Alex Smith: An NFL quarterback on overcoming setbacks and self-doubt | TED

Translator: nithesh kumar Reviewer: Tharique Azeez

I wake up in a hospital bed

நான் மருத்துவமனை படுக்கையில் எழுந்திருக்கிறேன்

and I'm surrounded by doctors.

நான் மருத்துவர்களால் சூழப்பட்டிருக்கிறேன்.

Everything is hazy.

எல்லாம் மூடுபனி.

I've been in and out of consciousness for over a week.

நான் உள்ளேயும் வெளியேயும் இருந்தேன் ஒரு வாரத்திற்கும் மேலாக உணர்வு.

The doctors are telling me that I have a bad infection in my leg.

மருத்துவர்கள் என்னிடம் சொல்கிறார்கள் என் காலில் மோசமான தொற்று உள்ளது.

They say that they've operated eight times already.

அவர்கள் அறுவை சிகிச்சை செய்ததாக கூறுகிறார்கள் ஏற்கனவே எட்டு முறை.

They say that at one point my fever spiked

ஒரு கட்டத்தில் என் காய்ச்சல் அதிகரித்தது என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்

and my immune system started attacking my body.

மற்றும் என் நோயெதிர்ப்பு அமைப்பு என் உடலை தாக்க தொடங்கியது.

I went septic and almost died.

நான் செப்டிக் சென்று கிட்டத்தட்ட இறந்துவிட்டேன்

And then one of the doctors says this:

பின்னர் மருத்துவர் ஒருவர் இவ்வாறு கூறுகிறார்:

"As we speak, flesh-eating bacteria is crawling up your leg.

நாம் பேசும்போது, சதை உண்ணும் பாக்டீரியா உங்கள் காலை ஊர்ந்து செல்கிறது.

It's getting closer to your vital organs every minute."

இது ஒவ்வொரு நிமிடமும் உங்கள் முக்கிய உறுப்புகளை நெருங்குகிறது”

Good morning to you, too, doctor.

உங்களுக்கும் காலை வணக்கம், டாக்டர்

(Laughter)

(சிரிப்பு)

Let me back up.

என்னை மீண்டும் எழுப்புங்கள்.

I'm a professional football player.

நான் ஒரு தொழில்முறை கால்பந்து வீரர்.

I played quarterback.

நான் குவாட்டர்பேக் விளையாடினேன்.

And two weeks earlier, two defenders,

இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு, இரண்டு பாதுகாவலர்கள்,

almost 500 pounds of muscle,

கிட்டத்தட்ட 500 பவுண்டுகள் தசை

crushed me at the same time.

அதே நேரத்தில் என்னை நசுக்கியது.

It sounds scary, but honestly, it's pretty normal in my line of work.

இது பயமாக இருக்கிறது, ஆனால் நேர்மையாக,என் வேலை வரிசையில் இது மிகவும் சாதாரணமானது.

This time, though,

இந்த முறை, எனினும்,

my leg was bending where it shouldn't.

என் கால் கூடாத இடத்தில் வளைந்து கொண்டிருந்தது.

I had what they call a compound spiral fracture,

அவர்கள் அழைப்பது என்னிடம் இருந்தது ஒரு கூட்டு சுழல் முறிவு,

which means that my leg was twisted and snapped diagonally,

அதாவது என் கால் முறுக்கப்பட்டிருந்தது மற்றும் குறுக்காக வெட்டப்பட்டது,

kind of like a corkscrew.

ஒரு கார்க் ஸ்க்ரூ போன்றது.

And yes, it's as painful as it sounds.

ஆம், அது ஒலிப்பது போல் வேதனையாக இருக்கிறது

I knew right there on the field that my season was done.

களத்தில் எனக்குத் தெரியும் என் சீசன் முடிந்தது என்று.

What took me a little longer to figure out

என்ன என்பதை அறிய எனக்கு சிறிது நேரம் பிடித்தது

was that my life was about to change forever.

அது என் வாழ்க்கையாக இருந்தது என்றென்றும் மாறவிருந்தது.

Two years after that gruesome injury,

கொடூரமான காயத்திற்கு இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு,

I actually ran back out onto that field and led my team to the playoffs.

