An AI smartwatch that detects seizures | Rosalind Picard

Translator: Homeira Yeganeh Reviewer: Masoud Motamedifar

This is Henry,

این هِنری است.

a cute boy,

یک پسر با مزه.

and when Henry was three,

وقتی هنری سه ساله بود،

his mom found him having some febrile seizures.

مادرش دید که او دچار تشنج ناشی از تب شد.

Febrile seizures are seizures that occur when you also have a fever,

تشنج ناشی از تب، حمله‌ای است که به همراه تب اتفاق می‌افتاد.

and the doctor said,

و دکتر گفت،

"Don't worry too much. Kids usually outgrow these."

«نگران نباشید این حملات معمولا با افزایش سن از بین می‌رود»

When he was four, he had a convulsive seizure,

وقتی هنری چهارساله بود دچار حمله‌ی تشنجی شد،

the kind that you lose consciousness and shake --

حمله ای که هوشیاری از دست می‌رود و بدن به لرزه می‌افتد.

a generalized tonic-clonic seizure --

تشنج عمومی کلونیک-تونیک.

and while the diagnosis of epilepsy was in the mail,

وقتی دکترها در پروسه‌ی تشخیص دادن صرع بودند،

Henry's mom went to get him out of bed one morning,

یک روز صبح مادرش به اتاق هنری رفت تا بیدارش کند،

and as she went in his room,

و وقتی وارد اتاقش شد،

she found his cold, lifeless body.

بدنش را سرد و بی‌جان پیدا کرد.

Henry died of SUDEP,

هنری در اثر ابتلا به SUDEP از دنیا رفت،

sudden unexpected death in epilepsy.

مرگ ناگهانی و غیرمنتظره در اثر صرع.

I'm curious how many of you have heard of SUDEP.

می‌خواهم بدانم چند نفر از شما واژه‌ی SUDEP رو قبلاً شنیدید.

This is a very well-educated audience, and I see only a few hands.

شما مخاطبان بسیار تحصیل کرده‌ای هستید با این وجود چندتا دست بیشتر بالا نرفته.

SUDEP is when an otherwise healthy person with epilepsy

SUDEP زمانی رخ می‌دهد که فرد به‌ظاهر سالم که دچار بیماری صرع است،

dies and they can't attribute it to anything they can find in an autopsy.

از دنیا می‌رود و در کالبد شکافی هیچ دلیلی برای مرگ شخص نمی‌توان پیدا کرد.

There is a SUDEP every seven to nine minutes.

هر ۷ تا ۹ دقیقه یک نفر در اثر SUDEP از دنیا می‌رود.

That's on average two per TED Talk.

یعنی به طور متوسط دو نفر در هر برنامه‌ی سخنرانی TED.

Now, a normal brain has electrical activity.

مغز معمولی فعالیت‌های الکتریکی دارد.

You can see some of the electrical waves

شما می‌توانید یک سری از امواج الکتریکی

coming out of this picture of a brain here.

که از یک مغز بیرون می‌آید را در این تصویر ببینید.

And these should look like typical electrical activity

فعالیت‌های الکتریکی عادی باید به این صورت باشد

that an EEG could read on the surface.

تا یک نوار مغزی بتواند آنرا بخواند.

When you have a seizure, it's a bit of unusual electrical activity,

وقتی تشنج اتفاق می‌افتد،‌ فعالیت‌های الکتریکی کمی غیرعادی می‌شوند،

and it can be focal.

و ممکن است مرکزی باشد.

It can take place in just a small part of your brain.

ممکن است فقط در ناحیه‌ی کوچکی از مغز اتفاق بیفتد.

When that happens, you might have a strange sensation.

وقتی این اتفاق می‌افتد ممکن است حس عجیبی به شما دست بدهد.

Several could be happening here in the audience right now,

همین الان هم ممکن است در بین شما این اتفاق بیفتد،

and the person next to you might not even know.

و ممکن است نفر کناری شما حتی متوجه‌اش نشود.

