Why You Shouldn’t Trust Boredom | Kevin H. Gary | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

I will always remember my son's first day of school.

ကျွန်တော့သားရဲ့ ပထမဆုံး ကျောင်းတက်တဲ့ နေ့ကို အမြဲသတိရနေမှာပါ။

Lucas was five years old

လူးကပ်စ် အသက် ငါးနှစ်တုန်းက

and he was going to kindergarten,

သူငယ်တန်းတက်တော့

and he was so excited.

သူ သိပ်စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။

He was going to take the bus. and we were excited for him.

သူက ကျောင်းကားစီးတော့မှာလေ၊ သူ့အတွက် ကျွန်တော်တို့ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့တယ်။

And I’ll never forget that day when I came home,

အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ နေ့ကို ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး၊

I was eager to check in with him to hear, "How did it go?"

"ဘယ်လိုလဲ" ဆိုတာ ကြားဖို့ သူနဲ့ စကားပြောဖို့ စိတ်စောနေတယ်။

And Lucas's response was,

လူးကပ်စ်ရဲ့ အဖြေကတော့

"Dad, I'm tired of hearing about hallway procedures."

"အဖေ၊ အတန်းပြောင်း သွား၊လာရတဲ့ နည်းနာတွေကို ကြားရတာ ငြီးငွေ့တယ်"တဲ့။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I found his response both amusing and sad.

သူ့အဖြေက ရယ်စရာနဲ့ ဝမ်းနည်းစရာလို့ ထင်မိတယ်။

Amusing because I thought, oh my gosh,

ပျော်စရာက ခင်ဗျားတို့ ဖြတ်သန်းရမယ့်

you have a lifetime of hallway procedures you're going to have to work through.

လမ်းကြောင်းဆိုင်ရာ နည်းနာတွေက တစ်သက်လုံး ရှိနေတာပါ။

And also amusing because it captured so well

ဒါ့အပြင် ကျောင်းတွေနဲ့ အဖွဲ့အစည်းတွေက

how schools and institutions can just grind us down

ဗြူရိုကရက်ဆန်တဲ့ စည်းမျဉ်းတွေနဲ့ ငြီးငွေ့စရာ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းတွေနဲ့

with their bureaucratic rules and monotonous procedures.

ဖိနှိပ်နိုင်ပုံကို ကောင်းကောင်း ရိပ်စားမိတာကြောင့်ရောပါ။

But I found it sad because this was his first day of school,

ဒါပေမဲ့ ဝမ်းနည်းစရာလို့ ထင်မိတာက ဒါက သူ့ရဲ့ပထမနေ့ ဖြစ်ပြီး

and his takeaway on that very first day, was that school is boring.

ဒီပထမနေ့မှာ သူ့အတွက် သိမှတ်စရာက ကျောင်းက ငြီးငွေ့စရာဆိုတာကြောင့်ပါ။

This is a boring place.

ဒါက ငြီးငွေ့စရာ နေရာတစ်ခုပါ။

However, he's going to have to learn to deal with boredom.

ဒါပေမဲ့ ငြီးငွေ့မှုကို ကိုင်တွယ်ဖို့ သူ သင်ယူရတော့မယ်။

It's something we all learn to deal with.

ဒါက ကိုင်တွယ်ဖို့ အားလုံး သင်ယူရတဲ့ တစ်ခုခုပါ။

Boredom is a common and familiar problem.

ငြီးငွေ့မှုက သာမန်ဖြစ်ပြီး အကျွမ်းတဝင်ရှိနေတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုပါ။

And I think at first it can seem like a trivial problem.

အစမှာ အရေးမပါတဲ့ ပြဿနာတစ်ခုလို ဖြစ်ပုံရတယ်လို့ ယူဆမိတယ်။

If you're bored, just find something interesting,

ငြီးငွေ့ရင်၊ စိတ်ဝင်စားစရာ တစ်ခုခုကို ရှာပါ၊

move on to the next thing.

နောက်တစ်ခုဆီ ဆက်သွားပါ။

But actually, I’m going to argue that it’s far more complex.

ဒါပေမဲ့ တကယ်တော့ ဒါက ပိုရှုပ်ထွေးတယ်လို့ ကျွန်တော် စောဒကတက်မှာပါ။

And that it needs our attention.

ဒါက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အာရုံစိုက်မှု လိုအပ်တယ်။

And I'm going to offer three takeaways for how to contend with boredom well.

ငြီးငွေ့မှုကို ကောင်းကောင်း ရင်ဆိုင်နည်း အတွက် သိမှတ်စရာ သုံးခု ပေးပါမယ်။

In schools, boredom is a big problem.

ကျောင်းတွေမှာ ငြီးငွေ့တာက ပြဿနာကြီးတစ်ခုပါ။

An overwhelming majority of high school students

အထက်တန်းကျောင်းသားအများစုက ကျောင်းမှာ

report being bored in school.

