3 lessons of revolutionary love in a time of rage | Valarie Kaur

Translator: Mary Jane Reviewer: sadegh zabihi

(Sikh Prayer) Waheguru Ji Ka Khalsa,

(دعای سیک) واهِه گورو جی کا خالصا،

Waheguru Ji Ki Fateh.

واهِ گورو جی کی فاتح،

There is a moment on the birthing table

لحظه ای هست روی تخت زایمان

that feels like dying.

که احساسش مانند مردن است.

The body in labor stretches to form an impossible circle.

بدن در حال زایمان برای شکل دادن به یک دایره غیرممکن کش می‌آید.

The contractions are less than a minute apart.

فاصله انقباض‌ها کمتر از یک دقیقه است.

Wave after wave, there is barely time to breathe.

موجی پس از موج دیگر، به سختی زمان برای نفس کشیدن هست.

The medical term:

اصطلاح پزشکی:

"transition,"

«گذار،»

because "feels like dying" is not scientific enough.

چون «احساسی شبیه مردن» از نظر علمی کافی نیست.

(Laughter)

(خنده)

I checked.

من بررسی کردم.

During my transition,

در طول گذار من،

my husband was pressing down on my sacrum

همسرم برای اینکه بدنم از هم متلاشی نشود

to keep my body from breaking.

استخوان خاجی مرا به سمت پایین فشار می‌داد.

My father was waiting behind the hospital curtain ...

پدرم پشت پرده بیمارستان انتظار می‌کشید ...

more like hiding.

بیشتر انگار پنهان شده بود.

But my mother was at my side.

اما مادرم کنار من بود.

The midwife said she could see the baby's head,

ماما گفت می‌تواند سر بچه را ببیند،

but all I could feel was a ring of fire.

اما همه آن چیزی که من احساس می‌کردم حلقه ای از آتش بود.

I turned to my mother and said, "I can't,"

رو به مادرم کردم و گفتم، « من نمی‌تونم،»

but she was already pouring my grandfather's prayer in my ear.

اما اوهمان لحظه داشت دعای پدربزرگم را در گوشم می‌خواند.

(Sikh Prayer) "Tati Vao Na Lagi, Par Brahm Sarnai."

(دعای سیک) « تاتی وائونا لاگی، پار برهم سارنای.»

"The hot winds cannot touch you."

گفت: « بادهای سوزان نمی‌توانند تو را لمس کنند.»

"You are brave," she said.

« تو شجاعی،»

"You are brave."

« تو شجاعی.»

And suddenly I saw my grandmother standing behind my mother.

و ناگهان مادربزرگم را دیدم که پشت مادرم ایستاده.

And her mother behind her.

و مادرش پشت سر او.

And her mother behind her.

و مادر او پشت سرش.

A long line of women who had pushed through the fire before me.

صف بلندی از زنانی که قبل من از آتش عبور کرده بودند.

I took a breath;

یک نفس گرفتم؛

I pushed;

و فشار دادم؛

my son was born.

پسرم به دنیا آمد.

As I held him in my arms, shaking and sobbing

لحظه ای که او را در آغوشم گرفتم،

از هجوم اکسی توسین که در بدنم طغیان کرد، می‌لرزیدم و گریه می‌کردم،

from the rush of oxytocin that flooded my body,

my mother was already preparing to feed me.

مادرم داشت حاضر می‌شد تا به من غذا دهد.

Nursing her baby as I nursed mine.

از فرزندش مراقبت می‌کرد همانطور که من از کودکم.

My mother had never stopped laboring for me,

مادرم هیچ وقت از زحمت کشیدن برای من دست نکشیده،

from my birth to my son's birth.

از لحظه تولدم تا لحظه تولد پسرم.

She already knew what I was just beginning to name.

او همان لحظه می‌دانست چه می‌خواهم بگویم.

That love is more than a rush of feeling

آن عشق بیش از یک یورش احساسات است.

that happens to us if we're lucky.

که برایمان اتفاق می‌افتد اگر خوش شانس باشیم

Love is sweet labor.

عشق رنج شیرینی‌ست.

Fierce.

شدید.

Bloody.

