What happens when biology becomes technology? | Christina Agapakis

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

A briefcase full of poop changed my life.

یک کیف پر از مدفوع زندگی من را تغییر داد.

Ten years ago, I was a graduate student

ده سال پیش، دانشجوی تحصیلات تکمیلی بودم

and I was helping judge a genetic engineering competition

و به داوری یک رقابت مهندسی عمومی بین دانشجویان کارشناسی

for undergrads.

کمک می‌کردم.

There, I met a British artist and designer named Alexandra Daisy Ginsberg.

آنجا با یک هنرمند و طراح بریتانیایی به نام الکساندرا دیسی گینسبرگ ملاقات کردم.

She was wearing the white embroidered polo shirt

او یک پیراهن سفید آراسته یقه دار

of the University of Cambridge team

از تیم دانشگاه کمبریج پوشیده بود

and holding a silver briefcase,

و یک کیف نقره‌ای در دست داشت،

like the kind that you would imagine is handcuffed to your wrist.

از آن‌هایی که گاهی به مچ دست بسته می‌شود.

She gestured over from a quiet corner

او از یک گوشه آرام ظاهر شد

and asked me if I wanted to see something.

و از من خواست تا چیزی نشانم دهد.

With a sneaky look, she opened up the suitcase,

با نگاهی موذیانه، کیفش را باز کرد،

and inside were six glorious, multicolored turds.

و در آن شش مدفوع رنگی زیبا بود.

The Cambridge team, she explained,

او توضیح داد که تیم کمبریج،

had spent their summer engineering the bacteria E. coli

تابستان خود را برای مهندسی باکتری ای.کولا گذرانده بودند

to be able to sense different things in the environment

تا بتوانند چیزهای مختلف در محیط را تشخیص دهد

and produce a rainbow of different colors in response.

و در پاسخ رنگین‌کمانی از رنگ‌های مختلف را بسازند.

Arsenic in your drinking water?

آرسنیک موجود در آب آشامیدنی شما؟

This strain would turn green.

این گونه سبز خواهد شد.

She and her collaborator, the designer James King,

او و همکار طراحش جیمز کینگ،

worked with the students and imagined the different possible scenarios

با دانشجویان کار می‌کردند و سناریو‌های مختلف از نحوه استفاده

of how you might use these bacteria.

از این باکتری‌ها را تصور می‌کردند.

What if, they asked, you could use them

از دانشجویان می‌پرسیدند چه می‌شد اگر همزمان می‌توانستید

as a living probiotic drink and health monitor, all in one?

از باکتری‌ها بعنوان یک نوشیدنی پروبیوتیک زنده و نمایشگر وضع سلامتی استفاده کنید

You could drink the bacteria and it would live in your gut,

شما باکتری‌ها را می‌نوشید تا در شکم شما زندگی کنند،

sensing what's going on,

و اتفاقات را رصد کنند،

and then in response to something,

و سپس در پاسخ هر مورد،

it would be able to produce a colored output.

خواهند توانست خروجی رنگی تولید کنند.

Holy shit!

خدای من!

The Cambridge team went on to win

تیم کمبریج رفت برای پیروزی

the International Genetically Engineered Machine competition,

در مسابقات بین‌المللی ماشین‌های ژنتیکی مهندسی‌شده

or iGEM for short.

یا بطور خلاصه آی‌جی‌ای‌ام.

And as for me, those turds were a turning point.

برای من آن پشکل‌ها نقطه عطف بود.

I am a synthetic biologist,

من یک متخصص زیست مصنوعی هستم،

which is probably a weird term that most people aren't familiar with.

که شاید عنوان عجیبی باشد که اکثر افراد با آن آشنا نیستند.

It definitely sounds like an oxymoron.

کاملاً شبیه یک بیان متناقض است.

How can biology, something natural,

چطور زیست که یک چیز طبیعی است،

be synthetic?

می‌تواند مصنوعی باشد؟

How can something artificial be alive?

چطور یک چیز مصنوعی می‌تواند زنده باشد؟

Synthetic biologists sort of poke holes

متخصصصین زیست مصنوعی انگار

in that boundary that we draw between what is natural and what's technological.

