Ugly History: The Armenian Genocide - Ümit Kurt

Translator: Saba Rajabi Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

In the 19th century,

در قرن نوزدهم،

Christian Armenians in the Ottoman Empire lived as second-class citizens.

ارمنیان مسیحی در امپراتوری عثمانی به‌عنوان شهروندان درجه دوم زندگی می‌کردند.

They were taxed disproportionately,

مالیات‌های بیشتری می‌پرداختند،

forbidden from giving testimony in Ottoman courts,

شهادتشان در دادگاه‌های عثمانی پذیرفته نمی‌شد

and frequently attacked by local Kurdish tribes.

و مکررا توسط قبیله‌های کرد بومی مورد حمله قرار می‌گرفتند.

In 1878, Armenian activists negotiated a treaty to enact reforms,

در سال ۱۸۷۸، فعالان ارمنی برای انجام اصلاحات و امضای توافقنامه

but Sultan Abdul Hamid II refused to make good on these promises.

با سلطان عبدالحمید دوم مذاکره کردند اما او چنین توافقی را رد کرد.

And when an Armenian resistance movement began to form,

و وقتی که گروه مقاومت ارمنیان شروع به شکل‌گیری کرد،

the sultan took decisive action.

سلطان تصمیم تعیین کننده‌ای گرفت.

From 1894 to 1896, he led the Hamidian Massacres—

از سال ۱۸۹۴ تا ۱۸۹۶، او قتل‌عام حمیدیان را پیش برد

a relentless campaign of violence that took the lives of over 150,000 Armenians.

که موجب دامن زدن به خشونت‌هایی شد که جان بیش از ۱۵۰ هزار ارمنی را گرفت.

These massacres were the culmination of centuries of Armenian oppression.

این قتل عام‌ها نقطهٔ اوج قرن‌ها سرکوب ارمنیان بود.

Yet they were only the beginning of an even greater tragedy—

با این‌حال همه اینها تازه شروعی بود برای مصیبتی بزرگ‌تر؛

a genocide hidden under the guise of World War I

نسل‌کشی‌ای در لباس جنگ جهانی اول

that would include the deportation, forced Islamization,

که شامل تبعید، تحمیل اسلام،

and mass murder of nearly 1 million Armenians.

و قتل‌عام حدود یک میلیون ارمنی می‌شد.

As some of the most ancient inhabitants of this region,

به عنوان یکی از قدیمی‌ترین ساکنان منطقه،

the Armenian people were originally a collective of tribes

ارمنیان مردمانی بودند که اصالتا در مجموعه‌ای از قبایل

living in the mountains of Western Asia.

در کوهستان‌های غرب آسیا زندگی می‌کردند.

By the 6th century BCE, these tribes were living in one nation

تا قرن ششم قبل از میلاد مسیح، این قبایل ملیتی واحد

called Armenia,

به نام «ارمنیا» داشتند،

which, over the following 2,000 years,

که بیش از ۲۰۰۰ سال

was controlled by various local and invading leaders.

توسط بسیاری از حکومت‌های داخلی و مهاجم تحت کنترل بودند.

But whoever ruled their homeland,

اما هرکه بر سرزمینشان حکم می‌راند،

a devotion to Christianity became a vital part of their ethnic identity,

وقف کردن زندگیشان به مسیحیت به بخش مهمی از هویت قومی‌شان بدل شده بود،

even as their neighbors increasingly adopted Islam.

حتی زمانی که اسلام در کشورهای همسایه به سرعت در حال گسترش بود.

In what’s currently eastern Turkey,

در جایی که قسمت شرقی ترکیه امروزی محسوب می‌شود،

Christian Armenians shared the area with Muslim Kurds for centuries,

ارمنیان مسیحی قرن‌ها درکنار کردهای مسلمان زندگی می‌کردند،

until Turkic-speaking peoples invaded the region.

تا اینکه مردمان جغتایی و عثمانی زبان به این منطقه حمله کردند.

Four centuries later, Ottoman Turks claimed these communities

قرن‌های بعد، ترک‌های عثمانی حکم‌رانی در این مناطق را

as part of the vast Ottoman Empire.

تحت امپراتوری عثمانی تصاحب کردند.

