What It's Like To Be a War Refugee | Zarlasht Halaimzai | TED

Translator: Alireza Eftekhar Reviewer: shirin etebar

I was born during a war

من زمان جنگی متولد شدم

that still engulfs my country, Afghanistan.

که هنوز کشور من، افغانستان، را در بر گرفته است.

When I was growing up, violence was all around me.

وقتی که کودک بودم، خشونت همه جا بود.

I remember sitting in my living room with my family

یادم است که با خانواده‌ام در اتاق نشسته بودیم

when a distant thud would jerk us all out of our seats.

که صدای مهیبی از دور همه ما را از جایمان بلند کرد.

As the sound of the rockets came closer and closer,

با نزدیک و نزدیک‌تر شدن صدای موشک‌ها،

our bodies would coil and freeze.

بدنمان درهم می‌پیچید و بی‌حرکت می‌ماند.

My grandmother would take charge of her terrified flock

مادربزرگم محافظت از فرزندانِ وحشت‌زده‌ خود را بر عهده می‌گرفت

and shepherd us into a room in the back of the house.

و ما را به اتاقی در پشت خانه هدایت می‌کرد.

No less exposed, but to us, it somehow felt safer.

آنجا امن‌تر نبود، اما به ما، حس امنیت می‌داد.

I'd cling to my granny and clench my fists

به مادربزرگم می‌چسبیدم و مشت‌هایم را گره می‌کردم،

wondering why this was happening to us.

در این فکر که چرا این بلا سرمان می‌آید.

I clearly remember my little brother's face wincing

به وضوح چهره برادرم را یادم است که

every time we heard a rocket fall.

هر بار با صدای انفجار موشک می‌لرزید.

It was this violence,

این خشونت

this war that still goes on today,

و این جنگی که تا امروز ادامه یافته،

which forced my family to leave our home.

دلیلی بود که خانواده مرا به ترک خانه واداشت.

We left early one morning not knowing where we would end up.

یک روز صبح زود رفتیم بدون اینکه بدانیم به کجا خواهیم رسید.

Along the way, there was more violence.

در راه، خشونت‌های بیشتری بود.

We drove on roads with landmines,

در جاده‌های مین‌گذاری شده رانندگی کردیم،

and everywhere we went, there was hostility.

و هر کجا که رفتیم، خصومت بود.

The overriding memory in my body of those years

خاطره فراگیری که از آن روزها در من مانده

is of feeling unsafe.

مربوط به حس ناامنی است.

Feeling as though something terrible would happen to me

احساس این که انگار اتفاق وحشتناکی برای من یا خانواده‌ام

or to my family.

اتفاق خواهد افتاد.

We worried about our friends and family back home.

ما نگران دوستان و خانواده‌مان در خانه بودیم.

My grandmother was still in Kabul, and I missed her terribly.

مادربزرگم هنوز در کابل بود، و دلم برایش بسیار تنگ شده بود.

I'd go to bed at night and say the prayers she taught me

شب‌ها که به رختخواب می‌رفتم دعاهایی که یادم داده بود را می‌خواندم

to pray for her safety.

تا برای سلامتی او دعا کنم.

We wanted nothing more than to go back home.

ما چیزی بیشتر از بازگشت به خانه نمی‌خواستیم.

But when the Taliban took over the country in 1996,

اما وقتی که طالبان در ۱۹۹۶ کشور را گرفتند،

my parents realized that was no longer an option.

والدینم فهمیدند که برگشت به خانه دیگر گزینه ما نبود.

So after four years of living in exile,

بنابراین پس از چهار سال زندگی در تبعید،

we sought asylum in the UK and began a new life.

ما در بریتانیا درخواست پناهندگی کردیم و زندگی جدیدی را آغاز کردیم.

I started going to school.

مدرسه را شروع کردم.

And almost 25 years later, I'm standing here with you.

و تقریبا ۲۵ سال بعد، اینجا پیش شما ایستاده‌ام.

I'm now working to help others overcome devastation by war.

من اکنون برای کمک به دیگران به غلبه بر ویرانی‌های جنگ کار می‌کنم.

To overcome the trauma of being expendable.

برای غلبه بر آسیب شکست‌پذیر بودن.

