Why you should treat the tech you use at work like a colleague | Nadjia Yousif

Translator: Nastaran Hasanizadeh Reviewer: sadegh zabihi

So, imagine a company hires a new employee,

خب، تصور کنید یک شرکت یک کارمند جدید استخدام کند،

best in the business,

بهترین در کار،

who's on a multimillion-dollar contract.

کسی که قرارداد چند میلیاردی بسته است.

Now imagine that whenever this employee went to go meet with her team members,

حالا تصور کنید هرجا این کارمند بخواهد برود و اعضای تیمش را ببیند،

the appointments were ignored or dismissed,

قرارها نادیده گرفته شوند یا کنسل شوند،

and in the meetings that did happen,

و در جلسه‌هایی هم که برگزار شوند،

she was yelled at or kicked out after a few minutes.

بر سرش فریاد کشیده شود و یا بعد از چند دقیقه بیرون انداخته شود.

So after a while, she just went quietly back to her desk,

خب بعد از مدتی، ساکت برمی‌گردد پشت میزش،

sat there with none of her skills being put to use,

و همانجا می‌نشیند بدون اینکه هیچ کدام از مهارت‌هایش مورد استفاده قرار بگیرد،

of course, being ignored by most people,

البته، با نادیده گرفته شدن بوسیلهٔ اغلب افراد،

and of course, still getting paid millions of dollars.

و البته، هنوز با درآمد میلیون دلاری.

This hotshot employee who can't seem to catch a break

این کارمند ماهر که به نظر نمی‌رسد لحظه‌ایی استراحت داشته باشد

is that company's technology.

فناوری آن شرکت است.

This scenario is not an exaggeration.

این سناریو اغراق شده نیست.

In my job as a technology advisor,

در شغل من بعنوان یک مشاور فناوری،

I've seen so many companies make the well-meaning decisions

من بسیاری از شرکتها را دیده‌ام که تصمیمات خوبی می‌گیرند

to put huge investments into technology,

که سرمایه‌گذاری‌های کلانی در فناوری انجام دهند،

only to have the benefits fail to live up to the expectation.

اما برای اینکه به بهره‌برداری برسند نمی‌توانند انتظارات را برطرف کنند.

In fact, in one study I read,

در حقیقت، در تحقیقی که من خواندم،

25 percent of technology projects

۲۵ درصد پروژه‌های فناوری

are canceled or deliver things that are never used.

لغو می‌شوند یا دستاورد‌هایی دارند که هرگز استفاده نمی‌شوند.

That's like billions of dollars just being wasted each year.

مثل اینکه هر ساله میلیون‌ها دلار فقط هدر داده می‌شود.

So why is this?

خوب چرا این گونه است؟

Well, from what I've seen,

خب، تا جاییکه من دیده‌ام،

the expectation from the top management is high but not unreasonable

انتظارات مدیریت برتر زیاد است ولی غیر منطقی نیست

about the benefits from the technology.

دربارهٔ بهره‌وری از فناوری.

They expect people will use them,

آن‌ها انتظار دارند که مردم از آن‌ها استفاده کنند،

it will create time savings,

این باعث صرفه جویی در زمان بشود،

and people will become genuinely better at their jobs.

و عملکرد مردم در کارهایشان هوشمندانه‌تر خواهد شد.

But the reality is that the people on the front line,

ولی حقیقت این است که کسانی که در خط مقدم هستند،

who are supposed to be using these softwares and tools,

و قرار است از نرم افزارها و ابزارها استفاده کنند،

they're skeptical or even afraid.

دیرباور هستند و یا حتی می‌ترسند.

We postpone the online trainings,

ما آموزش آنلاین را به تعویق می‌اندازیم،

we don't bother to learn the shortcuts,

به یادگیری میانبرها اهمیت نمی‌دهیم،

and we get frustrated at the number of tools

و از تعداد ابزارها کلافه می‌شویم

we have to remember how to log into and use.

که باید به خاطر داشته باشیم چگونه وارد شویم و استفاده کنیم.

Right?