However, if you have a seizure where that little brush fire spreads

اما اگر دچار تشنج شوید آن نقطه‌ی قرمز در مغز گسترش پیدا می‌کند

like a forest fire over the brain,

در مغز، مثل جنگلی که آتش گرفته.

then it generalizes,

و بعد به قسمت‌های دیگر می‌رود،

and that generalized seizure takes your consciousness away

و این تشنج عمومی هشیاری را از بین می‌برد

and causes you to convulse.

و موجب رعشه می‌شود.

There are more SUDEPs in the United States every year

هر ساله در ایالات متحده تعداد SUDEP

than sudden infant death syndrome.

از سندروم مرگ ناگهانی نوزاد هم بیشتراست.

Now, how many of you have heard of sudden infant death syndrome?

چند نفر از شما در مورد مرگ ناگهانی نوزادان شنیده‌اید؟

Right? Pretty much every hand goes up.

تقریبا همه‌ی دستها بالا رفت.

So what's going on here?

اینجا پس چه اتفاقی افتاده؟

Why is this so much more common and yet people haven't heard of it?

چرا این نوع مرگ بسیار شایع است ولی مردم هنوز از آن خبر ندارند؟

And what can you do to prevent it?

و برای جلوگیری از آن چه می‌توان کرد؟

Well, there are two things, scientifically shown,

از نظر علمی دو راه وجود دارد

that prevent or reduce the risk of SUDEP.

که از خطر SUDEP جلوگیری و یا یا آن را کم می‌کند.

The first is: "Follow your doctor's instructions,

راه اول: «از دستورالعمل‎های دکترتان پیروی کنید.»

take your medications."

«داروهایتان را مصرف کنید.»

Two-thirds of people who have epilepsy

دو سوم کسانی که صرع دارند

get it under control with their medications.

با مصرف دارو بیماری‌شان کنترل می‌شود.

The second thing that reduces the risk of SUDEP is companionship.

دومین راهی که خطر SUDEP را کاهش می‌دهد داشتن یک همراه است.

It's having somebody there at the time that you have a seizure.

کسی که هنگام وقوع حمله کنارتان باشد.

Now, SUDEP, even though most of you have never heard of it,

با وجود اینکه بسیاری از شما تا حالا اسم SUDEP را نشنیدید،

is actually the number two cause of years of potential life lost

درواقع دومین علت مرگ زودرس ازمیانگین سالهایی است که درصورت عدم مرگ

of all neurological disorders.

زودرس می‌توانسته زندگی کند در بین همه‌ی بیماری‌های عصبی است.

The vertical axis is the number of deaths

نمودار افقی تعداد مرگ و میر

times the remaining life span,

ضرب‎در طول عمر،

so higher is much worse impact.

هرچقدر بیشتر باشد اثر مخرب‌تری دارد.

SUDEP, however, unlike these others,

هرچند که SUDEP برخلاف سایر علت‌ها،

is something that people right here could do something to push that down.

چیزی است که مردم می‌توانند از آن جلوگیری کنند.

Now, what is Roz Picard, an AI researcher, doing here telling you about SUDEP, right?

اما چرا رز ریکارد، محقق هوش مصنوعی، در مورد SUDEP برای شما می‌گوید؟

I'm not a neurologist.

من عصب شناس نیستم.

When I was working at the Media Lab on measurement of emotion,

وقتی در آزمایشگاه رسانه روی سنجش احساسات کار می‌کردم،

trying to make our machines more intelligent about our emotions,

و سعی می‌کردم دستگاه را نسبت به احساسات‌مان هوشمندتر کنم،

we started doing a lot of work measuring stress.

روی اندازه گیری استرس خیلی کار کردیم.

We built lots of sensors

حسگرهای زیادی ساختیم

that measured it in lots of different ways.

که استرس را از راه‌های مختلف زیادی اندازه می‌گرفت.

