JR: Can Art Change the World? | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Wow, wow, people.

واو، واو، مردم.

You know, actually, I love people because my work is about people.

می‌دانید، من واقعا مردم را دوست دارم چون شغلم مربوط به آن‌ها است.

It's actually about bringing people together.

در حقیقت کارم گرد هم آوردن مردم در کنار یکدیگر است.

I'm an artist.

من یک هنرمند هستم.

I mean, until I found a real job,

یعنی تا وقتی که شغل واقعی پیدا کنم

but now it looks like it's getting pretty serious.

اما جدیدا کارم خیلی بااهمیت به نظر می‌رسد.

(Laughter)

(خنده)

But, you know, I also love walls.

همانطور که می‌دانید دیوارها را هم دوست دارم.

And I know that walls are supposed to divide us,

و می‌دانم که آن دیوار قرار است ما را از هم جدا کند،

but I think I've found a way

اما فکر می‌کنم راهی پیدا کردم

to use walls to bring us together.

تا ما را با استفاده از دیوارها کنار هم آورد.

And I've tried this in different places.

این را در مکان‌های مختلفی انجام داده‌ام.

This was in Israel, Palestine, 15 years ago,

این در اسرائیل و فلسطین، ۱۵ سال پیش انجام شده است،

where, with my friend Marco,

جایی که همراه دوستم، مارکو،

I took photos of Israeli and Palestinian doing the same job

عکس‌هایی از اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها در حالت‌های مشابه گرفتم

and then pasted them on Israeli city and Palestinian city,

و بعد آن‌ها را روی شهر اسرائیل و شهر فلسطین چسباندم

and people couldn't even recognize who is who.

و مردم حتی نمی‌توانستند هویت افراد را تشخیص دهند.

This was in the favelas of Brazil.

این در فاولای برزیل بود.

Faces of women on the hills of the community.

چهره‌ی زنان جامعه بر روی تپه.

(Applause)

(تشویق)

Often the first target of the violence that is happening there.

اغلب اولین هدف خشونتی است که در آنجا اتفاق می‌افتد.

This is a local museum we have in Paris, it's called the Louvre.

این یک موزه محلی است که ما در پاریس داریم، به نام لوور.

I don’t know if you’ve heard about it, but I thought I’d give it a shout out.

نمی‌دانم درباره‌اش شنیده‌اید یا نه، اما فکر کردم از آن تمجدید کنم.

And with 400 people and paper and glue,

و با ۴۰۰ نفر، کاغذ و چسب،

we wheat-pasted the entire plazas to make the pyramid ten times bigger.

کل میدان را با چسب گندم چسباندیم تا تصویر بصری هرم ده برابر بزرگتر شود.

This was at the border between Mexico and US.

این در مرز بین مکزیک و ایالات متحده بود.

Thank you.

ممنونم.

(Applause and cheers)

(تشویق)

Kikito, the little kid, is one year old,

کیکیتو، کودکی یک ساله است

and he lives in the little house you see on the top left of the image.

و در خانه کوچکی زندگی می‌کند که در سمت چپ بالای تصویر می‌بینید.

I just wonder, at his age, what is his perspective on the wall?

فقط کنجکاوم، با این سن، تصور او از دیوار چیست؟

You know, each time I do a project, I wonder: Can art change the world?

هر بار که پروژه‌ای انجام می‌دهم، در تعجبم که آیا هنر می‌تواند دنیا را تغییر دهد؟

And I never really know how a projects starts.

و واقعا نمی‌دانم که طرح‌ها از کجا نشأت می‌گیرند.

Couple years ago, I was making breakfast

چندین سال پیش، در حال درست کردن صبحانه بودم

and a friend of mine called me.

و دوستی به من زنگ زد.

Friend Saul, he says, "JR, you love walls.

دوستم به نام سائول، می‌گوید: «جی‌آر، تو عاشق دیوارها هستی.

Why don't you do a project in prison?"

چرا پروژه‌ای در زندان انجام نمی‌دهی؟»

I was like, you know, I was just, "Dude, you know, I would do it,

آن زمان اینطور بودم که، «رفیق، می‌دانی، انجامش می‌دهم

but it's too much paperwork administrative, bureaucracy.

اما خیلی کاغذبازی اداری و تشریفات دارد.

Plus, I've been arrested 15 times, they don't want me in there."

علاوه‌بر این، من ۱۵ بار دستگیر شده‌ام، از حضورم خوش‌حال نخواهند شد.»

And he was like, "I know, bro,

و او اینطور جواب داد: «می‌دانم،

but you love walls so much, what you would do in there.

اما دیوارها را خیلی دوست داری، کاری که قرار است انجام دهی.

If you could do it, what could you do?"

اگر قادر به انجامش باشی، چه می‌کنی؟»

I was like, "OK, you know what?"

جواب دادم: باشه، می‌دانی چی؟»

I had an idea.