ငြီးငွေ့တယ်လို့ ဆိုကြတယ်။

And this is a problem because when students are bored in school,

ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်နေတာက ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားတွေ ငြီးငွေ့တဲ့အခါ၊

they begin to lose interest, they can't focus.

စိတ်ဝင်စားမှု မရှိတဲ့အခါ၊ အာရုံမစိုက်နိုင်ကြဘူး။

And when students are bored in school, they start to misbehave.

ကျောင်းမှာ ကျောင်းသားတွေ ငြီးငွေ့လာတဲ့အခါ၊ ဆိုးသွမ်းလာတယ်။

I was a high school teacher, and if my students were bored,

ကျွန်တော်က အထက်တန်းကဆရာ ဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျောင်းသားတွေ ငြီးငွေ့ရင်၊

I was petrified because I was going to have problems.

ကျွန်တော် လန့်သွားတာက ပြဿနာဖြစ်တော့မှာမို့ပါ။

This was going to be a disaster.

ဒါက ဘေးဆိုးတစ်ခု ဖြစ်သွားမှာပါ။

And if students are chronically bored year after year,

ကျောင်းသားတွေက တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် တာရှည် ငြီးငွေ့နေရင်၊

eventually they just drop out and peel away from school altogether.

နောက်ဆုံးမှာ သူတို့ဟာ ကျောင်းထွက်ပြီး ကျောင်းကနေ လုံးဝ ကင်းကွာသွားမှာပါ။

But boredom is not just a problem in schools.

ဒါပေမဲ့ ငြီးငွေ့တာက ကျောင်းက ပြဿနာပဲမဟုတ်ဘူး။

It's a problem that tracks us beyond schools.

ကျောင်းကို လွန်ပြီး ကျွန်တော်တို့ နောက်ကပါလာတဲ့ ပြဿနာပါ။

There are several troubling addictions that are linked to boredom.

ငြီးငွေ့မှုနဲ့ဆက်နွှယ်နေတဲ့ ဒုက္ခပေးတဲ့ စွဲလမ်းမှုတွေက အများကြီးပါ။

When we're bored, we drink too much,

ငြီးငွေ့တဲ့အခါ၊ အလွန်အကျွံ သောက်တယ်၊

we eat too much,

အလွန်အကျွံ စားတယ်၊

we spend too much money,

အလွန်အကျွံ ပိုက်ဆံ သုံးတယ်၊

we buy things we don't need.

မလိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဝယ်တယ်။

There are entire industries

လူတွေကို ငြီးငွေ့စေဖို့

that are designed around making us bored.

ပုံစံထုတ်ထားတဲ့ လုပ်ငန်းတွေ အစုံရှိတယ်။

And so boredom has some really problematic behaviors linked to it,

ငြီးငွေ့မှုနဲ့ ဆက်စပ်နေတဲ့ ပြဿနာဖြစ်စေတဲ့ အပြုအမူတချို့ ရှိပေမဲ့၊

but even more than these troubling addictions,

ဒုက္ခပေးတဲ့ စွဲလမ်းမှုတွေ ထက်တောင်ပိုများတယ်၊

there are also these smaller things.

ပိုသေးငယ်တဲ့အရာတွေလည်း ရှိပါတယ်။

The half-listening to friends and acquaintances when we’re bored.

ငြီးငွေ့တဲ့အခါ မိတ်ဆွေတွေ၊ အသိအကျွမ်း တွေကို စိတ်မပါ့တပါ နားထောင်တယ်။

Or just the way we idle our time when we’re bored.

ဒါမှမဟုတ် ငြီးငွေ့နေတဲ့အခါ၊ အချိန်ဖြုန်းကြတယ်။

I'm dating myself,

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အာရုံစိုက်ပေမဲ့

but if I could take back the 10,000 hours I put into Tetris

Tetris ထဲ ထည့်လိုက်တဲ့ နာရီ ၁၀,၀၀၀ ကို ပြန်နှုတ်ပြီး

and put that into actually playing guitar,

တကယ် ဂစ်တာ တီးတာထဲကို ထည့်လိုက်ရင်၊

I'd be a professional musician right now.

အခုဆို ကျွမ်းကျင် ဂီတသမား တစ်ယောက် ဖြစ်နေမှာပါ။

That was kind of a joke, anyway.

ဒါက ရယ်စရာ သဘောမျိုးပါ။

So, boredom is something we need to look at,

ဒါကြောင့် ငြီးငွေ့မှုက ကျွန်တော်တို့ ကြည့်ဖို့ လိုတာတစ်ခုဖြစ်ပြီး

and we look at boredom, we tend to think about it objectively.

ငြီးငွေ့မှုကို ကြည့်ပြီး ဒါကို ဓမ္မဓိဋ္ဌာန်ကျကျ စဉ်းစားတတ်တယ်။

I’m bored by this teacher

ဒီဆရာကြောင့် ငြီးငွေ့တယ်၊

or I’m bored by this book I’m reading

ဖတ်နေတဲ့ ဒီစာအုပ် ဒါမှမဟုတ် စကားပြောနေတဲ့

or this person I'm talking to.

