Claire Malone: The missing 96 percent of the universe | TED

Transcriber:

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Leila Ataei

Have you ever taken your 3-D glasses off at the cinema?

آیا تا به حال در سینما عینک سه‌بعدی خود را در آورده‌اید؟

The picture looks blurry

تصویر مبهم به نظر می‌رسد

and it can be difficult to see exactly what is happening.

و تشخیص اینکه چه اتفاقی می‌افتد می‌تواند سخت باشد.

This is because 3-D glasses trick our brain into forming a 3-D image

به این خاطر است که عینک سه‌بعدی مغز ما را برای شکل‌دهی تصویر سه‌بعدی فریب می‌دهد

by controlling the color of the light that each sees

این کار با کنترل رنگ نوری که هر عدسی عینک می‌بیند

using a different filter in each lens.

و با استفاده از فیلتری متفاوت در هر عدسی انجام می‌شود.

You could say sometimes seeing things from a different perspective

می‌توان گفت دیدن اشیا از یک زاویه دید متفاوت

can make them look clearer and easier to understand.

درک آنها را واضحتر و شفاف‌تر می‌کند.

This is exactly the approach that has helped me with my research,

این دقیقا همان رویکردی است که به من در تحقیقاتم کمک کرده است،

looking to answer some of the most fundamental questions

تلاش برای پاسخ دادن به برخی از اساسی‌ترین سوالاتی

we have about our universe.

که در جهان با آن مواجه هستیم.

To put this in a different context,

به عبارت دیگر،

I could see some people finding my voice difficult to understand

می‌توانم ببینیم که برخی افراد صدای من را بخاطر اختلال فلج مغزی

due to my cerebral palsy

به سختی درک می‌کنند

as an insurmountable barrier to giving a TED Talk.

به عنوان مانعی غیر قابل نفوذ برای ارائه سخنرانیTED.

Even if I saw that there are alternative ways

اگر چه راه‌های جایگزین هم به نظرم می‌رسد

for people who have difficulties with communication

برای افرادی که با مشکلات ارتباطی برای صحبت

to speak to an audience,

با مخاطب مواجه هستند،

I could be put off from using them,

می‌توانستم از این ابزار استفاده نکنم،

thinking that this dry computerized voice has no life in it

با این تصور که این صدای خشک کامپیوتری هیچ روحی در آن نیست

and would put you all to sleep within five minutes.

و می‌تواند همه شما را در عرض پنج دقیقه به خواب ببرد.

Alternatively, I could see the dodgy female British synthesized voice

در عوض می‌توانم تصور کنم که این صدای غیرمستقیم و تصنعی یک زن انگلیسی

as something to be embraced,

چیزی است که به گرمی قابل پذیرش است،

pepper this talk with jokes and gags,

با افزودن کمی نمک با چند لطیفه و شیرین‌کاری،

sometimes at the poor communication aid's expense,

گاهی می‌توان ضعف ارتباطی را تا حدی پوشش داد،

and hopefully make you laugh

و امیدوارم شما را بخندانم

and keep you engaged with what I want to tell you about.

و با موضوع بحث مرتبط نگه دارم.

Luckily for you, I have chosen the second option.

از خوش‌شانسی شما، من گزینه دوم را برگزیده‌ام.

And what do I want to tell you about?

خوب چه می‌خواهم بگویم؟

I'm here to tell you

اینجا هستم تا بگویم

that we have completely misplaced 96 percent of the entire universe,

که ما ۹۶ درصد از کل جهان را کاملا جا انداخته‌ایم،

everything in existence.

از کل وجود.

That's an awful lot of missing socks.

این میزان از دست دادن فاجعه است.

I am a particle physicist

من متخصص فیزیک ذرات هست

analyzing data from the Large Hadron Collider at CERN in Switzerland

که داده‌های برخورددهنده‌ هادرونی بزرگ در سرن سوئیس را تحلیل می‌کنم

to answer the most fundamental questions about our universe.

تا به اساسی‌ترین پرسش‌ها در مورد جهانمان پاسخ دهم.

