3 ways to upgrade democracy for the 21st century | Max Rashbrooke

Transcriber:

Translator: Reviewer: shirin etebar

(Māori) Kia ora koutou, everyone.

درود بر همگی

I want to you today about democracy,

امروز می‌خواهم درباره دموکراسی با شما صحبت کنم،

about the struggles that it's experiencing,

درباره کشاکشی که در حال تجربه‌اش است،

and the fact that all of us together in this room

و این واقعیت که همه ما که در این اتاق گرد هم آمده‌ایم

might be the solution.

شاید راه‌حل آن باشیم.

But before I get onto that,

اما پیش از آن‌که به آن بپردازم،

I want to take a little detour into the past.

مایلم گریزی به گذشته بزنم،

This is a picture from Athens,

این تصویری از آتن است،

or more specifically, it's a picture of a place called the Pnyx,

یا دقیق‌تر، تصویری است از مکانی به نام پِنیکس،

which is where, about two and a half thousand years ago,

جایی که حدود دوهزار و پانصد سال پیش،

the ancient Greeks, the ancient Athenians,

یونانیان باستان، آتنیان باستان،

gathered to take all their major political decisions together.

برای اخذ تصمیم‌های مهم سیاسی در آنجا گرد هم می‌آمدند.

I say the ancient Athenians.

می‌گویم آتنیان باستان.

In fact, it was only the men.

اما در واقع تنها مردان.

Actually, it was only the free, resident, property-owning men.

در حقیقت تنها مردان آزاد، مردان ساکن و مالک املاک.

But with all those failings,

اما با وجود همه محدویت‌ها،

it was still a revolutionary idea:

همچنان یک ایده‌ انقلابی بود:

that ordinary people were capable of dealing

که مردم عادی قادر به مشارکت

with the biggest issues of the time

در مهم‌ترین موضوعات زمان بودند

and didn't need to rely on a single supposedly superior ruler.

و لازم نبود به یک حاکم برتر فرضی (ظاهری) برتر تکیه کنند.

It was, you know, it was a way of doing things,

می‌دانید، راهی برای انجام‌دادن کارها بود،

it was a political system.

یک سیستم سیاسی بود.

It was, you could say, a democratic technology appropriate to the time.

می‌شد گفت این یک فناوری دموکراتیک متناسب با آن دوران بود.

Fast-forward to the 19th century

به سرعت تا قرن نوزدهم پیش‌می‌آییم

when democracy was having another flourishing moment

زمانی که دموکراسی در حال شکوفایی دیگری بود

and the democratic technology that they were using then

و فناوری دموکراتیک مورد استفاده در آن زمان

was representative democracy.

دموکراسی نمایندگی بود.

The idea that you have to elect a bunch of people --

این ایده که باید گروهی از افراد را انتخاب می‌کردید--

gentlemen, in the picture here, all gentlemen, at the time, of course --

آقایان؛ -البته که در این تصویر در آن زمان همه آقایان هستند --

you had to elect them to look after your best interests.

باید آن‌ها را انتخاب می‌کردید تا پیگیر منافع شما باشند.

And if you think about the conditions of the time,

و اگر درباره شرایط آن زمان فکر کنید،

the fact that it was impossible to gather everybody together physically,

در واقع گردآوردن همه به شکل فیزیکی غیرممکن بود،

and of course they didn’t have the means to gather everyone together virtually,

و البته که امکان برگزاری گردهمایی مجازی را هم نداشتند.

it was again a kind of democratic technology

مجددا نوعی فناوری دموکراتیک

appropriate to the time.

که مناسب آن زمان بود.

Fast-forward again to the 21st century.

دوباره به سرعت به قرن ۲۱ می‌آییم.

And we're living through what's internationally known

و با پدیده‌ای زندگی می‌کنیم که در دنیا با نام

as the crisis of democracy.

بحران دموکراسی شناخته شده است

What I would call the crisis of representative democracy,

آنچه که مایلم آن‌را بحران دموکراسی مبتنی بر نمایندگی بنامم.

the sense that people are falling out of love with this

مفهومی که مردم دیگر به عنوان راهی برای انجام کارها

as a way of getting things done,

به آن علاقه‌مند نیستند

that it's not fundamentally working.

و اساسا کارایی ندارد.

And we see this crisis take many forms in many different countries.

می‌بینیم که بحران در کشورهای مختلف شکل‌های زیادی پیدا کرده است.

So in the UK,

خب در بریتانیای کبیر

you see a country that now at times looks almost ungovernable.

