How supply chain transparency can help the planet | Markus Mutz

Translator: Alireza Keyvani mehr Reviewer: Mansoureh Hadavand

In almost all aspects of our lives

تقریباً در تمام جوانب زندگی‌هایمان

we have perfect information available instantaneously.

ما اطلاعاتِ کامل را به طور لحظه‌ای در اختیار داریم.

My phone can tell me everything about my finances,

تلفن من می‌تواند همه چیز را در مورد امور‌‌ مالی‌ام به من بگوید،

where precisely I am on a map

دقیقاً کجای نقشه قرار دارم

and the best way to my next destination,

و بهترین راه به مقصد بعدیم،

all with a click of a button.

همه با کلیک یه دکمه.

But this availability of information and transparency

اما این در‌ دسترس بودن و شفافیت اطلاعات

almost completely disappears when it comes to consumer products.

وقتی موضوع محصولات مصرفی باشد تقریباً بطور کامل محو می‌شود.

If you go to the seafood counter at your local supermarket,

اگه شما به فروشگاه غذاهای دریایی در سوپرمارکت محلی‌تان سر بزنید،

you can probably choose between several different types of fish.

احتمالاً می‌توانید انواع مختلفی از ماهی را انتخاب کنید.

But chances are, they won't be able to tell you

ولی احتمالاً آنها قادر نیستند، که به شما بگویند

who caught the fish, where precisely it was caught,

چه کسی ماهی را گرفته، دقیقاً کجا گرفته شده است.

whether it is sustainable to catch it there

آیا گرفتنش در آنجا تداوم دارد

and how it got transported.

و اینکه چگونه منتقل شده است.

And that holds true for almost everything we buy.

و این تقریباً در مورد هر چیزی که ما می‌خریم درست است.

Every can of soup,

هر قوطی سوپ،

every piece of meat, every T-shirt.

هر تیکه گوشت، هر نوع تی‌شرت.

We as humans, right now,

ما به عنوان انسان، در حال حاضر،

are destroying the only thing we really need to survive:

داریم تنها چیزی را که برای بقا واقعاً نیاز داریم نابود می‌کنیم:

our planet.

سیاره‌‌مان.

And most of the horrible problems that we're facing today,

و بیشتر مشکلات وحشتناکی که امروز با آنها مواجه هستیم،

like climate change

مثل تغییرات اقلیمی

and modern slavery in supply chains,

و برده‌ داری مدرن در زنجیره تأمین،

come down to decisions.

نتیجه تصمیمات هستند.

Human decisions to produce something one way and not another.

تصمیمات انسانی که چه چیزی را تولید کنیم و چه چیزی را نه.

And that's how we, as consumers,

و به این صورت است که ما، به عنوان مصرف کننده،

end up making decisions that harm the planet

تصمیماتی می‌گیریم که در نهایت به سیاره آسیب می زند

or our fellow humans.

یا به شخص انسان‌ها.

By choosing the wrong products.

با انتخاب محصولات غلط.

But I refuse to believe that anybody here in this room,

اما باور نمی‌کنم که هر کسی که در این اتاق هست،

or frankly, anybody on this planet,

یا صادقانه بگم،هر کسی که در این سیاره هست،

really wants to buy a product

واقعاً بخواهد محصولاتی را بخرد که

that harms the planet or our fellow humans

به سیاره آسیب بزند یا به انسان‌ها

if given the choice.

اگرحق انتخاب داشته باشد.

But you see, choice is a loaded word.

اما می‌بینید، انتخاب یک کلمه معنا‌دار است.

Choice means there's another option.

انتخاب یعنی یک گزینه دیگر وجود دارد.

Choice means you can afford that option.

انتخاب یعنی شما می‌توانید آن گزینه را بکار بگیرید.

But choice also means

اما انتخاب همچنین یعنی

you have enough information to make an informed decision.

