Why You Should Embrace Mediocrity | Crispin Thurlow | TED

Translator: Tanapat Senathas

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผมต้องเดินทางไปทำงานไปสตอกโฮล์ม

So a few years ago,

I had to make a work trip to Stockholm.

And because it was the school holidays,

และเนื่องจากเป็นวันหยุดโรงเรียน

I needed to take my two kids along with me.

ผมจึงต้องพา ลูกสองคนไปด้วย

And at the time they were 14 and 12.

ตอนนั้นพวกเขาอายุ 14 และ 12

Anyway, my local colleagues, needless to say,

ทีนี้ เพื่อนร่วมงานในท้อง ถิ่นของฉันผม ผมต้องบอกว่า

were really very supportive.

ค่อนข้างสนับสนุนกับงานนี้

And in fact, knowing that I do research on language and social class,

เมื่อรู้ว่าผมทำการวิจัย เกี่ยวกับภาษาและชนชั้นทางสังคม

they'd also clearly enjoyed arranging to put us into a hotel

พวกเขาสนุกกับการจัดจองโรงแรม บริษัทสวีเดนขนาดใหญ่ให้พวกเรา

belonging by a large Swedish chain called Elite Hotels.

ชื่อ อีลีท โฮเทลส์ (แปลว่า โรงแรมผู้ดี หรือ โรงแรมชนชั้นสูง)

So on the day that we arrived,

พอถึงวันที่เราไปถึง

we checked in and then we made our way straight up to our room.

เราก็เช็คอิน แล้วก็เดินตรงไปที่ห้องของเรา

But as soon as we crossed the threshold,

แต่ทันทีที่เราก้าวเข้าห้องพัก ลูกชายคนโตของผมก็แสดงอาการหงุดหงิดออกมา

my oldest son declared with genuine frustration,

"But this isn't elite."

“แบบนี้มันไม่เรียกโรงแรมผู้ดีนะ!”

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I was a little bit surprised,

ผมก็ประหลาดใจเล็กน้อย

but also kind of really curious to know exactly what he meant.

แต่ก็อยากรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

So I sort of pressed him, and he quickly explained to me

ผมก็แตะไหล่เขาและเขาก็อธิบายทันที

that the room was just not big enough to be elite.

ว่าห้องนั้น ไม่ใหญ่พอที่จะเรียกว่าห้องผู้ดี

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So in that moment,

ในเวลานั้น

I realized that my son had already learned two really important lessons

ผมตระหนักว่าลูกชายของผม ได้เรียนรู้บทเรียนที่สำคัญมากสองบทเรียน

about everyday language.

เกี่ยวกับภาษาในชีวิตประจำวัน

First, that words are very influential,

ประการแรกคือ คำ นั้นมีอิทธิพลมาก

but their meaning can often be slippery.

แต่ความหมายของมันมักจะคลาดเคลื่อน

And second, that the language of superiority and comparison

และประการที่สองคือ ภาษาที่สื่อความเป็นเลิศและเชิงเปรียบเทียบ

can lead to disappointment.

อาจนำไปสู่ความผิดหวัง

But it's tough.

แต่มันยาก

Nowadays we're bombarded with messages about excellence,

ทุกวันนี้เราเจอแต่ข้อความ ที่สื่อความเป็นเลิศ

distinction and success,

ความโดดเด่น และความสำเร็จ เต็มไปหมด

and we hear voices telling us you should be a top student,

และเราได้ยินเสียงที่คอยบอกว่า คุณต้องเป็นนักเรียนดีเด่น

or a winner, or a leader, or preferably all three.

หรือเป็นผู้ชนะ หรือเป็นผู้นำ หรือเป็นหมดทั้งสามอย่าง

And it's this that's started me to think a little bit more

และนี่คือสิ่งที่ทำให้ผมเริ่มคิด เกี่ยวกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

about what's going on here.

How do we manage this?

เราจะจัดการสิ่งนี้ได้อย่างไร

Because all of this leads to a profound sense

เพราะทั้งหมดนี้นำไป สู่ความรู้สึกอันลึกซึ้ง

of what the philosopher Alain de Botton has called status anxiety.

