Why I photograph the quiet moments of grief and loss | Caroline Catlin

Transcriber:

Translator: Supakij Patthanapitoon Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

You know those awkward icebreaker games,

คุณคงรู้จักเกมสันทนาการ ชวนกระอักกระอ่วน

when everyone goes around and answers something

ที่ให้แต่ละคนผลัดกันตอบคำถาม

like, "What's your favorite superpower?"

อย่างเช่น

“เธออยากมีพลังวิเศษอะไรมากที่สุด”

When I was a kid, I loved those games.

ตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ฉันชอบมันมาก

I believed I had the perfect answer.

ฉันคิดว่าคำตอบฉันสมบูรณ์แบบ

People would start sharing and I would wait,

เพื่อน ๆ เริ่มทยอยเล่า ฉันทำได้แค่รอ

พลางเด้งตัวไปมาบนเก้าอี้ ด้วยความตื่นเต้น

bouncing in my seat with excitement.

And when it was my turn,

จนกระทั่งถึงตาฉัน

I would proudly tell everyone, "The superpower I want most of all

ฉันก็บอกทุกคนอย่างภาคภูมิใจว่า “พลังวิเศษที่ฉันอยากมีที่สุด

is to see people's emotions in color, hovering in the air around them."

คือการมองเห็นอารมณ์ของผู้คนออกมาเป็นเฉดสี ลอยไปมาในอากาศรอบ ๆ ตัวพวกเขา”

มันเท่จะตายถ้าหากคุณสามารถมองเห็นได้ว่า เพื่อนคุณมีความสุขแค่ไหนเมื่อได้เจอกัน

Wouldn't it be cool if you could see how happy a friend was to see you,

like they'd walk in and it would just fill with the color yellow.

อย่างตอนที่พวกเขาเดินเข้ามา แล้วมันก็เต็มไปด้วยสีเหลือง

หรือคุณสามารถบอกได้ว่า คนแปลกหน้าคนนั้นกำลังต้องการความช่วยเหลือ

Or you could tell when a stranger needed help.

You'd pass them on the street

คุณเดินผ่านพวกเขาไป

and you'd see this long trail of blue behind them.

แล้วมองเห็นร่องรอยสีน้ำเงินหม่นเป็นทางยาว

แต่ในความเป็นจริง มันเป็นชั่วขณะที่

This was usually the moment

where I would look around at the many blank faces

ฉันมองไปรอบ ๆ แล้วเจอแต่สีหน้าว่างเปล่า

telling me yet again,

ที่บอกเป็นนัยว่า

my cool superpower, it hadn't landed well with my fellow fourth graders.

เพื่อน ๆ สมัยป.4 ไม่ค่อยสนใจ พลังวิเศษสุดเท่ของฉันสักท่าไหร่

ฉันเป็นเด็กทำตัวเด๋อด๋า

I was an awkward child.

That hasn't really changed.

และตอนนี้ก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่

And neither has my deep appreciation for the emotional world around me

รวมถึงความชื่นชอบจากส่วนลึก ที่จะได้ประจักษ์โลกแห่งอารมณ์รอบตัว

or my desire to both witness and capture the elusiveness of feelings.

หรือความปรารถนาที่จะได้เป็นประจักษ์พยาน และได้จับภาพความรู้สึกอันสั่นไหว

As I grew older,

เมื่อฉันโตขึ้น

I started paying attention to the people and the stories I came across

ฉันเริ่มให้ความสนใจไปที่ผู้คน และเรื่องราวที่ฉันได้พบเจอ

and I wrote down what I saw.

แล้วฉันก็เขียนในสิ่งที่พบ

When writing didn't feel like enough, I learned photography

แต่การเขียนไม่ตอบโจทย์เท่าไหร่ ฉันจึงไปเรียนถ่ายรูป

and I began documenting the moments that felt most precious to me.

