Lessons from Losing My Mind | Andy Dunn | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Pedram Pourasgari

When I was 20, I was the Messiah.

وقتی بیست ساله بودم، من مسیح موعود بودم.

For about a week.

به مدت حدود یک هفته.

And for those of you who haven't had the privilege of being the Messiah,

و به کسانی از شما که چنین دستاوردی نداشته‌اند،

I have to tell you something.

باید چیزی بگویم.

It is awesome.

خیلی عالی بود.

(Laughter)

(خنده)

Imagine, you are the person that's going to save the world,

تصور کنید، کسی هستید که می‌خواهد جهان را نجات دهد،

bring peace on Earth,

صلح را در زمین جاری کند،

and no one knows it yet but you.

و هیچ کس غیر از خودتان این را نمی‌داند.

I arrived as the second coming my senior year of college.

به سال دوم دانشگاه رسیده بودم.

New Year's Eve, 1999.

جشن سال نو سال ۱۹۹۹.

After a night of partying, I came to a stunning conclusion.

پس از یک شب جشن گرفتن به یک نتیجه شگفت‌انگیز رسیدم.

I was Jesus 2.0.

من مسیح دوم بودم.

For the next 100 hours, I couldn't eat,

در ۱۰۰ ساعت بعد نمی‌توانستم چیزی بخورم،

I couldn't sleep,

نمی‌توانستم بخوابم،

but I did spend a fair amount of time preaching my gospel

اما زمان کافی برای موعظه با انجیل خودم گذراندم

at the Burger King in Evanston.

در برگرکینگ در اوانستون.

Turns out, though -- and this may be a disappointment to my supporters --

اما نتیجه این شد -- و این برای حامیان من ناامیدکننده بود --

that I was in fact not the Messiah.

اینکه من در واقع مسیح نبودم.

I was just a 20-year-old Midwestern kid

من فقط یک بچه ۲۰ ساله از غرب میانه آمریکا بودم

having a manic episode

که دچار عارضه شیدایی شده بودم

later diagnosed as a symptom of bipolar disorder type I.

و بعدها مشخص شد از علائم دوقطبی نوع یک است.

And it was very much not awesome for my family and my friends.

و این موضوع برای خانواده و دوستانم دل‌انگیز نبود.

And so what exactly is a manic episode?

و خوب عارضه شیدایی دقیقاً چیست؟

Typical symptoms include a lack of sleep,

علائم نوعی عبارتند از کمبود خواب،

grandiosity, relentless optimism,

بزرگ‌نمایی، خوشبینی شدید،

high-risk behaviors,

رفتارهای پرخطر،

racing speech

پرحرفی

and ideas that are seen as delusional.

و ایده‌هایی که خیالی تصور می‌شود.

Does that remind you of anyone?

آیا اینها شما را یاد کسی نمی‌اندازد؟

(Laughter)

(خنده)

Because it sounds to me like an entrepreneur having a good day.

چون به نظرم می‌رسد که یک کارآفرین دارد روز خوبی را سپری می‌کند.

(Laughter)

(خنده)

And in fact, it is estimated

و در واقع، تخمین زده می‌شود

that three percent of all of us have bipolar.

که سه درصد از همه ما دوقطبی دارند.

A staggering number in its own right.

و عدد بزرگی است در نوع خودش.

For entrepreneurs, that number is 11 percent.

برای کارآفرینان، این عدد ۱۱ درصد است.

And at the intersection ...

و در نقطه مشترک ...

Hi, mom, that’s me.

سلام مامان، من هستم.

The best of both worlds.

بهترین در دو جهان.

And it's not just bipolar.

و این فقط دوقطبی نیست.

According to a study from the University of California at San Francisco,

طبق مطالعه‌ای در دانشگاه کالیفرنیا در سانفرانسیسکو،

entrepreneurs also over-index in ADHD,

کارآفرینان همچنین در بیش‌فعالی، افسردگی،

in depression and in substance use.

و در سوء مصرف مواد از متوسط مردم بالاتر هستند.

And maybe this correlation between neurodiversity and innovation

و شاید این ارتباط بین تنوع عصبی و ابتکار

shouldn't surprise us.

نباید ما را متعجب کند.

After all, to be an entrepreneur is to conjure things that aren't real yet.

بالاخره، کارآفرین بودن یعنی احضار کردن چیزهایی که هنوز واقعی نیستند.