نه؟

And that frustration, that guilt -- it's racking up,

و آن کلافگی، آن احساس گناه --

the more that technology is inserting itself into our daily working lives,

هر چه بیشتر فناوری خودش را در زندگی کاری روزمره ما وارد می‌کند، که زیاد است،

which is a lot.

بیشتر باعث نگرانی می‌شود،

Brookings says that 70 percent of jobs today in the US

بروکینگز می‌گوید که ۷۰ درصد کارها امروزه در آمریکا

require at least mid-level digital skills.

به حداقل مهارت‌های سطح متوسط دیجیتالی نیاز دارد.

So basically, to work these days,

پس اساسا، امروزه برای کار کردن،

you need to be able to work with technology.

باید قادر به کارکردن با فناوری باشید.

But from what I've seen,

ولی از دیدگاه من،

we are not approaching this with the right mindset.

با ذهنیت درستی با آن مواجه نمی‌شویم.

So here's the idea that I've been toying with:

خب این ایده‌ای است که من با آن مشغولم:

What if we treated technology like a team member?

چه می‌شود اگر با فناوری مثل یک عضو تیم رفتار کنیم؟

I've been writing my own personal experiment about this.

من تجربهٔ شخصی خودم را در این‌باره نوشته‌ام.

I've spoken to people from all different industries

من با افرادی از همه نوع صنایع صحبت داشته‌ام

about how they can treat their core technologies like colleagues.

دربارهٔ چگونگی رفتار با فناوری مرکزیشان بعنوان یک همکار.

I've met with people from the restaurant industry,

من با افرادی از صنعت رستوران داری ملاقات داشته‌ام،

medical professionals, teachers, bankers,

حرفه‌ایی‌های پزشکی، معلم‌ها، بانک‌دارها،

people from many other sectors,

افرادی از خیلی قشر‌های مختلف،

and the first step with anybody that I would meet with

و اولین قدم با هر کسی که ملاقات داشتم

was to draw out the structure of their teams

این بود که ساختار تیم‌هایشان را

in an organization chart.

در یک جدول سازمانی بکشند.

Now, I'm a total geek when it comes to organization charts.

الان، من کاملاً خبره هستم وقتی به جداول سازمانی می‌رسم.

Org charts are really cool because, if they are drawn well,

جداول سازمانی واقعاً بامزه هستند چون، اگر به خوبی ترسیم شوند،

you can quickly get a sense of what individual roles are

می‌توانید به سرعت دریابید که نقش‌های فردی چگونه‌اند

and also how a team works well together.

و همچنین چگونه یک تیم به خوبی با هم کار می‌کنند.

But if you look at a typical org chart,

اما اگر شما به یک برنامه سازمانی معمولی نگاه کنید،

it only includes the boxes and lines that represent people.

فقط شامل خط‌ها و مربع‌هایی است که افراد را معرفی می‌کنند.

None of the technology team members are there.

هیچ کدام از اعضای تیم فناوری آنجا نیست.

They're all invisible.

همه نامرئی هستند.

So for each of the organizations that I met with for my experiment,

پس برای هر کدام از سازمان‌ها که من برای آزمایشم با آن‌ها دیدار داشتم،

I had to draw a new type of org chart,

مجبور بودم یک جدول سازمانی مدل جدید بکشم،

one that also included the technology.

مدلی که شامل فناوری هم بشود.

And when I did this, people I spoke to

و وقتی این کار را کردم، افرادی که با آن‌ها صحبت کرده بودم

could actually visualize their technologies as coworkers,

می‌توانستند در واقع فناوری‌شان را به شکل همکارهایشان تصور کنند،

and they could ask things like:

و می‌توانستند چیز‌هایی از قبیل این بپرسند:

"Is this software reporting to the right person?"

"آیا این نرم‌افزار به شخص درست گزارش می‌دهد؟"

"Does this man and machine team work well together?"

"آیا همکاری انسان و ماشین آلات خوب جواب خواهد داد؟"

"Is that technology actually the team member

"آیا آن فناوری حقیقتا عضوی از تیم است

that everybody's awkwardly avoiding?"

که هرکسی بطور ناخوشایندی از آن پرهیز می‌کند؟"

So I will walk you through an example of a small catering company

خب من توجه شما را به مثالی از یک شرکت تولید غذای کوچک جلب خواهم کرد

to bring this experiment to life.