مرز مرسوم بین آنچه طبیعی است و آنچه فناوری است را نقض می‌کنند.

And every year, iGEM students from all over the world

و هر سال دانشجویان آی‌جی‌ای‌ام از سراسر جهان

spend their summer

تابستان خود را

trying to engineer biology to be technology.

با مهندسی زیست‌شناسی و خلق فناوری می‌گذرانند.

They teach bacteria how to play sudoku,

آن‌ها به باکتری‌ها یاد می‌دهند که چگونه سودوکو بازی کنند،

they make multicolored spider silk,

تار عنکبوت رنگارنگ می‌سازند،

they make self-healing concrete

بتن خودترمیم می‌سازند،

and tissue printers and plastic-eating bacteria.

و باکتری‌های چاپگر عضو و باکتری‌های پلاستیک خور.

Up until that moment, though,

اما به هر حال تا آن زمان،

I was a little bit more concerned with a different kind of oxymoron.

من بیشتر نگران انواع دیگری از بیان‌های متناقض بودم.

Just plain old genetic engineering.

فقط مهندسی ژنتیک ساده قدیمی.

The comedian Simon Munnery once wrote

به نوشته کمدین سایمون مانری

that genetic engineering is actually insulting to proper engineering.

مهندسی ژنتیک اهانت به دیگر مهندسی‌های معمول است.

Genetic engineering is more like throwing a bunch of concrete and steel in a river

مهندسی ژنتیک بیشتر شبیه انداختن مقداری بتن و فولاد در یک رودخانه است

and if somebody can walk across, you call it a bridge.

و هر کسی که از روی آن رد شود به آن پل می‌گوید.

And so synthetic biologists were pretty worried about this,

بنابراین متخصصین زیست مصنوعی یک مقدار در این مورد

and worried that genetic engineering was a little bit more art that science.

نگران بودند، و نگران بودند که مهندسی ژنتیک بیشتر هنر است تا دانش.

They wanted to turn genetic engineering into a real engineering discipline,

می‌خواستند مهندسی ژنتیک را به یک مهندسی واقعی اصولی تبدیل کنند،

where we could program cells and write DNA

جایی که ما می‌توانیم سلول‌ها را برنامه‌نویسی کنیم و دی‌ان‌آ را

the way that engineers write software for computers.

به گونه‌ای بنویسیم که مهندسین برای کامپیوتر نرم‌افزار می‌نویسند.

That day 10 years ago started me on a path that gets me to where I am now.

آن روز یعنی ده سال قبل مرا در مسیری قرار داد که الآن به این نقطه رسیدم.

Today, I'm the creative director

امروز من مدیر نوآوری

at a synthetic biology company called Ginkgo Bioworks.

یک شرکت زیست مصنوعی به نام گینگو بایوورکس هستم.

"Creative director" is a weird title

«مدیر نوآوری» عنوان عجیبی است برای

for a biotech company were people try to program life

یک شرکت زیست‌فناوری که افراد سعی می‌کنند حیات را مشابه

the way that we program computers.

د ستور کامپیوتری، برنامه‌نویسی ‌کنند.

But that day when I met Daisy,

اما آن روز وقتی دیسی را دیدم،

I learned something about engineering.

چیزی در مورد مهندسی آموختم.

I learned that engineering isn't really just about equations

آموختم که مهندسی واقعاً فقط معادلات

and steel and circuits,

و فولاد و مدار نیست،

it's actually about people.

واقعاً در مورد مردم است.

It's something that people do, and it impacts us.

چیزی است که مردم انجام می‌دهند و بر ما اثر می‌گذارد.

So in my work,

بنابراین در کارم،

I try to open up new spaces for different kinds of engineering.

سعی می‌کنم فضاهای جدید را برای انواع مهندسی‌ها باز کنم.

How can we ask better questions,

چطور می‌توانیم سوالات بهتری بپرسیم،

and can we have better conversations

و آیا می‌توانیم گفتگوی بهتری

about what we want from the future of technology?

درباره آنچه ازفناوری آینده انتظار داریم داشته باشیم؟

How can we understand the technological

چطور می‌توانیم دلایل فناورانه

but also social and political and economic reasons

اما در عین حال اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را درک کنیم

that GMOs are so polarizing in our society?

