3 ways to create a space that moves you, from a Broadway set designer | David Korins

Çeviri: Tolga Uslu Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

You're sitting there,

Burada oturuyorsun

and it's incredibly frustrating.

ve bu inanılmaz derecede sinir bozucu.

It's maddening.

Bu delirtici.

You've been sitting there for hours,

Saatlerdir orada oturuyorsun,

filling in those little tiny circles with your No. 2 pencil --

kurşun kaleminle o küçük daireleri dolduruyorsun

this is a standardized test.

Tek tipleştirilmiş bir test.

You look up, half-erased chalkboard,

Bakıyorsun, yarı silinmiş kara tahta,

you can see that perfectly written cursive alphabet,

o mükemmel yazılmış el yazısı alfabeyi görebiliyorsun

the pull-down maps,

çekmeli haritalar,

you can hear, tick, tick, tick, ticking on the wall, that industrial clock.

duvardaki tik tak tik tak sesini, o endüstriyel saati duyuyorsun.

But most importantly, you can feel that oppressive fluorescent light,

Fakat en önemlisi, o baskıcı florasan ışığını hissedebiliyorsun

that death ray over your head.

kafanın üzerindeki o ölü ışını.

Bzzzzzz.

Bzzzzzzz.

And you can't take it anymore, but you don't have to,

Buna artık katlanamıyorsun, ama zorunda da değilsin,

because Miss Darling says, "OK, boys and girls, you're done."

çünkü Bayan Darling, "Tamam, çocuklar, bitti." diyor.

So you jump up -- I mean, there is nothing left of you but a vapor trail.

Sen de atlıyorsun -- yani, geride tüten buhardan başka bir şey kalmamış.

You move so quickly, you slam that little molded plastic chair,

Hızlıca hareket ediyorsun, o küçük kalıpsı plastik sandalyeye çarpıyorsun

and you sprint down the hallway;

ve holden hızlıca koşuyorsun;

you go past the Lysol smell and the BO smell and the cubbies,

ayakkabı ve vücut kokusunu, ve de küçük odacıkları geçiyorsun

and you push the door --

ve kapıyı itiyorsun --

(Inhales deeply)

(Derinden nefes alıyor)

and finally, you're outside.

ve sonunda, dışarıdasın.

Oh, you can feel the wind on your face,

Oh, yüzünde rüzgârı hissediyorsun,

then the sun on your skin

daha sonra güneşi teninde

and most importantly, the big blue sky.

ve en önemlisi, büyük mavi gökyüzünü.

That is a revelation of space.

Bu bir boşluğun açığa çıkışı.

Making revelations of space is what I do; I'm a designer and creative director,

İşim boşluğun açığa çıkışlarını sağlamak; ben bir tasarımcı ve kreatif yönetmenim,

and that's what I do for a living.

bu benim mesleğim.

I do it for all sorts of people in all kinds of different ways,

Bunu her türde insan için her farklı biçimde yapıyorum,

and it might seem complicated, but it's not.

karmaşık gözükebilir, fakat değil.

And over the next couple of minutes, I'm going to give you three ways

Birkaç dakika içinde, size hayatınızda kullanabileceğinizi düşündüğüm

that I think you can move through your world

üç adım vereceğim, böylece siz de

so that you, too, can make revelations of space, or at least reveal them.

boşlukların açığa çıkışlarını yapabilin veya en azından açığa çıkarın.

Step one: therapy.

İlk adım: terapi.

I know, I know, I know: blah, blah, blah, New Yorker, blah, blah, blah, therapy.

Biliyorum, biliyorum, biliyorum: bla, bla, New Yorklu, bla, bla, bla, terapi.

But seriously, therapy -- you have to know why you're doing these things, right?

Fakat gerçekten, terapi - bu şeyleri neden yapmanız gerektiğini bilmelisiniz.

When I got the job of designing "Hamilton,"

"Hamilton"ı tasarlama işini aldığımda

I sat with Lin-Manuel Miranda, writer,

yazar Lin-Mauel Miranda ve yönetmen

Tommy Kail, director, and I said,

Tommy Kail ile oturdum ve dedim ki

"Why are we telling this 246-year-old story?

"Neden bu 246 yıllık eski hikâyeyi anlatıyoruz?

What is it about the story that you want to say,

Hikâye hakkında ne demek istiyorsun

and what do you want people to feel like when they experience the show?"

ve gösteriyi izlediklerinde insanların ne hissetmelerini istiyorsun?"

It's important. When we get that, we move into step two: the design phase.

