Online learning could change academia -- for good | Tyler Dewitt

Transcriber:

Translator: Kimia Kiani Reviewer: shirin etebar

روز فارغ‌التحصیلی

در کالجی کوچک است که پدرم آن‌جا درس می‌داد.

تراوشِ رنگ و ذوق است.

It's graduation day

وقتی که کوچک بودم، پدرم مرا بر روی شانه‌هایش می‌نشاند

at the small New England college where my dad taught.

و من از نمایش رژه شگفت‌زده می‌شدم.

It's a burst of color and excitement.

من عاشق رداهای آکادمیکِ جادوگر مانندی بودم که همه‌ی اساتید می‌پوشیدند.

When I was little, he'd carry me up on his shoulders

پدرم توضیح می‌داد که چگونه می‌توانید مدرکی که یک نفر دارد

and I'd marvel at the pageantry.

I loved the wizard-like academic robes that all the professors wore.

و دانشگاهی که رفته است را

از روی رنگ و طرح ردا و کلاهشان تشخیص دهید.

My father explained how you could tell what degree someone had

مثل یک دیپلم است، مدرکی که می‌توانید آن را بپوشید.

and the school they'd gone to,

based on the color and design of their gown and hood.

نمی‌توانستم برای ردای خودم صبر کنم.

پدرم دهه‌ها بیوشیمی یاد می‌داد

It was like a diploma, a credential that you could wear.

و یکی از آن اساتید دوست‌داشتنی بود.

I couldn't wait to have one of my own.

فارغ‌التحصیلی برای او شوری از آغوش‌های متشکر و دست‌دادن‌ها

My dad taught biochemistry for decades

و معرفیِ مشتاقانه‌ به والدین بود.

and was one of those beloved professors.

شغل‌های بی‌شماری از علوم و پزشکی از کلاس زیستِ مقدماتیِ او شروع شد،

Graduation, for him, was a frenzy of thankful hugs and handshakes,

eager introductions to parents.

و مشخص بود که او تغییری ایجاد کرده است.

Countless careers in science and medicine were launched in his Bio 101 class,

فکر کنم من عشق به درس دادن را از پدرم به ارث برده‌ام،

و برنامه داشتم که استاد شوم،

and it was clear he made a difference.

دقیقا مثل خودش.

به دانشگاه تحصیلات تکمیلی برای گرفتن دکترا رفتم

I suppose I inherited a love of teaching from my dad,

تا میکروبیولوژی و میکروشیمی بخوانم.

and I planned to be a professor,

just like him.

ولی در این مسیر، راه من و پدرم کم‌کم جدا شد.

I headed to grad school to do a PhD,

studying microbiology and microchemistry.

طیِ روز‌های طولانی در آزمایشگاه، من بی‌طاقت می‌شدم.

But along the way, my dad's path and mine started to diverge.

من می‌خواستم درس بدهم.

نمی‌خواستم صبر کنم که فارغ‌التحصیل شوم و یک پسادکترا بگیرم،

During long days in lab, I got impatient.

و سال‌ها در بازار کارِ بی‌رحم دنبال کار بگردم.

I wanted to teach.

پس به اینترنت روی آوردم،

I didn’t want to wait to graduate and do a postdoc,

که داشت مرزهای ورودی را از میان می‌برد

و مرزبانانِ سنتی را در بسیاری رشته‌ها کنار می‌گذاشت.

spend years navigating a treacherous job market.

So I turned to the internet,

از میزِ آشپزخانه‌ام، شروع کردم به ضبط ویدیوی آموزشی،

which was breaking down the barriers to entry

and removing the traditional gatekeepers in many established fields.

با آموزشِ پایه‌های شیمی از طریقِ نمودار‌های ساده و دست‌کشیده.

From my kitchen table, I started recording tutorial videos,

ویدیو‌ها را روی یوتیوب گذاشتم ...

teaching the basics of chemistry using simple, hand-drawn diagrams.

و مردم واقعا شروع به تماشای آن‌ها کردند.

اول تعدادی افراد، و بعد بیشتر،

I put the videos on YouTube ...

و بعد بیشتر.

ایمیل‌های تشکر، سرازیر شدند.

and people actually started watching them.

من هنوز استاد نبودم،

First, a few folks, and then more,

دکترایم را حتی تمام نکرده بودم،

and then more.

