6 Things to Stop Saying If You Want to Learn English

Hi, I’m Oli.

سلام من اولی هستم

Welcome to Oxford Online English!

به آکسفورد آنلاین انگلیسی خوش آمدید!

In this lesson, you’ll see six things we often hear from English learners we meet.

در این درس، شش چیز را خواهید دید که اغلب از زبان آموزان انگلیسی که با آنها ملاقات می کنیم می شنویم.

We see them in YouTube comments.

ما آنها را در نظرات یوتیوب می بینیم.

We hear them in classes.

ما آنها را در کلاس ها می شنویم.

Do you want to learn English and make faster progress?

آیا می خواهید انگلیسی یاد بگیرید و سریعتر پیشرفت کنید؟

Of course you do!

البته که انجامش میدی!

You should stop saying these things.

باید از گفتن این حرف ها دست بردارید.

Stop saying “It’s difficult.”

از گفتن «سخت است» دست بردارید.

Definitely, never say “It’s too difficult.”

قطعاً هرگز نگویید "خیلی سخت است."

Instead, say “I need more time.”

در عوض، بگویید «به زمان بیشتری نیاز دارم».

When you say “It’s difficult,” you’re immediately taking a negative approach.

وقتی می گویید «سخت است»، بلافاصله رویکردی منفی در پیش گرفته اید.

It’s like saying “I can’t do it,” “I should give up,” “There’s no point

مثل این است که بگویید «من نمی توانم این کار را انجام دهم»، «من باید تسلیم شوم»، «هیچ فایده ای برای

trying.”

تلاش وجود ندارد».

This way of thinking makes you feel bad about yourself, and it discourages you from trying

این طرز تفکر باعث می شود که نسبت به خودتان احساس بدی داشته باشید و شما را از تلاش بیشتر منصرف می کند

further.

.

Everything is difficult when it’s new and unfamiliar.

همه چیز وقتی جدید و ناآشنا باشد دشوار است .

When you learn English—or any language—you have to deal with many new and unfamiliar

وقتی انگلیسی – یا هر زبانی را یاد می گیرید – باید با چیزهای جدید و ناآشنا زیادی دست و پنجه نرم

things.

کنید.

But, guess what?

اما، حدس بزنید چیست؟

With time and practice, everything gets easier.

با گذشت زمان و تمرین، همه چیز آسان تر می شود.

So, don’t say “This grammar point is too difficult.”

بنابراین، نگویید "این نکته گرامری خیلی سخت است."

Don’t say “Writing essays is too difficult.”

نگویید "نوشتن مقاله خیلی سخت است."

Don’t say “Speaking fluently is difficult.”

نگویید "روان صحبت کردن دشوار است."

Say “I need more time to understand this grammar point.”

بگویید «برای درک این نکته گرامری به زمان بیشتری نیاز دارم ».

Say “I need more time to learn how to write essays well.”

بگویید "من به زمان بیشتری نیاز دارم تا یاد بگیرم چگونه مقاله بنویسم."

Say “I need more time in order to speak more fluently.”

بگویید «برای اینکه روانتر صحبت کنم به زمان بیشتری نیاز دارم ».

This helps you approach your English learning in a positive way, so that you’re focused

این به شما کمک می کند تا به یادگیری زبان انگلیسی خود به شیوه ای مثبت نزدیک شوید، به طوری که بر

on improving and progressing.

روی بهبود و پیشرفت تمرکز کنید.

Stop saying “I understand.”

از گفتن "من می فهمم" دست بردارید.

Don’t say “I understand this vocabulary.”

نگویید "من این واژگان را می فهمم."

Don’t say “I understand these grammar rules.”

نگویید "من این قوانین گرامری را می فهمم ."

Don’t say “I understand what people say, but I can’t respond!”

نگویید "من می فهمم مردم چه می گویند، اما نمی توانم پاسخ دهم!"

Many English learners—and language learners generally—fall into the same trap.

بسیاری از زبان آموزان انگلیسی – و عموماً زبان آموزان – در دام یکسانی می افتند.