At school, I was the archetypal geeky kid

در مدرسه، هم از اول از آن خرخوان‌هایی بودم

just wanting to get the other lessons done to get into the science lab.

که فقط می‌خواستم با ورود به آزمایشگاه علمی درس‌های دیگری بیاموزم.

My work now focuses on what I truly believe

کار من اکنون بر چیزی که واقعا اعتقاد دارم متمرکز است

is one of the greatest achievements of scientific research

که یکی از بزرگترین دستاوردها در تحقیقات علمی

in the last century.

در قرن اخیر است.

A scientific model that describes the properties and behavior

یک مدل علمی که خواص و رفتار

of all the known particles in the universe.

ذرات شناخته‌شده جهان را توصیف می‌کند.

And as particle physicists have no imagination,

و به عنوان یک فیزیکدان ذرات هیچ تصوری از

we call it the Standard Model.

چیزی که به آن مدل استاندارد می‌گوییم ندارم.

For me, having one model with so much power

از نظر من، داشتن مدلی با چنین قدرتی

is as close as science gets to describing nature

علم را به توصیف کامل طبیعت در پایه‌ای‌ترین سطح آن

at its most basic level.

بسیار نزدیک کرده است.

When I first heard about the Standard Model,

اولین باری که در مورد مدل استاندارد شنیدم،

it really blew my mind

واقعا مغزم را منفجر کرد

and gave me the passion to focus on my studies in physics.

و اشتیاقم را برای تمرکز بر تحصیلاتم در فیزیک افزایش داد.

But I also knew

ولی من هم می‌دانستم

that I would have to think about them a little differently

که باید در این مورد کمی متفاوت فکر کنم

to my fellow students.

حداقل برای دانشجویانم.

For example, I had to demonstrate in examinations that I had understood

برای مثال، در آزمایش‌ها چیزهایی که از طریق

the practical techniques that I had been taught.

تکنیک‌های عملی که تدریس کرده بودم یاد گرفته بودم

Due to my disability,

باید نشان می‌دادم. بخاطر معلولیت،

I don't have enough control of my hands

کنترل کافی بر دستانم نداشتم

to be able to pick up laboratory equipment and use it.

تا ابزار آزمایشگاهی را برداشته و استفاده کنم.

So I had to effectively borrow someone else's hands.

پس می‌بایست بطور موثر دست کس دیگری را قرض می‌گرفتم.

I practiced giving extremely detailed instructions to my assistant

عملا اطلاعات با جزئیات زیادی به دستیارم می‌دادم

about how to use the equipment in order to perform the experiment.

در مورد اینکه چطور از ابزار استفاده کند تا آزمایش را انجام دهد.

Seeing experiments from the perspective of a series of instructions

دیدن آزمایش‌ها از زاویه یک سری دستورالعملی

that I had to give as clearly as possible

که با شفافیت هرچه تمامتر داده بودم

really helped me get into the mindset I needed

واقعا به من کمک کرد ایده‌ای که نیاز داشتم کسب کنم.

to understand how I could perform well in my practicals, which I did.

ایده‌ای برای درک چگونگی عملکرد بهتر در آزمایش‌های عملی که انجام دادم.

Recognizing that I was able to look at such issues in a different way,

شناخت اینکه قادر هستم به چنین موضوعاتی با یک زاویه متفاوت بنگرم

helped me to find the tenacity to persevere with mastering

به من کمک کرد سرسختی لازم برای کسب تخصص لازم

the practical side of my scientific studies

در بخش عملی تحقیقات علمی خود کسب کنم.

rather than letting my physical limitations stop me.

به جای اینکه بگذارم محدودیت‌های جسمی مرا متوقف کند.

Now, my research with the Large Hadron Collider

اکنون، پژوهش من در برخورددهنده هادرونی بزرگ

involves me writing a lot of code to analyze the data

شامل نوشتن کدهای زیادی برای تحلیل داده‌های مورد استفاده

used to study the standard model.

در مطالعه مدل استاندارد می‌باشد.

I dictate what I would like my assistants to type,

من چیزی که باید دستیارانم تایپ کنند دیکته می‌کنم،

as typing it for myself would be too slow and effortful.