แล้วฉันก็เริ่มบันทึกความทรงจำชั่วขณะ ที่ฉันรู้สึกว่ามีค่าที่สุด

With a camera in hand,

ด้วยกล้องที่ถือในมือ

I learned the art of deciding what to include in the frame

ฉันได้เรียนรู้ศิลปะแห่งการตัดสินใจ ว่าจะเอาอะไรบ้างมาจัดไว้ในกรอบภาพ

and what to let blur into the background.

และอะไรที่จะปล่อยเบลอเป็นฉากหลัง

I graduated high school. I went to college.

ฉันเรียนจบม.ปลาย แล้วก็เข้ามหาวิทยาลัย

I studied a combination of psychology and art.

ฉันเลือกเรียนสาขาวิชา ที่ควบรวมทั้งจิตวิทยาและศิลปะ

No shortage of feelings there, I can assure you.

เรื่องความรู้สึกไม่เคยพร่องเลย ฉันรับประกัน

And then ...

จากนั้น...

I got sick.

ฉันก็ป่วย

Not in a dramatic way.

ไม่ดรามานะ

I didn't start screaming in agony

ฉันไม่ได้กรีดร้องอย่างทรมาน

or wake up unable to move or suddenly forget how to speak.

หรือตื่นขึ้นมาแล้วขยับไม่ได้ หรือจู่ ๆ ก็ลืมวิธีพูด

Eventually, all those things would happen to some degree,

ในที่สุด สิ่งเหล่านั้นก็เกิดขึ้นมา ในระดับหนึ่ง

but my path from wellness to illness

แต่สุขภาพของฉัน จากที่เคยดี ๆ ไปสู่ความย่ำแย่

was a slow, persistent movement towards deep sickness.

มันค่อย ๆ คืบคลานมาอย่างช้า ๆ จนเป็นความเจ็บป่วยที่กินลึก

I spent three years trying to identify the cause.

ฉันใช้เวลาสามปี ในการหาสาเหตุ

I met with numerous doctors and the answer was always the same.

ฉันไปพบหมอหลายคน และคำตอบมันก็เป็นแบบเดิม

There was nothing wrong with me.

ฉันไม่มีอะไรผิดปกติเลย

Over and over.

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

Despite my persistent low-grade fever and joint pain and muscle aches,

แม้ฉันจะมีไข้ต่ำ ๆ เกือบตลอด รวมถึงอาการปวดข้อและกล้ามเนื้อ

I was told, "Go see a therapist,

แต่คนรอบตัวก็บอกเพียงว่า “ไปหานักบำบัดสิ

practice more self-care."

แล้วฝึกดูแลตัวเองให้ดีขึ้น”

I started to believe they were right.

ฉันเริ่มเชื่อว่าพวกเขาพูดถูก

Maybe nothing was wrong.

อาจจะไม่มีอะไรในกอไผ่ก็ได้

Every test that came back normal

ทุก ๆ ผลการวินิจฉัยที่ออกมาว่าเป็นปกติ

ทำให้ฉันจมดิ่งลึกลงไปเรื่อย ๆ ในหลุมแห่งความเคลือบแคลงตัวเอง

had me falling further into a hole of self-doubt.

ฉันเรียนต่อในระดับป.โท

I started grad school

hoping that I would somehow get over this mysterious illness

เพื่อหวังว่าอาจจะช่วยให้ เอาชนะโรคปริศนานี้ได้

and I could return to life as it was before.

และสามารถหวนกลับไปใช้ชีวิต ได้อย่างที่เคยเป็น

Still there was a small, unwavering part of me that knew.

แม้ฉันจะรู้ตัวว่า ยังมีสิ่งเล็ก ๆ ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

Despite my symptoms not lining up with anything that made sense,

อาการที่ฉันเป็นอยู่ มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

I knew something was wrong.

ฉันรู้ตัวว่ามันมีบางสิ่งไม่ถูกต้อง

Eventually my cognitive symptoms worsened.