کشوری را می‌بینید که در بسیاری اوقات تقریبا غیرقابل کنترل به نظر می‌رسد.

In places like Hungary and Turkey,

در جاهایی مانند لهستان و ترکیه،

you see very frighteningly authoritarian leaders being elected.

رهبران بسیار مستبد و مخوفی انتخاب می‌شدند.

In places like New Zealand,

در محل‌های مانند نیوزیلند

we see it in the nearly one million people

تقریبا میان یک میلیون نفر افراد می‌بینیم

who could have voted at the last general election,

که می‌توانستند در آخرین انتخابات عمومی شرکت کنند،

but who chose not to.

اما نکردند.

Now these kinds of struggles,

اکنون این قبیل تنازعات،

these sort of crises of democracy have many roots, of course,

این نوع بحران‌های دموکراسی، البته که ریشه‌های بسیاری دارند

but for me, one of the biggest ones

اما به نظر من یکی از بزرگ‌ترین‌های آن،

is that we haven't upgraded our democratic technology.

این است که فناوری‌های دموکراسی را ارتقاء نداده‌ایم.

We're still far too reliant on the systems

هنوز بیش‌ از اندازه به سیستم‌هایی

that we inherited from the 19th and from the 20th century.

که از قرن‌های نوزدهم و بیستم به ارث برده‌ایم، اعتماد داریم.

And we know this because in survey after survey

نظرسنجی‌های زیادی نشان داده است

people tell us, they say,

که افراد چنین دیدگاهی را ابراز کرده‌اند

“We don’t think that we’re getting a fair share of decision-making power,

«تصور نمی‌کنیم که سهم منصفانه‌ای از قدرت تصمیم‌گیری داشته باشیم،

decisions happen somewhere else."

تصمیم‌ها در جای دیگری اخذ می‌شوند.»

They say, “We don’t think the current systems

«فکر نمی‌کنیم سیستم فعلی

and our government

و حکومت ما

genuinely deliver on the common good,

واقعا به دنبال خیر جمعی باشد؛

the interests that we share as citizens."

منافعی که به عنوان شهروند در آن‌ها مشترکیم.»

They say, “We’re much less deferential than ever before,

می‌گویند: «بسیار کمتر از هر زمانی مورد احترام قرار می‌گیریم

and we expect more than ever before,

و بیش از هر زمانی توقع داریم

and we want more than ever before

و بیش از هر زمانی طالب آن هستیم

to be engaged in the big political decisions that affect us.”

که در تصمیم‌های بزرگ سیاسی که بر ما تاثیر می‌گذارند، دخیل باشیم.»

And they know

و می‌دانند

that our systems of democracy have just not kept pace

که سیستم‌های دموکراسی ما

with either the expectations

هنوز با انتظارات ما یا پتانسیل‌های

or the potential of the 21st century.

قرن ۲۱ همگام نشده‌اند.

And for me, what that suggests

آنچه من از این ماجرا درک می‌کنم

is that we need a really significant upgrade of our systems of democracy.

این است که ما نیازمند یک ارتقاء واقعا قابل‌توجه در سیستم‌های دموکراسی هستیم.

That doesn't mean we throw out everything that's working about the current system,

این به معنی دور ریختن تمام اجزاء سیستم فعلی نیست

because we will always need representatives

زیرا همیشه به نمایندگانی نیاز خواهیم داشت

to carry out some of the complex work of running the modern world.

که برخی فعالیت‌های پیچیدهٔ جهان مدرن حال حاضر را اداره کنند.

But it does mean a bit more Athens

اما به این معنی کمی بیشتر آتنی

and a bit less Victorian England.

و کمی کمتر شبیه انگلیس ویکتوریا.

And it also means a big shift towards what's generally called

و همچنین تغییر بزرگی در آنچه معمولا به آن

everyday democracy.

دموکراسی روزمره می‌گویند.

And it gets this name

و این نام‌گذاری

because it's about finding ways of bringing democracy closer to people,

به این دلیل است که به دنبال راهی برای نزدیک‌تر کردن دموکراسی به مردم،

giving us more meaningful opportunities to be involved in it,

دادن فرصت‌های معنادار بیشتری به ما برای مشارکت در آن،

giving us a sense that we're not just part of government

ایجاد این احساس که ما تنها بخشی از دولت نیستیم

on one day, every few years when we vote,

که هرچندسال یک‌بار، یک روز رای می‌دهیم

but we're part of it every other day of the year.

