Why don't "tough" and "dough" rhyme? - Arika Okrent

Translator: Saba Rajabi Reviewer: Masoud Motamedifar

It was June 2010.

ژوئن ۲۰۱۰ بود.

Inside the Scripps National Spelling Bee,

در مسابقات ملی هجی کردن کلمات “اسکریپس”

contestants between 8- and 15-years-old wrestled words

شرکت‌کنندگانی بین ۸ تا ۱۵ سال تلاش میکردند کلماتی مثل

like brachydactylous and leguleian.

brachydactylous (کوتاه انگشتی) و leguleian (وکیل) را به درستی هجی کنند.

Outside, a crowd protested the complexity of English spelling conventions.

بیرون از مسابقه، جمعیتی به پیچیده بودن قواعد هجی کردن انگلیسی اعتراض می‌کردند.

Indeed, spelling reformers have been around for centuries,

در واقع، اصلاح‌طلبان قواعد هجی قرن‌هاست که در تلاش اند،

advocating for overarching changes to make English spelling more intuitive.

و خواهان ایجاد تغییرات اساسی به منظور ساده‌تر کردن هجی انگلیسی هستند.

The English language is chock-full of irregularities.

زبان انگلیسی سرشار از بی قاعدگی است.

One commonly used example of this: take the “g-h” sound from “enough,”

مثالی که معمولاً در این رابطه به کار میرود این است که اگر صدای "g-h" در "enough"،

the “o” sound from “women,” and the “t-i” sound from “action,”

صدای "o" در "women"،و صدای "t-i" در "action" را جدا کنید

and you could argue that “g-h-o-t-i” spells “fish.”

آنگاه می‌توانید استدلال کنید که “g-h-o-t-i” هجی کلمه “fish” است.

So, how did English get like this?

اما، هجی انگلیسی چگونه به این شکل درآمد؟

English arose from old Germanic tribes that invaded the British Isles

زبان انگلیسی پس از حمله‌ی قبایل ژرمنی قدیمی به جزایر بریتانیا

more than 1,500 years ago.

در بیش از ۱۵۰۰ سال پیش پدید آمد.

Their languages coalesced and evolved into Old English.

در نتیجه‌ی ترکیب زبان‌های آنان انگلیسی قدیمی شکل گرفت.

When Roman missionaries arrived around 600 CE,

وقتی مبلغین رومی حدودا در سال ۶۰۰ میلادی از راه رسیدند،

they devised ways to write it down using the Latin alphabet,

با استفاده از الفبای لاتین راه‌هایی برای نوشتن انگلیسی ابداع کردند،

supplementing it with some Germanic runes for sounds they didn’t have letters for.

آنها برخی الفبای ژرمنی را برای صداهایی که حروفی نداشتند، در نظر گرفتند.

Then came the Norman invasion of 1066 when French speakers conquered England.

سپس وقتی که فرانسوی‌زبان‌ها انگلستان را تسخیر کردند،

نوبت به تهاجم نورمن‌ها در سال ۱۰۶۶ رسید

French became the language of authority and high society.

زبان فرانسه به زبان اشراف و قدرتمندان جامعه بدل شد.

But English remained the dominant spoken language.

اما انگلیسی همچنان زبان غالب روزمره باقی ماند.

Over time, those descended from French speakers also became English speakers,

در گذر زمان، کسانی که از نسل اشراف فرانسوی‌زبان‌ بودند نیز

but some French words snuck into the language.

انگلیسی‌زبان شدند، اما ناچار برخی از کلمات فرانسوی وارد انگلیسی شد.

Some English speakers were also familiar with Latin through the church

برخی از انگلیسی‌زبانان نیز از طریق کلیسا

and formal education.

و تحصیلات رسمی با لاتین آشنا بودند.

By the mid-1400s, people were writing in English again—

تا اواسط دهه ۱۴۰۰، مردم دوباره شروع به نوشتن به زبان انگلیسی کردند—

but it was unstandardized.

اما این نوشتار غیر استاندارد بود.

They used a mix of influences to determine word choice and spelling,

آن‌ها از ترکیبی از تأثیرات دیگر زبان ها برای انتخاب کلمات و هجی استفاده می‌کردند،

including the French they knew, the Latin they studied,

که فرانسوی ای که بلد بودند، لاتینی که مطالعه می‌کردند،

and the English they spoke.

و انگلیسی‌ که صحبت می‌کردند را شامل می‌شد.

So, things were already pretty messy.

بنابراین، اوضاع از همان ابتدا خیلی درهم و برهم بود.

Then, in 1476, the printing press arrived in England.

سپس، در سال ۱۴۷۶، دستگاه چاپ به انگلستان رسید.

برخی از افرادی که در چاپخانه‌ها کار می‌کردند

Some of the people working the presses may have mainly spoken Flemish—

به احتمال زیاد عمدتاً به زبان فلاندرزی صحبت می‌کردند— نه انگلیسی.

not English.

And they were given manuscripts that varied widely in their spelling.

و آن‌ها دست‌نوشته‌هایی را دریافت کردند که هجی‌های کاملا متفاوتی داشتند.

Without standardization, different writers went with various spellings

بدون استانداردسازی، نویسندگان مختلف با هجی‌های گوناگون پیش می‌رفتند

based in part on what they happened to encounter while reading.

که تا حدی بر اساس چیزهایی بودکه هنگام خواندن با آن‌ها مواجه شده بودند.