خونین.

Imperfect.

ناتمام.

Life-giving.

زندگی بخش.

A choice we make over and over again.

انتخابی که ما مدام و مدام تکرار می‌کنیم.

I am an American civil rights activist

من یک فعال حقوق مدنی آمریکایی هستم

who has labored with communities of color since September 11,

که از ۱۱ سپتامبر مشغول کار با جوامع رنگین پوست هستم،

fighting unjust policies by the state and acts of hate in the street.

و با سیاست‌های ناعادلانه دولت و رفتارهای نفرت‌آمیز در خیابان‌ها می‌جنگم.

And in our most painful moments,

و در دردناک‌ترین لحظاتمان،

in the face of the fires of injustice,

رو در روی آتش بی‌عدالتی،

I have seen labors of love deliver us.

دیده‌ام رنج‌های عشق ما را رستگار کرده‌است.

My life on the frontlines of fighting hate in America has been a study

زندگی من در خط مقدم جنگیدن با تنفر در آمریکا پژوهشی بوده

in what I've come to call revolutionary love.

که آن را عشق انقلابی نامیده‌ام.

Revolutionary love is the choice to enter into labor

عشق انقلابی انتخابی‌ست براری وارد شدن به تلاش

for others who do not look like us,

برای کسانی‌که شبیه ما نیستند،

for our opponents who hurt us

برای مخالفانی که به ما آسیب می‌زنند

and for ourselves.

و برای خودمان.

In this era of enormous rage,

در این زمانه دیوانگی گسترده،

when the fires are burning all around us,

وقتی آتش تمام اطراف ما می‌سوزد،

I believe that revolutionary love is the call of our times.

من باور دارم که عشق انقلابی ندای زمانه‌ی ماست.

Now, if you cringe when people say, "Love is the answer ..."

خوب، اگر چندشتان می‌شود وقتی مردم می‌گویند، «جواب، عشق است...»

I do, too.

من هم همینطور.

(Laughter)

(خنده)

I am a lawyer.

من یک وکیلم.

(Laughter)

(خنده)

So let me show you how I came to see love as a force for social justice

پس بگذارید طی سه درس نشانتان بدهم

through three lessons.

چگونه عشق را نیرویی برای عدالت اجتماعی‌ دیدم.

My first encounter with hate was in the schoolyard.

اولین مواجهه من با تنفر، در حیاط مدرسه بود.

I was a little girl growing up in California,

دختر کوچکی بودم که در کالیفرنیا بزرگ می‌شدم،

where my family has lived and farmed for a century.

جایی که خانواده‌ام برای یک قرن زندگی و کشاورزی کرده بودند.

When I was told that I would go to hell because I was not Christian,

وقتی به من گفته شد چون مسیحی نیستم به جهنم می‌روم،

called a "black dog" because I was not white,

«سگ سیاه» خوانده شدم چون سفیدپوست نبودم،

I ran to my grandfather's arms.

به آغوش پدربزرگم پناه بردم.

Papa Ji dried my tears --

باباجی اشکهایم را پاک کرد --

gave me the words of Guru Nanak,

و عبارات گورو ناناک را به من داد،

the founder of the Sikh faith.

بنیان‌گذار باور سیک.

"I see no stranger," said Nanak.

ناناک گفته، «غریبه‌ای نمی‌بینم.»

"I see no enemy."

«دشمنی نمی‌بینم.»

My grandfather taught me

پدربزرگم به من آموخت

that I could choose to see all the faces I meet

که می‌توانم هر صورتی که ملاقات می‌کنم ببینم

and wonder about them.

و درباره‌شان تعجب کنم.

And if I wonder about them,

و اگر درباره‌شان شگفت زده شدم،

then I will listen to their stories even when it's hard.

پس به داستانشان حتی زمانی‌ که سخت است گوش می‌کنم.

I will refuse to hate them even when they hate me.

و از نفرت نسبت به آنها دوری می‌کنم حتی وقتی که از من متنفرند.

I will even vow to protect them when they are in harm's way.

و حتی قول می‌دهم از آنها محافظت کنم وقتی در خطر قرار دارند.

