Using the Historical Present to Improve YOUR Jokes and Stories! | English Grammar Lesson

So yesterday morning, I'm running a bit late, I grab a piece of toast and

پس دیروز صبح، کمی دیر دارم می دوم، یک تکه نان تست

head out to my car, but my car won't start. So I have to take the bus.

برداشتم و به سمت ماشینم می روم، اما ماشینم روشن نمی شود. پس باید سوار اتوبوس شوم.

Now, let me pause me right there.

حالا اجازه دهید من را همانجا مکث کنم.

Did you notice anything unusual grammatically about what she,

آیا از نظر گرامری چیز غیرعادی در مورد آنچه او گفتم، متوجه شدید

I just said? When did all this happen?

؟ چه زمانی این همه اتفاق افتاد؟

So yesterday morning. I'm running a bit late ...

پس دیروز صبح من دارم کمی دیر می دوم...

Yesterday morning. So it's past, right?

دیروز صبح. پس دیگه گذشته، درسته؟

OK, so listen again. How many past verb forms can you hear?

باشه پس دوباره گوش کن چند شکل فعل گذشته را می توانید بشنوید؟

 

   

Thank you, Joanne. Right, let's look at the score.

با تشکر از شما، جوآن. درست است، اجازه دهید به امتیاز نگاه کنیم.

Now would you look at that:

حالا به آن نگاه می کنید:

zero, nil, nothing, zilch, nought.

صفر، صفر، هیچ، زیرک، هیچ.

I think we can agree that this did happen in the past.

من فکر می کنم که می توانیم توافق کنیم که این اتفاق در گذشته رخ داده است.

So how is it that Joanne didn't use any past forms?

پس چگونه است که جوآن از هیچ فرم گذشته استفاده نکرده است؟

Did I, she make a mistake? Well, surprisingly, no.

آیا من، او اشتباه کرد؟ خوب، با کمال تعجب، نه.

Let me explain how it's possible to use the present

to talk about the past. We call it the historical present,

اجازه دهید توضیح دهم که چگونه می توان از زمان حال

برای صحبت در مورد گذشته استفاده کرد. ما آن را زمان حال تاریخی می نامیم

or it may also be called the dramatic present or narrative present.

یا ممکن است حال نمایشی یا حال روایی نیز نامیده شود.

We use it a lot when we tell jokes or anecdotes, for example,

مثلاً وقتی جوک یا حکایت می‌گوییم، از آن بسیار استفاده می‌کنیم ،

because using present forms to describe past actions makes

زیرا استفاده از فرم‌های حال برای توصیف اعمال گذشته باعث می‌شود

the story seem more immediate, more engaging, more personal.

داستان فوری‌تر، جذاب‌تر و شخصی‌تر به نظر برسد.

We also see present forms being used for the past a lot in news headlines,

ما همچنین می‌بینیم که از فرم‌های کنونی برای گذشته در عناوین خبری زیاد استفاده می‌شود،

whether read by news readers or written in print or online.

چه توسط خوانندگان اخبار خوانده شود و چه به صورت چاپی یا آنلاین.

And historians might use it to talk about the ancient past

و مورخان ممکن است از آن برای صحبت در مورد گذشته باستان

in a way to make history more appealing.

استفاده کنند تا تاریخ را جذاب تر کنند.

  In 1066 William the Conqueror invades

در سال 1066 ویلیام فاتح حمله کرد

and thousands of new words enter the English language.

و هزاران کلمه جدید وارد زبان انگلیسی شد.

Now, in all of these cases, we could use past forms.

حال در تمام این موارد می‌توانیم از فرم‌های گذشته استفاده کنیم.

Let's get Joanne back to tell us the story again,

بیایید جوآن را بازگردانیم تا داستان را دوباره به ما بگوید،

  only this time using past forms.

فقط این بار با استفاده از فرم‌های گذشته.

Let's have a look at the past form score board,

بیایید نگاهی به جدول امتیازات فرم های گذشته بیندازیم ،

and we've got a grand total of five.

و در مجموع پنج عدد بدست آورده ایم.

