What we'll learn about the brain in the next century | Sam Rodriques

Translator: Saeed DashtakiPour Reviewer: Leila Ataei

I want to tell you guys something about neuroscience.

می‌خواهم که به شما چیزهایی راجع به علوم اعصاب بگویم.

I'm a physicist by training.

من رشته‌ی فیزیک را آموزش دیده‌ام.

About three years ago, I left physics

حدود ۳ سال پیش، فیزیک را رها کردم

to come and try to understand how the brain works.

تا بیایم و برای درک چگونگی رفتار مغز تلاش کنم.

And this is what I found.

و این چیزی است که من یافتم.

Lots of people are working on depression.

بسیاری از افراد در حال کار روی افسردگی‌اند.

And that's really good,

و این واقعا خوب است،

depression is something that we really want to understand.

افسردگی چیزی است که واقعاً می‌خواهیم درکش کنیم.

Here's how you do it:

اینجوری انجامش می‌دهید:

you take a jar and you fill it up, about halfway, with water.

یک شیشه می‌گیرید و با آب تا نصفه پُرش می‌کنید.

And then you take a mouse, and you put the mouse in the jar, OK?

بعد یک موش می‌آورید و در شیشه قرار می‌دهید درست؟

And the mouse swims around for a little while

و موش برای مدتی به اطراف شنا می‌کند.

and then at some point, the mouse gets tired

ودر نقطه‌ای، موش خسته می‌شود

and decides to stop swimming.

و تصمیم می‌گیرد شنا نکند.

And when it stops swimming, that's depression.

و وقتی از شنا کردن دست می‌کشد، این افسردگی است.

OK?

درست؟

And I'm from theoretical physics,

و من از بخش فیزیک نظری هستم،

so I'm used to people making very sophisticated mathematical models

پس من با افرادی آشنا بودم که مدل‌های ریاضی سطح بالایی

to precisely describe physical phenomena,

برای تشریح دقیق پدیده‌های فیزیکی می‌ساختند.

so when I saw that this is the model for depression,

پس وقتی دیدم که این مدل افسردگی است،

I though to myself, "Oh my God, we have a lot of work to do."

فکر کردم که "اُه خدای من، کار خیلی زیادی در پیش داریم."

(Laughter)

(خنده حضار)

But this is a kind of general problem in neuroscience.

اما این یک نوع مشکل عمومی در علوم اعصاب است.

So for example, take emotion.

بعنوان مثال، درک احساس.

Lots of people want to understand emotion.

بسیاری از افراد می‌خواهند که احساس را بفهمند.

But you can't study emotion in mice or monkeys

اما شما نمی‌توانید احساس را در موش‌ها یا میمون‌ها مطالعه کنید

because you can't ask them

چون نمی‌توانید بپرسید

how they're feeling or what they're experiencing.

که چه حسی دارند یا چه چیزی تجربه می‌کنند.

So instead, people who want to understand emotion,

در عوض، افرادی که می‌خواهند احساس را درک کنند،

typically end up studying what's called motivated behavior,

معمولًا مطالعاتی می‌کنند که رفتار تحریک شده نامیده ‌می‌شود،

which is code for "what the mouse does when it really, really wants cheese."

که کُدی هست برای "موش چه می‌کند وقتی واقعاً و واقعاً پنیر را می‌خواهد".

OK, I could go on and on.

درست، حال می‌توانم ادامه دهم.

I mean, the point is, the NIH spends about 5.5 billion dollars a year

یعنی این که نکته این هست که "NIH" سالانه حدود ۵/۵ میلیارد دلار

on neuroscience research.

بر روی تحقیقات علوم اعصاب هزینه می‌کند.

And yet there have been almost no significant improvements in outcomes

و هنوز هیچ پیشرفت چشمگیری در خروجی‌ها برای بیماران

for patients with brain diseases in the past 40 years.

با بیماری‌های مغزی در ۴۰ سال گذشته وجود نداشته است.

And I think a lot of that is basically due to the fact

و فکر می‌کنم بخش بزرگی از آن مربوط به این حقیقت است

that mice might be OK as a model for cancer or diabetes,

که موش‌ها شاید برای سرطان و دیابت مد‌ل‌های خوبی باشند،

but the mouse brain is just not sophisticated enough

اما مغز موش به اندازه کافی

to reproduce human psychology or human brain disease.