That's what it means to be a Sikh:

این یعنی سیک بودن:

S-i-k-h.

س-ی-ک.

To walk the path of a warrior saint.

که در مسیر جنگنجوی مقدس قدم برداری.

He told me the story of the first Sikh woman warrior,

او داستان اولین جنگجوی زن سیک را برایم تعریف کرد،

Mai Bhago.

مای باگو.

The story goes there were 40 soldiers who abandoned their post

داستان آنجا می‌رسد که ۴۰ سرباز پست خود را در جنگ بزرگی

during a great battle against an empire.

علیه یک امپراطور رها کرده بودند.

They returned to a village,

آنها به روستایی بازگشتند،

and this village woman turned to them and said,

و این زن روستایی رو به آنان کرد و گفت،

"You will not abandon the fight.

« شما جنگ را رها نمی‌کنید.

You will return to the fire,

شما به میدان باز می‌گردید،

and I will lead you."

و من شما را رهبری می‌کنم.»

She mounted a horse.

او از اسبی بالا رفت.

She donned a turban.

سربندی بر سر کرد.

And with sword in her hand and fire in her eyes,

و با شمشیرش در دست و آتش در چشمانش،

she led them where no one else would.

آنها را به جایی برد که هیچ کس نبرده بود.

She became the one she was waiting for.

او تبدیل به فردی شده بود که انتظارش را می‌کشید.

"Don't abandon your posts, my dear."

«پست‌هایتان را رها نکنید، عزیزانم.»

My grandfather saw me as a warrior.

پدربزرگم مرا مثل یک جنگجو دید.

I was a little girl in two long braids,

دختر کوچکی با گیسوان بلند بودم،

but I promised.

اما قول دادم.

Fast-forward, I'm 20 years old,

به جلوتر بیایم، الان ۲۰ ساله‌ام،

watching the Twin Towers fall,

فروریختن برج‌های دوقلو را تماشا می‌کنم،

the horror stuck in my throat,

ترس در گلویم گیر افتاده،

and then a face flashes on the screen:

و سپس یک صورت روی صفحه جلوه می‌کند:

a brown man with a turban and beard,

مرد تیره پوستی با سربند و ریش،

and I realize that our nation's new enemy looks like my grandfather.

و می‌فهمم که دشمن جدید ملت ما درست شبیه پدربزرگم است.

And these turbans meant to represent our commitment to serve

و این سربندها که نمایانگر تعهد ما به خدمت بودند

cast us as terrorists.

ما را در زمره تروریست‌ها قرار می‌دهند.

And Sikhs became targets of hate,

و سیک‌ها هدف نفرت شدند،

alongside our Muslim brothers and sisters.

دوشادوش برادران و خواهران مسلمانمان،

The first person killed in a hate crime after September 11 was a Sikh man,

اولین فردی که در جنایت تنفر بعد از ۱۱ سپتامبر کشته شد یک مرد سیک بود،

standing in front of his gas station in Arizona.

که در آریزونا در مقابل پمپ بنزین خود ایستاده بود.

Balbir Singh Sodhi was a family friend I called "uncle,"

بالبیر سینگ سودی دوست خانوادگی بود که من «عمو» صدایش می‌کردم،

murdered by a man who called himself "patriot."

توسط فردی که خود را «وطن‌‌پرست» می‌نامید کشته شد.

He is the first of many to have been killed,

او اولین نفر از عده زیاد کشته شده‌ها بود،

but his story --

اما داستانش --

our stories barely made the evening news.

داستان‌های ما به ندرت اخبار شبانگاهی می‌شود.

I didn't know what to do,

نمی‌دانستم چکار باید بکنم،

but I had a camera,

اما یک دوربین داشتم،

I faced the fire.

من در مقابل آتش قرار گرفتم.

I went to his widow,

نزد بیوه‌اش رفتم،

Joginder Kaur.

جاگیندر کائور.

I wept with her, and I asked her,

با او گریه کردم، و از او پرسیدم،

"What would you like to tell the people of America?"

« دوست داری به مردم آمریکا چه بگویی؟»

I was expecting blame.

منتظر شنیدن سرزنش بودم.