They confuse understanding something with knowing it.

آنها درک چیزی را با دانستن آن اشتباه می گیرند .

But, really knowing something—for most learners—means that you can use it.

اما، واقعاً دانستن چیزی - برای بیشتر زبان آموزان - به این معنی است که می توانید از آن استفاده کنید.

I understand *how* to play the piano.

من می فهمم *چگونه* پیانو بزنم.

You hit the keys in the right order at the right times.

شما کلیدها را به ترتیب درست در زمان های مناسب فشار می دهید.

I can’t play the piano.

من نمیتونم پیانو بزنم

So, is it useful that I understand how?

بنابراین، آیا مفید است که بفهمم چگونه؟

No.

نه.

Let’s come back to you, and your English.

بیایید به شما و انگلیسی شما برگردیم.

You’re reading something in English.

شما در حال خواندن چیزی به انگلیسی هستید.

You find a word you don’t know.

کلمه ای را پیدا می کنید که نمی دانید.

You look it up in your dictionary, so you know the translation in your language.

شما آن را در فرهنگ لغت خود جستجو کنید، بنابراین ترجمه آن را به زبان خود می دانید.

You think to yourself, “I know this word now.”

شما با خود فکر می کنید، "من اکنون این کلمه را می دانم ."

You go to English class.

شما به کلاس زبان انگلیسی بروید.

Your teacher gives you exercises on a grammar point.

معلم شما تمرین هایی را در مورد یک نکته گرامری به شما می دهد .

You do the exercise, and you get most of the questions right.

شما تمرین را انجام می دهید و بیشتر سوالات را به درستی دریافت می کنید.

You think to yourself, “I know this grammar.”

با خود فکر می کنید، "من این دستور زبان را می دانم."

Maybe you even complain to your teacher, and say “This grammar is too easy!

شاید حتی از معلم خود شکایت کنید و بگویید "این دستور زبان خیلی آسان است!

I know this already!”

من این را قبلاً می دانم!»

You read a text.

تو یه متن میخونی

You understand it, or at least most of it.

شما آن را درک می کنید، یا حداقل بیشتر آن را.

When you try to write something in English, it’s a mess.

وقتی می‌خواهید چیزی به انگلیسی بنویسید، به هم می‌ریزد.

You can’t put your ideas into sentences, and your writing is full of mistakes.

شما نمی توانید ایده های خود را در جملات قرار دهید و نوشته شما پر از اشتباه است.

So then, you start saying things like “I understand words but I can’t use them!”

بنابراین، شما شروع به گفتن جملاتی مانند "من کلمات را می فهمم اما نمی توانم از آنها استفاده کنم!"

“I understand when I listen, but I can’t speak!”

"وقتی گوش می کنم می فهمم، اما نمی توانم صحبت کنم!"

“I understand grammar, but I make mistakes when I speak or write!”

"من گرامر را می فهمم، اما هنگام صحبت کردن یا نوشتن اشتباه می کنم!"

First of all, it’s natural for your passive skills to be better than your active skills.

اول از همه، طبیعی است که مهارت‌های غیرفعال شما بهتر از مهارت‌های فعال شما باشد.

It’s natural that your listening and reading are better than your speaking and writing.

طبیعی است که شنیدن و خواندن شما بهتر از صحبت کردن و نوشتن شما باشد.

To some extent, this is normal and it isn’t a problem.

تا حدودی این طبیعی است و مشکلی نیست.

It’s true for native speakers, too.

این برای افراد بومی زبان نیز صادق است.

But, many English learners *do* have a problem here.

اما، بسیاری از زبان آموزان انگلیسی در اینجا مشکل دارند.

They focus on understanding, and then they complain that they can’t use what they “know”.

آنها بر درک تمرکز می کنند و سپس شکایت می کنند که نمی توانند از آنچه "می دانند" استفاده کنند.

If you can’t use it, then you don’t know it.

اگر نمی توانید از آن استفاده کنید، پس آن را نمی دانید.

