Why You Should Embrace Mediocrity | Crispin Thurlow | TED

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: shirin etebar

So a few years ago,

چند سال پیش

I had to make a work trip to Stockholm.

باید به یک سفر کاری به استکهلم می‌رفتم.

And because it was the school holidays,

و چون موقع تعطیلی مدارس بود،

I needed to take my two kids along with me.

می‌بایستی دو فرزندم را هم با خودم می‌بردم.

And at the time they were 14 and 12.

آن زمان ۱۴ ساله و ۱۲ ساله بودند.

Anyway, my local colleagues, needless to say,

لازم نیست بگویم که همکاران محلی‌ام

were really very supportive.

چقدر واقعا کمک کردند.

And in fact, knowing that I do research on language and social class,

و در واقع از آنجا که می‌دانستند روی زبان و طبقه اجتماعی تحقیق می‌کنم،

they'd also clearly enjoyed arranging to put us into a hotel

از برنامه‌ریزی برای جا دادن ما در هتلی

belonging by a large Swedish chain called Elite Hotels.

متعلق به یک زنجیره بزرگ سوئدی به نام «هتل‌های الیت» لذت بردند.

So on the day that we arrived,

روزی که رسیدیم،

we checked in and then we made our way straight up to our room.

کارهای پذیرش را انجام دادیم و یکراست به اتاق رفتیم.

But as soon as we crossed the threshold,

اما به محض ورود،

my oldest son declared with genuine frustration,

پسر بزرگم با کلافگی اعلام کرد،

"But this isn't elite."

«ولی این که الیت نیست.»

(Laughter)

(خنده حاضران)

And I was a little bit surprised,

یک مقدار تعجب کرده بودم،

but also kind of really curious to know exactly what he meant.

ولی در عین حال کنجکاو بودم که بدانم منظورش دقیقا چیست.

So I sort of pressed him, and he quickly explained to me

به همین دلیل کمی به او فشار آوردم، و فورا برایم توضیح داد

that the room was just not big enough to be elite.

که اتاق به اندازه‌ای بزرگ نیست که الیت (ممتاز) باشد.

(Laughter)

(خنده حاضران)

So in that moment,

در آن لحظه،

I realized that my son had already learned two really important lessons

متوجه شدم که پسرم دو درس بسیار مهم را

about everyday language.

درباره زبان روزمره فراگرفته است.

First, that words are very influential,

اول این که کلمات بسیار تاثیرگذارند،

but their meaning can often be slippery.

اما معنی‌شان اغلب می‌تواند گول‌زننده باشد.

And second, that the language of superiority and comparison

و دوم این که زبان برتری و مقایسه

can lead to disappointment.

می‌تواند به ناامیدی بینجامد.

But it's tough.

اما سخت است.

Nowadays we're bombarded with messages about excellence,

امروزه از همه طرف با پیام‌هایی درباره کمال،

distinction and success,

تمایز و موفقیت بمباران می‌شویم.

and we hear voices telling us you should be a top student,

و صداهایی را می‌شنویم که می‌گویند باید دانش‌آموز ممتاز باشیم،

or a winner, or a leader, or preferably all three.

یا برنده، یا رهبر، یا ترجیحا هر سه.

And it's this that's started me to think a little bit more

و همین بود که باعث شد بیشتر فکر کنم

about what's going on here.

درباره این که چه خبر است.

How do we manage this?

چطور باید مدیریتش کنیم؟

Because all of this leads to a profound sense

زیرا همه اینها منجر می‌شود به یک حس عمیق

of what the philosopher Alain de Botton has called status anxiety.

از آنچه که الن دوباتن اسمش را وضعیت اضطراب گذاشته است.

And for me, this is a kind of anxiety that arises through our constant worry

و از نظر من، این نوعی از اضطراب ناشی از نگرانی دائمی ما

about not being good enough,

از به اندازه کافی خوب نبودن است

or always needing to be someone better,

یا همیشه باید آدم بهتری باشیم،

or to have something better.

یا چیز بهتری داشته باشیم.

But the reality is this.

ولی واقعیت این است.

