Alex Smith: An NFL quarterback on overcoming setbacks and self-doubt | TED

Translator: Tina Hajbabaee Reviewer: Masoud Motamedifar

I wake up in a hospital bed

روی تخت بیمارستان از خواب بیدار شدم

and I'm surrounded by doctors.

و دکتر‌ها دورم جمع شده بودند.

Everything is hazy.

همه چیز مبهم بود.

I've been in and out of consciousness for over a week.

به مدت یک هفته دائماً بهوش می‌آمدم و از هوش می‌رفتم.

The doctors are telling me that I have a bad infection in my leg.

دکتر‌ها به من می‌گویند که عفونت بدی در پایم دارم.

They say that they've operated eight times already.

می‌گویند که تا الان هشت بار عمل جراحی انجام داده‌اند.

They say that at one point my fever spiked

می‌گویند که یکبار تبم ناگهان افزایش پیدا کرده

and my immune system started attacking my body.

و سیستم ایمنی‌ام شروع کرده به حمله به بدنم.

I went septic and almost died.

عفونی شده بودم و تقریبا تا دمِ مرگ رفته بودم.

And then one of the doctors says this:

و بعد یکی از پزشکان این را گفت:

"As we speak, flesh-eating bacteria is crawling up your leg.

“همینطور که داریم حرف می‌زنیم، باکتری گوشت‌خوار از پایت بالا می‌رود.

It's getting closer to your vital organs every minute."

در هر دقیقه به ارگان‌های مهمت نزدیک می‌شود.”

Good morning to you, too, doctor.

صبح شما هم بخیر باشه، دکتر.

(Laughter)

(خنده)

Let me back up.

اجازه دهید کمی به عقب برگردم.

I'm a professional football player.

من بازیکن حرفه‌ای فوتبال آمریکایی هستم.

I played quarterback.

بازیکن خط‌ حمله هستم.

And two weeks earlier, two defenders,

و دو هفته قبل، دو مدافع،

almost 500 pounds of muscle,

تقریبا ۲۲۶ کیلو‌گرم عضله،

crushed me at the same time.

به طور همزمان من را له کردند.

It sounds scary, but honestly, it's pretty normal in my line of work.

به نظر ترسناک می‌آید، اما صادقانه، در پستی که بازی می‌کنم این امر کاملا طبیعی است.

This time, though,

این‌بار، اما،

my leg was bending where it shouldn't.

پایم از جایی که نباید پیچ خورد.

I had what they call a compound spiral fracture,

دچار چیزی شده بودم که بهش می‌گویند شکستگی مرکب و مارپیچی،

which means that my leg was twisted and snapped diagonally,

که به این معنی است که پایم چرخیده و به طور مورب از هم گسیخته شده بود،

kind of like a corkscrew.

یک چیزی مثلِ دربِ شراب باز‌کن.

And yes, it's as painful as it sounds.

و بله، همان‌قدر که به نظر می‌آید دردناک است.

I knew right there on the field that my season was done.

همان‌جا در داخل زمین می‌دانستم که فصلم به پایان رسیده بود.

What took me a little longer to figure out

چیزی که کمی طول کشید تا بفهمم

was that my life was about to change forever.

این بود که زندگی‌ام قرار بود برای همیشه تغییر کند.

Two years after that gruesome injury,

دو سال بعد از این آسیب وحشتناک،

I actually ran back out onto that field and led my team to the playoffs.

درواقع برگشتم به همان زمین و تیمم را در بازی‌های پلی آف هدایت کردم.

(Applause)

(تشویق)

But what I want to talk about today isn't some rousing comeback story

اما چیزی که می‌خواهم امروز درموردش صحبت کنم داستان شورانگیز برگشت نیست

where the crowd chants my name.

جایی که جمعیت اسمم را فریاد می‌زند.

I want to talk about the stuff that happens out of you.

می‌خواهم درمورد چیز‌هایی صحبت کنم که در بیرون از شما رخ می‌دهد.