اما روزهای دیگر سال جزئی از آن هستیم.

Now that everyday democracy has two key qualities

اکنون دموکراسی روزمره دو ویژگی کلیدی دارد

that I've seen prove their worth time and again,

که بارها ارزشمندی آن‌ها را

in the research that I've done.

در تحقیقاتم دیده‌ام.

The first is participation

نخستین مشارکت است

because it's only if we as citizens,

زیرا این تنها راهی است که ما به‌عنوان شهروندان

as much as possible,

تا حد ممکن

get involved in the decisions that affect us,

در تصمیم‌هایی که بر ما اثر می‌گذارند، مشارکت می‌کنیم

that we'll actually get the kind of politics that we need,

که در واقع سیاست‌های مورد نیاز را برگزینیم

that we'll actually get our common good served.

که تامین‌کننده خیر عمومی ما هستند.

The second important quality is deliberation.

دومین ویژگی مهم هم‌اندیشی است.

And that's just a fancy way of saying high-quality public discussion,

اصطلاحی شیک برای بیان گفتگوی عمومی با کیفیت بالا،

because its all very well people participating,

زیرا مشارکت افراد بسیار بالاست

but it's only when we come together and we listen to each other,

اما تنها زمانی میسر است که گرد هم بیاییم و به یکدیگر گوش دهیم

we engage with the evidence, and reflect on our own views,

به شواهد بپردازیم و درباره دیدگاه‌های خود تأمل کنیم،

that we genuinely bring to the surface the wisdom and the ideas

واقعا خرد و ایده‌هایی را مطرح کنیم

that would otherwise remain scattered and isolated

که در غیر این‌صورت می‌توانستند در میان ما به عنوان یک گروه

amongst us as a group.

پراکنده و منزوی رها شوند.

It's only then that the crowd really becomes smarter than the individual.

تنها در این صورت است که جماعت از فرد باهوش‌تر خواهد بود.

So if we ask what could this abstract idea,

بنابراین اگر بپرسیم که این ایده انتزاعی،

this everyday democracy actually look like in practice,

این دموکراسی روزمره در عمل چگونه خواهد بود،

the great thing is we don't even have to use our imaginations

نکته مهم این است که حتی مجبور به استفاده از تخیل نیز نیستیم

because these things are already happening in pockets around the world.

زیرا اکنون هم مواردی این‌چنین، پیش‌تر در گوشه‌وکنار جهان به وقوع می‌پیوندند.

One of my favorite quotes comes from the science fiction writer,

یکی از نقل‌قول‌های مورد علاقه من از قول نویسنده داستان‌های علمی

William Gibson, who once said,

ویلیام گیبسون است که می‌گوید:

"The future's already here,

«آینده همین‌جاست،

it's just unevenly spread."

تنها به صورت ناهمگونی پخش شده است.»

So what I want to do is share with you three things

بنابراین می‌خوام سه چیز را با شما به اشتراک بگذارم

from this unevenly spread future that I'm really excited about

از این آینده ناهمگون توزیع شده که واقعا درباره آن هیجان‌زده هستم

in terms of upgrading the system of democracy that we work with.

با نگاه ارتقاء سیستم دموکراسی که با آن کار می‌کنیم.

Three components of that potential democratic upgrade.

سه جزء این ارتقاء بالقوه دموکراتیک.

And the first of them is the citizens assembly.

نخستین آن‌ها مجلس شهروندان است.

And the idea here is that a polling company is contracted by government

ایده این است که یک شرکت افکارسنجی از سوی حکومت ماموریت یابد

to draw up, say, a hundred citizens

تا نمونه‌ای از مثلا صد شهروند ایجاد کند

who are perfectly representative of the country as a whole.

که کاملا معرف کل کشور هستند.

So perfectly representative in terms of age, gender,

یک نمونه کاملا معرف از نظر سن، جنسیت،

ethnicity, income level and so on.

قومیت، سطح درآمد و غیره.

And these people are brought together over a period of weekends or a week,

و این افراد طی یک آخر هفته یا یک هفته دور هم جمع می‌شوند

paid for their time

با پرداخت هزینه بابت زمان

and asked to discuss an issue of crucial public importance.

از آن‌ها درخواست می‌شود تا در خصوص یک موضوع حیاتیِ عمومی گفتگو کنند.