Many words had a multitude of spellings.

بسیاری از کلمات دارای چندین هجی بودند.

The word “dough,” for instance,

به عنوان مثال، کلمه “dough”

used to be spelled in all these ways and was originally pronounced “dach.”

در اصل به همه این صورت‌ها نوشته می‌شد و در ابتدا “dach” تلفظ می‌شد.

The guttural Germanic sound it ended with was one the Latin alphabet didn’t cover.

صدای حلقومی در زبان آلمانی که در انتهای آن کلمه بود

یکی از صداهایی بود که الفبای لاتین آن را پوشش نمی‌داد.

It eventually came to be represented with “g-h.”

در نهایت به صورت “g-h” نشان داده شد.

But, for some “g-h” words,

اما، برای برخی از کلمات دارای “g-h”،

English speakers eventually dropped the guttural sound altogether;

متکلمین انگلیسی در نهایت صدای حلقومی را به کلی حذف کردند؛

for others, they ended up pronouncing it as “f” instead,

برای برخی کلمات دیگر، تلفظ “f” را با آن جایگزین کردند،

as exemplified in “dough” versus “tough.”

همانطور که در مثال “dough” در مقایسه با “tough” نیز مشهود است.

Printing presses memorialized the spelling

چاپخانه‌ها هجی‌ها را باوجود اینکه تلفظ‌ها

even though the pronunciation eventually changed.

در نهایت تغییر کردند به ثبت رساندند.

And this wasn’t just the case with “g-h.”

و این فقط در مورد “g-h” نبود.

Some letters in other words also fell silent:

برخی از حروف در کلمات دیگرنیز بیصدا شدند:

words like knife, gnat, and wrong

کلماتی مانند knife، gnat و wrong

all contain the vestiges of past pronunciations.

همگی حاوی بقایای تلفظ‌های گذشته هستند.

But while the printing press was solidifying spellings,

اما در حالی که چاپخانه‌ها در حال تثبیت هجی‌ها بود، زبان انگلیسی نیز

the English language was also undergoing what scholars call the Great Vowel Shift.

تحت تاثیر تغییراتی که محققین آن را جابه‌جایی بزرگ واکه‌ها می‌نامند بود.

Between the 14th and 18th centuries,

بین قرن‌های ۱۴ تا ۱۸،

the way English speakers pronounced many vowels changed significantly.

نحوه تلفظ بسیاری از واکه‌ها توسط سخنگویان انگلیسی به طور قابل توجهی تغییر کرد.

For instance, “bawt” became “boat.”

برای مثال، تلفظ “bawt” به “boat” تبدیل شد.

This displaced the word for “boot,”

این تغییر باعث شد که کلمه “boot” (چکمه)

which had up until then been pronounced “boat,”

که تا آن زمان به صورت “boat” تلفظ می‌شد،

and pushed it into the high “u” vowel position it maintains today.

به تلفظ واکه بلند “u” که امروز استفاده می‌شود نزدیک شود.

Words that already had this high “u” often became diphthongs,

کلماتی که قبلاً واکه بلند “u” را داشتند غالباً به صورت “واکه‌ی مرکب” درآمدند،

with two vowels in a single syllable.

واکه‌ای که در یک هجا، دو واکه درهم ادغام شده دارد.

So, “hus” became “house.”

بنابراین، “hus” به “house” تبدیل شد.

As with so many linguistic matters, there's no clear reason why this happened.

مانند بسیاری از مسائل زبان شناسی، دلیل روشنی برای این اتفاق وجود ندارد.

But it did.

اما به هر حال این اتفاق افتاد.

And how the vowel shift affected a word depended on various things,

و اینکه چگونه جابه‌جایی واکه‌ها بر یک کلمه تأثیر گذاشت،

بستگی به عوامل مختلفی از جمله دیگر صداهای موجود در کلمه داشت.

including the other sounds in the word.

The word “tough” was once “tōh,” among other variations.

کلمه “tough” در کنار اشکال دیگری که داشت زمانی “tōh” تلفظ می‌شد.

“Through” was once “thruch” and “dough” “dah.”

“Through” زمانی “thruch” و تلفظ “dough” به شکل “dah” بود.

These words all started with different vowel sounds

این کلمات همگی با واکه‌های متفاوتی شروع می‌شدند

that were then affected differently by the vowel shift.

که بعدا به روش‌های مختلفی تحت تأثیر جابه‌جایی واکه‌ها قرار گرفتند.

The “o-u” spelling they all adopted was a haphazardly applied French influence.

هجی “o-u” که همگی روی آن توافق داشتند، به طور اتفاقی تحت تأثیر زبان فرانسوی بود.

So, eventually they wound up with still distinct vowel sounds,

بنابراین، در نهایت به واکه‌هایی ختم شد که باوجود تمایز،

but similar spellings that don’t really make much sense.

هجی‌های مشابهی داشتند که واقعاً منطقی پشتشان وجود نداشت.

All this means English can be a difficult language

همه این‌ها به این معنی است که یادگیری انگلیسی می‌تواند

for non-native speakers to learn.

برای خارجی‌ها بسیار دشوار باشد.

And it reveals the many ways history, in all its messiness,

و این نشان‌دهنده راه‌های متعددی است که تاریخ، با تمام فراز و نشیب‌هایش،

acted upon English, making it especially tough.

بر زبان انگلیسی تأثیر گذاشته، و آن را سخت و سخت‌تر کرده است.