The stuff that athletes like me don't want to discuss

مواردی که ورزشکارانی مثل من نمی‌خواهند درموردش صحبت کنند

because we think it makes us look weak.

چون فکر می‌کنیم که ما را ضعیف نشان می‌دهند.

I want to talk about fear, anxiety and self-doubt.

می‌خواهم درمورد ترس، اضطراب و کمبود اعتماد بنفس صحبت کنم.

Because if I wanted to really fully recover from my injury,

چون می‌خواستم واقعا و کاملا از این آسیب بهبود پیدا کنم،

I didn't just need to learn to walk and run again.

نمی‌خواستم فقط یاد بگیرم که چطور دوباره راه بروم و بدوم.

I also needed something to run towards,

من همچنین به چیزی نیاز داشتم که به سویش بدوم،

something to live for.

چیزی که برایش زندگی کنم.

After that first hazy conversation, in order to save my leg,

بعد از آن صحبت گیج کننده، برای نجات پایم،

the doctors actually removed part of my good thigh

پزشکان درواقع قسمتی از ران سالمم را برداشتند

and reattached it to my busted-up leg.

و آنرا به پای شکسته‌ام وصل کردند.

حالا، نمی‌دانستند که ماهیچه‌ام آن را می‌پذیرد یا نه،

Now, they didn't know if the muscle would take,

so after the surgery, every hour,

پس بعد از عمل، هر یک ساعت،

the doctors and nurses would come in,

دکتر‌ها و پرستاران می‌آمدند،

unwrap the wound,

بانداژ زخم را باز می‌کردند،

apply a gel and search for a heartbeat in the muscle.

ژلی را روی آن قرار می‌دادند و به دنبال نبضی در ماهیچه می‌گشتند.

Every time I would make them put up this big white sheet to block my vision,

هردفعه مجبورشان می‌کردم که ملافه‌ی بزرگ و سفیدی را بالا بکشند تا دید مرا کور کنند،

because from what I could tell, it wasn't a pretty sight.

چون تاجاییکه من می‌توانم بگویم، صحنه‌ی زیبایی نبود.

My leg was essentially a giant open wound.

پایم اساساً یک زخم باز بزرگ بود.

When the doctors and nurses were back there,

زمانی‌که پزشکان و پرستاران پشت ملافه بودند،

my wife would be back there with them trying to cheer me up.

همسرم هم پیش آنها بود و سعی می‌کرد به من امید دهد.

"It looks so good."

" به نظر خیلی خوب می‌آید.”

(Laughter)

(خنده)

"Babe, it's so cool."

“عزیزم، این خیلی باحاله.”

(Laughter)

(خنده)

There was no way she was going to get me to look down there.

امکان نداشت که همسرم بتواند مرا وا دارد که به پایم نگاه کنم.

The truth is, I couldn't bear to.

واقعیت این است که، نمی‌توانستم تحمل کنم.

Not because I couldn't stomach it,

نه به این خاطر که دلش را نداشتم،

but because I couldn't accept what had happened to me.

بلکه به این دلیل که نمی‌توانستم قبول کنم که چه بلایی سرم آمده است.

This went on for months.

این تا ماه‌ها ادامه داشت.

At the time I was wheelchair-bound,

زمانی که از ویلچیر استفاده می‌کردم،

at home, my wife had to be there for me every second of the day,

در خانه، همسرم مجبور بود هر ثانیه از روز کنارم باشد،

even helping me to go to the bathroom.

حتی در رفتن به دستشویی کمکم می‌کرد.

I spent most of my days sitting propped up on the couch just thinking,

بیشتر روزها به مبل تکیه می‌دادم و فقط فکر می‌کردم،

was I ever going to walk again?

آیا دوباره می‌توانم راه بروم؟

می‌توانم دوباره با بچه‌هایم پرتاب توپ بازی کنم؟

Play catch with my kids again?