ที่นักปรัชญา อัลเลน เดอ โบตอง เรียกว่า "ความวิตกกังวลด้านสถานภาพ"

And for me, this is a kind of anxiety that arises through our constant worry

และสำหรับผม นี่เป็นความวิตกกังวลที่เกิดขึ้นตลอดเวลา

about not being good enough,

กังวลว่าเราไม่ดีพอ

or always needing to be someone better,

หรือจำเป็นต้องเป็นคนที่ดีกว่าเสมอ

or to have something better.

หรือมีสิ่งที่ดีกว่าเสมอ

But the reality is this.

แต่ความจริงก็คือสิ่งนี้

Not everyone can be a top student.

ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเป็นนักเรียนดีเด่นได้

Not everyone can be a winner,

ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเป็นผู้ชนะ

and not everyone can be a leader.

และไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นผู้นำได้

By the simple law of averages,

ตามกฎง่ายๆของค่าเฉลี่ย

most of us have to live a life more ordinary.

พวกเราส่วนใหญ่จะมีชีวิตที่ธรรมดามากว่านั้น

Well, it's for this reason that I've started to rethink

ด้วยเหตุนี้ผมจึงเริ่มคิดใหม่

or perhaps even reclaim the notion of mediocrity.

ผมจึงทำความเข้าใจใหม่กับความหมายของ คำว่า ความธรรมดา

And I've even been challenging myself to consider the possibility

และผมได้ทดสอบตัวเองให้นึกถึงความเป็นไปได้

of embracing mediocrity.

ที่จะอ้าแขนยอมรับ ความธรรมดา

Now, obviously, I understand that mediocrity has a bad reputation

แต่ทีนี้ ผมก็เข้าใจว่า คำว่า "ความธรรมดา" นั้นมีชื่อเสียงที่ไม่ดี

with sort of connotations like average quality

ด้วยความหมายเช่น คุณภาพไม่โดดเด่น

or not very good.

หรือไม่ได้ดีมาก

But the sociolinguist in me insists on digging just a little bit deeper,

แต่นักภาษาศาสตร์สังคมในตัวผมดึงดัน ที่จะขุดหาความมายให้ลึกขึ้น

maybe listening to some of the word's origins

ลองค้นคว้าที่มาของคำ

and unearthing some of its other meaning potentials.

และขุดคุ้ยความหมายอื่นๆ ของมัน

In actual fact,

ที่จริงแล้ว

the word mediocre has its roots in the Indo-European "medial,"

คำว่า "มี-ดี-ออค-เครอะ" (ธรรมดา) มีรากศัพท์มาจากภาษาอินโด-ยุโรป “มี-เดียล”

meaning "middle."

หมายถึง "ตรงกลาง"

So essentially then, mediocrity is just about existing

ดังนั้น ความธรรมดานั้นก็คือการอยู่

between two extremes,

ระหว่างสองขั้ว

hence middling or average

ซึ่งก็คือ กลางๆ, โดยเฉลี่ยๆ

or otherwise unexceptional or ordinary.

ไม่พิเศษ, หรือ สามัญ

So, as I say, statistically speaking,

ดังที่ผมพูด ตามสถิติแล้ว

life in the middle is inevitable and unavoidable for most of us.

ชีวิตที่ธรรมดานั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ สำหรับพวกเราส่วนใหญ่

And in fact, it seems to me

และในความเป็นจริง ดูเหมือนว่า

that the middle is not such a terrible place to be.

ตรงกลางไม่ใช่จุดที่แย่เลย

In fact, it's quite a privileged place to be.

อันที่จริง มันค่อนข้างเป็นจุดที่ดีด้วยซ้ำ

It may not be as good as being at the top,

มันอาจไม่ดีเท่ากับการอยู่จุดสูงสุด

but it's surely not as bad as being at the bottom.

แต่ที่แน่ๆ ไม่ได้แย่เท่าจุดต่ำสุด

And the trick, I suppose, is to learn to recognize our mediocrity,

สิ่งที่สำคัญคือ การเรียนรู้และยอมรับความธรรมดาของพวกเรา

or at least our averageness or our ordinariness,

หรืออย่างน้อยความไม่แตกต่างจากคนทั่วไป หรือความไม่พิเศษ

without allowing other people to make us feel like failures or losers.

