How Baltimore called a ceasefire | Erricka Bridgeford

Translator: Amirpouya Ghaemian Reviewer: sadegh zabihi

There is a pastor in Baltimore.

در بالتیمور فردی هست

His name is Michael Phillips,

به نام مایکل فیلیپس

he is the pastor of Kingdom Life Church,

که کشیش کلیسای حیات الهی است،

and he often talks about how problems show up in our lives so arrogantly,

و غالباً در مورد این حرف می‎زند که مشکلات طوری با تمام قوا

with so much confidence, as if there is just nothing we can do about them.

در زندگی ما ظاهر می‌شوند، که انگار هیچ کاری از دست ما بر نمی‌آید.

And the murder rate in Baltimore had been doing that.

و آمار جنایت در بالتیمور برای ما به چنین چیزی تبدیل شده بود.

Year after year, it just kept showing up as this big thing

سال به سال، بالا رفتن آمار جنایت مثل یک کابوس شده بود

that there was nothing any of us could do anything about.

که از دست هیچ‌کس کاری بابت آن بر نمی‌آمد.

But the thing about Baltimore

اما فرق بالتیمور با شهرهای دیگر

is that it has never been the one to just be defeated.

این هست که بالتیمور هیچ‎وقت شکست نمی‎خورد.

So the story about the Baltimore Ceasefire

داستان «آتش‎بس بالتیمور»

is that Baltimore looked the murder rate in the eye

این هست که بالتیمور در چشمان آمار جنایت زل زد و گفت

and said, "What you're not going to do is snatch our greatness."

«هر کاری کنی نمی‎توانی سربلندی من رو خدشه‎دار کنی.»

So two years ago, I'm at a 300 Man March meeting.

دو سال پیش، در جلسه‎ی «راهپیمایی۳۰۰نفر» بودم. (در اعتراض به خشونت در بالتیمور)

At the time, I was a leader in that movement.

آن زمان، من یکی از رهبران جنبش بودم.

And this guy named Ogun --

و فردی به اسم اوگون --

he's like a godfather of hip-hop in Baltimore --

که تقریباً پدرخوانده‎ی هیپ‎هاپ در بالتیمور هست --

he came over to me and he said,

پیش من آمد و گفت،

"Yo, I have this idea about calling a ceasefire in Baltimore,

«هی، من ایده‌ای دارم که در بالتیمور آتش‎بس اعلام کنیم،

and I feel like you are somebody I should talk to about that."

و فکر کنم تو کسی هستی که باید در این مورد با او حرف بزنم.»

And I was like, "I'm absolutely somebody you should talk to about that,

به او گفتم: «من دقیقاً کسی هستم که باید در این مورد باهاش حرف بزنی،

because that's something we should do."

چون این کار باید انجام بشود.»

And so we played phone tag and meeting tag,

و ما شماره رد و بدل کردیم و قرار گذاشتیم،

and two years went by and we never really sat down and talked about it.

و دو سال گذشت و هیچ‎وقت واقعاً ننشستیم در این باره حرف بزنیم.

So now we're in May of 2017.

تا این که ماه مِه سال ۲۰۱۷ شد.

My son Paul, he's 19 years old, he's driving me home from work one day,

پسرم پاول، که ۱۹ سال دارد، یک روز که داشت من را از کار به خانه می‌رساند

and he says, "Ma, did you know that the murder rate in Baltimore

گفت، «مامان، می‎دانستی که آمار جنایت در بالتیمور،

is higher than it's ever been?"

بیشترین مقدار نسبت به قبل شده؟»

And I said, "What you mean it's higher than it's ever been?

و من پرسیدم، «یعنی چی که بیشترین مقدار نسبت به قبل؟

How is that possible?

چطور چنین چیزی ممکن است؟

Like, I mean, what about people who say they have connections to the streets?

پس کسانی که می‎گویند با باندهای غیر قانونی رابطه دارند چطور؟

Why won't they use those connections and call a cease-fire or something?"

چرا از روابطشن برای برقراری آتش‎بس استفاده نمی‎کنند؟»

And on and on I went

و در مورد احساس بی‌دفاعیم

from my own feelings of helplessness about what other people weren't doing.

که ناشی از منفعل بودن بقیه بود برای پسرم حرافی کردم.