شما اطلاعات کافی برای گرفتن یک تصمیم آگاهانه در اختیار دارید.

And that information nowadays simply just doesn't exist.

و آن اطلاعات امروزه خیلی ساده، اصلاً وجود ندارد.

Or at least it's really, really hard to access.

یا حداقل خیلی، خیلی سخت قابل دسترس است.

But I think this is about to change.

اما من فکر می‌کنم که این قرار است تغییر کند

Because we can use technology to solve this information problem.

چون ما می‌توانیم از تکنولوژی برای حل این مشکل اطلاعاتی استفاده کنیم.

And many of the specific technologies that we need to do that

و بسیاری از تکنولوژی‌های خاص که ما برای انجام این کار لازم داریم

have become better and cheaper over the recent years,

در سال‌های اخیر بهتر و ارزان‌تر شده‌اند،

and are now ready to be used at scale.

و اکنون آماده‌اند تا در مقیاس بالا استفاده بشوند.

So, over the past two years,

بنابراین، در طی دو سال اخیر،

my team and I have been working

من و تیمم در حال کار

with one of the world's largest conservation organizations, WWF,

با یکی از بزرگترین سازمان‌های حفاظت منابع طبیعی بوده‌ایم، WWF،

and we've founded a company called OpenSC,

و ما یک کمپانی به نام OpenSC را تأسیس کرده‌ایم،

where SC stands for supply chain.

که SC به معنی زنجیره تأمین است.

And we believe that by using technology

و ما باور داریم با استفاده از تکنولوژی

we can help to create

می‌توانیم به خلق شفافیت و

transparency and traceability in supply chains,

قابل‌ ردیابی بودن در زنجیره تأمین کمک کنیم.

and through that, help to completely revolutionize

و از این طریق، به متحول کردن کامل

the way that we buy and also produce products as humans.

روشی که ما به عنوان انسان محصولات را می‌خریم و همینطور تولید می‌کنیم کمک کنیم.

Now, some of this is going to sound a little bit like science fiction,

حالا، بعضی از اینها ممکن است کمی شبیه داستان‌های علمی تخیلی باشد،

but it's already happening.

اما هم‌اکنون در حال رخ دادن است.

Let me explain.

بگذارید توضیح بدهم.

So, in order to solve this information problem,

خب، برای حل این مشکل اطلاعاتی،

we need to do three things:

ما باید سه کار انجام بدیم:

verify, trace and share.

بررسی، رد‌یابی و اشتراک‌ گذاری

Verify specific sustainability

بررسی کردن پایداری خاص

and ethical production claims

و مطالبه‌های اخلاقی تولید

in a data-based and automated way.

در یک روش داده محور و خودکار.

Then trace those individual physical products

سپس ردیابی آن محصولات فیزیکی مجزا

throughout their supply chains,

از طریق زنجیره تأمین آنها،

and finally, share that information with consumers

و در نهایت، به اشتراک گذاشتن آن اطلاعات با مصرف کننده‌ها

in a way that truly gives them a choice

به طریقی که واقعاً به آنها یک انتخاب بدهد

and lets them make consumption decisions

و به آنها اجازه بدهد تصمیمات مصرفی بگیرند

that are more aligned with their values.

که بیشتر با ارزش‌هایشان هم‌تراز است.

I'm going to use a real product

من می‌خواهم از یک محصول واقعی استفاده کنم

and a supply chain where we've made all of this a reality already:

و یک زنجیره تأمین که ما تمام اینها را هم‌اکنون تبدیل به یک واقعیت کرده‌ایم:

a Patagonian toothfish,

یک دندان ماهی پاتاگونیا،

or Chilean sea bass, as it's called in the US.

یا یک ماهی خاردار شیلیایی، اونطور که درآمریکا نامیده می‌شود.

Number one, verify.

مرحله اول، بررسی کردن.

Verify how something is produced.

بررسی کنید که یه چیزی چطور تولید می‌شود.