In my work,

در کارم،

I see how living under constant threat of violence and feeling unsafe

من می‌بینم که چگونه زندگی در تهدید دائمي خشونت و احساس ناامنی

can affect people,

می‌تواند افراد را تحت تاثیر قرار دهد،

even when they manage to get out.

حتی وقتی که بتوانند خود را از آن خارج کنند.

War leaves a physical legacy in our body,

جنگ میراثی فیزیکی در بدن،

our mind and in our spirit.

ذهن و روح ما باقی می‌گذارد.

When I tell people about my life,

وقتی که از زندگی‌ام به مردم می‌گویم،

they sometimes say it's a remarkable story.

گاهی می‌گویند که داستانی فوق‌العاده است.

But this is not true.

اما اینطور نیست.

Millions of people are living through war and displacement,

میلیون‌ها نفر در جنگ و آوارگی زندگی می‌کنند،

trying to survive.

در تلاش برای زنده ماندن.

For these people, like my family,

برای این افراد، مانند خانواده من،

the dream isn't to get rich

رویایشان ثروتمند شدن نیست

or to go on vacations or to buy that perfect house.

یا رفتن به تعطیلات یا خریدن یک خانه عالی.

They have a modest,

آنان رویای پیش پا افتاده،

yet somehow still extravagant dream of being safe.

و در عین حال بزرگی دارند، رویای داشتن امنیت.

They dream of a day when they can go to the market

آنان رویای روزی را دارند که بتوانند به بازار بروند

without the fear of violence.

بدون ترس از خشونت.

Or send their kids to school

یا رویای فرستادن کودکانشان به مدرسه

without being afraid for their lives.

بدون آنکه نگران جانشان باشند.

War is dislocating.

جنگ یعنی بی‌خانمانی.

It gets inside your body and makes you into a thing,

به درون جسم آدم می‌رود و آدم را تبدیل به یک شیء می‌کند،

a corpse.

یک جسد.

It can dislodge empathy, hope and joy

می‌تواند حس هم‌دردی، امید و شادی را بیرون براند

and replace them with fear.

و آنها را با ترس جایگزین کند.

The fear that comes from living in the violence of war

ترس ناشی از زندگی در خشونت جنگ

can break social bonds,

می‌‌تواند پیوندهای اجتماعی را بشکند،

disbanding the very communities we rely on for safety.

و جوامعی که ما برای ایمنی به آن‌ها تکیه می‌کنیم را منحل کند.

Women and children I work with complain about pain in their body.

زنان و کودکانی که با آنها کار می‌کنم از دردهای جسمی می‌نالند.

Children as young as three or four talk about hurt in their bellies

کودکان سه چهار ساله از درد در شکمشان می‌گویند

and not because they're hungry.

نه به این دلیل که گرسنه هستند.

It's a pain I know well.

این دردی است که من خوب می‌شناسم.

A constant, dull ache all over your body,

دردی مدام و مبهم در تمام بدن شما،

and it feels as though nothing can alleviate it.

که انگار هیچ چیز نمی‌تواند تسکینش دهد.

People have nightmares and experience overwhelming emotions:

افراد کابوس می‌بینند و عواطف شدیدی را تجریه می‌کنند:

grief, sadness and anger.

غم، اندوه و خشم.

"Why did I deserve this," they wonder.

آنها می‌پرسند: «چرا من لیاقت این را داشتم؟»

This is the situation facing 84 million forcibly displaced people.

این وضعیتی است که ۸۴ میلیون نفر آواره مجبور مواجهه با آن هستند.

And according to UNHCR, more than half are women and children.

و به گفته دفتر پناهندگان سازمان ملل متحد، بیش از نیمی از آنان زنان و کودکان هستند.

What's even more startling

چیزی که حتی شگفت‌انگیزتر است

is the number of people living in active conflict zones.

تعداد افرادی است که در مناطق فعال جنگی زندگی می‌کنند.

According to Save the Children,

به گفته نهاد «نجات کودکان»

420 million children are growing up in places where violence is the norm.

۴۲۰ میلیون کودک در جاهایی بزرگ می‌شوند که خشونت عادی است.

These are families and children subject to forces they cannot control.

اینها خانواده‌ها و کودکانی‌اند که تحت نیروهایی خارج از کنترل خود هستند.

Yet war and violence don't become normal.

با این حال جنگ و خشونت عادی نمی‌شود.