The next morning I woke up

فردا صبح که بیدار شدم

and I realized that what I was really angry about

فهمیدم چیزی که به خاطر آن عصبانی بودم،

wasn't about what other people weren't doing,

در اصل منفعل بودن بقیه نبود،

it was that I had heard this message years ago,

بلکه این بود که من این پیام را چند سال قبل گرفته‎بودم،

and I hadn't moved on it.

ولی هیچ کاری نکرده بودم.

So it was about what I was supposed to be doing.

عصبانیت من در مورد کاری بود که خودم باید انجام می‎دادم.

So I got up and I'm going,

پس بلند شدم و با خودم گفتم،

"OK, if we could just have three days

«اگر بخواهیم فقط برای سه روز

where everybody in the city was committing,

همه‎ی مردم شهر را به این مقید کنیم،

nobody is going to kill anybody,

که هیچ کسی مرتکب قتل نشود،

and we're going to celebrate life instead,

و در عوض زندگی را جشن بگیریم،

when can we do that?"

چه زمانی مناسب هست؟»

So it's May, I look at my calendar,

ماه مِه بود، به تقویمم نگاه کردم،

all right, I've got some free time the first weekend in August,

تعطیلات اولین هفته‎ی ماه آگوست وقتم خالی بود،

we'll do it August 4th through August 6th, right?

پس ۴ تا ۶ آگوست زمان مناسبی بود.

So I'm all excited, I start driving to work,

خیلی هیجان‎زده بودم، و در راه رفتن به کارم فکر می‌کردم،

and the more I drive, the scareder I get.

و هر چقدر بیشتر می‎گذشت، بیشتر می‎ترسیدم،

And so I start going, "Never mind ...

و با خودم گفتم، «بهتره فراموش کنم ...

(Laughter)

(خنده حاضرین)

I won't say this thing out loud.

این ایده را به بقیه نمی‌گویم.

Nobody will ever know I was thinking it if I don't say it."

اگر چیزی نگویم کسی نمی‌فهمد در این مورد فکر می‎کردم.»

But it wouldn't let me go,

اما این فکر من را رها نمی‌کرد،

because God loves to show up as us,

چون خدا عاشق این است که خود را از طریق ما نشان بدهد،

and because I look broken

و چون من معیوب به نظر می‌آیم

and I'm always called to stand in my wholeness,

و همیشه از من خواسته می‌شود تا ایده‌آل عمل کنم،

there was a call on my life to say this thing out loud.

برای من یک وظیفه بود تا این ایده را به بقیه بگویم.

And because my city looks broken

و چون شهر من معیوب به نظر می‎رسد

and is always yearning to show up in its wholeness,

و همیشه اشتیاق رسیدن آن به کمال وجود داشت،

there were hearts that morning calling all through my chest

آن روز صبح قلب‌هایی بودند که حرف خود را از درون سینه من می‎زدند:

that people around this city wanted to do something great together.

که مردم این شهر می‎خواستند کار بزرگی را با هم انجام بدهند.

And people who had already been killed in my city

و افرادی که در شهر من کشته شده بودند

were calling to me

من را مثل بغضی در گلویم،

up through my gut and my chest,

از درون اعضا و جوارحم صدا می‌زدند،

as a knot in my throat, "Yo, E, you cannot just let us be dead in vain

«هی، اِریکا، نباید بگذاری مرگ ما بیهوده باشد،

when you know how to say this thing out loud."

وقتی که می‎دانی چطور این ایده را به بقیه بگویی.»

And I responded to them with my fear.

و من با ترس به آنها جواب دادم.

"But somebody might get killed anyway that weekend."

«اما به هر حال یک نفر در آن آخر هفته کشته می‌شود.»

And that was the moment where I had to accept

و در آن لحظه مجبور بودم بپذیرم

that maybe while we're out spreading this message --

که شاید وقتی ما در خیابان این پیام را به بقیه می‌دهیم --

"Hey, nobody's going to kill anybody. We're going to celebrate life!" --

«هیچکس مرتکب قتل نمی‌شود. ما زندگی را جشن می‌گیریم!» --

maybe somebody will be plotting to take a life right then and there,

شاید یکی همان زمان مرتکب قتل شود،

but now they would have a rumbling in their spirit.

اما این بار باعث می‌شود مردم شدیداً تحت تأثیر قرار بگیرند.