که به این تجربه واقعیت ببخشیم.

This is the top layer of people who work at Bovingdons Catering Company.

این بالاترین طبقهٔ افراد که در شرکت تولید غذای باوینگدنز کار می‌کنند.

There's a sales director, who manages all of the customer interactions,

آنجا یک مدیر فروش بود، که روابط مشتری‌ها را مدیریت می‌کرد،

and there's an operations director, who manages all the internal activities.

و آنجا یک مسئول عملیات بود، که همهٔ فعالیت‌های داخلی را مدیریت می‌کرد.

And here's the people who report to the sales and operations directors.

و افرادی بودند که به مسئولان فروش و عملیات گزارش می‌دادند.

And finally, here's the view

و در انتها، این دیدگاهی است

where we've overlaid the software and the hardware

که نرم‌افزار و سخت افزاری را با هم داشته باشیم

that's used by the Bovingdons staff.

که به وسیلهٔ کارکنان باوینگدنز به کار گرفته می‌شد.

Using this amazing org chart, we can now explore

با استفاده از این جدول سازمانی عالی، حالا می‌توانیم بررسی کنیم

how the human team members and the technology team members

چگونه اعضای تیم انسانی و اعضای تیم فناوری

are interacting.

با هم تعامل می‌کنند.

So the first thing that I'm going to look for

پس اولین چیزی که من می‌خواهم دنبالش بگردم

is where there's a human and machine relationship

این است که جاییکه تعامل بین ماشین و انسان وجود دارد

that's extra critical.

خیلی بحرانی است.

Usually, it's somebody using a technology

معمولا، یک نفر هست که از فناوری

on a day-to-day basis to do his or her job.

به صورت روزمره برای انجام دادن کارهایش استفاده می‌کند.

At Bovingdons,

در باوینگدنز،

the finance director with the accounting platform would be one.

مدیرمالی با برنامهٔ حسابداری می‌تواند یکی از آن‌ها باشد.

Next, I would check on the status of their collaboration.

بعد از آن، می‌خواهم وضعیت را در مورد همکاری آن‌ها بررسی کنم.

Are they working well together?

آیا با هم به خوبی کار می‌کنند؟

Getting along?

خوب پیش می‌رود؟

In this case, it turned out to be a tenuous relationship.

در این مورد، مشخص شد که رابطه‌ای بسیار ضعیف است.

So, what to do?

خب، چکار باید کرد؟

Well, if the accounting platform were actually a person,

خب، اگربرنامهٔ حسابداری یک انسان واقعی بود،

the finance director would feel responsible for managing it

مدیر مالی خودش را مسئول می‌دانست که آن را مدیریت کند

and taking care of it.

و از آن مراقبت کند.

Well, in the same way,

خب، به همین طریق،

my first suggestion was to think about a team-building activity,

پیشنهاد اول من تفکر دربارهٔ یک فعالیت تشکیل گروه بود،

maybe getting together on a specialist course.

شاید عملکرد هم زمان بر روی یک دورهٔ بخصوص.

My second suggestion was to think about scheduling regular performance reviews

پیشنهاد دوم من تفکر دربارهٔ گزارش منظم

for the accounting platform,

از عملکرد برنامه حسابداری بود،

where the finance director would literally give feedback

جاییکه مدیر مالی به معنای واقعی کلمه بازخورد می‌دهد

to the company who sold it.

به شرکتی که آن را فروخته است.

Now, there will be several of these really important human and machine teams

حالا، در هر سازمانی چندین گروه انسان و ماشین بسیار مهم

in every organization.

وجود خواهد داشت.

So if you're in one, it's worth taking the time

پس اگر شما در یکی از آن‌ها هستید، ارزشش را دارد که زمان صرف کنید

to think about ways to make those relationships truly collaborative.

و به راه‌های واقعاً همکارانه کردن آن رابطه‌ها فکر کنید.

Next, I'll look on the chart for any human role

در ادامه، برای هر نقش انسانی نگاهی به جدول خواهم کرد

which might be overloaded by technology,

که ممکن است از فناوری اشباع شده باشد،

let's say, interacting with four or more types of applications.