நான் உண்மையில் அந்த களத்திற்கு திரும்பி ஓடினேன்

மற்றும் எனது அணியை பிளேஆஃப்களுக்கு அழைத்துச் சென்றது.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

ஆனால் நான் இன்று என்ன பேச விரும்புகிறேன் சில எழுச்சியூட்டும் மறுபயன்பாட்டு கதை அல்ல

But what I want to talk about today isn't some rousing comeback story

where the crowd chants my name.

அங்கு கூட்டம் என் பெயரை உச்சரிக்கிறது.

I want to talk about the stuff that happens out of you.

நான் விஷயங்களைப் பற்றி பேச விரும்புகிறேன் அது உங்களிடமிருந்து நடக்கிறது.

The stuff that athletes like me don't want to discuss

விளையாட்டு வீரர்கள் என்னை விரும்புகிறார்கள் விவாதிக்க விரும்பவில்லை

because we think it makes us look weak.

ஏனென்றால் அது நம்மை பலவீனமாக ஆக்குகிறது என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம்

I want to talk about fear, anxiety and self-doubt.

நான் பயத்தைப் பற்றி பேச விரும்புகிறேன், கவலை மற்றும் சுய சந்தேகம்.

Because if I wanted to really fully recover from my injury,

ஏனென்றால் நான் உண்மையிலேயே முழுமையாக விரும்பினால் என் காயத்திலிருந்து மீண்டு,

I didn't just need to learn to walk and run again.

நான் கற்கத் தேவையில்லை நடக்க மற்றும் மீண்டும் ஓட.

I also needed something to run towards,

எனக்கும் ஓட ஏதாவது தேவைப்பட்டது,

something to live for.

வாழ ஏதாவது

After that first hazy conversation, in order to save my leg,

முதல் மங்கலான உரையாடலுக்குப் பிறகு, என் காலை காப்பாற்றுவதற்காக,

the doctors actually removed part of my good thigh

மருத்துவர்கள் உண்மையில் அகற்றப்பட்டனர் என் நல்ல தொடையின் ஒரு பகுதி

and reattached it to my busted-up leg.

மேலும் அதை என் பழுதடைந்த காலில் மீண்டும் இணைத்தேன்.

Now, they didn't know if the muscle would take,

இப்போது, அவர்களுக்கு தெரியாது தசை எடுத்தால்,

so after the surgery, every hour,

அறுவை சிகிச்சைக்குப் பிறகு, ஒவ்வொரு மணி நேரமும்,

the doctors and nurses would come in,

மருத்துவர்கள் மற்றும் செவிலியர்கள் உள்ளே வருவார்கள்,

unwrap the wound,

காயத்தை அவிழ்த்து,

apply a gel and search for a heartbeat in the muscle.

ஜெல் தடவி தேடுங்கள் தசையில் இதயத்துடிப்புக்காக

Every time I would make them put up this big white sheet to block my vision,

ஒவ்வொரு முறையும் நான் அவற்றை வைக்கச் செய்வேன்

இந்த பெரிய வெள்ளை தாள் என் பார்வையை தடுக்க

because from what I could tell, it wasn't a pretty sight.

ஏனென்றால் நான் என்ன சொல்ல முடியும், அது ஒரு அழகான பார்வை இல்லை.

My leg was essentially a giant open wound.

என் கால் அடிப்படையில் ஒரு பெரிய திறந்த காயம்.

எப்போது மருத்துவர்கள் மற்றும் செவிலியர்கள் மீண்டும் அங்கு இருந்தனர்,

When the doctors and nurses were back there,

my wife would be back there with them trying to cheer me up.

என் மனைவி அவர்களுடன் திரும்பி வருவாள் என்னை உற்சாகப்படுத்த முயற்சிக்கிறது.

"It looks so good."

“இது மிகவும் நன்றாக இருக்கிறது.”

(சிரிப்பு)

(Laughter)

"Babe, it's so cool."

“அன்பே, மிகவும் அருமையாக இருக்கிறது.”

(Laughter)

(சிரிப்பு)

There was no way she was going to get me to look down there.

அவள் போக வழியில்லை என்னை அங்கே கீழே பார்க்க வைப்பதற்கு.

The truth is, I couldn't bear to.

உண்மை, என்னால் தாங்க முடியவில்லை.

Not because I couldn't stomach it,

என்னால் அதை வயிற்றில் பிடிக்க முடியவில்லை என்பதால் அல்ல,

but because I couldn't accept what had happened to me.

