Luis H. Zayas: The psychological impact of child separation at the US-Mexico border | TED

Translator: Neda SLH Reviewer: Leila Ataei

For over 40 years, I've been a clinical social worker

بیش از چهل سال است که مددکار بالینی اجتماعی

and a developmental psychologist.

و روانشناس رشد هستم.

And it seemed almost natural for me to go into the helping professions.

و برای من عادی به نظر می رسید که وارد حرفه کمک رسانی شوم.

My parents had taught me to do good for others.

والدینم به من آموخته بودند که به دیگران کمک کنم.

And so I devoted my career

و به همین ترتیب مسیر حرفه ای خود را وقف

to working with families in some of the toughest circumstances:

کار کردن با خانواده هایی کردم که در برخی از سختترین شرایط قرار دارند:

poverty, mental illness,

فقر و بیماریهای روحی و روانی

immigration, refugees.

مهاجرت و پناهندگان.

And for all those years, I've worked with hope and with optimism.

و در تمام این سالها با امید و خوشبینی کار کرده ام.

In the past five years, though,

گر چه در پنج سال گذشته

my hope and my optimism have been put to the test.

امید و خوشبینی من به چالش کشیده شده است.

I've been so deeply disappointed in the way the United States government

من عمیقا به دلیل مسیری که دولت آمریکا در پیش گرفته است متاثر شده ام

is treating families who are coming to our southern border,

تهدید برای خانواده هایی را که به سمت مرز جنوبی در حال حرکت هستند

asking for asylum --

درخواست پناهندگی

desperate parents with children, from El Salvador, Guatemala and Honduras,

والدین ناامید با فرزندان٬ از السالوادور٬گواتمالا و هندوارس

who only want to bring their kids to safety and security.

که تنها قصد دارند بچه های خود را به مکان امن بیاورند.

They are fleeing some of the worst violence in the world.

آنها در حال فرار از بدترین خشونت ها در جهان هستند.

They've been attacked by gangs,

مورد حمله باندهای تبهکار قرار گرفته

assaulted, raped, extorted, threatened.

آزار، تجاوز، شکنجه و تهدید و شدند.

They have faced death.

با مرگ روبرو شده اند.

And they can't turn to their police because the police are complicit,

نمی توانند به پلیس خود مراجعه کنند چون پلیس همدست،

corrupt, ineffective.

فاسد و ناکارآمد است.

Then they get to our border,

زمانی که به مرزهای ما می رسند،

and we put them in detention centers,

آنها را به بازداشتگاه ها،

prisons, as if they were common criminals.

زندانها می فرستیم، گوی که جنایتکاران عادی هستند.

Back in 2014, I met some of the first children in detention centers.

درسال۲۰۱۴، با اولین سری از این بچه ها در بازداشتگاه ها ملاقات کردم.

And I wept.

و اشک ریختم.

I sat in my car afterwards and I cried.

توی ماشینم نشستم و گریه کردم.

I was seeing some of the worst suffering I'd ever known,

شاهد بدترین رنجهایی بودم که تا به حال شناخته بودم.

and it went against everything I believed in my country,

و در تضاد با چیزهایی بود که در کشورم به آن اعتقاد داشتم

the rule of law

نقش قانون،

and everything my parents taught me.

و هر چه که خانواده ام به من آموخته بودند.

The way the United States has handled the immigrants

روشی که ایالات متحده با مهاجرانی که در جستجوی

seeking asylum in our country

پناهندگی در کشور ما هستند

over the past five years --

در طول پنج سال گذشته--

it's wrong, just simply wrong.

به سادگی اشتباه بوده است.

Tonight, I want to tell you that children in immigration detention

امشب تصمیم دارم به شما بگویم که بچه ها در بازداشتگاه مهاجران

are being traumatized.

در معرض آسیب روحی هستند.

And we are causing the trauma.

و ما علت این روان آسیب دیده هستیم.

We in America --

ما در آمریکا--

actually, those of us here tonight --

درواقع، این کسانی که امشب اینجا هستند--

will not necessarily be on the same page with respect to immigration.

با احترام به مهاجرا، لزوما در طرف مشابه دولت نیستیم.