مثلاً، تعامل با چهار نوع برنامه یا بیشتر.

At Bovingdons, the operations director was interacting with five technologies.

در باوینگدنز، مدیر عملیاتی با پنج فناوری تعامل می‌کرد.

Now, he told me that he'd always felt overwhelmed by his job,

خوب، او به من می‌گفت که همیشه در فشار کاری قرار داشته است،

but it wasn't until our conversation

اما تا پیش از صحبت ما

that he thought it might be because of the technologies he was overseeing.

نمی‌دانست ممکن است به دلیل این همه فناوری باشد که بر آنها نظارت می‌کند.

And we were talking that,

و ما این را گفتیم که،

if the operations director had actually had a lot of people reporting to him,

اگر مدیر عملیات در واقع تعداد زیادی افراد داشت که به او گزارش می‌دادند،

he probably would have done something about it,

شاید مجبورمی شد درباره آن کاری انجام دهد،

because it was stretching him too thin,

چون چند کار را با هم می‌کرد و به هیچ کدام هم نمی‌رسید،

like, move some of them to report to somebody else.

مثلا بعضی را به کس دیگری محول کند.

So in the same way, we talked about moving some of the technologies

پس در همین راستا، ما دربارهٔ بکارگیری برخی از فناوری‌ها صحبت کردیم

to report to someone else,

برای گزارش دادن به نفر دیگر،

like the food inventory to go to the chef.

مثل فهرست غذا که به سمت سرآشپز برود.

The last thing that I'll look for is any technology

آخرین چیزی که من به دنبالش خواهم رفت این است که یک فناوری

that seems to be on the org chart without a real home.

بدون یک جایگاه واقعی بر روی جدول سازمانی باشد.

Sometimes they're floating around without an owner.

بعضی اوقات آن‌ها در اطراف ما بی‌هدف و بی‌مالک هستند.

Sometimes they're reporting to so many different areas

بعضی اوقات آن‌ها در حوزه‌های بسیار متفاوتی گزارش می‌دهند.

that you can't tell who's actually using it.

بطوریکه شما نمی‌توانید بگویید چه کسی واقعاً از آن استفاده می‌کند.

Now, at Bovingdons,

در حال حاضر، در باوینگدنز،

nobody appeared to be looking after the marketing software.

به نظر می‌رسد هیچ کس نرم‌افزار بازاریابی را دنبال نمی‌کند.

It was like someone had hired it and then didn't give it a desk

درست مثل این بود که یک نفر را استخدام کنند و به او میز کار ندهند

or any instructions on what to do.

یا دستور کار به او ندهند.

So clearly, it needed a job description,

پس مشخصاً، نیاز به یک شرح کار داشت،

maybe someone to manage it.

شاید یک نفر که آن را مدیریت کند.

But in other companies,

ولی در شرکت‌های دیگر،

you might find that a technology has been sidelined for a reason,

شما ممکن است به دلیلی این فناوری را کنار گذاشته شده ببینید،

like it's time for it to leave or be retired.

مثل اینکه زمان رفتن یا بازنشستگی‌اش رسیده باشد.

Now, retiring applications is something that all companies do.

خوب، بازنشسته کردن برنامه‌ها کاری است که بیشتر شرکت‌ها انجام می‌دهند.

But maybe taking the mindset that those applications are actually coworkers

ولی شاید به خاطر سپردن اینکه آن اپلیکیشن‌ها همکاران واقعی ما هستند

could help them to decide when and how to retire those applications

بتواند به آن‌ها در اینکه کی و چگونه برنامه‌ها را کنار بگذارند کمک کند

in the way that would be least destructive to the rest of the team.

به طوری که کمترین ضرر را برای بقیهٔ تیم داشته باشد.

I did this experiment with 15 different professionals,

من این آزمایش را با ۱۵ حرفه‌ای متفاوت انجام دادم،

and each time it sparked an idea.

و هر بار یک ایدهٔ جدید نمایان شد.

Sometimes, a bit more.

بعضی اوقات، کمی بیشتر.

You remember that hotshot employee I was telling you about,

آن کارمند ماهر را که درباره‌اش به شما می‌گفتم را به خاطر دارید،

that everybody was ignoring?