که موجودات دستکاری شده ژنتیکی دارند جامعه ما را دو قطبی می‌کنند؟

Can we make GMOs that people love?

می‌توانیم موجوداتی بسزیم که مردم دوستشان داشته باشند؟

Can we use biology to make technology that's more expansive and regenerative?

آیا می‌توانیم با استفاده از زیست‌شناسی، فناوری را کسترده‌تر و بازساختی‌تر کنیم؟

I think it starts by recognizing that we, as synthetic biologists,

فکر می‌کنم بحث از اینجا آغاز می‌شود که ما بعنوان متخصصین زیست مصنوعی بدانیم

are also shaped by a culture that values "real engineering"

که در یک قالب فرهنگی که «مهندسی واقعی» را ارج می‌نهد قرار داریم

more than any of the squishy stuff.

بیشتر از هر چیز دیگر.

We get so caught up in circuits and what happens inside of computers,

ما بیشتر محو مدارها و اتفاقات درون کامپیوترها هستیم،

that we sometimes lose sight of the magic that's happening inside of us.

که گاهی موجب می‌شود جادویی که درون خودمان در حال رخ دادن است را نبینیم.

There is plenty of shitty technology out there,

فناوری‌های زیادی آنجا هست،

but this was the first time that I imagined poop as technology.

اما این اولین باری بود که مدفوع را فناوری تصور می‌کردم.

I began to see that synthetic biology was awesome,

دیدم که زیست مصنوعی حیرت‌انگیز است،

not because we could turn cells into computers,

نه بخاطر اینکه می‌توانستیم سلول‌ها را به چشم کامپیوتر ببینیم،

but because we could bring technology to life.

بلکه چون می‌توانستیم فناوری را به حیات وصل کنیم.

This was technology that was visceral,

این فناوری احشایی بود،

an unforgettable vision of what the future might hold.

تصویری فراموش‌نشدنی از چیزی که در آینده ممکن است محقق شود.

But importantly, it was also framed as the question

اما مهم اینکه در قالب سوال مطرح می‌شد

"Is this the kind of future that we actually want?"

که «آیا این آینده واقعاً چیزی است که می‌خواهیم؟»

We've been promised a future of chrome,

ما آینده را در کروم می‌دیدیم،

but what if the future is fleshy?

اما چه می‌شد اگر آینده از جنس گوشت باشد؟

Science and science fiction

علم و افلام علمی تخیلی

help us remember that we're made of star stuff.

به ما یادآور شد که ما از ستارگان ساخته شده‌ایم.

But can it also help us remember the wonder and weirdness

اما آیا ممکن است به ما شگفتی و اعجاب ساخته شدن

of being made of flesh?

از گوشت را یادآوری کند؟

Biology is us,

زیست‌شناسی ما هستیم،

it's our bodies, it's what we eat.

بدن ماست، غذای ماست،

What happens when biology becomes technology?

چه می‌شود اگر زیست‌شناسی به فناوری تبدیل شود؟

These images are questions,

این تصاویر سوال هستند،

and they challenge what we think of as normal and desirable.

و آنچه نرمال و مطلوب می‌بینیم را به چالش می‌کشد.

And they also show us that the future is full of choices

و به ما نشان می‌دهد که آینده پر است از گزینش و اینکه

and that we could choose differently.

می‌توانیم گزینه‌های متفاوتی انتخاب کنیم.

What's the future of the body, of beauty?

آینده بدن و زیبایی چه خواهد بود؟

If we change the body, will we have new kinds of awareness?

اگر بدن را تغییر دهیم آیا اشکال جدیدی از آگاهی خواهیم داشت؟

And will new kinds of awareness of the microbial world

و آیا انواع جدید دنیای میکروب‌ها

change the way that we eat?

نحوه غذا خوردن ما را عوض می‌کند؟

The last chapter of my dissertation was all about cheese that I made

فصل آخر پایان‌نامه من در مورد پنیری بود که من با استفاده از

using bacteria that I swabbed from in between my toes.

