from the toilet

and dodging snakes that hung from the ceiling.

ฉันใช้เวลาอยู่ข้างนอกมากกว่าข้างใน

Wetting down old sea turtles stranded at low tide outside our house.

ชื่นชมยินดีในความอัศจรรย์ของธรรมชาติ

ตอนอายุ 11 ปี ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้ดูหนังสยองขวัญ

I spent more time outside than in,

ฉันเลยหันไปดูสารคดีแทน

delighting in the wonders of nature.

“เดอะโคฟ” “ฟู้ด อิงค์” “ความจริงที่ไม่น่าสบายใจ”

By age 11, I wasn't allowed to watch horror films,

so I turned to documentaries instead.

ครั้งแรกที่ฉันมีความรู้สึกหัวใจแตกสลาย

"The Cove," "Food, Inc," "An Inconvenient Truth."

คือเมื่อตอนที่ฉันนั่งติดกาว บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉัน

จ้องมองที่ฝูงนักล่าโลมา ที่ทำให้ชายฝั่งกลายเป็นสีแดง

The first time I experienced heartbreak

was when I sat glued to my computer screen,

จ้องมองดั่งป่าพันปี ที่ถูกปราบลงเพื่อผลิดบิ๊กแมค

staring at mass dolphin hunts that turned the shoreline red.

จ้องมองเป็น เอ ไอ กอร์ที่คาดการณ์กราฟ

Staring as million-year-old forests were bulldozed to produce Big Macs,

แสดงให้เห็นว่าเรากำลังกลืนกินโลกเร็วแค่ไหน

และเราแสร้งทำเป็นอย่างอื่นดีแค่ไหน

staring as Al Gore projected graphs

that showed how quickly we were devouring the Earth.

ครั้งที่สองที่ฉันรู้สึกหัวใจแตกสลาย มันเกิดขึ้นเมื่อเดือนพฤศจิกายนปี2019

And how good we were at pretending otherwise.

เมื่อได้เห็นประเทศของฉันเต็มด้วยเปลวเพลิง

The second time I experienced heartbreak was in November of 2019,

เมื่อสัตว์หนึ่งพันล้านตัวถูกไฟคลอก

as I watched my country go up in flames.

ขณะที่เพื่อนๆ พยายามรักษาบ้านของพวกเขา

As one billion animals were incinerated by the inferno.

ทรงตัวบนหลังคาดีบุก

ถือสายยางจนไฟมอด และ เขม่าควันที่คุอยู่ก็เกาะเสื้อผ้าของตน

As friends tried to rescue their homes,

poised on tin roofs,

armed with hoses until the smoke and embers clung to their clothes.

ฉันรู้สึกสิ้นหวัง

โศกเศร้า

ขุ่นมัว

โกรธ

I felt despair.

และจ้องมองไปที่กำแพงไฟนั้น

Grief.

มันสูงขึ้นและดุร้ายมากขึ้น กว่าที่ฉันเคยเห็นมาก่อน

Frustration.

Fury.

And staring at that wall of fire

ฉันรู้สึกไร้การช่วยเหลือ

หดหู่

higher and more ferocious than any I'd seen before,

ไร้กำลังที่จะต่อสู้กับเพลิงนั้น

ไร้ความสามารถที่จะปกป้องสถานที่ ที่ฉันรัก

I felt helpless,

small,

ฤดูร้อนสีดำของออสเตรเลียตามมาในไม่ช้า โดยพายุไฟในแคลิฟอร์เนีย

powerless to stop the flames,

powerless to protect the place I love.

เมื่อฤดูร้อนของพวกเขาหมุนไปรอบ ๆ

เช่นเดียวกับน้ำท่วมในจาการ์ตา ที่พลัดผู้คน 100,000 คน

Australia's black summer was soon followed by the firestorm in California

พายุเฮอริเคนที่รุนแรงมากขึ้น ตามแนวชายฝั่งตะวันออกของอเมริกา

as their summer rolled around,

as well as flooding in Jakarta that displaced 100,000 people.

และภัยพิบัติจากตั๊กแตน ในพระคัมภีร์ไบเบิล ที่คุกคามแหล่งอาหาร

สำหรับผู้คนนับล้านในแอฟริกาตะวันออก

More violent hurricanes along the east coast of America

and biblical plagues of locusts that threaten the food supply

หนุ่มสาวในวันนี้ ไม่ได้เป็นผู้สร้างสิ่งที่เกิดขึ้นนี้

for millions of people in East Africa.