While the empire’s systematic preference towards Muslims

درحالی که نظام این امپراتوری به اسلام گرایش داشت

made life difficult for Armenians, Greeks, and Jews,

زندگی برای ارمنیان، یونانیان و یهودیان سخت شده بود

by the late 19th century,

در اواخر قرن نوزدهم،

well-educated Armenian elites were able to attain prominent positions

نخبگان تحصیل کرده ارمنی توانستند به مناصب مهمی

in banking, commerce, and government.

در کارهای بانکداری، بازرگانی و حکومتی دست یابند.

However, this rise in influence became a source of resentment,

گرچه این امر خود به منشا نفرت‌های بیشتری منجر شد،

and many Muslim Ottomans believed Armenians

به طوری که بسیاری از مسلمانان عثمانی باور داشتند ارمنیان

would eventually betray the empire to form their own independent state.

در نهایت به امپراتوری خیانت کرده و مدعی ایالتی مجزا برای خود خواهند شد.

This belief is partly what led Abdul Hamid to begin the Hamidian Massacres.

همین باور منجر شد که کسی مانند عبدالحمید قتل عام‌های حمیدیان را آغاز کند.

Thankfully, the Ottoman Armenians fighting the sultan’s forces weren’t alone.

خوشبختانه، ارمنیان عثمانی که با نیروهای سلطان می‌جنگیدند دست‌تنها نبودند.

Armenians from neighboring Russia

ارمنیان ساکن کشور همسایه یعنی روسیه

had recently founded two resistance organizations

به تازگی دو نهاد مقاومت به وجود آورده بودند

which offered a haven for refugees and supplied arms to villages under siege.

که جای امنی برای پناهندگان و منبعی برای کمک تسلیحاتی به روستاهای تحت محاصره بود.

Finally, in April 1909,

نهایتا در آوریل سال ۱۹۰۹،

the sultan was deposed following the Young Turk Revolution.

سلطان توسط قیام جوانان ترک‌ سرنگون شد.

But despite initial promises,

اما برخلاف وعده‌های اولیه،

this new government also failed to pass meaningful reforms.

حکومت جدید نیز موفق به ایجاد توافق‌های معنادار نبود.

A second wave of massacres ravaged the Armenian population,

موج دومی از قتل‌عام‌ها جمعیت‌های ارمنی را ویران کرد،

and the era of international warfare to come would only make things worse.

و دوره‌ی جنگ جهانی نیز این وضع را حتی بدتر نیز کرد.

During the First Balkan War,

در طول اولین جنگ بالکان،

thousands of Muslim refugees were sent to the Armenian stronghold of Anatolia,

هزاران پناهنده‌ی مسلمان به دژ ارمنیان در آناتولیا فرستاده شدند،

further increasing tensions between Christian and Muslim Ottomans.

که تنش‌ها بین مسیحیان و مسلمانان عثمانی را بیشتر کرد.

And in the first winter of World War I,

و در اولین زمستان جنگ جهانی اول،

Ottoman general Enver Pasha attempted to flank opposing Russian forces

ژنرال عثمانی، «انور پاشا»، تلاش کرد با فرستادن لشکریان به

by sending his troops through the frigid Sarıkamış mountains.

کوه‌های سرد «ساریکامیش» به نیروهای مخالف روسی حمله کند.

When their unit froze to death.

وقتی گروه اعزامی در حد مرگ یخ زدند،

Enver Pasha blamed the disaster on “Armenian treachery,”

انور پاشا مقصر این فاجعه را «خیانت ارمنیان» خواند،

and ordered the immediate disarming of all non-Muslims—

و دستور خلع سلاح فوری تمام غیر مسلمانان را صادر کرد.

a decision which moved many Armenians from the front lines of an external war

تصمیمی که بسیاری از ارمنیان را از خط مقدم یک جنگ خارجی

to the trenches of an internal one.

به گودالی از یک جنگ داخلی سوق داد.

By 1915, the Ottomans were enacting more violence

در سال ۱۹۱۵، عثمانیان بیشتر از دشمنان خارجی‌شان،

on their own Armenian citizens than any foreign enemy.

علیه شهروندان ارمنی خودشان اعمال خشونت می‌کردند.

At this time, Turkish nationalist Talaat Pasha

در این زمان، ملی‌گرای ترک، «طلعت پاشا»،

had become the de facto leader of the Ottoman Empire,

رهبری امپراتوری عثمانی را بر عهده داشت،

and he ordered the deportation of all Armenians in eastern Anatolia

و او دستور داد که تمام ارمنیان ساکن شرق آناتولی را

on the grounds of national security.