برای بازسازی روانشناسی آدم‌ها و یا بیماری مغز انسان مناسب نیست.

OK?

درست؟

So if the mouse models are so bad, why are we still using them?

پس اگرمدل‌های موش این قدر بد هستند، چرا هنوز از آن‌ها استفاده می‌کنیم؟

Well, it basically boils down to this:

خُب، بطور اساسی مربوط به این مورد است:

the brain is made up of neurons

مغز از رشته‌های عصب تشکیل شده است

which are these little cells that send electrical signals to each other.

که این سلول‌های کوچک هستند که پیغام‌های الکتریکی را به یکدیگر می‌رسانند.

If you want to understand how the brain works,

اگر می‌خواهید بفهمید که مغز چگونه کار می‌کند،

you have to be able to measure the electrical activity of these neurons.

مجبور هستید که بتوانید میزان فعالیت الکتریکی این عصب‌ها را اندازه بگیرید.

But to do that, you have to get really close to the neurons

اما برای انجام آن، باید خیلی به عصب‌ها با نوعی

with some kind of electrical recording device or a microscope.

ثبت کننده الکتریکی یا یک میکروسکوپ نزدیک شوید.

And so you can do that in mice and you can do it in monkeys,

و شما می‌توانید آن را درموش‌ها و میمون‌ها اجرا کنید،

because you can physically put things into their brain

چون شما بصورت فیزیکی می‌توانید چیزها را وارد مغز کنید

but for some reason we still can't do that in humans, OK?

اما بنابر دلایلی هنوز نمی‌توان این کار را با انسان‌ها کنیم، درست؟

So instead, we've invented all these proxies.

در عوض، ما تمام این جایگزین‌ها را درست کرده‌ایم.

So the most popular one is probably this,

واحتمالًا معروف‌ترین آن‌ها این است،

functional MRI, fMRI,

MRI تابعی ، fMRI،

which allows you to make these pretty pictures like this,

که اجازه می‌دهد این شکل‌های زیبا را طوری ترسیم کنید که

that show which parts of your brain light up

نشان دهد کدام بخش‌های مغرتان فعال می‌‌شود

when you're engaged in different activities.

وقتی‌ مشغول فعالیت‌های متنوعی باشید.

But this is a proxy.

اما این یک جایگزین است.

You're not actually measuring neural activity here.

اینجا در واقع فعالیت عصبی را اندازه نمی‌گیرید.

What you're doing is you're measuring, essentially,

شما در حال اندازه‌گیری هستید، اساساً،

like, blood flow in the brain.

شبیه، جریان خون درمغز.

Where there's more blood.

جایی‌که خون بیشتری هست.

It's actually where there's more oxygen, but you get the idea, OK?

در واقع اکسیژن بیشتری حضور دارد، اما شما ایده را گرفتید، درست؟

The other thing that you can do is you can do this --

کار دیگری که می‌توانید انجام دهید این هست

electroencephalography -- you can put these electrodes on your head, OK?

"مغز نگاری الکتریکی" شما می‌توانید این الکترود‌ها را سرتان بگذارید، درست؟

And then you can measure your brain waves.

سپس قادرید امواج مغزتان را اندازه بگیرید.

And here, you're actually measuring electrical activity.

و اینجا، در واقع در حال ثبت فعالیت الکتریکی هستید.

But you're not measuring the activity of neurons.

اما فعالیت عصب‌هارا اندازه نمی‌گیرید.

You're measuring these electrical currents,

شما در حال ثبت این جریان‌های الکتریکی هستید،

sloshing back and forth in your brain.

که در مغزتان عقب و جلو می‌روند.

So the point is just that these technologies that we have

پس نکته تنها این هست که این تکنولوژی‌ها که ما داریم

are really measuring the wrong thing.

در واقع درحال ثبت اطلاعات غلط هستند.

Because, for most of the diseases that we want to understand --

چون، برای بسیاری از بیماری‌ها که می‌خواهیم درک کنیم

like, Parkinson's is the classic example.