But she looked at me and said,

اما او به من نگاه کرد و گفت،

"Tell them, 'Thank you.'

« به آنها بگویید،' متشکرم.'

3,000 Americans came to my husband's memorial.

۳٫۰۰۰ آمریکایی به مراسم یادبود شوهرم آمدند.

They did not know me,

آنها مرا نمی‌شناختند،

but they wept with me.

اما با من گریه کردند.

Tell them, 'Thank you.'"

به آنها بگو،' ممنونم.'»

Thousands of people showed up,

هزاران نفر از مردم آمدند،

because unlike national news,

چون برخلاف اخبار ملی،

the local media told Balbir Uncle's story.

رسانه‌های محلی داستان عمو بالبیر را پخش کرده بود.

Stories can create the wonder

داستان‌ها می‌توانند شگفتی بسازند

that turns strangers into sisters and brothers.

که غریبه‌ها را خواهر و برادر کنند.

This was my first lesson in revolutionary love --

این اولین درس من در عشق انقلابی بود --

that stories can help us see no stranger.

آن داستان‌ها به ما کمک می‌کند تا هیچٰ‌کس را غریبه نبینیم.

And so ...

و بنابراین ...

my camera became my sword.

دوربینم شمشیرم شد.

My law degree became my shield.

مدرک وکالتم سپرم شد.

My film partner became my husband.

همکار فیلمسازم شوهرم شد.

(Laughter)

(خنده)

I didn't expect that.

انتظار این را نداشتم.

And we became part of a generation of advocates

و ما بخشی از نسل مدافعانی شدیم

working with communities facing their own fires.

که با جوامعی کار می‌کنند که با آتش افروزی خودشان مواجه می‌شوند.

I worked inside of supermax prisons,

من درون زندان‌های سوپرمکس کار کردم،

on the shores of Guantanamo,

در سواحل گوانتانامو،

at the sites of mass shootings

در میدان‌های تیرباران سنگین

when the blood was still fresh on the ground.

وقتی که هنوز روی زمین خون تازه بود.

And every time,

و هر بار،

for 15 years,

برای ۱۵ سال،

with every film, with every lawsuit,

با هر فیلم، با هر دادخواهی،

with every campaign,

با هر پویش،

I thought we were making the nation safer

من فکر کردم که ما آمریکا را برای نسل‌های بعد

for the next generation.

ایمن‌تر می‌کنیم.

And then my son was born.

و بعد پسرم متولد شد.

In a time ...

در زمانی‌که ...

when hate crimes against our communities

زمانی‌که جنایات نفرت‌انگیز مقابل جوامع ما

are at the highest they have been since 9/11.

در بالاترین جایگاه خود نسبت به ۱۱ سپتامبر قرار دارند.

When right-wing nationalist movements are on the rise around the globe

وقتی که تحرکات جناح راست ملی‌گرا در سراسر جهان در حال افزایش است

and have captured the presidency of the United States.

و ریاست جمهوری ایالات متحده را نیز در برگرفته است.

When white supremacists march in our streets,

وقتی طرفداران برتری نژاد سفید پوست با مشعل‌های افراشته و نقاب‌های برداشته

torches high, hoods off.

در خیابان‌های ما رژه می‌روند.

And I have to reckon with the fact

و من مجبورم با این حقیقت روبرو شوم

that my son is growing up in a country more dangerous for him

که پسرم در کشوری بزرگ خواهد شد

که برای او خطرناک‌تر از کشوری است که من داشتم.

than the one I was given.

And there will be moments

و لحظاتی خواهند بود

when I cannot protect him

که من نمی‌توانم از او محافظت کنم

when he is seen as a terrorist ...

زمانی‌که او تروریست تصور می‌شود ...

just as black people in America

همانند سیاه پوستان در آمریکا

are still seen as criminal.

که هنوز مجرم تصور می‌شوند.

Brown people, illegal.

مردم با پوست تیره، غیر مجازند.

Queer and trans people, immoral.

هم‌جنس‌گرایان و تراجنس‌ها فاسدند.

Indigenous people, savage.

بومی‌ها وحشی‌اند.

