Titus Kaphar: Can beauty open our hearts to difficult conversations? | TED

Translator: Fatemeh Vaghef Reviewer: Mansoureh Hadavand

I believe there is beauty

من فکر می‌کنم که در شنیدن آواز

in hearing the voices of people who haven't been heard.

کسانی که شنیده نشده است زیبایی است.

["Drawing the Blinds," 2014]

[«نقاشی نابینایان»، ۲۰۱۴]

["The Jerome Project (Asphalt and Chalk) III," 2014]

[«پروژه‌ی جرُم مقدس» (آسفالت و گچ) ۲۰۱۴]

[Beneath an Unforgiving Sun (From A Tropical Space)," 2020]

[زیر خورشید کینه‌جو (از یک فضای محلی)۲۰۲۰]

That's a complex idea,

این یک نظر پیچیده ا‌ست.

because the things that must be said are not always lovely.

چون حرف‌هایی که باید گفته شوند همیشه دوست داشتنی نیستند.

But somehow,

اما به طریقی،

if they're reflective of truth,

اگر آنها بازتابی از واقعیت باشند،

I think, fundamentally, that makes them beautiful.

فکر می‌کنم، اساسا این آنها را زیبا می‌سازد.

(Music)

(موسیقی)

There's the aesthetic beauty of the work

یک زیبایی در کار وجود دارد

that in some cases functions as more of a Trojan horse.

که در بعضی موارد بهتر از اسب تروا عمل می‌کند.

It allows one to open their hearts to difficult conversations.

این به آنها اجازه می‌دهد تا دلهای‌شان را رو به مکالمات سخت باز کنند.

Maybe you feel attracted to the beauty,

شاید احساس کنید مجذوب

and while compelled by the technique,

زیبایی هستید و وقتی درگیر تکنیک،

the color,

رنگ،

the form or composition,

و شکل ترکیب هستید،

maybe the difficult conversation sneaks up.

شاید یک گفتگوی دشوار، غافلگیر کند.

["Billy Lee and Ona Judge Portraits in Tar," 2016]

[«تصویر بیلی لی و اونا جاج در قیر» ۲۰۱۶]

I really taught myself how to paint

من واقعا نقاشی کردن را به خودم آموختم،

by spending time at museums

با وقت گذرانی در موزه‌ها

and looking at the people that --

و نگاه به افرادی که --

the artists, rather -- that I was told were the masters.

هنرمندانی که -- به من گفته بودند که استاد هستند.

Looking at the Rembrandts ["The Night Watch"],

نگاه کردن به آثار رمبراند [«کشیک شب»]،

Renoir ["Luncheon of the Boating Party"],

رنوآر[«ناهار جشن قایقرانی»]،

Manet ["Luncheon on the Grass"],

مونه «ناهار روی چمن»]،

it becomes quite obvious

این کاملا آشکار شد که اگر

that if I'm going to learn how to paint a self-portrait

من بخواهم یاد‌ بگیرم که چطورخودم را نقاشی کنم

by studying those people,

با مطالعه درباره آن افراد

I'm going to be challenged

من به چالش کشیده خواهم شد

when it comes to mixing my skin

هنگام درآمیختن پوستم

or mixing the skin of those people in my family.

یا‌ درآمیختن پوست آن افراد درخانواده‌ام.

There's literally formulas written down historically

چنانچه روش‌های تاریخی نوشته ‌شده‌ای هست

to tell me how to paint white skin --

که به من ‌می‌گوید چطور پوست ‌سفید را رنگ ‌کنم

what colors I should use for the underpainting,

چه ‌رنگ‌هایی را باید برای زیر کار رنگ امیزی، و چه

what colors I should use for the impasto highlights --

رنگ‌هایی‌ را باید برای سایه‌روشن‌ نقاشی ‌امپاستو استفاده کنم

that doesn't really exist for dark skin.

که واقعا برای رنگ پوست تیره وجود ندارد.

It's not a thing.

این چیزی نیست.

It's not a thing

این چیزی نیست زیرا در حقیقت،

because the reality is, our skin wasn't considered beautiful.

رنگ‌پوست زیبایی ما را مشخص نمی‌کند.