We'll disagree on how we're going to handle all those people

ما مخالف چگونگی طرز برخورد با این افرادی هستیم

who want to come to our country.

که قصد ورود به کشورمان را دارند.

Frankly, it doesn't matter to me whether you're a Republican or a Democrat,

صادقانه بگویم برایم مهم نیست شما جمهوری خواه باشید یا دموکرات،

liberal or conservative.

لیبرال یا محافظه کار.

I want secure borders.

من مرزهای امن می خواهم.

I also want to keep the bad actors out.

همچنین می خواهم بازیگران بد بیرون بمانند.

I want national security.

من امنیت ملی می خواهم.

And of course, you'll have your ideas about those topics, too.

البته شما هم ایده های خود را در مورد آن مباحث دارید.

But I think we can agree

اما فکر می کنم ما میتوانیم هم رای باشیم

that America should not be doing harm.

و آمریکا هم نباید صدمه بزند.

The government, the state, should not be in the business of hurting children.

دولت نبایستی در کار صدمه زدن به کودکان باشد.

It should be protecting them,

باید از آنها حمایت کند،

no matter whose children they are:

مهم نیست بچه ها مال چه کسانی هستند:

your children, my grandchildren

بچه های شما، نوه های من

and the children of families just looking for asylum.

و کودکان خانواده هایی که به دنبال پناهندگی هستند.

Now, I could tell you story after story

الان می توانم داستان پشت داستان برای شما تعریف کنم

of children who have witnessed some of the worst violence in the world

از کودکانی که شاهد بدترین خشونتها در جهان بودند

and are now sitting in detention.

و الان در بازداشتگاه ها هستند.

But two little boys have stayed with me over these past five years.

اما این دو پسر بچه با من در طول این پنج سال ماندند.

One of them was Danny.

یکی از آنها دنی بود.

Danny was seven and a half years old when I met him in a detention center

دنی هفت سال و نیمه بود وقتی که او را در بازداشتگاهی ملاقات کردم.

in Karnes City, Texas, back in 2014.

در سال ۲۰۱۴، در کارنس سیتی در تگزاس.

He was there with his mother and his brother,

در آنجا با مادر و برادرش بود.

and they had fled Honduras.

و از هندوراس فرار کرده بودند.

You know, Danny is one of these kids that you get to love instantly.

دنی یکی از بچه هایی هست که فورا عاشقش می شوید.

He's funny, he's innocent,

بامزه و معصوم است.

he's charming and very expressive.

جذاب است و احساساتش را بیان میکند.

And he's drawing pictures for me,

و برایم نقاشی می کشد،

and one of the pictures he drew for me was of the Revos Locos.

یکی از نقاشیهایی که برای من ترسیم کرده از رووس لوکوس است.

The Revos Locos: this is the name

رووس لوکوس اسمی است

that they gave to gangs in the town that he was in.

که به باندهای تبهکار شهر محل سکونت او گفته می شود.

I said to Danny,

من به دنی گفتم،

"Danny, what makes them bad guys?"

«چی باعث میشه اونها آدمهای بدی شوند؟»

Danny looked at me with puzzlement.

دنی با حیرت به من نگاه کرد.

I mean, the look was more like,

نگاهی که بیشتر شبیه این بود که

"Are you clueless or just stupid?"

« ناآگاه هستی یا احمق؟»

(Laughter)

(خنده)

He leaned in and he whispered,

خم شد و زمزمه کرد،

"Don't you see?

«نمی بینی؟

They smoke cigarettes."

سیگار می کشند.»

(Laughter)

(خنده)

"And they drink beer."

« و آبجو می نوشند»

Danny had learned, of course, about the evils of drinking and smoking.

دنی در مورد زیان مشروبات الکلی و دخانیات یاد گرفته بود.

Then he said, "And they carry guns."

سپس گفت،«سلاح حمل می کنند.»

In one of the pictures,

در یکی از عکسها

the stick figures of the Revos Locos are shooting at birds and at people.

چهره های رووس لوکوس در حال شلیک کردن به پرنده ها و مردم بودند.