But one of them in particular

ولی یک راه به‌خصوص

grew out of some of this very old work with measuring sweaty palms

یکی از این کارهای قدیمی اندازه گیری کف دستی بود که عرق می‌کرد

with an electrical signal.

با سیگنال‌های الکتریکی.

This is a signal of skin conductance

این سیگنال هدایتگر پوستی است

that's known to go up when you get nervous,

که وقتی عصبی می‌شوید بالا می‌رود،

but it turns out it also goes up with a lot of other interesting conditions.

اما این بالا و پایین رفتن به شرایط جذاب دیگری هم بستگی دارد.

But measuring it with wires on your hand is really inconvenient.

اما اندازه‌گیری آن با سیم روی دست ناراحت کننده است.

So we invented a bunch of other ways of doing this at the MIT Media Lab.

سپس ما راه‌های دیگری در آزمایشگاه MIT رسانه اختراع کردیم.

And with these wearables,

و با این وسایلی که قابل پوشیدن است،

we started to collect the first-ever clinical quality data 24-7.

اطلاعات بالینی دست اولی در هر ساعت از هفت روز هفته به‌دست آمد.

Here's a picture of what that looked like

این تصویری است که نشان می‌دهد چه شکلی بود

the first time an MIT student collected skin conductance on the wrist 24-7.

اولین بار یک دانشجوی MIT اطلاعات هرساعت هرروز هفته را از هدایتگر پوستی

Let's zoom in a little bit here.

روی مچ دست جمع‌‌آوری کرد. بگذارید کمی بزرگترش کنم.

What you see is 24 hours from left to right,

شما ۲۴ ساعت را از سمت چپ به راست می‌بینید

and here is two days of data.

و این اطلاعات دو روز است.

And first, what surprised us

اولین بار، چیزی که ما را شگفت زده کرد

was sleep was the biggest peak of the day.

این بود که خواب نقطه اوج نمودار را داشت.

Now, that sounds broken, right?

به‌نظر اشتباه می‌آید، اینطورنیست؟

You're calm when you're asleep, so what's going on here?

شما وقتی خواب هستید آرام ‌هستید، پس چه اتفاقی می‌افتد؟

Well, it turns out that our physiology during sleep

خوب، معلوم است که فیزیولوژی ما درطول خواب

is very different than our physiology during wake,

متفاوت‌تر از زمان بیداری است،

and while there's still a bit of a mystery

درحالی‌که کمی هم اسرارآمیز به‌نظر می‌رسد.

why these peaks are usually the biggest of the day during sleep,

چرا این نقاط اوج معمولا در زمان خواب بالاترند،

we now believe they're related to memory consolidation

ما باور داریم که این موضوع در ارتباط با تثبیت حافظه

and memory formation during sleep.

و شکل‌گیری حافظه در زمان خواب است.

We also saw things that were exactly what we expected.

همچنین آنچه مشاهده شد کاملا منطبق با انتظار ما بود.

When an MIT student is working hard in the lab

وقتی دانشجویانMIT با جدیت در آزمایشگاه روی

or on homeworks,

پروژه‌های خود کار می‌کردند

there is not only emotional stress, but there's cognitive load,

نه تنها فشار احساسی بود، بلکه از نظر ادراکی هم تحت فشار بودند،

and it turns out that cognitive load, cognitive effort, mental engagement,

مشخص شد که فشار ادراکی، تلاش ادراکی، درگیری ذهنی،

excitement about learning something --

هیجان یادگیری چیزی--

those things also make the signal go up.

همه اینها سینگال‌ها را بالا می‌برد.

Unfortunately, to the embarrassment of we MIT professors,

متاسفانه، با شرمندگی استادان MIT،

(Laughter)

( خنده حضار)

the low point every day is classroom activity.

پایین‌ترین نمره‌ی روزانه فعالیت‌های کلاس بود.

Now, I am just showing you one person's data here,

الان اطلاعات یک فرد را به شما نشان می‌دهم.

but this, unfortunately, is true in general.

