Dan Goods: How NASA invented a ventilator for COVID-19 ... in 37 days | TED

Transcriber:

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Masoud Motamedifar

From NASA's Jet Propulsion Lab in Pasadena, California,

از آزمایشگاه پیش‌رانش جت (جی‌پی‌ال) ناسا در پاسادینا، کالیفرنیا

right behind me is mission control.

درست پشت سر من، مرکز کنترل مأموریت است.

I'm going to let you take a look, because on February 18th,

می‌خواهم بگذارم نگاهی به آن بیاندازید، چون در تاریخ ۱۸ فوریه،

we're going to attempt to land NASA's next rover to Mars.

می‌خواهیم سعی کنیم مریخ‌نورد بعدیِ ناسا را روی مریخ فرود بیاوریم.

It's going to be the most sophisticated rover ever sent to the Red Planet.

قرار است این پیشرفته‌ترین مریخ‌نورد فرستاده‌شده به سیاره سرخ باشد.

It's even going to have a helicopter on it.

قرار است حتی یک هلیکوپتر روی خودش داشته باشد.

So JPL is an amazing place,

جی‌پی‌ال یک مکان فوق‌العاده است

where people are creating robotic missions to explore the universe.

که افراد در آن مأموریت‌های رباتیک برای اکتشاف جهان تعریف می‌کنند.

They also create satellites that orbit the Earth

همچنین ماهواره‌هایی می‌سازند که در مدار زمین می‌چرخند

and help us understand this planet that we live on.

و کمک می‌کنند که سیاره‌ای که روی آن زندگی می‌کنیم را بشناسیم.

But today, I'm going to talk about something a little bit closer to home.

اما امروز، می‌خواهم در مورد چیزی نزدیک‌تر به خانه صحبت کنم.

It’s going to be about a team of space engineers

در مورد یک تیم از مهندسان فضا

that invented a COVID-19 ventilator in just 37 days.

که یک ونتیلاتور کووید-۱۹ را در تنها ۳۷ روز اختراع کردند.

And it all started when these two people

و این زمانی آغاز شد که این دو نفر

bumped into each other at the JPL cafeteria.

در کافه تریای جی‌پی‌ال همدیگر را دیدند.

It was right before the very first shutdown

درست قبل از اولین قرنطینه

when the pandemic started.

در زمان آغاز همه‌گیری بود.

They started to talk about work,

شروع به صحبت درباره کار کردند،

but then they started to talk about what COVID might do in the United States,

اما بعد درباره پیامدهای کووید در ایالات متحده صحبت کردند،

and that there might be a shortage of ventilators.

و این که ممکن است کمبود ونتیلاتور به وجود بیاید.

And they started to ask the question, a really powerful, important question:

و شروع کردند به پرسین این سؤال، یک سؤال واقعاً قوی و مهم:

Is what I'm doing right this moment

آیا کاری که من همین الآن انجام می‌دهم،

the most important thing that I could be doing?

مهم‌ترین کاری است که می‌توانم انجام دهم؟

Well, they went home, everything got shut down,

خُب، آن‌ها به خانه رفتند، همه جا تعطیل شد،

but Dave couldn't get that question out of his head.

اما دِیو نتوانست آن سؤال را از ذهنش بیرون کند.

In fact, that weekend, he assembled a team,

در واقع، آن آخر هفته، او تیمی تشکیل داد،

he found some funding,

کمی منابع مالی جمع‌آوری کرد،

and on Monday afternoon,

و دوشنبه بعد از ظهر،

they ended up having a doctor come to JPL

یک دکتر که به جی‌پی‌ال آورده بودند

who had been working on ventilators for decades,

و برای ده‌ها سال روی ونتیلاتورها کار می‌کرد،

told them all about ventilators -- what worked, what didn't work,

همه چیز را درباره ونتیلاتورها به آن‌ها گفت -- آنچه که کار می‌کرد یا نمی‌کرد،

and what was really specific to COVID-19.

و آنچه که واقعاً مختص به کووید-۱۹ بود.

Now, you can imagine that this group of engineers are asking themselves,

حالا می‌توانید تصور کنید که این گروه مهندسان از خودشان می‌پرسند،

"Are we the right people to be making ventilators?"

