Life on the Frontlines of War Reporting | Jane Ferguson | TED

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

When you think of a war reporter, who do you picture?

وقتی به گزارشگر جنگ فکر می‌کنید، چه کسی را تصور می‌کنید؟

Someone like this?

یکی مثل این؟

Or someone like this?

یا این یکی؟

Maybe him?

شاید این؟

Or maybe someone like this?

یا شاید کسی مثل این یکی؟

Her?

این؟

I'm asked all the time,

همیشه از من سوال می‌شود،

what does it feel like to be one of the only women working in your field?

چه حسی دارد وقتی که تنها زن در حوزه کاری‌ات باشی؟

How do you cope in such a male-dominated industry

در چنین صنعت مردانه‌ای چطور کنار می‌آیی

as frontline war reporting?

به عنوان گزارشگر خط مقدم جنگ؟

The question continues to baffle me.

این پرسش مدام از من پرسیده می‌شود.

Women have been doing this work for over a century.

بیش از نیم قرن است که زنان این کار را انجام می‌دهند.

From Martha Gellhorn to Clare Hollingworth,

از مارتا گلهورن تا کلیر کالینگورت،

from Marguerite Higgins to Christiane Amanpour.

از مارگریت هیگینز تا کریستین امانپور.

In fact, one of the reasons I wanted to become a foreign correspondent

در واقع یکی از دلایل علاقه‌ام به گزارشگری خارجی

and a war reporter

و گزارشگری جنگ

was watching these women in the field, reporting.

تماشای این زنان هنگام گزارشگری میدانی بود.

They were professional role models,

آنها الگوهای حرفه‌ای بودند،

every evening at 6pm on the news

هر روز در اخبار ساعت شش عصر

when I was a little girl in my living room,

وقتی که دختری کوچک در اتاق خانه‌مان بودم،

growing up in Northern Ireland.

و در شمال ایرلند بزرگ می‌شدم.

Women reporting from all over the world on the BBC,

زنان از سراسر جهان در بی‌بی‌سی گزارش می‌دهند،

and the men were listening to them.

و مردها گوش می‌دهند.

(Laughter)

(خنده حاضران)

(Applause)

(تشویق حاضران)

Today when I go to war zones,

امروز که به مناطق جنگی می‌روم،

very often it is a majority of women who are actually reporting there.

اغلب اوقات اکثریت گزارشگران زنان‌اند.

So when I point out that I'm no trailblazer,

وقتی که می‌گویم من پیشگام نیستم،

the next question to come is, why?

سوال بعدی این است که، چرا؟

Why are so many women becoming war reporters?

چرا این همه زن گزارشگر جنگ می‌شوند؟

(Laughter)

(خنده حاضران)

My answer to this question is quick and easy.

پاسخم به این سوال فوری و ساده است.

Because we are really, really good at it.

چون ما در این کار واقعا خوبیم.

(Applause)

(تشویق حاضران)

So good, in fact, that war reporting today,

در واقع آنقدر خوب که گزارشگری جنگ امروز،

the very nature of reporting,

ذات گزارشگری،

and therefore how wars are perceived by those we report to,

و بنابراین دریافت مخاطبان ما از جنگ،

has been changed by women taking the lead.

با نقش رهبری زنان تغییر کرده است.

The types of stories that are covered,

نوع گزارش‌هایی که پوشش داده شده‌اند،

the angles that are taken have been shaped by the fact

زاویه پرداختن به موضوعات تحت تاثیر این واقعیت است که

that more and more women are reporting them.

زنان بیشتر و بیشتر آنها را گزارش می‌دهند.

The debate over whether or not

بحث سر تفاوت

men and women are different in the workplace,

مردان و زنان در محیط کار،

whether we should highlight these differences,

این که آیا باید بر این تفاوت‌ها تاکید شود،

whether it matters, has gone on for years.

آیا‌ مهم است، سالهاست که جریان دارد.

