What Americans agree on when it comes to health | Rebecca Onie

Translator: Mahtab Tehrani Reviewer: sadegh zabihi

Today, we are a country divided,

امروز ما یک کشور متفرق هستیم،

or at least that's what we're told.

یا حداقل این چیزی است که به ما می‌گویند.

We are torn apart by immigration, education, guns

ما به واسطهٔ مهاجرت، تحصیلات، سلاح و خدمات درمانی

and health care.

از هم جدا شده‌ایم.

Health care is ugly and it is loud,

خدمات درمانی زننده و گوش خراش است،

so loud that it threatens to drown out everything else.

آنقدر پر سر و صداست که تهدیدی است برای اینکه همه چیز را با خود از بین ببرد.

(Voice-over) Protesters: Health care is a human right! Fight, fight, fight!

(صدای معترضین): خدمات درمانی یک حق انسانی است! مبارزه مبارزه مبارزه!

Protesters: Hey hey! Ho ho! Obamacare has got to go!

(صدای معترضین): هی هی! هو هو! سیستم خدماتی اوباما باید برود!

Rebecca Onie: But what if underneath all the noise,

ربکا یونی: اما چه می‌شود اگر زیر تمام این سر و صداها،

we're not divided?

ما متفرق نباشیم؟

What if the things that we don't ask about

چه می‌شود اگر چیز‌هایی که ما در مورد آن‌ها نمی‌پرسیم

are the things that we most agree upon?

چیز‌هایی باشند که ما بیشتر بر آن‌ها توافق داریم؟

It turns out that when we ask the right questions,

زمانی که ما سوالات درست می‌پرسیم مشخص می‌شود که،

the answers are startling,

پاسخ‌ها حیرت انگیز هستند،

because we agree, not on health care, but on something more important:

زیرا ما بر خدمات درمانی موافق نبوده و بر چیزی خیلی مهم‌تر از آن موافق هستیم:

we agree on health.

ما با سلامتی موافق هستیم.

For 20 years, I've been obsessed with one question:

من برای مدت ۲۰ سال غرق در یک سوال بودم:

What do we, what do all of us need in order to be healthy?

ما باید چه کار کنیم، همهٔ ما به منظور سالم بودن به چه چیزی نیاز داریم؟

As a college student in 1995,

به عنوان یک دانشجو در سال ۱۹۹۵،

I spent months talking to physicians at a chaotic hospital in Boston,

من ماه‌ها را صرف صحبت با پزشکان در یک بیمارستان پرهرج و مرج در بوستون نمودم،

asking them, "What's the one thing your patients most need to be healthy?"

تا از آنها بپرسیدم، «بیماران شما برای سالم بودن بیش از همه به چه نیاز دارند؟»

They shared the same story again and again,

آن‌ها یک داستان مشابه را بارها و بارها تعریف می‌کردند،

one that I've heard hundreds of variations of since.

داستانی که آن را به صدها شکل مختلف شنیده‌ام.

They say, "Every day I see a patient with an asthma exacerbation,

آنها می‌گفتند: «هر روزی که یک بیمار با آسم شدید می‌بینم،

and I prescribe a controller medication.

یک داروی کنترل کننده تجویز می‌نمایم.

But I know she is living in a mold-infested apartment.

اما من می‌دانم که او در یک آپارتمان آلوده به کپک زندگی می‌کند.

Or I see a kid with an ear infection, and I prescribe antibiotics,

یا یک بچه با عفونت گوش می‌بینم، و آنتی بیوتیک تجویز می‌کنم،

but I know there is no food at home.

اما من می‌دانم که هیچ غذایی در خانه ندارد.

And I don't ask about those issues, because there's nothing I can do."

و من درباره این مسائل نمی‌پرسم، زیرا کاری از دستم برنمی‌آید.»

Now, it seemed that it shouldn't be so complicated

حالا، به نظر می‌رسد که نباید خیلی پیچیده باشد

to design a doctor's visit around what people actually need to be healthy.

طراحی دیدگاه یک پزشک درباره اینکه مردم واقعاً برای سلامتی به چه نیاز دارند.

So I created Health Leads,

بنابراین یک مسیر ایجاد کردم،

an organization enabling thousands of physicians and other caregivers

یک سازمان که هزاران پزشک و سایر مراقبین را قادر می‌سازد

to ask their patients,

که از بیمارانشان بپرسند،

"What do you need to be healthy?"