Women and girls as property.

زنان و دختران دارایی به حساب می‌آیند.

And when they fail to see our bodies as some mother's child,

و زمانی‌که آن‌ها نمی‌توانند بدن ما را به عنوان مادر کودکی ببینند،

it becomes easier to ban us,

آسان‌تر می‌توانند ما را منع کنند،

detain us,

بازداشت کنند،

deport us,

اخراج کنند،

imprison us,

زندانی کنند،

sacrifice us for the illusion of security.

ما را به خیال امنیت قربانی کنند.

(Applause)

(تشویق)

I wanted to abandon my post.

من می‌خواستم پستم را رها کنم.

But I made a promise,

اما من قولی داده بودم،

so I returned to the gas station

پس به پمپ بنزین برگشتم

where Balbir Singh Sodhi was killed 15 years to the day.

جایی‌که بالبیر سینگ سودی ۱۵ سال پیش کشته شده بود.

I set down a candle in the spot where he bled to death.

در جایی که از فرط خونریزی جان داده بود شمعی روشن کردم.

His brother, Rana, turned to me

برادرش، رانا، رو به من کرد

and said, "Nothing has changed."

و گفت، «هیچ چیز تغییر نکرده است.»

And I asked,

و من پرسیدم،

"Who have we not yet tried to love?"

«کیست آنکه هنوز تلاش نکرده‌ایم دوستش بداریم؟»

We decided to call the murderer in prison.

ما تصمیم گرفتیم تا با قاتل در زندان تماس بگیریم.

The phone rings.

تلفن زنگ خورد.

My heart is beating in my ears.

قلبم در گوشم می‌تپید.

I hear the voice of Frank Roque,

صدای فرانک راک را شنیدم،

a man who once said ...

مردی که یک روز گفت ...

"I'm going to go out and shoot some towel heads.

«می‌روم آن بیرون تا امامه به سرها را بکشم.

We should kill their children, too."

باید بچه‌های آنها را هم بکشیم.»

And every emotional impulse in me says, "I can't."

و هر ضربان احساسی در من می‌گفت، « نمی‌توانم.»

It becomes an act of will to wonder.

این به عمل اراده برای انتظار تبدیل شد.

"Why?" I ask.

پرسیدم «چرا؟»

"Why did you agree to speak with us?"

«چرا قبول کردی با ما صحبت کنی؟»

Frank says, "I'm sorry for what happened,

فرانک گفت، «برای آن‌چه اتفاق افتاد متاسفم،

but I'm also sorry for all the people killed on 9/11."

اما برای تمامی کسانیکه در ۱۱ سپتامبر کشته شدند هم متاسفم.»

He fails to take responsibility.

او نتوانست مسئولیت پذیر باشد.

I become angry to protect Rana,

من برای حفاظت از رانا عصبانی شدم،

but Rana is still wondering about Frank --

اما رانا هنوز درباره فرانک منتظر است --

listening --

گوش می‌دهد --

responds.

پاسخ می‌دهد.

"Frank, this is the first time I'm hearing you say

« فرانک، اولین باری‌ست که می‌شنوم

that you feel sorry."

که می‌گویی شرمنده‌ای.»

And Frank --

و فرانک --

Frank says, "Yes.

فرانک گفت، «بله،

I am sorry for what I did to your brother.

به خاطر کاری که با برادرت کردم متاسفم.

One day when I go to heaven to be judged by God,

روزی که به آن دنیا می‌روم تا خداوند مرا قضاوت کند،

I will ask to see your brother.

از او می‌خواهم تا برادرت را ببینم.

And I will hug him.

و او را بغل خواهم کرد.

And I will ask him for forgiveness."

و از او تقاضای بخشش می‌کنم.»

And Rana says ...

و رانا گفت ...

"We already forgave you."

«ما همین حالا هم تو را بخشیده‌ایم.»

Forgiveness is not forgetting.

بخشش فراموش کردن نیست.

Forgiveness is freedom from hate.

بخشش رهایی از نفرت است.