باکتری‌هایی که از لای انگشتان پاهایم جمع کرده بودم ساخته بودم.

I told you that the poop changed my life.

گفتم که مدفوع زندگی من را عوض کرد.

I worked with the smell artist and researcher Sissel Tolaas

من با محقق و هنرمند حوزه بویایی سیسل تولاس کار کردم

to explore all of the ways that our bodies and cheese are connected

تا تمام روش‌هایی که بدن ما با پنیر مرتبط است را از طریق بو

through smell and therefore microbes.

یعنی میکروب‌ها کشف کنم.

And we created this cheese

و ما این پنیر را ساختیم

to challenge how we think about the bacteria

تا دیدگاه ما در مورد باکتری‌ها عوض شود

that's part of our lives

این بخشی از زندگی ماست

and the bacteria that we work with in the lab.

و باکتری‌هایی که در آزمایشگاه با آن‌ها کار می‌کردیم.

We are, indeed, what we eat.

ما در واقع همان چیزی هستیم که می‌خوریم.

The intersection of biology and technology

فصل مشترک زیست‌شناسی و فناوری

is more often told as a story of transcending our fleshy realities.

داستانی است که فراتر از واقعیت‌های گوشتی به ما می‌گوید. اگر بتوانید مغز خود را

If you can upload your brain to a computer,

در کامپیوتر بارگذاری کنید،

you don't need to poop anymore after all.

دیگر نیازی به قضای حاجت نخواهید داشت.

And that's usually a story that's told as a good thing, right?

و این داستانی است که بعنوان یک چیز خوب مطرح می‌شود. درست است؟

Because computers are clean, and biology is messy.

چون کامپیوتر تمیز است و زیست‌شناسی کثیف.

Computers make sense and are rational,

کامپیوترها می‌فهمند و منطقی هستند،

and biology is an unpredictable tangle.

و زیست‌شناسی یک کلاف سردرگم غیرقابل پیش‌بینی است.

It kind of follows from there

داستان از اینجا شروع می‌شود.

that science and technology are supposed to be rational,

که علم و فناوری می‌بایست منطقی،

objective

هدفمند

and pure,

و خالص باشد،

and it's humans that are a total mess.

و این بدن انسان‌ها کاملاً کثیف است.

But like synthetic biologists poke holes

اما همانگونه که متخصصین زیست مصنوعی مرز بین

in that line between nature and technology,

طبیعت و فناوری را نقض می‌کنند

artists, designers and social scientists

هنرمندان، طراحان و دانشمندان علوم اجتماعی

showed me that the lines that we draw between nature, technology and society

به ما نشان دادند که خطوطی که ما بین طبیعت، فناوری و جامعه کشیده‌ایم

are a little bit softer than we might think.

کمی انعطاف‌پذیرتر از چیزی است که فکر می‌کردیم.

They challenge us to reconsider our visions for the future

آن‌ها ما را به چالش می‌کشند تا در نگاه‌مان نسبت به آینده

and our fantasies about controlling nature.

و در رویاهای‌مان برای کنترل طبیعت تجدید نظر کنیم.

They show us how our prejudices, our hopes and our values

آن‌ها به ما نشان می‌دهند که چگونه پیش‌داوری‌ها، امیدها و ارزش‌های‌مان

are embedded in science and technology

از طریق سوالاتی که می‌پرسیم

through the questions that we ask and the choices that we make.

و گزینه‌هایی که انتخاب می‌کنیم در دانش و فناوری ورود می‌کند.

They make visible the ways that science and technology are human

آن‌ها به نحوی به ما نشان می‌دهند که دانش و فناوری انسانی هستند

and therefore political.

پس سیاسی محسوب می‌شوند.

What does it mean for us to be able to control life

قادر بودن به کنترل حیات در جهت اهدافمان

for our own purposes?

برای ما چه معنایی دارد؟

The artists Oron Catts and Ionat Zurr

هنرمندان اوران کاتس و آیونات زور

made a project called "Victimless Leather,"

پروژه‌ای به نام «چرم بی قربانی» ساخته‌اند،

where they engineered a tiny leather jacket

که ژاکت کوچکی از سلول‌های موش را

out of mouse cells.

