How we can help the "forgotten middle" reach their full potential | Danielle R. Moss

Translator: TED Translators admin Reviewer: Leila Ataei

So, I want to talk to you about the forgotten middle.

میخواهم دربارۀ افراد متوسط که فراموش شده هستند با شما صحبت کنم.

To me, they are the students, coworkers and plain old regular folks

از نظر من آنها دانشآموزان، همکاران و افراد ساده و عادی هستند

who are often overlooked

که معمولاً نادیده گرفته میشوند.

because they're seen as neither exceptional nor problematic.

چون که آنها نه استثنایی هستند و نه مشکل ساز.

They're the kids we think we can ignore

آنها کودکانی هستند که فکر میکنیم میشود به آنها توجه نکرد،

because their needs for support don't seem particularly urgent.

چون نیاز آنها به حمایت، خیلی ضروری به نظر نمیرسد.

They're the coworkers

آنها همکارانی هستند

who actually keep the engines of our organizations running,

که موتور سازمانهای ما را روشن نگاه میدارند.

but who aren't seen as the innovators who drive excellence.

ولی به چشمِ نوآورانی که ممتاز هستند دیده نمیشوند.

In many ways, we overlook the folks in the middle

ما در خیلی از مسائل افراد متوسط را نادیده میگیریم،

because they don't keep us up awake at night

چون باعث نمیشوند شب بیدار بمانیم

wondering what crazy thing they're going to come up with next.

و به این فکر کنیم که دفعۀ بعد چه چیز دیوانهواری خواهند داشت.

(Laughter)

(خنده)

And the truth is that we've come to rely on their complacency

واقعیت این است که ما به از خود رضامندی آنها

and sense of disconnection

و حسِ جدا بودن آنها تکیه میکنیم،

because it makes our work easier.

چون که کار ما را راحت تر میکند.

You see, I know a little bit about the forgotten middle.

ببینید، من مقداری دربارۀ افرادِ متوسطِ فراموش شده میدانم.

As a junior high school student, I hung out in the middle.

در کلاس ششم کاملا متوسط بودم.

For a long time, I had been a good student.

مدت زیادی بود که دانش آموزِ خوبی بودم.

But seventh grade was a game changer.

ولی سال هفتم همه چیز عوض شد.

I spent my days gossiping, passing notes,

روزهایم را با سخن چینی کردن و کارهای بیهوده انجام دادن

generally goofing off with my friends.

و از زیر کار درفتن سپری کردم.

I spent my homework time on the phone, reviewing each day's events.

زمان انجام تکلیف خانه با تلفن صحبت میکردم و اتفاقات روزانه را بررسی میکردم.

And in many ways, although I was a typical 12-year-old girl,

اگرچه از خیلی از جهات من فقط یک دختر ۱۲ ساله معمولی بودم،

my ambivalence about my education led to pretty average grades.

دوگانگی من نسبت به تحصیلاتم به نمراتی کاملا متوسط منتهی شد.

Luckily for me, my mother understood something important,

خوشبختانه مادرم چیز مهمی را فهمید.

and that was that my location was not my destination.

که سرنوشت من در جایی دیگر است.

As a former research librarian and an educator,

مادرم که کتابدار پژوهشی و معلم بود

my mother knew that I was capable of accomplishing a lot more.

میدانست که قادر به انجام کارهای مهمتری هستم.

But she also understood

او همچنین فهمید

that because I was a young black woman in America,

چون که من، زنی جوان و سیاه پوست در آمریکا هستم،

I might not have opportunities out of the middle

پس اگر مادرم قصد فراهم کردن فرصتهایی را برایم نداشت

if she wasn't intentional about creating them.

ممکن بود شانسی بیشتر از یک فرد متوسط نداشته باشم.

So she moved me to a different school.

پس من را به مدرسهای دیگر برد.

She signed me up for leadership activities in my neighborhood.

من را برای فعالیتهای رهبری در محلهمان ثبت نام کرد.

And she began to talk to me more seriously

و شروع کرد به جدیتر صحبت کردن با من

about college and career options I could aspire to.