ในที่สุดความสามารถทางสติปัญญาก็ย่ำแย่ลง

Brain fog and memory loss and word-finding,

สมองล้า สูญเสียความทรงจำ นึกศัพท์ไม่ออก

and a doctor agreed to order an MRI.

จนกระทั่งคุณหมอสั่งตรวจสมองด้วยเอ็มอาร์ไอ

Assuring me they didn't think they'd find anything concerning.

เพื่อยืนยันว่าพวกเขาไม่คิดว่า จะพบรอยโรคที่เกี่ยวข้อง

Instead ...

แต่ว่า...

they found a golf ball-sized mass in my right parietal lobe.

พวกเขาพบก้อนเนื้อขนาดเท่าลูกกอล์ฟ ที่สมองส่วนพาไรเอทัลด้านขวา

And just like that, everything changed.

แค่นั้นเลย แล้วทุกสิ่งก็เปลี่ยนไป

I called my parents

ฉันโทรหาพ่อแม่

and I scheduled a date for brain surgery,

นัดวันเข้ารับการผ่าตัดสมอง

and I dropped out of my grad program.

และลาออกจากการเรียนป.โท

They told me the tumor is probably benign

หมอบอกว่าก้อนเนื้ออาจไม่ใช่เนื้อร้าย

and with its removal that I'd likely make a full recovery.

เมื่อเอาออกไปแล้ว ก็น่าจะฟื้นฟูกลับมาได้ตามเดิม

I wish with all of my heart

ฉันหวังให้เป็นอย่างนั้นสุดหัวใจ

I could tell you they were right.

ฉันอยากแจ้งพวกคุณเหลือเกินว่า คุณหมอทำนายถูก

I wish the story ended here.

และเรื่องราวจะจบลงตรงนี้

Six days after surgery, the pathology report came back

หกวันหลังจากผ่าตัด รายงานผลการตรวจชิ้นเนื้อก็ถูกส่งกลับมา

telling us the tumor was not benign.

แจ้งว่าก้อนเนื้อนั้นเป็นเนื้อร้าย

It was something called an anaplastic astrocytoma

มันเรียกว่าแอนาพลาสติกแอสโตรไซโทมา

and while the surgery had been successful and the tumor was gone,

การผ่าตัดผ่าประสบผลสำเร็จ และเอาก้อนเนื้อส่วนใหญ่ออกไปได้

the microscopic cancerous cells it left behind remained,

แต่เซลล์มะเร็งขนาดเล็กจิ๋ว ถูกทิ้งไว้อย่างนั้น

impossible to remove.

เป็นไปไม่ได้ที่จะเอาออก

In other words, I was officially diagnosed with a rare,

พูดอีกอย่างหนึ่งได้ว่า ฉันได้รับการวินิจฉัยอย่างเป็นทางการ

ว่าเป็นมะเร็งสมองที่ร้ายแรง หายาก และรักษาให้หายขาดไม่ได้

aggressive, incurable brain cancer.

Not my best day.

มันไม่ใช่วันที่ดีเลย

My cancer is treatable, but it's highly recurrent.

โรคที่ฉันเป็นมันรักษาได้ แต่มันก็กลับมาเป็นซ้ำได้

And when it does recur, it tends to return as terminal.

และเมื่อไหร่ที่มันกลับมา มันมักจะกลายเป็นระยะสุดท้าย

The timeline of when, it's unpredictable.

ส่วนที่ว่าเมื่อไหร่นั้น ทำนายไม่ได้

Some people get 15 years.

บางคน 15 ปี

Some people just get one.

บางคนแค่ปีเดียว

My doctors explained to me

คุณหมออธิบายว่า

that while chemo and radiation would reduce the likelihood of recurrence,

เคมีบำบัดกับการฉายรังสี จะช่วยลดโอกาสเป็นซ้ำได้

every three months for the rest of my life,

แต่ทุก ๆ สามเดือนจากนี้ ตลอดชีวิตที่เหลือ

I would need to return to the hospital to check for new tumor growth.