فکری داشتم.

If I wanted to finish my poached eggs

اگر می‌خواستم که تخم‌مرغ‌های آب‌پزم

and my, you know, French toast before it gets cold,

و نان فرانسوی‌ام را قبل از سرد شدن تمام کنم،

I had to get rid of him.

باید از او خلاص می‌شدم.

So I told him, "You know what, I'll paste the entire prison."

پس به او گفتم: «می‌دانی چه؟ کل زندان را چسب می‌زنم.»

He was like, "Wow, that's amazing."

او اینطور بود: «واو، عالی است.»

He hung up the phone,

تلفن را قطع کرد،

I thought I'd never hear from him for two decades.

فکر کردم که برای دو دهه دیگر از او خبری نمی‌شنوم.

He called his friend Scott, who was like, "What's up?"

او به دوستش، اسکات، زنگ زد کسی که اینطور بود: «چه خبر؟»

Saul is like, “I spoke to JR, he’s down to do a project in prison.”

سائول جواب داد: «با جی‌آر حرف زدم، با انجام پروژه در زندان موافقه.»

Scott's like, "That's amazing, let me call the governor."

اسکات گفت: «عالی است، بگذار با فرماندار تماس بگیرم.»

Hung up the phone, called the governor.

تماس را پایان داد و به فرماندار زنگ زد.

Governor was like, "Who's this JR?"

فرماندار اینطور جواب داد: «این جی‌آر کیست؟»

"He does black and white,

«کارش با سفید و سیاه است،

and, you know, he takes photos of people, he records their story ..."

و همانطور که می‌دانید، از مردم عکس می‌گیرد و داستانشان را ثبت می‌کند ...»

"I'm sorry, I've never heard of it."

«ببخشید، اطلاعی ندارم.»

"Yes, there's very large murals."

«کارش نقاشی‌های دیواری بزرگ است.»

And the governor was like, "Wait, wait, wait.

و فرماندار اینطور بود: «وایسا، وایسا، وایسا.

Before I was the governor, I was in a mural.

قبل از فرماندار شدنم، من در یک نقاشی دیواری بودم.

There were 1,300 people,

کاری متشکل از ۱,۳۰۰ نفر از مردم

each one of them recorded their story, and I was one of them.

که هرکدام داستانشان را ثبت کردند و من یکی از آن‌ها بودم.

Is that the same artist?"

این همان هنرمند است؟»

The guy said, "Yes, that's the same artist."

جواب داد: «بله، خودش است.»

"Give him full clearance for every prison in the state of California."

«به او مجوز عبور کامل به تمام زندان‌های ایالت کالیفرنیا را بدهید.»

(Laughter and applause)

(خنده و تشویق)

Calls me back.

به من دوباره زنگ می‌زند.

Next thing you know, I’m on Google Earth,

ناگهان اتفاق بعدی این است که من در گوگل ارث هستم

and there's 35 prisons.

و ۳۵ زندان وجود دارد.

I'm looking at them and I'm like, well, first of all, I'm a wallpaper man.

به آن‌ها نگاه می‌کنم و اینطورم، خوب اول از همه، با کاغذ دیواری کار می‌کنم.

I cannot paste if I don't have my clear surface.

اگر سطحی صاف نداشته باشم نمی‌توانم چسب بزنم.

So that doesn't work, that doesn't work, that doesn't work.

پس آن به کار نمی‌آید، آن هم همینطور، آن هم به درد نمی‌خورد.

The yard is made of sand and grass.

حیاط از شن و علف پر شده است.

I cannot do it.

نمی‌توانم کاری پیش ببرم.

I know nothing about prisons.

هیچ چیزی درباره زندان‌ها نمی‌دانم.

So then I see this one and I'm like, "Wait, can we zoom in this one?"

سپس این یکی را می‌بینم و اینطورم: «وایسا، می‌شود این یکی را بزرگتر کنیم؟»

I'm like, "Oh, actually, you know what?

«اوه، اصلا می‌دانی چی؟

The yard here in the center looks like it's concrete.

حیاط وسطی اینجا به نظر می‌رسد که از بتن باشد.

I could work on that."

می‌توانم روی آن کار کنم.»

"Look, JR, that's a supermax security prison."

«نگاه کن، جی‌آر، آنجا یک زندان فوق‌امنیتی است.»

It's called Tehachapi,

اسمش تهاچاپی است،

it's actually in the top five of the most violent prisons.

در حقیقت در لیست پنج زندانِ خشونت‌بار برتر است.

I was like, "That will do it."

من گفتم: «نیاز به توضیح بیشتر نیست.»

The next day, we flew there.

روز بعد به آنجا پرواز کردیم.

We arrived there,

ما به آنجا رسیدیم،

and of course, you know, it's not that easy to get there.

و البته همانطور که می‌دانید، رسیدن به آن کار آسانی نیست.

It's like fences, electric fences, walls.