มันคือมรดกที่เราได้รับมา

แต่เราก็ยังคงถามหาคนรุ่นหลังๆ อยู่ที่ไหน

Young people today have not created this reality.

กับโอกาสที่จะช่วยเหลือ ชะตากรรมของมนุษยชาติ

We've inherited it.

สงสัยมีโรคระบาดของปัญหาสุขภาพจิต?

Yet we're told where the last generation

with a chance to save the fate of humanity.

ความกังวลเรื่องสิ่งแวดล้อมกำลังเพิ่มขึ้น

Is it any wonder that there is an epidemic of mental health problems?

และดูเหมือนผู้คนหนุ่มสาวบางส่วน จะได้รับผลกระทบที่เลวร้ายที่สุด

การวิจัยในปี 2019 พบว่าในสหราชอาณาจักร

Eco-anxiety is on the rise

70 เปอร์เซ็นต์ของเด็กอายุ 18 ถึง 24 ปี รู้สึกวิตกกังวลต่อสิ่งแวดล้อม

and young people seem to be some of the worst affected.

Research from 2019 showed that in the UK,

รู้สึกหมดหนทาง, เศร้าโศก, ตื่นตระหนก, นอนไม่หลับ,

70 percent of 18 to 24-year-olds were feeling eco-anxious,

แม้กระทั่งความรู้สึกผิดเกี่ยวกับ การเปลี่ยนแปลงของสภาพภูมิอากาศ

feeling helpless, grief, panic, insomnia,

ภัยพิบัติด้านสิ่งแวดล้อมเป็นปัญหาสุขภาพจิต ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเรา

even guilt around climate change.

และในการทำสงครามกับธรรมชาติ จิตใจของคนหนุ่มสาวคือหลักประกันความเสียหาย

Environmental disaster is the biggest mental health issue of our lifetimes

ที่องค์กรของฉันเอง พลังแห่งธรรมชาติ

and in our war against nature young minds are the collateral damage.

เราได้เห็นสิ่งเดียวกันนี้ในระดับโลก

เราได้พูดคุยกับนักเรียนกว่า 50 ประเทศ

At my own organization, Force of Nature,

จากเทลอาวีฟ ถึง จาการ์ต้า

we've witnessed the same on a global scale.

นิวยอร์ก ไป มานากัว

พวกเขาทั้งหมดได้แบ่ง ความน่ากลัวที่มีอยู่นี้

We've been talking to students in over 50 countries

ที่ทำให้ตื่นขึ้นในตอนกลางคืน

from Tel Aviv through Jakarta,

New York to Managua.

ความกลัวไม่เพียงถูกเติมเชื้อเพลิง ด้วยการเกิดระเบิดเท่านั้น

All of them have shared this existential dread

แต่ด้วยความเชื่อของผู้ใหญ่

that keeps them up at night.

Dread not only fueled by doom scrolling,

โดยเฉพาะพวกผู้ใหญ่ที่มีอำนาจ มักไม่สนใจ

but by the belief that adults,

เมื่อฉันค้นพบสารคดีครั้งแรก

especially adults in power, do not care.

ฉันได้ตัดสินใจแล้วว่า โลกนี้ดำเนินโดย กลุ่มคนที่เห็นแก่ตัว และ โลภ

และส่วนที่เหลือในสังคมที่ไม่เคยสนใจ

When I first discovered documentaries,

ว่ามนุษย์เราเป็นโรคระบาดในโลกของเราเอง

I decided the world was run by people who were selfish and greedy,

ฉันได้ใช้เวลาที่ผ่านมา 10 ปี เพื่อ ทำการตัดสินใจวิ่งเต้นทั่วธุรกิจต่างๆ

that the rest of society didn't care.

That we humans were a plague on our own planet.

นโยบายและภาคประชาสังคม

ร่วมมือกับนักเรียนในห้องเรียน

I've since spent the past 10 years lobbying decision makers across business,

และผู้บริหารระดับสูงในห้องประชุม

และฉันสามารถบอกคุณได้ว่า ทัศนคติที่เยือกเย็นของฉัน

policy and civil society,

working with students in the classroom

ในขณะที่ในบางวิธีก็ถูกต้อง

and chief executives in the boardroom,

บ้างก็เป็นทางที่ผิด ผิดมาก

and I can tell you that my bleak outlook,

นึกภาพตัวเองเป็นผู้บริหารระดับสูง ของบริษัทข้ามชาติรายใหญ่

while in some ways right,

was in more ways very, very wrong.