ஆனால் என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை எனக்கு என்ன ஆனது.

This went on for months.

இது பல மாதங்கள் தொடர்ந்தது.

At the time I was wheelchair-bound,

அந்த நேரத்தில் நான் சக்கர நாற்காலியில் இருந்தேன்,

at home, my wife had to be there for me every second of the day,

வீட்டில், என் மனைவி எனக்காக இருக்க வேண்டும் நாளின் ஒவ்வொரு நொடியும்,

even helping me to go to the bathroom.

எனக்கு குளியலறைக்கு செல்ல கூட உதவுகிறது.

I spent most of my days sitting propped up on the couch just thinking,

நான் எனது பெரும்பாலான நாட்களை உட்கார்ந்தே

கழித்தேன் யோசித்துக்கொண்டே படுக்கையில் சாய்ந்து,

was I ever going to walk again?

நான் மீண்டும் நடக்கப் போகிறேனா?

Play catch with my kids again?

என் குழந்தைகளுடன் மீண்டும் விளையாடுவதா?

Wrestle with them on the living room floor?

அவர்களுடன் மல்யுத்தம் வாழ்க்கை அறை தரையில்?

All this for a stupid, meaningless game?

முட்டாள்தனமான, அர்த்தமற்ற விளையாட்டுக்காக இதெல்லாம்?

To that point, my life had been so big,

அந்த நேரத்தில், என் வாழ்க்கை மிகவும் பெரியதாக இருந்தது,

so full of possibility,

சாத்தியம் நிறைந்தது,

but now it all seemed to be spiraling down,

ஆனால் இப்போது எல்லாம் தோன்றியது கீழே சுழன்று கொண்டிருக்க,

like that fracture in my leg.

என் காலில் எலும்பு முறிவு போன்றது.

And I'll be honest,

நான் நேர்மையாக இருப்பேன்,

this wasn't the first time that my mind had been twisted up like that.

இது என் மனதுக்கு முதல் முறை அல்ல அப்படி திரிக்கப்பட்டிருந்தது.

Let me tell you how my career started.

என் தொழில் எப்படி தொடங்கியது என்று சொல்கிறேன்.

I was this nothing college recruit.

நான் இது ஒன்றும் கல்லூரி ஆட்சேர்ப்பு இல்லை.

But in my last two years at school,

ஆனால் எனது கடந்த இரண்டு வருட பள்ளியில்,

I played pretty well

நான் நன்றாக விளையாடினேன்

and somehow catapulted up to be the first pick in the NFL draft.

மற்றும் எப்படியோ மூடிமறைத்தது என்எப்எல் வரைவில் முதல் தேர்வு

ஓரிரு மாதங்களில்,

Over the course of a couple of months,

நான் பெரும்பாலான மனிதர்களிடமிருந்து சென்றேன் கூட கேள்விப்படவில்லை

I went from a guy most people hadn't even heard of

to the next great quarterback to the San Francisco 49ers.

அடுத்த பெரிய காலாண்டுக்கு சான் பிரான்சிஸ்கோ 49ers க்கு.

Joe Montana, Steve Young,

ஜோ மொன்டானா, ஸ்டீவ் யங்

me.

என்னை.

I was a 20-year-old kid at the time,

அப்போது நான் 20 வயது குழந்தையாக இருந்தேன்

and I didn't handle that pressure well.

நான் அந்த அழுத்தத்தை நன்றாக கையாளவில்லை.

I got really, really anxious.

நான் உண்மையில் மிகவும் கவலையடைந்தேன்.

Do I really belong here?

நான் உண்மையில் இங்கு சேர்ந்தவனா?

How long until they find out I'm a fraud?

நான் ஒரு மோசடி செய்பவர் என்று அவர்கள் கண்டுபிடிக்கும் வரை?

The questions paralyzed me.

கேள்விகள் என்னை முடக்கியது.

I was absolutely terrified to make mistakes,

நான் முற்றிலும் பயந்தேன் தவறுகள் செய்ய,

and I was desperate for others' validation.

மற்றும் நான் விரக்தியடைந்தேன் மற்றவர்களின் சரிபார்ப்புக்காக.

It followed me around 24/7.

இது 24/7 இல் என்னைப் பின்தொடர்ந்தது.

I got to where I couldn't eat before games,

நான் சாப்பிட முடியாத இடத்திற்கு வந்தேன் விளையாட்டுக்கு முன்,

I constantly felt nauseous.