«آیا ما افراد مناسبی برای ساختن ونتیلاتور هستیم؟»

Well, after talking with the doctor more, they started to realize that yes,

خُب، بعد از صحبت بیشتر با دکتر، آن‌ها متوجه شدند که بله،

ventilators are things that are sensing and responding to bodies, human bodies.

ونتیلاتورها چیزهایی هستند که بدن انسان را حس کرده و به آن پاسخ می‌دهند،

In our case, we create instruments that sense and respond to other bodies,

ما در کارمان ابزارهایی می‌سازیم که بدن‌های دیگر را حس کرده و به آن پاسخ می‌دهند،

like Mars or Jupiter.

مثل سیاره مریخ یا مشتری.

Ventilators need to be able to work in really harsh environments.

ونتیلاتورها باید قادر باشند در محیط‌های واقعاً نامساعد کار کنند.

Well, we create things that go to outer space.

خب، ما چیزهایی می‌سازیم که به فضای بیرونی می‌روند.

Ventilators also -- they just have to work,

ونتیلاتورها هم همینطور -- آن‌ها باید کار کنند،

because if they don't work, someone might die.

چون اگر کار نکنند، ممکن است فردی بمیرد.

In our case, we send things to other planets,

ما در کارمان، چیزهایی را به سایر سیاره‌ها می‌فرستیم،

and when they get there, we can't go there and fix them,

و وقتی به آنجا می‌رسند، نمی‌توانیم برویم و درستشان کنیم،

so we have a culture of testing and testing to prove to ourselves

پس ما یک فرهنگ آزمایش و آزمایش برای اثبات خودمان داریم

that everything can work before we send them.

که همه چیز قبل از فرستادن، کار می‌کند.

Now, ventilators -- they're really complicated,

حالا، ونتیلاتورها -- آن‌ها واقعاً پیچیده هستند،

and they are really expensive.

و واقعاً گران هستند.

There's lots of different parts,

اجزای مختلف زیادی وجود دارند،

and they can do a lot of different types of things.

و می‌توانند انواع مختلفی از کارها را انجام دهند.

So the team decided that instead of doing a complicated ventilator,

پس آن تیم تصمیم گرفت که به جای ساختن یک ونتیلاتور پیچیده،

they were going to do something that was specific just to COVID-19

چیزی بسازند که مختص کووید-۱۹ باشد

and that would make it less expensive, use less parts.

و باعث شود قیمت آن کمتر و از قطعات کمتری استفاده شود.

And if a bunch of these were in the hospital,

و اگر تعداد زیادی از آن‌ها در بیمارستان باشند،

the people that have COVID could be using them,

افراد مبتلا به کووید می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند،

and we could save the really expensive, sophisticated ventilators

و ما می‌توانیم ونتیلاتورهای واقعاً گران و پیشرفته را

for those people who really, really needed them.

برای افرادی که واقعاً به آن‌ها نیاز دارند، نگه داریم.

And so what they ended up doing is that they made subcriteria.

و کاری که آن‌ها انجام دادند، این بود که یک زیرمعیار تعریف کردند.

And the criteria was: do no harm --

و آن معیار این بود: هیچ ضرری نداشته باش --

don't use any ventilator pieces

از هیچ یک از قطعات ونتیلاتور

that are in the supply chain of current ventilators;

که در زنجیره تأمین ونتیلاتورهای فعلی هستند، استفاده نکن؛

make sure that we use as few parts as really necessary;

مطمئن باشیم که از کمترین قطعات واقعاً ضروری استفاده می‌کنیم؛

make sure that we can get those parts anywhere in the world,

مطمئن شویم که می‌توانیم آن قطعات را هر جای جهان تأمین کنیم،

because we want people in lots of different countries

چون می‌خواهیم مردم در کشورهای مختلف بسیاری

to be able to make these same things;

بتوانند دستگاه‌های مشابهی بسازند؛

and then make it easy to use,

و سپس استفاده از آن را آسان کنیم،

because if it's not easy to use, people just aren't going to use it.

چون اگر استفاده از آن آسان نباشد، مردم از آن استفاده نخواهند کرد.