مثلاً، مرض پارکینسن یک نمونه کلاسیک است.

In Parkinson's, there's one particular kind of neuron deep in your brain

در پارکینسن، در یک نوع از رشته عصبی عمیق درمغز شما وجود دارد

that is responsible for the disease,

که مسئول این بیماری است،

and these technologies just don't have the resolution that you need

و این تکنولوژی‌ها وضوح لازم را ندارند

to get at that.

برای دستیابی به آن.

And so that's why we're still stuck with the animals.

و بنابراین این دلیلی است که ما همچنان به حیوانات متصل هستیم.

Not that anyone wants to be studying depression

نه این که هر کسی که می‌خواهد افسردگی را مطالعه کند

by putting mice into jars, right?

بوسیله گذاشتن موش‌ها در لیوان است، درست؟

It's just that there's this pervasive sense that it's not possible

بلکه تنها بخاطر این است که یک احساس فراگیر وجود دارد که این غیرممکن است

to look at the activity of neurons in healthy humans.

که به فعالیت عصب‌ها در انسان‌های سالم نگاه شود.

So here's what I want to do.

و این کاری است که می‌خواهم بکنم

I want to take you into the future.

می‌خواهم شما را به آینده ببرم.

To have a look at one way in which I think it could potentially be possible.

تا نگاهی به راهی که من فکر می‌کنم بصورت بالقوه امکان‌پذیر است، بیندازید.

And I want to preface this by saying, I don't have all the details.

و می‌خواهم که با این مقدمه بگویم من جزئیات دقیقی ندارم.

So I'm just going to provide you with a kind of outline.

پس من تنها سرخط مطالب را برای شما آماده می‌کنم.

But we're going to go the year 2100.

اما ما به سال ۲۱۰۰ می‌خواهیم برویم.

Now what does the year 2100 look like?

حالا سال ۲۱۰۰ چه شکلی است؟

Well, to start with, the climate is a bit warmer that what you're used to.

خُب، برای شروع، هوا از چیزی که الان استفاده می‌کنید کمی گرم‌تراست.

(Laughter)

(خنده حضار)

And that robotic vacuum cleaner that you know and love

و آن ربات پاک کننده خلا که شما می‌دانید و دوستش دارید

went through a few generations,

بین چند نسل گذشته است،

and the improvements were not always so good.

و پیشرفت‌ها همیشه خوب نبودند.

(Laughter)

(خنده حضار)

It was not always for the better.

آن همیشه برای بهتر بودن نبوده است.

But actually, in the year 2100 most things are surprisingly recognizable.

اما درواقع، در سال ۲۱۰۰ خیلی از چیزها بطور شگفت‌انگیزی قابل درک هستند.

It's just the brain is totally different.

تنها این است که مغز است که کاملاً متفاوت است.

For example, in the year 2100,

برای مثال در سال ۲۱۰۰،

we understand the root causes of Alzheimer's.

ما به علت‌های اصلی آلزایمر پی برده‌ایم.

So we can deliver targeted genetic therapies or drugs

پس می‌توانیم که درمان‌های ژنتیکی هدفمند و یا داروها را

to stop the degenerative process before it begins.

برای متوقف کردن فرآیندهای مخرب، پیش از وقوع، ارائه دهیم.

So how did we do it?

خُب چطوراین کار را می‌کنیم؟

Well, there were essentially three steps.

خب، سه گام حیاتی وجود داشته است.

The first step was that we had to figure out

گام اول این بود که ما مجبور به یافتنِ

some way to get electrical connections through the skull

چند راه برای دستیابی به اتصال الکتریکی در بین جمجمه بودیم،

so we could measure the electrical activity of neurons.

پس توانستیم که فعالیت الکتریکی عصب‌ها را اندازه گیری کنیم.

And not only that, it had to be easy and risk-free.

و نه فقط آن، باید آسان و بدون ریسک باشد.

Something that basically anyone would be OK with,

چیزی که بطور پایه‌ای هر کس با آن راحت باشد.

like getting a piercing.

شبیه زدن پیِرسینگ !

Because back in 2017,

چون مشابه سال ۲۰۱۷،

the only way that we knew of to get through the skull

تنها راهی که برای دسترسی به داخل جمجمه می‌دانیم

was to drill these holes the size of quarters.