Because when we are free from hate,

چون زمانی که ما از نفرت آزادیم،

we see the ones who hurt us not as monsters,

آن‌هایی که به ما آسیب رساند‌ه‌اند را هیولا نمی‌بینیم

but as people who themselves are wounded,

بلکه آدم‌هایی می‌بینیم که خودشان زخمی‌اند،

who themselves feel threatened,

کسانی‌که خودشان را تهدید شده می‌بینند،

who don't know what else to do with their insecurity

کسانی‌که نمی‌دانند دیگر برای احساس عدم امنیتشان چه کنند

but to hurt us, to pull the trigger,

اما می‌دانند برای آسیب رساندن به ما، برای چکاندن ماشه،

or cast the vote,

با مهندسی انتخابات،

or pass the policy aimed at us.

یا اتخاذ سیاستی که به سمت ما نشانه رفته چه کار کنند.

But if some of us begin to wonder about them,

اما اگر یکی از ماها از آنها شگفت زده شود،

listen even to their stories,

حتی به داستان‌هایشان گوش بدهد،

we learn that participation in oppression comes at a cost.

در می‌یابیم که شراکت در ظلم تبعاتی دارد.

It cuts them off from their own capacity to love.

آن‌ها را از گنجایش عشق ورزیدن محروم می‌کند.

This was my second lesson in revolutionary love.

این دومین درس من در عشق انقلابی بود.

We love our opponents when we tend the wound in them.

ما زمانی‌ حریفان خود را دوست می‌داریم که مراقب زخم آنها باشیم.

Tending to the wound is not healing them --

مراقبت از زخم بهبود نیست --

only they can do that.

این کار فقط از خودشان برمی‌آید.

Just tending to it allows us

فقط به آن تمایل داشتن ما را قادر می‌سازد

to see our opponents:

تا حریفانمان را ببینیم:

the terrorist, the fanatic, the demagogue.

تروریست، متعصب، سیاست‌مدار عوام فریب.

They've been radicalized by cultures and policies that we together can change.

آنها با فرهنگ و سیاست‌هایی افراطی شده‌اند که می‌توانیم با هم تغییرشان دهیم.

I looked back on all of our campaigns,

من نگاهی به تمام پویش‌هایمان انداهتم،

and I realized that any time we fought bad actors,

و متوجه شدم که هر جا که با عوامل بد جنگیدیم،

we didn't change very much.

تغییرات زیادی ایجاد نکردیم.

But when we chose to wield our swords and shields

اما زمانی‌که انتخاب کردیم تا از شمشیرها و زره‌هایمان

to battle bad systems,

در مبارزه با سیستم بد درست استفاده کنیم،

that's when we saw change.

آن دقیقا زمانی‌ست که تغییر را دیدیم.

I have worked on campaigns

من در پویش‌هایی کار کرده‌ام

that released hundreds of people out of solitary confinement,

که صدها نفر از مردم را از سلول انفرادی آزاد کرده،

reformed a corrupt police department,

دپارتمان فاسد پلیس را اصلاح کرده،

changed federal hate crimes policy.

سیاست جرائم نفرت انگیز فدرال را تغییر داده.

The choice to love our opponents is moral and pragmatic,

انتخاب اینکه حریفمان را دوست بداریم اخلاقی و واقع‌بینانه‌ست،

and it opens up the previously unimaginable possibility

و احتمال اصلاح را که پیش از این غیر قابل تصور بود

of reconciliation.

به روی ما باز می‌کند.

But remember ...

اما به خاطر داشته باشید ...

it took 15 years to make that phone call.

۱۵ سال زمان برد تا آن تماس تلفنی اتفاق بیفتد.

I had to tend to my own rage and grief first.

مجبور بودم اول از عصبانیت و اندوه خودم مراقبت کنم.

Loving our opponents requires us to love ourselves.

دوست داشتن حریفانمان نیازمند دوست داشتن خودمان است.

Gandhi, King, Mandela --

گاندی، کینگ، ماندلا --

they taught a lot about how to love others and opponents.

آنها چیزهای زیادی درباره چگونه عشق ورزیدن به دیگران و حریفان آموختند.

They didn't talk a lot about loving ourselves.

آنها چیز زیادی درباره دوست داشتن خودمان نگفتند.