متاسفانه به‌ طور کلی این اطلاعات درست است.

This sweatband has inside it a homebuilt skin-conductance sensor,

داخل این نوارعرق‌گیر یک حسگررسانه‌ای هست،

and one day, one of our undergrads knocked on my door

یک روز یکی از شاگردان دوره لیسانسم در زد

right at the end of the December semester,

درست آخر ترم دسامبر،

and he said, "Professor Picard,

او گفت: «پروفسور پیکارد،

can I please borrow one of your wristband sensors?

می‌توانم یکی از مچ‌بندهای شما را قرض بگیرم؟

My little brother has autism, he can't talk,

برادر کوچکم اوتیسم دارد و نمی‌تواند صحبت کند،

and I want to see what's stressing him out."

می‌خواهم بدانم چه چیزی باعث فشار روحی اوست.»

And I said, "Sure, in fact, don't just take one, take two,"

گفتم: « البته به‌جای یکی، دوتا ببر.»

because they broke easily back then.

چون زود خراب می‌شوند.

So he took them home, he put them on his little brother.

آنها را به خانه برد و برای برادرش استفاده کرد

Now, I was back in MIT, looking at the data on my laptop,

حالا من برگشتم MIT و دارم اطلاعات را روی لب تابم می‌بینم،

and the first day, I thought, "Hmm, that's odd,

روز اول فکر کردم که «عجیب است،

he put them on both wrists instead of waiting for one to break.

او آنها را روی دو مچ بسته به جای اینکه صبر کند یکی خراب شود.

OK, fine, don't follow my instructions."

خیلی خب، اشکال ندارد، دستورالعمل مرا انجام نده!»

I'm glad he didn't.

خوشحالم که او این کار را نکرد.

Second day -- chill. Looked like classroom activity.

روز دوم-- مثل فعالیت‌های کلاس بود.

(Laughter)

(خنده حضار)

A few more days ahead.

روزهای بعدی هم.

The next day, one wrist signal was flat

روز بعد سیگنال یک دست کاملا صاف بود

and the other had the biggest peak I've ever seen,

و سیگنال دست دیگر بالاترین حدی که دیده بودم،

and I thought, "What's going on?

و من فکرکردم«چه خبراست؟»

We've stressed people out at MIT every way imaginable.

ما در MIT مردم را تحت هر فشاری قرار داده بودیم.

I've never seen a peak this big."

هیچ‌وقت چنین اوجی ندیده بودم.»

And it was only on one side.

و این فقط در یک سمت بود.

How can you be stressed on one side of your body and not the other?

چطور ممکن است که فقط در یک طرف فشار باشد و نه در طرف دیگر؟

So I thought one or both sensors must be broken.

فکرکردم حتما یکی از این حسگرها خراب است.

Now, I'm an electroengineer by training,

الان من یک مهندس الکترونیک تجربی هستم،

so I started a whole bunch of stuff to try to debug this,

بنابراین برای رفع مشکلات یک‌سری کارها را انجام دادم،

and long story short, I could not reproduce this.

خلاصه کنم، نتوانستم آن را دوباره بسازم.

So I resorted to old-fashioned debugging.

پس شیوه‌ی قدیمی رفع اشکال را دنبال کردم.

I called the student at home on vacation.

به دانشجویی که به تعطیلات رفته بود زنگ زدم.

"Hi, how's your little brother? How's your Christmas?

«سلام، برادر کوچکت چطور است؟ کریسمس چطور است؟

Hey, do you have any idea what happened to him?"

می‌دانی چه اتفاقی برای برادرت افتاده؟»

And I gave this particular date and time,

من مشخصات آن روز و ساعت خاص را دادم،

and the data.

و اطلاعات را.

And he said, "I don't know, I'll check the diary."

او گفت:«نمی دانم، اما دفتر خاطرات را بررسی می‌کنم.»

Diary? An MIT student keeps a diary?

دفتر خاطرات؟ دانشجوی MIT دفتر خاطرات دارد؟

So I waited and he came back.

