What happens when biology becomes technology? | Christina Agapakis

Translator: Ahamed Shyam F Reviewer: Shouko Krishima

A briefcase full of poop changed my life.

ஒரு மலம் நிரம்பிய பெட்டி என் வாழ்க்கையை மாற்றியது

Ten years ago, I was a graduate student

பத்து வருடம் முன்பு, நான் முதுகலை மாணவி

and I was helping judge a genetic engineering competition

மரபணு பொறியியல் போட்டி ஒன்றை இளங்கலை மாணவர்களுக்காக

for undergrads.

மதிப்பீடு செய்ய சென்றேன்

There, I met a British artist and designer named Alexandra Daisy Ginsberg.

பிரிட்டிஷ் கலைஞர் மற்றும் வடிவமைப்பாளர் அலெக்ஸாண்ட்ரா டெய்சி ஜின்ஸ்பெர்க்கை

She was wearing the white embroidered polo shirt

நான் அங்கு சந்திதேன். கேம்பிரிட்ஜ் பல்கலைகழக குழு

of the University of Cambridge team

வெள்ளை சட்டை அணிந்திருந்தார்

and holding a silver briefcase,

ஒரு பெட்டியும் வைத்திருந்தார்

like the kind that you would imagine is handcuffed to your wrist.

கையோடு இணைக்கப்பட்டது போல தோன்றும் மதிப்புள்ள ஒரு பெட்டி

She gestured over from a quiet corner

அவர் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் இருந்து

and asked me if I wanted to see something.

எனக்கு எதையோ காண்பிக்க அழைத்தார்

With a sneaky look, she opened up the suitcase,

குறும்பு பார்வையுடன் அவர் தனது பெட்டியை திறந்து காண்பித்தார்

and inside were six glorious, multicolored turds.

அதனுள் பல வண்ணங்களிலான மகிமையான மலக் கட்டிகள் இருந்தன

The Cambridge team, she explained,

கேம்பிரிட்ஜ் அணி, அவர்களின் கோடைகாலத்தை

had spent their summer engineering the bacteria E. coli

பாக்டீரியா ஈ.கோலையை நெறிப்படுத்துவதில் கழித்ததாக விளக்கினார்

to be able to sense different things in the environment

அவை சுற்றுசூழலை உணர்ந்து அதை உணர்த்த வானவில் போன்று

and produce a rainbow of different colors in response.

வெவ்வேறு வண்ணங்களை வெளிப்படுத்த முடியும் என்று விளக்கினார்

Arsenic in your drinking water?

உங்கள் குடிநீரில் ஆர்சனிக்கா?

This strain would turn green.

இந்த கறை பச்சை நிறமாக மாறும்.

She and her collaborator, the designer James King,

அவருன் அவரின் குழுவின் வடிவமைப்பாளர் ஜேம்ஸ் கிங்,

worked with the students and imagined the different possible scenarios

சக மாணவர்களுடன் பணிபுரிந்து இப்பாக்டீரியாக்களை பயன்படுத்த

of how you might use these bacteria.

பல சாத்தியகூறுகளை ஆராய்ந்துள்ளனர்

What if, they asked, you could use them

அவர்கள் என்னிடத்தில கேட்டது

as a living probiotic drink and health monitor, all in one?

ப்ரோபயாடிக் பானமாக ஆரோக்கிய அளவியாக இதை பயன்படுத்தினால் என்ன? என்பதே

You could drink the bacteria and it would live in your gut,

இந்த பாக்டீரியாவை குடித்ததும் அது உங்கள் குடலில் வாழும்

sensing what's going on,

பின்பு நடப்பதை உணர்ந்து

and then in response to something,

அதற்கு பதிலாக

it would be able to produce a colored output.

ஏதாவது ஒரு நிறத்தை வெளிப்படுத்த இயலும்

Holy shit!

நம்பமுடியாதது!

The Cambridge team went on to win

iGEM என சுருக்கமாக அழைக்கப்படும்

the International Genetically Engineered Machine competition,

சர்வதேச மரபணு பொறியியல் இயந்திர போட்டியில்

or iGEM for short.