In war reporting, it hasn't always been a given

در گزارشگری جنگ، همیشه اینطور نبوده

that we should lean into our gender lens.

که ما باید از لنز جنسیت خود نگاه کنیم.

For years, women who have fought to be at the front line,

برای سالها زنانی که برای رفتن به خط مقدم مبارزه کردند،

to be given assignments in major wars,

تا سردبیرهای اغلب مرد آنان را به جنگ‌های عمده بفرستند

often by male editors,

برای پوشش خبری

have felt the pressure not to be pigeonholed

برای آن که به پوشش خبری موضوعاتی چون

into covering "women's issues" or "softer topics."

«مسائل زنان» یا «سوژه‌های نرم» محدود نشوند تحت فشار بوده‌اند.

Who here hasn’t felt this way,

آیا کسی هست این احساس را نداشته،

uf you’ve ever been one of the first women in a male-dominated field,

اگر یکی از اولین زنان در محیط‌های مردانه بوده باشد،

that pressure to be one of the guys, to not be too emotional?

این فشار که یکی از مردها باشد، این که زیادی احساساتی نشود؟

I was first struck by the number of female war reporters

اولین باری که از شمار گزارشگران زن تعجب کردم

when covering the war in Syria.

موقع پوشش جنگ سوریه بود.

It was one of my first ever major assignments for a TV news network.

یکی از اولین ماموریت‌های عمده من برای یک شبکه خبری تلویزیونی بود.

I was to be smuggled across the border from Lebanon

در اوایل ۲۰۱۲ باید قاچاقی از مرز لبنان عبور

into a rebel stronghold in early 2012.

و وارد مواضع شورشیان می‌شدم.

فعالانی که روزنامه‌نگاران را قاچاقی رد می‌کردند

The activists who were smuggling journalists in

typically took us one at a time.

معمولا ما را یکی‌یکی رد می‌کردند.

The journalist who preceded me was a female correspondent

خبرنگار قبلی من یک گزارشگر زن بود

for "El Pais" newspaper in Spain.

از روزنامه اسپانیایی «ال‌پاییس».

Two journalists came after me together.

بعد از من دو روزنامه‌نگار با هم آمدند.

One of them a female correspondent for CNN,

یکی‌شان گزارشگر زن سی‌ان‌ان،

the other a female correspondent for "The Times of London"

و دیگری یک گزارشگر زن از «تایمز لندن»

called Marie Colvin.

به نام ماری کالوین.

Colvin wouldn't make it out of Syria alive.

کالوین زنده از سوریه خارج نشد.

She was killed by the Assad forces while reporting on their war crimes.

نیروهای اسد او را هنگام گزارشگری درباره جنایات جنگی آنان کشتند.

Yes. This is dangerous work.

بله. این یک کار خطرناک است.

When I moved to Beirut in 2014,

در ۲۰۱۴ که به بیروت رفتم،

the war in Syria raged on,

جنگ سوریه در اوج بود،

and the Lebanese capital had become a hub for international journalists

و پایتخت لبنان به کانون خبرنگاران بین‌المللی تبدیل شده بود

who were living there and covering the war across the border.

که آنجا زندگی می‌کردند و جنگ در آن‌سوی مرز را پوشش می‌دادند.

I was struck by how many of them were women.

از این که بسیاری‌شان زنان بودند تعجب کردم.

More obviously, of course, those who were on-camera TV reporters.

البته روشن است که آنهایی که گزارشگر دوربین‌های تلویزیونی بودند.

But a huge amount, in many cases, the majority of print reporters as well,

اما شمار بالایی در موارد متعدد، اکثریت گزارشگران روزنامه‌ها نیز

were women.

زنان بودند.