Wrestle with them on the living room floor?

می‌توانم با آنها روی زمین پذیرایی کشتی بگیرم؟

All this for a stupid, meaningless game?

همه‌ی این اتفاقات به خاطر یک بازی بی‌معنی و احمقانه است؟

To that point, my life had been so big,

تا آن لحظه، زندگیم بزرگ بوده،

so full of possibility,

و پر از احتمالات،

but now it all seemed to be spiraling down,

اما حالا همه‌ی اینها به نظر در حال پیچ خوردن به پایین است،

like that fracture in my leg.

درست مثل شکستگی پایم.

And I'll be honest,

و باید صادق باشم که،

this wasn't the first time that my mind had been twisted up like that.

این اولین باری نبود که مغزم اینچنین پیچ خورده بود.

Let me tell you how my career started.

اجازه دهید بگویم که چگونه شغلم آغاز شد.

I was this nothing college recruit.

من فقط یک دانشجوی جدیدالورود بودم.

But in my last two years at school,

اما در دو سال آخر تحصیلم،

I played pretty well

خیلی خوب بازی کردم

and somehow catapulted up to be the first pick in the NFL draft.

و یک جورایی اولین انتخاب در لیگ فوتبال حرفه‌ای آمریکا شدم.

Over the course of a couple of months,

ظرف چند ماه،

I went from a guy most people hadn't even heard of

من از کسی که بیشتر مردم هیچ چیزی درموردش نمی‌دانستند

to the next great quarterback to the San Francisco 49ers.

تبدیل شدم به بازیکن بزرگ خط‌حمله بعدی در تیم سان فرانسیسکو ۴۹ها.

Joe Montana, Steve Young,

جو مونتانا، استیو یانگ،

me.

من.

I was a 20-year-old kid at the time,

آن موقع من یک بچه‌ی ۲۰ ساله بودم،

and I didn't handle that pressure well.

و من نتوانستم آن فشار را به خوبی مدیریت کنم.

I got really, really anxious.

خیلی خیلی زیاد مضطرب شدم.

Do I really belong here?

آیا من واقعا به اینجا تعلق دارم؟

How long until they find out I'm a fraud?

چقدر طول می‌کشد تا پی ببرند که من یک فریبکارم؟

The questions paralyzed me.

این سوالات من را فلج کرده بودند.

I was absolutely terrified to make mistakes,

کاملا از اینکه اشتباه کنم وحشت‌زده بودم،

and I was desperate for others' validation.

و تشنه‌ی تایید دیگران بودم.

It followed me around 24/7.

۲۴ ساعت روز و ۷ روز هفته این افکار همراهم بودند.

I got to where I couldn't eat before games,

به جایی رسیدم که قبل از مسابقات نمی‌توانستم چیزی بخورم،

I constantly felt nauseous.

دائماً حالت تهوع داشتم.

I'd be at the dinner table with my wife or some friends, and I just ...

سر میز شام کنار همسرم و یا چند‌تا از دوستانم بودم و من فقط...

I wasn't there.

آنجا نبودم.

To the outside world, I was playing this game I loved.

در دنیای بیرون، بازی‌ای را انجام می‌دادم که عاشقش بودم.

I'd achieved what millions of kids grow up dreaming about.

چیزی را به دست آورده بودم که رویای میلیون‌ها بچه است.

But in my mind, I was sinking like a stone.

اما در ذهنم، مثل یک سنگ درحال غرق شدن بودم.

It stayed that way for the better part of five years.

این حالت تا ۵ سال ادامه داشت.

I'd have some success,

موفقیت‌های زیادی به دست می‌آوردم،

but then I'd get injured or get a new coach.

اما بعد یا مصدوم می‌شدم و یا یک مربی جدید می‌گرفتم.

And the cycle would start over again.

و این چرخه دوباره از اول شروع می‌شد.

And then I got two key pieces of advice.

و بعد دو توصیه‌ی کلیدی بهم شد.