The picture, the world that is represented in the history of paintings

تصویر جهانی که در تاریخ نقاشی نمایش داده می‌شود

doesn't reflect me.

من را به فکر فرو نمی‌برد.

It doesn't reflect the things that I value in that way,

چیزهایی را که برای من ارزش‌ دارند، بازتاب نمی‌دهد،

and that's the conflict that I struggle with so frequently,

واین تضاد که من بارها با آن درگیرمی‌شوم‌.

is, I love the technique of these paintings,

من روش‌های این نقاشی‌ها را دوست دارم،

I have learned from the technique of these paintings,

من باید تکنیک‌های این نقاشی‌ها را یاد بگیرم،

and yet I know that they have no concern for me.

ومن می‌دانم که بازهم آن‌ها نباید نگران من باشند.

And so there are so many of us who are amending this history

و بنابراین خیلی از ما که درحال اصلاح تاریخ بودیم

in order to simply say we were there.

برای اینکه به سادگی می‌گوییم ما‌ اینجا بودیم.

Because you couldn't see doesn't mean we weren't there.

زیرا شما نمی‌توانید ببینید به این معنی نیست که ما اینجا نبودیم.

We have been there.

ما آنجا بودیم.

We have been here.

ما اینجا بودیم.

We've continued to be seen as not beautiful,

ما ادامه می‌دهیم تا چیزی را که ‌زیبا نبود، ببینیم،

but we are,

اما ما هستیم،

and we are here.

و ما اینجا هستیم.

So many of the things that I make

بنابراین بیشتر چیزها که‌ مجبورم آن‌ها را پایان دهم

end up as maybe futile attempts to reinforce that idea.

زیراشاید تلاش بیهوده است تا نظرات را ثابت کند

["Drawing the Blinds," 2014]

[«نقاشی نابینایان»،۲۰۱۴]

["Seeing Through Time," 2018]

[«مشاهده در زمان» ۲۰۱۸]

Even though I've had the Western training,

اگرچه من درغرب تربیت شده‌ام، اما چشمانم

my eye is still drawn to the folks who look like me.

همچنان مردمی را که مانند من هستند را می‌کشد.

And so sometimes in my work,

وگاهی در سرکارم، من باید از روش‌هایی

I have used strategies like whiting out the rest of the composition

مانند سفید کردن بقیه اثرهنری استفاده کنم

in order to focus on the character who may go unseen otherwise.

به این منظور که با تمرکز بر شخصیت‌هایی که ممکن است دیده نشوند

I have cut out other figures from the painting,

وگر نه، من باید تصاویر دیگر را از نقاشی جدا کنم،

one, to either emphasize their absence,

اول، هر کدام برنبودشان تاکید می‌کنند،

or two, to get you to focus on the other folks in the composition.

دوم، تا تمرکز بر دیگراقوام را در اثرهنری بدانید.

["Intravenous (From a Tropical Space)," 2020]

[«انتروونس(منطقه گرمسیری)»۲۰۲۰]

So "The Jerome Project," aesthetically, draws on hundreds of years

بنابراین «پروژه جروم» از نظر زیباشناسی طراحی

of religious icon painting,

تصاویر مذهبی صدها سال طول می‌کشد،

["The Jerome Project (My Loss)," 2014]

[«درپروژه جروم

a kind of aesthetic structure that was reserved for the church,

یک نوع ساختار زیباشناسی که مختص کلیسا،

reserved for saints.

ومقدسات است.

["Madonna and Child"]

[«مدونا و کودک»]

["Leaf from a Greek Psalter and New Testament"]

[صفحه ازکتاب سرود یونان و پیمان چدید]

["Christ Pantocrator"]

[مسیح پانتوکراتور]

It's a project that is an exploration of the criminal justice system,

این پروژه‌ای است که اکتشافی درسیستم قضایی جنایی

not asking the question "Are these people innocent or guilty?",

سوال را نپرس«آیا این افراد بیگناه‌اند یا مجرم؟»

but more, "Is this the way that we should deal with our citizens?"