This is a feminist intervention.

این یک مداخله فمنیستی‌ست.

(Applause)

(تشویق)

Yes.

بله.

Yes.

بله.

(Applause)

(تشویق)

Because for too long have women and women of color been told

چون برای مدت زمان زیادی به زنان با هر رنگ پوستی گفته شده

to suppress their rage,

تا خشم خود را سرکوب کنند،

suppress their grief in the name of love and forgiveness.

اندوه خود را به نام عشق و بخشش سرکوب کنند.

But when we suppress our rage,

اما زمانی‌که ما خشم خود را سرکوب می‌کنیم،

that's when it hardens into hate directed outward,

دقیقا زمانی‌ست که به نفرتی که به بیرون هدایت می‌شود تبدیل می‌شود،

but usually directed inward.

اما اغلب به سمت درون برمی‌گردد.

But mothering has taught me that all of our emotions are necessary.

اما مادر بودن به من آموخت که تمام احساسات ما ضروری‌اند.

Joy is the gift of love.

لذت هدیه عشق است.

Grief is the price of love.

اندوه تاوان عشق است.

Anger is the force that protects it.

خشم نیرویی‌ست که از آن محافظت می‌کند.

This was my third lesson in revolutionary love.

این سومین درس من در عشق انقلابی بود.

We love ourselves

ما عاشق خودمانیم

when we breathe through the fire of pain

زمانی‌که در آتش درد نفس می‌کشیم

and refuse to let it harden into hate.

و از سخت شدن آن به نفرت می‌پرهیزیم.

That's why I believe

این همان علتی‌ست که من باور دارم

that love must be practiced in all three directions

که عشق باید در هر سه جهت تمرین شود

to be revolutionary.

تا انقلابی باشد.

Loving just ourselves feels good,

تنها دوست داشتن خودمان حس خوبی‌ست،

but it's narcissism.

اما خودشیفتگی‌ست.

(Laughter)

(خنده)

Loving only our opponents is self-loathing.

دوست داشتن رقیبانمان به تنهایی نیز ظلم به خود است.

Loving only others is ineffective.

تنها دوست داشتن دیگران هم بی‌تاثیر است.

This is where a lot of our movements live right now.

این همان جایی‌ست که خیلی از تحرکات ما در حال حاضر در آن قرار می‌گیرد.

We need to practice all three forms of love.

ما نیاز داریم تا هر سه شکل عشق را تمرین کنیم.

And so, how do we practice it?

و حالا، چطور تمرینش کنیم؟

Ready?

حاضرید؟

Number one ...

شماره یک ...

in order to love others,

برای دوست داشتن دیگران،

see no stranger.

هیچ کس را غریبه نبینید.

We can train our eyes to look upon strangers on the street,

می‌توانیم چشم‌هایمان را تمرین دهیم تا به غریبه‌های در خیابان،

on the subway, on the screen,

در مترو، روی نمایشگر نگاه کند،

and say in our minds,

و در ذهنمان بگوییم،

"Brother,

«برادر،

sister,

خواهر،

aunt,

عمه،

uncle."

عمو.»

And when we say this, what we are saying is,

و وقتی این را می‌گوییم، چیزی که می‌گوییم این است،

"You are a part of me I do not yet know.

« تو بخشی از منی که هنوز نشناختمش.

I choose to wonder about you.

من انتخاب می‌کنم تا درباره تو حیرت کنم.

I will listen for your stories

من به داستان‌هایت گوش می‌دهم

and pick up a sword when you are in harm's way."

و شمشیری برمی‌دارم وقتی در مسیر خطری.»

And so, number two:

و همینطور، شماره دو:

in order to love our opponents,

برای دوست داشتن رقیبانمان،

tend the wound.

از زخم مراقبت کنید.

Can you see the wound in the ones who hurt you?

می‌توانی زخم را در کسی که به تو آسیب زده ببینی؟

Can you wonder even about them?

می‌توانی درباره آن‌ها حتی تعجب کنی؟

And if this question sends panic through your body,

و اگر این سوال پشتت را می‌لرزاند،

then your most revolutionary act

پس انقلابی‌ترین حرکت تو

is to wonder, listen and respond to your own needs.