The stress and trauma experienced by people who go through war

استرس و وحشت تجربه شده توسط افرادی که جنگ را پشت سر می‌گذارند

is itself deadly.

به خودی خود کشنده است.

Illnesses like cancer,

بیماری‌هایی مثل سرطان،

diabetes and heart disease

دیابت و بیماری‌های قلبی

have been linked to trauma and chronic stress.

با وحشت و استرس دائمی مرتبط بوده‌اند.

But it's the psychic pain that affects people the most.

اما این درد روانی است که بیش از همه بر افراد اثر می‌گذارد.

Depression, PTSD and other psychiatric disorders

افسردگی، اختلال پس از تجربه وحشت، و دیگر اختلال‌های روانی

affect a significant percentage of people who go through war.

درصد قابل توجهی از افرادی که جنگ را تجربه می‌کنند، تحت تأثیر قرار می‌دهد.

I was shocked when I learned that since 9/11,

وقتی فهمیدم شوکه شدم که از ۱۱ سپتامبر،

four times more US soldiers have taken their own lives

تعداد سربازان آمریکایی که خودکشی کردند چهار برابر تعداد سربازانی است

than died in combat.

که در میدان جنگ کشته شدند.

Reconciling to normal life after you've seen life-shattering war

وفق دادن خود با زندگی عادی بعد از اینکه جنگ ویرانگر را دیده‌اید،

can be the hardest of tasks for a human being.

می‌تواند سخت‌ترین کار برای یک انسان باشد.

But mental health and healing are often overlooked

اما سلامت روان و شفا اغلب

when supporting people who have survived war.

هنگام حمایت از بازماندگان جنگ، نادیده گرفته می‌شوند.

And that's why I set up Refugee Trauma Initiative,

به همین دلیل بنیاد «ترامای مهاجران» را تاسیس کردم،

to help support the mental health of those affected by war and displacement.

برای کمک به سلامت روان کسانی که تحت تأثیر جنگ و آوارگی قرار گرفته‌اند.

Our organization is one of several around the world that helps people

سازمان ما یکی از چندین نهاد در جهان است که به افراد کمک می‌کند

so they can begin to feel safe again.

تا بتوانند دوباره احساس امنیت کنند.

When feeling safe is splintered

وقتی که احساس امنیت از بین می‌رود

and you feel unsafe and unseen,

و شما احساس ناامنی و دیده نشدن می‌کنید،

we work to help bring the internal safe system back online.

ما برای کمک به دوباره آنلاین کردن سیستم ایمنی داخلی کار می‌کنیم.

We create spaces where people can convene

ما فضاهایی را ایجاد می‌کنیم که مردم بتوانند در آن گردهم آمده

and heal as a community.

و به عنوان یک جامعه بهبود یابند.

In our groups, men, women and children reconnect with their bodies,

در گروه‌های ما، مردان، زنان و کودکان با بدن‌هایشان دوباره ارتباط برقرار می‌کنند،

have the space to express what they are feeling,

فضایی دارند برای بیان کردن احساسشان

and most importantly,

و مهم‌تر از همه،

reconnect with others.

با دیگران مجددا ارتباط برقرار می‌کنند.

We use art, mindfulness,

ما از هنر، مراقبه،

dance and storytelling

رقص و داستان‌گویی استفاده می‌کنیم

to help make sense of the dislocating experiences of violence

برای کمک به جابه‌جا کردن حس تجربیات خشونت

and of being forced to leave your home.

و مجبور شدن به ترک خانه.

And everything that we do is underpinned by value-based practice.

و هر کاری که می‌کنیم بر مبنای روش ارزش‌محور است.

We practice understanding, curiosity

ما درک و کنجکاوی را تمرین می‌کنیم

and respect to everyone who comes through the door.

و احترام به هر کسی که از در وارد می‌شود.

We recognize and acknowledge their trauma

ما وحشت آنان را به رسمیت می‌شناسیم

without pathologizing or medicalizing their very normal human reaction

بدون آن که واکنش عادی و انسانی آنان به تجربه خشونت بی‌پروا را

to the reckless violence they've experienced.

آسیب‌شناسی کنیم و رویکرد پزشکی داشته باشیم.

And we recognize that these experiences are the result of systemic injustice

و می‌دانیم که این تجربه‌ها محصول بی‌عدالتی سیستماتیک

and oppression that often have colonial roots,

و سرکوبی است که اغلب ریشه‌های استعماری دارند،

which has dehumanized and killed people for centuries.