باید از فنس گذشت، فنس‌های الکتریکی و دیوارها.

And you add more walls and more people that check your IDs.

و بعد دیوارهای بیشتر و افرادی که کارت شناسایی تو را می‌بینند.

I get all the way to the yard.

بالاخره به حیاط می‌رسم.

And it looked like some army guy with bulletproof jackets and heavily armed

فردی شبیه به یک ارتشی با جلیقه ضدگلوله و مسلحات سنگین

who say, "Alright, this is going to be very simple.

گفت: خوب، خیلی ساده است.

There's some people waiting for you in a gymnasium.

تعدادی افراد در سالن بدن‌سازی منتظر تو هستند.

We gathered some inmates.

بعضی زندانیان را جمع کردیم.

شما نمی‌توانید به آن‌ها نزدیک شده یا لمس‌شان کنید.

You cannot approach them, you cannot touch them.

You can sit at the chair that we designed for you,

می‌توانید در صندلی مشخص‌شده برایتان بنشینید،

and we're going to surround the area of the gymnasium."

و اطراف سالن در محاصره ما است.

That sounds fun.

جالب بود.

I enter the room,

وارد سالن شدم،

and we do this thing in France, I don't know if you have that,

ما در فرانسه اینطور می‌کنیم، نمی‌دانم اگر شما همچین عادتی دارید

but you shake people's hand, you know?

اما ما با مردم دست می‌دهیم، خوب؟

So I started shaking people's hands, "Hello, how are you? My name is JR.

پس من شروع به دست دادن با آن‌ها کردم، «سلام، چه‌طورید؟ اسم من جی‌آر است.

What's your name?"

اسم شما چیست؟»

And go around the table, and then I sat.

و بعد از چرخیدن دور میز، نشستم.

And I spoke with them.

و با آن‌ها صحبت کردم.

A lot of them have been there since they were teenagers,

خیلی از آن‌ها از زمان جوانی‌شان در آنجا بودند،

some of them even from the age of 13.

بعضی حتی از سیزده سالگی.

And I've never seen anything like it.

و من هیچ وقت چنین چیزی ندیده بودم.

And so I told them about my art and about the idea.

بعد من درباره‌ی هنر و ایده‌ام به آن‌ها گفتم.

And they asked me a question, they said,

و آن‌ها از من سوالی پرسیدند، گفتند:

"But what is the purpose of your art?"

«اما هدف تو از هنرت چیست؟»

Well, you know, that's a good question.

خوب، می‌دانید، سوال خوبی است.

I don't know if I can answer before, you know, trying a project.

مطمئن نیستم اگر بتوانم قبل از انجام پروژه به این سوال پاسخ دهم.

So I explained them an idea, and I said, “Wait, before we start anything,

پس برای آن‌ها ایده‌ام را توضیح دادم، گفتم: «صبر کنید، قبل از شروع چیزی،

I just want you to know,

فقط می‌خواهم که بدانید،

if there's anyone here in this room that by being in this project,

اگر کسی در اینجا حضور دارد که با شرکت در این پروژه

you might offend some of your victims outside,

ممکن است به قربانیان خارج از اینجا توهین کنید،

I'm not your guy.

من با شما کار نمی‌کنم.

I'm going to get too much attention for you.

قرار است توجهات زیادی به شما جلب شود.

If I were you, don't participate in this project."

اگر جای شما بودم، در این پروژه شرکت نمی‌کردم.»

Six or seven guys stood up and left the room.

شش یا هفت نفر بلند شدند و سالن را ترک کردند.

I was like, "Alright."

گفتم: «بسیار خوب.»

So we kept on going and I started photographing them.

به کار ادامه دادیم و من شروع کردم به عکس گرفتن از آنها.

Very simple, it's just a small part of the process.

خیلی آسان، این فقط بخش کوچکی از روند است.

I'm not really a photographer.

من در حقیقت یک عکاس نیستم.

That’s just one part that I use, and I get to meet them and talk with them.

فقط بخشی از کارم است که می‌توانم مردم را ملاقات کرده و با آن‌ها حرف بزنم.

And each of them started explaining me their story,

و هریک داستان‌هایشان را برایم تعریف کردند،

where they grew up,

جایی که در آن بزرگ شدند

where they come from,

و در آن به دنیا آمدند،

how many years, some of them spent decades in this prison.

چند سال، بعضی از آنها دهه‌ها در این زندان بودند.

And the thing is that, I told them, I said,

و مسئله این است، من به آن‌ها گفتم:

"Look, this photo is nothing.

«ببینید، این عکس چیزی نیست.

I need you to go in the next room.

می‌خواهم که به اتاق کناری بروید.

I'm going to leave a mic there.

قرار است که یک میکروفون آنجا باشد.

And I want you to record your story from the beginning.

و می‌خواهم که شما داستانتان را از ابتدا برایم ضبط کنید.