The first came in the form of a guy named Jim Harbaugh.

اولی‌اش از طرف مردی به نام جیم هاربا بود.

He was my coach at the time.

در آن زمان او مربی‌ام بود.

Now, what's best about coach Harbaugh is

حالا، چیزی که درمورد مربی هاربا خیلی عالی بود این بود که

he simply does not care what other people think about him.

او اصلا برایش اهمیت نداشت که مردم درموردش چه فکری می‌کنند.

He couldn't be more comfortable in his pleated khakis

او دیگر نمی‌توانست از این راحت‌تر باشد، با شلوار تا زده‌ی خاکی رنگ

and tucked-in sweatshirt.

و گرمکنی که داخل شلوارش می‌گذاشت.

(Laughter)

(خنده)

Now, coach Harbaugh used to tell the team the same thing

حالا، مربی هاربا عادت داشت که همیشه به تیم یک چیز بگوید

right before we would take the field on game day.

دقیقا قبل از اینکه روز مسابقه وارد زمین شویم.

He would say, "Play as hard as you can,

او می‌گفت: “با تمام وجود بازی کنید،

as fast as you can,

سریع باشید،

for as long as you can.

تا جایی‌که می‌توانید.

And don't worry."

و اصلا نگران نباشید.”

"Don't worry."

“نگران نباشید.”

It sounds simple, and it is,

به نظر ساده می‌آید، و ساده هم هست،

but I guess I didn't really believe it was possible

اما به نظرم واقعا باور نداشتم که این ممکن است.

until it came from somebody that I trusted.

تا اینکه از کسی که بهش اعتماد داشتم این را شنیدم.

Around the same time, I had a teammate named Blake Costanzo.

در همان زمان‌ها بود که من هم‌تیمی‌ای داشتم به نام بلیک کستانزو.

Blake was a linebacker who was a little nuts.

بلیک بازیکن دفاعی پشت خط بود و کمی هم دیوانه.

Before games,

قبل از مسابقات،

he would run around the locker room and he would get in everybody's face

دور رختکن می‌دوید و صورت همه را می‌گرفت

and he'd ask,

و می‌پرسید،

"Are you going to live today?

“می‌خواهی امروز را زندگی کنی؟

I'm going to live today, are you?"

من که می‌خواهم امروز را زندگی کنم، تو چی؟”

At first, I didn't get it.

اوایل، نمی‌فهمیدمش.

But then he started to win me over.

اما بعد موفق شد من را هم با خود همراه کند.

He was a guy who approached the game in the exact opposite way that I did.

او کسی بود که رویکردش نسبت به مسابقه درست برعکس رویکرد من بود.

He was taking the challenge head on.

او به سمت چالش می‌رفت.

He was fully present, right in the moment.

کاملا در لحظه حاضر بود.

Right in my face, just live.

درست جلوی صورت من، زندگی می‌کرد.

These ideas were a counterweight to all my doubts.

این نظر‌ها وزنه‌ی تعادلی بودند برای همه‌ی شک‌ها و شبهه‌هایم.

And wouldn't you know it?

و همانطور که حدس می‌زنید

I started playing better.

من شروع کردم به بهتر بازی کردن.

Started having fun again,

و دوباره شروع کردم به لذت بردن از بازی،

and we started winning.

و ما شروع کردیم به بردن.

For the rest of my career,

در ادامه‌ی کارم هم،

I would talk to a small group of teammates before games

با گروه‌ کوچکی از هم‌تیمی‌هایم قبل از مسابقات صحبت می‌کردم

and tell them some form of the same thing.

و جملاتی شبیه به همان جملات را به آنها می‌گفتم.

Just live.

در لحظه زندگی کن.

And even as I got traded twice

با اینکه دو بار در نقل و انتقالات قرار گرفتم

and replaced by a couple of great young quarterbacks,

و چند بازیکن خط حمله‌ی جوان و عالی جایم را گرفتند،

I stuck with that ethic.