But not just by saying, "Trust me, this is good,

اما نه فقط با گفتن. «به من اعتماد کن، این خوب است،

trust me, we've done all the right things,"

اعتماد کن، ما کار ها را درست انجام داده‌ایم»

but by producing evidence for that individual physical product,

اما با تولید شواهد برای آن محصول فیزیکی مجزا،

and the way it was produced.

و روشی که تولید شده است.

By producing evidence

با تولید شواهد

for a specific sustainability or ethical production claim.

برای پایداری خاص یا مطالبه تولید اخلاقی.

So for example, in the case of the fish,

خب برای مثال، در مورد ماهی،

has this fish been caught in an area where there's enough of them,

آیا در ناحیه‌ که این ماهی ازش صید شده است تعداد کافی از آن وجود دارد.

so that it's sustainable to catch it there

تا صید کردنش در آنجا قابل تداوم باشد

and not in a marine protected area?

و نه در یک ناحیه دریایی محافظت شده است؟

So what we're doing here

خب ما دقیقاً کاری که می‌کنیم

is we're taking almost real-time GPS data from the ship --

این است که داریم داده‌های جی‌پی‌اس زنده از کشتی دریافت می‌کنیم--

the ship that's fishing --

کشتی که ماهی صید می‌کند--

and that tells us where the ship is

و آن به ما می‌گوید که کشتی دقیقاً کجاست

and where it's going at what speed.

و با چه سرعتی دارد به کجا می‌رود.

And we can then combine that with other types of data,

و بعد ما می‌توانیم آنها را با انواع دیگر داده ترکیب کنیم،

like, for example, how deep the sea floor is.

مثلاً، کف دریا چقدر عمیق است.

And combining all of this information,

و ترکیب کردن تمام این اطلاعات،

our machine-learning algorithms can then verify, in an automated way,

الگوریتم‌های یادگیری ماشین ما می‌توانند بطور خودکار بررسی کنند،

whether the ship is only fishing where it's supposed to, or not.

که آیا کشتی دارد در ناحیه‌ای که قرار است باشد ماهیگیری می‌کند یا نه.

And as sensors become cheaper,

و همینطور که حسگرها ارزان تر می‌شوند،

we can put them in more places.

می‌توانیم آنها را در اماکن بیشتری بگذاریم.

And that means we can capture more data,

و این یعنی ما می‌توانیم داده بیشتری بدست بیاوریم،

and combining that with advancements in data science,

و می‌توانیم آنها را با پیشرفت‌های علم داده ترکیب کنیم،

it means that we can now verify

این یعنی ما اکنون می‌توانیم پایداری

specific sustainability and ethical production claims

خاص و مطالبه‌های تولید اخلاقی را بررسی کنیم

in an automated, real-time and ongoing manner.

با یک روش خودکار، زنده و در‌حال پیشرفت.

And that really lays the basis for this information revolution.

و این پایه این انقلاب اطلاعاتی را پی ریزی می‌کند.

So, number two, trace.

خب، شماره دو، ردیابی.

Trace those individual physical products,

با ردیابی آن محصولات فیزیکی مجزا،

so that we can truly say

ما به درستی می‌توانیم بگوییم که

that the claim that we've verified about a certain product

مطالبه‌ای که درمورد یک محصول خاص بررسی کردیم

actually belongs to that individual product

در واقع متعلق به همان محصول مجزا است

that we as consumers have right in front of us.

که ما به عنوان مصرف کننده در برابر خود داریم.

Because without that level of traceability,

چون بدون این سطح از قابلیت ردیابی،

all that we've really verified in the first place

همه چیزی که ما در مرحله اول بررسی می‌کنیم

is that somebody, somewhere, at some point

اینکه کسی، یه جایی، در یک نقطه

caught a fish in a sustainable way,

یه ماهی به روشی قابل تداوم صید کرده،

or didn't harm the employee when asking them to produce a T-shirt,

یا ضرری به یک کارمند موقع درخواست تولید یک تی‌شرت نزده است،

or didn't use pesticides when growing a vegetable that didn't actually need it.