நான் தொடர்ந்து குமட்டலை உணர்ந்தேன்.

I'd be at the dinner table with my wife or some friends, and I just ...

நான் என் மனைவியுடன் இரவு உணவு மேஜையில் இருப்பேன் அல்லது சில நண்பர்கள், நான் ...

I wasn't there.

நான் அங்கு இல்லை.

To the outside world, I was playing this game I loved.

வெளி உலகிற்கு, நான் விரும்பிய இந்த விளையாட்டை விளையாடினேன்.

I'd achieved what millions of kids grow up dreaming about.

மில்லியன் கணக்கான குழந்தைகளை நான் அடைந்தேன் கனவு கண்டு வளருங்கள்.

But in my mind, I was sinking like a stone.

ஆனால் என் மனதில், நான் ஒரு கல் போல மூழ்கினேன்.

It stayed that way for the better part of five years.

அது அப்படியே தங்கியது ஐந்து வருடங்களின் சிறந்த பகுதிக்கு.

I'd have some success,

நான் ஓரளவு வெற்றியடைவேன்,

but then I'd get injured or get a new coach.

ஆனால் நான் காயமடைவேன் அல்லது ஒரு புதிய பயிற்சியாளரைப் பெறுங்கள்.

And the cycle would start over again.

சுழற்சி மீண்டும் தொடங்கும்.

And then I got two key pieces of advice.

பின்னர் எனக்கு இரண்டு முக்கிய ஆலோசனைகள் கிடைத்தன.

The first came in the form of a guy named Jim Harbaugh.

முதலில் ஒரு பையன் வடிவில் வந்தது ஜிம் ஹார்பாக் என்று பெயரிடப்பட்டது.

He was my coach at the time.

அந்த நேரத்தில் அவர் என் பயிற்சியாளர்.

Now, what's best about coach Harbaugh is

இப்போது, பயிற்சியாளர் ஹர்பாக் பற்றி சிறந்தது

he simply does not care what other people think about him.

அவர் வெறுமனே கவலைப்படவில்லைமற்றவர்கள் அவரைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள்.

He couldn't be more comfortable in his pleated khakis

அவர் வசதியாக இருக்க முடியாது அவரது நெளிந்த காக்கிகளில்

and tucked-in sweatshirt.

மற்றும் வியர்வை சட்டை.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

Now, coach Harbaugh used to tell the team the same thing

இப்போது, பயிற்சியாளர் ஹர்பாக் அணியினருக்கும் அதையேதான் சொல்வார்கள்

right before we would take the field on game day.

நாங்கள் எடுக்கும் முன் விளையாட்டு நாளில் களம்.

He would say, "Play as hard as you can,

அவர், “உங்களால் முடிந்தவரை கடினமாக விளையாடுங்கள்,

as fast as you can,

உங்களால் முடிந்தவரை,

for as long as you can.

உங்களால் முடிந்தவரை.

And don't worry."

மேலும் கவலைப்படாதே. ”

"Don't worry."

“கவலைப்படாதே.”

It sounds simple, and it is,

இது எளிமையாகத் தெரிகிறது, அது,

ஆனால் நான் உண்மையில் இல்லை என்று நினைக்கிறேன்அது சாத்தியம் என்றுநம்புகிறேன்

but I guess I didn't really believe it was possible

until it came from somebody that I trusted.

அது யாரிடமிருந்தோ வரும் வரை நான் நம்பினேன்.

Around the same time, I had a teammate named Blake Costanzo.

ஏறக்குறைய அதே நேரத்- தில், எனக்கு ஒரு தோழர்

இருந்தா ர்பிளேக் கோஸ்டன்ஸோ என்று பெயரிடப்பட்டது.

Blake was a linebacker who was a little nuts.

பிளேக் ஒரு வரிசையாக இருந்தார் கொஞ்சம் கொட்டையாக இருந்தவர்.

Before games,

விளையாட்டுகளுக்கு முன்,

அவர் லாக்கர் அறையைச் சுற்றி ஓடுவார் மேலும் அவர் அனைவரின் முகத்திலும் வருவார்

he would run around the locker room and he would get in everybody's face

and he'd ask,

அவர் கேட்பார்,

"Are you going to live today?

“நீங்கள் இன்று வாழப் போகிறீர்களா?