Bu önemli. Bunu başardığımızda ikinci adıma geçeriz: tasarım aşaması.

And I'll give you some little tricks about that,

Bununla ilgil size bazı küçük tüyolar vereceğim

but the design phase is important because we get to make these cool toys.

fakat tasarım aşaması önemli çünkü bu küçük havalı oyuncakları yapıyoruz.

I reach into Lin's brain, he reaches into mine,

Lin'in beynine giriyorum, o benimkine giriyor,

this monologue becomes a dialogue.

bu monolog diyaloğa dönüşüyor.

And I make these cool toys,

Ben de o oyuncakları yapıyorum

and I say, "Does this world look like the world

ve de "Bu dünya senin gösterine

that you think could be a place where we could house your show?"

ev sahipliği yapacağını düşündüğün yere benziyor mu?" diyorum.

If the answer is yes -- and when the answer is yes --

Eğer cevap evet ise -- ve cevap evet olduğunda --

we move into what I think is the most terrifying part,

en dehşet verici olduğunu düşündüğüm bölüme geçiyoruz;

which is the execution phase.

icra aşaması.

The execution phase is when we get to build this thing,

İcra aşaması işi yapmaya başladığımız

and when this conversation goes from a few people to a few hundred people

ve bu konuşmanın birkaç kişiden birkaç yüz kişiye

now translating this idea.

bu fikri çevirerek geçtiğimiz bölüm.

We put it in this beautiful little thing,

Bunu, bu güzel küçük şeye koyuyoruz,

put it in the "Honey, I Shrunk the Kids" super-sizer machine

"Eyvah, Çocuklar Küçüldü"deki süper-boyutlayıcı makineye,

and blow it up full-scale,

ve tamamen patlatıyoruz

and we never know if we did it right

sahneye çıkıp "Tamam mı, Tamam mı?"

until we show up onstage and go, "Is it OK? Is it OK?"

diyene dek doğru yapıp yapmadığımızı asla bilmiyoruz.

Here's the thing:

Olay şu:

you don't have to be Lin,

Lin olmak zorunda değilsin,

you don't have to have a book that you want to turn into a show

gerçek hayatında bunu yapmak için bir gösteriye döndürmek isteyeceğin

in order to do this in your real life.

bir kitabın olmak zorunda değil.

You're already starring in a show, by the way. It's called your life.

Zaten bir gösteride oynuyorsun. Bunun adı senin hayatın.

Congratulations. (Laughter)

Tebrikler. (Kahkaha)

But seriously, Shakespeare said it: "All the world's a stage."

Fakat cidden, Shakespeare'in dediği gibi "Tüm dünya bir sahne."

He nailed that part.

Bu kısmı tutturmuş.

What he screwed up royally was that part where he said,

Asilce içine ettiği kısım ise,

"And we are merely players."

"Ve biz de sadece oyuncularız." dediği.

It's ridiculous. We're not merely players.

Çok gülünç. Sırf oyuncular değiliz.

We are the costume designers and the lighting designers

Biz kostüm ve ışık tasarımcılarıyız

and the makeup artists in our own world,

ve de kendi dünyamızın makyaj sanatçıları

and I want to get you to think about being the set designer in your world.

ve kendi dünyanızın set tasarımcısı olarak düşünmenizi istiyorum.

Because I think you can leave here if you do these three steps

Çünkü bu söylediğim üç adımı ve de birkaç küçük tüyoyu uyguladığınızda

and a couple of little tricks, as I said, I'm going to tell you,

buradan gidebilirsiniz, dediğim gibi, size söyleyeceğim ve

and you can begin to change the world

dünyayı değiştirmeye başlayabilirsiniz

the way you want to.

istediğiniz şekilde.

You want to do it?

Yapmak istiyor musunuz?

OK. Everybody write a show.

Herkes bir gösteri yazsın.

(Laughter)

(Kahkaha)

No. Just kidding.

Hayır. Şaka yapıyorum.

OK. Step one: therapy. Right?

Peki. İlk adım: Terapi. Doğru mu?

How are you feeling?

Nasıl hissediyorsunuz?

That's what the therapist says: "How are you feeling today?"

Terapistin dediğin gibi: "Bugün nasıl hissediyorsun?"

It's important to remember that, because when we design the world for you,

Hatırlamakta fayda var, çünkü sizin için dünyayı tasarlarken

the therapy is important.

terapi önemli.

It tells you that emotion is going to become light and color.

Size duygunun ışık ve renk olacağını söylüyor.

A good example of that light and color

"Sevgili Eva Hansen" adında tasarladığım bir gösteri

is a show I designed called "Dear Evan Hansen."

bu ışık ve renge güzel bir örnek.

(Cheers)

(Tezahürat)

"Dear Evan Hansen" exists -- oh my God --

"Sevgili Evan Hansen" bulunur aman Tanrım

"Dear Evan Hansen" exists in a world of almost all light and color.

"Sevgili Evan Hansen" neredeyse ışıktan ve renkten bir dünyada bulunur.

So I chose a color: inky-black darkness.

Bu yüzden bir renk seçtim: kapkara bir siyah.

(Laughter)

(Kahkaha)

Inky-black darkness is a color the way that sadness is an emotion.

Kapkara siyah üzüntünün bir duygu olduğu şekilde bir renktir.

And this show transforms people, but not before it wrecks people.

Bu gösteri ise insanları değiştirir, fakat önce onlar mahveder.

I bet you're wondering, "How expensive could the set possibly be to transform you

Eminim, merak ediyorsunuzdur, "Kapkaranlıkta 2 saat 20 dakika oturursan

if you sit for two hours and 20 minutes

seni dönüştürecek set

in inky-black darkness?"

ne kadar pahalı olabilir ki?

The answer is: cheap!

Cevap ise: ucuz!

Inky-black darkness,

Kapkaranlık,

turn the lights on at the right time.

ışıklarını doğru zamanda açıyor.

Seriously, think about leaving Miss Darling's class.

Cidden, Bayan Darling'in dersini terketmeyi düşünün.

Inky-black darkness gives way at the right moment,

Kapkaranlık sana doğru anda yol veriyor,

we fly away that wall and reveal a beautiful blue sky.

o duvardan uçup gidiyoruz ve güzel mavi bir gökyüzü ortaya çıkıyor.

It blows people away and it transports them,

İnsanları sürüklüyor ve onları taşıyor

and it makes them feel hopeful.

ve onları umutlu hissettiriyor.

And we know this because color is emotion,

Biz de bunu biliyoruz çünkü renk bir duygudur

and when you paint with color, you're painting with feelings.

ve renkle boyadığında aslında duygularla resmediyorsun.

So think about that emotion, the one I had you file away in your mental Rolodex.

O duyguyu düşün, zihninde sıraya soktuğum o duygu.

What color is it?

O ne renk?

Where in your wardrobe does it exist, and where in your home does it exist?

Dolabında nerede duruyor ve evinde nerede duruyor?

When we design the show for you,

Gösteriyi senin için tasarladığımızda

we're going to use that color to tell you how you feel in certain times.

o rengi belli zamanlarda nasıl hissettiğini söylemek için kullanacağız.

But also, you know this exists because you put the hero in white,

Ayrıca, bunun varolduğunu biliyorsun zira kahramanı beyaza,

you put the lead character in red, you put the villain in all black.

baş karakteri kırmızıya ve kötü adamı siyaha boyadın.

It's typecasting. You know that.

Bu tipleme yapmak. Biliyorsunuz.

So think about it.

Bunun hakkında düşünün.

But there's also something else that happens in the world

Fakat, aynı zamanda dünyada daha emin hareket etmemize

that helps us move through the world in a safe way.

yardım eden başka bir şeyler oluyor.

They're called architectural standards.

Onların adı mimari standartlar.

They make us not fall down and go boom.

Düşmememizi ve patlamamamızı sağlıyorlar.

Doorknobs are all at the same height. Light switches are all at the same height.

Kapı kollarının tümü aynı boyda. Işık anahtarlarının hepsi aynı boyda.

Toilet bowls are always -- thank God -- at the same height,

Klozetlerin hepsi - şükür - aynı boyda

because no one ever misses the toilet bowl.

böylece kimse asla klozetleri ıskalamıyor.

But seriously,

Fakat cidden,

what would happen if we started to tweak those architectural standards

istediğimizi elde etmek için

bu mimari standartlarla uğraşmaya başlasak ne olurdu?

to get what we wanted?

It reminds me of the stairs I made for Pee-Wee Herman.

Pee-Wee Herman için yaptığım merdivenleri hatırlattı.

Pee-Wee Herman is a child,

Pee-Wee bir çocuk

and his entire world is created so that we perceive Pee-Wee as a child.

ve onun tüm dünyası biz Pee-Wee'yi bir çocuk olarak algılayalım diye yaratılmış.

The architecture and the furniture and everything come to life,

Mimari, mobilyalar ve var olan her şey

but nothing more important than those stairs.

fakat hiçbir şey o merdivenler kadar önemli değil.

Those stairs are 12 inches high,

O merdivenler 30 cm uzunlukta,

bu yüzden Pee-Wee merdivenlerde aşağı yukarı inip çıktığında

so when Pee-Wee clomps up and down those stairs,

he interacts with them like a kid.

onlarla bir çocuk gibi anlaşıyor.

You can't fake that kind of interaction,

O tür bir etkileşimi taklit edemezsiniz,

and that's the exact opposite of what we ask people in opera to do.

bu da bizim operada insanlardan istediğimizin tam tersi.

In opera, we shrink those stairs

Operada, ana karakterlerimiz kolayca

so that our main characters can glide up and down effortlessly

yukarı aşağı kayabilsinler diye onların seslerini hiç kesmeden

without ever breaking their voice.

merdivenleri daraltırız.

You could never put an opera singer in Pee-Wee's Playhouse,

Pee-Wee'nin Oyun Evine asla bir opera sanatçısı koyamazsın,

(Sings in Pee-Wee's voice) or they wouldn't be able to do their job.

(Pee-Wee'nin sesiyle söyler) veya işlerini yapamazlardı.

(Laughter)

(Kahkaha)

But you couldn't put Pee-Wee in an opera set.

Fakat, Pee-Wee'yi bir opera setine konamaz.

He couldn't climb up and down those stairs.

Merdivenlerden aşağı yukarı tırmanamaz.

There'd be no Pee-Wee.

O zaman Pee-Wee olmaz.

He'd be like James Bond slinking elegantly up and down the stairs.

James Bond'un merdivenlerden gizlice ve zarif yürümesi olur.

It wouldn't work.

Bu bir işe yaramaz.

(Laughter)

(Kahkaha)

Now think of your set, your home, what you exist in every single day.

Şimdi kendi setinizi düşünün, evinizi, günlük hayatta neden olduğunuzu.

If you're anything like me, the trash can is just too small

Eğer benim gibi bir şeyseniz, geceleri ısmarladıklarınızı

for the amount of takeout that you buy every night, right?

atmak için çöp tenekesi çok küçük değil mi?

And I find myself jamming like I'm kneading dough at a pizza place,

Ben de kendimi bir dükkanda pizza hamuru yoğuruyormuş gibi sıkışmış buluyorum,

I'm jamming it in because I don't understand.

içinde sıkışıyorum çünkü anlamıyorum.

Or, maybe the light switch in your foyer

Veya belki de girişteki ışık anahtarı

is just stashed behind too many precariously placed coats,

tehlikeli şekilde yerleştirilmiş birçok ceketin arkasında gizlenmiştir,

and so you don't even go for it.

bu yüzden de anahtarı aramamışsındır.

Therefore, day after day,

Böylece, günden güne, kendini karanlık bir uçurumdan

you wind up walking in and out of a chasm of darkness.

içeri dışarı yürürken buluyorsun.

(Laughter)

(Kahkaha)

It's true.

Bu doğru.

But what would happen if the space revealed something about yourself

Peki ya boşluk, kendin hakkında senin de bilmediğin

that you didn't even know?

bir şey ortaya çıkarsa ne olurdu?

Kanye never told me specifically that he wanted to be God.

Kanye bana özellikle Tanrı olmak istediğini söylemedi.

But --

Fakat --

(Laughter)

(Kahkaha)

when we started working together, we were sending images back and forth,

beraber çalışmaya başladığımızda resim gönderip duruyorduk,

and he sent me a picture of the aurora borealis

o da bana içinde ışıklar çarpışan

with lightning strikes through it.

aurora borealisin bir resmini attı.

And he sent me pictures from a mountaintop looking down

Dağın tepesinden

at a smoke-filled canyon,

sis dolu kanyona bakan ya da

or smoke underneath the surface of water --

su yüzeyinin altındaki dumanın resimlerini attı.

like, epic stuff.

Yani, efsanevi şeylerdi.

So the first set I designed for him was a huge light box

Böylece, ona ilk tasarladığım set kocaman albüm etiketinin olduğu

with the name of his record label.

kocaman bir ışık kutusu oldu.

He would stand triumphantly in front of it,

Onun önünde zafer kazanmışçasına durdu

and it would flash lights like a lightning bolt.

ve bir şimşek gibi ışıklar çaktı.

And it was epic, but, like, starter-kit epic.

Efsaneviydi, ama başlangıç kiti seviyesi.

We moved on to a large swath of sky with a tear down the middle,

Ortasında gözyaşı olan büyükçe bir gökyüzüne devam ettik

and through the tear, you could see deep parts of the cosmos.

ve gözyaşından, evrenin derin kısımlarını görebilirdiniz.

Getting closer.

Yakınlaştık.

We evolved to standing on top of an obelisk,

Bir dikilitaşın üstünde, bir dağın yamacında,

standing on top of a mountainside, standing on top of boxes.

kutuların üstünde durmak için geliştik.

You know, he was evolving as an artist through space,

O, bir sanatçı olarak boşluk sayesinde gelişiyordu

and it was my job to try and keep up.

ve benim işimse denemek ve sürdürmekti.

When we did Coachella,

Biz Coachella'dayken

there he was,

o da oradaydı,

standing in front of an 80-foot-wide by 40-foot-tall ancient artifact,

25 metre genişlikte 12 metre uzunlukta eski yapay bir şeyin önünde duruyorudu

literally handed down from God to man.

cidden Tanrı'nın insanlara bıraktığı bir şey.

He was evolving, and we were all witness to it.

Gelişiyordu ve hepimiz de buna şahittik.

And in his last show, which I didn't design but I witnessed,

Tasarlamadığım ama şahit olduğum son gösterisinde

he had self-actualized.

kendini gerçekleştirmişti.

He was literally standing on a floating plexiglass deck

Tam anlamıyla sevgi dolu hayranlarının üstünde dalgalanan

over his adoring fans,

plastik cam bir güvertenin üstündeydi.

who had no choice but to praise to Yeezus up above.

Yukarıdaki İsa'yı methetmekten başka şansı yoktu.

(Laughter)

(Kahkaha)

He had deified himself.

Kendini tanrılaştırmıştı.

You can't become Yeezus in your living room.

Oturma odanda oturarak İsa olamazsın.

The space told him who he was about himself,

Boşluk ona kendi hakkında şeyler söyledi

and then he delivered that to us.

o da bunu bize iletti.

When I was 20 years old,

20 yaşındayken

I was driving through a parking lot, and I saw a puddle.

bir park yerine doğru sürüyordum ve bir su birikintisi gördüm.

I thought, "I'm going to veer to the left. No -- I'm going through it."

"Sola sapacağım. Hayır -- içinden geçeceğim." diye düşündüm.

And I hit the puddle, and -- ffftt! -- all the water underneath my car,

Birikintiye girdim, ve -- ffftt! -- ve tüm su arabanın altındaydı

and instantly, I have an aha moment.

ve de aniden evet! anını yaşadım.

Light bulb goes off.

Ampul patladı.

Everything in the world needs to be designed.

Dünyadaki her şeyin tasarlanması gerek.

I mean, I'm sure I was thinking, "The drainage needs to be designed

Yani, "Bu park yerindeki kanalizasyonun tasarlanması gerekli" diye

in this parking lot."

düşündüğüme eminim.

But then I was like, "Everything in the world needs to be designed."

Fakat sonrasında "Dünyadaki her şeyin tasarlanması gerek." dedim.

And it's true: left to its own devices,

Doğru: her şeyi kendi hâline bırakan

Mother Nature isn't going to carve an interesting or necessarily helpful path

Doğa Ana senin için ilginç ve yararlı bir yol açmayacak.

for you.

I've spent my career reaching into people's minds

Kariyerimi, insanların zihinlerine girmekle ve herkesin

and creating worlds out here that we can all interact with.

etkileşeceği dünyalar yaratarak geçirdim.

And yeah, you might not get to do this with fancy collaborators,

Tamam, bunu havalı ortaklarla yapamazsın

but I think if you leave here, those three easy steps --

ama bence buradan gidersen o üç kolay adım --

therapy, who do I want to be, why do I do the things that I do;

terapi kim olmak istiyorum, yaptığım şeyleri neden yapıyorum,

design, create a plan and try and follow through with it,

tasarım bir plan yap, dene ve gerçekleştir

what can I do;

ne yapabilirim;

execute it --

bunu yap --

I think if you add that with a little color theory --

Bence, buna biraz da renk teorisini katarsan --

(Laughter)

(Kahkaha)

some cool design choices and a general disrespect for architectural standards,

bazı havalı tasarım seçenekler ve mimari standartlarla genel bir başkaldırı

you can go out

ve dışarı çıkabilirsin

and create the world that you want to live in,

ve yaşamak istediğim dünyayı yaratabilirsin,

and I am going to go home and buy a new trash can.

ben de eve gideceğim ve yeni bir çöp kutusu alacağım.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)