این است که شگفت زده شوی، گوش دهی و به نیازهای خودت پاسخ دهی.

Number three:

شماره سه:

in order to love ourselves,

برای دوست داشتن خودمان،

breathe and push.

نفس بکش و جلو برو.

When we are pushing into the fires in our bodies

وقتی داریم به سمت آتش درونمان هل داده می‌شویم

or the fires in the world,

یا آتش‌افروزی‌های دیگر دنیا،

we need to be breathing together

نیاز داریم تا با هم نفس بکشیم

in order to be pushing together.

تا با هم پیش برویم.

How are you breathing each day?

هر روز چگونه تنفس می‌کنید؟

Who are you breathing with?

با چه کسی نفس می‌کشید

Because ...

چون ...

when executive orders and news of violence hits our bodies hard,

وقتی فرمان‌های اجرایی و اخبار خشونت سخت به بدن ما حمله می‌کند،

sometimes less than a minute apart,

گاهی با فاصله یک دقیقه از هم،

it feels like dying.

حس مردن می‌دهد.

In those moments,

در آن لحظات،

my son places his hand on my cheek and says,

پسرم دستش را روی گونه‌ام می‌گذارد و می‌گوید،

"Dance time, mommy?"

« وقت رقصه مامان؟»

And we dance.

و ما رقصیدیم.

In the darkness, we breathe and we dance.

در تاریکی، نفس می‌کشیم و می‌رقصیم.

Our family becomes a pocket of revolutionary love.

خانواده ما عشق انقلابی کوچکی شد.

Our joy is an act of moral resistance.

لذت ما عمل مقاومت اخلاقی ماست.

How are you protecting your joy each day?

هر روزچگونه از لذت خود محافظت می‌کنید؟

Because in joy we see even darkness with new eyes.

چون در لذت هم تاریکی با چشم‌های جدید می‌بینیم.

And so the mother in me asks,

پس مادر درونم از من می‌پرسد،

what if this darkness is not the darkness of the tomb,

چه می‌شود اگر این تاریکی همان تاریکی قبر نباشد،

but the darkness of the womb?

بلکه تاریکی رحم باشد؟

What if our future is not dead,

اگر آینده ما نمرده باشد،

but still waiting to be born?

و هنوز منتظر به دنیا آمدن باشد چه؟

What if this is our great transition?

اگر این گذار بزرگ ما باشد چه؟

Remember the wisdom of the midwife.

دانایی نانا را با یاد بیارید.

"Breathe," she says.

گفت «نفس بکش.»

And then --

و بعد --

"push."

«فشار بده.»

Because if we don't push, we will die.

چون اگر فشار ندهیم می‌میریم.

If we don't breathe, we will die.

اگر نفس نکشیم می‌میریم.

Revolutionary love requires us to breathe and push through the fire

عشق انقلابی نیاز دارد تا در این آتش نفس بکشیم و فشار بدهیم

with a warrior's heart and a saint's eyes

با قلب جنگنده و چشمان فرشته

so that one day ...

تا یک روز ...

one day you will see my son as your own

یک روز پسر من را مثل پسر خودتان می‌بینید

and protect him when I am not there.

و وقتی من آنجا حضور ندارم از او مراقبت می‌کنید.

You will tend to the wound in the ones who want to hurt him.

از زخم‌های کسی مراقبت خواهید کرد که می‌خواهد به او آسیب برساند.

You will teach him how to love himself

به او یاد خواهید داد تا خودش را دوست بدارد

because you love yourself.

چون خودتان را دوست دارید.

You will whisper in his ear,

در گوشش نجوا می‌کنید،

as I whisper in yours,

همان‌گونه که من در گوش شما،

"You are brave."

«تو شجاعی.»

You are brave.

شما شجاع هستید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)

(Sikh Prayer) Waheguru Ji Ka Khalsa,

(دعای سیک) واهه گورو جی کالسا

Waheguru Ji Ki Fateh.

واهه گورو کی فاتح.

(Applause)

(تشویق)

(Cheering)

(هلهله)

(Applause)

(تشویق)