مهندسی کرده‌اند.

Is this jacket alive?

آیا این ژاکت زنده است؟

What does it take to grow it and keep it this way?

چطور رشد می‌کند و چگونه این کار را ادامه می‌دهد؟

Is it really victimless?

آیا واقعاً بی قربانی است؟

And what does it mean for something to be victimless?

و معنای بی قربانی بودن یک چیز چیست؟

The choices that we make

گزینه‌هایی که انتخاب

in what we show and what we hide in our stories of progress,

می‌کنیم چه چیزی که نشان می‌دهیم و چه چیزی که در روند کار پنهان می‌کنیم،

are often political choices that have real consequences.

اغلب انتخاب‌های سیاسی هستند که عواقب واقعی دارند.

How will genetic technologies shape the way that we understand ourselves

فناوری‌های ژنتیکی نحوه فهم ما از خودمان و تعریف ما از بدن‌ها را

and define our bodies?

چگونه شکل می‌دهد؟

The artist Heather Dewey-Hagborg made these faces

هنرمند، هدر دوی هاگبرگ این صورت‌ها را بر اساس

based on DNA sequences she extracted from sidewalk litter,

رشته‌های دی‌ان‌آ استخراج شده از زباله‌های پیاده‌رو ساخته است،

forcing us to ask questions about genetic privacy,

که ما را الزام می‌کند تا سوالاتی در مورد شخصی بودن ژن‌ها بپرسیم،

but also how and whether DNA can really define us.

اما دی‌ان‌آ واقعاً چگونه ما را تعریف می‌کند.

How will we fight against and cope with climate change?

چگونه می‌خواهیم با تغییرات آب وهوایی مبارزه کنیم و با آن کنار بیاییم؟

Will we change the way that we make everything,

آیا ما نحوه ساختن همه چیز را

using biological materials that can grow and decay alongside us?

با استفاده از موادی که می‌توانند در کنار ما رشد کنند و بپوسند تغییر خواهیم داد؟

Will we change our own bodies?

آیا بدن خودمان را تغییر خواهیم داد؟

Or nature itself?

یا خود طبیعت را؟

Or can we change the system that keeps reinforcing those boundaries

یا می‌توانیم نظامی که مرزها را

between science, society, nature and technology?

بین دانش، جامعه، طبیعت و فناوری تعیین کرده تغییر دهیم؟

Relationships that today keep us locked in these unsustainable patterns.

روابطی که امروز ما را در این الگوهای ناپایدار محبوس کرده است.

How we understand and respond to crises

چطور می‌بایست به بحرانی که بطور همزمان

that are natural, technical and social all at once,

طبیعی، فنی و اجتماعی است پاسخ دهیم،

from coronavirus to climate change,

از ویروس کرونا گرفته تا تغییرات آب و هوایی،

is deeply political,

عمیقاً سیاسی هستند،

and science never happens in a vacuum.

و دانش در خلأ اتفاق نمی‌افتد.

Let's go back in time

بگذارید به گذشته برگردیم

to when the first European settlers arrived in Hawaii.

به زمانی که اولین ساکنین اروپایی به هاوایی رسیدند.

They eventually brought their cattle and their scientists with them.

آن‌ها در نهایت احشام و دانشمندان‌شان را آوردند.

The cattle roamed the hillsides,

احشام در تپه‌ها به راه افتادند،

trampling and changing the ecosystems as they went.

و هر جا می‌رفتند اکوسیستم را تغییر می‌دادند.

The scientists catalogued the species that they found there,

دانشمندان گونه‌هایی که آنجا می‌یافتند را فهرست می‌کردند،

often taking the last specimen before they went extinct.

و اغلب آخرین نمونه را قبل از انقراض نگه می‌داشتند.

This is the Maui hau kuahiwi,

این گیاه مائویی هاوکواهیوی است،

or the Hibiscadelphus wilderianus,

یا هایبیسدلفوس ویلدرانوس،

so named by Gerrit Wilder in 1910.

که توسط جریتی وایلدر در ۱۹۱۰ نامگذاری شد.

By 1912, it was extinct.

تا سال ۱۹۱۲ منقرض شده بود.