«برای سالم بودن به چه چیز احتیاج دارید؟»

and then prescribe those things --

و سپس آن چیزها را تجویز کنند --

fruits and vegetables, heat in the winter,

میوه‌ها و سبزیجات؛ گرمایش در زمستان،

electricity to refrigerate their medication --

برق برای خنک نگه داشتن داروهایشان --

and we then navigated patients to those resources

و سپس ما بیماران را به سوی این منابع هدایت کردیم

in their communities.

در جوامع خودشان.

The model works.

این روش جواب داد.

A Mass General Hospital study found that navigating patients to essential resources

یک مطالعه جامع بیمارستانی نشان داد که هدایت بیماران به منابع ضروری

is associated with improvements in blood pressure and cholesterol levels

با بهبود در فشار خون و سطح کلسترول آن‌ها وابسته است.

similar to introducing a new drug,

شبیه به معرفی یک داروی جدید،

but without all the side effects.

اما بدون هیچگونه عوارض جانبی.

So two decades later, what's changed?

بنابراین طی دو دهه بعد، چه چیزی تغییر کرد؟

It's now widely recognized that just 20 percent of health outcomes

اکنون به طور گسترده‌ای تصدیق شده که فقط ۲۰ درصد از نتایج سلامتی

are tied to medical care,

به درمان‌های پزشکی مرتبط است،

whereas up to 70 percent are tied to healthy behaviors

در حالی که تا ۷۰ درصد از آن به رفتار‌های سالم

and what's called the social determinants of health --

و آنچه تعیین کننده‌های اجتماعی سلامتی می‌نامند گره خورده است --

basically, everything that happens to us for that vast majority of time

اساسا همه چیز‌هایی که برای ما در اکثر مواقع اتفاق می‌افتد

when we're not in the doctor's office

زمانی است که ما در مطب دکتر

or the hospital.

و یا بیمارستان نیستیم.

Health care executives now routinely remind us

مدیران درمانی بطور مداوم به ما یادآوری می‌کنند

that our zip code matters more than our genetic code.

که کد پستی ما مهمتر از کد ژنتیکی ماست.

And one health care publication even recently had the audacity

و یکی از نشریات خدمات بهداشت و درمان اخیراً به صورت جسورانه‌ای

to describe the social determinants of health

عوامل تعیین کننده سلامت اجتماعی را توصیف نموده است

as "the feel-good buzzword of the year."

به عنوان «خوش‌حس‌ترین تیکهٔ سال»

Now, there's been some action, too.

اکنون، برخی اقدامات نیز انجام شده.

Over the past decade, six major health care providers and insurers

در طی دهه گذشته، شش ارائه دهندهٔ عمده خدمات درمانی و بیمه کنندگان

have committed over 600 million dollars

متعهد به پرداخت بیش از ۶۰۰ میلیون دلار

to affordable housing,

برای ایجاد مسکن مقرون به صرفه شدند،

recognizing that it reduces infant mortality

که مشخص شد مرگ و میر کودکان را کاهش داده

and increases life expectancy.

و امید به زندگی را افزایش داده است.

But let's be honest.

اما بیایید صادق باشیم.

Is our 3.5 trillion dollar health care system

آیا سیستم خدمات بهداشت و درمان ۳/۵ تریلیون دلاری ما

fundamentally designed to create health?

اساسا برای ایجاد سلامتی طراحی شده است؟

Absolutely not.

قطعا نه.

Take access to healthy food.

دسترسی به غذای سالم را در نظر بگیرید.

Not long ago, a teenage boy shows up at a hospital in Baltimore,

مدتی نه چندان دور، یک پسر نوجوان در یک بیمارستان در بالتیمور مشاهده شد،

losing weight.

که کاهش وزن داشت.

Just as his doctors are huddled up figuring out which metabolic panels

همانطور که پزشکان ازدحام کرده بودند تا بدانند که کدام آزمون متابولیک

and blood tests to run,

و آزمایش خون را اجرا کنند،

one of my colleagues asks out loud,

یکی از همکاران من با صدای بلند پرسید،

"Do you think he might be hungry?"

«آیا فکر می‌کنید که او ممکن است گرسنه باشد؟»

It turned out that this kid had been kicked out of his housing

معلوم شد که این بچه از خانه‌اش بیرون انداخته شده

and literally hadn't had a meal in weeks.