ဒီလူကြောင့် ငြီးငွေ့တယ်။

And boredom tends to objectify things

ငြီးငွေ့မှုက အရှိအတိုင်းဖြစ်စေတတ်ပြီး

and actually be quite judgmental and arrogant.

အတော်လေး ဝေဖန်တိကလုပ်ကာ အထက်ဆီးဆန်တယ်။

That's a boring person, that's a boring book.

ငြီးငွေ့စရာကောင်းတဲ့ လူ။ ငြီးငွေ့စရာကောင်းတဲ စာအုပ်။

But in truth, boredom is both objective and subjective.

ဒါပေမဲ့ အမှန်တော့ ငြီးငွေ့မှုက ဓမ္မဓိဌာန်ကျတာရော၊ မကျတာရောပါ။

We're actually making a judgment call,

တစ်ခုခုက ငြီးငွေ့စရာ ဟုတ်၊မဟုတ်

deciding whether something is boring or not.

ဆုံးဖြတ်တာက ဝေဖန်တဲ့ တောင်းဆိုမှုတစ်ခု လုပ်နေတာပါ။

And we know that what bores one person

လူတစ်ယောက်ကို ငြီးငွေ့စေတာက တခြားသူအတွက်

could actually be very interesting to another.

စိတ်ဝင်စားစရာ ဖြစ်နိုင်တာကို သိကြပါတယ်။

So in this respect,

ဒီတော့ ဒီသဘောအရ၊

boredom is kind of a curious and perplexing mood state.

ငြီးငွေ့မှုက ထူဆန်းပြီး စိတ်ရှုပ်တဲ့ အခြေအနေတစ်မျိုးပါ။

What do we make of it?

ဒါကနေ ကျွန်တော်တို့ ဘာကို နားလည်လဲ။

It's kind of like a dashboard light,

ဒါက ကားဒိုင်ခွက်ဘောင်က မီးလိုပါ၊

when you're in your car and a light goes on

ကားထဲမှာ ရှိနေတဲ့အခါ မီးက ဆက်လင်းနေပြီး

and it gives you very clear directives.

ရှင်းလင်းတဲ့ လမ်းညွှန်တွေ ပေးပါတယ်။

You need to get gas, you need to get oil,

လောင်စာရဖို့ လိုတယ်၊ ဆီရဖို့ လိုတယ်၊

you need to put air in the tires.

တာယာတွေထဲမှာ လေထည့်ဖို့ လိုတယ်။

The problem with the boredom light is it goes on and there's no clear direction.

ငြီးငွေ့ စရာ မီးနဲ့ ပြဿနာက ဆက်လင်းနေပြီး ရှင်းလင်းတဲ့ ဦးတည်ရာမရှိတာပါ။

We're not sure what to do with it,

ဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ မသေချာဘဲ၊

and most of the time we don't even notice the boredom dashboard light

အချိန်အများစုမှာ ငြီးငွေ့မှူ ဒိုင်ခွက် မီးကို သတိတောင် မထားမိကြတာက

because it's going on all the time.

ဒါက တစ်ချိန်လုံး ဆက်လင်းနေလို့ပါ။

It's kind of blinking and it just becomes white noise

မှိတ်တုတ်မှိတ်ဖြစ်နေပြီး အဖြူရောင် လျှပ်လှိုင်းဖြစ်လာကာ

and we're dealing with it.

ဒါကို ဖြေရှင်းနေကြတာပါ။

We're dealing without even realizing it.

ဒါကို မသိဘဲနဲ့တောင် ဖြေရှင်းနေတာပါ။

Day in and day out, we're constantly navigating away

တစ်နေ့ပြီးတစ်နေ့ ကျွန်တော်တို့ဟာ ငြီးငွေ့စရာ

from boring spaces into interesting spaces.

နေရာတွေကနေ စိတ်ဝင်စားစရာ နေရာတွေဆီ မပြတ် သွားနေတာပါ။

And how do we do this?

ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။

There are two dominant ways

ဒုက္ခပေးတဲ့ စိတ်အခြေအနေနဲ ပြိုင်ဖို့

that we've evolved to contend with this troubling mood state.

ကျွန်တော်တို့ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲလာတဲ့ ထင်ရှားတဲ့ နည်းလမ်းနှစ်ခုရှိတယ်။

On the one hand, you've got avoidance.

တစ်ဖက်မှာတော့ ရှောင်တာပါ။

So if I'm in a boring situation, the first move we make is,

ငြီးငွေ့စရာ အခြေအနေမှာရှိရင်၊ ပထမ လုပ်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုက

how do I get out of this?

ဒီကနေ ဘယ်လိုထွက်မလဲ။

I can physically get out of this,

ဒါကနေ ရုပ်ပိုင်းအရ ထွက်နိုင်တယ်။

or what do I do?