โดยที่ไม่ปล่อยให้ใครมาทำให้เรารู้สึกเหมือน ผู้ที่ล้มเหลวหรือผู้แพ้

Needless to say, this is quite a bit harder to do than it is to say.

ซึ่งไม่ต้องบอกเลยว่า มันค่อนข้างยากที่จะทำมากกว่าพูด

And I think especially so nowadays.

และผมว่าโดยเฉพาะทุกวันนี้

When we’re surrounded by these voices pressuring us to be the best

เมื่อเราถูกล้อมรอบด้วยเสียงเหล่านี้ ที่กดดันให้เราเป็นคนดีที่สุด

and to be better,

และเป็นคนที่ดีกว่า

we find ourselves, I think, in a world that is bombarded

ผมว่า เราพบว่าตัวเอง อยู่ในโลกที่ถูกถาโถม

or confronted constantly with what I've come to think of

หรือต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่ ผมคิดว่ามันคือ

as a relentless language of superiority and comparison.

ภาษาเชิงความเลิศและเปรียบเทียบ ที่ไม่หยุดไม่หย่อน

And it's as a sociolinguist

และในฐานะนักภาษาศาสตร์สังคม

that I've been tracking this language for quite some time.

ผมได้ติดตามภาษาแบบนี้มาเป็นเวลานาน

And in this work, what I've been trying to do

และในงานนี้ สิ่งที่ผมพยายามทำก็คือ

is show that this is not just a relentless language,

แสดงให้เห็นว่านี่ไม่ใช่แค่ ภาษาที่ใช้กันพร่ำเพรื่อ

but it's also often a very sneaky, surreptitious language.

แต่เป็นภาษาที่แอบแฝงและซ่อนตัวอยู่ทุกที่

And it's with this in mind that I want to just share with you

และด้วยเหตุนี้ฉันต้องการแบ่งปันตัวอย่าง

a couple of my favorite examples of what this looks like.

สักสองสามตัวอย่างโปรดของผม ว่ามันเป็นอย่างไร

These are my two favorite case studies.

นี่คือสองกรณีศึกษาโปรดของผม

And the first of these is the word “elite” itself.

เคสแรกคือคำว่า "อีลีท" (แปลว่า ผู้ดี หรือ ชนชั้นนำ หรือ ชั้นยอด)

And this is a word that circulates everywhere in our lives,

และนี่คือคำที่แพร่กระจายไป ทุกที่ในชีวิตของเรา

which is, as my son discovered in Stockholm.

แบบลูกชายของฉันเจอในสตอกโฮล์ม

But take a look at a few of the many examples that I've also been collecting.

แต่ลองดูหลายๆ ตัวอย่างที่ผมได้รวบรวมมา

So here we have an elite grocery store in Denmark,

มีร้านขายของชำผู้ดีในเดนมาร์ก

we have an elite nail salon in Seattle,

มีร้านทำเล็บผู้ดีในซีแอตเทิล

we've got an elite phone shop in the UK,

มีร้านโทรศัพท์ผู้ดีในสหราชอาณาจักร

an elite electrician's in Switzerland, actually in Bern,

ร้านช่างไฟฟ้าผู้ดี ที่สวิตเซอร์แลนด์เมืองเบิร์น

and then an elite pastry shop or bakery in Poland.

จากนั้นก็มีร้านขนมผู้ดี หรือร้านเบเกอรี่ในโปแลนด์

And all of these, I can assure you,

ซึ่งทั้งหมดนี้ผมบอกได้เลยว่า

appear in decidedly non-elite spaces.

ไม่ได้ตั้งอยู่ในย่านผู้ดีเลยสักร้าน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But when I say that elite crops up everywhere, I mean really everywhere.

แต่ทีนี้ คำๆนี้มันอยู่ทุกที่จริงๆ ไม่ได้หยุดแค่ชื่อร้านค้า

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I promise that after this talk,

ผมรับประกันเลยว่าพอโชว์นี้จบ

you are going to start noticing elite everywhere too.