Not everyone can be a top student.

همه نمی‌تواند دانش‌آموز ممتاز باشد.

Not everyone can be a winner,

همه نمی‌توانند برنده شوند،

and not everyone can be a leader.

و همه نمی‌توانند رهبر شوند.

By the simple law of averages,

طبق قانون ساده معمولی‌ها،

most of us have to live a life more ordinary.

بیشتر ما باید یک زندگی معمولی داشته باشیم.

Well, it's for this reason that I've started to rethink

از همین روست که شروع کرده‌ام به بازاندیشی

or perhaps even reclaim the notion of mediocrity.

یا شاید حتی احیای مفهموم متوسط بودن.

And I've even been challenging myself to consider the possibility

و حتی خودم را به چالش کشیدم تا

of embracing mediocrity.

احتمال پذیرش متوسط بودن را در نظر بگیرم.

Now, obviously, I understand that mediocrity has a bad reputation

البته که متوجهم متوسط بودن شهرت بدی دارد

with sort of connotations like average quality

و مرتبط است با کیفیت متوسط

or not very good.

یا کیفیت نه زیاد خوب.

But the sociolinguist in me insists on digging just a little bit deeper,

اما زبان‌شناس-جامعه‌شناس درونم به موشکافی عمیقتر اصرار دارد،

maybe listening to some of the word's origins

شاید گوش کردن به ریشه برخی لغات

and unearthing some of its other meaning potentials.

و زیر خاک بیرون کشیدن دیگر معانی بالقوه آن.

In actual fact,

در واقع،

the word mediocre has its roots in the Indo-European "medial,"

ریشه کلمه متوسط به هندواروپایی «مدیال» است،

meaning "middle."

به معنی «وسط».

So essentially then, mediocrity is just about existing

بنابراین در اصل، متوسط بودن به معنی وجود داشتن

between two extremes,

میان دو افراط است،

hence middling or average

از این رو میانه یا متوسط

or otherwise unexceptional or ordinary.

یا در غیر این صورت غیراستثنایی یا معمولی.

So, as I say, statistically speaking,

بنابراین اگر آماری صحبت کنیم،

life in the middle is inevitable and unavoidable for most of us.

زندگی در میانه غیرقابل‌اجتناب است و برای بیشتر ما پرهیزناپذیر است.

And in fact, it seems to me

و در واقع، به نظرم می‌رسد

that the middle is not such a terrible place to be.

که وسط آنقدرها هم جای بدی نیست.

In fact, it's quite a privileged place to be.

در واقع، جای خیلی خوبی هم هست.

It may not be as good as being at the top,

شاید به خوبی بودن در بالا نباشد،

but it's surely not as bad as being at the bottom.

اما مطمئنا به بدی بودن در ته هم نیست.

And the trick, I suppose, is to learn to recognize our mediocrity,

و به نظر من نکته‌اش به رسمیت شناختن میان‌مایگی‌مان است،

or at least our averageness or our ordinariness,

یا دست‌کم متوسط یا معمولی بودنمان،

without allowing other people to make us feel like failures or losers.

بدون آن که به دیگران اجازه دهیم به ما احساس شکست یا بازندگی بدهند.

Needless to say, this is quite a bit harder to do than it is to say.

لازم نیست بگویم انجامش از گفتنش کمی سخت‌تر است.

And I think especially so nowadays.

و به‌خصوص این‌روزها اینطور فکر می‌کنم.

When we’re surrounded by these voices pressuring us to be the best

وقتی صداهایی که ما را برای بهترین بودن

and to be better,

و بهتر بودن تحت فشار قرار می‌دهند،

we find ourselves, I think, in a world that is bombarded

فکر می‌کنم خود را در جهانی پیدا می‌کنیم که

or confronted constantly with what I've come to think of

دائما تحت بمباران یا مقابله با آنچیزی است

as a relentless language of superiority and comparison.

که به نظر من زبان بی‌رحم برتری و مقایسه است.

And it's as a sociolinguist

و به عنوان یک زبان‌شناس/جامعه‌شناس

that I've been tracking this language for quite some time.