Well, I was sitting at home because I wasn't part of this project,

خب، من در خانه نشسته بودم چون بخشی از این پروژه نبودم،

and I'm just kind of working from home,

و به نوعی فقط در خانه کار می‌کنم،

and then I got this really unusual email by way of Dave Van Buren,

و این ایمیل واقعاً غیرعادی را از طریق دِیو ون بورن دریافت کردم،

asking me if I'd like to be a team culturalist.

که از من می‌خواست فرهنگ‌گرای تیم باشم.

I had never heard of a team culturalist before.

من هیچ وقت درباره فرهنگ‌گرای تیم نشنیده بودم.

I actually lead a team of artists and designers,

در واقع تیمی از هنرمندان و طراحان را رهبری کرده بودم،

and we help people think through their thinking.

و به مردم کمک می‌کردیم که با طرز فکر آن‌ها، فکر کنند.

But I thought, "You know what? I'm going to do anything to help.

اما فکر کردم، «می‌دانید؟ می‌خواهم هر کاری بتوانم برای کمک انجام دهم.

Let me go in and be of help."

بگذارید بیایم و کمکی کنم.»

And so this is JPL, it's a really big place,

و خب، این جی‌پی‌ال است، واقعاً بزرگ است،

but they only let around 200 people on lab,

اما آن‌ها تنها ۲۰۰ نفر را در آزمایشگاه راه می‌دهند،

and only a few of those were people working on the ventilator.

و تنها تعداد کمی از آن‌ها بر روی ونتیلاتور کار می‌کردند.

But this -- this is what I came to when I first got there.

اما این -- این چیزی بود که اول به آن برخوردم وقتی به آنجا رسیدم.

There's flashing lights, handwritten signs all over the place,

چراغ‌های چشمک‌زن، و نشانه‌های دست‌نویس هر جایی است،

a line on the ground and a sign-up sheet ...

یک خط روی زمین و یک برگه‌ی ثبت‌نام ...

It was really strange.

واقعاً عجیب بود.

And I realized the people on the project were in different rooms,

و من متوجه شدم که افراد پروژه در اتاق‌های مختلفی بودند،

and they couldn't see each other.

و نمی‌توانستند همدیگر را ببینند.

So I scavenged cameras and computers and cables

پس من دوربین‌ها و کامپیوترها و کابل‌هایی را جمع‌آوری کردم

from all the computers of people that are working at home

از تمام کامپیوترهای افرادی که در خانه کار می‌کردند

to be able to set up a system so everyone could see each other.

تا بتوانم سیستمی درست کنم که همه بتواند همدیگر را ببینند.

And in the process, I realized that this is a really important moment.

و در این فرآیند، متوجه شدم که این لحظه‌ی واقعاً مهمی است.

This is really a historically important moment,

این واقعاً یک لحظه‌ی مهم از نظر تاریخی است،

and so I need to be taking pictures of all these different moments.

و من باید عکس‌هایی را از تمام این لحظات مختلف بگیرم.

And so I was able to get pictures of all these special moments

پس توانستم از تمام این لحظات ویژه عکس‌برداری کنم

when things first started to work, but also when things didn't work,

وقتی چیزها برای اولین بار کار کردند، اما همچنین وقتی کار نکردند،

and I was able to send them to the rest of the team,

و من توانستم آن‌ها را برای سایر اعضای تیم بفرستم،

because, really, only about 20 percent of the team was at JPL.

چون، واقعاً، تنها ۲۰ درصد از تیم در جی‌پی‌ال بودند.

The rest were at home working

بقیه در خانه کار می‌کردند

and not really feeling connected to what was going on.

و واقعاً احساس متصل بودن به آنچه اتفاق می‌افتاد، نمی‌کردند.

So this was a really great way for them to feel like they were part of the team.

پس این یک روش عالی برای آن‌ها بود تا احساس کنند بخشی از تیم هستند.

Now, everything was going super fast.

حالا، همه چیز بسیار سریع پیش می‌رفت.

And, just an example, the chief engineer said, "Hey,

و، به عنوان مثال، مهندس ارشد گفت: «هی،

we need an interface for this ventilator

ما یک رابط برای این ونتیلاتور نیاز داریم

that's going to be super easy for doctors to use.

که باید استفاده از آن برای دکترها بسیار ساده باشد.