یا از آفت‌کش برای پرورش گیاهانی استفاده نکرده است که نیازی ندارد.

Only if I give a product an identity from the start

فقط اگه من به محصولی از اول یک شناسه بدهم

and then trace it throughout the whole supply chain,

و آن را در طول زنجیره تأمین ردیابی کنم،

can this claim and the value that's been created

این مطالبه و ارزش می‌تواند به وجود بیاید

by producing it in the right way

با تولید آن با یک روش درست

truly stay with it.

که به درستی به همراهش است.

Now, I've talked about cheaper sensors.

حالا، من راجع به حسگرهای ارزان‌تر صحبت کردم.

There are many other technological developments

توسعه‌های تکنولوژیک بسیاری هم وجود دارد

that make all of this much more possible today than every before.

که همه آنها را نسبت به هر زمان دیگری ممکن کرده است.

For example, the falling costs of tags.

برای مثال، هزینه نزولی برچسب‌ها.

You give a product a name,

شما به یک محصول یک اسم می‌دهید،

a serial number, an identity,

یک شماره سریال، یک شناسه،

the tag is its passport.

برچسب آن پاسپورتش خواهد بود.

What you can see here is a toothfish being caught.

چیزی که اینجا می‌بینید یک دندان‌ماهی صید شده است.

This is what's called a longline fishery,

این چیزی است که ماهیگیری طولِ بلند می‌نامیم،

so the fish are coming up onto the boat on individual hooks.

که ماهی‌ها با قلاب‌های مجزا به قایق آورده می‌شوند.

And as soon as the fish is on board,

و به محض اینکه ماهی به قایق آورده شد،

it is killed, and then after that,

کشته می‌شود و بعد،

we insert a small tag into the fish's flesh.

ما یک برچسب به آن می‌زنیم.

And in that tag, there is an RFID chip with a unique serial number,

و در اون برچسب، یک چیپ RFID با یک شماره سریال خاص وجود دارد،

and that tag follows the fish throughout the whole supply chain

و اون برچسب در تمام طول زنجیره تأمین به همراه ماهی خواهد بود

and makes it really easy to sense its presence

و پی بردن به وجودش را واقعاً آسان می‌کند

at any port, on any truck or in any processing plant.

درهر لنگرگاهی، یا هر کامیون یا هر فرایند کارگاهی.

But consumers can't really read RFID tags.

ولی مصرف کنندگان واقعاً نمی‌توانند برچسب‌های RFID را بخوانند.

And so, when it comes to filleting and packaging the fish,

و بنابراین، وقتی می‌خواهیم ماهی را پاک و بسته بندی کنیم،

we read the RFID tag and then remove it.

برچسب را می‌خوانیم و بعد جدایش می‌کنیم.

And then we add a unique QR code to the packaging of the fish.

و بعد یک QR کد خاص را به بسته بندی ماهی اضافه می‌کنیم.

And that QR code then points back to the same information

و آن QR کد به همان اطلاعاتی اشاره می‌کند

that we've verified about the fish in the first place.

که ما از اول درباره ماهی بررسی کردیم.

And so, depending on the type of product that we're working with,

و بنابراین، بسته به نوع محصولی که داریم با آن کار می‌کنیم،

we may use QR codes, bar codes, RFID tags

ممکن است از QR کدها، بارکدها، برچسب های RFID استفاده کنیم

or other tag technologies.

یا تکنولوژی‌های برچسبی دیگر.

But there are also technologies

اما تکنولوژی‌هایی هم وجود دارند

that are at the brink of large-scale breakthrough

که در لبه یک کشف بزرگ هستند

that make tags themselves obsolete.

که برچسب‌ها را از رده خارج می کنند.