And so I knew it was time for my city

و من فهمیدم الآن وقت آن است

to have a collective rumbling in our spirit.

که تمام مردم شهر متأثر بشوند.

So I got on the phone, got around to Ogun,

پس تلفن را برداشتم، به اوگون زنگ زدم،

and I said, "Yo, you said you wanted to do a cease-fire?

و گفتم، «گفته بودی می‎خواهی آتش‌بس کنی؟

What is it? I'm ready."

من آماده‌ام.»

So he said, "You know, when I hear about the Israelis and Palestinians at war,

او گفت، «می‌دانی، وقتی در مورد جنگ اسرائیل و فلسطین می‌شنوم،

I'm like, that's too bad, they should stop that,

می‌گویم خیلی بد است، آنها‌ باید زودتر تمام کنند،

but when I hear the word 'cease-fire,'

اما وقتی کلمه‌ی «آتش‌بس» را می‌شنوم،

that makes me pause and stop and really research what's going on."

باعث می‌شود دست نگه دارم و ببینم واقعاً چه خبر است.»

And he wanted Baltimore to get that same kind of attention

و او می‌خواست بالتیمور در ابعاد جهانی به همان اندازه

from the outside,

جلب توجه کند،

but introspection from the inside about what was going on with us.

و همین‎طور خود ما شرایط خود را ارزیابی کنیم.

And we talked about how it couldn't belong to one person.

و صحبت کردیم که این جنبش نمی‌تواند متعلق به یک نفر باشد.

Not one person or one organization should call a cease-fire.

هیچ فرد یا سازمانی نمی‌تواند اعلام آتش‌بس کند.

The whole city had to own it and do it together.

تمام شهر باید این جنبش را مال خود بدانند و با هم به آن عمل کنند.

So we had our first meeting in May.

ما اولین جلسه را در ماه مه گذاشتیم.

About 12 or 15 people show up,

حدود ۱۲ تا ۱۵ نفر آمدند،

and this is where it gets named the Baltimore Ceasefire,

و آنجا بود که اسم جنبش را «آتش‌بس بالتیمور» گذاشتیم،

because you know what that means when you hear the word "cease-fire."

به خاطر این که وقتی کلمه‌ی "آتش‌بس" را می‌شنوید، معنای آن را می‌دانید.

Just don't kill nobody.

فقط کسی را نکشید.

And this is where the Baltimore Peace Challenge was born.

و در این مرحله بود که «چالش آشتی بالتیمور» به وجود آمد.

Because it's not just about not being violent.

چون هدف ما تنها کنار گذاشتن خشونت نبود.

It is about being purposefully peaceful.

بلکه هدف ما یک آشتی هدفمند بود.

What is going on in your thoughts?

چه چیزی در ذهن شما می‌گذرد؟

What kind of petty things are you not saying out of your mouth?

چه چیز بدی در ذهن شماست که به زبان نمی‌آورید؟

How are you responding in your behaviors to conflict?

چطور با تمایل خود به درگیری کنار می‌آیید؟

I grabbed up five people who I trusted,

من پنج نفر را که به آنها مطمئن بودم جمع کردم،

and the six of us became the organizing squad.

و ما شش نفر ستاد هماهنگی را تشکیل دادیم.

So let's give them props real quick.

بیایید خیلی سریع ادای احترام کنیم.

On the count of three, I want you to yell "squad."

وقتی تا سه شمردم، داد بزنید «ستاد».

One, two, three: squad! Audience: Squad!

یک، دو، سه، ستاد! حاضرین: ستاد!

And it's Shellers's birthday. Happy birthday, Shellers.

راستی امروز تولد شِلِرز هست. تولدت مبارک، شلرز.

Audience: Happy birthday!

حاضرین: تولدت مبارک!

And so we put out a press release,

و ما نشریه‌ای راه انداختیم،

and the media told us, this is not really a story yet,

و رسانه‌ها به ما گفتند که هنوز این جنبش داستان خوبی نشده،

we will get with you on August 7th to see how the cease-fire went.

ولی ۷ آگوست سراغتان می‌آییم تا ببینیم آتش‌بس چطور پیش رفته.

So we went, "Oh, word? Oh, all right then."

ما هم گفتیم: «واقعاً؟ خیلی خب پس تا بعد.»