And could you get it done by 6am tomorrow?" (Laughs)

و آیا می‌توانید آن را تا ساعت ۶ صبح فردا آماده کنید؟» (خنده)

And so our team called up a whole bunch of doctors all over the country at 8pm.

تیم ما برای گروهی از دکترها در سراسر کشور در ساعت ۸ بعد ظهر فراخوان داد.

We got together with them, got done at 10pm,

ما ساعت ۱۰ شب با آن‌ها جمع شدیم،

asking them a bunch of questions.

و سؤالاتی از آن‌ها پرسیدیم.

And literally, a designer ended up spending all night working on this,

و به معنای واقعی کلمه، یک طراح تمام شب را روی آن کار کرد،

and by 6am, he had an interface done.

و در ساعت ۶ صبح، او طراحی یک رابط را تمام کرد.

Now, this was just par for the course

این عادی بود

for what the engineers were going through,

در وضعیتی که مهندسان در آن قرار داشتند،

because they were trying to create something they'd never thought of before.

چون تلاش می‌کردند که چیزی را بسازند که قبلاً هرگز به آن فکر نکرده بودند.

They were trying to get all the parts to work,

سعی می‌کردند تمام قطعات را به کار بیاندازند،

get the software to work with parts ...

کاری کنند نرم‌افزار با قطعات کار کند...

But the entire time, we were working with various doctors.

اما در تمام آن زمان، ما با دکترهای متعددی کار می‌کردیم.

The person in the middle is Dr. Gurevitch.

در وسط تصویر، دکتر گورویچ است.

He's the person who first told the team about what a ventilator was.

او شخصی است که برای اولین بار به تیم گفت ونتیلاتور چیست.

The person in the computer next to him, his name is Dr. Levin.

شخصی که در کامپیوتر کناری است، نامش دکتر لوین است.

He's at Mount Sinai Hospital in New York,

او در بیمارستان مونت ساینا در نیویورک است،

and that was the epicenter of COVID at the very beginning.

و آنجا مرکز شیوع کووید در ابتدا بود.

And he would literally come out of the ICU in his [scrubs]

و او واقعاً از آی‌سی‌یو با لباس پزشکی‌اش بیرون می‌آید

and get on the webcam and start to critique what we're creating.

وب‌کم را روشن می‌کند و به نقد چیزی که می‌سازیم می‌پردازد.

So, 37 days after they first learned what a ventilator was,

۳۷ روز پس از نخستین باری که فهمیدند ونتیلاتور چیست،

they stayed up the entire night,

آن‌ها تمام شب را بیدار بودند،

and in the morning, they had finally finished

و در صبح روز بعد، بالاخره کارشان تمام شده بود

their first working prototype of a ventilator.

نخستین نمونه اولیه ونتیلاتور آن‌ها که کار می‌کرد.

They had to hurry up and package it up,

باید عجله می‌کردند و آن را بسته‌بندی می‌کردند،

because then they were going to send it to New York,

چون می‌خواستند آن را به نیویورک بفرستند،

to Dr. Levin at Mount Sinai Hospital,

برای دکتر لوین در بیمارستان مونت ساینا،

where they tested it on this human testing case

جایی که آن را بر روی نمونه انسانی آزمایش کردند

where they were able to see whether or not the ventilator worked,

و توانستند ببینند آن ونتیلاتور کار می‌کند یا نه،

and it worked.

و کار کرد.

Everyone was super excited,

همه خیلی هیجان‌زده بودند،

but they're even more excited today,

اما امروز حتی بیشتر هیجان‌زده هستند،

because there are 27 organizations all around the world

چرا که ۲۷ سازمان در سراسر جهان

that are creating these things.

این دستگاه‌ها را می‌سازند.

They're in Nigeria, in Brazil, in India, in dozens of other countries.

آن‌ها در نیجریه، برزیل، هند، و ۲۴ کشور دیگر هستند.

And it all started with that simple, powerful question:

و تمام این‌ها با آن سؤال ساده و قوی آغاز شد:

Is what I'm doing right now

آیا کاری که من الآن انجام می‌دهم

the most important thing I should be doing?

مهم‌ترین کاری است که باید انجام دهم؟