این بود که حفره‌های به اندازه یک کوارتر ایجاد کنیم.

You would never let someone do that to you.

شما هرگز به کسی اجازه این کار را نمی‌دهید.

So in the 2020s,

پس در دهه ۲۰۲۰،

people began to experiment -- rather than drilling these gigantic holes,

افراد بجای حفر چنین سوراخ‌های بزرگی شروع به،

drilling microscopic holes, no thicker than a piece of hair.

حفرسوراخ‌های میکروسکوپی به ضخامت کمتر از یک تار مو کردند.

And the idea here was really for diagnosis --

و ایده اینجا واقعاً برای تشخیص بود.

there are lots of times in the diagnosis of brain disorders

زمان‌های زیادی در تشخیص نارسایی‌های مغز وجود دارد

when you would like to be able to look at the neural activity beneath the skull

وقتی که شما تمایل دارید که قادر به دیدن فعالیت عصب‌ها درداخل جمجمه باشید

and being able to drill these microscopic holes

و قادر به حفر چنین سوراخ‌های میکروسکوپی باشید

would make that much easier for the patient.

که آن را برای بیمار بسیار آسان‌تر می‌کند.

In the end, it would be like getting a shot.

در انتها، ممکن است شبیه یک تزریق باشد.

You just go in and you sit down

شما فقط می‌روید و می‌نشینید

and there's a thing that comes down on your head,

و چیزی هست که بر روی سرتان پایین می‌آید،

and a momentary sting and then it's done,

و یک لحظه متصل می‌شود و بعد تمام می‌شود،

and you can go back about your day.

و می‌توانید به ادامه روزتان بپردازید.

So we're eventually able to do it

پس ما درنهایت قادر به انجام آن-

using lasers to drill the holes.

برای حفر سوراخ‌ها توسط لیزرها هستیم.

And with the lasers, it was fast and extremely reliable,

و با این لیزرها، سریع و کاملاً قابل اعتماد بود،

you couldn't even tell the holes were there,

شما حتی نمی‌توانستید بگوئید سوراخ‌ها آنجاست،

any more than you could tell that one of your hairs was missing.

و بیشتراینکه می‌توانستید بگوئید یک تار موی‌تان را از دست می‌دهید

And I know it might sound crazy, using lasers to drill holes in your skull,

و می‌دانم شاید عجیب به نظربیاید، که از لیزرها برای حفرجمجمه‌ی شما استفاده شود،

but back in 2017,

اما مشابه سال ۲۰۱۷،

people were OK with surgeons shooting lasers into their eyes

افراد با جراحی چشم‌شان توسط لیزرها راحت بودند

for corrective surgery

برای عمل جراحی اصلاحی

So when you're already here, it's not that big of a step.

پس وقتی شما اکنون اینجائید، پس این یک قدم بزرگ نخواهد بود.

OK?

درست؟

So the next step, that happened in the 2030s,

پس قدم بعدی که در دهه ۳۰ رخ داد،

was that it's not just about getting through the skull.

این بود که تنها، موضوع دسترسی به داخل جمجمه نیست.

To measure the activity of neurons,

برای اندازه‌گیری فعالیت عصب‌ها،

you have to actually make it into the brain tissue itself.

شما در واقع باید که به بافت خود مغز برسید .

And the risk, whenever you put something into the brain tissue,

و خطر، اینکه هر زمان چیزی درون بافت مغز قرار دهید،

is essentially that of stroke.

اساساً ضربه مغزی است.

That you would hit a blood vessel and burst it,

که ممکن است یک رگ خون را بزنید و از بین برود،

and that causes a stroke.

و منجر به ضربه مغزی شود.

So, by the mid 2030s, we had invented these flexible probes

پس، در اواسط دهه‌ی ۳۰، ما این کاوشگران انعطاف‌پذیر رادرست کردیم

that were capable of going around blood vessels,

که قادر به حرکت در اطراف رگ‌های خونی بودند،

rather than through them.

بجای آنکه از درونشان حرکت کنند.