که همه نادیده‌اش می‌گرفتند؟

That was a real story told to me by Christopher,

آن داستان واقعی بود که کریستوفر برایم گفته بود،

a very energetic human resources manager at a big consumer goods company.

یک مدیر منابع انسانی پرانرژی در یک شرکت بزرگ کالاهای مصرفی.

Technology was a new HR platform,

فناوری یک برنامه منابع انسانی جدید بود،

and it had been installed for 14 months at great expense,

و در طی ۱۴ ماه با هزینه بالا جایگزین شده بود.

but nobody was using it.

ولی هیچ کس از آن استفاده نمی‌کرد.

So we were talking about how,

خب ما درباره این صحبت می‌کردیم،

if this had really been such a hotshot employee with amazing credentials,

که اگر این واقعاً یک کارمند ماهر با مدارک تحصیلی عالی بود،

you would go out of your way to get to know it,

همه برای شناختن او سر و دست می‌شکستند،

maybe invite them for coffee,

شاید به قهوه دعوتش می‌کردند،

get to know their background.

تا درباره پیشینه‌اش بدانند.

So in the spirit of experimentation,

پس در فضای آزمایشی،

Christopher set up one-hour appointments,

کریستوفر ملاقاتی یک ساعته را ترتیب داد،

coffee optional,

قهوه اختیاری،

for his team members to have no agenda but to get to know their HR system.

برای اعضای تیمش که کاری نداشته باشند جز آشنا شدن با برنامه منابع انسانی جدیدشان.

Some people, they clicked around menu item by menu item.

بعضی افراد، جزء به جزء فهرست را بررسی کردند،

Other people, they searched online for things that they weren't clear about.

دیگر افراد، بصورت آنلاین درمورد مسایلی که برایشان شفاف نیست تحقیق کردند.

A couple of them got together, gossiped about the new software in town.

هر دو دسته آن‌ها با هم دربارهٔ نرم افزار تازه‌وارد غیبت می‌کردند.

And a few weeks later, Christopher called to tell me

و چند هفتهٔ بعد، کریستوفر با من تماس گرفت و گفت

that people were using the system in new ways,

که افراد دارند به روشی جدید از سیستم استفاده می‌کنند،

and he thought it was going to save them weeks of effort in the future.

و او فکر می‌کرد که این در آینده باعث صرفه‌جویی هفته‌ها تلاش خواهد شد.

And they also reported feeling less intimidated by the software.

و آن‌ها همچنین گزارش دادند که کمتر از نرم‌افزار می‌ترسیدند.

I found that pretty amazing,

من آن را بسیار جالب یافتم،

that taking this mindset helped Christopher's team

که بکار بردن این ذهنیت به تیم کریستوفر

and others that I spoke to these past few months

و دیگرانی که با آن‌ها در چند ماه گذشته صحبت کردم کمک کرد

actually feel happier about working with technology.

تا در واقع از کار کردن با فناوری خوشحال‌تر باشند.

And I later found out this is backed up by research.

و بعدا فهمیدم تحقیقات هم از این پشتیبانی می‌کند.

Studies have shown that people who work in organizations

تحقیقات نشان داده است که کسانی که در سازمان‌ها کار می‌کنند

that encourage them to talk about and learn about the technologies

آن‌ها را به صحبت و یادگیری دربارهٔ فناوری‌ها

in the workplace

در محیط کار تشویق می‌کند

have 20 percent lower stress levels

۲۰ درصد درجه استرس پایین‌تری دارند

than those in organizations that don't.

نسبت به سازمان‌هایی که این کار را نمی‌کنند.

I also found it really cool that when I started to do this experiment,

همچنین من فهمیدم خیلی خوب است که وقتی من شروع به انجام این آزمایش کردم،

I started with what was happening between a person

با این شروع کردم که چیزی که بین یک شخص

and an individual technology,

و یک فناوری می‌گذرد،

but then it ultimately led to ideas about how to manage tech

ولی بعد در نهایت منجر به ایده‌هایی دربارهٔ چگونگی مدیریت فناوری

across entire companies.

در میان تمام شرکت‌ها شد.