چون تایپ کردن برای خودم بسیار کند و پرزحمت است.

It does take a slightly different mindset to speak your work rather than write it,

این موضوع دیدگاه نسبتا متفاوتی است؛ کار خود را گفتن به جای نوشتن آن،

especially when all the education you receive

مخصوصا زمانی که آموزشی که دریافت می‌کنید

is aimed at people who can quickly scribble things down.

قرار است به افرادی برسد که می‌توانند به سرعت آن را بنویسند.

However, I have found that telling myself

به هر حال، دریافته‌ام که اگر به خودم بگویم

that I am doing basically the same actions as everyone else

دارم اساساً همان کارهایی می‌کنم که دیگران انجام می‌دهند،

has helped me to understand how to proceed

به من کمک می‌کند به اشتیاقم

in pursuing my passion for physics.

در دنبال کردن علم فیزیک ادامه دهم.

Now, you know how I do my research.

حالا می‌دانید چگونه تحقیقاتم را انجام می‌دهم.

Let's get back to my favorite model and hopefully yours after this talk,

خوب برگردیم به مدل مورد علاقه‌ام که امیدوارم پس از این گفتار مورد علاقه شما

because unfortunately, we have a bit of a major snag.

نیز واقع گردد، چون متاسفانه کمی ایراد عمده وجود دارد.

The Standard Model only describes four percent of the universe.

مدل استاندارد فقط ۴ درصد از جهان را توصیف می‌کند.

To understand why,

برای اینکه بفهمیم چرا،

you have to look at how fast galaxies are spinning.

باید ببینیم کهکشان‌ها با چه سرعتی می‌چرخند.

Newton's laws tell us that they would simply fly apart

قوانین نیوتن به ما می‌گوید باید کهکشان‌ها از هم پاشیده شوند

if there wasn't some other kind of massive substance within them

اگر یک ماده پرجرم از نوع دیگر درون آن‌ها نباشد

to bring them together.

که آنها را به هم پیوسته نگه دارد.

This missing mass is called dark matter,

این جرم نامرئی ماده سیاه نامیده می‌شود،

and we observe that it accounts for 23 percent of the universe.

و مشاهده می‌کنیم که ۲۳ درصد از جهان ما را در بر می‌گیرد.

So what about the rest?

پس بقیه؟

Well, the discovery that the expansion of the universe is accelerating

خوب، کشف اینکه انبساط جهان دارای شتاب مثبت است

rather than decelerating due to gravitational attraction,

نه شتاب منفی بخاطر جاذبه گرانشی،

points to the existence of a force acting against gravity.

بیانگر وجود یک نیروست که ضد گرانش عمل می‌کند.

We call this force dark energy,

این نیرو را انرژی سیاه می‌نامیم،

and it accounts for the remaining 73 percent of the universe.

و این انرژی ۷۳ درصد از جهان ما را شامل می‌شود.

Neither dark matter nor dark energy are included in the Standard Model.

نه ماده سیاه و نه انرژی سیاه در مدل استاندارد حضور ندارند.

So there is a staggering 96 percent of the universe

خوب ۹۶ درصد از جهان ما هست

that we know absolutely nothing about.

که ما مطلقاً از آن چیزی نمی‌دانیم.

Therefore, it turns out that my favorite model,

بنابراین، مدل مورد علاقه من،

that I thought could describe every particle in the universe,

که فکر می‌کردم می‌تواند همه ذرات جهان را توصیف کند،

isn't as all encompassing as I initially thought.

آنگونه که در بدایت کار تصور می‌کردم، فراگیر نیست.

So is there a way to look at the particles

خوب آیا راهی برای نگاه انداختن به ذراتی

that are already described by the Standard Model differently

که الان توصیف کردم از طریق مدل استاندارد وجود دارد

in order to discover these absent particles?

تا این ذرات غایب را کشف کنیم؟

You might think that we would be racking our brains to design detectors

ممکن است فکر کنید داریم ذهنمان را برای طراحی آشکارسازهایی

that could produce some kind of photograph of these elusive particles

به منظور تهیه عکس‌هایی از این ذرات موهوم درگیر می‌کنیم

to prove that they are there.