I'm going to live today, are you?"

நான் இன்று வாழப் போகிறேன், நீங்கள்? ”

At first, I didn't get it.

முதலில், எனக்கு அது கிடைக்கவில்லை.

But then he started to win me over.

ஆனால் பின்னர் அவர் என்னை வெல்லத் தொடங்கினார்.

He was a guy who approached the game in the exact opposite way that I did.

அவர் விளையாட்டை அணுகிய ஒரு பையன் நான் செய்த சரியான எதிர் வழியில்.

He was taking the challenge head on.

அவர் சவாலை நேரடியாக எடுத்துக்கொண்டார்.

He was fully present, right in the moment.

அவர் சரியான நேரத்தில் முழுமையாக இருந்தார்.

Right in my face, just live.

என் முகத்தில், வாழ்க.

These ideas were a counterweight to all my doubts.

இந்த யோசனைகள் எதிர் எடை கொண்டவை என் எல்லா சந்தேகங்களுக்கும்.

And wouldn't you know it?

அது உங்களுக்குத் தெரியாதா?

I started playing better.

நான் சிறப்பாக விளையாட ஆரம்பித்தேன்.

Started having fun again,

மீண்டும் வேடிக்கை பார்க்கத் தொடங்கியது,

and we started winning.

நாங்கள் வெல்ல ஆரம்பித்தோம்.

For the rest of my career,

என் வாழ்நாள் முழுவதும்,

I would talk to a small group of teammates before games

நான் ஒரு சிறிய குழுவுடன் பேசுவேன் விளையாட்டுகளுக்கு முன் சக வீரர்கள்

and tell them some form of the same thing.

அதே விஷயத்தின் சில வடிவங்களை அவர்களிடம் சொல்லுங்கள்.

Just live.

வாழ்.

And even as I got traded twice

நான் இரண்டு முறை வர்த்தகம் செய்தாலும் கூட

and replaced by a couple of great young quarterbacks,

மற்றும் ஒரு ஜோடி பதிலாக பெரிய இளம் காலாண்டுகள்,

I stuck with that ethic.

நான் அந்த நெறிமுறையில் ஒட்டிக்கொண்டேன்.

But when my leg got infected,

ஆனால் என் காலில் தொற்று ஏற்பட்டபோது,

I completely lost that perspective.

அந்த கண்ணோட்டத்தை நான் முழுமையாக இழந்துவிட்டேன்.

You might as well have taken that white sheet I was hiding behind

நீங்களும் எடுத்திருக்கலாம் அந்த வெள்ளைத் தாளை நான் மறைத்து வைத்திருந்தேன்

and draped it over my face

மற்றும் அதை என் முகத்தில் பூசினேன்

because I wasn't really living.

ஏனென்றால் நான் உண்மையில் வாழவில்லை.

And once again, I needed somebody to help me snap out of it.

மீண்டும், எனக்கு ஒருவர் தேவைப்பட்டார் அதிலிருந்து வெளியேற எனக்கு உதவ.

That spring, I started rehabbing at a military facility

அந்த வசந்த காலத்தில், நான் மறுசீர- மைக்க ஆரம்பித்தேன் ஒரு இராணுவ வசதியில்

called the Center for the Intrepid.

நடுநிலை மையம் என்று அழைக்கப்படுகிறது.

Because while my injury was unheard of for a football player,

ஏனெனில் என் காயம் கேட்கப்படாத போது ஒரு கால்பந்து வீரருக்கு,

அது அதிரடியாக ஒத்திருந்தது எங்கள் காயமடைந்த வீரர்கள்.

it was eerily similar to that of our wounded warriors.

Basically, my leg exploded like I stepped on an IED.

அடிப்படையில், என் கால் வெடித்தது நான் ஒரு IED ஐ மிதித்தது போல.

நான் அங்கு இறங்கும் முன், நான் பார்த்தேன் மணிநேரம் மற்றும் மணிநேர வீடியோக்கள்

Before I got down there, I'd watched hours and hours of videos

of these double and triple amputees

இந்த இரட்டை மற்றும் மூன்று ஆம்பியூட்டிகள்

and a lot of guys with injuries like mine

என்னுடையது போன்ற காயங்களுடன் நிறைய பேர்

who were going on to the Paralympics

பாராலிம்பிக்கிற்கு சென்று கொண்டிருந்தவர்கள்

or rejoining the Army Rangers or the Navy SEALs.