Walk into any bar in Beirut back then

آن زمان کافی بود وارد هر باری در بیروت بشوی

frequented by international and Lebanese journalists

که پاتق خبرنگاران لبنانی و بین‌المللی بود

and you would have been faced

تا با جمع کوچکی از زنان گزارشگر خارجی مواجه شوید

with a small crowd of smiling, waving female foreign correspondents

که لبخند می‌زنند و دست تکان می‌دهند

catching up between assignments and deadlines.

و اوقات بین کار و ضر‌ب‌الاجل را سپری می‌کنند.

Now while there was plenty of camaraderie on the assignment in Syria,

ماموریت پوشش جنگ سوریه پر از رفاقت بود،

the war in Afghanistan in recent years has felt different.

اما جنگ افغانستان در سال‌های اخیر حس متفاوتی داشت.

The US press, as the war came to an end, was less interested in that conflict

با نزدیک شدن به پایان جنگ، علاقه رسانه‌های آمریکایی به آن کمتر شد

beyond what it meant for the geopolitics in the region

فرای معنی آن برای ژئوپولتیک منطقه

or US foreign affairs and national security.

یا مناسبات خارجی و امنیت ملی ایالات متحده.

The few times that I did bump into female journalists there,

موارد اندکی که در آنجا به خبرنگاران زن برخوردم،

the few times I bumped into any journalists there,

موارد اندکی که به یک روزنامه‌نگار در آنجا برخوردم،

they were almost always women.

تقریبا همه‌شان زنان بودند.

One day, about six months before Kabul fell to the Taliban,

یک روز، حدود شش ماه قبل از سقوط کابل به دست طالبان،

I went out to visit a checkpoint on the outskirts of Kabul.

به بازدید یک ایستگاه‌ بازرسی در حومه کابل رفتم.

At the time, there was already concern

آن زمان، در این باره نگرانی بود که

about whether or not the Afghan forces could hold off

آیا نیروهای افغان می‌توانند

a Taliban attack on the capital.

جلوی حمله طالبان به پایتخت را بگیرند یا نه.

Shortly after I arrived,

کمی بعد از آن که رسیدم،

another crew came, and the soldiers got very excited.

یک گروه دیگر هم آمد، و سربازان هیجان‌زده شدند.

This was a news team from TOLO TV,

گروه جدید از تلویزیون طلوع بود،

and the correspondent

و گزارشگر آن

was one of the most famous journalists in Afghanistan.

یکی از معروف‌ترین روزنامه‌نگاران افغانستان بود.

Her name was Anisa Shaheed.

اسمش انیسه شهید بود.

The soldiers crowded around,

سربازان دورش را گرفتند،

trying to get a photograph with her in a selfie.

تلاش می‌کردند با او سلفی بگیرند.

So did I.

من هم همینطور.

(Laughter)

(خنده حاضران)

This sort of thing happened all the time in Afghanistan.

این جور چیزها در افغانستان زیاد رخ می‌داد.

Women bumping into one another, reporting on that war.

زنانی که هنگام گزارشگری جنک به هم برمی‌خوردند.

Between us, we covered civilian casualties,

راستش، ما درباره کشتار غیرنظامیان،

women's rights, access to education

حقوق زنان، دسترسی به تحصیل

and the hopes and dreams Afghans had for their future.

و امیدها و رویاهایشان برای آینده گزارش می‌دادیم.

Of course, we also covered the major news of the day, the politics,

البته که اخبار عمده جنگ، سیاست‌،

the frontline fighting and the conditions for the Afghan security forces.

درگیری خط مقدم و شرایط نیروهای امنیتی افغان را نیز گزارش می‌کردیم.

But we relentlessly interviewed civilians,

اما مدام با غیرنظامیان مصاحبه می‌کردیم،

profiling doctors and teachers and business people, many of them women,

وضع پزشکان و معلم‌ها و کسبه را می‌گفتیم که بسیاری‌شان زن بودند،

elevating civilian voices.

تا صدای غیرنظامیان را به گوش برسانیم.