ولی داشتم به دانش‌آموزان در سراسر دنیا کمک می‌کردم

Thank-you emails poured into my inbox.

تا کلاس‌های شیمی‌شان را بگذرانند.

I wasn't a professor yet,

I hadn't even finished my PhD,

حس این را داشتم که اتفاق بزرگی در شرف وقوع است.

but I was helping students all over the world

get through their chemistry classes.

ولی پدرم هیچ‌یک از این‌ها را گوش نمی‌داد.

I got the sense that something big was brewing here.

وقتی توضیح دادم

که دارم به رها کردن مسیرِ سنتیِ استاد شدن فکر می‌کنم

But my dad would hear none of it.

تا دنیای جدید آموزش آنلاین را کاوش کنم،

When I explained

از خشم منفجر شد.

that I was thinking about abandoning the traditional professorship route

«اوه تایلر، تو باید احمق باشی

to explore this new world of online education,

که فکر کنی کسی به کار احمقانه‌ی یوتیوبِ تو اهمیتی می‌دهد.»

he exploded in anger.

من با کنایه جواب دادم.

"Oh, Tyler, you'd have to be an idiot

گفتم: «هر روز

to think that anyone would care about this stupid YouTube thing."

ویدیو‌های من ۱۰ برابر تعداد کل دانش‌جوهایی که در کل عمر کاری‌ات داشتی آموزش می‌دهند.»

I shot back with a dig.

I said, "Every single day,

واقعا ناراحتش می‌کرد،

my videos teach 10 times as many students as you'll teach in your whole career."

اگر چیزی که سعی داشتم توضیح بدهم را تصور می‌کرد.

ولی شاید او می‌ترسید

It would have really hurt,

تا به این فکر کند که دنیایش که در سنت غرق است

if he'd had any conception of what I was trying to describe.

در آستانه‌ی تغییر است.

But maybe he was afraid

قبلا این‌چنین بود که دانش‌جویان یک استاد داشتند

to think about the way his world, steeped in tradition,

همانی که در کلاسِ درس در مقابلشان می‌ایستاد.

was on the brink of change.

ولی رفته رفته

اگر آن استاد خوبی برایشان نبود، دانش‌جویان می‌توانستند به صورت آنلاین

It used to be that students had one professor,

the one standing at the front of the lecture hall.

دنبال ویدیوی اساتیدی بگردند تا کمک به یادگیریشان کنند.

But increasingly,

if that professor wasn't a good fit, students could go online

مثل یک بازار آنلاین بود

که دانش‌جویان می‌توانستند استادشان را خودشان انتخاب کنند.

and seek out videos from other educators to help them learn.

و مجانی بود.

It was like an online marketplace

بعضی از این تولید‌کنندگان ویدیو اساتید دانشگاه بودند،

where students could essentially choose their own professor.

ولی بعضی اساتید فوق‌العاده‌ای بودند که حتی مدرک دانشگاهی نداشتند.

And it was free.

Some of these video creators were instructors from institutions,

دانش‌آموزان اساتیدی را که به یادگیریشان کمک می‌کردند، برمی‌گزیدند

but others could be brilliant teachers who didn't even have a college degree.

و اساتید محبوب در صدر جدول قرار می‌گرفتند.

Students chose the teachers that help them learn best,

من می‌خواستم پدرم را به این دنیای جدید بیاورم.

پیشنهاد کردم که سری ویدیوهایی برای مقدمه‌ی زیست‌شناسی بسازیم.

and the most popular teachers rose to the top.

سخنرانی‌هایش که طی دهه‌ها شکل گرفته بود و کامل شده بود،

I wanted to bring my dad into this new world.

I suggested we create a video series for intro biology.

مطالب ترسناکی مثل چرخه‌ی کربس و وراثت را

به شکل زیبا و واضحی توضیح می‌داد.

His lectures, crafted and perfected over decades,

می‌توانست به میلیون‌ها دانش‌جو در یک روز کمک کند.

took terrifying subjects like the Krebs cycle and transcription

به شوخی می‌گفتم: «چرا دیگر دانشکده‌ها باید استاد زیست مقدماتی بخواهند؟»

and made them crystal clear and beautiful.

They could help millions of students a day.

ولی به طور جدی سوالی بود که درباره‌اش زیاد فکر می‌کردم.

"Why would any other college need a Bio 101 professor?" I joked.