And thus, we could put huge batteries of these probes

وبنابراین، ما می‌توانستیم باتری‌های بزرگی ازاین کاوشگران را

into the brains of patients

درون مغز بیمار قرار دهیم

and record from thousands of their neurons without any risk to them.

وبدون هیچ خطری برای بیمار از هزاران عصب اطلاعات دریافت کنیم.

And what we discovered, sort of to our surprise,

و چیزی که کشف کردیم، که نوعی سورپرایز بود،

is that the neurons that we could identify

این هست که عصب‌هایی که می‌توانستیم شناسائی کنیم

were not responding to things like ideas or emotion,

به احساسات و ایده‌ها واکنش نشان نمی‌دهند،

which was what we had expected.

که ما آن را انتظار داشتیم.

They were mostly responding to things like Jennifer Aniston

آن‌ها بیشتر به "جنیفر آنیستون" واکنش نشان می‌دهند

or Halle Berry

و یا "هِیل بری"

or Justin Trudeau.

یا " جاستین ترادو"

I mean --

منظورم اینه

(Laughter)

(خنده حضار)

In hindsight, we shouldn't have been that surprised.

در درک آن، ما نباید اینقدر سورپرایز می‌شدیم.

I mean, what do your neurons spend most of their time thinking about?

یعنی، عصب‌ها اکثر اوقات را به فکر کردن راجع به چه چیزی سپری می‌کنند؟

(Laughter)

(خنده حضار)

But really, the point is that

اما در واقع، نکته این است که

this technology enabled us to begin studying neuroscience in individuals.

این تکنولوژی ما را قادر به شروع مطالعه علوم اعصاب بصورت مجزا کرد.

So much like the transition to genetics, at the single cell level,

پس بسیار شبیه به انتقال ژنتیک، در سطح یک سلول واحد،

we started to study neuroscience, at the single human level.

ما شروع به مطالعه علوم اعصاب، در سطح یک انسان واحد کردیم.

But we weren't quite there yet.

اما بصورت کامل هنوز موفق نبودیم.

Because these technologies

زیرا این تکنولوژی‌ها

were still restricted to medical applications,

همچنان برای کاربردهای درمانی محدود بودند،

which meant that we were studying sick brains, not healthy brains.

که یعنی ما مغز‌های بیمار را و نه مغز های سالم را بررسی می‌کردیم.

Because no matter how safe your technology is,

زیرا هرچقدر هم که فناوری شما ایمن باشد،

you can't stick something into someone's brain

نمی‌توانید چیزی به مغز فردی متصل کنید

for research purposes.

برای اهداف تحقیقاتی.

They have to want it.

آن‌هاباید که مایل باشند.

And why would they want it?

و چرا باید آن را بخواهند؟

Because as soon as you have an electrical connection to the brain,

زیرا به محض اتصال جریان الکتریکی به مغز،

you can use it to hook the brain up to a computer.

می‌توانید که مغز را به یارانه متصل کنید.

Oh, well, you know, the general public was very skeptical at first.

اُه، خُب، می‌دونید، عموم مردم در ابتدا بسیار دیرباور بودند.

I mean, who wants to hook their brain up to their computers?

منظورم اینه که، کی می‌خواست که مغزش را به رایانه متصل کند؟

Well just imagine being able to send an email with a thought.

خیلی خب فقط تصور کنید که قادرید تنها با یک فکر، ایمیل ارسال کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Imagine being able to take a picture with your eyes, OK?

تصور کنید که قادر هستید بوسیله‌ی چشم‌تان عکس بگیرید، درسته؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Imagine never forgetting anything anymore,

تصور کنید دیگر هرگز چیزی را مجدد فراموش نمی‌کنید،

because anything that you choose to remember

زیرهرچیزی که انتخاب کنید که به یاد بیاورید

will be stored permanently on a hard drive somewhere,

به صورت دائمی در یک سخت‌افزار در جائی ذخیره می‌شود،

able to be recalled at will.

که در زمان مورد نیاز قادر به یادآوری باشد.

(Laughter)

(خنده‌ حضار)

The line here between crazy and visionary

اینجا مرز بین جنون و رویاپردازی

was never quite clear.

هرگز کاملاً واضح نبود.

But the systems were safe.

اما سیستم‌ها بی‌خطر بودند.