In the early days of the war in Afghanistan,

در روزهای اول جنگ افغانستان،

while vital, risky and important work was being done,

وقتی که کارهای مهم، پرخطر و مهم انجام می‌شد،

very often the kind of images that were making it out of the conflict

اغلب اوقات تصاویری که از جنگ می‌آمد

looked largely like this.

عمدتا این شکلی بود.

As the war came to an end in its final years,

با رسیدن جنگ به سال‌های پایانی،

the predominant images were increasingly looking like this.

تصاویر عمده‌ بیشتر شبیه این بود.

Now, of course, Afghanistan had evolved and changed,

البته که افغانستان متحول شده و تغییر کرده بود،

but so too had those who were carrying the lens

اما آنهایی که دوربین‌ به دست داشتند و از لنز دوربین

through which the world would see it.

افغانستان را به جهان نشان می‌دادند نیز تغییر کرده بودند.

Now, none of this is to negate

اما هیچ‌یک از این‌ها

the vital and important work our male colleagues do in the field.

کار مهم و حیاتی همکاران مرد در میدان را زیر سوال نمی‌برد.

Male journalists have been and continue to do brilliant reporting.

روزنامه‌نگاران مرد گزارشگرانی فوق‌‌العاده بوده‌اند و خواهند بود.

But what I want to draw attention to

اما آنچه که توجهتان را به آن جلب کنم

is the rapid growth of female journalists in the field

رشد سریع روزنامه‌نگاران زن در میدان است

and also the impact they've had on the reporting itself

و همچنین تاثیری که بر نفس گزارشگری گذاشته‌اند

that has come out of war zones around the world.

که از مناطق جنگی سراسر جهان بیرون می‌آید.

Now, when wars break out,

وقتی که جنگ شروع شد،

it's humanizing images like this

تصاویر انسانی اینچنینی که

that are predominantly broadcast around the world

به سراسر جهان مخابره می‌شود است

that show how families and communities are impacted by war.

که اثر جنگ بر خانواده‌ها و جوامع را نشان می‌دهد.

They're no longer the exception.

این عکس‌ها دیگر استثنا نیستند.

They are the norm.

بلکه عادی‌اند.

When Vladimir Putin invaded Ukraine in February 2022,

در فوریه ۲۰۲۲ که ولادیمیر پوتین به اوکراین حمله کرد،

the images that were broadcast around the world

تصاویری که به جهان مخابره می‌شد

were of families saying goodbye to fathers in Kyiv train station,

از خانواده‌ها در حال خداحافظی با پدرها در ایستگاه قطار کی‌یف بود،

children clutching their pets in underground bunkers

کودکانی که در سنگرهای زیرزمینی حیواناتشان را به بغل می‌فشردند

and the elderly clamoring over broken bridges, trying to escape.

و سالمندانی که می‌خواستند فرار کنند و به پل‌های شکسته اعتراض می‌کردند.

It was these human images that connected millions of people

این تصاویر انسانی بود که میلیون‌ها انسان را مرتبط می‌کرد

to what it was really like there, for people to live through that war.

به واقعیتی که آنجا و بر مردمی می‌گذشت که آن جنگ را زندگی می‌کردند.

Many of the stories coming from the war in Ukraine

بسیاری از داستان‌ها از جنگ اوکراین

were reported by women.

را زنان گزارش کرده‌اند.

Earlier this year,

کمی پیشتر در امسال،

the Ukraine reporting team for "The Washington Post"

تیم گزارشگری اوکراین «واشنگتن‌پست»

was awarded an award for courage in journalism

بابت جسارت در روزنامه‌نگاری جایزه گرفت

for its huge, female-led teams

برای تیم‌های بزرگ تحت مدیریت زنان

of editors, writers, photographers and journalists.

متشکل از دبیرها، نویسندگان، تصویربرداران، و روزنامه‌نگاران.