این زبان را برای مدت طولانی دنبال کرده‌ام.

And in this work, what I've been trying to do

و در این کار تلاش کرده‌ام تا

is show that this is not just a relentless language,

نشان دهم که این صرفا یک زبان خشن نیست،

but it's also often a very sneaky, surreptitious language.

بلکه اغلب زبانی بسیار موذی و مخفی است.

And it's with this in mind that I want to just share with you

و با چنین ذهنیتی است که می‌خواهم با شما

a couple of my favorite examples of what this looks like.

نمونه‌های مورد علاقه خودم از آن را بازگو کنم.

These are my two favorite case studies.

اینها دو مورد از مطالعات محبوب من است.

And the first of these is the word “elite” itself.

و اولینش خود کلمه «ممتاز» است.

And this is a word that circulates everywhere in our lives,

و این کلمه‌ای است که در همه‌ جای زندگی ما جریان دارد.

which is, as my son discovered in Stockholm.

همان چیزی است که پسرم در استکهلم کشف کرد.

But take a look at a few of the many examples that I've also been collecting.

ولی نگاه بیندازید به مواردی از مثال‌های بسیاری که جمع‌آوری کرده‌ام.

So here we have an elite grocery store in Denmark,

این یک خواربارفروشی ممتاز در دانمارک است،

we have an elite nail salon in Seattle,

یک سالن ناخن ممتاز در سیاتل،

we've got an elite phone shop in the UK,

یک فروشگاه تلفن ممتاز در بریتانیا،

an elite electrician's in Switzerland, actually in Bern,

یک مغازه الکتریکی ممتاز در سوییس، در برن،

and then an elite pastry shop or bakery in Poland.

و یک قنادی ممتاز در لهستان.

And all of these, I can assure you,

و به شما اطمینان می‌دهم که همگی

appear in decidedly non-elite spaces.

تصادفا در جاهای غیرممتاز ظاهر می‌شوند.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But when I say that elite crops up everywhere, I mean really everywhere.

وقتی که می‌گویم ممتاز همه‌جا سبز می‌شود، یعنی واقعا همه‌جا.

(Laughter)

(خنده حاضران)

I promise that after this talk,

قول می‌دهم که بعد از این سخنرانی،

you are going to start noticing elite everywhere too.

شما هم ممتاز را همه جا خواهید دید.

(Laughter)

(خنده حاضران)

And I've never been quite sure what we're supposed to think

هیچوقت مطمئن نبوده‌ام که باید چه فکری بکنیم

when we're being told that our pickles are elite or our tissues.

وقتی که می‌گویند خیارشور یا دستمال‌کاغذی ما ممتاز است.

What exactly, I wonder, does an elite condom offer?

کاندوم ممتاز دقیقا چیست؟

(Laughter)

(خنده حاضران)

And I don't know about you,

شما را نمی‌دانم،

but it's going to take a lot more than the word elite

ولی من برای آن که متقاعد شوم

to convince me that a urinal is in any way prestigious.

یک توالت خیلی عالی است، به یک کلمه ممتاز راضی نمی‌شوم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

But the use of the word “elite” like this

اما استفاده از کلمه «ممتاز» به این شکل

is a very, very common language game nowadays.

امروزه یک بازی زبانی بسیار شایع است.

We see this word attached to all sorts of goods and services,

این کلمه به انواع کالاها و خدمات گره خورده است،

kind of meaning everything and nothing at the same time.

که تقریبا به معنی توامان همه‌چیز و هیچ‌ است.

And in some ways I suppose it's all perfectly harmless,

و در برخی جهات به نظرم کاملا بی‌ضرر

a bit playful even.

و حتی کمی بازیگوشانه است.

But I can't help but think,

اما نمی‌توانم اینطور فکر نکنم

and in fact, I genuinely believe that these ubiquitous,

و در واقع معتقد نباشم این چیزها که همه‌جا می‌بینیم،

constant appeals to eliteness

این جاذبه‌های مدام به تمایز

are trying to persuade us that superiority really does matter

تلاش می‌کنند ما را متقاعد کنند که برتری واقعا مهم است

and that status is something

و این که جایگاه چیزی است که

that we should be thinking about all the time.