That sort of invention, that sort of vision

چنین اختراعی، چنین بینشی

requires more than a little bit of magical thinking.

نیازمند کمی بیشتر از تفکر جادوگرانه است.

A vision that might seem fantastical to others at first

بینشی که از دید دیگران در ابتدا تخیلی به نظر می‌رسد

is later deemed to be obvious,

بعدها بدیهی خواهد بود،

like, say, flying through the air in a huge metallic capsule

مثل پرواز در هوا در یک کپسول فلزی بزرگ

at 30,000 feet and 575 miles an hour.

در ار تفاع ۹ کیلومتری با سرعت ۹۲۵ کیلومتر بر ساعت.

For me, that vision -- get ready for it -- was pants.

برای من این دیدگاه -- آماده باشید -- در مورد شلوار بود.

(Laughter)

(خنده)

It's always been pants.

همیشه موضوع شلوار بود.

OK, well, not exactly.

خوب دقیقاً اینگونه نیست.

My vision was one for a world

دیدگاه من در مورد جهانی بود

where brands would be built internet-first.

که برندها ابتدا در اینترنت خلق می‌شوند.

And so in 2007, I cofounded a menswear e-commerce company called Bonobos.

و در ۲۰۰۷، شرکت تجارت الکترونیک در زمینه پوشاک مردانه به نام بونوبوس تاسیس کردیم.

Now I know what you might be thinking.

خوب می‌دانم چه فکری می‌کنید.

Selling pants online is not that remarkable of a vision.

فروش آنلاین شلوار یک دیدگاه چشمگیر نیست.

But in 2007, it was improbable.

اما در ۲۰۰۷، غیرمحتمل بود.

Think about it.

به این فکر کنید.

Amazon was barely focused on fashion,

آمازون خیلی کم بر صنعت مد تمرکز کرده بود،

Apple had only just launched the iPhone.

اپل تازه آیفون را راه انداخته بود.

Mobile commerce and the App Store were just a twinkle in the eye.

تجارت موبایلی و اپ‌استور تازه کلیک خورده بود.

Facebook didn't have an ad platform.

فیس‌بوک بستر تبلیغاتی نداشت.

That's, by the way, where you acquire customers for a digital brand.

راستی این هم جایی بود که شما برند دیجیتال را دریافت می‌کردید.

And essential tools for digital storytelling,

و ابزارهای ضروری برای داستان‌گویی دیجیتال،

like Instagram and TikTok, didn't even exist.

مثل اینستاگرام و تیک‌تاک اصلاً وجود نداشتند.

Instagram was three years away from being created,

سه سال مانده بود که اینستاگرام خلق شود،

and TikTok was nine years away.

و تیک‌تاک نه سال.

Maybe that was a good thing at the time.

شاید در آن زمان این ایده خوبی بود.

Every venture capitalist we pitched said the same thing:

همه سرمایه‌گذاران خطرپذیر که ملاقات کردیم یک چیز گفتند:

"You guys are crazy."

«شماها دیوانه هستید.»

Which is an interesting word choice, if you think about it in this context.

که اگر شرایط زمانی را در نظر بگیرید کلمات درستی به کار می‌بردند.

Against these odds, over the next decade

برخلاف این شرایط عجیب، طی دهه بعد

we went on to raise 100 million in venture capital,

ما در جذب سرمایه خطرپذیر به صد میلیون دلار رسیدیم،

to sell over a million pairs of pants,

برای فروش بیش از یک میلیون شلوار،

to invent an inventory-free retail store and open 60 of those,

برای خلق فروشگاه خرده‌فروشی بدون انبار و باز کردن ۶۰ تا از این‌ها

creating ultimately over 500 jobs.

و در نهایت خلق ۵۰۰ شغل.

The company was acquired a decade after founding

شرکت پس از یک دهه از زمان تأسیس

by the world's largest retailer by revenues,

به بزرگترین فروشگاه خرده‌فروشی از لحاظ درآمد تبدیل شد،

itself in its own process of digital transformation,

به تنهایی و با فرآیند انتقال دیجیتال بیش از

for over 300 million.

۳۰۰ میلیون دلار درآمد داشت.

Building any brand now in internet-first is commonplace.

الآن خلق برند اینترنتی رایج است.

It's table stakes.

کاملاً معمولی است.

It's obvious.

بدیهی است.

Maybe it wasn't so crazy after all.

شاید از همان اول هم دیوانگی نبوده است.