கேம்பிரிட்ஜ் அணி வென்றது

And as for me, those turds were a turning point.

எனக்கு அந்த மலம் ஒரு பெரிய திருப்புமுனை

I am a synthetic biologist,

நான் ஒரு செயற்கை உயிரியலாளர்,

which is probably a weird term that most people aren't familiar with.

பெரும்பாலான மக்கள் இந்த சொல்லை அறிந்திருக்க கூட மாட்டார்கள்

It definitely sounds like an oxymoron.

நிச்சயம், ஒரு ஆக்ஸிமோரன் போன்றது

How can biology, something natural,

உயிரியல், இயற்கையானது

be synthetic?

அதெப்படி செயற்கையாகும்

How can something artificial be alive?

செயற்கையானது எப்படி உயிராக முடியும்?

Synthetic biologists sort of poke holes

இயற்கை மற்றும் தொழில்நுட்பத்தின்

in that boundary that we draw between what is natural and what's technological.

இடையில் உள்ள மெல்லிய எல்லை கோட்டில் துளைகள் போல தான் நாங்கள் வருகிறோம்

And every year, iGEM students from all over the world

ஒவ்வொரு ஆண்டும், உலகெங்கிலுமிருந்து iGEM மாணவர்கள்

spend their summer

அவர்களின் கோடைகாலத்தை

trying to engineer biology to be technology.

உயிரியலை தொழில்நுட்பமாக மாற்றும் முயற்சியில் செலவிடுகின்றனர்

They teach bacteria how to play sudoku,

பாக்டீரியாவுக்கு சுடோகு விளையாட்டு பயிற்சி

they make multicolored spider silk,

பல வண்ண சிலந்தி பட்டு செய்தல்

they make self-healing concrete

சுய குணமாகும் கான்கிரீட் செய்தல்

and tissue printers and plastic-eating bacteria.

திசு அச்சுப்பொறிகள், நெகிழி உண் பாக்டீரியாவும் செய்கின்றனர்

Up until that moment, though,

அந்த தருணம் வரை,

I was a little bit more concerned with a different kind of oxymoron.

வேறு வகையான சொற்முரண்பாடோடு நான் அதிக அக்கறை கொண்டிருந்தேன்

Just plain old genetic engineering.

பழைய மரபணு பொறியியல் உடன்

The comedian Simon Munnery once wrote

நகைச்சுவையாளர் சைமன் முன்னேரி கூறியது

that genetic engineering is actually insulting to proper engineering.

மரபணு பொறியியல் உண்மையில் பொறியியலை அவமதிக்கிறது

Genetic engineering is more like throwing a bunch of concrete and steel in a river

ஒரு ஆற்றில் கான்கிரீட் மற்றும் எஃகுவை வீசி விட்டு

and if somebody can walk across, you call it a bridge.

அதை பாலம் என்கிறது இன்றைய மரபணு பொறியியல்

And so synthetic biologists were pretty worried about this,

இது செயற்கை உயிரியலாளர்ளுக்கு பெரும் கவலையை தந்தது

and worried that genetic engineering was a little bit more art that science.

மரபணு பொறியியல் விஞ்ஞானம் தாண்டிய கலை என வருந்தினர்

They wanted to turn genetic engineering into a real engineering discipline,

மரபணு பொறியியலை உண்மையான பொறியியலாக மாற்ற விரும்பினர்

where we could program cells and write DNA

பொறியாளர்கள் கணினிகளுக்கு மென்பொருள் எழுதுவது போல

the way that engineers write software for computers.

செல்களை நிரல் செய்து டி.என்.ஏ எழுத முயன்றனர்

That day 10 years ago started me on a path that gets me to where I am now.

10 வருட முந்தைய அந்நாள் என்னை இங்கு கொண்டு வந்துள்ளது

Today, I'm the creative director

இன்று நான், ஜின்கோ பயோவொர்க்ஸ்

at a synthetic biology company called Ginkgo Bioworks.