Danny told me about the day his uncle was killed by those Revos Locos

دنی به من در مورد روزی گفت که عموی او در رووس کلوس کشته شد.

and how he ran from his house to his uncle's farmhouse,

واین که چطور او از خانه شان به سمت خانه باغ عمویش دویده بود،

only to see his uncle's dead body,

تنها صرف دیدن بدن مرده عمویش،

his face disfigured by bullets.

صورتش بوسیله گلوله تفنگ از شکل افتاده بود.

And Danny told me he saw his uncle's teeth coming out the back of his head.

دنی به من گفت که دندانهای عمویش از پشت سرش بیرون زده بود.

He was only six at the time.

در آن زمان او فقط شش سال داشت.

Sometime after that,

مدتی بعد،

one of those Revos Locos beat little Danny badly, severely,

یکی ازاعضای رووس لوکوس دنی کوچک را به شدت مورد ضرب و شتم قرار داد،

and that's when his parents said,

و آن وقت بود که والدینش گفتند که

"We have got to leave or they will kill us."

« ما باید از اینجا برویم والا آنها ما را میکشند.»

So they set out.

بنابراین آنجا را ترک کردند.

But Danny's father was a single-leg amputee with a crutch,

اما پدر دنی یک پا با عصای زیر بغل داشت،

and he couldn't manage the rugged terrain.

راه رفتن در زمین ناهموار برای او راحت نبود.

So he said to his wife,

بنابراین به همسرش گفت،

"Go without me. Take our boys.

« بدون من برو . پسرها را ببر.

Save our boys."

فرزندانمان را نجات بده.»

So Mom and the boys set off.

بنابراین مادر و پسرها راهی شدند.

Danny told me he looked back, said goodbye to his father,

دنی به من گفت او برگشته و با پدرش خداحافظی کرده،

looked back a couple of times until he lost sight of his father.

تمام مدت به عقب برگشته بوده تا اینکه دیگر پدرش را نمی توانست ببیند.

In detention, he had not heard from his father.

در بازداشتگاه او هیچ خبری از پدرش نداشته است.

And it's very likely that his father was killed by the Revos Locos,

و احتمالش زیاد بود که پدرش توسط رووس لوکوس کشته شده باشد.

because he had tried to flee.

چون تلاش کرده بود فرار کند.

I can't forget Danny.

من نمی توانم دنی را فراموش کنم.

The other boy was Fernando.

پسر دیگر فرناندو بود.

Now, Fernando was in the same detention center,

فرناندو در بازداشتگاهی مشابه بود.

roughly the same age as Danny.

تقریبا همسن دنی.

Fernando was telling me about the 24 hours he spent in isolation with his mother

فرناندو برایم تعریف می کرد که چطور با مادرش ۲۴ ساعت در جداسازی به سر برده است.

in the detention center,

چون در بازداشتگاه،

placed there because his mother had led a hunger strike

مادرش هدایت یک اعتصاب غذا را

among the mothers in the detention center,

در میان مادران دیگر در بازداشتگاه به عهده داشت،

and now she was cracking under the pressure of the guards,

و الان تحت فشار نگهبانان در حال فروپاشی بود،

who were threatening and being very abusive towards her and Fernando.

کسانی که فرناندو و مادرش را تهدید می کردند و ناسزا می گفتند.

As Fernando and I are talking in the small office,

فرناندو و من در یک دفتر کار کوچک با هم صحبت می کردیم.

his mother burst in,

مادرش داخل شد،

and she says, "They hear you! They're listening to you."

«او گفت: صدای شما را می شنوند! حرفهای شما را گوش می کنند.»

And she dropped to her hands and knees,

رو زانوهایش خم شد و

and she began to look under the table, groping under all the chairs.

شروع کرد به زیر میز نگاه کردن، زیر صندلی ها را هم بررسی کرد.

She looked at the electric sockets,

از سوکت های برق گرفته تا

at the corner of the room,

گوشه اتاق،

the floor, the corner of the ceiling,

کف، گوشه سقف،

at the lamp, at the air vent, looking for hidden microphones and cameras.

چراغ، دریچه هوا، به دنبال دوربین و میکرفونهای مخفی.

I watched Fernando as he watched his mother spiral

من فرناندو را تماشا کردم که مادرش را در این وضع

into this paranoid state.