چه می‌شود اگر تعدادی استادِ بااستعداد مثلِ پدرِ من را شناسایی کنید

But it was something I'd seriously thought about a lot.

و به آن‌ها منابع نامحدود بدهید، ویراستاران مطلب

What if you identified a few incredibly talented educators like my dad

انیماتور‌ها و تیم‌های تولید،

و آن‌ها بتوانند هر روز، تمام روزشان را

and gave them essentially limitless resources, content editors,

صرف تولید مطالب آموزشی زیبا و بی‌نظیر کنند.

and animators and production teams,

به نظر می‌رسید که این بتواند حوزه‌ای را تغییر دهد

and they were able to devote all day, every day,

که اساتید بسیاری در سراسر جهان درحال آموزشِ مطالب مشابهی بودند،

to making incredible, beautiful educational content.

It seemed like this could fundamentally change a field

به طور خاص، دروس مقدماتی.

where many professors all around the world were teaching essentially similar courses,

ولی هر استاد به ندرت وقت و منابعش را داشت

که تمام انرژی‌اش را بگذارد.

particularly at the introductory level.

حس می‌شد که محتوای بی‌نظیرِ آموزشی چیزیست که می‌تواند در مقیاس بالا عرضه شود،

But each professor rarely had the time and resources

مطلبی کلیدی که پشتوانه‌ی بسیاری از انقلاب‌های جدید در تکنولوژیست.

to go all in.

Incredible education content felt like something that could scale,

به پدرم گفتم، «می‌توانی استادِ بیولوژیِ دنیا باشی.»

a key concept driving so many of the new revolutions in tech.

«اوه، تو باید احمق باشی

که فکر کنی من می‌خواهم ستاره‌ی یوتیوب شوم.»

"You could be the world's biology teacher," I said.

آه.

من خشمگین بودم.

"Oh, you have to be an idiot

و کمی بعد از آن،

to think that I'd want to be some kind of YouTube star."

او خیلی ناگهانی فوت کرد...

Ugh.

I was furious.

درست قبل از این که من از اِم‌آی‌تی فارغ‌التحصیل شوم.

And then, shortly thereafter,

زندگیم را دگرگون کرد.

unexpectedly, he died ...

ولی جنبه مثبتی در آن بود که قدری ارزشمند حس می‌شد.

right before I graduated from MIT.

او برایم مقداری پول گذاشته بود

It upended my life.

که به من اجازه می‌داد از مسیر آکادمیک بیرون بیایم

But there was a silver lining that felt slightly cosmic.

و تلاشی برای کارِ خودم کنم.

He left me a little bit of money

خودم را در کار غرق کردم،

شب و روز ویدیو تولید می‌کردم.

that allowed me to step off the academic path

و شروع به تعاملِ بیشتر با بازدیدکنندگانم کردم.

and try my own thing.

I poured myself into work,

و فهمیدم که تقریبا همه‌شان افرادی بودند که

churning out videos day and night.

در ساختار سفت و سختِ قدیمیِ آکادمیک چیز خوبی به آنها ارائه نشده بود.

And I also started to interact more with my viewers.

And I learned that they were almost all folks who weren't served well

دانشجویان بی‌شماری

گفتند که همه یادگیریشان با ویدیوهایی مثل ویدیوهای من است.

by the rigid structure of traditional academia.

آن‌ها فقط سه یا چهار بار در طول ترم سر کلاس می‌روند،

Countless college students

فقط برای این که امتحان دهند.

told me how they did all their learning from videos like mine.

دیگران می‌خواستند در سنین میانی تغییر شغل دهند،

They attended class only three or four times during a semester,

و نیاز داشتند درس‌ها را خرد خرد بردارند.

just to take the tests.

آن‌ها نیمی از این مطلب تحصیلی

و یک چهارم آن را نیاز داشتند.

Others were trying to switch careers in middle age,

پدر تنهایی برایم نوشت و گفت که چطور تلاش می‌کند که به دانشکده‌ی پرستاری برود

and they needed to take courses piecemeal.

They needed half of this degree

تا به دختران جوانش نشان دهد که می‌تواند کسی باشد.

and a quarter of this one.

A single dad writes me and says how he's trying to go to nursing school,

او یک کلمه از حرف‌های استادش را نمی‌فهمد،

ولی ویدیوهای من به یکی از درس‌های اساسی‌اش کمک کردند.

to show his young daughters he can be something.

نظراتی مانند او معمولا با یک حرف شوم دنبال می‌شوند...