ဒါမှမဟုတ် ဘာလုပ်ရမလဲ။

I daydream.

ကျွန်တော်က စိတ်ကူးယဉ်တယ်။

Or the most obvious thing we do is we check our phones.

ဒါမှမဟုတ် အထင်အရှားဆုံးက ဖုန်းတွေကို ကြည့်တာပါ။

Our phones are these sophisticated boredom-avoidance devices.

ဖုန်းတွေက ဒီရှုပ်ထွေးတဲ့ ငြီးငွေ့မှု ရှောင်ရှားရေး ကိရိယာတွေပါ။

And we avoid boredom because it’s actually painful.

ငြီးငွေ့မှုကို ရှောင်တာက တကယ့်ကို နာကျင်လို့ပါ။

I don't know if you've ever felt the pain of boredom.

ငြီးငွေ့မှုရဲ့ နာကျင်မှုကို ခံစားကြဖူးလားတော့ မသိဘူး။

The pain of boredom was illustrated in a recent study

ဗာဂျီးနီးယား တက္ကသိုလ်က မကြာခင်က လေ့လာမှုတစ်ခုမှာ

at the University of Virginia.

ငြီးငွေ့မှု ဝေဒနာကို သရုပ်ဖော်ခဲ့တယ်။

They asked subjects to come into a room

သူတို့က အစမ်းသပ်ခံတွေကို အခန်းထဲဝင်ပြီး

and just sit with their thoughts for 15 minutes.

၁၅ မိနစ်လောက် သူတို့ရဲ့ အတွေးတွေနဲ့ ထိုင်ခိုင်းတယ်။

And these are folks that were 18 to 70.

၁၈ နှစ် ကနေ အသက် ၇၀ အထိရှိတဲ့ လူတွေပါ။

And they could do that,

သူတို့ ဒါကို လုပ်နိုင်တယ်၊

or they could put their finger in a machine

ဒါမှမဟုတ် လက်ညှိုးကို စက်ထဲထည့်ပြီး

and receive a painful shock.

နာကျင်တဲ့ ဓာတ်လိုက်တာ ခံလို့ရတယ်။

The results of the study were, pun intended, shocking:

စနောက်ဖို့ ရည်ရွယ်တဲ့၊ လေ့လာမှု ရလဒ်တွေက ထိတ်လန့်စရာပါ။

30 percent of the women and 60 percent of the men

အမျိုးသမီး ၃၀%နှင့် အမျိုးသား ၆၀% ဟာ ၁၅ မိနစ်ကြာ တွေးနေတာအစား

chose to shock themselves rather than sit with their thoughts

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဓာတ်လိုက်ခံရတာကို

for 15 minutes.

ရွေးခဲ့ကြတယ်။

All of this is to say that we would rather have physical pain,

ဒါတွေအားလုံးက ကျွန်တော်တို့ အများစုဟာ ငြီးငွေ့မှုဝေဒနာထက်

many of us, than the pain of boredom.

ကာယပိုင်း နာကျင်မှုကို ပိုလိုချင်တာကို ဆိုလိုတာပါ။

So avoidance is the common go-to way that we contend with it

ဒီတော့ ရှောင်ကြဉ်မှုက ဒီအကြောင်း မစဉ်းစားဘဲ၊ ဒါကို ရင်ဆိုင်တဲ့

without even thinking about it, it's automatic.

သွားနေကျလမ်းပါ၊ ဒါက အလိုလိုဖြစ်တာပါ။

The other strategy that we employ is resignation.

ကျွန်တော်တို့ အသုံးပြုတဲ့ အခြားနည်းဗျူဟာက ကြိတ်မှိတ်သည်းခံတာပါ။

You've perhaps heard grown-ups say to children

ကလေးတွေက ငြီးငွေ့မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ညည်းတဲ့အခါ၊

when they complain of boredom, "That's life. Get used to it."

လူကြီးတွေက “ဒါက ဘဝပဲ။ နေသားကျအောင်နေ” လို့ ပြောတာကို ကြားဖူးလောက်တယ်။

And so the idea is that you just have to endure it.

ဒီတော့ ဒီအယူအဆက ဒါကို သည်းခံရမယ်ဆိုတာပါ။

You just have to push through it.

ဒါကို လက်ခံလိုက်ရမယ်။

I'm a teacher of teachers and a privilege I get

ဆရာတွေရဲ့ ဆရာတစ်ဆိုတော့ ရရှိတဲ့ အခွင့်ထူးတစ်ခုက

is I get to see teachers across all grade levels.

အဆင့်အားလုံးမှာ ဆရာတွေကို မြင်ခွင့်ရတာပါ။

And I've seen some incredible spaces where the teaching is dynamic, engaging,

သင်ကြားရေးက တက်ကြွ၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မယုံနိုင်စရာ နေရာတချို့ကို မြင်ဖူးတယ်၊

it's meaningful.