تا ثابت کنیم وجود دارند.

Surely if you want to find something that's missing,

مطمئنا اگر بخواهید چیزی که ناپیداست را بیابید

that's the general approach you have to take, right?

رویکرد کلی برای اتخاذ همین است، درست است؟

Wrong.

غلط است.

We actually just have to accept the fact that these missing particles

در واقع باید بپذیریم که این ذرات ناپیدا

are not going to interact with our detectors,

با آشکارسازهای ما قرار نیست بر هم کنشی داشته باشند،

whatever we do.

هر کاری هم که بکنیم.

But that's not game over.

اما این پایان بازی نیست.

In the same way that I didn't give up

به همان روشی که دست بر نداشتم

on being able to do laboratory experiments myself,

از انجام مستقیم آزمایش‌های عملی،

but instead used someone else's hands,

بلکه از دست‌های دیگران بهره بردم،

we use the particles that we can detect

ما از ذراتی که می‌توانیم آشکارسازی کنیم بهره می‌بریم

to spy on the particles that we think are there but hiding.

تا از ذراتی که فکر می‌کنیم هستند ولی پنهان شده‌اند جاسوسی کنند.

At the Large Hadron Collider,

در برخورددهنده هادرونی بزرگ،

we accelerate particles to speeds very close to the speed of light

ما به ذرات تا بسیار نزدیک به سرعت نور شتاب می‌دهیم

such that they smash into each other

به گونه‌ای که با برخورد به یکدیگر فروپاشی شوند

and release enormous amounts of energy.

و مقدار بسیار زیادی انرژی آزاد شود.

We use protons that are found in the atoms

ما از پروتون‌ها استفاده می‌کنیم که در اتم‌ها یافت می‌شود

that comprise all the matter that we see around us,

که همه مواد اطراف ما را شامل می‌شود

including you and me.

من جمله من و شما.

However, it is when these protons collide head on

به هر حال، این در صورتی است که پروتون‌ها مستقیماً به هم برخورد کنند

that the really interesting physics happens.

که بخش‌های واقعا جالب فیزیک در آن رخ می‌نماید.

Such colossal amounts of energy are released

چنین مقدار زیادی از انرژی که آزاد می‌شود

that particles that are fundamentally different from the protons

آن ذراتی که اساساً با پروتون تفاوت دارند

that we began with

و بحث را با آنها آغاز کردیم

are created.

خلق می‌شوند.

It's a bit like if you smashed two apples against each other,

تقریبا مثل اینکه اگر شما دو سیب را به هم بکوبید

expecting them to turn into something completely different,

انتظار داشته باشیم به چیزی کاملا متفاوت تبدیل شوند،

like a pile of cherries.

مثل یک توده گیلاس.

Using extremely sophisticated detectors,

با استفاده از آشکارسازهای بسیار پیچیده،

we are able to tell what kinds of particles have been made,

قادر هستیم بگوییم چه نوع ذراتی ساخته شده‌ است،

but only the types we already know about.

اما فقط انواعی که قبل از این هم می‌شناختیم.

So how are we going to find these other mysterious particles?

خوب چطور قرار است این دیگر ذرات اسرارآمیز را کشف کنیم؟

Fortunately, a fundamental law of nature comes to our rescue

خوشبختانه، یک قانون اساسی طبیعت به کمکمان می‌آید

and allows us to study these particle collisions from a different perspective.

و امکان مطالعه این برخوردهای ذرات را از یک چشم‌انداز متفاوت فراهم می‌کند.

Energy can neither be created nor destroyed, only transferred.

انرژی نه از بین می‌رود و نه به وجود می‌آید بلکه فقط منتقل می‌شود.

If you add up the energy of the particles before and after the collision,

اگر انرژی‌های ذرات را قبل و پس از برخورد جمع بزنیم،

you would find that they are equal.

باید با یکدیگر برابر باشند.