صبر کردم تا برگشت.

He had the exact date and time,

او ساعت و تاریخ دقیق را داشت،

and he says, "That was right before he had a grand mal seizure."

و گفت:« دقیقا قبل از یک تشنج بزرگ بود.»

Now, at the time, I didn't know anything about epilepsy,

در آن زمان من چیزی در مورد صرع نمی‌دانستم،

and did a bunch of research,

تحقیقات زیادی کردم،

realized that another student's dad is chief of neurosurgery

متوجه شدم که پدر یکی از دانشجویان رییس بخش اعصاب است

at Children's Hospital Boston,

در بیمارستان کودکان بوستون،

screwed up my courage and called Dr. Joe Madsen.

شهامت بخرج دادم و به دکتر جو مادسن زنگ زدم.

"Hi, Dr. Madsen, my name's Rosalind Picard.

«سلام دکتر مادسن، من روزلیند پیکارد هستم.

Is it possible somebody could have

آیا ممکن است کسی

a huge sympathetic nervous system surge" --

چنین لرزش شدید عصبی داشته باشد»--

that's what drives the skin conductance --

که از طریق هدایتگر پوستی

"20 minutes before a seizure?"

بیست دقیقه قبل از تنشج، معلوم شود؟»

And he says, "Probably not."

او گفت: «احتمالا نه.»

He says, "It's interesting.

گفت:«جالب است.

We've had people whose hair stands on end on one arm

ما افرادی را داشتیم که بیست دقیقه قبل از تشنج

20 minutes before a seizure."

موهای انتهای بازویشان سیخ می‌شد.»

And I'm like, "On one arm?"

من پرسیم «روی یک دست؟»

I didn't want to tell him that, initially,

نمی‌خواستم همان بار اول به او بگویم.

because I thought this was too ridiculous.

فکر می‌کردم خیلی مسخره است.

He explained how this could happen in the brain,

او توضیح داد که این اتفاق چگونه در مغز می‌افتد،

and he got interested. I showed him the data.

او علاقه‌مند شد. من اطلاعات را به او نشان دادم

We made a whole bunch more devices, got them safety certified.

ما دستگاه‌های بیشتری ساختیم که درست انجام شود

90 families were being enrolled in a study,

۹۰ خانواده در این پژوهش ثبت نام کردند.

all with children who were going to be monitored 24-7

با کودکانی که می‌خواستند همه روزه کنترل شوند

with gold-standard EEG on their scalp

با EEG استاندار طلایی در جمجمه

for reading the brain activity,

برای خواندن فعالیت مغز،

video to watch the behavior,

فیلم برای دیدن رفتار،

electrocardiogram -- ECG -- and now EDA, electrodermal activity,

ثبت ضربان قلب بوسیله برق و حالا ثبت فعالیت‌های پوست،

to see if there was something in this periphery

تا ببینند آیا چیزی در اطراف هست

that we could easily pick up, related to a seizure.

که در رابطه با تشنج باشد.

We found, in 100 percent of the first batch of grand mal seizures,

در ۱۰۰ درصد اولین نشنج‌های جدی

this whopper of responses in the skin conductance.

این واکنش‌ها را در رسانای پوستی پیدا کردیم

The blue in the middle, the boy's sleep,

این قسمت آبی در وسط وقتی که پسر خواب بوده،

is usually the biggest peak of the day.

معمولا بالاترین نقطه در طول روز است.

These three seizures you see here are popping out of the forest

این سه تشنج که اینجا مشاهده می‌کنید از جنگل بیرون زده

like redwood trees.

مثل درختان ماموت.

Furthermore, when you couple the skin conductance at the top

بعلاوه وقتی این هدایتگرهای پوستی را دوبرابرمی‌کنید

with the movement from the wrist

با حرکت از سمت مچ شما اطلاعات زیادی می‌گیرید

and you get lots of data and train machine learning and AI on it,

و می‌توانید ماشین یادگیری و هوش مصنوعی را آموزش دهید

you can build an automated AI that detects these patterns

و می‌توانید یک هوش مصنوعی اتوماتیک بسازید که این الگوها را پیدا کند

much better than just a shake detector can do.