செயற்கை உயிரியல் நிறுவனத்தின் படைப்பு இயக்குனர்

"Creative director" is a weird title

கணினி நிரல் போல்

for a biotech company were people try to program life

மக்கள் வாழ்வை திட்டமிடும் நிறுவனம்

the way that we program computers.

அதன் "படைப்பு இயக்குனர்" அறிது தான்

But that day when I met Daisy,

ஆனால் நான் டெய்சியை சந்தித்த அந்த நாள்

I learned something about engineering.

நான் பொறியியல் பற்றி கற்றுக் கொண்டேன்

I learned that engineering isn't really just about equations

பொறியியல் உண்மையில் சமன்பாடுகள் பற்றியது அல்ல

and steel and circuits,

எஃகு, சுற்றுகள் பற்றியது அல்ல

it's actually about people.

இது உண்மையில் மக்களைப் பற்றியது.

It's something that people do, and it impacts us.

அவர்கள் செயலால் உருவாகும் பாதிப்பு பற்றியது

So in my work,

என் வேலையில்

I try to open up new spaces for different kinds of engineering.

பல்வகை பொறியியலில் புது பாதைகளுக்கு திறக்க முயல்கிறேன்

How can we ask better questions,

எப்படி சிறந்த கேள்விகளை கேட்கலாம்

and can we have better conversations

எப்படி சிறந்த உரையாடல்களைப் பெறலாம்

about what we want from the future of technology?

எதிர்கால தொழில்நுட்பத்திடம் நாம் என்ன விரும்புகிறோம்

How can we understand the technological

GMOகள் கூர்ந்து கவனிக்கும் சமூகத்தில்

but also social and political and economic reasons

தொழில்நுட்பம், மட்டுமல்லாது சமூகம், அரசியல், பொருளாதார

that GMOs are so polarizing in our society?

அடிப்படையில் எவ்வாறு ஆராயலாம்?

Can we make GMOs that people love?

மக்கள் விரும்பும் GMO களை உருவாக்க முடியுமா?

Can we use biology to make technology that's more expansive and regenerative?

தொழில்நுட்ப உருவாக்கத்திற்கு மீளுரு உயிரியல் பயன்படுத்தலாமா?

I think it starts by recognizing that we, as synthetic biologists,

இந்த எண்ணம் மற்ற மெல்லிய விஷயங்களை விடவும்

are also shaped by a culture that values "real engineering"

"உண்மை பொறியியலை" மதிக்கும் கலாச்சாரத்தால் வடிவமைக்கப்படுபவர் செயற்கை உயிரியலாளர்

more than any of the squishy stuff.

இதை அங்கீகரிப்பதன் மூலம் தொடங்குகிறது

We get so caught up in circuits and what happens inside of computers,

நாம் கணினிகளுக்குள் இருக்கும் சுற்றுகளில் சிக்கிக் கொள்வதால்

that we sometimes lose sight of the magic that's happening inside of us.

நம் வலிமையை பார்க்கும் பார்வையை இழக்கிறோம்

There is plenty of shitty technology out there,

ஏராளமான தொழில்நுட்பம் வெளி உலகில் உள்ளது

but this was the first time that I imagined poop as technology.

ஆனால் மலத்தில் தொழில்நுட்பத்தை கற்பனை செய்வது முதன் முறை.

I began to see that synthetic biology was awesome,

நான் செயற்கை உயிரியலின் அருமையை உணர்ந்தென்

not because we could turn cells into computers,

செல்களை கணினிகளாக மாற்ற முடியும் என்பதால் அல்ல

but because we could bring technology to life.

தொழில்நுட்பத்திற்கு வாழ்க்கை தர முடியும் என்பதால்

This was technology that was visceral,

இது ஒரு ஆழ்ந்த தொழில்நுட்பம்

an unforgettable vision of what the future might hold.

எதிர்காலம் பற்றிய ஒரு மறக்க முடியாத பார்வை

But importantly, it was also framed as the question

அதை விடவும் முக்கியமான ஒரு கேள்வியாக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது

"Is this the kind of future that we actually want?"