ฉันจะต้องกลับมาตรวจมะเร็งที่โรงพยาบาล

As I listened, I met real grief for the first time.

เมื่อได้ยินตามนั้น

ฉันพบกับความเศร้าโศก อย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

I thought of that superpower I'd once wanted

ฉันคิดถึงพลังวิเศษ ที่ฉันเคยอยากจะมี

and I imagined a deep dark purple filling the room around us.

และฉันสร้างจินตนาการถึง ผ้าคลุมสีม่วงหม่นทึมผืนใหญ่เต็มห้อง

A cloak of color that I knew was going to stay with me.

ที่จะเข้ามาห่มคลุมตัวฉันตลอดไปนับแต่นี้

ฉันอายุ 27

I'm 27.

I thought to myself, how can this be happening?

ฉันคิดกับตัวเองว่า “สิ่งนี้มันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร”

I was as determined as I was devastated.

ฉันพังทลาย ขณะเดียวกันก็ตั้งใจแน่วแน่

I wanted to fight and recover

ที่จะต่อสู้จนหายดี

and I wanted as many years of life as possible.

และมีชีวิตให้ยืนยาว ตราบเท่าที่จะเป็นไปได้

As I once again began to regain my strength,

เมื่อฉันกลับมาแข็งแรงขึ้นอีกครั้ง

I started to pay attention to the people and the stories around me.

ฉันเริ่มให้ความสนใจกับผู้คน และเรื่องราวรอบตัว

In the hospital, I would push my walker down the hallway

ตอนที่อยู่โรงพยาบาล ฉันเดินไปตามทางเดินพร้อมไม้ค้ำ

and I would steal glances into the rooms I'd passed

และพยายามใช้สายตาสอดส่าย มองลอดกรอบหน้าต่างเข้าไปในห้องพัก

and I would see these tiny worlds contained within them.

ซึ่งทำให้ฉันมองเห็นโลกใบจิ๋ว ที่ถูกกักเก็บเอาไว้ข้างใน

บางทีฉันสัมผัสได้ถึงมวลความสุขก้อนใหญ่

Sometimes I could feel joy so big,

I just wanted to stop and stand in it.

จนอยากหยุดเดิน และเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในห้องนั้น

Other times, the despair and the sadness made me want to run.

บางครั้งความสิ้นหวังเศร้าสร้อย ทำให้ฉันอยากจะวิ่งหนี

About three months after I left the hospital

ราวสามเดือนหลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล

I found out about an organization

ฉันพบองค์กรแห่งหนึ่ง

that offers free photo sessions

ที่จะช่วยถ่ายภาพเด็กป่วยหนักและครอบครัว โดยไม่เสียค่าใช้จ่าย

to critically ill children and their families.

Right away I called them.

ฉันโทรหาองค์กรนั้นทันที

I set up a meeting and I signed up to volunteer.

ฉันนัดพูดคุยและเข้าร่วมเป็นอาสาสมัคร

Despite my radiation-induced fatigue and my persistent grief,

แม้ฉันจะเหนื่อยล้าจากการฉายแสง และยังมีความเศร้าอยู่ตลอดเวลา

the idea of giving back in that way,

ความคิดที่ว่าจะได้ทำงานอาสานี้

it lit a spark within me that had been recently extinguished.

ได้จุดประกายแสงสว่าง ซึ่งเคยดับวูบไปไม่นานมานี้

For the first time in a while,

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

I felt hope.

ที่ฉันมีความหวัง

It was as if a thin strand of gold

คล้ายกับมีด้ายสีทองเส้นเล็ก ๆ

had begun to weave its way through my coat of grief.

ค่อย ๆ ถักทอเป็นรูปเป็นร่าง ผ่านเสื้อคลุมแห่งความเศร้าโศกของฉัน

And the color was blending slowly into something new.