بهتر از آنچه یک ردیاب لرزشی می‌تواند انجام دهد.

So we realized that we needed to get this out,

پس دریافتیم که نیاز داریم برای بیرون آوردن این

and with the PhD work of Ming-Zher Poh

و با کار دانشجوی دکترا، مینگ زرپو

and later great improvements by Empatica,

و بعدها پیشرفت‌های بیشتر توسط Empatica

this has made progress and the seizure detection is much more accurate.

پیشرفت بیشتری حاصل شد و تشخیص تشنج خیلی دقیق‌تر شد.

But we also learned some other things about SUDEP during this.

ما همچنین چیزهای دیگری هم دررابطه با SUDEP آموختیم.

One thing we learned is that SUDEP,

یکی از آموخته‌ها اینکه SUDEP،

while it's rare after a generalized tonic-clonic seizure,

بعد ازتشنج کلی-تونیک کلونیک نادر است،

that's when it's most likely to happen -- after that type.

بیشتر احتمال دارد بعد از آن نوع اتفاق بیفتد.

And when it happens, it doesn't happen during the seizure,

وقتی این اتفاق پیش بیاید، در زمان تشنج نیست،

and it doesn't usually happen immediately afterwards,

و معمولا بلافاصله بعد از تشنج رخ نمی‌دهد،

but immediately afterwards,

اما بلافاصله،

when the person just seems very still and quiet,

وقتی که فرد کاملا بی‌حرکت و آرام است

they may go into another phase, where the breathing stops,

وقتی که تنفس متوقف می‌شود، ممکن است که آنها وارد مرحله دیگری شوند،

and then after the breathing stops, later the heart stops.

و بعد از توقف تنفس، قلب از حرکت بازمی‌ایستد.

So there's some time to get somebody there.

پس مقداری زمان هست تا کسی به آنجا برسد.

We also learned that there is a region deep in the brain called the amygdala,

همچنین ما فهمیدیم که یک منطقه‌ای در داخل مغز هست به نام آمیگدال،

which we had been studying in our emotion research a lot.

که در مطالعات روی احساسات آن را خیلی بررسی کرده بودیم.

We have two amygdalas,

ما دو تا آمیگدالاس داریم،

and if you stimulate the right one,

و اگر سمت راست را تحریک کنید،

you get a big right skin conductance response.

شما یک واکنش زیاد در این هدایت‌گر پوستی می‌گیرید.

Now, you have to sign up right now for a craniotomy to get this done,

اکنون برای انجام دادنش باید یک جراحی باز مغزی انجام دهید،

not exactly something we're going to volunteer to do,

در واقع چیزی نیست که بخواهیم داوطلبانه انجامش دهیم،

but it causes a big right skin conductance response.

اما موجب واکنش زیادی درهدایتگر پوستی سمت راست می‌شود

Stimulate the left one, big left skin conductance response on the palm.

تحریک سمت چپ، واکنش زیاد در کف دست دارد.

And furthermore, when somebody stimulates your amygdala

و بیشتر وقتی کسی آمیگدال را تحریک می‌کند

while you're sitting there and you might just be working,

وقتی نشسته‌اید و ممکن است کاری انجام دهید

you don't show any signs of distress,

شما هیچ نشانه‌ای ازدرد نمی‌بینید،

but you stop breathing,

اما شما نفس نمی‌کشید،

and you don't start again until somebody stimulates you.

و این ادامه پیدا می‌کند تا اینکه شما را دوباره تحریک کنند.

"Hey, Roz, are you there?"

«رز آنجا هستی؟»

And you open your mouth to talk.

وشما دهانتان را بازمی‌کنید تا حرف بزنید.