அல்லது ஆர்மி ரேஞ்சர்ஸில் மீண்டும் சேருதல் அல்லது கடற்படை சீல்கள்.

I was in awe of them.

நான் அவர்களைப் பார்த்து பயந்தேன்.

I wanted to be like them.

நான் அவர்களைப் போல இருக்க விரும்பினேன்.

ஆனால் என் PT களில் ஒருவரான ஜானி ஓவன்ஸ், எனக்கு உடனே தெரியும் என்பதை உறுதி செய்தேன்

But one of my PTs, Johnny Owens, made sure I knew right away

it wasn't going to be easy to get back on my feet.

அது எளிதாக இருக்கப் போவதில்லை என் காலில் திரும்ப.

Literally.

உண்மையாகவே.

The first day I was down there,

நான் அங்கு சென்ற முதல் நாள்,

I was doing a balance exercise on my good leg

நான் ஒரு சமநிலை செய்து கொண்டிருந்தேன் என் நல்ல காலில் உடற்பயிற்சி

and he just shoved me right in the chest.

அவர் என்னை மார்பில் தள்ளினார்.

"Come on, Alex."

Then he shoved me again.

“வாருங்கள், அலெக்ஸ்.”

பின்னர் அவர் என்னை மீண்டும் தள்ளினார்.

"Come on, you can do better than that."

“வா, அதைவிட உன்னால் சிறப்பாக செய்ய முடியும்.”

Then he did something that changed my recovery completely.

பின்னர் அவர் ஏதாவது செய்தார் அது என் மீட்பை முற்றிலும் மாற்றியது.

He handed me a football.

அவர் எனக்கு ஒரு கால்பந்து கொடுத்தார்.

You see,

நீங்கள் பார்க்கிறீர்கள்,

after spending years and years of my life with a football in my hands,

ஆண்டுகள் மற்றும் ஆண்டு- கள் செலவழித்த பிறகு

என் வாழ்க்கையில் ஒரு கால்பந்துடன் என் வாழ்க்கை,

I hadn't touched one for months since my injury.

நான் ஒன்றைத் தொடவில்லை என் காயத்திலிருந்து பல மாதங்கள்.

It was like reattaching a lost limb.

அது ஒரு இழந்த உறுப்பை மீண்டும் இணைப்பது போல் இருந்தது.

He told me to throw from one knee.

அவர் என்னை ஒரு முழங்காலில் இருந்து வீசச் சொன்னார்.

I zipped one to him.

நான் அவரிடம் ஒன்றை ஜிப் செய்தேன்.

A better kind of spiral.

ஒரு சிறந்த வகையான சுழல்.

From that point on, if you put a ball in my hands,

அந்த இடத்திலிருந்து, நீங்கள் என் கையில் ஒரு பந்தை வைத்தால்,

I felt stronger.

நான் வலுவாக உணர்ந்தேன்.

I did my exercises better.

நான் என் பயிற்சிகளை சிறப்பாக செய்தேன்.

என்னால் அதை விளக்க முடியவில்லை, ஆனால் நான் லேசாக உணர்ந்தேன்.

I can't explain it, but I felt lighter.

I felt alive.

நான் உயிருடன் உணர்ந்தேன்.

After that first visit,

முதல் வருகைக்குப் பிறகு,

I felt like I had permission to dream again.

எனக்கு அனுமதி இருப்பதாக உணர்ந்தேன் மீண்டும் கனவு காண.

I thought about getting back out onto the field.

நான் திரும்பி வருவது பற்றி யோசித்தேன் களத்திற்கு வெளியே.

If I make it back, great,

நான் அதை மீண்டும் செய்தால், சிறந்தது,

if I don't, who cares,

நான் இல்லையென்றால், யார் கவலைப்படுவார்கள்

at least I was living for something.

குறைந்தபட்சம் நான் எதையாவது வாழ்ந்துகொண்டிருந்தேன்

And that's the mentality that carried me through my recovery.

அது தான் மனநிலை அது என் மீட்பு மூலம் என்னை கொண்டு சென்றது.

Through numerous setbacks, both physically and mentally,

பல பின்னடைவுகள் மூலம், உடல் மற்றும் மனரீதியாக,

I eventually got cleared by the doctors.

