Live Drawings of the Human Experience | Jarrett J. Krosoczka | TED

Çeviri: Erdem Gezgin Gözden geçirme: esra kurul

Hey, everyone.

Selam millet.

If it's cool with you, I'm just going to draw for a little bit.

Sizin için de uygunsa, biraz çizim yapacağım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Story has always helped me understand the human experience.

Hikâyeler her zaman insan hayatını anlamama yardımcı olmuştur.

Growing up,

Büyürken,

I took solace in the books that I would read,

okuduğum kitaplarda huzur buldum

and those book characters that I met offered me friendship.

ve tanıştığım kitap karakterleri bana arkadaş oldular.

Characters like Ralph S. Mouse

Beverly Cleary’nin “Motosikletli Fare” kitabından

from Beverly Cleary's "The Mouse and the Motorcycle."

Ralph S. Mouse gibi karakterler.

Snoopy, Garfield.

Snoopy, Garfield.

They offered me companionship as I dealt with the trauma

Annemin opioid bağımlılığıyla ömür boyu süren mücadelesinin travmasıyla,

of my mother's lifelong struggle with an opioid addiction,

öz babamın kim ya da nerede olduğunu bilmediğim gerçeğiyle uğraşırken

the fact that I didn’t know who or where my birth father was.

bana arkadaşlık ettiler.

Story has also helped me understand my family's history.

Hikâyeler ailemin geçmişini anlamama da yardımcı oldu.

My grandfather, who raised me,

Beni yetiştiren büyük babam,

would hold court in the living room,

oturma odasında oturup

regaling me with stories of life during the Great Depression.

Büyük Buhran zamanında yaşadıklarını bana hikâyelerle anlatırdı.

And telling me all about his parents

Ve bana Polonya’dan göç eden

who had emigrated from Poland.

ailesi hakkında her şeyi anlatırdı.

Now, my great grandparents died many years before I was ever born.

Onlar ben doğmadan vefat ettiler.

But through these stories that were shared

Ama evimizde anlatılan

in our home

bu hikâyeler sayesinde

I always felt like I knew them.

onları hep tanıyormuşum gibi hissettim.

Now creating my own stories,

Şimdi kendi hikayelerimi yaratıyorum

that offered me an escape portal.

ve bu bana bir kaçış yolu sunuyor.

You see, it was a home that was filled with so much dysfunction.

Anlaşıldığı üzere, sorunlarla dolu bir evdi.

My grandparents drank a lot.

Büyükannem ve büyükbabam çok içerlerdi.

There was a lot of yelling,

Çokça bağrış çağrış vardı

a lot of chaos,

ve kontrol edemediğim

and I controlled none of it.

bir kargaşa hakimdi.

From the pages of my comics,

Ama çizgi roman sayfalarında,

I was the one calling the shots.

kararları ben veriyordum.

Creating my own worlds, creating my own characters.

Kendi dünyalarımı, kendi karakterlerimi yaratıyordum.

Sharing them with my friends and family members.

Bunları arkadaşlarımla ve ailemle paylaşıyordum.

I thrived off that creativity.

Bu yaratıcılıktan beslenmeye çalıştım.

Now my mother was an incredibly talented artist.

Annem inanılmaz yetenekli bir sanatçıydı.

And even though she spent a majority of my childhood incarcerated,

Çocukluğumun büyük bir bölümünde hapiste olmasına rağmen,

she spent her time drawing cartoons

zamanını karikatürler çizmeye

and mailing them to me.

ve onları bana göndermeye ayırıyordu.

And these cartoons that arrived from prison from my mom,

Hapishaneden gelen bu karikatürler,

it was her way of, you know,

annem için

it was her way of letting me know that she loved me

bana olan sevgisini göstermenin

and letting me know just what I was capable of.

ve neler yapabileceğimi anlatmanın bir yoluydu.

Now bearing witness to the stories of others

Şimdi başkalarının hikayelerine tanıklık etmek,

helped me put life into perspective.

hayatı bir bütün olarak görmeme yardımcı oluyor.

When I was a teenager,

Gençliğimde,

I volunteered at a camp for children with cancer.

kanserli çocuklar için bir kampta gönüllü olarak çalıştım.

And I spent several summers after that working there as well.

Ondan sonraki birkaç yazımı da orada çalışarak geçirdim.

And of all the kids I met over the years,

Ve yıllar boyunca tanıştığım tüm çocuklar arasında

the kid that sticks out the most in my memory is Eric.

hafızamda en çok yer eden çocuk Eric’tir.