ဒါက အဓိပ္ပာယ်ရှိပါတယ်။

If there is boredom, it passes.

ငြီးငွေ့မှုရှိရင်၊ ဒါက ပြယ်သွားတယ်။

The students know how to deal with it in a good way.

ကျောင်းသားတွေက ဒါကို ဘယ်လို ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်ရမယ်ဆိုတာကို သိကြတယ်။

But sometimes I go to classes and it's boring.

ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတလေ အတန်းတွေကို သွားတယ်၊ ငြီးငွေ့စရာပါ။

And usually in those classes the students are misbehaving,

အမြဲလိုလိုတော့ ဒီအတန်းတွေမှာ ကျောင်းသားတွေက ဆိုးသွမ်းမနေပါဘူး၊

and that's completely understandable.

ဒါက လုံးဝ နားလည်နိုင်ပါတယ်။

And I would say even appropriate, sometimes,

တစ်ခါတလေ ဒီနေရာကို ပြောင်းလဲဖို့ လိုတယ်ဆိုတာ

to let the teacher know that they need to change it up here.

ဆရာကို အသိပေးဖို့ သင့်တော်တယ် လို့တောင် ပြောချင်ပါတယ်။

But sometimes I go into a boring classroom

ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတလေ ငြီးငွေ့စရာ အတန်းထဲကို ဝင်တယ်၊

and the students are not misbehaving.

ကျောင်းသားတွေက ဆိုးသွမ်းမနေဘူး။

I was in a classroom a few years ago, a seventh-grade classroom,

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က သတ္တမတန်း စာသင်ခန်းကို ရောက်တော့၊

and the students were tasked with copying a PowerPoint,

ကျောင်းသားတွေကို ပါဝါ-ပွိုင့်ကနေ စာတစ်လုံးချင်း

word for word, for 45 minutes.

၄၅ မိနစ်ကြာ ကူးခိုင်းထားတယ်။

I was bored out of my mind.

ကျွန်တော် စိတ်မှာ ငြီးငွေ့သွားတယ်။

And I turned to the student next to me and I said,

ဘေးက ကျောင်းသားဘက်ကို လှည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်၊

"Is this kind of what you do?"

"မင်းတို့ ဒီလို လုပ်ရတာလား" ဆိုတော့

And he said, "We do this every day."

သူက " ဒါကို နေ့တိုင်း လုပ်တာ"တဲ့။

And what amazed me was the students were docile.

ကျောင်းသားတွေ ကျိုးနွံနေတာကို အံ့သြမိတယ်။

They were compliant.

သူတို့က လိုက်လျောကြတယ်။

I expected, I actually hoped there would be a protest or a revolution.

ကျွန်တော် မျှော်လင့်ခဲ့တာက ဆန္ဒပြတာ ဒါမှမဟုတ် တော်လှန်တာ ရှိမယ်လို့ပါ။

I thought this teacher should be punished for having such a boring class.

ဒီလိုငြီးငွေ့စရာ အတန်းရှိတာအတွက် ဒီဆရာကို အပြစ်ပေးသင့်တယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒါအစား ကျောင်းသားတွေဟာ ပြုသမျှနုနေတယ်။

But instead, the students just were passive.

They were just resigned.

သူတို့ ကြိတ်မှိတ်သည်းခံနေတာပါ။

When my kids were younger, they would complain to me,

ကျွန်တော့်ကလေးတွေ ငယ်စဉ်က "အဖေ၊ ကျွန်တော် ပျင်းတယ်၊

"Dad, I'm so bored, there's nothing to do."

ဘာမှ လုပ်စရာမရှိဘူး" လို့ ညည်းညူကြတယ်။

And there are two things going on there in that comment.

ဒီမှတ်ချက်ထဲမှာ အရာနှစ်ခု ဖြစ်နေတာပါ။

The first is a lack of imagination.

ပထမက စိတ်ကူးစိတ်သန်း ကင်းမဲ့တာပါ။

"I'm so bored, I can't see anything worthwhile to do."

" အရမ်း ပျင်းတယ်၊ ပ်ရကျိုးနပ်တာ တစ်ခုမှ မမြင်ရဘူး။"

That's resignation.

ဒါက ကြိတ်မှိတ်သည်းခံတာပါ။

And then there's also a loss of agency.

ထိန်းချုပ်မှုလည်း ကင်းမဲ့နေတာပါ။

"I'm so bored, there's nothing I can do to get out of this."

"ပျင်းတယ်၊ ဒီကနေ ထွက်ဖို့ ငါ ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။"

So we have resignation on the one hand and we have avoidance.

ဒါကြောင့် တစ်ဖက်မှာ ကြိတ်မှိတ်သည်းခံပြီး ရှောင်ရှားတာပါ။

These are the two common strategies

ကျွန်တော်တို့ အသိအမှတ်တောင်မပြုဘဲ၊

that we employ without even recognizing it.