และเฉดสีใหม่ ๆ ได้เข้ามาผสมกันอย่างช้า ๆ

This organization offers their services

องค์กรนั้นให้บริการแก่

to children at any stage of serious illness.

เด็ก ๆ ที่ป่วยเป็นโรคร้ายแรง ในระยะใดก็ได้

And often they are joy-filled and they're celebratory.

บางครั้งมันก็เต็มไปด้วยสุข และบรรยากาศแห่งการเฉลิมฉลอง

Other times a family asks for a photographer

แต่หลายครั้ง ทางครอบครัวขอให้ช่างภาพ

to document a child at the end of their life.

บันทึกภาพวาระสุดท้ายของเด็กเอาไว้

บางครั้งมันเป็นภาพถ่ายมืออาชีพ เพียงไม่กี่ภาพ

Sometimes these are the only professional photos

a family will ever have of their child.

ที่ครอบครัวจะได้มีร่วมกับเด็กเหล่านั้น

Often they're the last ones ever taken.

และหลายครั้งมันก็เป็นภาพสุดท้าย

The first call I got

งานแรกของฉัน

was for an end-of-life session for a three-year-old girl

คือการไปเก็บภาพช่วงเวลา

วาระสุดท้ายของเด็กหญิงวัยสามขวบ ซึ่งป่วยเรื้อรังมานาน

who'd been very sick for a long time.

“เธออาจจากไปได้ทุกเมื่อ”

"She might pass while you're there,"

they warned me.

มีคนเตือนฉัน

"Are you sure you're up for it?"

”คุณมั่นใจนะว่าจะรับไหว”

"Yes," I told them, completely unsure if I was.

”ค่ะ” ฉันตอบไป แต่ลึก ๆ นั้นไม่มั่นใจเลย

Now, I could tell you about this little girl's death,

ฉันเล่าให้พวกคุณฟังได้นะ เกี่ยวกับการจากไปของสาวน้อยคนนี้

which happened a few days after I photographed her.

ซึ่งมันเกิดขึ้นไม่กี่วัน หลังจากที่ฉันได้ไปบันทึกภาพเธอ

I could, but I'm not going to.

ฉันเล่าได้ แต่ขอไม่พูดถึงมัน

Instead, I want to show you the little girl's mother.

กลับกัน ฉันอยากแสดงภาพถ่ายของแม่

How she kissed and stroked the hair of her daughter

ที่กำลังจุมพิตและสางผม ให้กับลูกสาวของเธอ

as she lay in that too big hospital bed.

ในขณะที่เด็กน้อยกำลังหลับ อยู่บนเตียงขนาดใหญ่เกินตัว

Even as the world as she knew it ended forever,

แม้โลกที่เธอรู้จัก ได้พังทลายลงไปเป็นการถาวร

she was there to give love to her daughter.

แต่เธอก็พร้อมอยู่ตรงนั้น เพื่อมอบความรักให้แก่ลูกน้อย

I want you to see the dying girl's older brother.

ฉันอยากให้คุณได้มองดูผู้เป็นพี่ชาย

How he cried,

แม้กำลังหลั่งน้ำตา

but also how he took his yellow airplane

แต่ก็กำลังร่อนเครื่องบินสีเหลือง

and he flew it above her head.

ผ่านไปมาเหนือศีรษะของน้องสาว

How I saw then a gesture of hope,

ฉันมองเห็นท่วงท่าแห่งความหวัง

colorful emotion, orange and gold.

มวลอารมณ์สีส้มแกมทองอร่าม

I want to bring you with me into the rooms

ฉันจะพาคุณไปยังห้องพักผู้ป่วยแห่งนั้น

where the mothers hold their babies and the families say goodbye.