We know the energy of the protons entering the collision

ما انرژی پروتون‌هایی که وارد برخورد می‌شوند داریم

and we make very sensitive measurements of the energy of the particles

و اندازه‌گیری‌های بسیار حساسی از ذرات نهایی

that come out.

انجام می‌دهیم.

If those two energies are not identical, alarm bells start to ring.

اگر این دو انرژی برابر نباشند، زنگ خطر به صدا در می‌آید.

Perhaps one of the principles that underpin our understanding of nature,

شاید یکی از اصولی که فهم ما از طبیعت را پی‌ریزی می‌کند،

conservation of energy, is incorrect.

یعنی قانون بقای انرژی، نادرست باشد.

Or as everyone is hoping,

یا همانگونه که همه امیدوار هستند،

the missing energy could have been stolen by particles

انرژی از دست رفته توسط ذراتی که می‌توانند آشکارسازها را

that elude our detectors

دور بزنند، ربوده شده است.

and could help us answer some of the most fundamental questions

و می‌تواند به ما کمک کند برخی از اساسی‌ترین سوالاتی

we have in physics today.

که امروزه در فیزیک مطرح است را پاسخ دهیم.

Now, I know what you are going to ask me.

حالا می‌دانم چه می‌خواهید از من بپرسید.

Have you found the missing particles yet?

آیا تا به حال ذرات گم‌شده را کشف کرده‌اید؟

Sadly, we haven't.

متاسفانه خیر.

Some people might see this as a reason to lose hope

برخی افراد ممکن است این را دلیلی بر ناامیدی تلقی کنند

that we are ever going to fully understand

که قرار نیست بلوک‌های پایه سازنده کیهان را

the basic building blocks of the cosmos.

به طور کامل درک کنیم.

However, I believe that this is perhaps the most exciting time

به هر حال، معتقدم شاید الان هیجان‌انگیزترین زمان

to be conducting fundamental physics

برای هدایت فیزیک پایه

as we have so much left to discover.

به منظور کشف چیزهای باقیمانده باشد.

But aside from thinking about some of the most exciting questions in science,

اما فارغ از تفکر در مورد برخی از مهمترین سوالات حوزه دانش،

I find that being open to seeing a situation from a different perspective

دریافتم که آزاد بودن برای دیدن یک موقعیت از زوایای مختلف

is most meaningful when applied on a personal scale.

وقتی در مقیاس شخصی به کار برده شود بسیار موثر است .

It encourages you to seek out the positive in each person

ما را تشویق می‌کند که به هر فرد

and situation, no matter how difficult,

و هر موقعیت به دید مثبت بنگریم، هر قدر هم که سخت باشد،

and use it to bring out not only our own potential,

و از آن بهره ببریم نه فقط برای فعال شدن پتانسیل خودمان

but that of those around us.

بلکه فعال شدن پتانسیل افراد دوروبرمان.

I feel this is something we could all benefit from at the moment.

حس می‌کنم این چیزی است که همه ما می‌توانیم در این لحظه از آن بهره ببریم.

It doesn't always mean that you will find what you're looking for right away

این موضوع همیشه به این معنا نیست که چیزی که به دنبال آن هستیم همان لحظه پیدا کنیم

or that it will be easy.

یا اینکه قضیه آسان خواهد بود.

But for me, this mindset helped me get where I am today,

اما در مورد من، این رویکرد کمکم کرد تا به این جایگاه برسم

and it keeps me going.

و همچنان به این مسیر ادامه دهم.

Looking at the world around us today,

و به جهان دوروبر امروز

we are surrounded by big questions without obvious answers.

که با سوالات بزرگ و بدون پاسخ واضح ما را احاطه کرده است بنگرم.

Perhaps by embracing a new way of thinking,

شاید با پذیرفتن روش جدید تفکر،

by being truly open to other people who don't share our perspective,

با مطرح کردن مسائل برای دیگرانی که زاویه دید متفاوتی دارند

we might just be able to discover new solutions

شاید ما را برای کشف راه‌حل‌های جدید

to the problems we are all facing.

برای مسائل پیش رو قادر سازد.

Thank you.

متشکرم.