And who could forget the women of Iran,

و چه کسی می‌تواند زنان ایران را فراموش کند،

who not only are protesting

که نه‌تنها اعتراض می‌کنند

against the repressive edicts of their government,

علیه احکام سرکوب‌گرانه حکومت‌شان،

but leading the fight to make sure the world covers their story.

بلکه رهبری مبارزه برای آن که جهان صدایشان را بشنود را برعهده دارند.

Every day, women activists and journalists in Iran

هر روز، زنان فعال و روزنامه‌نگاران در ایران

fight to make sure, and risk their lives,

جان‌شان را به خطر می‌اندازند تا بدانند

to make sure the images and videos of their struggle,

که تصاویر و ویدیوها از مبارزه‌شان،

their protests and the crackdown against them, make it out.

از اعتراضات‌شان و سرکوب حکومت به بیرون می‌رسد.

It's those voices that I remember most,

آن صداها را خوب به یاد دارم،

filling my apartment in New York City in the middle of the night.

که نیمه‌شب‌ها آپارتمانم در نیویورک را فرامی‌گرفت.

For journalists like me and many others who cannot access the country,

روزنامه‌نگارانی مانند من و بسیاری که نمی‌توانند به آن کشور بروند،

we have been able to make contact with these women.

توانستیم با این زنان تماس برقرار کنیم.

They use slow internet connections and outlawed VPNs.

آنان از اینترنت ضعیف و وی‌پی‌ان‌های غیرقانونی استفاده می‌کنند.

Now, if you're going to report from a war zone,

اگر قرار باشد از یک منطقه جنگی گزارش بدهید،

female camaraderie does help, too.

باز هم رفاقت زنانه به کمک می‌آید.

When Kabul fell to the Taliban in August 2021,

در اوت ۲۰۲۱ که طالبان کابل را گرفتند،

I was part of a small group of international journalists

من جزو گروه کوچک روزنامه‌نگاران بین‌المللی بودم

who decided to stay at the airport

که تصمیم گرفتند در فرودگاه بمانند

and continue on their reporting on the evacuations.

و از روند تخلیه و خروج گزارش بدهند.

Part of that group included a female producer for British TV,

یک تهیه‌کننده زن تلویزیون بریتانیا در این گروه بود

as well as a female correspondent for Danish television.

و یک گزارشگر زن تلویزیون دانمارک.

Between the three of us,

بین ما سه نفر،

we shared everything from a precious clean shirt

همه چیز مشترک بود از یک پیراهن تمیز باارزش گرفته

to eyeliner and hairbrushes.

تا خط چشم و شانه.

We may have been reporting from a war zone,

درست است که همه ما از جنگ گزارش می‌دادیم،

but we all knew the pressures of being a woman

اما همگی فشار این که زن باشی

who had to be on TV that night.

و آن شب در تلویزیون باشی را می‌دانستیم.

And I know what a lot of people wonder.

و می‌دانم که بسیاری از افراد می‌پرسند،

What about the tough stuff?

تکلیف کارهای سخت چیست؟

What about the sleeping in trenches, lugging gear, coming under fire

در سنگر خوابیدن‌ها، وسائل سنگین، هدف شلیک قرار گرفتن

and the generally rough living conditions?

و به طور کلی شرایط سخت زندگی؟

I get asked all the time,

همیشه از من می‌پرسند،

how do you take a shower?

چطوری دوش می‌گیری؟

My male colleagues never get asked.

این سوال‌ها هرگز از همکاران مرد پرسیده نمی‌شود.

It seems absurd that we have to keep answering these questions.

عجیب است که باید به این سوالها جواب بدهیم.

But again and again,

اما دوباره و دوباره،

women have proven that they are just as tough,

زنان ثابت کرده‌اند که به اندازها مردها سرسخت،

brave and stoic

شجاع و تحمل‌پذیرند

when faced with the physical and emotional challenges

در مواجهه با چالش‌های فیزیکی و عاطفی

of reporting from war zones as the men.