Exactly the same events, but using past forms.

دقیقاً همان اتفاقات، اما با استفاده از اشکال گذشته.

It's not quite as involving, not quite as engaging, but it is still correct.

آنقدرها هم درگیر نیست، نه کاملاً جذاب، اما هنوز هم درست است.

Now, I want to go back to the car.

حالا میخوام برگردم تو ماشین

My car won't start.

ماشین من روشن نمی شود

Notice here that we have what might appear to be a future form being

در اینجا توجه کنید که ما چیزی داریم که ممکن است به نظر شکل آینده باشد

used in the present to talk about something that happened in the past.

که در حال حاضر برای صحبت در مورد چیزی که در گذشته اتفاق افتاده استفاده می شود.

The first thing to mention here is that

اولین چیزی که در اینجا ذکر می شود این است که

'will' is not really a future form.

"اراده" واقعاً یک شکل آینده نیست.

It's a modal auxiliary and we do use it to talk about an intention

این یک ابزار کمکی مدال است و ما از آن برای صحبت در مورد

to do something in the future, say, for example, opening a window.

قصد انجام کاری در آینده استفاده می‌کنیم ، مثلاً باز کردن یک پنجره.

It's hot. I'll open the window.

گرمه. من پنجره را باز می کنم.

The act of opening the window might be in the future,

عمل باز کردن پنجره ممکن است در آینده باشد،

but the intention to open it is in the present, at the moment of speaking.

اما قصد باز کردن آن در زمان حال و در لحظه صحبت کردن است.

It might seem weird, but 'will' actually refers to present time, not future time.

ممکن است عجیب به نظر برسد، اما «ویل» در واقع به زمان حال اشاره دارد، نه زمان آینده.

And believe it or not, it's the same for would and wouldn't.

و باور کنید یا نه، این برای باید و نمی خواهد یکسان است.

In the same way that will and won't are not about future time,

همان طور که خواهد و نخواهد مربوط به زمان آینده نیست،

would and wouldn't aren't about past time.

خواهد بود و نخواهد مربوط به زمان گذشته نیست.

It's a bit more tricky to get your head around that point.

کمی مشکل تر است که سر خود را در اطراف آن نقطه قرار دهید.

So I would prefer to talk about that another time.

بنابراین ترجیح می‌دهم یک بار دیگر در مورد آن صحبت کنم.

Oh look! I just use 'would' to talk about something that hasn't happened yet.

اوه نگاه کن! من فقط برای صحبت در مورد چیزی که هنوز اتفاق نیفتاده از "wild" استفاده می کنم.

Hmm. An example that shows it can't be the past.

هوم مثالی که نشان می دهد نمی تواند گذشته باشد.

So I'm going to have to knock off a point from our past-o-meter.

بنابراین من باید یک نقطه از فاصله ما را از بین ببرم.

Before I leave you, one more thing to make you think.

قبل از اینکه شما را ترک کنم، یک چیز دیگر باعث می شود شما فکر کنید.

As we've seen, 'will' is used for an intention,

همانطور که دیدیم، "اراده" برای یک قصد،

a plan, an idea to do something. So when we say:

یک برنامه، یک ایده برای انجام کاری استفاده می شود. پس وقتی می گوییم:

My car won't start!

ماشین من روشن نمی شود!

Are we suggesting the car doesn't have the will to start,

آیا ما به شما پیشنهاد می کنیم که ماشین اراده ای برای

it has chosen not to start just to wind us up, just to make us angry?

روشن شدن ندارد، فقط برای اینکه ما را به باد دهد، فقط برای اینکه ما را عصبانی کند انتخاب کرده است که استارت نخورد؟

It may be we choose to give the human quality of stubbornness to

ممکن است ما انتخاب کنیم که ویژگی انسانی لجبازی را به

an inanimate object as a way to express our frustration.

یک جسم بی جان به عنوان راهی برای بیان ناامیدی خود بدهیم.

Well, my car certainly is inanimate at the moment, and that is very frustrating.

خب، مطمئناً ماشین من در حال حاضر بی جان است و این بسیار خسته کننده است.