But there was a dark side to this success.

اما این موفقیت یک جنبه بد هم داشت.

Friends and mentors and other business leaders warned me

دوستان و مربیان و رهبران دیگر کسب و کارها به من اخطار دادند

that the entrepreneurial journey was filled with dramatic mood swings,

که مسیر کارآفرینی پر است از نوسان

highs and lows.

و پستی و بلندی.

They even call startups what?

آنها حتی استارتاپ‌ها را می‌دانید چه می‌نامیدند؟

A roller coaster.

یک ترن هوایی.

And so my bipolar disorder was cloaked,

و خوب اختلال دوقطبی من عجیب بود،

not as symptoms of an illness or a condition,

نه شبیه علائم بیماری یا یک شرایط،

but symptoms of a job.

بلکه عوارض یک شغل.

I cycled through a couple of mood states.

من بین دو حالت روانی بودم.

Dizzyingly productive periods of hypomania,

دوره‌های بسیار مولد از شیدایی،

a misunderstood [mood] state that is a diluted form of mania

حالتی ناشناخته که شکل ضعیفی از شیدایی است

without the telltale psychosis that leads to a diagnosis of bipolar I,

بدون جنون پرحرفی که به تشخیص دوقطبی نوع یک منجر می‌شود،

but all of the increased energy and creativity

اما حاوی همه انرژی و خلاقیت افزایش یافته

and ideation and joie de vivre

و ایده‌پردازی و سرخوشی

and burning the candle at both ends.

و سوزاندان دو طرف شمع.

You can get a lot done when you’re hypomanic.

وقتی جنون خفیف دارید کارهای زیادی تکمیل می‌کنید.

Alternating with devastating periods of depression.

با جایگزینی دوره‌های شدید افسردگی.

For me, both mild and severe,

برای من، هم ملایم و هم شدید،

often 50 or 100 days at a time,

اغلب ۵۰ یا ۱۰۰ روز در هر بار،

catatonic, can't get out of bed, disappearing on the team,

روان‌گسیخته کاتاتونی نمی‌تواند از تختخواب بلند شود، گوشه‌گیر از جمع،

unable to go to work.

ناتوان از کار کردن.

Sometimes undesiraous of living.

گاهی بی میل به ادامه زندگی.

And all of it was amplified by what was happening at work.

و همه اینها با اتفاقات رخ داده سر کار تشدید می‌شدند.

A gutting co-founder divorce,

جدایی اسفبار از شرکا،

a rotating door of executive turnover,

روند کاهشی گردش مالی،

maddening and expensive flights

پروازهای گران‌قیمت و دیوانه‌کننده

into shiny new objects and distracting ideas,

برای چیزهای پرزرق و برق و ایده‌های انحرافی،

often driven by hypomania,

اغلب حاصل از شیدایی خفیف،

and a whopping cash flow burn rate that at times reached five million dollars

و از بین بردن حجم عظیم نقدینگی که گاهی به پنج میلیون دلار

a month.

در ماه می‌رسید.

It's hard to do, actually, but but we did it.

کار سختی است ولی ما انجامش دادیم.

(Laughter)

(خنده)

And all of it boiled over in 2016.

و همه اینها در سال ۲۰۱۶ به حداکثر رسید.

I was leading a team of 400 people

من داشتم یک گروه ۴۰۰ نفره را هدایت میکردم

when the mania that I hadn't experienced

زمانی که این شیدایی سراغم نیامده بود

since I was preaching the gospel at Burger King when I was 20

چون وقتی ۲۰ ساله بودم انجیل را موعظه می‌کردم

came raging back.

این حالت دوباره برگشت.

In a manic episode at my New York apartment,

در حالت شیدایی در آپارتمانم در نیویورک،

I rose from my bed, literally howling at the moon,

از خواب بلند شدم، با تلاش برای انجام کارهای غیرممکن

convinced I was the president

قانع شدم که رئیس‌جمهور هستم،

and Batman,

و بتمن،

which is actually a high-potential combination, if you think about it.

که اگر به آن فکر کنید در واقع ترکیبی با پتانسیل بالاست.

(Laughter)

(خنده)

And then the darkness really set in.

و سپس واقعاً تاریکی فرا رسید.

I smashed my fist into a glass window pane.

با مشت به یک قاب شیشه‌ای را شکستم.

