A Lens on Georgia’s Survival in the Shadow of a Superpower | Daro Sulakauri | TED

Translator: Simin Kazemi Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

It’s very confusing and unsettling to wake up

بسیار گیج‌کننده و آشفته‌کننده است که از خواب بیدار شوی و

and have only 72 hours to make that really hard decision

ببینی فقط ۷۲ ساعت وقت داری که آن تصمیم حسابی سخت را بگیری

to either leave your house or stay on the Russian occupied territory.

که یا خانه‌ات را ترک کنی یا در سرزمینی بمانی که روس‌ها اشغالش کرده‌اند.

Overnight, the border has been unofficially redrawn

نیروهای اشغالگر مرز را شبانه و به‌طور غیررسمی از نو کشیده بودند.

by the occupied forces.

Your bedroom is now located in a different country,

حالا اتاق خوابت در کشور دیگری واقع شده

while your living room and kitchen

در حالی که اتاق پذیرایی و آشپزخانه‌ات هنوز در همان کشوری هستند که دیشب در آن خوابیدی.

are still in the country where you fell asleep.

The borders are not marked,

مرزها نشانه‌گذاری نشده‌اند

so you might end up being kidnapped or detained by the Russian-backed forces.

پس ممکن است در نهایت نیروهای تحت حمایت روسیه تو را بدزدند یا زندانی کنند.

Director: Is that a reality for many people?

کارگردان: آیا این واقعیت برای افراد زیادی صادق است؟

Daro Sulakauri: It is a reality for many people in Georgia.

دارو سولاکوری: این واقعیت در گرجستان برای افراد زیادی صادق است.

In fact, about 20 percent of Georgia is occupied by Russia.

در حقیقت، حدود ۲۰ درصد از گرجستان تحت اشغال روسیه است.

Georgia is not heard or seen in the world,

گرجستان در جهان دیده یا شنیده نمی‌شود

and many don't even know the location of the country.

و خیلی‌ها حتی نمی‌دانند این کشور در کجا واقع شده است.

It's important to know what is going on today in Georgia

مهم است بدانیم که امروز چه اتفاقی دارد در گرجستان می‌افتد

because yeah, it happens in one region,

چون، بله، در یک منطقه این اتفاق می‌افتد

but you never know when it's going to happen in your country

اما هیچ‌وقت نمی‌دانید چه زمانی قرار است در کشور شما یا در منطقه‌ی شما بیفتد.

or in your region.

So we have to pay more attention.

پس باید توجه بیشتری بکنیم.

My name is Daro Sulakauri.

نام من دارو سولاکوری است.

I'm a Georgian photojournalist.

من عکاس خبری گرجستانی هستم.

I started taking pictures when I was 14.

از وقتی ۱۴ سالم بود شروع به عکاسی کردم.

I was talking with my camera.

داشتم با استفاده از دوربینم حرف می‌زدم.

It was like an intermediary of me expressing myself.

دوربینم شبیه میانجی‌ای بود که با آن خودم را ابراز کنم.

I had like a turning point

نوعی نقطه‌ی عطفی در زندگی‌ام داشتم

when I did my first photo project on Chechen refugees.

وقتی که اولین پروژه‌ی عکاسی‌ام را درباره‌ی پناهندگان چچنی انجام دادم.

My great grandmother was a Chechen woman,

مادرِ مادربزرگم زنی چچنی بود

and I was always told stories about her.

و همیشه برایم داستان‌هایی درباره‌ی او تعریف می‌کردند.

And during the time there was this stereotype on Chechens in Georgia,

و در آن دوره در گرجستان این کلیشه درباره‌ی چچنی‌ها بود

that they were all like criminals and terrorists.

که همه‌شان انگار مجرم و تروریست بودند.

And I wanted to destroy the stereotype.

و من می‌خواستم این کلیشه را از بین ببرم.

When I finished the story, I got emails from people saying that,

وقتی داستان را تمام کردم، ایمیل‌هایی برایم آمد که می‌گفتند

thank you for showing Chechens in a different way.

ممنونم که چچنی‌ها را به شکل متفاوتی نشان دادی.

And so I think that was the moment I realized what power photography had

و به نظرم همان لحظه بود که متوجه شدم عکاسی چه قدرتی دارد

and how it can really change consciousness in people

و چگونه می‌تواند خودآگاه افراد را واقعاً تغییر دهد

and let them think differently.

و بگذارد به‌طرز متفاوتی فکر کنند.