I want to understand,

می‌خواهم که درک کنم،

you have to talk like, if you're throwing a bottle in the ocean,

باید طوری تعریف کنید انگار که یک بطری در اقیانوس می‌اندازید،

I want to understand where you come from.

می‌خواهم که نگرش شما را بفهمم.

And then what brought you to make that crime that led you to prison.

و سپس چیزی که شما را به انجام جرمی وادار کرد که باعث به زندان افتادنتان شد.

And if you changed, explain how you changed and why."

اگر شما تغییر کردید، بگویید که چطور و چرا تغییر کردید.»

They all went, some stayed for 10 minutes,

همه‌ی آن‌ها رفتند و بعضی برای ۱۰ دقیقه،

some stayed for 20, 30 minutes.

بعضی ۲۰، ۳۰ دقیقه در اتاق ماندند.

Some of them were crying in that place.

بعضی در آنجا گریه می‌کردند.

Then I went back to my studio and that's what we do.

من به استودیو برگشتم و این کاری است که انجام دادیم.

We print strips of paper like a giant puzzle,

ما نوارهای کاغذی را مثل یک جورچین غول‌پیکر

so we have to combine it together.

چاپ کرده تا با هم ترکیبشان کنیم.

It's all just paper and glue.

همه چیز فقط کاغذ و چسب است.

And then we combine them by numbers,

آن‌ها را به ترتیب شماره‌گذاری می‌کنیم

and then we went back there.

و به زندان بر می‌گردیم.

And we started bringing everybody in the yard.

همه را به حیاط آنجا می‌آوریم.

And we started pasting.

و شروع به چسب زدن می‌کنیم.

Everyone from every gang, every race, participated.

همه افراد از هر گروهی و هر نژادی شرکت کردند.

Now, the thing is,

اکنون، نکته این است،

we're still in a supermax security prison.

ما هنوز در یک زندان فوق امنیتی هستیم.

So the guards were like,

نگهبانان اینگونه بودند،

"Look, we love you with your paper and stuff,

«ببینید، ما شما را با تمام کاغذ و وسایلتان دوست داریم،

but we’re going to count everything you brought in,

اما تمام چیزهایی که داخل آوردید را خواهیم شمرد

and we’re going to make sure you leave with everything out.

و مطمئن می‌شویم که با همان تعداد از اینجا خارج می‌شوید.

So every hour we're going to stop this whole project

بنابراین ساعتی یکبار قرار است کل پروژه را متوقف کنیم

and make sure there's not one scissors missing,

و مطمئن شویم که حتی یک قیچی،

one brush, one, you know, bucket, anything."

یک قلمو، یک، می‌دانید، سطل و چیز دیگری گم نشده باشد.»

So we went through the process,

ما این روند را طی کردیم

and I had planned two to three days to paste the whole thing.

و من برنامه داشتم تمام این محل را در دو تا سه روز چسب بزنم.

Those guys were so motivated,

زندانیان بسیار مشتاق بودند،

that in literally two or three hours we had done it.

به حدی که ما این کار را در دو یا سه ساعت تمام کردیم.

So I said, "Wait, stop, guys,

بعد گفتم: «صبر کنید، بایستید،

they're going to bring you back to your cell, give me a second.

آن‌ها قرار است شما را به سلولتان برگرداند، به من فرصت دهید.

I'm going to try to get some guards to paste with us."

می‌خواهم سعی کنم تا چند نگهبان همراه ما چسب بزنند.»

And they were like, look, "We love utopianism and stuff,

آنها اینطور بودند: «عاشق آرمان‌شهر و چیزهای دیگر هستیم

but that’s where it stops.”

اما این کار انجام‌شدنی نیست.»

"No, just give me a second."

نه، یک لحظه صبر کنید.»

So I start going to the guards and I say, "Hey, do you mind participating?"

به طرف نگهبانان رفتند و گفتم: «هی، می‌خواهید شما هم کمک کنید؟»

Fifty "no," one guy said "yes."

پنجاه تا «نه» و یکی گفت «بله».

I say, "Cool, come with me.

گفتم: «عالی، با من بیایید.

They're going to show you."

آن‌ها به شما یاد می‌دهند.»

And then another guard and another guard.

و سپس نگهبانی دیگر و نگهبانی دیگر.

And that's where the real walls were falling down,

و آنجا بود که دیوارهای واقعی در حال فروریختن بودند،

because there's no communication between those guards and the inmates.

چون هیچ ارتباطی بین آن نگهبانان و زندانیان وجود ندارد.

(Applause)

(تشویق)

And you know what?

و می‌دانید چه؟

From the floor, it was so big we couldn't see it anyway.

از روی زمین آنقدر بزرگ بود که ما در هر صورت نمی‌توانستیم ببینیمش.

You had to send a drone.

باید پهباد بفرستید.

So remember, again, you're in a supermax security prison.

به یاد بیاورید، دوباره، شما در یک زندان فوق‌امنیتی هستید.