Like, for example,

به عنوان مثال،

analyzing a product for trace elements

آنالیز یک محصول برای ردیابی عناصری که

that can then tell you quite accurately where it is actually from.

می‌توانند کاملاً دقیق بگویند که از کجا آمده است.

Then there's blockchain.

بعد مبحث بلاک‌چِین است.

A decentralized technology can act as a catalyst for this revolution.

یک تکنولوژی نامتمرکز می‌تواند بصورت یک کاتالیزور برای این انقلاب عمل کند.

Because it can help mitigate some of the trust issues

چون می‌تواند به تسهیل مشکلات واقعی کمک کند

that are inherent to giving people information

آنها بطور طبیعی به مردم اطلاعات می‌دهند

and then asking them to change their consumption behavior

و از آنها می‌خواهند که رفتار مصرفی‌شان را تغییر بدهند

because of that information.

به خاطر آن اطلاعات.

And so, we use blockchain technology

و خب، ما از تکنولوژی بلاک‌چین استفاده می‌کنیم

where it adds value to what we're doing.

که به کاری می‌کنیم ارزش می‌دهد.

But importantly,

ولی نکته مهم این است که،

we don't let the limitations that this technology still has today,

ما اجازه نمی‌دهیم محدودیت‌هایی که این تکنولوژی امروز دارد،

like, for example, with regards to scaling,

برای مثال، مقیاس گیری،

we don't let that stand in our way.

سد راهمان بشود.

And that brings us to the third point.

و این ما رو به نقطه سوم می‌رساند.

Share.

اشتراک‌ گذاری.

How to share the information that we've verified and tracked

چگونه اطلاعاتی که بررسی و ردیابی کردیم را به اشتراک بگذاریم

about where a product is from, how it was produced

درباره مکانی که محصول از آن آمده، چطوری تولید شده،

and how it got to where it is?

و چطور به نقطه فعلی رسیده است؟

How to share this information

چطور این اطلاعات را به اشتراک گذاشتن

is really different from product to product.

برای هر محصول متفاوت است.

And different from where you buy it.

و همینطور نسبت به جاییکه آن را خریداری می‌کنید.

You behave differently in those situations.

شما در این موقعیت‎ها متفاوت رفتار می‌کنید.

You are stressed and time-poor in the supermarket.

شما در سوپرمارکت تحت استرس و وقت کم هستید.

Or with short attention span over dinner,

یا توجه کوتاه‌ مدت در حین شام،

because your date is so cute.

برای اینکه قرار ملاقات‌تان خیلی دلپذیر است.

Or you are critical and inquisitive

یا اینکه شما حساس و کنجکاو هستید

when researching for a larger purchase online.

موقع جستجوی اطلاعات برای یک خرید آنلاین بزرگتر.

And so for our fish,

پس برای ماهی ما،

we've developed a digital experience

ما یک تجربه دیجیتال را توسعه داده‌ایم.

that works when buying the fish in a freezer in a fish specialty store

که موقع خرید یک ماهی که در فریزر مغازه ماهی‌فروشی است کار می‌کند

and that gives you all of the information about the fish and its journey.

و تمام اطلاعات مربوط به ماهی و سفر او را به ما می‌دهد.

But we also worked with a restaurant

همچنین ما با رستوران‌ها هم کار می‌کنیم

and developed a different digital experience

و یک تجربه دیجیتال متفاوت را توسعه می‌دهیم

that only summarizes the key facts about the fish and its journey,

که فقط حقایق کلیدی مربوط به ماهی و سفر او را خلاصه می‌کند،

and works better in a dinner setting

و در چیدن میز شام بهتر عمل می‌کند

and, hopefully, there doesn't annoy your date too much.

و، امیدوارم، قرار ملاقات شما را هم خراب نکند.

Now, that brings us full circle.

حالا، ما دایره کامل را در اختیار داریم.