He can't understand a word his professor says,

but my videos get him through a critical class.

«خب، چرا من دارم به دانشگاه پول می‌دهم ولی به تو نه؟»

Comments like his are often followed by an ominous ...

من تعجب می‌کنم که این افراد بدون باور به تاثیرش

باید سر کلاس بروند

“So why am I paying the school, and not paying you?”

وقتی تمام مطلب را خودشان یاد می‌گیرند.

چرا نمی‌توانند با روش‌های دیگر واحد‌هایشان را بگذرانند؟

I wonder why these people have to go through the motions

چرا هیچ‌کس توجهی نمی‌کند که این افراد به چه چیزی نیاز دارند؟

of attending a class,

when they are learning all the material on their own.

Why can't they get course credit in other ways?

من نمی‌توانم با کانالِ یوتیوبم مدرک ارائه کنم،

Why isn't anyone paying attention to what these people need?

ولی هروقت راهی برای دانشجویان باشد که واحدی را بگذرانند

بدون این که مهم باشد از کجا مطلب را یاد گرفته‌اند،

I can't offer diplomas from my YouTube channel,

در کلاس یا به تنهایی،

بازار آنلاینِ آموزش و روش‌های مختلف یادگیری

but once there is a way for students to earn course credit

no matter how they learned the material,

منفجر می‌شود.

in class or on their own,

رقابت شدیدی بر سر این که چه کسی بهتر آموزش می‌دهد درمی‌گیرد.

the online marketplace of different teachers and different learning approaches

will explode.

درعین حال، همین‌طور که من دیوانه‌وار ویدیو آپلود می‌کنم،

There will be serious competition for who could teach students the best.

تعداد بازدید‌هایم سر به فلک می‌کشد.

پیشنهادهای کاری سرازیر می‌شوند.

افراد رندوم من را در خیابان می‌شناسند،

Meanwhile, as I madly upload videos,

my views go through the roof.

یک «هی...» عجیب

Job offers start to come in.

«تو در یوتیوب ویدیو درست می‌کنی؟»

Random people start recognizing me on the street,

و به دنبالش بغل‌کردن‌ها و دست‌دادن‌ها و سلفی‌ها

an awkward "Hey, um ....

و حتی گاهی اوقات گریه‌ها.

Do you make YouTube videos?"

در همین زمان،

It's followed by hugs and handshakes, selfies,

کار من از کلاس‌های درس به آزمایشگاه می‌رود.

and even occasional tears.

من به شرکتی پیوستم که برروی آموزش متمرکز است

Around this time,

برای داروسازی و شرکت‌های علوم زیستی.

my career moves from the lecture hall to the laboratory.

مدیر کل، جسور و عجیب است،

I joined a company focused on education

و می‌خواهد مرز‌ها را با یاددادنِ روش‌های پیشرفته‌ی آزمایشگاهی

for pharmaceutical and life-sciences companies.

به طور کامل در واقعیت مجازی جا به جا کند.

The CEO is bold and eccentric,

در خارج از دنیای آکادمیک همه‌چیز به سرعت پیش می‌رود،

and she wants to push the envelope and teach complex lab methods

و چالش‌ها متفاوت است.

قبلاً هدف برای من نمره‌ی امتحان نهایی بود.

entirely in virtual reality.

Outside of academia, things move fast,

الان سلامت بیمار است، درمان نجات‌دهنده‌ی زندگی.

and the stakes are different.

The goal for me used to be a final exam grade.

برای تیمی که به آن پیوستم

فرصت کمیابی برای عمیق فکر کردن به آموزش‌های آزمایشگاهی بود.

Now, it's a patient's health, a life-saving therapy.

در دوران لیسانس، من به ندرت می‌دانستم که دارم در آزمایشگاه چه می‌کنم.

For the team I joined,

it was a rare chance to think deeply about lab instruction.

تعدادی قطره از این و تعدادی قطره از آن،

و ناگهان

In undergrad, I rarely knew what I was doing in labs.

قرمز می‌شد.

لوله‌های آزمایشگاهی می‌شکستند،

یک دستیارِ آشفته در صدد کمک کردن به ۳۰ دانشجو به طور همزمان بود.

A couple of drops of this and a couple of drops of that,

and poof --

ولی واقعیت مجازی می‌تواند پاینده باشد، یک مربیِ اختصاصیِ هوشیار.

it would turn red.