ที่ซึ่งเหล่าคุณแม่โอบกอดลูกน้อย และสมาชิกครอบครัวเอ่ยคำร่ำลา

And I want to offer you the chance to see in frames,

ฉันจะให้โอกาสคุณได้มองดูภาพในกรอบนี้

ได้มีโอกาสเลือกดูจุดสนใจ และเบลอฉากหลังตามต้องการ

to choose the point of focus and blur the background,

to see the details we so often miss, the moments of grace and beauty

ได้มองเห็นรายละเอียดที่เรามักพลาดไป ชั่วขณะแห่งความสง่างามและงดงาม

we assume don't exist in those desperate places.

ที่เรามักคิดว่ามันไม่มีอยู่จริง ในสถานที่แห่งความสิ้นหวังแห่งนั้น

ในชั่วขณะที่ยากที่สุด เท่าที่จะมีจินตนาการได้

In the hardest moments imaginable,

ครอบครัวเหล่านั้น

those families,

they choose to love,

เลือกความรัก

despite and because of it all.

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม

I was not raised in religion

ฉันไม่ได้เคร่งศาสนา

and yet I can tell you, whatever you believe,

แต่ฉันขอบอกคุณว่า ไม่ว่าคุณจะนับถืออะไรก็ตาม

those rooms are holy ground.

ภายในห้องเหล่านั้นคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์

When I was first diagnosed,

เมื่อฉันถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้าย

I was certain grief would swallow me whole

ฉันแน่ใจว่า ความเศร้าจะมากลืนกินฉันทั้งตัว

and some days I still think it might.

และในบางวันฉันก็คิดว่ามันอาจเกิดขึ้นจริง

I will never be at peace with the fact

ฉันไม่มีวันทำใจสงบได้ ด้วยความจริงที่ว่า

I might not get to be a mother.

ฉันอาจไม่มีวันที่จะได้เป็นแม่คน

That I might not see my brothers get married,

ฉันอาจอยู่ไม่ถึง วันที่เห็นพี่น้องได้แต่งงาน

that I probably won't become old,

ฉันอาจไม่ได้อยู่จนแก่เฒ่า

like really old,

แบบว่าแก่หงำเหงือก

the kind of old everyone else dreads and tries to fight against.

ความชราแบบที่ทุก ๆ คนหวาดกลัว และพยายามหาทางหลีกเลี่ยง

I would've made a great old person.

ฉันอาจจะเป็นคนแก่ที่ยิ่งใหญ่ก็ได้

My grief --

ความเศร้าของฉัน

it's big.

มันก้อนเบ้อเริ่ม

My fear of dying, of leaving behind the people I love.

ความกลัวตาย และการต้องทิ้งคนที่ฉันรักไว้ข้างหลัง

It's enormous.

มันใหญ่มโหฬาร

And my work photographing death has not erased that.

และการบันทึกภาพความตาย ก็ไม่ได้ช่วยลบสิ่งนั้นให้จางไป

Death itself is rarely beautiful

ความตายไม่ใคร่จะงดงามนัก

and the images I capture reflect that too.

และภาพถ่ายของฉันช่วยสะท้อนได้ดี

The grief I have seen, the immensity of the loss --

ความโศกเศร้าที่ฉันพบเจอ และความหนักหนาสาหัสจากการสูญเสีย

มันช่างโหดร้ายทารุณ

it's brutal.

But when I walk into those rooms with that camera,

แต่เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย พร้อมกล้องคู่ใจ

my job is to do what I always wanted to do as a child.

หน้าที่ของฉันในตอนนั้น คือสิ่งเดียวกันกับสิ่งที่ฉันเคยอยากจะเป็น

To capture the feeling and the connection and the emotion

นั่นคือการจับภาพความรู้สึก สายสัมพันธ์ และอารมณ์

right there in front of me.

ที่เกิดขึ้น ณ ตรงหน้า

And what I've learned from all these families

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ จากครอบครัวเหล่านี้

and from my own wild terrain of grief

และจากมณฑลแห่งความโศกเศร้าของฉันเอง

is if I pay close enough attention,

หากฉันใคร่ครวญกับมันมากพอ

I don't need to see emotion in color after all.