که قرن‌هاست انسانیت را از آدم‌ها گرفته و آنان را کشته است.

At the heart of our work is a simple yet fundamental notion

مفهمومی ساده و در عین حال بنیادین در قلب کار ماست،

that feelings of safety

این که احساس امنیت

are inextricably tied to feeling connected to a community.

با حس ارتباط به جامعه کاملا در هم تنیده‌اند.

A community where you feel worthy and seen.

جامعه‌ای که در آن احساس ارزش می‌کنی و دیده می‌شوی.

Where your suffering will be recognized and cared for,

جایی که رنج تو به رسمیت شناخته می‌شود و مورد اهمیت است،

where you can experience belonging.

جایی که می‌توانی تعلق را تجربه کنی.

Understanding how violence and conflict affects and changes people

درک این که خشونت و جنگ چگونه بر افراد اثر گذاشته و آنان را تغییر می‌دهد

is more important than ever.

مهم‌تر از هر زمان دیگری است.

Our world is embroiled in multiple chronic conflicts

جهان ما درگیر جنگ‌های طولانی متعدد است

that seem to have no end in sight.

که پایانی برایشان متصور نیست.

Since 1945, there have been 150 conflicts around the world,

از ۱۹۴۵، ۱۵۰ جنگ در سراسر جهان رخ داده،

and the overwhelming majority of casualties have been civilians.

و اکثریت چشمگیر قربانیان، غیرنظامیان بوده‌اند.

We can't talk about this human toll of war

ما نمی‌توانیم درباره بار انسانی جنگ سخن بگوییم

without talking about the war industry.

بدون آن که درباره صنعت جنگ حرف بزنیم.

The war on terror over the last 20 years unleashed a new kind of violence,

جنگ علیه ترور در ۲۰ سال گذشته خشونتی جدید را به میدان آورد،

displacing 38 million people.

آوارگی ۳۸ میلیون انسان.

This is a war that made drone warfare the norm.

این جنگی است که تسلیحات پهپادی را عادی کرد.

Drones enable automated extermination.

پهپادها کشتار ماشینی را ممکن می‌سازند.

As we are moving closer and closer towards automation of war,

همچنان که به کامپیوتری شدن جنگ نزدیک و نزدیکتر می‌شویم،

what happens when we outsource violence,

چه اتفاقی می‌افتد وقتی که خشونت را برون‌سپاری می‌کنیم،

the extinguishing of a human life,

نابود کردن یک حیات انسانی را

to a computer?

به کامپیوتر می‌سپاریم؟

What happens to us as an interconnected global community

ما به عنوان یک جامعه جهانی متصل چه اتفاقی برایمان می‌افتد

when a machine and not a human

وقتی که کامپیوتر و نه یک انسان

decides whether a life is worth something?

درباره ارزش یک جان تصمیم می‌گیرد؟

This is all bleak,

جان‌فرسا است،

but not hopeless.

اما مایوس‌کننده نیست.

There's always room to adjust our trajectory to a better future.

همیشه برای تطبیق مسیرمان به آینده بهتر فرصت هست.

I'm standing here in the most powerful country in the world,

من در اینجا در قدرتمندترین کشور جهان ایستاده‌ام،

a citizen of the United Kingdom,

یک شهروند بریتانیا،

two countries that have long held power over war and peace.

دو کشور که به مدت طولانی بر جنگ و صلح قدرت داشته‌اند.

And the first thing that we can do

و اولین کاری که می‌توانیم انجام دهیم

is demand that our governments stop investing in mass destruction.

این است که از دولت‌هایمان بخواهیم سرمایه‌گذاری در کشتار جمعی را متوقف کنند.

At a time when we need to invest in tackling climate change

در زمانی که نیاز به سرمایه‌گذاری در مقابله با تغییرات آب و هوایی داریم

and in health care,

و در مراقبت‌های بهداشتی،

our governments are financing weapons and drones.

دولت‌های ما روی سلاح‌ها و پهپادها خرج می‌کنند.

Every vote that we cast should be against weapons of mass destruction,

هر رأیی که می دهیم باید علیه سلاح های کشتار جمعی باشد،

against automation of war.

علیه اتوماسیون جنگ.