As you take that breath to speak,

و نفس می‌کشید تا صحبت کنید،

you start breathing again.

شما دوباره نفس می‌کشید.

So we had started with work on stress,

ما کار روی استرس را شروع کرده بودیم،

which had enabled us to build lots of sensors

توانسته بودیم تعداد زیادی حسگر بسازیم

that were gathering high quality enough data

که اطلاعات خیلی خوبی جمع آوری می کرد به‌طوری

that we could leave the lab and start to get this in the wild;

که ما می‌توانستیم آزمایشگاه را رها کنیم و درفضای عادی کارکنیم

accidentally found a whopper of a response with the seizure,

به‌طور تصادفی یک واکنشی در ارتباط با تشنج پیدا کردیم،

neurological activation that can cause a much bigger response

فعال کردن عصبی که که می‌تواند منجر به واکنش بزرگتری از

than traditional stressors;

استرس‌زاهای سنتی شود؛

lots of partnership with hospitals and an epilepsy monitoring unit,

تعداد زیادی از همکاران بیمارستان‌ها و بخش‌های کنترل صرع،

especially Children's Hospital Boston

مخصوصا بیمارستان کودکان بوستون

and the Brigham;

و بیرگام؛

and machine learning and AI on top of this

و ماشین یادگیری و درصدر آن هوش مصنوعی

to take and collect lots more data

داده‌های زیادی جمع می‌شد

in service of trying to understand these events

تلاش برای درک این وقایع اگر بتوانیم از مرگ ناگهانی

and if we could prevent SUDEP.

در اثر صرع جلوگیری کنیم.

This is now commercialized by Empatica,

این مساله الان توسط Empatica تجاری شده است،

a start-up that I had the privilege to cofound,

کاری که من شروع کردم یک امتیاز پنهان داشت،

and the team there has done an amazing job improving the technology

گروه یک کارشگفت‌آور کرد و به تکنولوژی رابهبود بخشید

to make a very beautiful sensor

برای ساخت حسگرهای خوب که نه تنها زمان

that not only tells time and does steps and sleep and all that good stuff,

و مراحل و خواب و همه چیزهای خوب را می‌گوید بلکه

but this is running real-time AI and machine learning

زمان واقعی هوش مصنوعی و ماشین یادگیری را

to detect generalized tonic-clonic seizures

برای تشخیص عمومی تشنج تونیک-کلونیک نشان می‌دهد

and send an alert for help

و هشدار کمک می‌فرستد

if I were to have a seizure and lose consciousness.

اگر من صرع داشته باشم و هوشیاریم را از دست داده باشم.

This just got FDA-approved

FDA این را تایید کرده است

as the first smartwatch to get approved in neurology.

اولین ساعت هوشمندی که در عصب شناسی تایید گرفته است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, the next slide is what made my skin conductance go up.

اسلاید بعدی چیزی است که باعث بالارفتن هدایتگرهای پوستی شد.

One morning, I'm checking my email

یک روز صبح من ایمیلم را چک می‌کردم

and I see a story from a mom

یک ایمیلی دیدم از مادری که

who said she was in the shower,

می گفت درحمام بوده،

and her phone was on the counter by the shower,

و تلفنش روی سکوی حمام بوده،

and it said her daughter might need her help.

و فهمید که شاید دخترش به کمک نیازداشته باشد.

So she interrupts her shower and goes running to her daughter's bedroom,

پس حمام را رها کرد و به سمت اتاق خواب دخترش دوید،

and she finds her daughter facedown in bed, blue and not breathing.

دخترش را دمر در تخت دید در حالی‌که کبود شده بود و نفس نمی‌کشید.

She flips her over -- human stimulation --

او را برگردانند-- تحریک انسانی---

and her daughter takes a breath, and another breath,

و دخترش نفس کشید،

and her daughter turns pink and is fine.

و رنگ دخترش صورتی شد و خوب شد.

I think I turned white reading this email.

من رنگم پرید وقتی این ایمیل را خواندم.