"இது தான் நாம் உண்மையில் விரும்பும் எதிர்காலமா? "

We've been promised a future of chrome,

நம் எதிர்காலம் குரோம் என கூறப்பட்டுள்ளது

but what if the future is fleshy?

அவை வெறும் சதைப்பற்றுள்ளதாக இருந்தால் என்ன செய்வது?

Science and science fiction

அறிவியலும் மற்றும் அறிவியல் புனைகதைகளும்

help us remember that we're made of star stuff.

நாம் நட்சத்திரங்களால் ஆனவர் என்று நினைவுறுத்துகிறது

But can it also help us remember the wonder and weirdness

அதே சமயம், நாம் சதையால் உருவானவர்கள் என்றும் நினைவூட்டி

of being made of flesh?

அதிசயிக்க வைக்கிறது

Biology is us,

உயிரியல் என்பது

it's our bodies, it's what we eat.

நம் உடல்களும், நாம் சாப்பிடுவதுமே.

What happens when biology becomes technology?

உயிரியல் தொழில்நுட்பமாக மாறும்போது என்ன நடக்கும்?

These images are questions,

இந்த படங்கள் தான் கேள்விகள்

and they challenge what we think of as normal and desirable.

சாதாரண மற்றும் விரும்பக் கூடிய என்ணங்களை அவை சவால் செய்கின்றன

And they also show us that the future is full of choices

எதிர்காலம் தேர்வுகள் நிறைந்தது என்றும்

and that we could choose differently.

வித்தியாசமாக தேர்ந்தெடுக்கலாம் என்கிறது

What's the future of the body, of beauty?

அழகை பற்றிய உடலின் எதிர்காலம் என்ன?

If we change the body, will we have new kinds of awareness?

நம் உடலை மாற்றினால், நமக்கு புது வகையான விழிப்புணர்வு கிடைக்குமா?

And will new kinds of awareness of the microbial world

அல்லது நுண்ணுயிர் உலகின் புதிய விழிப்புணர்வு

change the way that we eat?

உணவு முறை மாற்றத்தை ஏற்படுத்துமா?

The last chapter of my dissertation was all about cheese that I made

எனது ஆய்வுக் கட்டுரையின் கடைசி அத்தியாயம்

using bacteria that I swabbed from in between my toes.

என் விரலிடுக்கு பாக்டீரியாவால் தயாரித்த சீஸ் பற்றியது

I told you that the poop changed my life.

ஒரு மலம் என் வாழ்க்கையை மாற்றியது என்றேன்

I worked with the smell artist and researcher Sissel Tolaas

வாசனை கலைஞர் மற்றும் ஆராய்ச்சியாளர் சிசெல் டோலாஸ்

to explore all of the ways that our bodies and cheese are connected

நம் உடலும் சீஸும், வாசனை மற்றும் நுண்ணுயிரிகள் வாயிலாக

through smell and therefore microbes.

இணைக்கப்பட்டுள்ளன எல்லா வழிகளையும் ஆராய உதவினார்

And we created this cheese

அதோடு நாங்கள் இந்த சீஸை

to challenge how we think about the bacteria

வாழ்வின் பகுதியான மற்றும் ஆராய்ச்சிக்கான பாக்டீரியா

that's part of our lives

இடையே உள்ள மாறுபட்ட எண்ணங்களை

and the bacteria that we work with in the lab.

சவால் விடும் விதமாக உருவாக்கினோம்

We are, indeed, what we eat.

நாம் உண்ணுவது தான் உண்மையில் நாம்

The intersection of biology and technology

உயிரியல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் சந்திக்கும் இடம்

is more often told as a story of transcending our fleshy realities.

பொதுவாக உண்மை மீறும் கதையாக அடிக்கடி கூறப்படுகிறது

If you can upload your brain to a computer,

உங்கள் மூளையை கணினிக்கு பதிவேற்ற முடிந்தால்

you don't need to poop anymore after all.

நீங்கள் இனி மலம் கழிக்க தேவையில்லை.

And that's usually a story that's told as a good thing, right?

என்பது தானே பொதுவாக சரியான கதையாக சொல்லப்படுகிறது, ?