همواره باید به آن فکر کنیم.

And these little one-word messages also suggests to us

و این پیام‌های کوچک تک‌کلمه‌ای همچنین یادآوری می‌کنند

that superiority is easily obtained.

که برتری به آسانی به دست می‌آید.

To be very clear,

به عبارت بسیار شفاف،

the language of superiority and comparison

زبان برتری و مقایسه

is really good for business.

برای کسب‌وکار حقیقتا خوب است.

All of these relentless little one-word messages,

تمامی این پیام‌های کوچک تک‌کلمه‌ای بی‌امان

and ones like them,

و پیام‌های شبیه آنها

are trying to keep us aspiring upwards all the time.

تلاش می‌کنند تا ما دائما در آرزوی بالا رفتن باشیم.

And if we're aspiring, we're also acquiring.

و اگر از ته دل در آرزوی چیزی باشیم آن را به دست می‌آوریم.

In other words, we're shopping.

به عبارت دیگر، خرید می‌کنیم.

And for this, they don't even need us aspiring to be the best.

برای این هدف حتی نمی‌خواهند که ما در آرزوی بهترین‌ها باشیم.

Just aspiring to be better is often enough.

این که در آرزوی چیز بهتر باشیم هم اغلب کافی است.

Which brings me to my second little case study.

که مرا به دومین مورد تحقیقاتم می‌رساند.

The one little, one-word message that I'm talking about

این پیام تک‌کلمه‌ای و کوچک

in this instance is “premium,”

در مثالی که اینجا می‌زنم کلمه «پرمیوم» است،

and a good example of this appears

و یک مثال خوب آن

in the so-called premium economy services

در بلیت‌های موسوم به «اقتصادی پرمیوم» دیده می‌‌شود

offered by most major international airlines nowadays.

که امروزه اغلب خطوط هوایی بین‌المللی ارائه می‌دهند.

And it's no coincidence that premium economy

و اتفاقی نیست که اقتصادی پرمیوم

can be more profitable for airlines than business class.

برای خطوط هوایی پرسودتر از نوع تجاری است.

But what's interesting about this little one-word message

اما نکته جالب درباره این پیام تک‌کلمه‌ای

is that it's precisely not about being the best.

دقیقا این است که بهترین نیست.

Premium is all about having just a little bit extra

پرمیوم به معنی کمی بهتر بودن

or a little bit more,

یا اندکی بیشتر است،

and especially a little bit extra or a little bit more

و به طور خاص کمی بهتر یا بیشتر

compared with others.

نسبت به دیگران.

And to be sure, marketers know only too well

و مطمئنا بازاریاب‌ها خوب می‌دانند که

that people will pay good money for feeling better off.

مردم برای این که احساس بهتری داشته باشند پول بهتری می‌دهند.

Even that is when this comparison doesn't make us feel

حتی وقتی که این قیاس باعث نمی‌شود

very good for very long.

که برای مدت طولانی احساس خوبی داشته باشیم.

But the most striking thing about the word premium

اما عجیب‌ترین نکته درباره کلمه پرمیوم

is that it really crops up in way more banal spaces.

این است که در جاهای به مراتب پیش‌ پا افتاده‌تر دیده می‌شود.

And I'm offering you a few more examples than before,

برایتان مثال‌های بیشتر از قبل می‌آورم،

because I really want to impress upon you

زیرا واقعا می‌خواهم به شما نشان دهم

just how far-reaching this one-word message is.

که این پیام یک‌کلمه‌ای تا کجا می‌تواند برود.

So we have premium chocolates in Sweden (not Switzerland),

شکلات پرمیوم در سوئد را داریم (نه در سوئیس)،

we have premium chips in Spain, premium coffee in Australia,

چیپس پرمیوم در اسپانیا، قهوه پرمیوم در استرالیا،

premium tomatoes in New Zealand and burgers in Denmark.

گوجه فرنگی پرمیوم در نیوزیلند، و برگر در دانمارک.