အသုံးပြုနေကျ ဗျူဟာနှစ်ခုရှိတယ်။

လက်တွေ့ကျကျ ဉာဏ်ရှိတဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုကို ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားတယ်။

I'm interested in what is a practically wise way,

a middle way between avoidance on the one hand

တစ်ဖက်က ရှောင်ကြဉ်တာနဲ့ အခြားတစ်ဖက်က ကြိတ်မှိတ်သည်းခံတာကြားက

and resignation on the other.

အလယ်လမ်းတစ်ခုပါ။

And I think about this in light of two stories from my own life.

ကိုယ့်ကိုယ်ပိုင်ဘဝက ဇာတ်လမ်း နှစ်ခုအရ ဒါကို စဉ်းစားမိပါတယ်။

After college, I lived in a house in Chicago with with three teachers.

ကောလိပ်ပြီးတော့ ရှိကာဂိုက အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဆရာသုံးယောက်နဲ့အတူ နေထိုင်ခဲ့တယ်။

And one of my roommates, Mark,

အခန်းဖော်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ မာ့ခ်ကို

I met him the first day and probably within the first day,

ပထမနေ့မှာ တွေ့ခဲ့ပြီး ပထမနေ့မှာပဲ သူဟာ ငြီးငွေ့စရာပဲလို့

I decided he was just kind of dull.

ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

He kind of took his time to make his points,

သူက အချိန်ယူပြီး အချက်ကျကျ တင်ပြတာမျိူးပါ။

and I decided that I was going to limit the amount of time I spent with Mark.

မာ့ခ်နဲ့အတူ ကုန်ဆုံးတဲ့ အချိန်ပမာဏကို ကန့်သတ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

I was going to avoid him.

သူ့ကို ကျွန်တော် ရှောင်မယ်ပေါ့။

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့က အခန်းဖော်တွေ။

We were roommates, though.

I would see Mark every day.

မာ့ခ်ကို နေ့တိုင်းတွေ့ရတယ်။

We used the same bathroom.

ရေချိုးခန်းတစ်ခန်းတည်းကို သုံးတယ်။

Every day after school, we would talk about teaching.

ကျောင်းဆင်းတဲ့အခါ၊ နေ့တိုင်း သင်ကြားရေး အကြောင်း ပြောကြတယ်။

And I discovered that Mark actually was a really thoughtful teacher.

မာ့ခ်က စဉ်းစဉ်းစားစားလုပ်တတ်တဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။

He was a creative teacher, he was an innovative teacher.

သူက တီထွင်၊ ဆန်းသစ်တဲ့ ဆရာတစ်ယောက်ပါ။

And he wasn’t just trying to improve his teaching,

သူက သူ့သင်ကြားရေး တိုးတက်ဖို့ ကြိုးစားရုံမက၊

he was also trying to improve himself.

ကိုယ်တိုင် တိုးတက်ဖို့လည်း ကြိုးစားနေတာပါ။

And he was always thinking about work and life

သူက အလုပ်နဲ့ ဘဝအကြောင်း အမြဲစဉ်းစားနေပြီး

and figuring out the right balance.

မှန်ကန်တဲ့ ဟန်ချက်ညီမှုကို အဖြေရှာနေတာပါ။

And over time, I realized Mark is not boring.

ကြာလာတော့ မာ့ခ်က ငြီးငွေ့စရာ မဟုတ်တာ သိရတယ်။

Actually he's wise.

တကယ်တော့ သူဟာ ပညာရှိသူပါ။

And he's a dear friend to this day.

သူက ဒီနေ့အထိ ချစ်ရတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ပါ။

But my initial assessment of Mark as a boring person

ဒါပေမဲ့ မာ့ခ်ကို ငြီးငွေ့စရာလူ အဖြစ် ကနဦး အကဲဖြတ်မှုက

was just completely wrong.

လုံးဝ မှားနေတာပါ။

The mood state was giving me information

ကျွန်တော် မှန်ကန်စွာ မဖတ်ဘူးဆိုတဲ့

that I was not reading correctly.

သတင်းအချက်အလက်ကို စိတ် အခြေအနေက ပေးနေတာပါ။

The second story is from my first year of high school teaching,

ဒုတိယ ဇာတ်လမ်းက အထက်တန်းကျောင်း သင်ကြားရေး ပထမနှစ်ကဖြစ်ပြီး

which, the first year is demanding work,

ပထမနှစ်က အားထုတ်မှုလိုတဲ့ အလုပ်ပါ။

and you're kind of looking for shelter and comfort.

ခိုလှုံရာနဲ့ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်မှုကို ရှာနေတာမျိုးပေါ့။

And I found a group of teachers to have lunch with

နေ့လယ်စာစားဖို့ ဆရာအုပ်စု တစ်စုကို တွေ့လိုက်ရပြီး

and would go there to eat lunch.