If you make mistakes with a grammar point, then you don’t know it.

اگر با یک نکته گرامری اشتباه کنید، آن را نمی دانید.

If you can’t use a word when you’re speaking, then you don’t know the word.

اگر هنگام صحبت نمی توانید از کلمه ای استفاده کنید، پس آن کلمه را نمی دانید.

It doesn’t matter if you’ve studied something a hundred times.

مهم نیست که چیزی را صد بار مطالعه کرده باشید .

Can you use it?

میتونی ازش استفاده کنی؟

No?

نه؟

Then you don’t know it.

سپس شما آن را نمی دانید.

So, don’t say “I understand…”

بنابراین، نگویید «می‌فهمم…»

Instead, say “I can use this,” or “I can’t use this.”

در عوض، بگویید «من می‌توانم از این استفاده کنم» یا « نمی‌توانم از این استفاده کنم».

That’s what counts.

این چیزی است که اهمیت دارد.

That’s what you care about, right?

این چیزی است که شما به آن اهمیت می دهید، درست است؟

Stop saying “How do I…?

از گفتن «چگونه…؟»

Don’t say “How do I remember new words?”

نگویید "چگونه کلمات جدید را به خاطر بسپارم؟"

Don’t say “How do I get 7.5 in IELTS?”

نگویید "چگونه در آیلتس 7.5 بگیرم؟"

Don’t say “How do I improve my listening?”

نگویید "چگونه گوش دادن خود را بهبود بخشم؟"

Instead, ask yourself “What can I do today?”

در عوض، از خود بپرسید "امروز چه کاری می توانم انجام دهم؟"

Say “What can I do today to learn some new vocabulary?”

بگویید «امروز چه کار می توانم انجام دهم تا واژگان جدیدی یاد بگیرم ؟»

Say “What can I do today to prepare for my IELTS exam?”

بگویید «امروز چه کاری می توانم انجام دهم تا برای امتحان آیلتس خود آماده شوم؟»

Say “What can I do today to practise my listening skills?”

بگویید "امروز برای تمرین مهارت های شنیداری خود چه کار می توانم انجام دهم ؟"

We meet many students who ask huge, general questions like this.

ما دانش‌آموزان زیادی را ملاقات می‌کنیم که سؤالات بزرگ و کلی مانند این می‌پرسند.

“How do I speak fluently?”

"چگونه روان صحبت کنم؟"

“How do I write a high-scoring IELTS essay?”

چگونه می توانم یک مقاله آیلتس با نمره بالا بنویسم؟

“How do I speak with a British accent?”

"چگونه با لهجه بریتانیایی صحبت کنم؟"

These questions are too big.

این سوالات خیلی بزرگ هستند.

You don’t do one thing to speak fluently, you do many, many things over a long time.

شما یک کار را برای روان صحبت کردن انجام نمی دهید، شما کارهای زیادی را در مدت زمان طولانی انجام می دهید.

When you ask big, general questions like these, you get trapped in abstract generalities.

وقتی سوالات بزرگ و کلی مانند اینها می‌پرسید، در دام کلیات انتزاعی گرفتار می‌شوید.

You’re living in a future dream, where you somehow speak perfect English.

شما در رویای آینده زندگی می کنید، جایی که به نوعی انگلیسی کامل صحبت می کنید.

But, you can’t control the future.

اما، شما نمی توانید آینده را کنترل کنید.

All that time you spend thinking about the abstract future, you’re wasting time right

تمام زمانی را که صرف فکر کردن به آینده انتزاعی می کنید، در حال حاضر زمان را تلف می کنید

now.

.

Focus on what you can do today.

روی کاری که امروز می توانید انجام دهید تمرکز کنید.

There’s a saying in English.

یه ضرب المثل به انگلیسی هست

Actually, it’s in the form of a question: how do you eat an elephant?

در واقع، این به شکل یک سوال است: چگونه یک فیل را می خورید؟

Have you heard this?

آیا این را شنیده اید؟

Do you know the answer?