What we seem to have in Switzerland are premium cigarettes

به نظر می‌رسد که در سوئیس سیگار پرمیوم

and premium barbecue charcoal.

و زغال کباب پرمیوم داریم.

Elsewhere, we've got premium puzzles, premium haircuts

در جاهای دیگر پازل پرمیوم، مدل موی پرمیوم

and my most recent encounter in Poland, premium baby diapers.

و تازه‌ترین مواجهه‌ام در لهستان، پوشک بچه پرمیوم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

Again, premium is just about having a little bit more

تکرار می‌کنم که پرمیوم، یعنی فقط کمی بیشتر

or a little bit extra compared with others.

یا کمی بهتر در مقایسه با دیگران است.

And as I say, these comparisons are usually built on illusions,

و همانطور که گفتم، این قیاس‌ها معمولا بر اساس توهم ساخته می‌شوند،

and these comparisons just don't make us feel good for very long.

و این مقایسه‌ها در طولانی‌مدت به ما احساس خوب نمی‌دهند.

In fact, all of these silly little language games

در واقع، همه این بازی‌های زبانی کوچک ابلهانه

are a perfect example

مثالی عالی از آنچیزی‌اند که

of what the famous sociologist Pierre Bourdieu called symbolic violence.

پیر بوردو، جامعه‌شناس معروف، اسمش را خشونت نمادین گذاشته است.

And in a nutshell,

و به طور خلاصه،

this is about the way that we allow words to manipulate us,

درباره این است که چطور اجازه می‌دهیم کلمات ما را کنترل کنند،

even when it's against our own best interests.

حتی وقتی که به ضرر منافع شخصی‌مان است.

So while social comparison may indeed be in our nature,

با آن که مقایسه اجتماعی واقعا ممکن است در ذات ما باشد،

it invariably leaves us feeling insecure, inadequate, unsatisfied.

اما دائما به ما احساس ناامنی، کافی نبودن، و نارضایتی می‌دهد.

There will always be something more or something better.

همیشه چیز بهتر و بیشتر هست.

And there will always be someone better and better off.

و همیشه فردی بهتر و موفق‌تر هست.

So the question for me is this:

سوال من این است که:

how can we avoid doing symbolic violence to ourselves?

چطور می‌توانیم از خشونت نمادین علیه خود پرهیز کنیم؟

Well, personally,

خب، شخصا،

I find myself returning once again

می‌بینم که یک بار دیگر برمی‌گردم

to the possibility that mediocrity might hold the key or a key.

به این که چاره یا یکی از چاره‌ها ممکن است در متوسط بودن باشد.

Now I understand that embracing mediocrity

می‌دانم که پذیرفتن متوسط بودن

might feel just a little bit extreme or uncomfortable for some people,

ممکن است برای بعضی‌ها کمی شدید یا معذب‌کننده باشد،

which I think is fair enough.

که به نظرم قابل قبول است،

But the point is really just about coming to terms

اما نکته در کنار آمدن با

with the inevitability of our averageness

با اجتناب‌ناپذیری متوسط بودنمان است

and maybe finding a way

و شاید پیدا کردن راهی برای

to find the value and perhaps the privilege in being unexceptional.

یافتن ارزش و شاید امتیاز استثنائی نبودن.

And for this, we've got to keep reminding ourselves that it really is OK

و برای این باید به خودمان یادآوری کنیم که

not to be the best.

اشکالی ندارد بهترین نباشیم.

And it's certainly OK not to always want to be someone better

و اشکالی ندارد اگر همیشه نخواهیم فرد بهتری باشیم

or to have something better.

یا چیز بهتری داشته باشیم.

But I think that nowadays,

اما فکر می‌کنم امروزه،

especially when we are surrounded by this relentless language

به‌ویژه وقتی که زبان بی‌رحم برتری‌جویی و

of superiority and comparison,

مقایسه محاصره‌مان کرده است،

it takes determination

متوسط بودن، اراده

and it also takes real courage to be ordinary.

و جرأت واقعی می‌خواهد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)