پارانوییدی تماشا می کرد.

I looked in his eyes and I saw utter terror.

در چشمانش ترس کاملی را دیدم.

After all, who would take care of him if she couldn't?

از همه گذشته، چه کسی از او مراقبت می کرد اگر مادرش قادر به این کار نباشد؟

It was just the two of them. They only had each other.

فقط همدیگر را داشتند. خودشان دو تا بودند.

I could tell you story after story,

می توانم داستان پشت داستان برایتان تعریف کنم،

but I haven't forgotten Fernando.

ولی هرگز فرناندو را فراموش نکرده ام.

And I know something about what that kind of trauma,

چه چیزها که در مورد این ضربه روحی نمی دانم،

stress and adversity does to children.

چه استرس و بدبختی که برای بچه ها نمی آورد.

So I'm going to get clinical with you for a moment,

می خوامم به مرحله درمانی در همین لحظه بپردازم.

and I'm going to be the professor that I am.

می خواهم پهمان روفسوری شوم که هستمو

Under prolonged and intense stress,

تحت فشار روانی طولانی مدت و شدید،

trauma, hardship, adversity, harsh conditions,

آسیب روحی، سختی، مشقت و شرایط خشن،

the developing brain is harmed,

مغز در حال رشد آسیب می ببیند،

plain and simple.

صاف و ساده.

Its wiring and its architecture

سیم کشی و معماری آ»

are damaged.

تخریب می شود.

The child's natural stress response system is affected.

سیستم پاسخگویی استرس طبیعی کودک تحت تاثیر قرارمی گیرد.

It's weakened of its protective factors.

این ضعف عوامل محافظتی است.

Regions of the brain that are associated with cognition,

آن مناطق مغز که با ادراک همراه است،

intellectual abilities,

توانایی های فکری،

judgment, trust, self-regulation, social interaction,

قضاوت، اعتماد، خودتنظیمی،تعاملات اجتماعی،

are weakened, sometimes permanently.

گاه به طور دايم تضعیف می شوند.

That impairs children's future.

جوری که آینده کودکان خراب می شود.

We also know that under stress, the child's immune system is suppressed,

ما همچنین می دانیم که تحت استرس، سیستم ایمنی کودکان تحت فشار قرار می گیرد،

making them susceptible to infections.

و آنها را در معرض عفونت قرار می دهد.

Chronic illnesses, like diabetes, asthma, cardiovascular disease,

بیمار های مزمن مثل دیابت، آسم، بیماریهای قلبی و عروقی

will follow those children into adulthood and likely shorten their lives.

تا بزگسالی این کودکان را دنبال می کند و احتمالا زندگیشان را کوتاه می کند.

Mental health problems are linked to the breakdown of the body.

مشکلات روانی با از کارفتادگی جسم مرتبط است.

I have seen children in detention

من بچه هایی را در بازداشتگاهها دیدم

who have recurrent and disturbing nightmares,

که کابوسهای آشفته و مداوم،

night terrors,

وحشت های شبانه،

depression and anxiety,

افسردگی و اضطراب،

dissociative reactions,

واکنش های وحشتناک،

hopelessness, suicidal thinking

استیصال، فکر به خودکشی،

and post-traumatic stress disorders.

و اختلالات استرس بعد از ضربه روحی.

And they regress in their behavior,

آنها در رفتارهای خود پس رفت می کنند،

like the 11-year-old boy

مثل پسر بچه ۱۱ ساله ای

who began to wet his bed again after years of continence.

که شروع کرده به خیس کردن رختخواب خود،

And the eight-year-old girl who was buckling under the pressure

و دختر بچه هشت ساله ایی که تحت فشار بود

and was insisting that her mother breastfeed her.

و اصرار داشت که شیر مادرش را بخورد.

That is what detention does to children.

این هملن کاری است که بازداشتگاه با کودکان انجام می دهد.

Now, you may ask:

الان شاید شما بپرسید:

What do we do?

چه کنیم؟

What should our government do?

چه کاری دولت ما باید انجام دهد؟

Well, I'm just a mental health professional,

من فقط یک متخصص سلامت روحی هستم

so all I really know is about children's health and development.