دربارۀ گزینههای دانشگاه و کارهایی که میتوانستم به آنها فکر کنم.

My mother's formula for getting me out of the middle was pretty simple.

قاعدۀ مادرم برای بیرون کشیدن من از جمعِ افراد متوسط خیلی ساده بود.

She started with high expectations.

او با انتظارات بالا شروع کرد،

She made it her business to figure out how to set me up for success.

این که من برای موفقیت آماده شوم را در اولویت کارهایش قرار داد.

She held me accountable

او مرا مسئول میدانست.

and, along the way, she convinced me that I had the power

و در این راه مرا متقاعد کرد که قدرتش را دارم

to create my own story.

که سرنوشتم را بسازم.

That formula didn't just help me get out of my seventh grade slump --

آن فرمول نه تنها به من کمک کرد که از باتلاق کلاس هفتم بیرون بیایم--

I used it later on in New York City,

بلکه بعدها در نیویورک از آن استفاده کردم،

when I was working with kids who had a lot of potential,

زمانی که با بچههایی کار میکردم که پتانسیل بسیار بالایی داشتند،

but not a lot of opportunities to go to and complete college.

اما شانس رفتن و تمام کردن دانشگاه را نداشتند.

You see, high-performing students

شما دانش آموزانی را میبینید که بسیار عالی عمل میکنند،

tend to have access to additional resources,

به نظر میرسد که دسترسی به منابع بیشتری را داشته باشند

like summer enrichment activities,

مانند فعالیتهای تابستانی،

internships

کارآموزیها

and an expansive curriculum

و یک برنامه آموزشی جامع

that takes them out of the classroom and into the world

که آنها را از کلاس درس بیرون برده و به دنیای واقعی میبرد،

in ways that look great on college applications.

به شکلی که در اپلیکیشنهای دانشگاه عالی به نظر میرسد.

But we're not providing those kinds of opportunities for everyone.

ولی ما این موقعیتها را در اختیار همه قرار نمیدهیم.

And the result isn't just that some kids miss out.

و نتیجهاش این است که بعضی از بچه ها عقب میمانند.

I think we, as a society, miss out too.

من فکر میکنم ما به عنوان یک جامعه نیز عقب میمانیم.

You see, I've got a crazy theory about the folks in the middle.

همانطور که میبینید من یه تئوری ناب درباره قشر متوسط جامعه دارم.

I think there are some unclaimed winning lottery tickets in the middle.

فکر میکنم برگهای لاتاری برنده بی صاحبی در این قشرهست.

I think the cure for cancer and the path to world peace

فکر میکنم درمان سرطان و راه صلح جهانی

might very well reside there.

در همینجا مستقر باشد.

Now, as a former middle school teacher,

به عنوان دبیر سابق دبیرستان

I'm not saying that magically everyone is suddenly going to become an A student.

نمیگویم که همه قرار است به طرز جادویی تبدیل به شاگرد اول شوند.

But I also believe that most folks in the middle

ولی معتقدم که اکثر افراد در طبقه متوسط جامعه،

are capable of a lot more.

قابلیت خیلی بیشتری دارند.

And I think people stay in the middle because that's where we relegated them to

و فکر میکنم مردم در قشر متوسط میمانند چراکه به آن تعلق دارند.

and, sometimes, that's just where they're kind of chilling

و گاهاً این همان جایی است که بهشان خوش میگذرد،

while they figure things out.

درحالیکه متوجه مسائل میشوند.

All of our journeys

تمام ماجراجوییهای ما

are made up of a series of rest stops, accelerations, losses and wins.

از استراحتگاهها، شتاب دهندهها و برد و باختها ساخته شدهاند.

We have a responsibility to make sure

این وظیفه ماست که مطمئن شویم.

that one's racial, gender, cultural and socioeconomic identity

که هویت نژادی جنسی فر،هنگی و رده اقتصادی اجتماعی

is never the reason you didn't have access out of the middle.

هیچوقت دلیل این نیست که شما از متوسط بودن خارج نشدهاید.