ฉันไม่จำเป็นต้องมองเห็นอารมณ์ เป็นสีสันเลยด้วยซ้ำ

It's there and it's visible in the details.

เพราะมันอยู่ตรงนั้นแต่แรก เผยตัวออกมาพร้อมรายละเอียด

In the way our communities love each other through anything and everything.

ผ่านรูปแบบที่ชุมชนของเราแสดงความรักต่อกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

And with my camera,

และกล้องถ่ายภาพของฉัน

I can capture the evidence of that forever,

ก็สามารถบันทึกหลักฐานนั้น เก็บเอาไว้ได้ตลอดกาล

and I can give it back to them to keep.

ซึ่งฉันจะคืนภาพถ่ายเหล่านั้น ให้เจ้าของได้รักษาไว้

Right now, my cancer is stable.

ตอนนี้ก้อนมะเร็งอยู่สุขสงบดี

I am so glad that for now,

แล้วฉันก็ดีใจมาก

I get to keep living.

ที่จะได้ใช้ชีวิตอยู่ต่อ

Because that's the other side.

เพราะว่าในอีกด้านหนึ่ง

My fear of dying, the pain of loss,

ความกลัวตายและความเจ็บปวดจากความสูญเสีย

it's only as strong as how much I love this life

มันรุนแรงเทียบเท่ากับความรัก ที่ฉันมีต่อชีวิตนี้

and the people in it with me.

และกับผู้คนที่ฉันได้พบเจอ

None of us are ever ready to say goodbye to the ones we love.

ไม่มีใครทำใจได้หรอก ที่จะต้องบอกลาคนที่เรารัก

Loss is devastating and try as we might,

การสูญเสียพยายามบ่อนทำลายเรา อย่างสุดความสามารถ

we can't avoid that shattering grief that follows in its wake.

เราหลีกเลี่ยงความเศร้าแหลกสลาย อันเป็นผลพวงที่ตามมาไม่ได้

My guess is no matter who you are or what you've experienced so far,

ฉันเดาว่าไม่ว่าคุณจะเป็นใคร หรือเคยผ่านประสบการณ์อะไรมา

you already knew this.

คุณรู้จักมันดีอยู่แล้ว

You too have grieved

คุณเองก็มีความเศร้า

and all of us will grieve again.

และเราทั้งหมดก็จะได้พบมันอีกครั้ง

And when that happens, we will have a right to be angry.

เมื่อมันเกิดขึ้น เรามีสิทธิ์ที่จะโกรธ

We can mourn as loudly as we want, and we should.

เราจะคร่ำครวญเสียงดังได้ตามที่ต้องการ และเราควรทำสิ่งนั้นด้วย

But when the worst happens, we have a choice.

แต่เมื่อสิ่งที่แย่ที่สุดได้เกิดขึ้น เรามีทางเลือก

You don't have to stay deep in the dark bitterness of loss

คุณไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับความขมขื่นดำมืด

and let that be the only thing that we see or feel.

และปล่อยให้มันเป็นสิ่งเดียว ที่คุณได้เห็นหรือรู้สึก

Because the one thing that's as strong and as powerful as our grief

เพราะสิ่งเดียวที่แข็งแกร่งและทรงพลัง เทียบเท่ากับความโศกเศร้าที่เรามี

is our love for those who we have lost.

คือความรักที่เรามีต่อผู้ที่จากไป

And that love will remain

และความรักนั้นจะยังคงอยู่

like thousands of bright, colorful strands,

ราวกับว่ามันเป็น เส้นด้ายหลากสีสันสุกสว่างนับพัน

woven forever through our cloak of grief,

ถักทอผ่านผ้าคลุมแห่งความโศกเศร้า

beautiful and awful, side by side,

งดงาม และเศร้าสร้อย เคียงคู่กัน

and ours to keep.

ซึ่งเราจะเก็บรักษาเอาไว้

Thank you.

ขอบคุณค่ะ