Like, when I did this for my own job and extended it,

مثلاً، وقتی من این کار را در کار خودم کردم و گسترشش دادم،

I thought about how our data analysis tools

من درباره این فکر کردم که چگونه ابزار‌های تحلیل داده‌های ما

should go on the equivalent of a job rotation program,

باید یک برنامه کاری گردشی معادل داشته باشند،

where different parts of the company could get to know it.

تا بخش‌های مختلف شرکت بتوانند با آن آشنا شوند.

And I also thought about suggesting to our recruiting team

و همچنین در بارهٔ پیشنهاد دادن به تیم استخدامی هم فکر کردم

that some of the technologies we work with every day

که برخی از فناوری‌هایی که با آن‌ها هر روز کار می‌کنیم

should come with us on our big recruiting events.

باید با ما به رویداد‌های استخدامی بزرگ بیایند.

If you were a university student,

اگر شما یک دانشجوی دانشگاه بودید،

how cool would it be to not only get to know the people

چقدر می‌تواند خوب باشد که نه تنها افرادی را بشناسید

you might be working with,

که باید با آن‌ها کار کنید،

but also the technologies?

بلکه با فناوری‌ها هم آشنا شوید؟

Now, all of this begs the question:

حالا همه این‌ها این پرسش را برمی‌انگیزد:

What have we been missing

با نامرئی نگهداشتن فناوری‌هایی که روزانه با آن‌ها کار می‌کنیم،

by keeping the technologies that we work with day to day invisible,

چه چیزی را از دست داده‌ایم،

and what, beyond those billions of dollars in value,

و چه چیزی، فراتر از ارزش میلیون دلاری آن‌ها،

might we be leaving on the table?

ممکن است روی میز رها کرده باشیم؟

The good news is,

خبر خوب این است که،

you don't need to be an org chart geek like me

لازم نیست مثل من در جدول سازمانی خبره باشید

to take this experiment forward.

که این آزمایش را پیش ببرید.

It will take a matter of minutes for most people

برای بیشتر افراد چند دقیقه بیشتر طول نمی‌کشد

to draw out a structure of who they work with,

که نمودار کسانی که با آنها کار می‌کنند را بکشند،

a little bit longer to add in the technologies

کمی بیشتر هم برای اضافه کردن فناوری‌ها

to get a view of the entire team,

تا به دیدگاهی از کل گروه برسند،

and then you can have fun asking questions like,

و وقتی سوال مثل این را بپرسید لذت خواهید برد،

"Which are the technologies that I'll be taking out for coffee?"

"کدام فناوری‌ها را من به نوشیدن قهوه دعوت خواهم کرد؟"

Now, I didn't do this experiment for kicks

حالا، من این آزمایش را برای ضربه زدن

or for the coffee.

یا برای قهوه انجام ندادم.

I did it because the critical skill in the 21st-century workplace

این کار را کردم چون مهارت‌های حساس در محیط‌های کاری قرن ۲۱ام

is going to be to collaborate with the technologies

به سمت همکاری با فناوری‌هایی پیش می‌رود

that are becoming such a big and costly part of our daily working lives.

که به قسمت‌های بزرگ و گرانی از زندگی‌های روزمرهٔ کاری ما بدل می‌شوند.

And from what I was seeing, we are struggling to cope with that.

و از جایی که من می‌بینم، ما در تلاش هستیم که از عهدهٔ آن بر بیاییم.

So it might sound counterintuitive,

خب شاید بر خلاف روال معمول به نظر برسد،

but by embracing the idea that these machines are actually valuable colleagues,

اما با پذیرفتن این ایده که این ماشین‌ها همکاران با ارزشی هستند،

we as people will perform better

ما به عنوان افراد بهتر عمل خواهیم کرد

and be happier.

و شادتر خواهیم بود.

So let's all share a bit of humanity

پس بیایید همگی کمی انسانیت به اشتراک بگذاریم

towards the technologies and the softwares and the algorithms

نسبت به فناوری‌ها و نرم افزارها و الگوریتم‌ها

and the robots who we work with,

و ربات‌هایی که با آن‌ها کار می‌کنیم،

because we will all be the better for it.

چون این برای ما بهتر خواهد بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)