(Applause)

(تشویق)

And you can do something in your own community.

و شما می‌توانید در جامعه خودتان کاری انجام دهید.

Right now, there are literally millions of Afghans

در حال حاضر، به معنای واقعی کلمه میلیون‌ها افغان وجود دارد

who are brutally forced to leave their home.

که به طرز وحشیانه‌ای مجبور هستند که خانه خود را ترک کنند.

Like them, there are Syrians, Iraqis, Burundians

مانند آنها، سوری‌ها، عراقی‌ها و بوروندی‌ها نیز وجود دارند

who all have to deal with the fallout of war and displacement.

که همه باید با عواقب جنگ و آوارگی مقابله کنند.

And the antidote to their suffering lies in the kindness and connection

و پادزهر رنج آنها در مهربانی و ارتباط جوامعی

of the communities where they find themselves.

نهفته است که در آنجا خودشان را پیدا می‌کنند.

If they can feel safe there,

اگر می توانند آنجا احساس امنیت کنند،

they can begin to heal

آنها می توانند شروع به بهبود کنند

and start a new life.

و زندگی جدیدی را شروع کنند.

It's sometimes hard for us to see

گاهی دیدن آن برای ما سخت است

that the answers to some of the most complicated problems in the world

که جواب بیشتر پیچیده‌ترین مشکلات جهان

lie in the simplest of human actions.

در ساده‌ترین اعمال انسان نهفته است.

It may sound too easy

ممکن است خیلی آسان به نظر برسد

that a good neighbor can help to heal the wounds of war.

که یک همسایه خوب می‌تواند برای شفا دادن زخم‌های جنگ کمک کند.

But in my experience, this is true.

اما در تجربه من، این درست است.

Before we landed in London, after months of hardship,

قبل از اینکه به لندن برسیم، پس از ماه‌ها سختی،

we stopped in a poor neighborhood of a town in Central Asia.

در یک محله فقیرنشین شهری در آسیای مرکزی توقف کردیم.

I was forlorn, grief stricken

دلم گرفته بود، غصه خورده بودم

and not yet able to imagine a future without violence.

و هنوز قادر به تصور آینده‌ای بدون خشونت نبودم.

One day, a neighborhood teacher knocked on our door.

یک روز معلم محله در خانه ما را زد.

When we opened the door,

وقتی در را باز کردیم،

we saw a kindly middle-aged woman

زنی میانسال مهربان را دیدیم

carrying a box of pens, colored pencils,

که در حال حمل یک جعبه خودکار، مداد رنگی،

paper and children's books.

کاغذ و کتاب‌های کودک بود.

She asked my parents if she could come in and spend time with us.

او از والدینم پرسید که آیا می‌تواند وارد شود و با ما وقت بگذراند.

They let her in, and from that day,

آنها به او اجازه ورود دادند و از آن روز،

she visited us most days after school.

او بیشتر روزها بعد از مدرسه به ما سر می‌زد.

When I told her that I desperately wanted to go to school,

وقتی به او گفتم که ناامیدانه می‌خواهم به مدرسه بروم،

she took me to her classroom,

او مرا به کلاس خود برد،

where the girls had prepared gifts.

جایی که دختران هدایایی آماده کرده بودند.

They taught me how to sing a song.

آنها به من یاد دادند که چگونه یک آهنگ بخوانم.

It wasn't long before we had to move on,

زیاد طول نکشید که مجبور شدیم حرکت کنیم،

and once we left, I never saw her again.

و وقتی رفتیم، دیگر او را ندیدم.

But what she did made me feel valued and safe.

اما کاری که او انجام داد باعث شد احساس ارزشمندی و امنیت کنم.

The memory of that experience had left a blueprint

خاطره آن تجربه طرحی به جا گذاشته بود

of what it felt to inhabit my body,

از آنچه که در بدن من سکونت داشت،

if only for a moment, without fear.

آرزوی یک لحظه، ترس نداشتن.

A memory of joy and belonging.

خاطره ای از شادی و تعلق.

And to this day, when I feel the opposite,

و تا امروز وقتی که برعکس آن را احساس می‌کنم،

I can close my eyes and feel that connection.

من می‌توانم چشمانم را ببندم و این ارتباط را احساس کنم.

And it carries me through the dark days.

و مرا در روزهای تاریک همراهی می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)