நான் இறுதியில் மருத்துவர்களால் விடுவிக்கப்பட்டேன்.

I actually made the roster.

நான் உண்மையில் பட்டியலை உருவாக்கினேன்.

And then, 693 days after my injury,

பின்னர், என் காயத்திற்கு 693 நாட்களுக்குப் பிறகு,

I got the call to put on my helmet

என் ஹெல்மெட் போட எனக்கு அழைப்பு வந்தது

and take my first snap in a game.

ஒரு விளையாட்டில் எனது முதல் புகைப்படத்தை எடுக்கவும்.

Now, I wish I could tell you that the crowd went wild,

இப்போது, நான் உங்களுக்கு சொல்ல விரும்புகிறேன் கூட்டம் காட்டுக்கு சென்றது,

but there was basically nobody there because of COVID.

ஆனால் அடிப்படையில் யாரும் இல்லை அங்கு கோவிட் காரணமாக.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

And still, running onto that field,

இன்னும், அந்த மைதானத்தில் ஓடுகிறேன்,

I had so many mixed emotions.

எனக்கு பல கலவையான உணர்ச்சிகள் இருந்தன.

What a rush.

என்ன அவசரம்.

But to be honest,

ஆனால் நேர்மையாக இருக்க,

I was absolutely terrified.

நான் முற்றிலும் பயந்தேன்.

Practice was one thing, but a real game?

பயிற்சி ஒரு விஷயம், ஆனால் ஒரு உண்மையான விளையாட்டு?

Was my leg going to hold up?

என் கால் தாங்குமா?

I found out on the third snap

மூன்றாவது புகைப்படத்தில் நான் கண்டுபிடித்தேன்

when this huge defender launched himself onto my back,

இந்த பெரிய பாதுகாவலர் போது என்னை என் முதுகில் ஏற்றி,

I tried to take a few steps, but I went down.

நான் சில படிகள் எடுக்க முயற்சித்தேன், ஆனால் நான் கீழே சென்றேன்.

It's still the most liberating feeling in my life,

இது இன்னும் மிகவும் விடுதலையாக இருக்கிறது என் வாழ்க்கையில் உணர்வு,

getting back up, knowing that I'm OK.

நான் நலமாக இருக்கிறேன் என்று தெரிந்தும் எழுந்து

I'm proud that I made it back out onto the field,

நான் அதை மீண்டும் செய்ததில் பெருமைப்படுகிறேன் களத்திற்கு வெளியே,

but I'm more proud of what got me there.

ஆனால் என்னை அங்கு அழைத்துச் சென்றதில் நான் மிகவும் பெருமைப்படுகிறேன்.

Not the physical journey, but the mental one.

உடல் பயணம் அல்ல, ஆனால் மனநிலை.

I've learned that so much of the anxiety that holds us back in life,

மிகுந்த கவலையை நான் கற்றுக்கொண்டேன்அது வா- ழ்க்கையில் நம்மைத் தடுத்து நிறுத்துகிறது,

it's self-inflicted.

அது சுயமாக ஏற்படுத்தப்பட்டது.

We make it worse on ourselves.

நாங்கள் அதை நாமே மோசமாக்குகிறோம்.

And it's OK if we need somebody to help us snap out of it.

எங்களுக்கு யாராவது தேவைப்பட்டால் பரவாயி- ல்லை அதிலிருந்து வெளியேற எங்களுக்கு உதவ.

For me, that was my wife,

என்னைப் பொறுத்தவரை அது என் மனைவி,

a military guy,

ஒரு இராணுவ பையன்,

a maniac linebacker

ஒரு வெறி பிடித்த பின்வாங்குபவர்

or an eccentric coach.

அல்லது ஒரு விசித்திரமான பயிற்சியாளர்.

They taught me that I had to see my fears for what they are.

நான் பார்க்க வேண்டும் என்று அவர்கள் எனக்குக்

கற்றுக் கொடுத்தார்கள் அவை என்னவென்று என் பயம்.

And that's why, looking back,

அதனால் தான், திரும்பிப் பார்த்தால்,

I know that my recovery didn't actually start when Johnny shoved me in the chest.

என் மீட்பு உண்மையில் இல்லை என்று எனக்குத் தெரியும்

ஜானி என்னை மார்பில் தள்ளியபோது தொடங்குங்கள்.

First, I had to pull back that white sheet.