So when the FDA decided to deregulate these laser-drilling systems, in 2043,

زمانی که سازمان غذا و دارو خواست در ۲۰۴۳ این سیستم‌های حفاری لیزری را قانونی کند،

commercial demand just exploded.

تقاضای تجاری به انفجار رسید.

People started signing their emails,

افراد شروع به امضا کردن ایمیل‌ها کردند،

"Please excuse any typos.

" لطفاً اشتباهات را ببخشید

Sent from my brain."

ارسال شده از مغزم."

(Laughter)

(خنده حضار)

Commercial systems popped up left and right,

سیستم‌های بازرگانی چپ و راست منتشر شدند،

offering the latest and greatest in neural interfacing technology.

که آخرین و بزرگ‌ترین تکنولوژی رابط عصبی را پیشنهاد می‌کردند.

There were 100 electrodes.

۱۰۰ الکترود وجود داشت.

A thousand electrodes.

هزاران الکترود.

High bandwidth for only 99.99 a month.

پهنای باند بالا، فقط ۹۹/۹۹ دلار در ماه.

(Laughter)

(خنده حضار)

Soon, everyone had them.

خیلی زود، همه آن‌ها را داشتند.

And that was the key.

و نکته همان بود.

Because, in the 2050s, if you were a neuroscientist,

زیرا در دهه ۵۰، اگر یک متخصص اعصاب بودید

you could have someone come into your lab essentially from off the street.

شما می‌توانستید فردی ازخیابان اساساً به آزمایشگاه شما بیاید

And you could have them engaged in some emotional task

و شما آن‌ها را مشغول کارهای عاطفی کنید

or social behavior or abstract reasoning,

و یا رفتار اجتماعی یا استدلال انتزاعی،

things you could never study in mice.

چیزهایی که هرگز با موش‌ها نمی‌توانستید مطالعه کنید.

And you could record the activity of their neurons

و شما قادر بودید که فعالیت عصب‌هایشان را اندازه گیری کنید

using the interfaces that they already had.

بوسیله ی رابط هایی که هم اکنون داشتند.

And then you could also ask them about what they were experiencing.

و آنگاه می‌توانستید ازآن‌ها بپرسید که چه چیزی را تجربه می‌کنند.

So this link between psychology and neuroscience

بنابراین این رابط بین روانشناسی و علوم اعصاب

that you could never make in the animals, was suddenly there.

که هرگز نمی‌توانید در حیوانات ایجاد کنید، ناگهان آنجا دراختیار بود.

So perhaps the classic example of this

پس شاید نمونه کلاسیک این

was the discovery of the neural basis for insight.

اکتشاف پایه عصبی برای بینش بود.

That "Aha!" moment, the moment it all comes together, it clicks.

آن لحظه‌ی "آها"، لحظه‌ای که همه چیز به هم می‌رسد،کلیک می‌کند.

And this was discovered by two scientists in 2055,

و این در سال ۲۰۵۵ توسط ۲ دانشمند کشف شد،

Barry and Late,

"بَری" و " لِیت "

who observed, in the dorsal prefrontal cortex,

که در قشرفوقانی جلوی مغز مشاهده کردند،

how in the brain of someone trying to understand an idea,

که چگونه مغز یک فرد برای درک یک ایده تلاش می‌کند،

how different populations of neurons would reorganize themselves --

چگونه گروه‌های مختلف عصب‌ها ممکن بود خود را بشناسند

you're looking at neural activity here in orange --

شما اینجا به فعالیت عصبی به رنگ نارنجی نگاه می‌کنید

until finally their activity aligns in a way that leads to positive feedback.

تا نهایتاً فعالیت‌شان به گونه‌ای که به بازخورد مثبتی منجر شوند، هم‌تراز شود.

Right there.

دقیقاً اینجا.

That is understanding.

که درحال درک است

So finally, we were able to get at the things that make us human.

پس نهایتاً، ما قادر به دریافت چیزهایی بودیم که ما را انسان می‌کرد.

And that's what really opened the way to major insights from medicine.

و آن چیزی بود که واقعاً راه را به بینش‌های مهم در پزشکی، گشود.