And worst of all, I struck my now-wife, Manuela,

و بدتر از همه، به همسر فعلی خودم، مانوئلا حمله کردم

and pushed and kicked her mother, Leni,

و مادرش لنی را هل دادم و به وی ضربه زدم،

to the ground as they tried to protect me,

و به زمین انداختم چون می‌خواستند از من محافظت کنند،

to prevent me from running naked into the streets of Greenwich Village.

برای اینکه جلو مرا بگیرند تا لخت در خیابان‌های روستای گرینویچ ندوم.

When I saw ...

وقتی دیدم ...

When I saw Leni two weeks later,

وقتی لنی را دو هفته بعد دیدم،

I thought it would be for the last time.

فکر می‌کردم آخرین بار است.

And instead, she put her hand on my hand

و در عوض، او دستش را روی سرم گذاشت

and she said something I’ll never forget,

و چیزی گفت که هرگز فراموش نمی‌کنم،

and something I hope all of you never forget.

و چیزی که امیدوارم شما هم فراموش نکنید.

She said, "Andy, this is just like any chronic physical illness.

او گفت: «اندی، این فقط یک بیماری روانی مزمن است.

All you have to do is see your doctor and take your medication.

تنها کاری که باید بکنی این است که دکترت را ملاقات کنی و درمان را شروع کنی.

And if you do,

و اگر این کار را بکنی،

and if Manuela wants to stay with you, then you have my blessing."

و اگر مانوئلا بخواهد با تو بماند، دعای من پشت و پناه توست.»

And I started crying, as you might imagine.

و همانگونه که قابل تصور است، شروع کردم به گریه کردن،

And Manuela did stay with me.

و مانوئلا با من ماند.

But her love and commitment came with conditions.

اما عشق و تعهد او شروطی داشت.

It was our rabbi who told us on our wedding day

این خاخام ما بود که در روز عروسی به ما گفت

that the only unconditional love on the planet

که تنها عشق بدون شرط در زمین

is that between parent and child,

عشق بین والد و فرزند است،

which was a disappointing thing to hear on my wedding day.

که شنیدن آن در روز عروسی برایم ناامیدکننده بود.

(Laughter)

(خنده)

I thought, you know, I was headed for the unconditional love thing.

فکر می‌کردم، دارم به سوی عشق بدون شرط حرکت می‌کنم.

He said all other forms of love are conditioned.

او گفت همه اشکال عشق شرطی هستند.

They are conditioned upon each of us treating each other well,

زوجین متعهد می‌شوند که با یکدیگر رفتار خوبی داشته باشند،

which requires accountability and boundaries,

که نیازمند مسئولیت‌پذیری و رعایت حریم‌هاست،

conditioned upon an honest and transparent exchange of information and feelings,

متعهد می‌شوند که شفاف و صادقه اطلاعات و احساسات را رد و بدل کنند،

which requires disclosure and feedback,

که نیازمند افشای احساس و دادن بازخورد است،

and conditioned upon each of us, individually,

و هر یک از ما به اینها متعهد شدیم،

doing all in our power to be well,

که همه توانمان را برای خوب بودن به کار گیریم،

which requires initiative and self care.

که نیازمند انگیزه و خودمراقبتی است.

And this is not just in our personal lives.

و این فقط در مورد زندگی شخصی نیست.

It's also at work.

همچنین در محیط کار.

Now, Manuela and I are married with a two-year-old.

الآن من و مانوئلا زن و شوهر هستیم با یک کودک دوساله.

(Applause)

(تشویق)

He's not two in that photo.

در این عکس دوسالش نیست.

That would be a very small two-year-old.

برای دوساله خیلی کوچک به نظر می‌رسد.

(Laughter)

(خنده)

And look, some days that feels like a miracle.

و ببینید، برخی روزها شبیه معجزه است.

From where I was to now, it feels like a miracle.

از زمانی که در چنین شرایطی بودم تا کنون مثل معجزه بوده است.

And while Manuela's love is a miracle

و در حالی که عشق مانوئلا یک معجزه است

and Isaiah’s existence, his very existence, is a miracle,

و وجود اشعیای نبی، همین وجود یک معجزه است،

my getting well was not a miracle.

خوب شدن من یک معجزه نبود.

It was very hard work and it still is.

یک کار طاقت فرسا بود و همچنان ادامه دارد.

So I have got, and I'm proud to say,

خوب این تلاش را داشته‌ام و مفتخرم که بگویم،

an Olympic regimen of mental hygiene and mental fitness.