It's geofencing.

این ژئوفنسینگ است.

(Laughter)

(خنده)

So we send in the drone,

پس ما پهباد را فرستادیم،

those guys have never seen a drone their whole life,

آن‌ها هرگز در زندگی‌شان همچین چیزی ندیده بودند،

they were more excited about the drone than the whole project.

بیشتر در مورد پهباد هیجان‌زده بودند تا کل پروژه.

And I was so scared because I was like, "I hope we did the puzzle right.

و من آنقدر ترسیده بودم که می‌گفتم: «امیدوارم درست انجامش داده باشیم.

Because if not, it's going to look a bit ugly from up there."

چون اگر درست نباشد، از آن بالا کمی زشت به نظر می‌رسد.»

And that's what you see from up there.

و این چیزی است که از آن بالا می‌بینید.

(Applause and cheers)

(تشویق و دست زدن)

Thank you.

متشکرم.

The whole yard, all their faces.

کل حیاط، تمام چهره‌های آن‌ها.

And when you zoom in, actually, you see the picnic table,

و وقتی که تصویر را بزرگ کنید، میز پیکنیک را خواهید دید،

you can still see, it looks like a hole, but it's actually an illusion.

می‌توانید تصویر کلی را مثل یک گودال ببینید اما در واقعیت این خطای دید است.

زندانیان را می‌بینید که رویش راه می‌روند.

And you see the guys walking on it.

Now, the craziest part of all of it

حالا دیوانه‌وارترین قسمت آن

is because of that crazy permit that I had,

این است که به علت آن مجوزی که داشتم،

I literally walked in without being searched.

به معنای واقعی کلمه بدون تفتیش توانستم وارد شوم.

I had my phone on me.

تلفنم را همراهم داشتم.

So I started filming in there and posting it on social media.

شروع به فیلم گرفتن از آنجا کردم و آن را در فضای اجتماعی به اشتراک گذاشتم.

So this guy there was showing me his tattoo on day one.

این فرد در روز اول به من خالکوبی‌اش را نشان داد.

And then the evening, he called his family and they said,

و سپس در بعدازظهر به خانواده‌اش زنگ زد و آن‌ها گفتند:

"We saw you on JR's Instagram.

«تو را در اینستاگرام جی‌آر دیدیم.

It's incredible, we see what you guys are doing."

خارق‌العاده است، ما کاری که می‌کنید را می‌بینیم.»

He was so proud the next day he said,

او آنقدر مفتخر بود که روز بعد گفت:

"JR, do you mind me showing my diplomas?"

«جی‌آر، ممکن است که گواهی‌نامه‌هایم را نشان دهم؟»

They started realizing the impact of suddenly having a connection

آن‌ها شروع به درکِ تاثیر ناگهانی ارتباط داشتن

with the outside.

با فضای بیرون کردند.

Then this guy showed up.

سپس این فرد به میان آمد.

His name is Kevin.

نامش کوین است.

You know, when I saw him, I was like, "Whoa."

می‌دانید، وقتی که دیدمش، اینطور بودم: «واو»

In my life, I'll never have a second chance to ask a guy, hopefully,

در زندگی‌ام خوشبختانه هرگز فرصت دوباره‌ی پرسیدن این را از کسی نداشتم

why he has a fucking swastika on his face.

که چرا او نشان صلیب شکسته را روی صورتش دارد.

(Laughter)

(خنده)

And so I ask him, and he was like, "Oh, this?"

بنابراین از او پرسیدم و او پاسخ داد: «اوه، این؟»

Almost like he forgot about it.

انگار تقریبا فراموشش کرده بود.

He was like, "I did this as a gang thing when I went in prison.

گفت: «این را به عنوان نشان گروهم هنگام به زندان رفتن خالکوبی کردم.

But now, if I could, I would remove it."

اما حالا اگر می‌توانستم آن را پاک می‌کردم.»

I was like, "OK, do you mind if I take a photo and I share it?"

من گفتم: «خوب، اشکالی ندارد اگر عکس بگیرم و آن را منتشر کنم؟»

He's like, "Yeah, sure."

پاسخ داد: «باشه، بگیر.»

I share that photo.

عکس را به اشتراک گذاشتم.

Now, as you can imagine, on social media,

حالا طبق تصورتان، در فضای اجتماعی،

a lot of people were as shocked and offended as I was.

خیلی از مردم مثل من، متعجب و ناراحت شده بودند.

But a lot of people were like, “That’s strange,

اما خیلی هم اینطور بودند: «عجیب است،

because that doesn't connect with the beauty in his eyes

چون این خالکوبی با زیبایی چشم‌هایش

and the humanity in him."

و انسانیت درونش هماهنگ نیست.»

So I went back to him and I said, "Look, Kevin,

دوباره پیش او برگشتم و گفتم: «ببینید، کوین،

there's this thing called social media.

چیزی به اسم فضای اجتماعی وجود دارد.