And Baltimore got to work,

بالتیمور باید مشغول می‎شد،

and not only did people send money to the PayPal account

و نه تنها مردم به ما کمک مالی خوبی کردند

so we could buy flyers and posters,

تا بتوانیم بروشور و پوستر چاپ کنیم،

people came and got the flyers and posters

بلکه آمدند و آن بروشورها و پوسترها را از ما گرفتند

and they put them all around the city,

و سراسر شهر پخش کردند،

and people were having conversations with each other.

و با هم صحبت می‌کردند.

What kind of resources do you need? What are you going through?

به چه منابعی نیاز دارید؟ چه برنامه‌ای دارید؟

What has happened to you?

چه چیزی بر شما گذشته؟

Because we understand the root causes of violence in this country.

چون ما می‌خواستیم دلایل ریشه‌ای خشونت در این کشور را بفهمیم.

People who said it wouldn't work still ended their sentence

کسانی که می‌گفتند بی‎نتیجه است باز در ادامه می‌گفتند

with "but please keep trying. Somebody needs to do something anyway."

«اما دست از تلاش بر ندارید، یکی باید کاری بکند.»

Teenagers who would tell us

نوجوانانی که به ما از کارهای خلافی

about the stuff they were doing in the streets all day asked,

که در روز در خیابان‌ها انجام می‌دادند می‎گفتند، از ما می‎خواستند

"But can I have a poster to put it on my wall at night

یک پوستر بردارند و به دیوار اتاقشان بچسبانند

so I can see it on my way to bed?"

تا شب قبل از خواب بتوانند آن را ببینند.

Gangsters were calling, saying,

خلافکارها زنگ می‌زدند و می‌گفتند،

"I can tell you where violence is not going to come from,

«می‌توانم بگویم آن روز کجا امن است،

because we're committing to the Peace Challenge."

چون ما طرفدار چالش صلح هستیم.»

And they kept their word.

و آنها پای حرفشان ماندند.

When people said, "It's not going to work,

وقتی مردم می‌گفتند، «بی‌نتیجه است،

because somebody's going to kill over West or over East,"

چون بالأخره در غرب یا شرق شهر قتلی اتفاق می‌افتد.»

we said, "That doesn't matter. It's about self-determination, yo.

می‌گفتیم، «مهم نیست. ما این کار را برای خودمان انجام می‌دهیم.

You telling me you can't keep this three- or six-block radius safe?"

یعنی نمی‌توانید تا شعاع ۳ یا ۶ خیابان اطراف خانه‌ی خود را امن نگه دارید؟»

And they would say, "Don't get it twisted.

و آنها می‌گفتند، «خیلی خب.

It's going to stay safe around here." And they kept their promise.

این اطراف امن خواهد ماند.» و آنها پای حرفشان ماندند.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Four songs --

چهار تا آهنگ --

and I know it looks like I'm holding up five fingers,

می‌دانم به نظر می‌رسد که پنج تا انگشت نشان می‌دهم،

but I have four fingers, so this is four for me --

اما چهار تا انگشت دارم، پس از دید من چهار تاست --

four songs got made about the Baltimore Ceasefire,

چهار تا آهنگ در مورد آتش‌بس بالتیمور ساخته‌شد،

and the one that most exemplifies it,

برای یکی از آنها که معروف شد،

where a bunch of artists came together and made a song,

تعدادی هنرمند دور هم جمع شدند و آهنگی خواندند،

that one is currently nominated for a Grammy out here. Right?

و گمان کنم الآن نامزد جایزه‌ی گِرَمی هست.

And so now what was happening

اتفاقی که داشت می‌افتاد

was from the most beautiful corners of crack houses

این بود که از زیباترین خانه‌های فساد

to the grimiest corners of politicians' offices,

تا ترسناک‌ترین دفترهای سیاستمداران،

everybody --

همه --

(Laughter)

(خنده حاضرین)

was talking about this thing Baltimore was doing together. Right?

در مورد کاری که مردم بالتیمور داشتند با هم انجام می‌دادند حرف می‌زدند.

And then, the weekend came:

و بالاخره آن آخر هفته فرارسید:

events all over the city, people yelling "Happy Ceasefire Day!"

همه سراسر شهر دور هم جمع شده بودند، و داد می‌زدند، «روز آتش‌بس مبارک!»