اما بیشتر«این روشی است که ما باید با شهروندان رفتار کنیم؟

I started a body of work,

من بخشی از کار را شروع کردم،

because after being separated from my father

زیرا پس از جدایی از پدرم بعد از

for almost 15 years,

تقریبا ۱۵سال

I reconnected with my father, and ...

من دوباره با پدرم ارتباط برقرارکردم، و...

I really didn't know how to make a place for him in my life.

من واقعا نمی‌دانستم که چگونه مکانی را در زندگیم برای او بسازم.

As with most things I don't understand,

درمورد چیزهایی که من درک نمی‌کنم

I work them out in the studio.

من آن کارها را در استودیو انجام دادم.

And so I just started making these portraits of mug shots,

پس من شروع به ساخت تصاویر روی لیوان‌ها کردم

starting because I did a Google search for my father,

شروع کردم زیرا من برای پدرم در گوگل سرچ کردم

just wondering what had happened over this 15-year period.

فقط در تعجبم که چه اتفاقی درطول ۱۵سال افتاده.

Where had he gone?

اوکجا باید برود؟

And I found his mug shot, which of course was of no surprise.

ومن لیوانش را پیدا کردم که البته تعجبی هم نداشت.

But I found in that first search 97 other Black men

اما من دراولین جستجو۹۷ مرد سیاه پوست دیگر را یافتم

with exactly the same first and last name,

دقیقا با همان اسم و فامیل

and I found their mug shots, and that -- that was a surprise.

ومن لیوانشان را پید اکردم -- که تعجب کردم.

And not knowing what to do,

و نمی‌دانستم که چه کنم،

I just started painting them.

من شروع به کشیدن آنها کردم.

Initially, the tar was a formula that allowed me to figure out

اولا، قیر فرمولی بود که به من اجازه داد تا بفهمم

how much of these men's life had been lost to incarceration.

که چطور زندگی این افراد در زندان ازدست رفته.

But I gave up that,

اما من آن را رها کردم،

and the tar became far more symbolic

و قیر بیش ازحد نمادین شد

as I continued,

درحالیکه من ادامه دادم

because what I realized is

زیرا آنچه فهمیدم این بود

the amount of time that you spend incarcerated is just the beginning

که مدت زمانی که شما در حبس می‌گذراندید تنها شروعی است

of how long it's going to impact the rest of your life.

که چقدر بر بقیه عمرتان تاثیر می‌گذارد.

So in terms of beauty within that context,

خوب درمورد زیبایی در ان متن،

I know from my friend's family

من خانواده دوستانم را که

who have been incarcerated,

زندانی شده‌اند، آنهایی که

who are currently incarcerated,

اخیرا زندانی شده‌اند، را می‌شناسم،

folks want to be remembered.

مردمی که می‌خواهند به یاد بمانند.

Folks want to be seen.

مردمی که می‌خواهند دیده شوند.

We put people away for a long time,

ماافرادی را برای مدت طولانی کنار می‌گذاریم،

in some cases,

در بعضی موارد،

for that one worst thing that they've done.

برای یکی از بدترین چیزی که آنها انجام داده‌اند

So to a degree,

بنابراین تا حدی

it's a way of just saying,

این روشی برای گفتن است.

"I see you.

من شما را می‌بینم.

We see you."

ما شما را می‌بینیم.

And I think that, as a gesture,

و فکر می‌کنم که به عنوان

is beautiful.

یک ژست زیباست.

In the painting "Behind the Myth of Benevolence,"

درنقاشی «فراتراز افسانه خیرخواهی»

there's almost this curtain of Thomas Jefferson

درواقع این پرده از توماس جفرسون که آن را

painted and pulled back to reveal a Black woman who's hidden.

نقاشی کرده و مانع آشکاری زن سیاه پوست پنهان شده.

This Black woman is at once Sally Hemings,

این زن سیاه پوست سالی همینگز را یکباره شناختند

but she's also every other Black woman

اما او همچنین با زنان سیاه پوست دیگر

who was on that plantation Monticello

که درمزرعه مونتیکلو و

and all the rest of them.

به همراه بقیه آنها بود

The one thing we do know about Thomas Jefferson

چیزی که ما درباره توماس جفرسون می‌دانیم

is that he believed in liberty,

این است که او به آزادی اعتقاد دارد،

maybe more strongly than anyone who's ever written about it.