اما به این آیین پایبند ماندم.

But when my leg got infected,

اما زمانی که ‍پایم عفونت کرد،

I completely lost that perspective.

این دیدگاه را کاملا فراموش کردم.

You might as well have taken that white sheet I was hiding behind

مي‌توانستيد حتي آن ملافه‌ی سفید را که پشتش قایم می‌شدم را بگیرید

and draped it over my face

و آن را روی صورتم بیندازید

because I wasn't really living.

چون من واقعا زندگی نمی‌کردم.

And once again, I needed somebody to help me snap out of it.

و بار دیگر، من به کسی نیاز داشتم تا کمکم کند و مرا از این حالت بیرون آورد.

That spring, I started rehabbing at a military facility

آن بهار، شروع کردم به ترمیم روحیه‌ی خود در یک موسسه‌ی نظامی

called the Center for the Intrepid.

به اسم مرکزی برای نترس‌ها.

Because while my injury was unheard of for a football player,

زیرا زمانی که مصدومیت من برای یک بازیکن فوتبال آمریکایی غیرمعمول بود،

it was eerily similar to that of our wounded warriors.

اما شدیدا به جراحات رزمنده‌ها شبیه بود.

Basically, my leg exploded like I stepped on an IED.

اساسا، پای من مانند کسی که پا روی بمب گذاشته منفجر شده بود.

Before I got down there, I'd watched hours and hours of videos

قبل از اینکه به این موسسه بیایم، ساعت‌ها ویدیو دیده بودم

of these double and triple amputees

از کسانی که دو یا سه عضو قطع شده دارند

and a lot of guys with injuries like mine

و آدم‌های زیادی با مصدومیت‌هایی شبیه به من

who were going on to the Paralympics

که به پارالمپیک رفته‌اند

or rejoining the Army Rangers or the Navy SEALs.

یا دوباره به تکاوران ارتش و یا نیروی دریایی آمریکا پیوسته‌اند.

I was in awe of them.

از دیدنشان شگفت‌زده بودم.

I wanted to be like them.

دوست داشتم مثل آنها باشم.

But one of my PTs, Johnny Owens, made sure I knew right away

اما یکی از فیزیوتراپ‌‌هایم، جانی اونس، مطمین شد که من حتما بدانم

it wasn't going to be easy to get back on my feet.

که سر پا شدنم آسان نخواهد بود.

Literally.

به معنای واقعی کلمه.

The first day I was down there,

اولين روزی که در آنجا بودم،

I was doing a balance exercise on my good leg

روی پای سالمم تمرین تعادل می‌کردم

and he just shoved me right in the chest.

و او به قفسه‌ی سینه‌ام ضربه‌ای زد و هلم داد.

"Come on, Alex."

" زود باش، الکس.”

Then he shoved me again.

بعد دوباره هلم داد.

"Come on, you can do better than that."

“زود باش، تو بهتر از اینها می‌توانی انجامش دهی.”

Then he did something that changed my recovery completely.

بعد او کاری کرد که روند بهبودی‌ام را به طور کامل عوض کرد.

He handed me a football.

او به من یک توپ فوتبال آمریکایی داد.

You see,

می‌دانید،

after spending years and years of my life with a football in my hands,

بعد از گذراندن سال‌های متمادی زندگی‌ام با توپ فوتبالی که در دستم بود،

I hadn't touched one for months since my injury.

توپی که از زمان مصدومیتم ماه‌ها بود آنرا لمس نکرده بودم.

It was like reattaching a lost limb.

مثل اتصال مجدد عضوی قطع شده بود.

He told me to throw from one knee.

بهم گفت که توپ را پرتاب کنم.

I zipped one to him.

من توپ را به سرعت به طرفش پرتاپ کردم.

A better kind of spiral.

نسخه‌ی بهتر حرکت مارپیچی.