Because computers are clean, and biology is messy.

கணினிகள் சுத்தம் என்றும் உயிரியல் குழம்பியது என்பதுமாக உள்ளது.

Computers make sense and are rational,

கணினி பகுத்தறிவானவை எனவும்

and biology is an unpredictable tangle.

உயிரியல் கணிக்க முடியாதவை

It kind of follows from there

என தொடங்கி

that science and technology are supposed to be rational,

அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் பகுத்தறிவுடன் இருக்க வேண்டும்,

objective

புறநிலையானதாகவும்

and pure,

தூய்மையானதாகவும் அறியப்படுகிறது

and it's humans that are a total mess.

ஆனால் மனிதர்கள் குழப்பமானவர்கள்

But like synthetic biologists poke holes

செயற்கை உயிரியலாளர்கள் போல

in that line between nature and technology,

இயற்கைக்கும் தொழில்நுட்பத்திற்கும் இடையில் செயலாற்றுகின்றனர்

artists, designers and social scientists

கலைஞர்கள், வடிவமைப்பாளர் மற்றும் சமூக விஞ்ஞானிகள்

showed me that the lines that we draw between nature, technology and society

இயற்கை, தொழில்நுட்பம் மற்றும் சமுகத்தின் இடையில் செயலாற்றுவது

are a little bit softer than we might think.

அதனினும் மென்மையானது என நினைக்கின்றனர்

They challenge us to reconsider our visions for the future

எதிர்கால சிந்தனைகளையும் இயற்கையை கட்டுப்படுத்துவது பற்றிய

and our fantasies about controlling nature.

நமது கற்பனைகளையும் மறுபரிசீலனை செய்ய சவால் விடுகின்றனர்

They show us how our prejudices, our hopes and our values

நம் எண்ணம், நம்பிக்கை மற்றும் மதிப்பு அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பத்தில்

are embedded in science and technology

நம் கேள்விகள் மற்றும் தேர்வுகளின்

through the questions that we ask and the choices that we make.

எவ்வாறு பதிக்கப்பட்டுள்ளது என காட்டுகின்றனர்

They make visible the ways that science and technology are human

அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் மனிதர்கள் இடையில் உள்ளதால்

and therefore political.

அரசியல் சார்ந்தது என்கின்றனர்

What does it mean for us to be able to control life

நம் சொந்த நோக்கத்திற்காக வாழ்வை கட்டுப்படுத்தினால்

for our own purposes?

நமக்கு என்ன அர்த்தம் கிடைக்கும்?

The artists Oron Catts and Ionat Zurr

கலைஞர்கள் ஓரோன் கேட்ஸ், அயோனாட் ஜூர்

made a project called "Victimless Leather,"

"பாதிக்கப்படாத தோல்" திட்டம் உருவாக்கினர்

where they engineered a tiny leather jacket

எலியின் செல்களை வைத்து ஒரு சிறிய தோல் ஜாக்கெட்

out of mouse cells.

ஒன்றை வடிவமைத்தனர்

Is this jacket alive?

இந்த ஜாக்கெட் உயிரினையா?

What does it take to grow it and keep it this way?

இதை இப்படியே வைத்து வளர்த்தால் என்ன ஆகும்?

Is it really victimless?

இது உண்மையில் பாதிக்கப்பட்டதா?

And what does it mean for something to be victimless?

பாதிக்கப்படாததன் அர்த்தம் தான் என்ன?

The choices that we make

நம் முன்னேற்ற பாதையில்

in what we show and what we hide in our stories of progress,

நாம் காண்பிக்க மறைக்க

செய்யும் தேர்வுகள் அரசியல் சார்ந்ததால்

are often political choices that have real consequences.

உண்மையான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும்

How will genetic technologies shape the way that we understand ourselves

மரபணு தொழில்நுட்பங்கள் எவ்வாறு நம்மை புரிந்துகொள்ளும் ஏதுவான

and define our bodies?

உடல்களை வரையறுக்க வைக்கும்?