So, just as my mother did with me,

پس همان کاری که مادرم با من کرد،

I began with high expectations with my young people.

من با انتظارات بالا با جوانان رو به رو میشوم.

And I started with a question.

و با یک سوال شروع میکنم.

I stopped asking kids, "Hey, do you want to go to college?"

من از بچهها پرسیدم : هی! میخواهید به دانشگاه بروید؟

I started asking them,

شروع به پرسیدن از آنها کردم.

"What college would you like to attend?"

دوست دارید در کدوم دانشکده باشید؟

You see, the first question --

ببینید، سوال اول--

(Applause)

(تشویق)

The first question leaves a lot of vague possibilities open.

سوال اول احتمالات مبهم زیادی را بیپاسخ میگذارد.

But the second question

اما سوال دوم،

says something about what I thought my young people were capable of.

درباره چیزی میگوید که فکر میکردم جوانانم قادر به انجام آن هستند.

On a basic level,

در یک سطح پایه

it assumes that they're going to graduate from high school successfully.

فرض کنیم آنها قصد دارند با موفقیت از دبیرستان فارغ التحصیل شوند.

It also assumed

همچنین فرض براین باشد

that they would have the kinds of academic records

که آنها انواع سوابق تحصیلی را دارند،

that could get them college and university admissions.

که اجازه ورودشان به دانشکده ودانشگاهها را میدهد.

And I'm proud to say that the high expectations worked.

و افتخار میکنم که بگویم انتظارات سطح بالا موثر واقع شدند.

While black and Latinx students

در حالیکه دانش آموزان سیاه پوست ولاتینی

nationally tend to graduate from college in six years or less,

بطور سراسری تمایل به فارغ التحصیل شدن از دانشگاه درعرض شش سال یا کم تر را دارند.

at a percent of 38,

در۳۸ درصد موارد،

we were recognized by the College Board

ما نه تنها به دلیل بردن بچهها به داخل دانشگاه

for our ability not to just get kids into college

بلکه به دلیل به پایان رساندن دانشگاه برای بچهها،

but to get them through college.

مورد تایید هیئت مدیره دانشگاه بودیم.

(Applause)

(تشویق حضار )

But I also understand that high expectations are great,

اما من نیز درک می کنم که توقعات سطح بالا عالی است.

but it takes a little bit more than that.

اما رسيدن به آن کمی زمان بیشتری میبرد.

You wouldn't ask a pastry chef to bake a cake without an oven.

شما از یک شیرینی پز نمیخواهید بدون اجاق کیک درست کند.

And we should not be asking the folks in the middle to make the leap

ما نباید ازمردمی که متوسط هستند، بدون فراهم کردن

without providing them with the tools, strategies and support they deserve

ابزار و تکنیکهایی که برای پیشرفت کردن در زندگی لایق داشتن

to make progress in their lives.

آنها هستند، بخواهیم جهشی را انجام دهند.

A young woman I had been mentoring for a long time, Nicole,

نیکول، زن جوانی که برای مدت طولانی به او مشاوره میدادم،

came to my office one day,

یک روز به دفتر من آمد.

after her guidance counselor looked at her pretty strong transcript

بعد از راهنمایی مشاورش، به آن نسخهی نسبتاً زیادش نگاه کرد.

and expressed utter shock and amazement

وبا تعجب بسیار گفت،

that she was even interested in going to college.

که او حتی به دانشگاه رفتن علاقمند بوده.

What the guidance counselor didn't know was that through her community,

چیزی که مشاور راهنما نمیدانست این بود که از طریق جامعه اش،

Nicole had had access to college prep work,

نیکول به کارهای مقدماتی دانشگاه ،

SAT prep and international travel programs.

آمادگی برای آزمون تحصیلات عالی وبرنامه های بین المللی سفر (SAT) دسترسی داشت.

Not only was college in her future,

او نه تنها به دانشگاه رفت،

but I'm proud to say that Nicole went on to earn two master's degrees

بلکه افتخار میکنم بگویم نیکول تحصیلاتش را پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه پوردو،

after graduating from Purdue University.