آیا جواب را میدانی؟

You eat an elephant one bite at a time.

شما یک فیل را یک لقمه می خورید.

That’s what learning English is like.

یادگیری زبان انگلیسی اینگونه است.

If you look at the whole task, it seems impossible.

اگر به کل کار نگاه کنید، غیرممکن به نظر می رسد.

It’s like eating an elephant.

مثل خوردن یک فیل است.

It’s too big.

خیلی بزرگه

But, you can do it.

اما تو میتوانی انجامش بدهی.

People do it!

مردم این کار را می کنند!

It’s not even rare.

حتی نادر نیست

You can do it, too.

شما می توانید آن را انجام دهید.

You just have to do it one bite at a time.

شما فقط باید آن را یک لقمه در یک زمان انجام دهید.

Focus on what you can do today.

روی کاری که امروز می توانید انجام دهید تمرکز کنید.

That’s the only thing you can control.

این تنها چیزی است که می توانید کنترل کنید.

Stop asking questions like “How long will it take me to…?”

از پرسیدن سوالاتی مانند "چقدر طول می کشد تا ...؟"

Don’t say “How long does it take to become fluent in English?”

نگویید "چه مدت طول می کشد تا به زبان انگلیسی مسلط شوید؟"

Don’t say “How long will it take me to get band seven in IELTS?”

نگویید "چه مدت طول می کشد تا در آیلتس گروه هفت را دریافت کنم؟"

Don’t say “How long will it take me to learn to negotiate in English for my work?”

نگویید "چقدر طول می کشد تا یاد بگیرم برای کارم به زبان انگلیسی مذاکره کنم؟"

First, no one knows.

اول اینکه هیچ کس نمی داند.

You don’t know, and I don’t know.

تو نمی دانی و من نمی دانم.

No one knows.

هیچ کس نمی داند.

Maybe you’re a genius and you’ll do it in four weeks.

شاید شما یک نابغه هستید و این کار را در چهار هفته انجام خواهید داد.

Maybe it’ll take you four years.

شاید چهار سال طول بکشد.

Maybe you’ll never do it.

شاید شما هرگز آن را انجام ندهید.

How am I supposed to know?

از کجا باید بدونم؟

How’s anyone supposed to know?

کسی باید از کجا بداند؟

Every learner is a little bit different.

هر زبان آموزی کمی متفاوت است.

No one has the same experience.

هیچ کس تجربه مشابهی ندارد.

Secondly, often, this question hides something underneath.

ثانیاً، اغلب، این سؤال چیزی را در زیر پنهان می کند .

This question often says “I don’t want to study English; I don’t want to spend

این سوال اغلب می گوید: «من نمی خواهم انگلیسی بخوانم. من نمی خواهم

my time and money studying English, but I have to.

وقت و پولم را صرف مطالعه زبان انگلیسی کنم، اما مجبورم.

So, how can I get what I want while spending as little time and money as possible?”

بنابراین، چگونه می توانم با صرف کمترین زمان و پول ممکن به آنچه می خواهم برسم؟»

Look: being efficient with your time and money is a worthwhile goal, but if you’re trying

نگاه کنید: کارآمد بودن با زمان و پول شما یک هدف ارزشمند است، اما اگر در حال تلاش

to learn English and your starting point is: “How do I do this cheaply and without spending

برای یادگیری زبان انگلیسی هستید و نقطه شروع شما این است: "چگونه این کار را ارزان و بدون صرف

much time?” then your chances of success are slim.

زمان زیاد انجام دهم؟" پس شانس موفقیت شما کم است.

Here’s the answer: if you don’t want to study English, then don’t.

پاسخ این است: اگر نمی خواهید انگلیسی بخوانید، پس نخوانید.

You don’t have to.

شما مجبور نیستید.

If you really don’t want to, then you probably won’t learn much anyway.

اگر واقعاً نمی خواهید، احتمالاً به هر حال چیز زیادی یاد نخواهید گرفت.

So, what should you say instead?