گزارشگری از میدان جنگ.

Why wouldn't we be?

چرا نباشیم؟

We've been doing it for decades,

ما دهه‌هاست که این کار را کرده‌ایم،

since the Spanish Civil War,

از زمان جنگ داخلی اسپانیا،

World War II and the War in Vietnam,

جنگ دوم جهانی و جنگ ویتنام،

even though women at the time were a tiny minority.

با وجودی که زنان در آن زمان اقلیتی کوچک بودند.

Since those who came before us nudged the door open just enough,

از آنجایی که افراد قبل از ما در را به اندازه کافی باز کردند،

the number of women who have been able to in the last 20 years

شما زنانی که توانسته‌اند در ۲۰ سال اخیر

get assigned stories as editors, photographers,

کارهایی چون سردبیری، عکاسی،

writers and broadcasters

نویسندگی و گویندگی

in major war zones

در جنگ‌های عمده بگیرند

has massively increased.

به شدت افزایش یافته است.

We've not only increased in numbers,

نه‌تنها شمار ما افزایش یافته،

but crucially, we've increased in our confidence to tell stories

بلکه اعتماد به نفس ما در گفتن‌ داستان‌هایی زیاد شده

that harnesses our unique perspective

که از دیدگاه یگانه ما

and our own unique strengths.

و نقاط قوت ویژه ما استفاده می‌کند.

Now many of the things we may have feared in the past

بسیاری از چیزهایی که در گذشته ممکن بود ما را بترساند

would be held against us,

علیه ما مورد استفاده قرار گیرد،

our compassion, our empathy

شفقت ما، همدلی ما

and our focus on civilian lives

و تمرکز ما بر جان غیرنظامیان

have become our greatest strengths.

به بزرگترین قدرت ما بدل شده‌اند.

We're also seeing that reflected in our male colleagues' reporting as well.

و شاهدیم که این در گزارشگری همکاران مرد نیز منعکس شده است.

A focus on how war impacts communities and families more broadly

تمرکز بر تاثیر جنگ بر جوامع و خانواده‌ها

has become the norm.

به شکل گسترده‌ای عادی شده است.

We are not just good at this job because we are empathetic and softer

ما در این کار خوب نیستیم صرفا چون همدلی داریم و نرم‌تریم

and have a really good eye for a human story.

و برای دیدن داستان‌های انسانی تیزبین‌ایم.

We're good at this reporting because we're soft and empathetic

ما در گزارشگری خوبیم چون نرم و همدل‌ایم

and strong and tough and brave.

و قوی و سرسخت و شجاعیم.

We have extraordinary range,

ما دامنه فوق‌العاده‌ای داریم،

and it is female range that is added

و بعد زنانه است که افزوده شده

to the range of voices and stories and faces

به دامنه صداها و داستان‌ها و چهره‌هایی

that are making it out and in front of the public

که امروز مقابل انظار عموم

from war zones today.

از میادین جنگ ظاهر می‌شوند.

When the world is presented to you,

وقتی که اخبار دنیا را

not just in television and radio and print and magazine,

در تلویزیون و رادیو و روزنامه و مجله،

by a male gaze

نه فقط از دید یک مرد

but by a female reporter as well,

بلکه از دید یک گزارشگر زن نیز ارائه می‌شود،

our attitudes to the outside world change, too.

رویکرد ما به جهان خارج نیز تغییر می‌کند.

We feel more connected.

احساس ارتباط بیشتری می‌کنیم.

We can see beyond the statistics,

می‌توانیم ورای آمار،

the politics and just the war-fighting.

سیاست و صحنه جنگ را ببینیم.

We as journalists are at heart communicators,

ما به عنوان روزنامه‌نگار در قلبمان رسانه‌ایم

and it is female reporting that is helping the world better commune.

و این روزنامه‌نگاری زنان است که به ارتباط بهتر جهان کمک می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)