برای گرفتن دومدرک فوق لیسانس ادامه داد.

(Applause)

(تشویق حضار)

We also made it our business to hold our young people accountable,

همچنین آن را به کسب وکارمان تبدیل کردیم تا جوانانمان را مسٔول نگه داریم.

but also to instill a sense of accountability in those young people

اما برای القای حس مسئولیت پذیری در آن جوانان

to themselves, to each other, to their families and their communities.

نسبت به خودشان، نسبت به همدیگر، نسبت به خانوادههای آنها و جوامعشان،

We doubled down on asset-based youth development.

با جدیت بیشتری برنامهی توسعهی جوانان را دنبال کردیم.

We went on leadership retreats

طرح مدیریتهای خصوصی را ادامه دادیم

and did high ropes courses and low ropes courses

و طناب بازیهای بلند و کوتاه انجام دادیم

and tackled life's biggest questions together.

و در کنار هم از پس بزرگترین چالشهای زندگی بر آمدیم.

The result was that the kids really bought into the notion

نتیجه این بود که کودکان به این باور رسیدند

that they were accountable for achieving these college degrees.

که برای بدست آوردن این مدارک دانشگاهی مسئولند.

It was so gratifying to see the kids calling each other and texting each other

اینکه بچهها را مشغول تماس گرفتن و پیام دادن به هم میدیدیم بسیار لذت بخش بود

to say, "Hey, why are you late for SAT prep?"

آنها از هم میپرسیدند: "چرا برای مسابقهی SAT آماده نشدی؟"

And, "What are you packing for the college tour tomorrow?"

یا اینکه "برای بازدید از دانشگاه چه وسایلی برمیداری؟"

We really worked to kind of make college the thing to do.

ما واقعاٌ تلاش کردیم تا دانشگاه را به فعالیتی تبدیل کنیم.

We began to create programs on college campuses

برنامه ها و مسابقه هایی را در محوطهی دانشکده برگزار کردیم

and events that allow young people to really visualize themselves

که به جوانان این اجازه را میداد تا خود را

as college students and college graduates.

به عنوان دانشجو و فارغالتحصیلان مجسم کنند.

Me and my staff rocked our own college gear

من و همکارانم لباسهای مخصوص دانشگاهمان را میپوشیم

and had lots of fun, healthy competition about whose school was better than whose.

و سر اینکه لباسهای کدام دانشگاه بهتراست، کلی بحث کردیم و خوش گذراندیم.

The kids really bought into it,

بچهها به این باور رسیدند،

and they began to see that something more was possible for their lives.

و دیدند که اتفاقات بیشتری ممکن است در زندگیشان رخ دهد.

Not only that -- they could look around at that college-going community

همچنین -- میتوانستند آن اجتماع دانشجویی را بررسی کنند

and see kids who came from the same backgrounds

و بچههایی را پیدا کنند که پیشینهی یکسانی داشتند

and the same neighborhoods

و از محلههای یکسان میآمدند

and who were aspiring to the same things.

و علایق و آرزوهای شبیه به هم داشتند.

That sense of belonging was really key,

آن حس تعلق بسیار کلیدی بود

and it showed up in a remarkable, beautiful way one day

و سرانجام، روزی خود را به شکل قابل توجه و زیبایی نشان داد

when we were in the Johannesburg airport, waiting to go through customs

وقتی در فرودگاه ژوهانسبرگ بودیم، و برای رفتن به بوتسوانا

on our way to Botswana for a service learning trip.

میخواستیم از ایست بازرسی عبور کنیم،

I saw a group of kids kind of huddled in a circle.

گروهی از بچهها را دیدم که در یک دایره کنار هم جمع شده بودند.

Usually, with teens, that means something's going on.

نوجوانان وقتی اینکار را میکنند، یعنی خبری هست.

(Laughter)

(خنده)

So I kind of walked up behind the kids

بنابراین رفتم و پشت بچهها ایستادم

to figure out what they were talking about.