ใน 25 ปีที่คุณปีนบันไดขององค์กรนั้น

Picture yourself as a senior executive at a big multinational.

มีคนบอกว่างานของคุณคือการหาเงิน

และรักษาสภาพที่เป็นอยู่

In the 25 years you've been climbing that corporate ladder,

เพื่อส่งมอบมูลค่าให้แก่ผู้ถือหุ้น

you've been told your job is to make money

เพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยง ที่อาจทำให้คุณต้องเสียงาน

and maintain the status quo,

to deliver value to shareholders,

คุณนำกลับมาใช้ใหม่

คุณแบ่งปันบทความ การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศใน LinkedIn

to avoid the kind of risks that could cost you your job.

คุณยังไปกินมังสวิรัติเมื่อสองปีก่อน

You recycle.

หลังจากดูสารคดีเกี่ยวกับการเกษตรแบบมวลชน

You share climate change articles on LinkedIn.

แต่เมื่อคุณกลับมาถึงบ้านเมื่อหมดวัน

You even went vegetarian two years ago,

after watching a documentary on mass farming.

คุณรู้สึกว่าลูกๆ ของคุณเห็นคุณเป็นตัวปัญหา

Yet when you come home at the end of the day,

พวกเขาหวังว่าคุณเป็นผู้ประท้วง ในการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ

ยึดตัวเองกับหอคอยแก้ว

you get the sense that your kids see you as the problem.

ไม่ใช่คนที่นั่งอยู่ในอาคาร

They wish you were the climate change protester

เมื่อฉันเริ่มทำงานกับคนมีอำนาจ

gluing themselves to the glass tower,

ฉันรู้สึกประหลาดใจที่รู้ว่า

not the person sat inside the building.

ที่พวกเขามักจะรู้สึกว่ามีอำนาจน้อยที่สุด

และผู้นำส่วนใหญ่นี้ มักเล่นยิมนาสติกทางจิต

When I first started working with people in power,

I was surprised to realize

เพื่อหนีจากความรู้สึกไม่สบายใจเหล่านั้น

that they often felt the least powerful of all,

คนหนุ่มสาวทุกวันนี้ กำลังตกอยู่ในความสิ้นหวัง

and most of these leaders perform mental gymnastics

to get away from those uncomfortable feelings.

ในขณะที่ผู้ใหญ่ในชีวิตเรา กำลังเข้าใจสถานการณ์

Young people today are falling into despair

ผ่านการปฏิเสธ

เมื่อฉันขอให้ผู้นำบรรยายถึง อนาคตที่พวกเขามองเห็น

while the adults in our lives are making sense of the situation

มันบางอย่างของยูโทเปียเทคโน

through denial.

รถบินได้ในโลก เมื่อโรคร้ายแรงถูกกำจัดให้สิ้นซาก

When I ask leaders to describe the future they envision,

it's something of a techno utopia.

แต่เมื่อฉันถามเด็กแปดขวบและเก้าขวบ ในห้องเรียน ด้วยคำถามเดียวกัน

Flying cars in a world where deadly diseases are eradicated.

อนาคตที่พวกเขาอธิบาย คือ ภาพยนตร์แนวดิสโทเปีย

Yet when I asked eight and nine-year-olds in the classroom the same question,

ชั้นวางซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ว่างเปล่า

the future they describe is a dystopian blockbuster.

เมืองใต้น้ำ

แบบที่ไม่มีใครต้องการรอคอยพวกเขา

Empty supermarket shelves.

เมื่อพวกเขาโตขึ้น

Cities underwater.

คุณอาจพบความสบายใจในการปฏิเสธ

The kind of place no one wants to find waiting for them

ทำให้ตัวเองมึนงง กับ วัฒนธรรมการบริโภคมากเกินไป, การเดินละเมอ

when they grow up.

You might find comfort in denial.

แม้ว่าวิทยาศาสตร์จะบอกเรา ว่าเรากำลังพุ่งเข้าหาหน้าผา

Numbing yourself to our hyper-consumptive culture, sleepwalking,

คุณอาจรู้สึกสิ้นหวังเหมือนคนรุ่นฉันหลายคน

even though the science tells us that we're hurtling toward the cliff.

เพราะในขณะที่รู้สึกวิตกกังวล ขุ่นเคือง โกรธ

You might feel despair, like so many of my generation.

สามารถปลุกเราให้ตื่นขึ้นกับปัญหา

Because while feelings of anxiety, frustration, anger,

พวกเขาสามารถบดขยี้เราได้ ถ้าเราแบกโลกไว้บนบ่าของเรา

can wake us up to the issues,

they can crush us if we carry the weight of the world on our shoulders.