Because, starting in the 2060s,

زیرا، در شروع دهه ۲۰۶۰،

with the ability to record the neural activity

با توانایی ثبت فعالیت عصبی

in the brains of patients with these different mental diseases,

در مغز بیمار، با این بیماری‌های ذهنی متفاوت،

rather than defining the diseases on the basis of their symptoms,

بجای تعریف بیماری‌ها بر اساس علائم آن‌ها،

as we had at the beginning of the century,

به شکلی که در شروع قرن صورت می‌گرفت،

we started to define them

ما شروع تعریف آن‌ها کردیم

on the basis of the actual pathology that we observed at the neural level.

بر اساس آسیب‌شناسی واقعی که در سطح عصب‌ها مشاهده می‌شد.

So for example, in the case of ADHD,

پس بعنوان مثال، در مورد ADHD،

we discovered that there are dozens of different diseases,

ما دریاقتیم که ده‌ها نوع بیماری متفاوت وجود دارد،

all of which had been called ADHD at the start of the century,

که همگی درابتدای قرن، ADHD نامیده می‌شدند،

that actually had nothing to do with each other,

که در واقع هیچ ربطی به هم نداشتند،

except that they had similar symptoms.

بجز آنکه نشانه‌‌های مشابهی داشتند.

And they needed to be treated in different ways.

و نیازمند درمان به روش‌های متفاوتی، بودند.

So it was kind of incredible, in retrospect,

پس یک نوعِ باورنکردنی، در مقایسه با گذشته،

that at the beginning of the century,

که در ابتدای قرن،

we had been treating all those different diseases

تمام آن بیماری‌ها متفاوت را با یک داروی مشابه،

with the same drug,

درمان می‌کردیم،

just by giving people amphetamine, basically is what we were doing.

تنها با دادن آمفیتامین به افراد، اساساً کاری بود که می‌کردیم.

And schizophrenia and depression are the same way.

و شیزوفرنی و افسردگی به روش‌های مشابه.

So rather than prescribing drugs to people essentially at random,

بنابراین بجای تجویز دارو برای افراد اساساً به صورت تصادفی،

as we had,

که ما داشتیم،

we learned how to predict which drugs would be most effective

آموخیتم که چگونه حدس بزنیم که چه داروهایی ممکن است موثرترباشند.

in which patients,

در چه بیمارانی،

and that just led to this huge improvement in outcomes.

و آن تنها به بهبود بزرگی در نتایج منجر شد.

OK, I want to bring you back now to the year 2017.

درست، می‎خواهم که شما را به سال ۲۰۱۷ بازگردانم.

Some of this may sound satirical or even far fetched.

برخی از این ممکن است طنز باشد و یا اینکه خیلی دور از دسترس.

And some of it is.

و بعضی‌ها هم هست.

I mean, I can't actually see into the future.

یعنی، نمی‌توانم بطور واقعی آینده را ببینم.

I don't actually know

واقعاً نمی‌دانم

if we're going to be drilling hundreds or thousands of microscopic holes

که آیا ما صدها یا هزاران حفره میکروسکوپی را در

in our heads in 30 years.

سرهایمان در ۳۰ سال بعد حفر می‌کنیم.

But what I can tell you

اما چیزی که می‌توانم بگویم به شما

is that we're not going to make any progress

این است که هیچ پیشرفتی نخواهیم داشت

towards understanding the human brain or human diseases

در ادراک مغز انسان و یا بیماری‌های انسان

until we figure out how to get at the electrical activity of neurons

تا زمانی‌که بفهمیم چگونه می‌توانیم فعالیت الکتریکی عصب‌ها را بدست آوریم.

in healthy humans.

در انسان‌های سالم.

And almost no one is working on figuring out how to do that today.

و تقریباً هیچکس امروز برای درک آن کارنمی‌کند.

That is the future of neuroscience.

آن آینده‌ی علوم اعصاب است.

And I think it's time for neuroscientists to put down the mouse brain

و فکر می‌کنم که وقت آن است که متخصصین علوم اعصاب مغز موش را رها کنند

and to dedicate the thought and investment necessary

و اینکه افکار و بررسی‌های ضروری را

to understand the human brain and human disease.

برای درک مغز انسان و بیماری‌های انسان، اختصاص دهند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)