یک المپیک پرهیزی از سلامت ذهنی و تناسب ذهنی بوده است.

Let me play it to you.

بگذارید برای شما آن را بازی کنم.

I see a psychiatrist two to three times a week

من یک روانپزشک را دو الی سه بار در هفته برای

for a 45-minute therapy session.

جلسه درمان ۴۵ دقیقه‌ای می‌بینم.

Now, you would think therapy once a week is enough.

خوب ممکن است فکر کنید برای درمان یک بار در هفته کافی است.

But for me, I want my doctor to lay eyes on me every 72 hours

ولی در مورد من، دوست دارم دکترم هر ۷۲ ساعت مرا معاینه کند

so he can assess my mood.

تا بتواند حالات روانی من را ارزیابی کند.

I've got five different medications that I take.

من پنج داروی مختلف را دریافت کرده‌ام.

One every day and the other four we titrate up and down

یکی هر روز و مصرف چهار تای دیگر بستگی

depending on where I am.

به شرایط من دارد.

And then I've got a relentless focus on sleep,

و همچنین تمرکز مداومی بر خواب دارم،

because sleep is for me, certainly, with bipolar,

چون خواب برای من مشخصاً بعنوان یک دوقطبی،

a leading or a lagging indicator of mood.

می‌‌تواند بیانگر حالت پیش‌رونده یا کاهنده باشد.

And by the way, that might be all of us.

و راستی، همچنین برای همه ما.

And so every morning, the first thing I do

و خوب هر صبح اولین کاری که می‌کنم

is I send a Fitbit sleep report to a WhatsApp group

یک فیت‌بیت از گزارش خواب را به یک گروه واتساپی ارسال می‌کنم

that includes my doctor, my wife

که در آن دکترم، همسرم

and the three people who have endured this with me the longest:

و سه نفر از کسانی که بیشترین تحمل را در برابر من داشته‌اند:

My mom, Usha, my dad, Charlie, and my sister Monica.

مادرم اوشا، پدرم چارلی و خواهرم مانیکا.

Here it is.

بفرمایید.

Every morning, this is my statement of life.

هر صبح، این بیان زندگی من است.

And what is it?

و این چیست؟

It is a daily reminder to never forget what's possible.

این یک یادآور روزانه است برای اینکه آنچه ممکن است را هرگز فراموش نکنم.

For all of our strengths have shadows, don't they?

چون همه توانایی‌های ما دارای سایه هستند، این طور نیست؟

It doesn't take a lot of brainpower to bring to mind other entrepreneurs,

توان ذهنی زیادی نیاز نیست تا دیگر کارآفرینان، رهبران و افراد الهام‌بخش را

leaders and visionaries

به یاد آوریم

who have caused great harm to themselves and others.

که آسیب بزرگی به خود و دیگران وارد کرده‌اند.

Even society at large.

حتی به کل جامعه.

And so what do we do?

و خوب پس چه کنیم؟

We admire their strengths.

ما توانایی‌های‌شان را می‌ستاییم.

We even lionize them as individuals.

حتی فردیت آنها را تحریک می‌کنیم.

But their shadows we ignore.

اما از سایه‌های‌شان غافلیم.

And we do so at our individual and collective peril.

و ما این کار به قیمت مخاطره فردی و جمعی انجام می‌دهیم.

I would know

من می‌دانستم

because for 16 years I ignored mine

چون به مدت ۱۶ سال، من از هزینه گزاف

at great cost to myself and others.

خود بر خودم و دیگران غافل بودم.

Why did I do that?

چرا این کار را می‌کردم؟

Because I didn’t want to “be bipolar.”

چون نمی‌خواستم «دو قطبی باشم».

That's what we say of people who have bipolar.

این چیزی است که ما به خود افراد دوقطبی می‌گوییم.

We don’t say someone “is cancer.”

ما به کسی نمی‌گوییم «او سرطان است.»

We say they have it.

می‌گوییم سرطان دارد.

That's a first step to helping our friends

این اولین قدم برای کمک به دوستان‌مان

and our loved ones and our colleagues,

و عزیزان و همکاران‌مان است،

not by conflating their illness or condition with their identity,

نه با ارتباط دادن بیماری با هویت‌شان،

but by acknowledging it as just a part of their life story

بلکه آن را بعنوان بخشی از مسیر زندگی تلقی کنیم

and then helping them confront it.