I know you've been here too long and you don't know about this,

می‌دانم برای مدت طولانی اینجا بوده‌اید و از آن بی‌خبرید،

but people are writing comments, I'm going to read them to you.

اما مردم نظراتشان را می‌نویسند که من برایت آن‌ها را می‌خوانم.

And I think some of them you should answer.

فکر می‌کنم به بعضی از آن‌ها باید پاسخ دهید.

So we started talking, and I did many and many videos

سپس شروع به صحبت کردیم و من ویدئوهای زیادی گرفتم

and asking him again and again, and he responded

و از او بارها پرسیدم، او هم هربار پاسخ داد

and he went deeper and deeper.

و عمیق‌تر و دقیق‌تر می‌شد.

And it started a chain of people who were like,

زنجیره‌ای از مردم شکل گرفت که می‌گفتند:

"Let's get this tattoo out of his face."

«بیایید خالکوبی روی صورتش را پاک کنیم.»

So now before we revealed the image that you saw,

حالا قبل از اینکه تصویری را آشکار کنیم که دیدید،

I didn't want to throw it to the world like that.

نمی‌خواستم آن را بی‌هدف منتشر کنم.

For now, only the inmates and I have seen it.

فعلا فقط زندانیان و من آن را دیده‌ایم.

We started an app where you can actually go in,

ما برنامه‌ای ساختیم که شما می‌توانید استفاده کنید،

it's totally free,

کاملا رایگان است،

and you can go and click on any face and hear their story

می‌توانید وارد شوید و روی هر چهره‌ای کلیک کرده و داستانشان را

for as much as they want.

با تعریف خودشان بشنوید.

(Applause)

(تشویق)

I wonder, you know, I've seen it.

در تعجبم، می‌دانید، آن را دیده‌ام.

I saw people telling me that they heard story, and like a podcast.

دیدم که مردم به من می‌گویند که داستان را مانند یک پادکست شنیدند.

But I wonder, how would they feel about it?

اما کنجکاوم بدانم که چه حسی نسبت به آن دارند؟

You know, I wanted the feedback from them.

می‌دانید، من به دنبال بازخورد آن‌ها بودم.

So I got a permit to go back into prison.

بنابراین مجوزی برای برگشت به زندان گرفتم.

And this time I said, let me work on some more walls, I'll find an idea.

و این بار گفتم، بگذارید روی دیوارهای بیشتر کار کنم، فکری خواهم کردم.

So I go back in there and I started working on the walls,

پس به آنجا بازگشتم و شروع به کار روی دیوارها کردم،

but it was really, the excuse was like, I need to speak to you guys.

اما این در واقعیت بهانه‌ای بود برای صحبت کردن با زندانیان.

So I said, "What happened, guys?"

گفتم: «بچه‌ها چه شد؟»

They were like, "Well, what do you mean, what happened?"

گفتند: «خوب، منظورتان از این سوال چیست؟»

I was like, "I was on the outside, I couldn't speak to you guys.

پاسخ دادم: «من بیرون بودم، نمی‌توانستم با شما صحبت کنم.

What was the impact inside?"

تاثیر کارمان اینجا چطور بود؟»

"Oh, the impact inside is pretty simple.

«اوه، تاثیرش اینجا ساده است.

Let me tell you for myself, I mean, my daughter never visited me in 14 years.

بگذارید خودم را مثال بزنم، یعنی، دخترم در این ۱۴ سال هرگز به ملاقاتم نیامد.

And now she sat in her bedroom, and she listened to my audio,

و در اتاق خوابش نشست و به صدای من گوش داد،

and now she sees me every week.”

و حالا هر هفته به ملاقاتم می‌آید.»

He says, "You can ask whoever you want of those guys here,

او گفت: «می‌توانید از هر زندانی که می‌خواهید بپرسید،

and they'll tell you the same story."

و آن‌ها همین را به شما خواهند گفت.

(Applause)

(تشویق)

And he told me another thing happened.

او به من گفت که چیز دیگری هم اتفاق افتاد.

"Is that the guards started listening to our stories.

«نگهبانان شروع کردند به گوش دادن به داستان‌های ما.

They treat us differently now."

حالا با ما متفاوت برخورد می‌کنند.»

Then we started seeing the walls falling down.

سپس ما شروع به دیدن فروریختن دیوارهای بین آن‌ها شدیم.

So I left a little souvenir in the courtyard.

بنابراین من یادگاری کوچکی در حیاط جا گذاشتم.

I was like, "Let me make one more wall disappear before I go."

اینطور بودم: «اجازه دهید دیوار دیگری را قبل از رفتن ناپدید کنم.»

So we pasted the mountains from behind the wall on the wall.

پس کوه‌های پشت دیوار را روی دیوار چسباندیم.

And it's still there, actually.

و این هنوز هم آنجاست.

(Applause)

(تشویق)

This one is still in level four, which is the supermax security prison.