Test tubes would break,

a frazzled TA tried to guide 30 students at the same time.

دانشجو می‌تواند یک حرکت را بارها و بارها تمرین کند،

But VR can be a consistent, constantly vigilant one-on-one coach.

تا جایی که کاملا بفهمد که دارد چه کار می‌کند

و چرا دارد انجامش می‌دهد.

و دانشجویان به استاد و یا دستیار آموزشی نیاز ندارند --

A learner can practice activities over and over,

until they truly understand what they're doing

نرم‌افزار کارِ آموزش را انجام می‌دهد.

and why they're doing it.

And students don't need an instructor or a TA --

یک هِدستِ وی‌آر بگذارید،

و دیگر نیاز ندارید که یک آزمایشگاهِ چندمیلیون دلاری داشته باشید

the software does the teaching.

که میکروبیولوژی آموزش دهید.

Put on a VR headset,

and you don't need a multi-million-dollar microbiology laboratory

و روشن است که دانشگاه تنها بازیکنی نیست

که می‌تواند آموزشِ با کیفیت بالا ارائه دهد حتی در موضوعات پیشرفته.

to teach microbiology.

And it's clear that academia isn't the only player

دوره‌های برنامه‌نویسی نظرات بسیاری را به خود جلب کرده‌اند

that can provide high-quality learning even in advanced technical fields.

و با دادن گواهی‌نامه امکان می‌دهند که افراد وارد مشاغل برنامه‌نویسی شوند.

ولی با واقعیت مجازی

Coding boot camps have received a lot of attention

می‌توانید تصور کنید که شرکت‌ها گواهی‌نامه‌ی بیوتک ارائه دهند

giving credentials that allow folks to transition into programming roles.

و مهارت‌های آزمایشگاهی آموزش دهند

که نیاز است تا بتوانند کار ساختِ پیشرفته‌ی سلول و ژن درمانی را انجام دهند.

But with VR,

you could imagine companies offering biotech credentials

وقتی به تمام این نیرو‌ها در کنار هم نگاه کنید،

and teaching lab skills

needed to, say, manufacture cutting-edge cell and gene therapies.

واضح است که تغییر واقعی در آموزش عالی خواهد بود.

When you look at all of these forces together,

وقتی من آن بالا روی شانه‌های پدرم بودم،

it's clear that real change is going to come in higher education.

آن رداهای رنگی در فارغ‌التحصیلی نشان‌دهنده‌ی مدارک عالی بودند،

که از کلاس‌های درس و زمان تحقیقات در دانشگاه‌های خاصی بدست آمده بودند.

When I was up there on my father's shoulders,

those colored robes at graduation represented discrete credentials,

شاید ردای فرضیِ آکادمیک آینده

بیشتر یک کلاه چهل تکه باشد؟

earned from classroom and research time at specific schools.

یک کلاس مباحثه به صورت حضوری در ام‌آی‌تی،

Maybe the metaphorical academic robe of the future

یک مدرک محتوای مقدماتی که با کمکِ ویدیو‌های یوتیوب پاس شده.

is more of a patchwork cape?

A discussion class taken in person at MIT,

یک درسِ آزمایشگاهیِ واقعیت مجازی از شرکتی خارج از جامعه دانشگاهی.

an introductory content certification passed with the help of YouTube videos.

فارغ‌التحصیلی بعید است که یک واقعه‌ی تک و تعریف شده باشد.

A VR laboratory course from a company outside of academia.

و دانش‌آموزان به جای مؤسسه‌ها

Graduation is unlikely to be a single, defined event.

قدرت تصمیم‌‌گیری درباره‌ی این که چه نوع مدرکی نیاز دارند را خواهند داشت

And learners, instead of institutions,

و این که کِی و چطور پیش‌نیاز‌ها را فرا گیرند.

will have the power to decide what sort of credentials they need

تاثیرِ کووید، احتمالا این روند را سرعت خواهد بخشید.

and when and how they master the prerequisites.

حتی معتبرترین دانشگاه‌ها

اکنون برای کلاس‌هایی که آنلاین گذرانده شده، مدرک می‌دهند.

The impact of COVID is likely to only accelerate this.

برگرداندن آن غول به چراغ جادو کار سختی خواهد بود.

Even the most prestigious schools

are now giving credit for courses completed online.