شاید بیشتر از هرکسی که تا به حال درباره آن نوشته شده

And if we know that to be true, if we believe that to be true,

وچنانچه ما می‌دانیم که درست است، اگر باور کنیم که درست است،

then the only benevolent thing to do in that context

سپس تنها کار خیرخواهانه که درآن زمینه انجام شود

would be to extend that liberty.

گسترش آزادی خواهد بود.

And so in this body of work,

و بنابراین در بخشی از این کار

I use two separate paintings

من از دو نقاشی مجزا استفاده کردم

that are forced together on top of one another

که برهم تاثیر گذاشتند، بالای بکی ازانها

to emphasize this tumultuous relationship between Black and white

بر رابطه بی‌نظم سفید و سیاه در

in these compositions.

این آثار تاکید داشت.

And so, that --

و بنابراین، که ---

that contradiction,

که تضاد،

that devastating reality that's always behind the curtain,

که ویرانی درحقیقت همیشه پشت پرده است

what is happening in race relations in this country --

چیزی که در روابط اقوام این کشور رخ می‌دهد

that's what this painting is about.

که این نقاشی درباره آن است.

The painting is called "Another Fight for Remembrance."

این نقاشی را «مبارزه دیگربرای یادبود» نامیدند.

The title speaks to repetition.

درباره این عنوان بارها صحبت شده.

The title speaks to the kind of violence against Black people

عنوان درباره هر نوع خشونت پلیس علیه

by the police

سیاه پوستان رخ داده، صحبت می‌کند

that has happened and continues to happen,

و اتفاق ادامه می‌یابد

and we are now seeing it happen again.

و ما اکنون می‌بینیم که این دوباره اتفاق می‌افتد.

The painting is sort of editorialized as a painting about Ferguson.

این نقاشی نوع ویرایش شده نقاشی فرگوسن است

It's not not about Ferguson,

این درباره فرگوسن نیست،

but it's also not not about Detroit,

اما همچنین این درباره دترویت نیست،

it's also not not about Minneapolis.

این همچنین درباره مینیاپلیس هم نیست.

The painting was started because

نقاشی از آنجا شروع شد که در سفر به

on a trip to New York

نیویورک، تعدادی از نقاشی‌های خودم

to see some of my own art with my brother,

را به همراه برادرم دیدم

as we spent hours walking in and out of galleries,

همانطورکه ساعت‌ها داخل و خارج گالری راه می‌رفتیم

we ended the day by being stopped by an undercover police car

روز ما تمام شد زیرا پلیس مخفی ما را در

in the middle of the street.

وسط راه متوقف کرد.

These two police officers with their hands on their gun

این دو افسر پلیس درحالی که دست‌هایشان بر روی تفنگ بود

told us to stop.

به ما ایست دادند

They put us up against the wall.

آنها ما را رو به دیوار کردند.

They accused me of stealing art

آنها من را متهم به دزدی نقاشی از گالری‌ای کردند

out of a gallery space where I was actually exhibiting art.

هنرم را در آنجا به نمایش گذاشته بودم.

And as they stood there with their hands on their weapons,

درحالیکه آنها دستهای‌شان براسلحه‌هایشان بود،

I asked the police officer what was different about my citizenship

آنجا ایستادند، از افسرپلیس پرسیدم که چه چیز

than that of all of the other people

شهروندی من را از بقیه متفاوت کرده

who were not being disturbed in that moment.

که دراین زمان مزاحم آنها نشدید.

He informed me that they had been following us for two hours

او من را آگاه کرد که آنها دو ساعت ما را تعقیب می‌کردند

and that they had been getting complaints about Black men,

آنها از مرد سیاه پوست شکایت کردند

two Black men walking in and out of galleries.

دو مرد سیاه پوست داخل و خارج گالری راه می‌رفتند.

That painting is about the reality,

نقاشی درباره واقعیتی بود که

that it's not a question

این یک سوال نبود

of if this is going to happen again,

که اگرآن اتفاق دوباره رخ دهد،

it's a question of when.

آن یک سوال از زمان است.

This most recent body of work is called "From a Tropical Space."