The artist Heather Dewey-Hagborg made these faces

கலைஞர் ஹீதர் டீவி-ஹாக்போர்க் குப்பைகளிலிருந்த டி.என்.ஏ களை எடுத்து

based on DNA sequences she extracted from sidewalk litter,

அதன் அடிப்படையில் இந்த முகங்களை உருவாக்கியது

forcing us to ask questions about genetic privacy,

நம் மரபணு தனியுரிமையை கேள்விகுறியாக்குகிறது

but also how and whether DNA can really define us.

அதோடு ஒரு டி.என்.ஏ எப்படி நம்மை வரையறுக்க முடியும்.

How will we fight against and cope with climate change?

காலநிலை மாற்றத்தை நாம் எவ்வாறு சமாளித்து போரிடுவது?

Will we change the way that we make everything,

நம்முடன் சேர்ந்து வளர்ந்து அழியக்கூடிய

using biological materials that can grow and decay alongside us?

உயிரியல் பொருட்கள் பயன்படுத்தி செய்யும் வழியை மாற்றுவோமா?

Will we change our own bodies?

நம்முடைய உடல்களை

Or nature itself?

அல்லது இயற்கையையே மாற்றுவோமா?

Or can we change the system that keeps reinforcing those boundaries

அறிவியல், சமூகம், இயற்கை மற்றும் தொழில்நுட்பத்தின் இடையில்

between science, society, nature and technology?

எல்லைகளை வலுப்படுத்தும் அமைப்பை மாற்ற முடியுமா?

Relationships that today keep us locked in these unsustainable patterns.

உறவுகள் நிலையல்லாத வடிவில் நம்மை பூட்டி வைத்துள்ளது

How we understand and respond to crises

இயற்கை, தொழில்நுட்பம் மற்றும் சமூகம் சார்ந்த

that are natural, technical and social all at once,

கொரோனா வைரஸ் முதல் காலநிலை மாற்றம் போன்ற

from coronavirus to climate change,

பதிலளிப்பது

is deeply political,

ஆழமான அரசியல் சார்ந்ததே

and science never happens in a vacuum.

அறிவியல் வெற்றிடத்தில் நடவாது

Let's go back in time

ஐரோப்பிய குடியேறிகள்

to when the first European settlers arrived in Hawaii.

ஹவாய் வந்த காலத்திற்கு திரும்பிச் செல்வோம்

They eventually brought their cattle and their scientists with them.

அவர்கள் தங்களுடன் கால்நடைகளையும் விஞ்ஞானிகளையும் கொண்டு வந்தார்கள்

The cattle roamed the hillsides,

கால்நடைகள் மலைப்பகுதிகளில்

trampling and changing the ecosystems as they went.

சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளை மாற்றிய வண்ணம் சுற்றின

The scientists catalogued the species that they found there,

விஞ்ஞானிகள் அவ்வினங்களை பதிவிட்டு

often taking the last specimen before they went extinct.

அவை அழியும் முன் அதன் கடைசி மாதிரியை எடுத்தனர்

This is the Maui hau kuahiwi,

இது மஉய் ஹா குவாஹிவி,

or the Hibiscadelphus wilderianus,

அல்லது ஹைபிஸ்காடெல்பஸ் வைல்டேரியனஸ்,

so named by Gerrit Wilder in 1910.

1910 இல் கெரிட் வைல்டர் இவ்வாறு பெயரிட்டார்.

By 1912, it was extinct.

1912 வாக்கில் அது அழிந்து போனது.

I found this specimen in the Harvard University Herbarium,

ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழக ஹெர்பேரியத்தில்,

where it's housed with five million other specimens from all over the world.

உலகை சார்ந்த ஐந்து மில்லியன் மாதிரிகளுள் இதையும் கண்டேன்

I wanted to take a piece of science's past,

அறிவியலின் கடந்த கால துண்டை எடுத்து

tied up as it was with colonialism,

காலனித்துவத்துடன் பிணைத்து

and all of the embedded ideas

இயற்கை, அறிவியல், சமூகம்

of the way that nature and science and society should work together,

ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டிய யோசனைகளை உட்பொதித்து

and ask questions about science's future.