ทุกคนจะเริ่มสังเกตุเห็น คำนี้เต็มไปหมดเหมือนกัน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I've never been quite sure what we're supposed to think

ซึ่งผมไม่รู้จริงๆว่าเราควรจะคิดยังไง

when we're being told that our pickles are elite or our tissues.

เวลาที่มีคนบอกว่า ผักดองของเขา เป็นของผู้ดี หรือ ทิชชู่ของผู้ดี

What exactly, I wonder, does an elite condom offer?

ผมสงสัยนักว่า ถุงยางผู้ดีมันมีอะไรดีกว่าถุงยางอื่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I don't know about you,

ทุกคนคิดยังไงผมไม่รู้นะ

but it's going to take a lot more than the word elite

แต่ผมว่ามันต้องใช้มากกว่าคำว่า ผู้ดี

to convince me that a urinal is in any way prestigious.

ที่จะทำให้ผมเชื่อว่าที่ปัสสาวะนั้น เริดหรู

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But the use of the word “elite” like this

แล้วการใช้คำว่า “อีลีท” รูปแบบนี้

is a very, very common language game nowadays.

กลายเป็นเกมภาษาที่ใช้กันทั่วไป ในปัจจุบัน

We see this word attached to all sorts of goods and services,

เราเห็นคำนี้ติดอยู่ กับสินค้าและบริการทุกชนิด

kind of meaning everything and nothing at the same time.

ซึ่งทั้งมีความหมาย แล้วก็ไร้ความหมายในเวลาเดียวกัน

And in some ways I suppose it's all perfectly harmless,

ซึ่งในทางหนึ่งมันก็คงไม่มีพิษภัยอะไร

a bit playful even.

ค่อนข้างที่จะดูขี้เล่นด้วยซ้ำ

But I can't help but think,

แต่ผมก็อดคิดไม่ได้

and in fact, I genuinely believe that these ubiquitous,

และผมเชื่อจริงๆ ว่าการดึงดูดใจให้เข้าถึงความเป็นผู้ดี

constant appeals to eliteness

ที่แพร่หลายอย่างต่อเนื่องเหล่านี้

are trying to persuade us that superiority really does matter

กำลังพยายามโน้มน้าวให้เราเชื่อ ว่าความสูงส่งนั้นมีความสำคัญจริงๆ

and that status is something

และสถานภาพเป็นสิ่งที่เราควร คำนึงถึงอยู่ตลอดเวลา

that we should be thinking about all the time.

And these little one-word messages also suggests to us

และข้อความคำเดียวเล็ก ๆ เหล่านี้ ยังทำให้เราเชื่อ

that superiority is easily obtained.

ว่าความสูงส่งนั้นสามารถได้มาง่ายๆ

To be very clear,

เพื่อความกระจ่าง อันที่จริง

the language of superiority and comparison

ภาษาสื่อความสูงส่งหรือเชิงเปรียบเทียบ

is really good for business.

นั้นดีสำหรับธุรกิจจริงๆ

All of these relentless little one-word messages,

ข้อความคำเดียวเล็กๆเหล่านี้ ที่ใช้อย่างไม่หยุดหหย่อน

and ones like them,

และคำที่คล้ายๆ กับคำเหล่านี้

are trying to keep us aspiring upwards all the time.

พยายามทำให้เรามีความปรารถนาที่ สูงขึ้นตลอดเวลา

And if we're aspiring, we're also acquiring.

และถ้าเราปรารถนาสูงขึ้น เราก็อยากมีมากขึ้น

In other words, we're shopping.

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ เราก็ช้อปปิ้งมากขึ้น

And for this, they don't even need us aspiring to be the best.

และด้วยเหตุนี้พวกเขาไม่จำเป็นต้องให้เรา อยากเป็นคนที่ดีที่สุด

Just aspiring to be better is often enough.

แค่ความปรารถนาที่จะดีขึ้น ก็เพียงพอแล้ว

Which brings me to my second little case study.