من فقط می دانم این در مورد توسعه و سلامت کودکان است

But I have some ideas.

ولی چند ایده دارم.

First, we need to reframe our practices.

اول از همه باید از بعضی عملکردهایی که داریم خودداری کنیم.

We need to replace fear and hostility

لازم است ترس و خصومت را با

with safety and compassion.

امنیت و شفقت را جایگزین کنیم.

We need to tear down the prison walls,

ما باید دیوارهای زندان را خراب کنیم،

the barbed wire, take away the cages.

سیم خاردار قفسها را برداریم.

Instead of prison, or prisons,

جای زندان یا زندان ها

we should create orderly asylum processing centers,

باید مراکز پردازش پناهندگی منظمی را خلق کنیم،

campus-like communities

مکانی شبیه محوطه دانشگاه

where children and families can live together.

که بچه ها و خانواده هایشان بتوانند با هم زندگی کنند.

We could take old motels, old army barracks,

می توانیم مهمانخانه های قدیمی و پادگان های قدیمی ارتش را

refit them so that children and parents can live as family units

تعمیر کنیم تا خانواده ها با کودکانشان در واحدهای خانوادگی با هم زندگی کنند

in some safety and normality,

در حالت عادی و امن،

where kids can run around.

جایی که کودکان بتوانند راحت بازی کنند.

In these processing centers,

در این مراکز رسیدگی به امور پناهجویان،

pediatricians, family doctors,

پزشکان متخصص اطفال، پزشکان خانواده،

dentists and nurses,

دندانپزشکان و پرستاران امور

would be screening, examining,

غربالگری، معاینه، درمان و

treating and immunizing children,

ایمن سازی کودکان را انجام داده و

creating records that will follow them to their next medical provider.

سوابق کودکان را به منظور ارائه به پزشکان بعدی جمع آوری می کنند.

Social workers would be conducting mental health evaluations

کارمندان اجتماعی به ارزیابی سلامت روانی آنها و فراهم کردن

and providing treatment for those who need it.

ودرمان برای کسانی که نیاز دارند خواهند پرداخت.

Those social workers would be connecting families

مددکاران اجتماعی با خانواده ها ارتباط برقرار خواهند کرد

to services that they're going to need, wherever they're headed.

تا به ارائه خدمات در جای مورد نیاز بپردازند.

And teachers would be teaching and testing children

و آموزگاران کار تعلیم و آزمون گرفتن از بچه ها را به عهده خواهند داشت

and documenting their learning

و با مستند کردن روند یادگیریشان،

so that the teachers at the next school

معلمها در مدرسه بعدی مشکلی در ادامه

can continue those children's education.

تعلیم دادن به این کودکاننداشته باشند.

There's a lot more that we could do in these processing centers.

کارهای بیشتری را می توانیم در این مراکز انجام دهیم.

A lot more.

خیلی بیشتر از اینها.

And you probably are thinking,

و شاید با خود بگویید

this is pie-in-the-sky stuff.

زهی خیال باطل.

Can't blame you.

نمی توانم سرزنشتان کنم.

Well, let me tell you that refugee camps all over the world are holding families

اجازه دهید درباره اردوگاههای پناهندگی در سرتاسر دنیا بگویم که خانواده ها را

like those in our detention centers,

نگه می دارند، مثل بازداشتگاه های ما،

and some of those refugee camps are getting it right

برخی از این اردوگاههای پناهندگان خیلی بهتر از ما

far better than we are.

کار خود را انجام می دهند.

The United Nations has issued reports describing refugee camps

سازمان ملل گزارشهایی در مورد اردو گاههای پناهندگان منتشر کرده است

that protect children's health and development.

که از سلامت و پرورش کودکان حمایت می کند.

Children and parents live in family units

کودکان به همراه خانوا ده خود در واحد خانواده زندگی می کنند.

and clusters of families are housed together.

خانواده ها در کنار هم زندگی می کنند

Parents are given work permits so they can earn some money,

به والدین اجازه کار داده شد، بنابراین می توانند درآمد کسب کنند،

they're given food vouchers so they can go to the local stores and shop.