I found this specimen in the Harvard University Herbarium,

من این نمونه را در هرباریوم دانشگاه هاروارد پیدا کردم،

where it's housed with five million other specimens from all over the world.

که مأمن ۵ میلیون از دیگر نمونه‌ها از سراسر دنیاست.

I wanted to take a piece of science's past,

خواستم تکه‌ای از دانش گذشته را بردارم،

tied up as it was with colonialism,

که با استعمار و تمام افکار وارد شده

and all of the embedded ideas

رابطه دارد،

of the way that nature and science and society should work together,

افکاری که بیانگر لزوم همکاری طبیعت، دانش و جامعه است،

and ask questions about science's future.

و سوالاتی در مورد آینده دانش بپرسم.

Working with an awesome team at Ginkgo,

با همکاری یک تیم عالی در گینگو و دیگران

and others at UC Santa Cruz,

در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز،

we were able to extract a little bit of the DNA

توانستیم بخش کوچکی از دی‌ان‌آ را

from a tiny sliver of this plant specimen

از یک تکه کوچک از این نمونه گیاه استخراج کنیم

and to sequence the DNA inside.

و توالی دی‌ان‌آ را بدست آوریم.

And then resynthesize a possible version

و سپس یک نسخه ممکن از ژن‌ها که بوی گیاه را

of the genes that made the smell of the plant.

تشکیل می‌دادند را دوباره بسازیم.

By inserting those genes into yeast,

با تزریق این ژن‌ها به مخمر،

we could produce little bits of that smell

توانستیم بخش کوچکی از آن بو را تولید کنیم

and be able to, maybe, smell

و شاید توانستیم، بخش کوچکی از چیزی

a little bit of something that's lost forever.

که برای همیشه از دست رفته بود را استشمام کنیم.

Working again with Daisy and Sissel Tolaas,

با همکاری دوباره با دیسی و سیسل تولاس،

my collaborator on the cheese project,

همکارانم در پروژه پنیر،

we reconstructed and composed a new smell of that flower,

بوی جدیدی از ان گل را بازسازی کردیم،

and created an installation where people could experience it,

و تاسیساتی ساختیم که افراد می‌توانستند آن را تجربه کنند،

to be part of this natural history and synthetic future.

تا بخشی از این تاریخ طبیعی و آینده مصنوعی باشیم .

Ten years ago, I was a synthetic biologist

ده سال قبل، من یک زیست‌شناس مصنوعی بودم

worried that genetic engineering was more art than science

که نگران بودم مهندسی ژنتیک بیشتر هنر است تا دانش

and that people were too messy

و اینکه انسان‌ها بسیار کثیف

and biology was too complicated.

و زیست‌شناسی بسیار پیچیده است.

Now I use genetic engineering as art

الان من دارم از مهندسی ژنتیک بعنوان هنر استفاده می‌کنم

to explore all the different ways that we are entangled together

تا روش‌های مختلفی که می‌توانیم با هم همکاری کنیم را جستجو کنیم

and imagine different possible futures.

و انواع مختلف ممکن برای آینده را تصور کنیم.

A fleshy future

یک آینده گوشتی

is one that does recognize all those interconnections

چیزی است که تمام این روابط و واقعیت‌های انسانی فناوری را

and the human realities of technology.

بازشناسی می‌کند.

But it also recognizes the incredible power of biology,

اما قدرت باورنکردنی زیست‌شناسی را همچنین بازشناسی می‌کند.

its resilience and sustainability,

انعطاف و پایداری زیست‌شناسی،

its ability to heal and grow and adapt.

توان زیست‌شناسی برای التیام، رشد و وفق دادن.

Values that are so necessary

ارزش‌هایی که برای چشم‌اندازهای آینده‌ای

for the visions of the futures that we can have today.

که می‌توانیم امروز داشته باشیم بسیار ضروری هستند.

Technology will shape that future,

فناوری، آینده ما را شکل خواهد داد،

but humans make technology.

اما انسان‌ها فناوری را می‌سازند.

How we decide what that future will be

نحوه تصمیم‌گیری در مورد آن آینده

is up to all of us.

به ما مربوط است.

Thank you.

متشکرم.