နေ့လယ်စာစားဖို့ အဲဒီကိုသွားခဲ့တယ်။

But eventually the conversations were just complaint sessions,

ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံးတော့ စကားဝိုင်းတွေက နေ့စဉ်ရက်ဆက်

day in and day out.

ညည်းညူတဲ့ဝိုင်းတွေပါ။

And we usually complained about administrators.

အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတွေအကြာင်း အမြဲလိုလို ညည်းညူကြတယ်။

That was our number one target,

ဒါက နံပါတ်တစ် ပစ်မှတ်ပါ၊

especially administrators who hadn't taught.

အထူးသဖြင့် စာမသင်တဲ့ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးတွေပါ။

Our second complaint was maybe a difficult student or parent,

ဒုတိယ ညည်းညူမှုက ခက်ခဲတဲ့ ကျောင်းသား ဒါမှမဟုတ် မိဘ ဖြစ်နိုင်ပေမဲ့၊

but day in and day out, it was this negative loop.

နေ့တိုင်း ဒီလို အပျက်သဘော သံသရာပါ။

It was like being stuck in the first part of the movie "Groundhog Day,"

ဒါက " Groundhog Day " ရုပ်ရှင် ပထမပိုင်းမှာ ပိတ်မိနေသလိုမျိုး

and it was just unending.

ဆုံးကို မဆုံးတော့တာပါ။

And eventually I just got bored with this conversation.

နောက်ဆုံးတော့ ဒီစကားဝိုင်းကို ကျွန်တော် ငြီးငွေ့သွားတယ်။

And I pulled away.

ပြီးတော့ ခွာနေလိုက်တယ်။

I began to eat lunch in my classroom by myself.

စာသင်ခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း နေ့လယ်စာ စားတယ်။

But eventually I found other teachers

ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး၊ စွဲစေတတ်တဲ့

who were also vigilant about steering away from complaint culture,

ညည်းညူတဲ့ ယဉ်ကျေးမှုကနေ ရှောင်ရှားတာကိုလည်း သတိရှိတဲ့

which is addictive.

တခြားဆရာတွေကို တွေ့ခဲ့တယ်။

It seems interesting, but eventually, it gets very, very boring,

စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပုံရပေမဲ့၊ နောက်ဆုံးတော့ ဒါက ငြီးငွေ့စရာ

complaint culture.

ညည်းညူတဲ့ ယဉ်ကျေးမှု ဖြစ်လာတယ်။

And instead of complaining,

ညည်းညူတာအစား၊

they would talk about books they were enjoying

သူတို့က နှစ်သက်တဲ့ စာအုပ်တွေ၊ နှစ်သက်တဲ့

or hobbies that they loved

ဝါသနာတွေဒါမှမဟုတ် သင်ကြားရေးမှာ

or what went well in their teaching.

အဆင်ပြေတာတွေကို ပြောကြတယ်။

And these were conversations that I found very interesting.

ဒါတွေက စိတ်ဝင်စားစရာလို့ ကျွန်တော် ထင်တဲ့ စကားဝိုင်းတွေပါ။

And also they were restorative.

ဒါ့အပြင် သူတို့က အားသစ်လောင်းပေးတယ်။

They lifted my spirits to go in and teach my classes.

သူတို့က ကျွန်တော် အတန်းထဲဝင်ပြီး စာသင်ဖို့ စိတ်ဓာတ်ကို မြှင့်တင်ပေးတယ်။

I share these two stories because in both instances

သာဓက နှစ်ခုစလုံးမှာ ငြီးငွေ့မှု ခံစားရတဲ့အတွက်

I was experiencing boredom.

ဒီဇာတ်လမ်း နှစ်ပုဒ်ကို ဝေမျှတာပါ။

But what to make of it was not clear.

ဒါပေမဲ့ ဘာနားလည်ရမလဲ ဆိုတာတော့ မရှင်းလင်းဘူး။

And so I want to offer three takeaways.

ဒီတော့ သိမှတ်စရာ သုံးခုကို ပေးချင်ပါတယ်။

And I'm thinking of young people as they figure out strategies

ဒီဒုက္ခပေးတဲ့ စိတ်အခြေအနေနဲ့ ယှဉ်ပြိုင်ဖို့ ဗျူဟာတွေကို

for contending with this troubling mood state.

အဖြေရှာစဉ်မှာ လူငယ်တွေကို ကျွန်တော် သတိရမိတယ်။

The first takeaway is that boredom should not be trusted.

ပထမ သိမှတ်စရာက ငြီးငွေ့မှုကို မယုံကြည်သင့်ပါ။

ကျွန်တော်တို့က ငြီးငွေ့မှုကို ယုံတတ်ကြတယ်။

We tend to trust boredom.

We make an implicit judgment about something or someone

တစ်ခုခု ဒါမှမဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ယတိပြတ် အကဲဖြတ်ပြီး

and decide it's boring.