تحت عنوان امنیت ملی از آنجا اخراج کنند.

Talaat’s new legislation

قانون جدیدی که طلعت وضع کرد،

allowed Armenian property and businesses to be seized as wartime necessities,

اجازه داد که اموال و مشاغل ارمنیان در زمان جنگ مصادره شود

and able-bodied Armenian men were routinely killed

و مردان توانمند ارمنی را به طور نظام‌مند به قتل برسانند

to lower the likelihood of resistance.

تا احتمال مقاومت را کمتر کنند.

Most Armenians were marched to concentration camps in the Syrian desert,

بیشتر ارمنیان به صورت دسته‌جمعی به اردوگاه کار اجباری در بیابان‌های سوریه

where they regularly suffered robbery, abduction, and rape.

فرستاده می‌شدند که در آنجا مدام با دزدی، ربایش

زن و بچه‌شان و خطر تجاوز دست و پنچه نرم می‌کردند.

The few women and children who escaped deportation

معدودی از زنان و کودکان که از اخراج شدن جا مانده بودند

were forcibly converted to Islam.

به زور آن‌ها را مسلمان می‌کردند.

The ruling Turks saw Muslim identity

ترکان حاکم، هویت اسلامی را

as the cornerstone of their vision for the empire,

بخش مهمی از تصویر خود برای امپراتوری می‌دانستند

so escaped Armenian youths were placed in orphanages

بنابراین جوانان فراری ارمنی را در یتیم‌خانه‌ها می‌بردند

to indoctrinate them with Muslim culture and traditions.

تا تعالیم مذهبی و فرهنگی اسلام را به آن‌ها آموزش دهند.

Children who resisted were subjected to violence and torture.

کودکانی که مقاومت می‌کردند با خشونت و شکنجه مواجه می‌شدند.

When the majority of these killings ended in 1916,

وقتی اکثر این کشتارها در سال ۱۹۱۶ پایان یافت،

it was estimated that the population of Ottoman Armenians

پیش بینی می‌شد که جمعیت ارمنیان عثمانی از یک و نیم میلیون نفر

had dropped from 1.5 million to roughly 500,000.

به کمتر از ۵۰۰هزار نفر کاهش پیدا کرده بود.

In the decades that followed,

در قرن‌های بعد،

many of the remaining Armenians dispersed across the globe.

خیلی از این ارمنیان به جاهای دیگر مهاجرت کردند.

Families who immigrated to eastern Russia

خانواده‌هایی که به شرق روسیه مهاجرت کردند،

may have eventually been incorporated into the modern nation of Armenia,

ممکن است نهایتا ملیت مدرن ارمنی کنونی را پدید آورده باشند

which received its independence in 1991.

که در سال ۱۹۹۱ به استقلال دست یافت.

But to this day the Turkish government denies this genocide occurred.

اما تا امروز حکومت ترکیه وقوع این نسل‌کشی را انکار می‌کند.

Official government language acknowledges the violence

در زبان رسمی مقامات، خشونت اعمال شده ذکر می‌شود

but defines the Ottoman’s actions as “necessary measures,”

اما آن‌ها را اقداماتی ضروری برای بقای امپراتوری عثمانی معرفی می‌کند.

and Armenian deaths as unfortunate consequences of war.

و مرگ ارمنیان را نتیجه‌ی تاسف برانگیز جنگ می‌خواند.

In recent years, some Turkish historians have refuted this stance

در سال‌های اخیر، برخی مورخان ترکی این موضع را به چالش کشیده

and begun writing about this period with less fear of retribution.

و با ترس کمتری از مجازات به بیان وقایع آن دوره می‌پردازند.

In the pursuit of justice,

در پی رسیدن به عدالت،

many Armenians and Armenian-led non-profit organizations

ارمنی‌ها و سازمان‌های غیرانتفاعی ارمنی زیادی

work tirelessly to advocate for the recognition of this genocide,

بی‌وقفه برای به رسمیت شناخته‌شدن این نسل‌کشی تلاش می‌کنند،

and accountability for those responsible.

و به دنبال پاسخگو کردن عاملان آن هستند.