My first response is, "Oh no, it's not perfect.

اولین واکنشم این بود: «اوه، نه، عالی نیست.

The Bluetooth could break, the battery could die.

بلوتوث و باتری می‌توانند خراب شوند واز کاربیفتند

All these things could go wrong. Don't rely on this."

همه چیز می‌تواند خوب کار نکند. به آنها تکیه نکن.»

And she said, "It's OK. I know no technology is perfect.

و او گفت:«باشه، می‌دانم که تکنولوژی بی‌نقص نیست.

None of us can always be there all the time.

هیچکدام از ما نمی‌توانیم همیشه آنجا باشیم.

But this, this device plus AI

اما این وسیله بعلاوه هوش مصنوعی

enabled me to get there in time to save my daughter's life."

توانست مرا به موقع به آنجا برساند تا جان دخترم را نجات دهم.»

Now, I've been mentioning children,

حالا من به کودکان اشاره کرده‌ام،

but SUDEP peaks, actually, among people in their 20s, 30s and 40s,

اما واقعا مرگ ناگهانی در میان مردم در دهه‌های ۲۰، ۳۰ و ۴۰ بالاست

and the next line I'm going to put up

و خط دیگری که می‌خواهم بگذارم

is probably going to make some people uncomfortable,

ممکن است برای تعدادی ناراحت کننده باشد،

but it's less uncomfortable than we'll all be

اما برای همه‌ی ما کمتر ناراحت کننده خواهد بود

if this list is extended to somebody you know.

اگر این لیست را به همه کسانی که می شناسید تعمیم دهید.

Could this happen to somebody you know?

آیا ممکن است این اتفاق برای کسی که می‌شناسید

And the reason I bring up this uncomfortable question

پیش بیاید؟ دلیلی که این پرسش سخت را مطرح کردم

is because one in 26 of you will have epilepsy at some point,

این است که ازهر ۲۶ نفر، یک نفراز شما می‌تواند زمانی صرع بگیرد،

and from what I've been learning,

و تا آنجایی که من آموخته‌ام،

people with epilepsy often don't tell their friends and their neighbors

مبتلایان به صرع معمولا به دوستان و همسایگان خود نمی گویند

that they have it.

که صرع دارند.

So if you're willing to let them use an AI or whatever

بنابراین اگر می‌خواهید به آنها اجازه دهید از هوش مصنوعی یا هر چیز دیگری استفاده کنند

to summon you in a moment of possible need,

در لحظه‌ای که نیاز هست شما را صدا کنند،

if you would let them know that,

اگر اجازه بدهید بدانند،

you could make a difference in their life.

می‌توانید تغییری در زندگی آنها ایجاد کنید.

Why do all this hard work to build AIs?

چرا همه‌ برای ساخت هوش مصنوعی بسختی کار می‌کنند؟

A couple of reasons here:

چند دلیل دارد:

one is Natasha, the girl who lived,

یکی ناتاشا است، دختری که زندگی کرد

and her family wanted me to tell you her name.

و خانواده‌اش از من خواستند، اسمش را بیاورم.

Another is her family

دیگری خانواده‌ی او

and the wonderful people out there

و افراد فوق العاده‌ای که

who want to be there to support people who have conditions

می‌خواهند دیگران را در این شرایط کمک کنند

that they've felt uncomfortable in the past mentioning to others.

که قبلا از اینکه دیگران شرایط آنها را بدانند ناراحت بودند.

And the other reason is all of you,

دلیل دیگر اینکه همه‌ی ما

because we have the opportunity to shape the future of AI.

این فرصت را داریم که آینده‌ی هوش مصنوعی را شکل دهیم.

We can actually change it,

ما واقعا می‌توانیم آن را تغییر دهیم،

because we are the ones building it.

برای اینکه ما کسانی هستیم که آن را می‌سازیم.

So let's build AI

پس بیایید هوش مصنوعی بسازیم

that makes everybody's lives better.

که زندگی همه را بهتر کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)