تا بفهمم دربارهی چه صحبت میکنند

They were comparing passport stamps.

آنها داشتند مهر پاسپورتهای همدیگر را مقایسه میکردند.

(Laughter)

(خنده)

And they were dreaming out loud about all the other countries

و دربارهی کشورهای دیگری که میخواستند در آینده ببینند،

they planned to visit in the future.

بلند بلند رویا پردازی میکردند.

And seeing these young people from New York City

و دیدن این نوجوانان نیویورکی

go on to not just become college students

که نه تنها قرار بود دانشجو شوند

but to participate in study abroad programs

بلکه در برنامههای مطالعاتی خارج از کشور شرکت کنند

and to then take jobs around the world

و بعدها شغلی در نقطهای از دنیا برای خود دست و پا کنند

was incredibly gratifying.

بسیار رضایت بخش بود.

When I think of my kids

وقتی به فرزندانم

and all the doctors, lawyers, teachers, social workers,

و همهی پزشکان، وکلا، معلمان، مددکاران اجتماعی

journalists and artists

خبرنگاران و هنرمندان فکر میکنم

who came from our little nook in New York City,

که از نقطهی کوچکی در نیویورک آمدهاند

I hate to think of what would have happened

از اینکه فکر کنم اگر به افراد متوسط بی توجهی میکردیم

if we hadn't invested in the middle.

چه عواقبی در انتظارمان بود، متنفرم.

Just think about all that their communities and the world

فقط به این فکر کنید که همه آن جوامع و جهان بدون آنها

would have missed out on.

چه چیزهایی را از دست میداد.

This formula for the middle doesn't just work with young people.

این قاعده قشر متوسط تنها در مورد طبقه جوان صادق نیست.

It can transform our organizations as well.

میتواند سازمانهای ما را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

We can be more bold

ما میتوانیم در ساختن و تعریف کردن

in coming up and articulating a mission that inspires everyone.

ماموریتی که همه را تحت تاثیر قرار میدهند شجاع باشیم.

We can authentically invite our colleagues to the table

همانا میتوانیم به راحتی از همکارانمان دعوت کنیم

to come up with a strategy to meet the mission.

که راهکاری مبنی بر عملی شدن این ماموریت ارائه کنند.

We can give meaningful feedback to folks along the way,

میتوانیم بازخورد منطقی خود را در این راستا به همکاران بدهیم،

and -- and sometimes most importantly --

و-- گاهی از همه مهمتر--

make sure that you're sharing credit for everyone's contributions.

میتوانیم مطمئن شویم که برای کمک همه ارزش قائلیم.

What happened when my staff aimed high for themselves

واقعیت این است که وقتی همکارانم برای خودشاناهداف بالا داشتند

is that what they were able to do for young people

آنچه میتوانستند برای جوانها انجام دهند

was pretty transformational.

نسبتا قابل تغییر بود.

And it's been so wonderful to look back and see all of my former colleagues

و دیدن همکاران سابق خودم که برای گرفتن مدرک دکتری

who've gone on to get doctorates

ادامه تحصیل دادند و کسب نقش رهبری

and assume leadership roles in other organizations.

در سازمانهای دیگر از سوی آنها بسیار لذت بخش است.

We have what it takes to inspire and uplift the folks in the middle.

ما توانایی الهام بخشیدن و متعالی کردن متوسطها را داریم.

We can extend love to the people in the middle.

میتوانیم به آنها نشان بدهیم که دوستشان داریم.

We can challenge our own biases about who deserves a hand-up, and how.

میتوانیم تبعیض درباره اینکه چه کسی و چگونه لیاقت کمک دارد را به چالش کشیم.

We can structure our organizations, communities and institutions

می توانیم آموزشگاهها، جوامع و سازمانها

in ways that are inclusive and that uphold principles of equity.

را تحت قواعد برابری شکل بدهیم.

Because, in the final analysis, what is often mistaken for a period

زیرا اغلب، در آخر چیزی که به عنوان یک پایان

is really just a comma.

در نظر گرفته شده بود، تنها یک وقفه بوده است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)