به آنها کوپنهای غذایی داده می شود بنابراین میتوانند به فروشگاه های محلی بروند.

Mothers are brought together to cook healthy meals for the children,

مادرها با همدیگر غذای سالم برای بچه ها تهیه می کنند،

and children go to school every day and are taught.

بچه ها هر روز به مدرسه می روند و یاد می گیرند،

Afterwards, after school, they go home and they ride bikes,

سپس بعد از مدرسه به خانه می روند و دوچرخه سواری می کنند.

hang out with friends, do homework and explore the world --

با دوستانشان بیرون می روند تکالیف خود را انجام می دهند و جهان را کاوش می کنند--

all the essentials for child development.

تمام چیزهای ضروری برای رشد کودک.

We can get it right. We have the resources to get it right.

می توانیم آن را بدرستی بدست بیاوریم. منابع لازم برای بدست آوردنشان را داریم.

What we need is the will and the insistence of Americans

چیزی که ما نیاز داریم اراده و اصرار آمریکایی ها است

that we treat children humanely.

که با کودکان رفتار انسانی داشته باشیم.

You know, I can't forget Danny or Fernando.

می دانید، نمی توانم دنی و فرناندو را فراموش کنم.

I wonder where they are today,

من نمیدانم امروز کجا هستند

and I pray that they are healthy and happy.

اما دعا می کنم که سالم و خوشحال هستند.

They are only two of the many children I met

آنها تنها دو نفر ازکل بچه هایی هستند که ملاقات کردم.

and of the thousands we know about who have been in detention.

و از هزاران نفری که در بازداشتگاه بوده اند.

I may be saddened

ممکن است متاثر و ناراحت باشم

by what's happened to the children,

از آنچه برای بچه ها اتفاق افتاده،

but I'm inspired by them.

اما از آنها الهام گرفته ام.

I may cry, as I did,

شاید گریه کنم، همانطور که گریه کردم،

but I admire those children's strength.

اما من قدرت بچه ها را ستایش می کنم.

They keep alive my hope and my optimism in the work I do.

آنها امید و خوشبینی من را در کاری که انجام می دهم زنده نگه می دارند.

So while we may differ on our approach to immigration,

بنابراین در حالی که رویکرد ما ممکن است نسبت به مهاجرت متفاوت باشد

we should be treating children with dignity and respect.

باید با کودکان با احترام و کرامت رفتار کنیم.

We should do right by them.

باید به واسطه آنها کار درست را انجام دهیم.

If we do,

با انجام این کار است

we can prepare those children who remain in the United States,

که می توانیم این کودکان را آماده کنیم که در آمریکا بمانند،

prepare them to become productive, engaged members of our society.

می توانیم آنها را آماده کنیم تا به اعضای موثر و فعال جامعه ما تبدیل شوند.

And those who will return to their countries whether voluntarily or not

و آن دسته که به خانه های خود باز می گردند چه داوطلبانه یا غیر داوطلبانه،

will be prepared to become the teachers, the merchants, the leaders

برای آموزگاری، بازرگانی و رهبری در

in their country.

کشورهای خود آماده می شوند.

And I hope together all of those children and parents

من امیدوارم تمام این کودکان و والدینشان

could give testimony to the world about the goodness of our country

گواهی باشند در مورد خوبیهای کشورمان

and our values.

و ارزشهای ما به جهان.

But we have to get it right.

باید این اشتباه را اصلاح کنیم.

So we can agree to disagree on immigration,

بنابراین می توانیم توافق کنیم که در مورد مهاجرت اختلاف نظر داریم،

but I hope we can agree on one thing:

اما امیدوارم بتوانیم در مورد یک چیز توافق کنیم:

that none of us wants to look back at this moment in our history,

هیچ کدام از ما نمی خواهد در این لحظه از تاریخ به عقب نگاه کنیم،

when we knew we were inflicting lifelong trauma on children,

وقتی می دانستیم که به کودکان چه ضربه روحی وارد می کردیم،

and that we sat back and did nothing.

و این که ما نشستیم و هیچ کاری نکردیم.

That would be the greatest tragedy of all.

این بزرگترین تراژدی ما خواهد بود.

Thank you.

ممنونم

(Applause)

(تشویق)