ငြီးငွေ့စရာလို့ ဆုံးဖြတ်တယ်။

And it’s arrogant, it’s judgmental

ဒါက အထက်စီးဆန်တာ၊ ဝေဖန်တိကလုပ်တာဖြစ်ပြီး

and often is wrong.

မကြာခဏ မှားလေ့ရှိတယ်။

We need to take a careful look

အသေအချာ ကြည့်ရှုပြီး

and make sure that there might be something here worthwhile,

ဒီမှာ အာရုံစိုက်ရကျိုးနပ်တာ တစ်ခုခုရှိနိုင်တာ

worth attending to.

သေချာစေဖို့လိုတယ်။

So don't trust boredom is takeaway one.

ငြီးငွေ့မှုကို မယုံနဲ့က သိမှတ်စရာ တစ်ပါ။

The second takeaway is we need to protect our attention.

ဒုတိယ သိမှတ်စရာက အာရုံစိုက်မှုကို ကာကွယ်ဖို့လိုတယ်။

A bored mind is primed to get distracted from distraction by distraction.

ငြီးငွေ့တဲ့ စိတ်ကို အသင့်ပြင်ပေးတာက အာရုံပျံ့လွင့်မှုကနေ အာရုံပျံ့စေဖို့ပါ။

It is looking to be distracted.

ဒါက အာရုံပျံ့လွင့်ဖို့ နည်းလမ်းရှာနေတာပါ။

And when we think about the things we care about, our friends

ကိုယ် ဂရုစိုက်တဲ့ အရာတွေ၊ မိတ်ဆွေတွေ ဒါမှမဟုတ် တော်လာဖို့

or something we’re trying to get good at

ကြိုးစားနေတဲ့ ကိုယ်ချစ်တဲ့

or a hobby that we love,

ဝါသနာတစ်ခုခုကို စဉ်းစားတဲ့အခါ၊

each of these things will be afflicted by boredom.

ငြီးငွေ့မှုက ဒီအရာ တစ်ခုစီကို ဒုက္ခပေးမှာပါ။

It will come.

ဒါက လာမှာပါ။

And if we are in an environment where we're easily distracted,

ကျွန်တော်တို့ဟာ အလွယ်တကူ အာရုံပျံ့လွင့်တဲ့ ဝန်းကျင်မှာ ရှိနေရင်၊

boredom will get the better of us.

ငြီးငွေ့မှုက ကျွန်တော်တို့ကို အသာစီးယူမှာပါ။

Don't trust boredom, protect our attention.

ငြီးငွေ့မှုကို မယုံကြည်ပါနဲ့။ အာရုံစိုက်မှုကို ကာကွယ်ပါ။

And then finally, we need to talk about boredom.

ပြီးတော့ နောက်ဆုံးတော့ ငြီးငွေ့မှုအကြောင်း ဆွေးနွေးဖို့လိုပါတယ်။

We all have strategies that we employ.

အားလုံးမှာ အသုံးပြုတဲ့ ဗျူဟာတွေ ရှိကြပါတယ်။

We need to name those strategies.

ဒီဗျူဟာတွေကို နာမည်တပ်ဖို့လိုပါတယ်။

There was a great writer in the '80s who described our modern life

၈၀ လွန်နှစ်တွေမှာ ခေတ်သစ်ဘဝကို ဆန်းသစ်တဲ့ ငြီးငွေ့ မှုရှောင်ရှားရေး

as a sophisticated boredom-avoidance scheme.

အစီအစဉ်အဖြစ် ဖော်ပြခဲ့တဲ့ စာရေးဆရာကြီးတစ်ယောက်ရှိတယ်။

Walker Percy said that.

Walker Percy က ဒါကို ပြောခဲ့တာပါ။

The scheme is far more sophisticated today.

ဒီအစီအစဉ်က ဒီခေတ်မှာ ပိုပြီးဆန်းသစ်ပါတယ်။

We know that.

ဒါကို သိကြပါတယ်။

But to the extent that we're not reflecting on it and thinking about it,

ဒါပေမဲ့ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကျွန်တော်တို့ မသုံးသပ်၊ မစဉ်းစားတာက

boredom plays us and gets the better of us.

ငြီးငွေ့မှုက ကျွန်တော်တို့ကို လှည့်စားပြီး အသာာစီးယူတာပါ။

But the extent that we're reflecting on it and thinking about it,

ဒါပေမဲ့ ဒါအကြောင်း ကျွန်တော်တို့ သုံးသပ်၊ စဉ်းစားနေတဲ့ အတိုင်းအတာက

we can put boredom in its place and give our attention

ငြီးငွေ့မှု သူ့နေရာမှာ ထားပြီး ကိုယ်ချစ်တဲ့ အရာတွေနဲ့

and protect our attention

ကိုယ် ဂရုစိုက်တဲ့ လူတွေကို

to those things we love and the people we care about.

အာရုံစိုက်ကာ အာရုံစိက်မှုကို ကာကွယ်နိုင်ပါတယ်။

Thank you very much.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)