ความสิ้นหวังและการปฏิเสธไม่ช่วยใครเลย

มันทำให้เราปิดตัวลง

เพื่อเอาตัวเราออกจากภาพ

Neither despair nor denial help anyone.

การปฏิเสธลบความรับผิดชอบของเรา

They cause us to shut down,

ความสิ้นหวังทำให้เราจมอยู่กับมันทั้งหมด

to remove ourselves from the picture.

Denial erases our responsibility.

เรื่องราวของการปฏิเสธอาจฟังดูเหมือน

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน, เพราะคนอื่นจะซ่อมมัน”

Despair lumps us with all of it.

เรื่องราวของความสิ้นหวังฟังดูเหมือน

The story of denial sounds something like,

“มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัน เพราะมันใหญ่เกินกว่าจะแก้ไขได้”

"It's not up to me, because someone else will fix it."

คุณได้ยินความคล้ายกันไหม?

The story of despair sounds like,

ความสิ้นหวังและการปฏิเสธ อาจปรากฏขึ้นอยู่ตรงปลายขั้ว

"It's not up to me because it's too big to fix."

ของสเปกตรัมรุ่น

Do you hear the similarity?

แต่ก็มาจากที่เดียวกัน

Despair and denial might appear to exist on polar ends

เรารู้สึกไร้เรี่ยวแรงเพียงใด

of the generational spectrum,

เราทั้งหมด

yet they stem from the same place.

ฉันเชื่อว่าภัยคุกคามนั้นยิ่งใหญ่ กว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

How powerless we feel.

คือการที่เรารู้สึกไร้เรี่ยวแรง เมื่อเผชิญหน้ากับมัน

All of us.

เป็นห่วงแม่และพ่อ

I believe that the threat, even greater than climate change,

ผู้นำองค์กรที่ระมัดระวัง

เด็กอายุ 11 ปี ที่กังวล

is how powerless we feel in the face of it,

และฉันไม่เชื่อว่าเราจะแก้ปัญหาวิกฤตินี้ได้

concerned moms and dads,

cautious corporate leaders,

หรือกระทำตามโอกาสต่างๆ ที่เราได้รับด้วย

anxious 11-year-olds.

And I don't believe we will solve this crisis

จนกว่าเราจะระดมความคิด

or act on the many opportunities it presents us with

แล้วเราจะหลุดพ้นจากความสิ้นหวังได้อย่างไร

ออกจากการปฏิเสธ ต่อสิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง?

until we've mobilized mindsets.

So how do we shift out of despair,

มีคำพูดใน “Spider-Man”:

out of denial, towards something radically different?

“ด้วยพลังอันยิ่งใหญ่มาพร้อม ความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่”

แต่ถ้าสิ่งที่ตรงกันข้ามเป็นจริงล่ะ?

There's a quote in "Spider-Man":

"With great power comes great responsibility."

จะเป็นอย่างไรถ้า “ความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมพลังอันยิ่งใหญ่” จริงๆ ล่ะ?

Yet what if the opposite is true?

นี่คือสิ่งที่บรรดาผู้เคลื่อนไหว และผู้เขย่าโลกทุกคน

What if it's really "with great responsibility comes great power?"

ได้รู้ว่าเป็นความจริง

พวกเขาไม่ได้เกิดมาเป็นผู้นำ

This is something that all of the world's movers and shakers

พวกเขาเพียงแค่ตัดสินใจที่จะทำให้ ตัวเองมีความรับผิดชอบส่วนตัว

have known to be true.

ตอนนี้ การแก้ปัญหาการเปลี่ยนแปลง สภาพภูมิอากาศ ไม่ใช่ความรับผิดชอบของคุณ

They weren't born leaders.

They simply decided to make themselves personally responsible.

เพราะมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของคุณ

สิ่งที่คุณต้องรับผิดชอบ

Now, solving climate change is not your responsibility

คือสิ่งที่อยู่ในการควบคุมของคุณ

แท้จริงแล้ว สิ่งเดียวที่ อยู่ในการควบคุมของคุณ

because it's outside of your control.

What you are responsible for

คือ ทัศนคติของคุณ

is the thing inside your control,

เราทุกคนต่างมีเรื่องราวซ้ำซากจำเจ

indeed, the only thing that has ever been inside your control.