و امیدوارانه

روحِ این تغییرات، دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها را مجبور خواهد کرد

It's going to be tough to put that genie back into the bottle.

که کار‌هایی که به طور خاص می‌توانند انجام دهند را دوبرابر کنند.

And hopefully,

شاید آن برگرداندن دانشجویان به تحقیقات باشد،

the specter of these changes will force colleges and universities

یا فراهم کردن زمان ارزشمند رو در رو با اساتید،

to double down on what they can uniquely provide.

که زمینه‌ساز مباحثه و مربی‌گری باشد.

Maybe that's getting students to dive into research,

ام‌آی‌تی همیشه در خطِ مقدمِ نوآوری بوده،

or providing valuable one-on-one time with professors,

و یک فرصت منحصر به فردی در اینجا فراهم است

fostering discussions and mentorship.

که بتواند جامعه علمی را در این آینده‌ی جدید رهبری کند.

MIT has always been on the forefront of innovation,

and there's a unique opportunity here

ولی ببنید، من می‌دانم که این تغییر چقدر سخت خواهد بود.

for it to lead academia into this new future.

پدرِ من، که استاد بی‌نظیری بود،

نمی‌توانست آن را ببیند یا نمی‌خواست آن را ببیند.

But look, I know how hard this change is going to be.

شما باید احمق باشید که فکر کنید که هر چیزی تغییر خواهد کرد.

My father, who was a brilliant educator,

couldn't see it or didn't want to see it.

ولی در عین حال،

او برای یادگیری بیش از هر چیزی ارزش قائل بود،

You would have to be an idiot to think that anything was going to change.

مانند بسیاری اساتیدِ عالیِ دیگر.

او می‌گفت که تمرکز آموزش باید روی یادگیری باشد نه تدریس.

But at the same time,

he valued learning over all else,

like many other great teachers.

این مسیر‌های جدید آموزش و صدور گواهی‌نامه

میانبُر‌های بدیهی نیستند.

He used to say the focus of education should be learning, not teaching.

آن‌ها به دانش‌جویان کمک می‌کنند که همان مهارت‌های مقدماتی را

These new paths of teaching, of certification,

مؤثرتر و مفید‌تر یادبگیرند.

they're not trivial shortcuts.

They'll help students master the same fundamental skills,

می‌دانید...

به اولین باری فکر می‌کنم

که محصول واقعیت مجازی‌ای که کمک به ساخت آن کرده بودم را امتحان کردم.

just more effectively, more efficiently.

You know ...

تیمی از بسیاری افرادِ بی‌نظیر و بااستعداد

I think back to the first time

I tried the virtual reality lab product I'd helped to build.

ماه‌ها روی آن کار کرده بودند.

هدست وی‌آر را روی سرم گذاشتم، و من آن‌جا بودم،

A team of so many brilliant, talented people

یک نیمکت آزمایشگاه روبه‌رویم بود.

had worked on it for months.

تمرکز روی مبانیِ روشِ میکروبیولوژی بود.

I slipped on the VR headset, and there I was,

احتمالا یکی از اولین چیز‌هایی بود که پدرم وقتی در دانشگاه بود، یادگرفته بود،

a lab bench in front of me.

The focus was a fundamental microbiology method.

و یکی از اولین چیز‌هایی بود که من یادگرفته بودم.

It was probably one of the first things my dad learned when he was in grad school,

برای لحظه‌ای تصور کردم، که او چه فکر می‌کرد

اگر می‌توانست این را ببیند.

and it was one of the first things that I had learned.

امیدوارانه تصور کردم،

I wondered, for a moment, what he would have thought

که اطراف را با هِدسِت نگاه می‌کند،

یک ظرف کشت میکروب برمی‌دارد،

if he could have seen this.

لوازم فلزی را با چراغ بنزنی استریل می‌کند

I imagined, somewhat hopefully, of course,

تا جایی که نارنجیِ روشن شوند،

that he'd look around in the headset,

و شاید یکی از حرف‌های همیشگی‌اش را بگوید،

grab a petri dish,

sterilize his metal tools in the Bunsen burner

«وای...

until they glowed a bright orange,

این واقعا زیباست.

تو باید احمق باشی اگر نفهمی...

and maybe he'd say, with one of his trademark phrases,

که این آینده‌ی آموزش است.»

"Whoa ...

This is pretty nifty.

متشکرم.

You would have to be an idiot if you can't tell ...

this is the future of education."

Thank you.