بنابراین، به جای آن چه باید بگویید؟

Instead, ask “What’s the next step if I want to…?”

درعوض، بپرسید «اگر بخواهم... قدم بعدی چیست؟»

“What’s the next step if I want to get band seven in IELTS?”

"اگر بخواهم گروه هفت را در آیلتس بگیرم، قدم بعدی چیست؟"

“What’s the next step if I want to improve my speaking?”

"اگر بخواهم صحبت کردن خود را بهبود بخشم، قدم بعدی چیست؟"

“What’s the next step if I want to stop making so many grammar mistakes?”

"اگر بخواهم از انجام این همه اشتباه گرامری دست برداریم، قدم بعدی چیست؟"

Again, these questions focus you on the present and encourage you to take action now.

مجدداً، این سؤالات شما را بر زمان حال متمرکز می کند و شما را تشویق می کند که اکنون اقدام کنید.

This increases your chances of making progress.

این شانس شما را برای پیشرفت افزایش می دهد.

Stop saying “I can’t.”

از گفتن «نمی‌توانم» دست بردارید.

Don’t say “I can’t speak fluently.”

نگویید "من نمی توانم روان صحبت کنم."

Don’t say “I can’t understand films and TV in English.”

نگویید "من نمی توانم فیلم ها و تلویزیون را به زبان انگلیسی بفهمم."

Don’t say “I can’t write without making mistakes.”

نگویید "من نمی توانم بدون اشتباه بنویسم ."

Instead, ask yourself “Why?”

در عوض، از خود بپرسید «چرا؟»

“Why can’t I speak fluently?”

"چرا نمی توانم روان صحبت کنم؟"

“Why can’t I understand films and TV in English?”

"چرا نمی توانم فیلم ها و تلویزیون را به زبان انگلیسی بفهمم؟"

“Why do I make so many mistakes when I write?”

"چرا وقتی می نویسم این همه اشتباه می کنم؟"

There’s a reason.

دلیلی وجود دارد

There’s an answer to all these questions.

برای همه این سوالات پاسخی وجود دارد

If you want to learn, you need to find the answer.

اگر می خواهید یاد بگیرید، باید پاسخ آن را پیدا کنید.

There might not just be *one* answer, there could be many.

ممکن است فقط *یک* پاسخ نباشد، ممکن است پاسخ های زیادی وجود داشته باشد.

The answer might not be simple.

پاسخ ممکن است ساده نباشد.

In fact, it almost certainly won’t be.

در واقع، تقریباً مطمئناً نخواهد بود.

But, finding an answer is the first step.

اما، یافتن پاسخ اولین قدم است.

Why can’t you speak fluently?

چرا نمی توانید روان صحبت کنید؟

Maybe you don’t get enough opportunities to speak English.

شاید فرصت کافی برای صحبت کردن به زبان انگلیسی را ندارید.

Maybe you live 99% of your life speaking and thinking in your native language.

شاید شما 99 درصد از زندگی خود را با صحبت کردن و فکر کردن به زبان مادری خود سپری کنید.

Maybe you lack vocabulary.

شاید شما فاقد دایره لغات هستید.

Maybe your pronunciation needs work.

شاید تلفظ شما نیاز به کار داشته باشد.

Maybe something else.

شاید چیز دیگری.

I don’t know.

من نمی دانم.

Remember: every learner is a little bit different!

به یاد داشته باشید: هر یادگیرنده ای کمی متفاوت است!

You need to find the answer for you.

شما باید پاسخ را برای خود پیدا کنید.

Thinking this way will encourage you to take action and do something now.

فکر کردن به این صورت شما را تشویق می کند که اکنون دست به کار شوید و کاری انجام دهید.

Saying “I can’t…” all the time just makes you feel bad.

گفتن "من نمی توانم..." همیشه باعث می شود احساس بدی داشته باشید.

Find out why, then do something about it.

علت را پیدا کنید، سپس کاری در مورد آن انجام دهید.

Stop saying “I want...”

از گفتن «من می‌خواهم...» دیگر

Stop saying “I need…”

«نیاز دارم...»