เรื่องเราที่ตรึงตราเรา

เรื่องราวที่โลกสร้างความประทับใจให้กับเรา ทั้งในห้องประชุมคณะกรรมการและในห้องเรียน

Your mindset.

We all have stories running on repeat,

stories that immobilize us,

“ฉันเป็นเพียงหนึ่งใน 7.8 พันล้านคน

stories the world impresses upon us in boardrooms and classrooms alike.

ฉันตัวเล็กเกินไปที่จะสร้างความแตกต่าง”

“ฉันไม่ฉลาดพอ”

“ฉันไม่มีประสบการณ์”

"I'm just one in 7.8 billion people,

“ฉันไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ”

“ระบบพังเกินไป

I'm too small to make a difference."

ผู้นำของเราสายตาสั้นเกินไป

"I'm not smart enough."

สังคมของเราถูกผูกมัดกับ สภาพที่เป็นอยู่มากเกินไป”

"I don't have the experience."

"I'm not the expert."

"The system is too broken,

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้เราเป็นอัมพาต

our leaders too shortsighted,

our society too shackled to the status quo."

การเขียนใหม่เป็นสิ่งที่ทรงพลังที่สุด ที่เราทุกคนสามารถทำได้

These stories paralyze us.

เพื่อโลกและเพื่อตัวเราเอง

Rewriting them is the single most powerful thing anyone of us can do

ตอนนี้ถามตัวเอง

for the planet and for ourselves.

เรื่องราวใดที่ขัดขวางการดำเนินการของคุณ

Now ask yourself.

จากนั้นให้นึกถึงสิ่งหนึ่งที่ คุณสามารถทำได้เพื่อท้าทายเรื่องราวนั้น

Which story gets in the way of you taking action?

Then think of the one thing you could do to challenge that story.

ถ้าเรื่องของคุณคือคุณไม่ฉลาดพอ

คุณสามารถท้าทายได้โดยเน้นที่ทักษะ และความสามารถ

If your story is that you're not smart enough,

และของขวัญที่คุณนำเสนอ

หากแฟชั่นคือสิ่งที่คุณหลงใหล

you could challenge it by focusing on the skills and talents

เราจะนึกภาพความสัมพันธ์ของเรากับ เสื้อผ้าใหม่ให้สมบูรณ์ได้อย่างไร?

and gifts that you bring to the table.

ถ้าคุณรักการทำอาหาร

If fashion is your passion,

how do we reimagine our relationship with clothes to be fully circular?

เราจะหยุดหนึ่งในสามไม่ให้ สูญเสียไทุกวันได้อย่างไร?

หากคุณเป็นนักดนตรีที่มีความสามารถ

If you love making food,

how do we stop a third of it from being wasted every single day?

เราจะเร่งการสื่อสารของการดำเนินการ ด้านสภาพอากาศอย่างไร

ผ่านภาษาสากล?

If you're a talented musician,

how do we communicate the urgency of climate action

ถ้าเรื่องของคุณคือระบบพังเกินไป

ปัญหาใหญ่เกินกว่าจะแก้ไข

through a universal language?

นึกภาพว่าการที่คุณมุ่งความสนใจ ไปที่ปัญหาหนึ่งๆ จะเป็นอย่างไร

If your story is that the system is too broken,

the problem is too big to fix,

วิกฤตสภาพภูมิอากาศเป็นสัญญาณ ของปัญหาที่เชื่อมโยงถึงกันมากมาย

visualize what it would look like for you to focus on a single problem.

จากเศษอาหารไปจนถึงแฟชั่นที่รวดเร็ว

ความไม่เท่าเทียมกันทางสังคม กับการที่เราหย่าขาดจากธรรมชาติ

The climate crisis is the symptom of many interconnected problems,

ทุกปัญหาต้องมีทางออก

from food waste to fast fashion,

social inequality to how we've divorced ourselves from nature.

ทางออกโดยใครบางคน,

เช่นคุณ

Every problem requires a solution.

เมื่อย้อนมองชีวิตตัวเอง

คุณต้องการจะดูอะไร?

A solution delivered by a someone,

คุณจะเลือกความสิ้นหวัง, การปฏิเสธ

like you.

When you look back on your own life,

หรืออย่างอื่น?

what do you want to see?

คุณจะเป็นผู้ชมปัญหาของโลกของเราหรือไม่?

Will you have chosen despair, denial,

หรือคนที่ทำอะไรเพื่อแก้ไขพวกเขา?

or something different?

Will you have been a spectator to our planet's problems

เรื่องราวของคุณจะเป็นอย่างไร?

or the person who did something to fix them?

What will your story be?