Over 200 people got their records expunged and got jobs,

سابقه‌ی بیشتر از ۲۰۰ نفر پاک شد و توانستند سر کار بروند،

and people went into drug recovery programs

عده‌ای هم سراغ مراکز ترک اعتیاد رفتند

because of what was happening in our city that weekend.

و همه این‌ها به خاطر اتفاقی بود که آن آخر هفته در شهر ما افتاد.

People were going, "But the air feels different in Baltimore.

مردم می‌گفتند، «حال و هوای بالتیمور فرق کرده.

Nobody's mother got that phone call last night.

به مادر کسی زنگ زده نشده تا خبر فوتش را بدهند.

I didn't hear any gunshots."

من صدای هیچ شلیکی نشنیدم.»

And on Saturday, Trey went to go get a job

و شنبه، ترِی به دنبال کار رفت

and was excited about it.

و از این بابت هیجان داشت.

At 24 hours of no killing,

بعد از ۲۴ ساعت بدون جنایت،

we were singing Kendrick Lamar. "We gon' be alright. We gon' be alright."

ما آهنگ کِندریک لامارو می‌خواندیم. «همه چیز آرومه. همه چیز آرومه.»

And then at 4:59 on Saturday,

و بعد ساعت ۴:۵۹ صبح،

we get a message that somebody was killed.

به ما خبر دادند که یک نفر کشته شده.

We didn't know his name, but it turned out to be Trey.

ما اسمش را نمی‌دانستیم، اما معلوم شد اسم او ترِی هست.

So we rushed over to Sargeant Street,

ما سریع به خیابان سارجِنت رفتیم،

and we held hands in a circle

و یک حلقه انسانی درست کردیم

and we looked at the pavement,

و به پیاده‌رو نگاه کردیم،

and we said, "This is sacred ground because we make it so,

و گفتیم، «این زمین مقدس است چون ما این زمین را مقدس می‌دانیم،

because everywhere in our city where people lose their lives to violence

چون هر جایی از شهر ما که کسی جانش را به خاطر خشونت از دست می‌دهد،

needs to be sacred ground."

باید مقدس دانسته شود.»

And it wasn't just about upholding Trey and his transition

و این کار را فقط به خاطر یاد ترِی و فوت او

and sending love to his family.

و نشان دادن همدلی به خانواده او انجام ندادیم.

It was about us pausing to really think about what must it feel like

ما ایستادیم تا به این فکر کنیم که

۲۰ دقیقه بعد از این که یکی را می‌کشی، واقعاً چه حسی داری؟

20 minutes after you kill somebody?

Can't we pour love into that?

آیا نمی‌توانیم عشق درونمان را به او انتقال بدهیم؟

Because until we do, we will not heal this epidemic.

چون تا وقتی نتوانیم، این بیماری مسری درمان نمی‌شود.

Later on in the day, we get another call.

همان روز، کمی بعد، تماس دیگری دریافت کردیم.

Dante is murdered.

دانته کشته شده بود.

So by the end of this day, we were shook.

تا آخر آن روز، ما شوکه بودیم.

In real life, we were shook,

به معنای واقعی، ما شوکه بودیم،

because we had opened up our hearts together

چون ما قلب‎هایمان را با هم باز کردیم

and changed the atmosphere of this city,

و فضای این شهر را عوض کردیم،

and now our hearts were broken together.

و بعد قلب‌های ما با هم شکسته‌بود.

And we had to be honest about the fact that last weekend,

و ما باید با خودمان در این مورد صادق می‌بودیم که تعطیلات هفته قبل،

when we lost six people to violence,

که شش نفر جانشان را به خاطر خشونت از دست دادند،

it didn't feel the way it felt this weekend when we lost these two,

حسی را که تعطیلات این هفته، که این دو نفر جانشان را از دست دادند، نداشتیم،

because now we were paying attention.

چون حالا ما اهمیت می‌دادیم.

Now we were all hoping together

حالا همگی ما با هم امیدوار بودیم

that nobody got killed.

که هیچکس کشته نشود.

And so we had to make a vow with ourselves

و ما باید با خودمان عهد می‌بستیم

not to be numb anymore when we lose people in our city.

که دیگر نسبت به کشته‌شدن کسی در شهرمان بی‌تفاوت نباشیم.

These two lives were going to remind us to vibrate higher and to move forward.