From that point on, if you put a ball in my hands,

از آن موقع به بعد، اگر به من توپ فوتبالی می‌دادید،

I felt stronger.

احساس قدرت بیشتری می‌کردم.

I did my exercises better.

تمریناتم را بهتر انجام می‌دادم.

I can't explain it, but I felt lighter.

نمی‌توانم توضیحش دهم، اما احساس سبکی می‌کردم.

I felt alive.

احساس سرزندگی می‌کردم.

After that first visit,

بعد از اولین ملاقات،

I felt like I had permission to dream again.

احساس می‌کردم این اجازه بهم داده شده که دوباره رویایم را دنبال کنم.

I thought about getting back out onto the field.

به برگشتن به زمین فوتبال فکر می‌کردم.

If I make it back, great,

اگر توانستم برگردم، که عالی است،

if I don't, who cares,

اگر هم نه، اهمیتی ندارد،

at least I was living for something.

حداقل هدفی برای زندگی کردن داشتم.

And that's the mentality that carried me through my recovery.

و این ذهنیت بود که مرا به بهبودی رساند.

Through numerous setbacks, both physically and mentally,

در میان تمام مشکلات جسمی و روحی،

I eventually got cleared by the doctors.

نهایتا پزشکان مرا از خطر نجات دادند.

I actually made the roster.

درواقع لیستی از کارهایی که باید انجام دهم به من داده شد.

And then, 693 days after my injury,

و ۶۹۳ روز بعد از مصدومیتم،

I got the call to put on my helmet

با من تماس گرفتند تا کلاهم را به سر کنم

and take my first snap in a game.

و اولین پرتابم را در یک بازی داشته باشم.

Now, I wish I could tell you that the crowd went wild,

حالا، کاش می‌توانستم به شما بگویم که جمعیت از دیدنم دیوانه شد،

but there was basically nobody there because of COVID.

اما عملا کسی آنجا نبود به خاطر کووید.

(Laughter)

(خنده)

And still, running onto that field,

و با این حال، با دویدن در آن زمین،

I had so many mixed emotions.

مجموعه‌ای از احساسات را تجربه کردم.

What a rush.

چقدر سریع.

But to be honest,

اما صادقانه،

I was absolutely terrified.

من وحشت کرده بودم.

Practice was one thing, but a real game?

تمرین یک طرف ماجرا بود، اما مسابقه‌ی واقعی؟

Was my leg going to hold up?

پایم می‌توانست دوام بیاورد؟

I found out on the third snap

متوجه شدم که در پرتاب سومم

when this huge defender launched himself onto my back,

وقتی مدافع قوی هیکل روی کمرم قرار گرفت،

I tried to take a few steps, but I went down.

سعی کردم چند قدم بردارم، اما افتادم.

It's still the most liberating feeling in my life,

اما هنوز رها‌بخش‌ترین احساس تمام عمرم بود،

getting back up, knowing that I'm OK.

برگشتن به زمین، دانستن این که حالم خوب است.

I'm proud that I made it back out onto the field,

افتخار می‌کنم که توانستم به زمین برگردم،

but I'm more proud of what got me there.

اما بیشتر از آن به چیزی افتخار می‌کنم که مرا به آنجا رساند.

Not the physical journey, but the mental one.

آن چیز مسیر جسمانی نبود، بلکه مسیر روحی بود.

I've learned that so much of the anxiety that holds us back in life,

یاد گرفتم که این همه اضطرابی که ما را در زندگی عقب نگه می‌دارد،

it's self-inflicted.

توسط خودمان انجام می‌شود.

We make it worse on ourselves.

ما خودمان آنرا بد‌تر می‌کنیم.

And it's OK if we need somebody to help us snap out of it.

و اشکالی ندارد اگر به کسی نیاز داشته باشیم که ما را از آن بیرون بکشد.

For me, that was my wife,

برای من، آن فرد همسرم بود،

a military guy,

یک فرد نظامی بود،

a maniac linebacker

یک بازیکن دفاعی دیوانه

or an eccentric coach.