ซึ่งนำฉันไปสู่กรณีศึกษา เล็กๆ เคสที่สองของผม

The one little, one-word message that I'm talking about

ข้อความคำเดียวเล็กๆ ที่ผมกำลังพูดถึง

in this instance is “premium,”

ในกรณีนี้คือ “พรีเมียม”

and a good example of this appears

และมีตัวอย่างที่ดีปรากฏให้เห็นใน

in the so-called premium economy services

สิ่งที่เรียกว่าบริการพรีเมี่ยมอีโคโนมี่

offered by most major international airlines nowadays.

โดยสายการบินระหว่าง ประเทศหลักๆ ส่วนใหญ่ ในปัจจุบัน

And it's no coincidence that premium economy

และไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่บริการพรีเมี่ยมอีโคโนมี่

can be more profitable for airlines than business class.

สามารถทำกำไรได้ มากกว่า บิสสิเนสคลาส

But what's interesting about this little one-word message

แต่สิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับข้อความ คำเดียวเล็ก ๆ นี้

is that it's precisely not about being the best.

คือมันไม่ได้สิ่อถึง การเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

Premium is all about having just a little bit extra

พรีเมี่ยมสื่อถึง การเพิ่มเติม เพียงเล็กน้อย

or a little bit more,

หรือเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

and especially a little bit extra or a little bit more

และโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพิ่มเล็กน้อย หรือมากกว่าเล็กน้อย

compared with others.

เมื่อเทียบกับของคนอื่น

And to be sure, marketers know only too well

และแน่นอนว่า นักการตลาดก็รู้ดี

that people will pay good money for feeling better off.

ว่าผู้คนจะจ่ายเงิน ที่มากขึ้นให้กับความรู้สึกที่ดีขึ้น

Even that is when this comparison doesn't make us feel

แม้ว่าความแตกต่างนั้น ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีมากได้นาน

very good for very long.

But the most striking thing about the word premium

แต่สิ่งที่โดดเด่น ที่สุดเกี่ยวกับคำว่าพรีเมี่ยม

is that it really crops up in way more banal spaces.

คือมันถูกใช้อย่างซ้ำซากกว่ามาก

And I'm offering you a few more examples than before,

ผมขอเสนอ ตัวอย่างให้ดูเยอะกว่าอันที่แล้วหน่อย

because I really want to impress upon you

เพราะพวกคุณจะประทับใจจริงๆ กับ

just how far-reaching this one-word message is.

ความกว้างขวาง ที่ข้อความคำเดียวนี้สามารถจะไปได้

So we have premium chocolates in Sweden (not Switzerland),

มีช็อคโกแลตพรีเมียม ในสวีเดน (ไม่ใช่สวิตเซอร์แลนด์)

we have premium chips in Spain, premium coffee in Australia,

มีมันฝรั่งทอดกรอบพรีเมียมในสเปน กาแฟพรีเมียมในออสเตรเลีย

premium tomatoes in New Zealand and burgers in Denmark.

มะเขือเทศพรีเมียมในนิวซีแลนด์ และเบอร์เกอร์ในเดนมาร์ก

What we seem to have in Switzerland are premium cigarettes

ในสวิตเซอร์แลนด์ ที่มีคือ บุหรี่พรีเมียม

and premium barbecue charcoal.

และถ่านปิ้งบาร์บีคิวพรีเมี่ยม

Elsewhere, we've got premium puzzles, premium haircuts

ที่อื่น มี เกมปริศนาพรีเมี่ยม ร้านตัดผมพรีเมียม

and my most recent encounter in Poland, premium baby diapers.

และที่ผมเจอล่าสุดในโปแลนด์ คือผ้าอ้อมเด็กพรีเมี่ยม

(Laughter)

(เสียงหัวเราาะ)

Again, premium is just about having a little bit more

บอกอีกทีหนึ่งว่า พรีเมี่ยม หมายถึง มากขึ้นนิดหน่อย

or a little bit extra compared with others.

หรือเพิ่มเติมเล็กน้อย เมื่อเทียบกับของคนอื่น

And as I say, these comparisons are usually built on illusions,

และอย่างที่ผมบอก การเปรียบ เทียบเหล่านี้มักสร้างขึ้นจากภาพลวงตา

and these comparisons just don't make us feel good for very long.

และการเปรียบเทียบเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีได้นาน

In fact, all of these silly little language games

อันที่จริง เกมภาษางั่งๆเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ เป็นตัวอย่างที่เหมาะเจาะ

are a perfect example

of what the famous sociologist Pierre Bourdieu called symbolic violence.

กับหลัก ความรุนแรงเชิงสัญลักษณ์ ของนักสังคมวิทยาชื่อดัง ปิแอร์ บูดิร์เยอร์

And in a nutshell,

และโดยสรุป นี่คือช่องทางที่เราปล่อยให้ ถ้อยคำมาควบคุมเรา

this is about the way that we allow words to manipulate us,

even when it's against our own best interests.

แม้กระทั่งในตอนที่มันขัดกับ ผลประโยชน์ที่ดีที่สุดของเราเอง

So while social comparison may indeed be in our nature,

ดังนั้นในขณะที่การเปรียบเทียบทางสังคม อาจอยู่ในธรรมชาติของเรา

it invariably leaves us feeling insecure, inadequate, unsatisfied.

มันก็ทำให้เรารู้สึกไม่มั่นคง ไม่เพียงพอ ไม่พอใจอยู่เสมอ

There will always be something more or something better.

มันย่อมจะมีบางอย่างมากกว่า หรือบางอย่างที่ดีกว่าเสมอ

And there will always be someone better and better off.

และก็จะมีคนที่ดีกว่าเราเสมอและ ดีกว่าคนนั้นไปอีก

So the question for me is this:

ดังนั้นคำถามสำหรับผมก็คือ:

how can we avoid doing symbolic violence to ourselves?

เราจะเลี่ยงการสร้างความรุนแรงเชิงสัญลักษณ์ กับตัวเองอย่างไร

Well, personally,

สำหรับผม

I find myself returning once again

ผมพบว่าตัวเองก็หันกลับมาหา

to the possibility that mediocrity might hold the key or a key.

ความเป็นไปได้ที่ว่า ความธรรมดา อาจเป็นกุญแจสำคัญหรือกุญแจอันหนึ่ง

Now I understand that embracing mediocrity

ทีนี้ ผมเข้าใจแล้วว่าการยอมรับความธรรมดา

might feel just a little bit extreme or uncomfortable for some people,

อาจเป็นเรื่องสุดโต่ง หรืออึดอัดเล็กน้อยสำหรับบางคน

which I think is fair enough.

ซึ่งผมคิดว่ามันก็ไม่ผิด

But the point is really just about coming to terms

แต่ประเด็นที่สำคัญก็คือการทำใจยอมรับ

with the inevitability of our averageness

กับความหลีกเลี่ยงไม่ได้ของความธรรมดาของเรา

and maybe finding a way

และอาจจะหาวิธี

to find the value and perhaps the privilege in being unexceptional.

ค้นพบคุณค่าและ ข้อดีของการเป็นคนที่ไม่โดดเด่น

And for this, we've got to keep reminding ourselves that it really is OK

และด้วยเหตุนี้ เราต้องเตือนตัวเองอยู่เสมอ ว่ามันโอเคที่ไม่ได้ดีที่สุด

not to be the best.

และมันก็โอเคที่ จะไม่ต้องการเป็นใครที่ดีไปกว่าเดิมเสมอ

And it's certainly OK not to always want to be someone better

หรือไม่ต้องการมีสิ่งที่ดีกว่าเดิมตลอด

or to have something better.

But I think that nowadays,

แต่ผมว่าทุกวันนี้

especially when we are surrounded by this relentless language

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเราถูกล้อมรอบ ตลอดเวลาด้วยภาษาที่

of superiority and comparison,

สื่อความสูงส่งและเชิงเปรียบเทียบ

it takes determination

มันต้องใช้ความมุ่งมั่น

and it also takes real courage to be ordinary.

และต้องใช้ความกล้าหาญที่แท้จริง ที่จะเป็นคนธรรมดา

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)