این دو نفر به ما یادآوری می‌کردند که با قدرت بیشتری پیشروی کنیم.

So as we move forward into Baltimore Ceasefire 365,

پس ما سراغ جنبش آتش‌بس بالتیمور ۳۶۵ رفتیم،

because there's work that needs to be done all year,

چون یک سری از کارها باید در طول سال انجام می‌شد،

and there's another cease-fire happening next weekend,

و آتش‌بس دیگری در تعطیلات هفته آینده داریم،

November 3rd through 5th. Mark your calendar.

سوم تا پنجم نوامبر. در تقویم‌تان ثبت کنید.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

Right? And we expect the same thing.

و ما انتظار واکنش مشابهی را داریم.

It was news media from all around the world,

رسانه‌های سراسر دنیا، استرالیا، نروژ و چین

Australia and Norway and China.

در مورد کار ما خبررسانی می‌کردند.

Everybody wanted to come get this work from Baltimore,

همه می‌خواستند این را از بالتیمور تقلید کنند،

and y'all could come get it. Right?

و همه می‌توانند این را از بالتیمور تقلید کنند.

So as we push forward, we don't need to keep asking now

همین‌طور که جلوتر می‌رویم، دیگر لازم نیست بپرسیم،

"What can we do?"

«چه کاری می‌توان کرد؟»

We have seen the power of collective consciousness.

ما قدرت خرد جمعی را دیدیم.

Y'all were the ones who misunderstood Baltimore.

این شما هستید که از بالتیمور برداشت اشتباهی داشتید.

Y'all thought Baltimore was just "The Wire."

شما فکر می‌کردید که بالتیمور غرب وحشی است.

When we lost Freddie Gray,

وقتی فرِدی گرِی به دست پلیس کشته شد،

y'all saw the Baltimore uprising,

همگی خیزش بالیتمور را دیدید،

and people around this world mischaracterized it and misunderstood it.

و مردم سراسر دنیا این خیزش را بد فهمیدند و برداشت بدی از آن کردند.

What you failed to realize is Baltimore is the power to rise up,

چیزی که شما نفهمیدید این است که بالتیمور قدرتی است که به پا می‌خیزد،

and that is what we continue to do.

و این کاری است که آن را ادامه می‌دهیم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)

And so as we move forward, we see you, America,

و همین طور که پیش می‌رویم، تو را می‌بینیم، آمریکا،

with your systems of violent oppression trying to beat us into the ground,

که با سیستم‌های ظلم خشونت‌بار خود تلاش می‌کنی تا ما را به زمین بزنی،

and still, we rise.

و هنوز، ما برمی‌خیزیم.

We rise and stand with cities all over this country just like us

ما برمی‌خیزیم و کنار شهرهای سراسر کشور که دقیقاً مثل ما،

who are handed, through no fault of their own,

که بدون این که مرتکب اشتباهی شده باشند،

criminal conditions in which to live,

جرم و جنایت وارد زندگی آنها شده،

and then they get labeled savages for how they live.

و بعد به خاطر سبک زندگی آنها برچسب وحشی بودن خورده‌اند، می‌ایستیم.

We stand with them.

ما در کنار آن شهرها می‌ایستیم.

We remind them we are an example of what you can do when you say,

ما نمونه‌ای هستیم که به آنها نشان می‌دهیم که وقتی می‌گویی «نه، من این شرایط را

"No, I don't have to accept these conditions

که تو می‌خواهی به من اِعمال کنی نمی‌پذیرم.

that you are trying to hand me.

من باید تصمیم بگیرم که

I get to decide what the greatest vision of myself looks like.

بهترین چیزی که می‌توانم باشم چیست.» کارهای زیادی از دستت بر می‌آید.

And so the next time

و دفعه‌ی بعد،

you are faced with a dilemma, with a problem,

که شما با یک مشکل، یک دغدغه مواجه می‌شوید،

you can say, "Let me be like Baltimore,

می‌توانید بگویید، «مثل بالتیمور می‎شوم،

let me look it in the face,

در چشمانش زل می‎زنم،

let me tell it."

و می‎گویم:

But what you're not going to do is snatch my greatness.

اما هر کاری کنی نمی‎توانی سربلندی من را خدشه‎دار کنی.»

Please believe it.

لطفاً باور کنید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حاضرین)