From that moment, I concentrated on stories in my country

از آن لحظه، بر داستان‌هایی که در کشورم بودند، متمرکز شدم

that touched on taboo topics such as early marriages

که بر موضوعاتی ممنوعه دست می‌گذاشتند مثل ازدواج زودهنگام

and conditions faced by mine workers,

و شرایطی که کارگران معدن با آن روبه‌رو بودند،

stories about minorities,

داستان‌هایی درباره‌ی اقلیت‌ها،

post-Soviet health care system that created pandemic of stolen babies,

سیستم درمانی پساشوروی که همه‌گیری نوزادان دزدیده‌شده را آفرید،

and how conflict with Russia led to the surreal border dynamics

و این که چگونه درگیری با روسیه به پدیده‌ی سوررئال مرزهای متحرک ختم شد

I described earlier.

که قبل‌تر توضیح دادم.

There are so many topics to cover in Georgia,

موضوعات بسیار زیادی برای پوشش‌دادن در گرجستان هست

and I feel like it's not been covered.

و حس می‌کنم انگار تابه‌حال پوشش داده نشده‌اند.

By photographing these topics and talking about it

با عکاسی از این موضوعات و صحبت درباره‌شان گفتمان آغاز می‌شود

the dialogue starts,

and I think from this dialogue the change comes.

و به نظرم از طریق همین گفتمان است که تغییر رخ می‌دهد.

One journey I documented a 14-year-old boy telling the story

یکی از سفرهایی که مستندسازی کردم، پسر ۱۴ساله‌ای بود که داستان را می‌گفت

about how he had to cross the occupied border

درباره‌ی این که چگونه باید از مرز اشغال‌شده گذر می‌کرد

onto the Russian-controlled territory to visit his ill grandmother,

تا به قلمروی تحت کنترل روسیه برود تا مادربزرگ مریضش را ببیند

و به‌نوعی جانش را به خطر بیندازد.

and kind of risking his life.

And I went with him on this one trip

و من در این یک سفر با او رفتم

that took us four hours to crawl, walk,

که باید ۴ ساعت سینه‌خیز می‌رفتیم، راه می‌رفتیم،

hide and cross irrigation canals.

پنهان می‌شدیم و از کانال‌های آبیاری رد می‌شدیم.

We had to hide from both the Russian-backed militants

ما باید هم از شبه‌نظامیان تحت حمایت روسیه و هم از مرزبانان گرجستان پنهان می‌شدیم.

and also Georgian border police.

It's really dangerous for, especially journalists,

چنین کاری بسیار خطرناک است، مخصوصاً برای روزنامه‌نگاران،

because they don't know where the border is.

چون نمی‌دانند مرز کجاست.

I could not make any mistakes

نمی‌توانستم مرتکب هیچ اشتباهی بشوم

or I would be detained by the Russian-backed militants.

وگرنه شبه‌نظامیان تحت حمایت روسیه من را زندانی می‌کردند.

He symbolized for me our people's resilience

آن پسر برای من نماد تاب‌آوری مردمان ماست

because he loves his grandmother so much.

چون او حسابی مادربزرگش را دوست دارد،

He kind of killed the fear in him and took this road.

به‌نوعی ترس را در خودش کشته بود و این مسیر را انتخاب کرده بود.

I think it matters to not just be a photographer

به نظرم مهم است که فقط یک عکاس نباشی

who goes there and leaves and never comes back,

که می‌رود آنجا و بعد ترکش می‌کند و دیگر برنمی‌گردد،

but to actually have this connection with the people.

بلکه باید واقعاً این پیوند را با مردم داشته باشی.

It's not just a story that's told by a photographer,

این صرفاً داستانی نیست که یک عکاس تعریفش کرده است،

but it's a story that's told by the people who live in Georgia.

بلکه داستانی است که مردمی تعریفش کرده‌اند که در گرجستان زندگی می‌کنند.

It's like an archive

شبیه آرشیوی است

that will let the future generation also understand

که به نسل آینده اجازه خواهد داد تا بفهمد

what it was like to live close to the occupied territories.

زندگی‌کردن در نزدیکی قلمروهای اشغال‌شده چه شکلی بود.

Soviet Union tried to demolish our identity,

شوروی تلاش کرد تا هویت ما را ویران کند،

but they couldn't manage because our roots are very strong,

اما موفق نشدند چون ریشه‌های ما بسیار قوی است،

like, traditions and culture and language.

مثلاً سنت‌ها و فرهنگ و زبان.

So I think it's very important to tell the story of my people.

پس به نظرم بسیار مهم است که داستان مردمم را تعریف کنم.

I want us to be heard.

من می‌خواهم که ما شنیده شویم.