They're given training

آن‌ها آموزش می‌بینند

on how to discuss issues well with each other,

که چگونه به درستی درباره موضوعات گفتگو کنند،

which we'll all know of course, from our experiences of arguing online,

که البته همه ما لااقل از تجربه بحث‌های آنلاین می‌دانیم

if nowhere else,

اگر از تجربه دیگری نباشد

is not an ability that we're all born with innately,

این توانایی نیست که همه ما با آن متولد شده باشیم؛

more’s the pity.

ترحم برانگیز است.

In the citizens assembly,

در این مجلس نمایندگان

people are also put in front of evidence and the experts,

افراد با مدارک و کارشناسان روبرو می‌شوند

and they're given time to discuss the issue deeply

و فرصتی برای گفتگوی عمیق درباره موضوع

with their fellow citizens

با همشهریان خود در اختیار دارند

and come to a state of consensus recommendations.

تا وقتی که روی پیشنهادها به توافق برسند.

So these kinds of assemblies have been used in places like Canada,

چنین مجالسی در جاهایی مثل کانادا مورد استفاده قرار گرفته‌اند،

where they were used to draw up

جایی که از آن برای تهیه

a new national action plan on mental health

یک برنامه عملیاتی جدید ملی در مورد سلامت روان

for the whole country.

از آن استفاده شد.

A citizens assembly was used recently in Melbourne

یک مجلس شهروندان اخیرا در ملبورن

to basically lay the foundation

برای پی‌ریزی اساسی

of a new 10-year financial plan for the whole city.

برنامه مالی ده‌‌سال آینده برای کل شهر مورد استفاده قرار گرفته است.

So these assemblies can have real teeth, real weight.

بنابراین این مجالس می‌توانند وزن و کارایی واقعی داشته باشند.

The second key element of the democratic upgrade:

دومین عنصر کلیدی این ارتقاء دموکراسی

participatory budgeting.

بودجه‌بندی مشارکتی است.

The idea here is that a local council or a city council

ایده این است که یک شورای محلی یا شهری

takes its budget for spending on new buildings, new services,

برای هزینه در ساخت ساختمان‌ها و ایجاد خدمات جدید بودجه می‌گیرد،

and says,

و اظهار می‌کند،

we're going to put a chunk of this up for the public to decide,

ما بخش قابل توجهی از این کار را به عهده تصمیم همگانی خواهیم گذاشت،

but only after you've argued the issues over carefully with each other.

البته پس از اینکه درباره موضوعات به خوبی با هم بحث کردید.

And so the process starts at the neighborhood level.

و فرایند به این شکل در سطح محله‌ای آغاز می‌شود.

You have people meeting together in community halls, in basketball courts,

افرادی را دارید که در سالن اجتماعات شهر و زمین‌های بسکتبال با هم ملاقات

making the trade-offs,

و موضوعات را ارزیابی می‌کنند،

saying, "Well, are we going to spend that money on a new health center,

می‌گویند: «خب، آیا می‌خواهیم این پول را برای مرکز سلامت جدیدی هزینه کنیم

or are we going to spend it on safety improvements to a local road?"

یا قصد داریم آن‌را برای ارتقاء ایمنی راه‌های محلی خرج کنیم؟»

People using their expertise in their own lives.

افراد از تجربه و تخصص‌ خود در زندگی‌شان استفاده می‌کنند.

Those discussions are then pushed up to the suburb or ward level,

بحث‌ها ابتدا به سطح بخش یا حومه منتقل می‌شود

and then again, to the city level

و سپس مجددا به سطح شهر بازمی‌گردد

and in full view of the public,

و با دید جامع عمومی،

the public themselves makes the final allocation of that budget.

عموم مردم خودشان تخصیص نهایی بودجه را انجام می‌دهند.

And in the city where this all originated,

در شهری که همه این‌ها از آنجا سرچشمه گرفته،

Porto Alegre in Brazil,

یعنی پورتو آلگره در برزیل،

a place with about a million inhabitants,

مکانی با حدود یک‌میلیون نفر جمعیت

as many as 50,000 people get engaged in that process every year.

که بالغ بر ۵۰,۰۰۰ نفر هرساله در این فرایند شرکت می‌کنند.

The third element of the upgrade:

سومین اصل این ارتقاء

online consensus forming.

ایجاد اجتماعات آنلاین است.

In Taiwan a few years ago, when Uber arrived on their shores,

چند سال پیش زمانی که «اوبر» تازه به آنجا رسیده بود،

the government immediately launched an online discussion process

دولت بی‌وقفه فرایند گفتگوی آنلاینی را به راه انداخت

using a piece of software called Polis,

که بخشی از آن نرم‌افزار به نام «پولیس» بهره‌ می‌برد

which is also coincidentally, or not coincidentally,

که تصادفا یا عمدا

what the ancient Athenians call themselves

نامی بود که آتنیان باستان بر خود گذاشته بودند

when they were making their collective decisions.