این آخرین بخش کار است که ‌«فضای استوایی» می‌نامند.

This series of paintings is about Black mothers.

این سری نقاشی‌ها درباره مادران سیاه پوست است

The series of paintings takes place in a supersaturated,

این نقاشی‌ها درحالت فوق اشباع رخ می‌دهد،

maybe surrealist world,

شاید در جهان سوررئالیسم،

not that far from the one we live in.

از آن چیزی که ما زندگی می‌کنیم دور نیست.

But in this world,

اما در این جهان،

the children of these Black women

کودکان این زنان سیاه پوست

are disappearing.

درحال نابودی‌اند.

What this work is really about is the trauma,

هرچه این کار درواقع درباره آسیب روحی است،

the things that Black women and women of color in particular

چیزی که این زنان سیاه و زنان با این رنگ

in our community

به ویژه در جامع ما

have to struggle through in order to set their kids out

باید به منظور تعیین مسیر زندگی فرزندانشان

on the path of life.

مبارزه کنند.

What's encouraging for me

چیزی که من را ترغیب می‌کند

is that this practice of mine

این است که روش من

has given me the opportunity

به من این فرصت را داده

to work with young people in my community.

تا در جامعه‌‌ام با افراد جوان کار کنم.

I'm quite certain the answers are not in me,

من کاملا مطمئنم که پاسخ در من نیست،

but if I'm hopeful at all,

اما اگر من اصلا امیدوار نباشم،

it's that they may be in them.

این است که آنها ممکن است درآنها باشد.

"NXTHVN" is a project that started about five years ago.

«NXTHVN» پروژه ای است که حدود پنج سال پیش شروع شد

NXTHVN is a 40,000-square-foot arts incubator

«NXTHVN» یک پرورش هنری به وسعت ۱۲۲۰۰ متر است

in the heart of the Dixwell neighborhood

در مرکز محله دیوکسول

in New Haven, Connecticut.

در نیوهیون، درایالت کنتاکی.

This is a predominantly Black and Brown neighborhood.

این محله عمدتا از سیاه و قهوه‌ای است.

It is a neighborhood that has the history of jazz at every corner.

این محله‌ای است که در هرگوشه آن تاریخ جز دارد

Our neighborhood, in many ways, has been disinvested in.

محله ما، روش‌های زیادی برای کاهش سرمایه وجود دارد.

Schools are struggling to really prepare our population

مدارس واقعا در تلاشند تا جمعیت‌مان را

for the futures ahead of them.

برای آینده پیش رو آنها آماده کنند.

I know that creativity is an essential asset.

من می‌دانم که خلاقیت سرمایه‌ای اساسی است.

It takes creativity

این به خلاقیت نیاز دارد تا بتواند

to be able to imagine a future

آینده را تصورکند که بسیار متفاوت‌تراز

that is so different than the one that is before you.

تصور قبل شماست.

And so every artist in our program has a high school studio assistant:

وخوب هرهنرمندی دربرنامه ما دستیار استودیو یک دبیرستان دارد:

there's a high school student that comes from the city of New Haven

دانش آموز دبیرستانی که از شهرنیوهون آمده

who works with them and learns their craft,

که با آنها کارمی‌کند و مهارت آنها را یاد می‌گیرد،

learns their practice.

تکنیک‌های آنها را یاد می‌گیرد.

And so we've seen the ways

وما روش‌های را می‌بینیم که در آن

in which pointing folks at the power of creativity

افرادی را نشان می‌دهد که با قدرت خلاقیت

can change them.

می‌توانند آنها را تغیردهند.

Beauty is complicated,

تعریف زیبایی به خاطر

because of how we define it.

نحوه تعریف آن پیچیده است.

I think that beauty and truth

به نظرم زیبایی و صداقت

are intertwined somehow.

به نوعی به هم پیچیده شده است.

There is something

چیز زیبایی در

beautiful

گفتن

in truth-telling.

حقیقت وجود دارد.

That is:

آن است:

that as an act, truth-telling

که به عنوان رفتار، گفتن حقیقت

and the myriad ways it manifests --

و هزاران روش که نشان می‌دهد

there's beauty in that.

زیبایی در آن وجود دارد.