یا یک مربی عجیب و غریب.

They taught me that I had to see my fears for what they are.

آنها به من آموختند که من باید ترس‌هایم را همانطور که هستند ببینم.

And that's why, looking back,

و به همین دلیل است که، وقتی به عقب نگاه می‌کنم،

I know that my recovery didn't actually start when Johnny shoved me in the chest.

می‌دانم که بهبودی‌ام درواقع زمانی که جانی هلم داد شروع نشد.

First, I had to pull back that white sheet.

ابتدا، باید آن ملافه‌ی سفید را کنار می‌زدم.

For weeks and weeks, I'd been hearing my wife tell me how great it looked.

هفته‌ها و هفته‌ها، از همسرم می‌شنیدم که می‌گفت چقدر پایم عالی شده است.

She helped me get to that point.

او کمکم کرد که به آن نقطه برسم.

I was ready.

من آماده بودم.

And when I finally did it,

و زمانی که بالاخره انجامش دادم،

it looked way worse than I had expected.

بدتر از چیزی که انتظارش را داشتم شده بود.

(Laughter)

(خنده)

What I saw was not cool.

چیزی که دیدم اصلا خوب نبود.

It was grotesque.

منزجر‌کننده بود.

Mangled and deformed.

له شده و بدشکل بود.

All kinds of purple and blue and red.

پر از بنفشی و آبی و قرمزی بود.

Fair warning, these pictures are a little graphic.

هشدار، این تصاویر کمی ناراحت‌کننده هستند.

But my leg went from this,

اما پایم از این،

the black is the dead tissue,

قسمت سیاه بافت مرده است،

to this.

رسید به این.

And this.

و این.

And this.

و این.

Before it could get rebuilt.

قبل از این که ترمیم شود.

But I saw my leg for what it was.

اما من پایم را همانطور که هست می‌بینم.

And it was mine.

و این پای من است.

These days,

این روز‌ها،

I've come a long way with this guy.

من راه زیادی را با این رفیق طی کرده‌ام.

(Applause)

(تشویق)

This thing that once represented everything I feared,

این چیزی که زمانی تمام ترس‌هایم را نمایان می‌کرد،

everything I had lost,

تمام چیز‌هایی که از دست داده بودم،

it's probably the thing I'm most proud of in my life

احتمالا تنها چیزیست که در زندگی‌ام خیلی بهش افتخار می‌کنم

outside of my wife and kids.

به جز همسر و بچه‌هایم.

So, yeah, I guess she was right, it is pretty cool.

پس، آره، به نظرم همسرم راست می‌گفت، پایم خیلی باحاله.

(Laughter)

(خنده)

These scars,

این جای زخم‌ها،

they're not just a reminder of everything I've been through,

فقط یادآوری مشکلاتی که از سر گذراندم نیستند،

but more so, everything that's in front of me.

بیشتر از آن، یادآور فرصت‌هایی هستند که پیش رویم قرار دارند.

They stare me in my face.

این فرصت‌ها درست به من خیره شده‌اند.

Challenging me to be myself.

من را به چالش می‌کشند که خودم باشم.

To help others out of their own spirals when I can.

که هروقت توانستم به دیگران کمک کنم از مارپیچ خود بیرون آیند.

Now, you might not have a leg that looks like this.

حالا، ممکن است شما پایی شبیه به این نداشته باشید.

But I’ll bet you’ve got some scars.

اما شرط می‌بندم که جای زخم‌هایی دارید.

And my hope for you is this.

و آرزویم برای شما این است.

Look at them.

که نگاهشان کنید.

Own them.

آن‌ها را بپذیرید.

They're the best reminder you'll ever have that there's a whole world out there.

آنها بهترین یادآور این هستند که یک دنیای کامل آن بیرون وجود دارد.

And we've got a whole lot of living left to do.

و ما کلی زندگی نکرده داریم که باید انجام دهیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)