وقتی که مشغول اخذ تصمیمات جمعی بودند.

And the way Polis works is it groups people together,

شیوه‌ عملکرد «پولیس» ایجاد گروه‌هایی از افراد

and then using machine learning and a bunch of other techniques,

و سپس بهره‌گیری از یادگیری ماشینی و سایر تکنیک‌هاست

it encourages good discussion amongst those participating.

که شرکت‌کنندگان را تشویق به گفتگویی خوب می‌کند.

It allows them to put up proposals, which are then discussed,

این کار به آن‌ها اجازه می‌دهند که پیشنهادهایی را ارائه و سپس به بحث بگذارند،

knocked back, refined,

مردود یا اصلاح کنند

until they reach something like 80 percent consensus.

تا به اجماعی حدود ۸۰ درصد برسند.

And in the time, in this case, within about four weeks,

و در این مورد در مدت تقریبا ۴ هفته

this process had yielded six recommendations

از این فرایند ۶ پیشنهاد حاصل شد

for how people wanted to see Uber regulated.

در این باره که مردم مایلند مقررات اوبر چگونه باشد

And those, almost all of them,

و تقریبا تمامی آن‌ها

were immediately picked up by the government

بلافاصله توسط دولت انتخاب شده و

and accepted by Uber.

توسط اوبر نیز مورد قبول واقع شدند.

Now I find these examples really inspiring.

این نمونه‌ها را بسیار الهام‌بخش می‌دانم.

People sometimes ask me why I'm an optimist

گاهی افراد از من می‌پرسند چرا خوشبینم؟

and a large part of the answer

و بخش بزرگی از پاسخ من

is these kinds of innovations,

اشاره به این نوآوری‌هاست.

because I think they,

زیرا فکر می‌کنم

you know, they're really show us that we can have a kind of politics

می‌دانید؛ این‌ها واقعا به ما نشان می‌دهند که می‌توانیم نوعی سیاست داشته باشیم

which is deeply responsive to our needs as citizens,

که عمیقا پاسخ‌گوی نیازهای شهروندان است،

but which avoids the peril of the threats to human liberties,

اما از خطر تهدید آزادی‌های انسانی

the threats to civil liberties

و آزادی‌های مدنی نیز مبراست،

that authoritarian populism descends into.

آنچه پوپولیسم اقتدارگرا به آن مبتلاست.

They show us that even though we live in what looks like quite a dark time,

این‌ها به ما نشان می‌دهد اگرچه دوران حیات ما کاملا تاریک به نظر می‌آید،

there are things that act a bit like emergency lighting,

چیزهایی هستند که نقش روشنایی اضطراری را دارند

guiding us towards something better.

و ما را به سوی چیزی بهتر هدایت می‌کنند.

And although these are all ideas from the Western tradition,

اگرچه تمامی این ایده‌ها برگرفته از سنت غربی است،

they can also be combined with, adapted by Indigenous traditions

همچنان می‌توانند با سنت‌های بومی نیز سازگار شوند

that also value turn-taking in speech and consensus decision-making.

که همچنین در شیوه گفتگوی نوبتی و تصمیم‌گیری مبتنی بر اجماع نیز ارزشمند است.

And the thread that binds all these traditions together

و رشته‌ای که تمامی این سنت‌ها را به یکدیگر می‌پیوندد،

is essentially a faith in other people.

اساسا باور به دیگران است.

A faith in people's ability to handle difficult decisions,

باور به توانایی افراد در رسیدگی به تصمیمات دشوار،

a faith in people's ability to come together

باور به توانایی افراد در گردهم آمدن

and make political decisions intelligently.

و اخذ تصمیمات سیاسی هوشمندانه.

In the Polis example,

در نمونه «پولیس»،

we see that government can be agile and nimble

می‌بینیم که دولت می‌تواند در مواجهه با اختلال فناوری

in the face of tech disruption.

چابک و سریع باشد.

In the participatory budgeting,

می‌بینیم که در بودجه‌بندی مشارکتی

we see that we can build systems

می‌توانیم سیستم‌هایی بسازیم

that are disproportionately used by poor people

که به طور نامتناسبی توسط فقرا به کار گرفته می‌شود

and which deliver infrastructure

و زیرساخت‌های بهتر از

that is better quality than the traditional systems.