و به معنای واقعی کلمه هفته‌ها غذا نداشته است.

He said he was "... so relieved that somebody finally asked me."

او گفت، «... خیلی راحت شدم که کسی در نهایت این را از من پرسید.»

Somehow, we've created a health care system

به هر طریقی، ما یک سیستم خدمات درمانی ایجاد کردیم

where asking a patient "Are you hungry?"

که از بیمار می‌پرسد «آیا شما گرسنه هستید؟»

is so far outside the bounds of what counts as health care

خیلی دور است نسبت به مرزهایی که آن را به عنوان خدمات درمانی می‌شناسیم

that we mostly fail or forget to ask altogether;

که ما اغلب موفق نشدیم و یا فراموش کردیم که به طور کامل بپرسیم؛

where doctors lament a hospital's "no third sandwich policy,"

جایی که پزشکان متاسفند که «سیاست ساندویچ سوم» را در بیمارستان ندارند

meaning that if you're a hungry patient in the ER,

به این معنی که اگر شما یک بیمار گرسنه در اورژانس هستید،

you can have only two free sandwiches,

شما می‌توانید تنها دو ساندویچ رایگان داشته باشید،

but as many MRIs as the doctor orders;

در مقابل حجم عظیمی از ام آرآی هایی که دکترها تجویز می‌کنند؛

where, in 2016 in the state of Texas,

در جایی در ایالت تگزاس در سال ۲۰۱۶،

they spent 1.2 billion dollars on the medical costs of malnutrition

۱/۲ میلیارد دلار را صرف هزینه‌های درمانی سوء تغذیه کردند

instead of on access to healthy food;

به جای دسترسی به غذای سالم؛

where a Centers for Medicare and Medicaid Services program

جایی که مراکز بیمهٔ پزشکی سالمندان و برنامه بیمهٔ بهداشت مستمندان

stratifies hungry patients,

بیماران گرسنه را طبقه بندی می‌کنند،

so that some get access to food and some get information about food,

چنانکه برخی از آن‌ها غذا بدست می‌آورند و برخی اطلاعاتی درباره غذا دریافت می‌کنند،

with the justification that doing nothing for hungry patients

با توجه به اینکه هیچ کاری برای بیماران گرسنه انجام نمی‌شود

is standard and usual care in this country.

این سطح استاندارد و معمول مراقبت در کشور است.

And that's just food.

و این فقط غذا است.

The same is true for housing, electricity ...

موارد دیگر نیز وجود دارد مسکن، برق…

The bottom line is, health care may be changing,

عامل اصلی و مهم این است که خدمات درمانی، ممکن است در حال تغییر باشد،

but not by enough and certainly not fast enough.

ولی نه به اندازه کافی و قطعا نه به اندازه کافی سریع.

We ask the wrong questions of our doctors, of our patients,

ما سوالات اشتباهی از پزشکانمان و بیمارانمان می‌پرسیم،

but also of our citizens.

همچنین از شهروندانمان.

We ask about and argue about health care,

ما درباره خدمات بهداشت و درمان می‌پرسیم و بحث می‌کنیم،

but how do voters think about health?

اما رای دهندگان درباره سلامتی چه فکری می‌کنند؟

No one could tell us the answer to that question,

هیچ کس نمی‌تواند پاسخ این سؤال را به ما بدهد،

so we launched a new initiative

بنابراین اقدام به ابتکار جدیدی کردیم

and hired a polling firm to ask voters across the country:

و یک شرکت رای گیری را استخدام کردیم تا از رای دهندگان سراسر کشور بپرسد:

What do you need to be healthy?

به چه چیزی برای سالم بودن احتیاج دارید؟

What was so striking about this was that no one has any clue

موضوع بسیار قابل توجه این بود که هیچکسی هیچ سرنخی نداشت

what we are talking about in health care.

در مورد چیزی که درباره خدمات درمانی صحبت می‌کنیم.

Voters do not think the social determinants of health

رأی دهندگان عوامل تعیین کننده سلامت اجتماعی را به عنوان یک

is a feel-good phrase.

حس خوب یاد نمی‌کنند.

They actually hate it.

آن‌ها واقعاً از آن نفرت دارند.

"What uneducated person came up with that language?"

«چه چیزی آدم‌های بی‌سواد را با این زبان آشنا می‌کند؟»

one of the voters said.

یکی از رای دهندگان گفت.

Or my favorite was the guy who said,

یا مورد علاقه من، مردی بود که گفت،

"You're killing me."

«تو داری منو می کشی.»

But when you strip away all the ridiculousness

اما هنگامی که تمام این مسخره بازی‌ها را کنار می‌گذارید

of our language in health care,

از زبان خدمات بهداشت و درمان،

we know exactly what creates health.

ما دقیقاً می‌دانیم چه چیزی سلامتی را می‌سازد.

So take Charlotte, North Carolina.

بنابراین شارلوت از کارولینای شمالی را برگزیدیم.

We had two focus groups,

ما دو گروه تمرکز داشتیم،

one of African American Democratic women and one of white Republican women.

یک گروه از زنان دموکرات آفریقایی آمریکایی و گروه دیگر زنان سفید پوست جمهوری خواه.

And we asked them, "If you had a hundred dollars,

و از آنها پرسیدیم «اگر شما صدها دلار داشتید،

how would you spend it to buy health in your community?

چگونه آن را صرف خرید سلامتی در جامعه خود می‌کردید؟»

Turns out, they agree nearly to the last percentage point.

مشخص شد آن‌ها تا درصد آخر با هم موافق هستند.

First, they agree that health care only sort of impacts health.

اولا، آن‌ها موافق بودند که خدمات درمانی تنها نوعی سلامتی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

So they choose to spend the majority of their dollars

بنابراین آن‌ها انتخاب کردند که اکثر دلارشان را

outside of hospitals and clinics.

خارج از بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها خرج کنند.

And second, they agree on what creates health,

و دوم، آن‌ها در مورد آنچه که سلامتی ایجاد می‌کند، توافق داشتند.

spending 19 percent on affordable housing

۱۹ درصد آن را صرف تهیه مسکن

and about 25 percent on access to healthy food.

و حدود ۲۵ درصد آن را برای دسترسی به غذای سالم خرج کردند.

So I am sure you are thinking, "This has got to be a fluke."

و من مطمئنم که شما دارین به این فکر می کنید که «این باید یک جرقه باشد.»

But it's not.

اما این طور نیست.

White and Latino male swing voters in Seattle,

رای دهندگان مرد میانه رو سفید و لاتین در سیاتل،

white and African American Democratic voters in Cleveland,

رای دهندگان دموکرات سفید آفرقایی آمریکایی در کلیولند،

white male Republicans in Dallas,

جمهوری خواهان مرد سفید در دالاس،

low-income white Democrats in Hendersonville, North Carolina:

دموکرات‌های کم درآمد در هندرسون‌ویل، کارولینای شمالی:

their answers are strikingly similar,

به طور قابل توجهی پاسخ مشابه دادند،

with all of them choosing to spend more money

نظر به اینکه تصمیم گرفتند مقدار بیشتر پول را صرف

on healthy food and safe housing

غذای سالم و مسکن امن کنند

than they would on hospitals and health centers.

تا آن را هزینهٔ بیمارستان و مراکز بهداشت بکنند.

When you ask the right questions,

وقتی شما سوال به جا و صحیح بپرسید،

it becomes pretty clear:

کاملاً روشن می‌شود که:

we may be fractured on health care in this country,

ما ممکن است در خدمات بهداشت و درمان در این کشور شکست بخوریم،

but we are unified on health.

اما ما در مورد سلامتی متحد هستیم.

The thing that I've been struggling with is why.

چیزی که من با آن مبارزه کرده‌ام، این است که چرا.

Why do we agree on health?

چرا ما در مورد سلامتی موافق هستیم؟

We agree on health because it is common sense.

ما با سلامتی موافق هستیم چونکه آن یک حس مشترک است.

We all know that the things we need to get healthy --

همه ما چیز‌هایی که برای سالم بودن نیاز است را می‌دانیم.

medicine and medical care --

پزشکی و مراقبت‌های پزشکی--

are not the things we need to be healthy,

آن چیز‌هایی که برای سلامتی لازمند نیستند،

to not get sick in the first place.

بلکه بیمار نشدن در وهلهٔ اول است.

But we also agree because of common experience.

اما ما همچنین موافقیم زیرا که تجربه‌های مشترک داریم.