این یکی هنوز در سطح چهار است که زندانی فوق‌امنیتی است.

And they told me in winter it becomes all snowy.

و آن‌ها به من گفتند که در زمستان که همه طرف برف نشسته است.

And so you actually don't tell the difference

نمی‌توانید واقعا تفاوت بین واقعیت و دیوار را تشخیص دهید .

between the reality and the wall.

Now, Kevin was still in prison,

حالا، کوین هنوز در زندان است،

so I visited him again.

دوباره به ملاقات او رفتم.

And something had changed in him.

و چیزی در او تغییر کرده بود.

He was already helping others,

او در حال کمک به دیگران بود،

and, you know, you could tell that he almost had forgotten about his tattoo,

و می‌دانید، می‌توانستید بفهمید که تقریبا خالکوبی‌اش را فراموش کرده است،

even if it was still there,

حتی اگر هنوز هم وجود داشت

because you cannot remove tattoos in prison.

چون خالکوبی را در زندان نمی‌توانید پاک کنید.

So I bought him a book,

پس برایش یک کتاب بردم

and I told him, "Look, there's a swastika on the cover,

و به او گفتم: «ببینید، روی جلدش یک صلیب شکسته وجود دارد،

I thought you would like it."

به نظرم از آن خوشتان می‌آید.»

And he laughed.

و او خندید.

But I said, "No, seriously, this is our friend,

اما گفتم: «نه، واقعا، این دوست ماست،

Art Spiegelman, who wrote it,

آرت اشپیگلمن که آن را نوشته است،

and he told the story about his family in the Holocaust."

او ماجرای خانواده‌اش در هولوکاست را نوشته است.»

And so that night he went and read the book.

سپس آن شب او رفت و کتاب را خواند.

And he was really moved.

و واقعا متاثر شده بود.

He called his mom and he said,

به مادرش تلفن کرد و گفت:

"Mom, those French people brought me this book that talks about the Holocaust."

«مامان، آن مردم فرانسوی کتابی به من دادند که درباره‌ی هولوکاست می‌گوید.»

And she said, "But you stupid moron.

و مادرش گفت: «ای احمق.

Your family was from Poland.

خانواده‌ی تو اهل لهستان است.

They were hiding Jews.

یهودیان را مخفی می‌کردند.

They died in Auschwitz because of protecting them.

در آشویتس به خاطر محافظت از آن‌ها جان باختند.

And you go in prison and do this on your face?"

تو به زندان می‌روی و این کار را با صورتت می‌کنی؟»

He was in shock.

او شوکه شده بود.

Couple years later, which is a couple months ago,

چند سال بعد از این اتفاق که در اصل چند ماه پیش است.

he came out.

او آزاد شد.

Like many others from the project,

مانند بسیاری از افراد شرکت‌کننده در پروژه،

almost all of them got moved to a lower-security prison,

تقریبا تمام آن‌ها به زندانی با درجه امنیتِ کمتر انتقال یافتند،

and one third of them got freed because of having good grades

یک سوم آن‌ها به علت نمرات خوب

and notes by the guards after the project.

و یادداشت‌های نگهبانان بعد از پروژه آزاد شدند.

So Kevin went out, and the first thing he did

کوین آزاد شد و اولین کاری که کرد

was to go up that hill that he looked at for 17 years,

این بود که از تپه‌ای که برای ۱۷ سال از پایین به آن نگاه می‌کرد، بالا رفت

to look down at the prison that he was staying in.

تا به زندانی که در آن بود، نگاه کند.

And then the second thing, as I promised him,

و دومین کار، همانطور که به او قول دادم،

I took him to a doctor to remove his tattoo.

او را برای پاک کردن خالکوبی‌اش به دکتر بردم.

And the session started with the laser, and it's very painful.

و جلسه با لیزر آغاز شد و بسیار دردناک بود.

And at the end of it, the doctor removed the laser and she told him,

و در پایان آن، دکتر لیزر را خاموش کرد و به او گفت:

"Well, who's better than a Jewish doctor to remove your swastika?"

«خوب، چه کسی بهتر از یک دکتر یهودی برای پاک کردن خالکوبی صلیب شکسته؟»

(Laughter and applause)

(خنده و تشویق)

And that's him now.

و او اکنون اینگونه است.

(Applause and cheers)

(تشویق و دست زدن)

You know, we really tried to bring him here.

می‌دانید، واقعا تلاش کردیم تا او را امروز به اینجا بیاوریم.

But his parole officer, who is actually really nice,

اما افسر آزادی مشروط او، که خیلی هم مهربان است،

he said "JR, you're pushing too much.

گفت: «جی‌آر، به بخت خودت لگد نزن.

He's not going to Canada.

او قرار نیست به کانادا برود.

Sorry about this.”

متاسفم به خاطر این.»

But he knows I'm here talking about it.

اما او می‌داند اینجا درباره‌اش حرف می‌زنم.