سیستم‌های سنتی ارائه می‌دهند.

In citizens assemblies,

در اجتماعات شهروندان،

the experts who observed them time and again,

کارشناسانی که آن‌ها را در زمان‌های مختلف مشاهده کرده‌اند

say that in those good conditions people's ability to listen to others,

بیان می‌کنند که در شرایط مناسب توانایی افراد در گوش‌دادن به سایرین،

to engage with the evidence,

پرداختن به بررسی شواهد،

and to shift from their entrenched views is consistently astounding.

دور شدن از دیدگاه‌های کهن خود، همواره حیرت‌انگیز است.

And that's a really, really hopeful finding,

و این یافته‌ای به راستی امیدوارکننده است،

because, you know, I think we live at a time

زیرا گمان می‌کنم در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم

where you see right around the world,

که می‌بینید در سراسر جهان

huge suspicion of other people, of other citizens,

سوءظن عظیمی به سایر افراد، سایر شهروندان،

huge doubts about whether people are really able to bear the burden

و تردیدهای زیادی در این باره وجود دارد که آیا افراد واقعا قادر به تحمل بارِ

of decision-making that democracy places on them.

تصمیم‌گیری‌هایی که دموکراسی بر دوش آن‌‌ها قرار می‌دهد هستند.

But if you're worried, for instance,

اما اگر به عنوان مثال نگرانید

about whether a lot of people out there,

که عده زیادی از مردم

you know, are misinformed or fallen prey to online propaganda,

اطلاعات نادرستی دارند یا در دام تبلیغات آنلاین افتاده‌اند،

what better way to push back against that

برای مقابله با آن چه راهی بهتر

than by ensuring that they're placed in forums.

از حصول اطمینان از حضور آن‌ها در انجمن‌هاست؟

Forums like the New England town hall meetings shown here.

انجمن‌هایی مانند جلسات سالن شهر «نیوانگلند» که اینجا نشان داده شده.

Forums where they have to come face-to-face with other people,

انجمن‌هایی که افراد باید در آنجا با هم روبه‌رو شوند،

or at least be in close virtual contact,

یا لااقل تماس مجازی داشته باشند،

where they have to justify their opinions,

و لازم است از نظرات خود دفاع کنند،

have to deal with the evidence,

شواهد را بررسی کنند

and are encouraged to step away from their prejudices.

و به عبور از تعصبات خود ترغیب می‌شوند.

The Canadian philosopher Joseph Heath

فیلسوف کانادایی جوزف هیث

says that rationality,

می‌گوید: عقلانیت،

our ability to make good decisions,

توانایی ما برای تصمیم‌گیری خوب،

isn't something that we achieve as individuals,

چیزی نیست که به صورت فردی قابل دستیابی باشد،

if we achieve it at all.

و باید همگی به آن برسیم.

It's something we achieve in groups.

چیزی است که در گروه‌ها به آن دست می‌یابیم.

Our best hope of rationality is each other.

امید اصلی رسیدن به عقلانیت، حضور دیگری است.

Or to put the thing a different way,

یا به بیان دیگر

the problem with democracy is not other people,

مشکل دموکراسی افراد دیگر

it's not other citizens.

و شهروندان دیگر نیست.

The problem is the situations in which they -- in which we all --

مشکل موقعیت‌هایی است که در آن‌ها -همگی ما-

have been asked to do our democratic work.

قرار است در آن فعالیت دموکراتیک انجام دهیم.

The problem is the outdated democratic technology

مشکل فناوری تاریخ گذشتهٔ دموکراتیک است

that we've all been forced to use.

که همه ناچار به استفاده از آن هستیم.

And so what these examples show to me,

پس آنچه در این مثال‌ها می‌بینم،

the reason I find them inspiring,

دلیلی که آن‌ها را الهام‌بخش می‌دانم،

is that I think they demonstrate that if you get the situations right,

این است که فکر می‌کنم این‌ها ثابت می‌کنند اگر شرایط را درست کنید،

if you get the technology upgraded,

اگر تکنولوژی را به‌روز کنید،

then actually the things that we do when we come together as citizens

در نتیجه رفتار جمعی ما به عنوان شهرندان

can be astounding,

می‌تواند حیرت‌انگیز باشد

and together, we really can build a form of democracy

و در کنار هم می‌توانیم واقعا شکلی از دموکراسی را ایجاد کنیم

that's genuinely fit for the 21st century.

که کاملا مناسب قرن ۲۱ است.

Thank you very much.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق)