Why I photograph the quiet moments of grief and loss | Caroline Catlin

Transcriber:

Çeviri: Sara Ozturk Gözden geçirme: İlker ÖZBAŞ

Şu herkesin gezinip “En sevdiğin süper güç ne?”

gibi soruları cevapladığı

tuhaf kaynaştırma oyunlarını bilirsiniz.

You know those awkward icebreaker games,

Çocukken o oyunlara bayılırdım.

when everyone goes around and answers something

like, "What's your favorite superpower?"

En iyi cevaba sahip olduğuma inanırdım.

İnsanlar cevaplarını paylaşırlardı

When I was a kid, I loved those games.

ve ben de yerimde heyecanla hoplayarak beklerdim.

Sıra bana geldiğinde

herkese gururla “En çok istediğim süper güç,

I believed I had the perfect answer.

People would start sharing and I would wait,

insanların duygularını onların etrafında gezinen renklerde görmek.” derdim.

bouncing in my seat with excitement.

And when it was my turn,

I would proudly tell everyone, "The superpower I want most of all

Bir arkadaşınızın sizi gördüğü için

mutlu olduğunu anlamak çok havalı olmaz mıydı.

is to see people's emotions in color, hovering in the air around them."

Yani içeriye giriyorlar ve her yer sarı renkle doluyor.

Ya da yabancı birisinin yardıma ihtiyacı olduğunu anlayabilirdiniz.

Wouldn't it be cool if you could see how happy a friend was to see you,

Sokakta yanlarından geçerken arkalarında gözüken

like they'd walk in and it would just fill with the color yellow.

uzun mavi bir iz görürdünüz.

Bu an genellikle bana bir kez daha

Or you could tell when a stranger needed help.

havalı süper gücümün dördüncü sınıftaki arkadaşlarıma

You'd pass them on the street

and you'd see this long trail of blue behind them.

iyi örnek olmadığını söyleyen

birçok boş bakışlarla karşılaştığım bir andı.

This was usually the moment

where I would look around at the many blank faces

telling me yet again,

Tuhaf bir çocuktum.

my cool superpower, it hadn't landed well with my fellow fourth graders.

Bu durum çok da değişmedi.

Etrafımdaki duygusal dünyaya olan derin minnettarlığım

I was an awkward child.

ya da duyguların belirsizliğine tanık olma ve yakalama arzum da değişmedi.

That hasn't really changed.

And neither has my deep appreciation for the emotional world around me

Büyüdükçe

karşılaştığım insanlara ve hikayelerine dikkat vermeye başladım

or my desire to both witness and capture the elusiveness of feelings.

ve gördüğüm şeyleri yazdım.

Yazmak yeterli gelmediğinde fotoğrafçılığı öğrendim

As I grew older,

I started paying attention to the people and the stories I came across

ve bana değerli hissettiren anları belgelemeye başladım.

and I wrote down what I saw.

Elimde bir kamerayla

When writing didn't feel like enough, I learned photography

çerçeveye neyi dahil edip arka planda neyi bulanıklaştıracağımın

and I began documenting the moments that felt most precious to me.

sanatını öğrendim.

With a camera in hand,

Liseden mezun oldum, üniversiteye gittim.

I learned the art of deciding what to include in the frame

Psikoloji ve sanatın birleşimi olan bir bölüm okudum.

and what to let blur into the background.

Sizi temin ederim orada duygu kıtlığı yok.

I graduated high school. I went to college.

Sonra

I studied a combination of psychology and art.

hastalandım.

No shortage of feelings there, I can assure you.

Dramatik bir şekilde değil.

Acı içinde bağırmaya başlamadım

And then ...

ya da hareket edemeyerek uyanmadım veya bir anda konuşmayı unutmadım.

I got sick.

Eninde sonunda bütün bunlar bir dereceye kadar olacaktı

Not in a dramatic way.

I didn't start screaming in agony

ama sağlıktan hastalığa giden yolum

or wake up unable to move or suddenly forget how to speak.

ağır bir hastalıkla karşılaştırıldığında yavaş ve ısrarcı bir hareketti.

Eventually, all those things would happen to some degree,

but my path from wellness to illness

Nedenini bulabilmek için üç yıl harcadım.

was a slow, persistent movement towards deep sickness.

Birçok doktora göründüm ve cevap hep aynıydı.

I spent three years trying to identify the cause.

Bir sorunum yoktu.

Sürekli olarak bu söylendi.

I met with numerous doctors and the answer was always the same.

Israrcı düşük derecede ateşime, eklem ağrılarıma ve kas ağrılarıma rağmen

There was nothing wrong with me.

“Git bir terapisti gör,

Over and over.

Despite my persistent low-grade fever and joint pain and muscle aches,

daha fazla kişisel bakım yap.” denildi.

Haklı olduklarına inanmaya başlamıştım.

I was told, "Go see a therapist,

Belki de gerçekten bir sorun yoktu.

practice more self-care."

Sonucu normal gelen her tahlil

kendimden daha çok şüphe etmeme neden oldu.

I started to believe they were right.

Maybe nothing was wrong.

Bu gizemli hastalığı aşıp

Every test that came back normal

eski hayatıma dönme umuduyla

had me falling further into a hole of self-doubt.

lisansüstü eğitime başladım.

I started grad school

hoping that I would somehow get over this mysterious illness

Yine de küçük ve tereddütsüz bir parçam biliyordu.

and I could return to life as it was before.

Semptomlarım mantıklı olan hiçbir şeye uymasa da

Still there was a small, unwavering part of me that knew.

bir sorun olduğunu biliyordum.

Despite my symptoms not lining up with anything that made sense,

Sonunda bilişsel semptomlarım daha da kötüleşti.

Bilinç bulanıklığı, hafıza kaybı ve kelime bulma sorunu yaşadım

I knew something was wrong.

ve bir doktor MR çekilmesini istedi.

Eventually my cognitive symptoms worsened.

Endişelenecek bir şey çıkmayacağını

düşündüklerini söyleyerek beni temin ettiler.

Brain fog and memory loss and word-finding,

Bunun yerine

and a doctor agreed to order an MRI.

sağ yan lobumda golf topu büyüklüğünde bir kitle buldular.

Assuring me they didn't think they'd find anything concerning.

Her şey bir anda değişti.

Instead ...

they found a golf ball-sized mass in my right parietal lobe.

Ailemi aradım,

beyin ameliyatı için gün aldım

ve lisansüstü eğitimimi yarıda bıraktım.

Tümörün muhtemelen iyi huylu olduğunu

And just like that, everything changed.

I called my parents

ve aldıklarında tamamen iyileşeceğimi söylediler.

and I scheduled a date for brain surgery,

and I dropped out of my grad program.

They told me the tumor is probably benign

Keşke bütün kalbimle

and with its removal that I'd likely make a full recovery.

haklı olduklarını söyleyebilseydim.

Keşke hikaye burada bitseydi.

I wish with all of my heart

Ameliyattan altı gün sonra patoloji raporu geldi

I could tell you they were right.

ve tümör iyi huylu değildi.

I wish the story ended here.

Anaplastik astrositom denilen bir şeydi

Six days after surgery, the pathology report came back

ve ameliyat başarılı olmasına ve tümör gitmesine rağmen

telling us the tumor was not benign.

It was something called an anaplastic astrocytoma

geride bıraktığı mikroskobik kanserli hücreler kaldı

and while the surgery had been successful and the tumor was gone,

ve onları gidermek imkansız.

Başka bir deyişle resmi olarak

the microscopic cancerous cells it left behind remained,

ender, saldırgan, tedavisi olmayan bir beyin kanseri teşhisi koyuldu.

impossible to remove.

In other words, I was officially diagnosed with a rare,

En iyi günümde değildim.

Kanserim tedaviye elverişli ancak yüksek ihtimalle tekrarlayıcı.

aggressive, incurable brain cancer.

Tekrarladığında son evreye ulaşmaya meyilli oluyor.

Not my best day.

My cancer is treatable, but it's highly recurrent.

Ne zaman olacağı öngörülemez.

Bazı insanların 15 yılı oluyor,

And when it does recur, it tends to return as terminal.

bazılarınınsa bir yılı.

The timeline of when, it's unpredictable.

Doktorlarım, kemoterapi ve radyasyon

Some people get 15 years.

kanserin tekrarlama olasılığını azaltsa bile

Some people just get one.

hayatımın geri kalanı boyunca her üç ayda bir

My doctors explained to me

that while chemo and radiation would reduce the likelihood of recurrence,

hastaneye gidip yeni bir tümör büyümesi var mı diye

kontrol ettirmem gerektiğini söyledi.

every three months for the rest of my life,

Onları dinlerken gerçek acıyla ilk kez tanıştım.

I would need to return to the hospital to check for new tumor growth.

Bir zamanlar istediğim o süper gücü düşündüm

ve derin koyu bir mor rengin odayı doldurduğunu hayal ettim.

As I listened, I met real grief for the first time.

I thought of that superpower I'd once wanted

Bir renk pelerininin benimle kalacağını biliyordum.

and I imagined a deep dark purple filling the room around us.

Kendi kendime 27 yaşındayım,

A cloak of color that I knew was going to stay with me.

bu nasıl olabilir diye düşündüm.

Yıkılmış olduğum kadar kararlıydım da.

I'm 27.

I thought to myself, how can this be happening?

Savaşmak ve iyileşmek istedim,

hayatta mümkün olduğu kadar çok yıla sahip olmak istedim.

I was as determined as I was devastated.

Gücümü tekrar kazanmaya başladığımda

I wanted to fight and recover

etrafımdaki insanlara ve hikayelere dikkatimi vermeye başladım.

and I wanted as many years of life as possible.

Hastanedeyken yürütecimi koridorda iterdim

As I once again began to regain my strength,

ve yanından geçtiğim odalara göz ucuyla bakardım,

I started to pay attention to the people and the stories around me.

içlerinde bulundurdukları o küçük dünyaları görürdüm.

In the hospital, I would push my walker down the hallway

Bazen o kadar çok neşe hissederdim ki

and I would steal glances into the rooms I'd passed

sadece durmak ve onlara katılmak isterdim.

and I would see these tiny worlds contained within them.

Diğer zamanlarda keder ve üzüntü oradan kaçmak istememe sebep olurdu.

Sometimes I could feel joy so big,

I just wanted to stop and stand in it.

Hastaneden ayrıldıktan yaklaşık üç ay sonra

Other times, the despair and the sadness made me want to run.

son derece hasta olan çocuklara ve onların ailelerine

bedava fotoğraf seansı sunan

bir kuruluş buldum.

About three months after I left the hospital

Derhal onları aradım,

I found out about an organization

bir görüşme ayarladım ve gönüllü oldum.

that offers free photo sessions

to critically ill children and their families.

Radyasyon sonucu gelişen yorgunluğuma ve ısrarcı acıma rağmen

Right away I called them.

I set up a meeting and I signed up to volunteer.

bu şekilde geri püskürtme fikri

içimde bu sıralar sönmüş olan bir kıvılcım yaktı.

Despite my radiation-induced fatigue and my persistent grief,

Uzun süre sonra ilk defa

the idea of giving back in that way,

içimde bir umut hissettim.

it lit a spark within me that had been recently extinguished.

Sanki ince bir altın ipliği

For the first time in a while,

keder zırhımı sarmaya başlamış gibiydi.

I felt hope.

Renk de yavaşça yeni bir şeye karışıyordu.

It was as if a thin strand of gold

had begun to weave its way through my coat of grief.

Bu kuruluş, hizmetini

And the color was blending slowly into something new.

ciddi bir hastalığın herhangi bir evresinde olan her çocuğa sağlıyor.

Sıklıkla neşe dolu ve kutlama halindeler.

This organization offers their services

to children at any stage of serious illness.

Diğer zamanlarda bir aile fotoğrafçıdan

And often they are joy-filled and they're celebratory.

hayatının son döneminde çocuğunun fotoğrafını çekmesini istiyor.

Bazen bu fotoğraflar ailenin sahip olabileceği,

Other times a family asks for a photographer

çocuklarının tek profesyonel fotoğrafı oluyor.

to document a child at the end of their life.

Sıklıkla çekilen son fotoğraflar oluyorlar.

Sometimes these are the only professional photos

a family will ever have of their child.

Aldığım ilk çağrı

uzun süredir hasta ve hayatının son anlarında olan

Often they're the last ones ever taken.

üç yaşındaki bir kız içindi.

The first call I got

“Siz oradayken vefat edebilir.” diye

beni uyardılar.

was for an end-of-life session for a three-year-old girl

“Yine de yapmak istediğinize emin misiniz?” dediler.

who'd been very sick for a long time.

Öyle olduğumdan tamamen emin olmayarak “Evet.” dedim.

"She might pass while you're there,"

they warned me.

"Are you sure you're up for it?"

Şimdi size fotoğrafı çektikten üç gün sonra gerçekleşen

"Yes," I told them, completely unsure if I was.

o küçük kızın ölümünü anlatabilirdim.

Now, I could tell you about this little girl's death,

Anlatırdım ama anlatmayacağım.

which happened a few days after I photographed her.

Onun yerine size bu küçük kızın annesini göstermek istiyorum.

I could, but I'm not going to.

Kızı o çok büyük hastane yatağında yatarken onu nasıl öptüğünü

ve saçını nasıl okşadığını göstermek istiyorum.

Instead, I want to show you the little girl's mother.

How she kissed and stroked the hair of her daughter

Sonsuza dek sona erdiğini bilse bile

kızına sevgisini vermek için oradaydı.

as she lay in that too big hospital bed.

Vefat eden kızın abisini görmenizi istiyorum.

Even as the world as she knew it ended forever,

Nasıl ağladığını

ama aynı zamanda sarı uçağını alıp

she was there to give love to her daughter.

kardeşinin başının üstünde nasıl uçurduğunu görmenizi istiyorum.

I want you to see the dying girl's older brother.

Sonra nasıl bir umut işaretini, renkli bir duyguyu,

How he cried,

but also how he took his yellow airplane

and he flew it above her head.

turuncu ve altın rengini gördüğümü görmenizi istiyorum.

How I saw then a gesture of hope,

Annelerin bebeklerini tuttuğu ve ailelerin veda ettiği

colorful emotion, orange and gold.

o odalara sizi götürmek istiyorum.

I want to bring you with me into the rooms

Size bir çerçeveden bakma,

where the mothers hold their babies and the families say goodbye.

odak noktasını seçme ve arka planı bulanıklaştırma,

çoğunlukla kaçırdığımız detayları ve o umutsuz yerlerde olmadığını

And I want to offer you the chance to see in frames,

to choose the point of focus and blur the background,

düşündüğümüz zarafet ve güzellik anlarını görme şansını sunmak istiyorum.

to see the details we so often miss, the moments of grace and beauty

Hayal edilebilecek en zor anlarda

o aileler

we assume don't exist in those desperate places.

her şeye rağmen ve sırf bu yüzden

sevmeyi seçiyorlar.

In the hardest moments imaginable,

Ben dini bir şekilde yetiştirilmedim

those families,

durum böyleyken size şunu söyleyebilirim ki neye inanırsanız inanın

they choose to love,

despite and because of it all.

o odaların tümü kutsal toprak.

I was not raised in religion

and yet I can tell you, whatever you believe,

Bana ilk kez teşhis konulduğunda

those rooms are holy ground.

acının beni tamamen yutacağından emindim

ve bazı günler hala yutabileceğini düşünüyorum.

When I was first diagnosed,

Hiç anne olamayacağım gerçeğiyle,

I was certain grief would swallow me whole

erkek kardeşlerimin evlendiğini göremeyeceğim gerçeğiyle,

and some days I still think it might.

muhtemelen yaşlanmayacağım gerçeğiyle,

I will never be at peace with the fact

yani oldukça yaşlı olmak,

herkesin endişe duyduğu ve bununla savaştığı bir yaşlılık gibi,

I might not get to be a mother.

barışık olmayacağım.

That I might not see my brothers get married,

Aslında çok iyi bir yaşlı olurdum.

that I probably won't become old,

like really old,

Acım çok büyük.

the kind of old everyone else dreads and tries to fight against.

I would've made a great old person.

Ölme ve sevdiklerimi geride bırakma korkum devasa.

My grief --

it's big.

Ölümü fotoğraflama işim de bu korkumu gidermedi.

My fear of dying, of leaving behind the people I love.

It's enormous.

Ölümün kendisi çok nadir olarak güzel

ve yakaladığım görüntüler de bunu yansıtıyor.

And my work photographing death has not erased that.

Gördüğüm acı ve kaybın büyüklüğü çok şiddetli.

Death itself is rarely beautiful

and the images I capture reflect that too.

The grief I have seen, the immensity of the loss --

Ama kamerayla o odalara girdiğimde

işim çocukken hep yapmak istediğim şeyi yapmak.

it's brutal.

Hemen önümde duran hisleri,

But when I walk into those rooms with that camera,

bağlantıları ve duyguları yakalamak.

my job is to do what I always wanted to do as a child.

O ailelerden ve kendi şiddetli acımdan

To capture the feeling and the connection and the emotion

öğrendiğim şey şuydu:

right there in front of me.

Eğer dikkatimi yeterince verirsem

And what I've learned from all these families

duyguları renklerde görmeme çok da gerek yok.

and from my own wild terrain of grief

Duygular orada ve detaylarda görülebilir.

is if I pay close enough attention,

Toplumların her şeyle birbirini sevmesinde görülebilir.

I don't need to see emotion in color after all.

It's there and it's visible in the details.

Kameramla o sonsuzluğun kanıtını yakalayabilir

In the way our communities love each other through anything and everything.

ve saklamaları için onlara verebilirim.

And with my camera,

Şu anda kanserim durağan.

I can capture the evidence of that forever,

Şimdilik yaşamaya devam edeceğim için

and I can give it back to them to keep.

çok memnunum.

Right now, my cancer is stable.

Çünkü bu da işin diğer tarafı.

I am so glad that for now,

Ölme korkum ve kaybın acısı

I get to keep living.

bu hayatı ve içindeki insanları

Because that's the other side.

My fear of dying, the pain of loss,

ne kadar seviyorsam sadece o kadar güçlü.

it's only as strong as how much I love this life

Hiçbirimiz sevdiklerimize veda etmeye hazır değiliz.

and the people in it with me.

Kayıp yıkıcı bir şey ve ne kadar çabalarsak çabalayalım

onu takip eden yıkıcı acıdan kaçınamayız.

None of us are ever ready to say goodbye to the ones we love.

Tahminimce kim olduğunuz veya ne yaşadığınız fark etmeksizin

Loss is devastating and try as we might,

we can't avoid that shattering grief that follows in its wake.

bunu çoktan biliyorsunuz.

Siz de üzüldünüz

My guess is no matter who you are or what you've experienced so far,

ve hepimiz tekrar üzüleceğiz.

Bu gerçekleştiğinde kızgın olmak için hakkımız olacak.

you already knew this.

You too have grieved

İstediğimiz kadar yüksek sesle yas tutabiliriz ve tutmalıyız da.

and all of us will grieve again.

And when that happens, we will have a right to be angry.

Ama en kötüsü olduğunda bir seçeneğimiz var.

We can mourn as loudly as we want, and we should.

Kaybın acı karanlığında kalmanıza

But when the worst happens, we have a choice.

ve bunun gördüğünüz ve hissettiğiniz tek şey olmasına izin vermenize gerek yok.

You don't have to stay deep in the dark bitterness of loss

Çünkü acı kadar güçlü bir şey varsa

and let that be the only thing that we see or feel.

o da kaybettiğimiz insanlara karşı duyduğumuz sevgi.

Because the one thing that's as strong and as powerful as our grief

O sevgi, güzel ve korkunç bir şekilde

yan yana olarak, sonsuza kadar keder pelerinimize

is our love for those who we have lost.

dokunmuş binlerce parlak,

And that love will remain

like thousands of bright, colorful strands,

renkli iplik gibi kalacak

woven forever through our cloak of grief,

ve hep bizim olacak.

beautiful and awful, side by side,

Teşekkür ederim.

and ours to keep.

Thank you.