முதலில், நான் பின்வாங்க வேண்டியிருந்தது அந்த வெள்ளை தாள்.

வாரங்கள் மற்றும் வாரங்களாக, நான் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்

For weeks and weeks, I'd been hearing my wife tell me how great it looked.

அது எவ்வளவு அழகாக இருந்தது என்று என் மனைவி என்னிடம் சொன்னாள்.

She helped me get to that point.

அந்த நிலையை அடைய அவள் எனக்கு உதவினாள்.

I was ready.

நான் தயாராக இருந்தேன்.

And when I finally did it,

இறுதியாக நான் செய்தபோது,

it looked way worse than I had expected.

நான் எதிர்பார்த்ததை விட மோசமாக இருந்தது.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

What I saw was not cool.

நான் பார்த்தது குளிர்ச்சியாக இல்லை.

It was grotesque.

இது கோரமானதாக இருந்தது

Mangled and deformed.

சிதைந்த மற்றும் சிதைக்கப்பட்ட

All kinds of purple and blue and red.

அனைத்து வகையான ஊதா மற்றும் நீலம் மற்றும் சிவப்பு.

Fair warning, these pictures are a little graphic.

நியாயமான எச்சரிக்கை, இந்தப் படங்கள் கொஞ்சம் கிராஃபிக்.

But my leg went from this,

ஆனால் என் கால் இதிலிருந்து சென்றது,

the black is the dead tissue,

கருப்பு என்பது இறந்த திசு,

to this.

இந்த.

And this.

இந்த.

And this.

இந்த.

Before it could get rebuilt.

அது மீண்டும் கட்டமைக்கப்படுவதற்கு முன்பு.

But I saw my leg for what it was.

ஆனால் அது என்னவென்று என் காலைப் பார்த்தேன்.

And it was mine.

அது என்னுடையது.

These days,

இந்த நாட்களில்,

I've come a long way with this guy.

நான் இந்த நபருடன் நீண்ட தூரம் வந்துவிட்டேன்.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)

This thing that once represented everything I feared,

இந்த விஷயம் ஒரு காலத்தில் குறிப்பிடப்பட்டது நான் பயந்த அனைத்தும்,

everything I had lost,

நான் இழந்த அனைத்தும்,

it's probably the thing I'm most proud of in my life

அது அநேகமாக விஷயம் நான் என் வாழ்க்கையில் மிகவும் பெருமைப்படுகிறேன்

outside of my wife and kids.

என் மனைவி மற்றும் குழந்தைகளுக்கு வெளியே.

அதனால், அவள் சொல்வது சரி என்று நான் நினை- க்கிறேன்.அது மிகவும் அருமையாக இருக்கிறது.

So, yeah, I guess she was right, it is pretty cool.

(Laughter)

(சிரிப்பு)

These scars,

இந்த வடுக்கள்,

they're not just a reminder of everything I've been through,

அவை வெறும் நினைவூட்டல் அல்ல நான் கடந்து வந்த எல்லாவற்றிலும்,

but more so, everything that's in front of me.

ஆனால் மேலும், எல்லாம் அது எனக்கு முன்னால் உள்ளது.

They stare me in my face.

அவர்கள் என் முகத்தை உற்று நோக்குகிறார்கள்.

Challenging me to be myself.

நான் நானாக இருக்க சவால் விடுகிறேன்.

To help others out of their own spirals when I can.

மற்றவர்களுக்கு உதவுவதற்காக என்னால் முடியும் போது அவர்களின் சொந்த சுழல்கள்.

Now, you might not have a leg that looks like this.

இப்போது, உங்களுக்கு கால் இல்லை இது போல் தெரிகிறது.

But I’ll bet you’ve got some scars.

ஆனால் உங்களுக்கு சில தழும்புகள் இருப்பதாக நான் பந்தயம் கட்டுகிறேன்.

And my hope for you is this.

மேலும் உங்களுக்கான எனது நம்பிக்கை இதுதான்.

Look at them.

அவர்களைப் பாருங்கள்.

Own them.

அவர்களுக்கு சொந்தமானது.

They're the best reminder you'll ever have that there's a whole world out there.

காண வேண்டிய உலகமுண்டு என கட்டியம் கூறும்.

And we've got a whole lot of living left to do.

இன்னும் வாழ நிறையப் பொழுதுகள் எஞ்சியுள்ளன.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)