அறிவியலின் எதிர்காலத்திற்கு கேள்வி எழுப்ப விரும்பினேன்.

Working with an awesome team at Ginkgo,

அற்புதமான ஜின்கோ குழு மற்றும்

and others at UC Santa Cruz,

யு.சி. சாண்டா குரூஸ் சார்ந்தவர்களுடன்

we were able to extract a little bit of the DNA

இந்த செடியின் ஒரு சிறு துகள் மாதிரியிலிருந்து

from a tiny sliver of this plant specimen

அதன் டி.என்.ஏ வை பிரித்தெடுத்து

and to sequence the DNA inside.

பின்னர் அந்த டி.என்.ஏவை வரிசைப்படுத்தினோம்

And then resynthesize a possible version

பின்பு தாவர வாசனை உருவாக்கிய மரபணுக்களின் சாத்திய பதிப்புகளை

of the genes that made the smell of the plant.

மீண்டும் ஒருங்கிணைத்தோம்

By inserting those genes into yeast,

அந்த மரபணுக்களை ஈஸ்டில் செலுத்துவதன் மூலம்,

we could produce little bits of that smell

அந்த வாசனையை சிறிதளவு நாம் உருவாக்க முடியும்

and be able to, maybe, smell

அதே போல தொலைந்த வாசனை சில வற்றையும்

a little bit of something that's lost forever.

நம்மால் நுகர முயற்சிக்க முடியும்

Working again with Daisy and Sissel Tolaas,

சீஸ் திட்டத்தில் என்னுடன் பணியாற்றிய

my collaborator on the cheese project,

உடனிருந்த டெய்சி, சிசெல் டோலாஸுடன்

we reconstructed and composed a new smell of that flower,

ஒரு பூவின் வாசனையை புனரமைத்து இயற்றினோம்

and created an installation where people could experience it,

இயற்கை வரலாறு, மற்றும் செயற்கை எதிர்காலம்

to be part of this natural history and synthetic future.

இணைந்த நிறுவலில் மக்களால் பங்கெடுக்க முடிகிறது

Ten years ago, I was a synthetic biologist

10 வருடங்களுக்கு முன், செயற்கை உயிரியலாளராக

worried that genetic engineering was more art than science

மரபணு பொறியியல் அறிவியல் தாண்டிய கலை என்றிருந்தேன்

and that people were too messy

மக்கள் குளறுபடியாவர்கள் எனவும்

and biology was too complicated.

உயிரியல் சிக்கலானது என்றிருந்தேன்

Now I use genetic engineering as art

இப்போது மரபணு பொறியியலை கலையாக பயன்படுத்தி

to explore all the different ways that we are entangled together

நாம் இணைந்துள்ள வழிகளையும் ஆராய்ந்து

and imagine different possible futures.

மாறுபட்ட எதிர்காலங்களை கற்பனை செய்கிறேன்

A fleshy future

தொழில்நுட்ப மனித யதார்த்தங்களையும்

is one that does recognize all those interconnections

இந்த இணைப்புகளையும் அங்கீகரிக்கும்

and the human realities of technology.

ஒரு நிலையான எதிர்காலத்தை உருவாக்குவோம்

But it also recognizes the incredible power of biology,

அது உயிரியலின் சக்தி, பின்னடைவு மற்றும் நிலைத்தன்மை,

its resilience and sustainability,

குணமடைய, வளர மற்றும் மாற்றியமைக்கும்

its ability to heal and grow and adapt.

திறனையும் அங்கீகரிக்கிறது

Values that are so necessary

எதிர்கால தொலைநோக்கு பார்வைக்கு

for the visions of the futures that we can have today.

இன்று தேவையான மிகவும் அவசியமான மதிப்புகள் தருகிறது

Technology will shape that future,

எதிர்காலத்தை வடிவமைக்கும் தொழில்நுட்பத்தை

but humans make technology.

மனிதர்கள் உருவாக்குகிறார்கள

How we decide what that future will be

நமது எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்கும் முடிவு

is up to all of us.

நம் கையில் தான் உள்ளது

Thank you.

நன்றி