We've verified that the fish was caught

ما بررسی کردیم که ماهی جایی صید شده

in an area where it's sustainable to do so.

که صیدش در آنجا قابل تداوم باشد.

We've then traced it throughout the entire supply chain

بعد ما آنرا در تمام طول زنجیره تأمین ردیابی کردیم

to maintain its identity and all the information that's attached to it.

تا شناسه و تمام اطلاعات متصل به آن را نگهداری کنیم.

And then, we've shared that information with consumers

و بعد این اطلاعات رو جوری به اشتراک می‌گذاریم

in a way that gives them a choice

که به مصرف کننده‌ها حق انتخاب بدهد

and lets them make consumption decisions

و به آنهااجازه بدهد تصمیمات مصرفی‌ای بگیرند

that are more in line with their values.

که با ارزش‌هایشان همسو‌تر هستند.

Now, for this fish example, this is already rolled out at scale.

حالا، برای مثال ماهی، این در مقیاس معین در حال تولید است.

This season,

در این فصل،

the entire fleet of the world's largest toothfish fishing company,

تمام قایق‌های بزرگترین کمپانی صید دندان‌ماهی در جهان،

Austral Fisheries,

صیدهای جنوبی،

is tagging every single fish that they catch

تمام ماهی‌هایی که صید می‌کنند را نشانه گذاری می‌کنند

and that ends up in their premium branded "Glacier 51" product.

و این محصول به برند مرغوب "Glacier 51" برای آنها منتهی می‌شود.

And you can already buy this fish.

و شما هم‌اکنون می‌توانید این ماهی را بخرید.

And with it, you can have all of the information I talked about today,

و با این شما به تمام اطلاعاتی که درباره‌‌شان گفتم دسترسی دارید،

and much more,

و خیلی بیشتر،

attached to each individual fish or portion of the fish that you may buy.

که به ماهی یا تکه‌ای از آن چسبیده شده است.

But this is not a fish or seafood thing.

اما این مختص ماهی و غذای دریایی نیست.

We're working on many, many different commodities and products

ما داریم روی کالاها و محصولات بسیار متنوعی کار می‌کنیم

and their supply chains across the globe.

و زنجیره تأمین آنها در سراسر جهان.

From dairy to fruit and vegetables,

از لبنیات تا میوه و سبزیجات گرفته،

to nonfood products made out of wood.

تا محصولات غیر‌دریایی ساخته شده از چوب.

As a consumer, all of this may sound like a huge burden,

به عنوان مصرف‌ کننده، این ممکن است بار مسئولیت سنگینی به نظر بیاید،

because you don't have time to look at all of this information

چون شما زمان کافی برای نگاه کردن به تمام این اطلاعات هر موقع که

every time you buy something.

می‌خواهید خرید کنید ندارید.

And I don't expect you to,

و من هم انتطار ندارم که داشته باشید،

because you'll have help with that.

چون شما به انجامش کمک خواهید کرد.

In the future, we'll leave the decision of which specific product to buy

در آینده، ما تصمیمات مربوط به محصولی که می‌خواهیم بخریم را

increasingly up to machines.

بطور افزاینده‌ای به ماشین می‌سپاریم.

An algorithm will know enough about you

یک الگوریتم که به قدر کافی در مورد شما می‌داند

to make those decisions for you, so you don't have to.

که آن تصمیمات را به جای شما بگیرد، تا شما مجبور نباشید.

And maybe it will even do a better job at it.

و شاید حتی بهتر هم عمل کند.

In a recent study, 85 percent of those

اخیراً در یک تحقیق، ۸۵ درصد خرید

buying a product through a virtual assistant

توسط یک دستیار مجازی انجام شده است

said that they, on occasion,

لازم به ذکر است که افراد، بنا به اتفاق

actually went with the top product recommendation

به سراغ محصولاتی رفتند که بشترین پیشنهاد را توسط

of that virtual assistant,

آن دستیار مجازی داشتند،

rather than the specific product or brand

نسبت به محصول یا برندی خاص

that they set out to buy in the first place.