In a study of 5,000 patients,

در مطالعه ای بر روی ۵٫۰۰۰ بیمار،

24 percent of the patients with commercial health insurance --

۲۴ درصد از بیماران با داشتن بیمهٔ بهداشت تجاری --

meaning, they had a job --

به این معنی که، آن‌ها یک شغل داشتند --

still ran out of food or struggled to find housing or transportation

هنوز هم در پی بدست آوردن غذا یا برای پیدا کردن مسکن یا حمل و نقل

or other essential resources.

یا سایر منابع ضروری دست و پا می‌زنند.

Twenty-four percent.

۲۴ درصد.

And we saw the same thing in our focus groups.

و ما شبیه همین را در گروه‌های تمرکزمان دیدیم.

Nearly every voter knew what it meant to struggle,

تقریباً هر رأی دهنده می‌دانست که دست و پا زدن چه معنایی دارد،

either themselves or their families

هم خودشان و هم خانواده‌هایشان

or their neighbors.

و هم همسایگان‌شان.

One of those white Republican women in Charlotte was a waitress

یکی از آن زنان جمهوری خواه سفید پوست در شهر شارلوت پیشخدمت بود

struggling to stay awake with an enormous Big Gulp soda.

برای بیدار ماندن با یک لیوان بزرگ سودا تلاش می‌کرد.

She just looked exhausted.

او فقط خسته به نظر می‌رسید.

And she was.

و خسته هم بود.

She told us that she worked two jobs

او به ما گفت که در دو شغل کار می‌کند

but still could not afford a membership to the Y,

اما هنوز نمی‌توانست ازعهده عضویت در Y برآید،

but it was OK that she couldn't go to the gym, she said,

اما او گفت اشکالی ندارد که نمی‌تواند به باشگاه برود،

because she also could not afford gas

زیرا او استطاعت تامین بنزین را نیز ندارد

and walked 10 miles to and from work

و هر روز ده مایل برای رفت وآمد از کار

every single day.

راه می‌رود.

Listening to her, I felt this familiar panic rise in me,

زمانی که به او گوش می‌دادم، احساس کردم یک آشفتگی و اضطراب آشنا در من افزایش یافت،

the residue of my own childhood.

باقی‌مانده‌ای از دوران کودکی خود من.

When I was 10 years old,

وقتی که من ۱۰ سالم بود،

my father lay on the living room floor

پدرم روی زمین اتاق نشیمن دراز کشیده بود

in the grips of one of his many depressions.

در چنگال یکی از افسردگی‌های زیاد خود.

As I crouched next to him, he told me that he wanted to kill himself.

همانطوری که در کنار او نشسته بودم، او به من گفت که می‌خواهد خودش را بکشد.

My father lived,

پدر من زندگی کرد،

but he struggled to work.

اما او تقلا کرد تا کار کند.

And my family survived,

و خانواده‌ام جان سالم به در بردند

but we teetered,

اما ما متزلزل،

down one paycheck,

ناامید با یک حقوق،

relying on my mom's schoolteacher salary.

وابسته به دستمزد معلمی مادرم بودیم.

Even as a little kid, I knew we lived in the shadow

حتی به عنوان یک بچه کوچک، من می‌دانستم ما در سایه زندگی می‌کردیم

of financial and emotional collapse.

در سایهٔ فروپاشی مالی و عاطفی.

This is really hard to say,

این واقعاً سخت است که بگویم،

because it's taken me 25 years to be honest with myself

زیرا که ۲۵ سال از من را گرفت تا بتوانم با خودم صادق باشم

that this is why I do this work:

برای همین است که این کار را انجام می‌دهم:

knowing that my father needed health care to recover,

می‌دانستم که پدرم برای بهبودی نیاز به خدمات درمانی داشت،

but to be healthy, my family needed something else,

اما برای سالم بودن، خانواده‌ام به چیز دیگری احتیاج داشت،

we needed a decent income;

ما نیاز به یک درآمد مناسب داشتیم؛

and knowing, as so many do more than I,

و می‌دانم که خیلی‌های دیگر مثل من،

that panic when the basics threaten to slip away.

این وحشت را داشتند، زمانی که اصول اولیه شروع به لغزش می‌کنند.

To the voters in our focus groups, the solutions were straightforward.

برای رای دهندگان در گروه‌های تمرکز ما، راه حل‌ها سر راست بود.