You know, I want to use art as a bridge

می‌دانید، می‌خواهم از هنر به عنوان یک پل استفاده کنم

to make people talk to each other.

برای سوق دادن مردم به گفتگو با یکدیگر.

I'm not an activist, I'm just an artist.

من فعال اجتماعی نیستم، فقط یک هنرمندم.

I don't try to tell people what to think.

سعی نمی‌کنم به مردم افکارشان را تلقین کنم.

I just try to make them think.

فقط آن‌ها را تفکر وامی‌دارم.

And I really see art,

و واقعا هنر را می‌بینم،

to me, it's like, it's in the process.

برای من، مانند این چیز، یک فرآیند است.

That's what's important.

مهم این است.

And after this whole project, after everything I showed you,

و بعد از تمام شدن این پروژه، بعد از همه اتفاقایی که نشانتان دادم،

what shook them, what struck them the most,

چیزی که آن‌ها را متعجب کرد، چیزی که بیشتر در خاطرشان ماند،

is that I shook their hand.

این بود که من با آن‌ها دست دادم.

So at the end, they even asked me for a hug.

پس در انتها، حتی از من خواستند تا بغلشان کنم.

Now I remember their first question, which was:

حالا که اولین سوالشان را به یاد می‌آورم که این بود:

What is the purpose of your art?

هدف هنرت چیست؟

Well, art can change things, but can it change the world?

خوب، هنر توانایی تغییر چیزها را دارد اما آیا می‌تواند دنیا را تغییر دهد؟

Or can it change a man?

یا یک مرد را متحول کند؟

Before you answer that question,

قبل از اینکه پاسخ دهید،

think, at some point in your life, have you changed?

فکر کنید، آیا در برهه‌ای از زندگی‌تان تغییر کرده‌اید؟

And if yes, if you did,

و اگر بله، اگر تغییر کردید،

why can't they?

چرا آن‌ها نتوانند؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق و دست زدن)

Helen Walters: That's amazing, you're amazing.

هلن والترز: عالی است، شما عالی هستید.

You also just got back from Ukraine,

شما همچنین به تازگی از اوکراین برگشتید

and I wanted to show us just another piece of your work.

و من می‌خواستم که هنر دیگری از خودتان را به ما نشان دهید.

JR: Oh yeah, that was in Ukraine.

جی‌آر: اوه بله، آن در اوکراین بود.

The biggest city in the west side of Ukraine is called Lviv.

بزرگترین شهر غربی اوکراین لویو نام دارد.

And a friend of mine took that photo at the border,

و دوست من آن عکس را در مرز گرفته بود،

he sent it to me, I printed it 150 feet long.

برای من ارسال کرد، من آن را در ابعاد حدود ۴۶ متری چاپ کردم.

We rolled it as a tarp, walked through the border with it.

مانند پارچه آن را رول کردیم و با آن از مرز رد شدیم.

It's actually easy to go that way, you know, to enter Ukraine.

در واقع حرکت به آن سو آسان است، می‌دانید، وارد شدن به اوکراین.

So they were like, "Oh, you're going to go this way? Sure."

آن‌ها اینگونه بودند: «اوه، قرار است به این سمت بروید؟ خوب.»

And then we drove to, you know, I met some people on Instagram,

و سپس ما به سمت کسانی که در اینستاگرام با آن‌ها آشنا شدم حرکت کردیم،

and they came and picked me up in their car.

آن‌ها آمدند و من سوار ماشینشان شدم.

And then we gathered hundreds of people.

و بعد ما هزاران نفر را گرد هم آوردیم.

We wanted to show Putin's planes who they were shooting out.

می‌خواستیم هواپیماهای پوتین را نشان دهیم که در حال شلیک کردن بودند.

(Applause)

(تشویق)

That little girl is actually safe.

آن دختربچه در امنیت است.

When she got photographed, she was coming out of the country.

زمانی که از او عکس گرفته شد، در حال خارج شدن از کشور بود.

So she’s now in Warsaw, and she’s OK.

پس او حالا در ورشو، سالم است.

And since then, actually,

و پس از آن، در حقیقت

we're moving this image all around Europe.

این عکس را سراسر اروپا به حرکت در می‌آوریم.

So while TED was happening in the last four days,

پس درحالی‌که رویداد TED در چهار روز گذشته برگزار می‌شد،

the image was in Berlin, Dusseldorf, Venice this morning.

تصویر در برلین، دوسلدورف و امروز صبح در ونیز بوده است.

And then it will keep traveling and each time, each place,

سفر آن ادامه خواهد یافت و هر بار، هر مکان،

people are gathering by themselves and opening it up.

مردم خودجوش گرد هم آمده و آن را به نمایش در می‌آورند.

HW: That is amazing, JR, thank you.

ه.و: خارق‌العاده است، جی‌آر، ممنون.

JR: Thank you.

جی‌آر: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)