که در وهله اول می‌خواستند بخرند.

You just say you need toilet paper,

شما فقط می‌گویید دستمال توالت،

it's then an algorithm that decides which brand, price point

و این الگوریتم است که تصمیم می‌گیرد چه برندی، نقطه قیمتی باشد

or whether you go with recycled or not.

و اینکه آیا قابل بازیافت هست یا خیر.

Well, nowadays this is usually based on what you bought in the past,

خب، امروزه معمولاً این بر‌اساس چیزی که شما در گذشته می‌خریدید است،

or whoever pays the most to the company behind the virtual assistant.

یا شخصی که بیشترین پول را به شرکت‌های پشت دستیار مجازی می‌دهد.

But why shouldn't that be also based on your values?

اما چرا این موضوع نیز نباید براساس ارزش‌های شما باشد؟

Knowing that you want to buy planet-friendly

با فرض اینکه شما می‌خواهید چیزی سالم برای سیاره بخرید

and knowing whether and how much you're willing and able to pay for that.

و همینطور می‌دانید که چطور و چقدر می‌خواهید و قادرید که برایش بپردازید.

Now, that will make it easy and seamless,

حالا این ممکن است ساده و یکپارچه به نظر بیاید،

but still based on granular effects and data

اما همچنان براساس اثرات و داده‌های دانه‌ای است

to choose the right products.

تا شما محصول درست را انتخاب کنید.

Not by necessarily doing it yourself

نه ضرورتاً با انجام این کار توسط خودتان

but by asking an algorithm

بلکه با پرسیدن از یک الگوریتم که

that knows how much you care about this planet.

می‌داند چقدر شما به این سیاره اهمیت می‌دهید.

Not by necessarily doing it yourself

نه ضرورتاً با انجام این کار توسط خودتان

but by asking an algorithm

بلکه با پرسیدن از یک الگوریتم که

that is never time-poor or distracted,

محدودیت زمانی ندارد و منحرف نمی‌شود،

or with short attention span because of the cute date,

یا توجهش بخاطر یک قرار ملاقات دلپذیر کوتاه مدت نیست،

and that knows how much you care about this planet

و می‌داند که شما چقدر به این سیاره اهمیت می‌دهید

and the people living on it,

و مردمی که درآن زندگی می‌کنند،

by asking that algorithm to look at all of that information for you

با درخواست از الگوریتم مبنی بر جستجوی آن اطلاعات برای شما

and to decide for you.

و تصمیم گیری به جای شما.

If we have reliable and trustworthy information like that

اگر ما این اطلاعات قابل اطمینان و موثق را داشته باشیم

and the right systems that make use of it,

و یک سیستم که به درستی از آن استفاده کند،

consumers will support those who are doing the right thing

مصرف کننده‌ها حمایت خواهند کرد از افرادی که کار درست را به روشی

by producing products in a sustainable and ethical way.

قابل تداوم و اخلاقی انجام می‌دهند.

They will support them every time

آنها از این افراد حمایت خواهند کرد

by choosing their goods over others.

با هربار انتخاب محصولاتشان به جای بقیه.

And that means that good producers and processors and retailers

که این یعنی تولید کننده‌ها، عمل کننده‌ها و خرده فروش‌های خوب

will get rewarded.

پاداش خواهند گرفت.

And bad actors will be forced to adjust their practices

و نقش‌آفرینان بد مجبور می‌شوند یا فعالیت‌هایشان را تطبیق بدهند

or get out of business.

یا از تجارت کنار گذاشته شوند.

And we need that.

و ما به این نیاز داریم.

If we want to continue to live together on this beautiful planet,

اگه واقعاً می‌خواهیم با هم در این سیاره زیبا زندگی کنیم،

we really need it.

واقعاً به این نیاز داریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)