As one of those white Republican women in Charlotte said,

همانطور که یکی از زنان سفیدپوست جمهوری خواه در شارلوت گفت،

"Instead of putting all this money into health care,

«به جای دادن کل این پول به خدمات درمانی،

put it into affordable housing.

آن را به ایجاد مسکن اختصاص دهید.

You know, like, take it and distribute it differently."

می‌دانید، مانند اینکه آن را بگیرید و به طور متفاوت توزیع کنید.»

It turns out that when you have the right language

معلوم می‌شود زمانی که شما واضح صحبت می‌کنید

and you ask the right questions,

و سوالات به جا و صحیح می‌پرسید،

the answers become remarkably clear

پاسخ‌ها به طور قابل ملاحظه‌ای روشن می‌شوند

and unanimous.

و البته متفق‌القول.

What we know is that, despite all the noise,

آنچه ما می‌دانیم این است که علی رغم تمام سر و صداها،

the plan for health care in this country

برنامهٔ خدمات درمانی در این کشور اینست که

is that there is no plan.

هیچ برنامه‌ای وجود ندارد.

But we have something more powerful than any politician's bill,

اما ما چیزی قوی‌تر از هر لایحه سیاستمداری داریم،

any candidate's platform,

از هر برنامه کار کاندیدای انتخاباتی،

any think tank's policy statement.

از هر گونه اهداف بزرگ سیاست‌گذاری.

We have our common sense and our common experience.

ما احساس مشترک و تجربه مشترک داریم.

So I ask, if you are a health care executive:

بنابراین من می‌پرسم، اگر شما مدیر اجرایی خدمات درمانی هستید:

Do you know how many of your patients run out of food

می‌دانید چه تعدادی از بیمارهایتان غذایی برای خوردن ندارند

or struggle to pay the rent at the end of the month?

یا دست و پا می‌زنند تا اجاره را در پایان ماه پرداخت کنند؟

Is that data on your scorecard,

آیا این اطلاعات روی لوح امتیازی شما،

shaping your business and your bonuses?

کسب‌وکار و پاداش‌هایتان را شکل می‌دهد؟

If you are a politician:

اگر شما یک سیاستمدار هستید:

Will you continue to fight on the scorched earth of health care,

آیا شما همچنان به مبارزه در زمین سوزان خدمات درمانی ادامه می‌دهید،

or will you act on what your voters,

یا طبق چیزی که رای دهندگانتان می‌خواهند عمل می‌کنید،

what Democratic and Republican voters alike,

چه رای دهندگان دموکراتیک و چه جمهوری خواه به طور یکسان،

already know,

در حال حاضر می‌دانند،

which is that good wages, healthy food and safe housing

که دستمزد خوب، غذای سالم و مسکن امن

are health?

سلامتی است؟

And for the rest of us, for the citizens of this country:

و برای بقیه ما برای شهروندان این کشور:

Will we demand accountability to what we know to be true,

ما خواهان پاسخگویی به آنچه می‌دانیم درست است هستیم،

which is that our common sense,

چیزی که حس مشترک بین ماست،

our common experience,

تجربهٔ مشترک ما،

makes us the experts in what it takes to be healthy?

که ما را در چیزی که برای سالم بودن لازم است متخصص می‌سازد؟

This moment, as it turns out,

این لحظه، به نظر می‌رسد،

is not about changing minds.

در مورد تغییر ذهنیت نیست.

It is about something more powerful.

این در مورد یک چیز قدرتمند‌تر است.

It is about changing the questions we ask

این در مورد تغییر سوالاتی است که می‌پرسیم

and quieting the noise to hear each other's answers.

و سکوتی ایجاد کنیم تا بتوانیم پاسخ‌های همدیگر را بشنویم.

It is about the radical possibility that we the patients,

این در مورد احتمال فرصتی است که ما بیماران،

we the physicians, we the caregivers,

ما پزشکان، ما مراقبین،

we the health care executives

ما مدیران خدمات درمانی

and yes, even we the people,

و بله، حتی ما مردم،

that we agree.

با آن موافق هستیم.

And it is now time --

و اکنون زمان آن است --

in fact, long overdue --

در واقع، مدت‌ها دیرهم شده --

for us to marshal the courage

برای ما که شجاعتمان را نشان دهیم

to hear those answers and to act upon them.

برای اینکه این پاسخ‌ها را بشنویم و بر آن‌ها عمل کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)