Don’t say “I want to improve my speaking.”

نگویید «می‌خواهم صحبت کردنم را بهبود بخشم».

Don’t say “I want to have a bigger vocabulary.”

نگویید "من می خواهم دایره لغات بزرگتری داشته باشم."

Don’t say “I need to get band six point five in IELTS.”

نگویید "من باید در آیلتس نمره ششم را کسب کنم ."

Often, when English learners say, “I want…” or “I need…”, there’s a second meaning.

اغلب، هنگامی که زبان آموزان انگلیسی می گویند، "من می خواهم ..." یا "من نیاز دارم..."، معنای دومی وجود دارد.

It’s not bad to have goals or to want things.

بد نیست هدف داشته باشید یا چیزهایی بخواهید.

But, if you say this, is this all you mean?

اما، اگر این را می گویید، آیا این همه منظور شماست؟

Many people who say these things really mean “I want *someone else* to give this to me.”

بسیاری از افرادی که این چیزها را می گویند واقعاً به این معنا هستند که "من می خواهم *کس دیگری* این را به من بدهد."

I want *someone else* to solve this problem.

من می خواهم *کس دیگری* این مشکل را حل کند.

I want *someone else* to wave a magic wand and get me my IELTS result.

من می خواهم *یک نفر* چوب جادویی را تکان دهد و نتیجه آیلتس من را بگیرد.

I want *someone else* to take away all the bad feelings and the hard work and the difficulties.

من از *کسی دیگر* می خواهم که همه احساسات بد و سختی ها و سختی ها را از بین ببرد.

It doesn’t work like that, and it’s never going to.

اینطوری کار نمی کند و هرگز هم نخواهد شد.

You heard this before, but I’ll say it again: you don’t have to learn English!

قبلاً این را شنیده‌اید، اما باز هم می‌گویم: لازم نیست انگلیسی یاد بگیرید!

But, but, but…

اما، اما، اما...

I need it for my job.

من برای کارم به آن نیاز دارم.

I have to learn English to emigrate to Australia.

برای مهاجرت به استرالیا باید انگلیسی یاد بگیرم.

I have to learn English for my exams at university.

برای امتحانات دانشگاه باید انگلیسی یاد بگیرم.

No, you don’t.

نه، شما ندارید.

No one’s forcing you to learn English.

هیچ کس شما را مجبور به یادگیری زبان انگلیسی نمی کند.

You want to, or you don’t.

شما می خواهید، یا نمی خواهید.

If you want to, then do it.

اگر می خواهید، پس آن را انجام دهید.

If you don’t, then save your time, your money and your energy.

اگر این کار را نکردید، در زمان، پول و انرژی خود صرفه جویی کنید.

And, for sure, no one else will make it happen for you.

و مطمئناً هیچ کس دیگری این کار را برای شما انجام نخواهد داد .

Other people can help.

افراد دیگر می توانند کمک کنند.

Good teachers can help.

معلمان خوب می توانند کمک کنند.

English-speaking friends and colleagues can help.

دوستان و همکاران انگلیسی زبان می توانند کمک کنند.

But, in the end, it depends on you.

اما در نهایت به شما بستگی دارد.

So, don’t say “I want…” or “I need…” if what you really mean is “I want someone

بنابراین، اگر منظور شما واقعاً این است که «من می‌خواهم شخص

else to give me the solution.”

دیگری راه حل را به من بدهد» نگویید «من می‌خواهم…» یا «من نیاز دارم...»

Don’t wait for someone else to solve your problems.

منتظر نباشید که شخص دیگری مشکلات شما را حل کند.

Take responsibility for your own progress.

مسئولیت پیشرفت خود را بپذیرید.

I’m not saying that to be unkind.

من این را برای نامهربانی نمی گویم.

I’m saying it because you’re the only person who can.

من این را می گویم زیرا شما تنها کسی هستید که می توانید.

That’s it.

خودشه.

Thanks for watching!

ممنون از ملاحظه تان!