و به آنها کمک کنیم تا با آن مقابله کنند.

At work, I think therapy should be more or less mandatory

در محل کار فکر می‌کنم که درمان برای کسانی که رهبری گروه‌ها را بر عهده دارند

for people who lead teams.

کمابیش باید اجباری باشد.

Second chances for unethical leaders should require great consideration.

فرصت دوباره به رهبران غیراخلاقی نیازمند ملاحظه شدید است.

Assholes should just straight up no longer be accommodated.

رُک بگویم، احمق‌ها دیگر نباید تحمل شوند.

(Applause)

(تشویق)

Boards need to step up.

هیئت‌ها مدیره‌ها باید اقدام کنند.

And all of us,

و همه ما،

we need to raise our hands when we're not well

باید دستمان را بالا ببریم وقتی خوب نیستیم

and then seek and secure the help we need.

و سپس بگردیم و کمک مورد نیاز را تأمین کنیم.

I have been unbelievably lucky.

من بسیار خوش‌شانس بوده‌ام.

My family, old and new, stuck by me.

خانواده قدیم و جدید با من همراه بودند.

My board stuck by me,

هیئت مدیره من با من همراه بودند،

my executive team stuck by me.

تیم اجرایی با من همراه بود.

And I have access to wildly good health care.

و من به مراقبت بهداشتی بسیار خوبی دسترسی داشتم.

I love my psychiatrist.

عاشق روانپزشکم هستم.

I call him my most expensive friend.

من به او گرانترین دوست می‌گویم.

(Laughter)

(خنده)

And I have -- and how many people have you heard this from --

و من -- و از چند نفر این را شنیده‌اید --

I have medication that actually works.

من داروهایی دارم که واقعاً جواب می‌دهند.

Because of all that,

و بخاطر همه اینها،

all that support and all that scaffolding,

همه حمایت‌ها و همه نگهداری‌ها،

I am able to live and love and work with bipolar I.

من قادرم که زندگی کنم، دوست داشته باشم و علی رغم یک دوقطبی نوع یک کار کنم.

This shouldn't be a matter of luck.

این از شانس من نیست.

(Applause)

(تشویق)

And so I've got one more crazy idea.

و من یک ایده دیوانه‌وار دیگر دارم.

Maybe my craziest idea of all.

شاید دیوانه‌وارترین ایده من.

We need to make mental health care fundamentally acceptable.

ما باید مراقبت بهداشت روانی را اساساً قابل پذیرش کنیم.

Actually --

در واقع --

(Applause)

(تشویق)

Hang on, this whole thing is going to land great.

صبر کنید، همه این به خوبی به بار می‌نشیند.

Actually affordable and universally accessible.

در واقع مقرون به صرفه و در دسترس همگان.

Look, I want us to be delusional sometimes.

ببینید، می‌خواهم گاهی متوهم باشیم.

I want to be delusional sometimes.

می‌خواهم گاهی متوهم باشیم.

I want people whose brains work differently,

می‌خواهم افرادی که مغزشان متفاوت است،

like mine does and like yours might,

مثل مغز من یا شاید شما،

to be able to dream crazy dreams,

قادر باشیم رویاهای دیوانه‌وار را تخیل کنیم،

to share crazy thoughts,

برای بیان افکار دیوانه‌وار،

and God willing or universe willing,

و اگر خدا بخواهد یا جهان بخواهد،

bring those dreams to life.

این رویاها را حقیقت ببخشیم.

But we have to keep ourselves in check, don't we?

اما باید خود را چک کنیم، درست است؟

After all, only messiahs are all-knowing.

در نهایت فقط مسیح‌ها شناخته شده همگان هستند.

And entrepreneurs are not gods.

و کارآفرینان خدا نیستند.

Even when we think we are.

حتی زمانی که فکر می‌کنیم چنین هستیم.

We will be better humans,

ما انسان‌های بهتری خواهیم بود،

building a better future together,

آینده بهتری را با هم می‌سازیم،

when we take stock not just of how we change the world,

زمانی که سهمی بر می‌گیریم که نه فقط چگونه جهان را تغییر دهیم،

but how we treated each other and ourselves along the way.

بلکه چگونه با یکدیگر و خودمان در طول مسیر رفتار کنیم.

And the president and Batman both agree.

و رئیس جمهور و بتمن هر دو موافقند.

(Laughter)

(خنده)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)