Eric was the very first kid that I was charged to care for.

Eric bakmakla görevlendirildiğim ilk çocuktu.

I was 16 years old.

Henüz on altı yaşındaydım.

He was four

O dört yaşındaydı

and had recently been diagnosed with leukemia.

ve kısa süre önce lösemi teşhisi konmuştu.

Now ...

Şimdi...

Despite his thinning hair,

Seyrelmiş saçlarına

despite the shunt in his chest,

ve göğsündeki şanta rağmen

this boy wielded a Power Rangers sword

bitmek bilmeyen bir enerjiye sahipti

and went after life with so much energy

ve yüzünde kocaman bir gülümsemeyle

and an ear-to-ear grin.

Power Rangers kılıcını sallıyordu.

Now, in my years of working with kids with critical illnesses at camp,

Kampta ağır hastalığı olan çocuklarla çalıştığım yıllar boyunca

I was often lauded, but that just always felt

çoğu kez takdir edildim,

ancak bu bana hep gereksiz geldi,

unnecessary and backwards,

because it just felt like such a selfish endeavor.

çünkü bencilce bir çaba gibi geliyordu.

I was given a front-row seat

İnsanlık tarihinin en dikkat çekici hikâyelerinden bazılarını

to some of the most remarkable stories in human history.

ön sıradan izlemiştim.

Eric died

Eric altıncı yaş gününden

shortly before his sixth birthday.

kısa bir süre önce öldü.

Twenty-five years ago.

Yirmi beş sene önce.

You know, there isn't a day that I don't think about him,

Benim için ne ifade ettiğini

there isn't a day that I don't think what he meant to me

ve kısacık hayatında

neler yapabildiğini düşünmediğim bir gün bile yok.

or what he was able to do with his short life.

Ailesiyle de iletişim halindeyim.

And I do remain in touch with his family.

Mezarını ziyaret ettiğimde,

When I visit his grave site,

I don't bring flowers.

çiçek götürmem.

I bring a Power Rangers action figure.

Power Rangers figürleri götürürüm.

I've recently completed a graphic memoir recounting my time working at camp.

Kısa bir süre önce bu grupla çalıştığım zamanı

ve Eric ile olan dönemi ele alan

And working with this population.

bir anı kitabını tamamladım.

And that time with Eric.

Now, creating a graphic memoir is a daunting experience.

Bir anı kitabı oluşturmak göz korkutucu bir deneyim.

There is, of course, the physical labor of a book

Yüzlerce sayfa uzunluğunda,

that is hundreds of pages long.

her sayfası birden fazla resim içeren bir kitap,

That has multiple panels of art on every single page.

büyük bir fiziksel emek gerektirir.

But it's the emotional toll that is the most difficult to deal with.

Ancak başa çıkılması en zor olan duygusal yüktür.

I'm face-to-face with these loved ones that I've missed.

Özlem duyduğum sevdiklerimle yüz yüze geliyorum.

I'm in that room again and often for the first time

Yine o odadayım ve o zamanlar

dealing with stuff I had never dealt with at the time.

başa çıkamadığım şeylerle uğraşıyorum.

Now I went into this process knowing full well

Bu sürecin ne kadar yoğun olacağını

how intense this experience would be.

çok iyi biliyordum.

I'd previously created a graphic memoir

Daha önce kendi çocukluğum

called "Hey, Kiddo,"

ve annemin bağımlılıkları hakkında

about my own childhood and my mother's addictions.

“Hey, Kiddo” adında bir grafik anı kitabı oluşturmuştum.

So I know what you're all thinking.

Hepinizin ne düşündüğünü biliyorum.

Books for kids about a parent with heroin addiction,

Çocuklar için, bir ebeveynin eroin bağımlılığı

pediatric cancer.

veya pediatrik kanser konularını işleyen kitaplar.

And yes, I'm just chasing all of the hot trends in children's literature.

Sadece çocuk edebiyatındaki yeni trendlerin peşinden gidiyorum.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But when I was working on "Hey, Kiddo,"

“Hey, Kiddo” üzerinde çalışırken,

even though the most important people in my life had since passed --

hayatımdaki en önemli insanlar,

my grandfather, my mother --

dedem ve annem,

production on that book

artık aramızda olmasalar da

brought me closer to them.

bu kitabın üretimi beni onlara daha da yaklaştırdı.

And the same now has happened

Ve şimdi aynısı,

with Eric

“Sunshine” aracılığıyla

via "Sunshine."

Eric ile de yaşandı.

We all have loss in our lives, and we all have pain in our life,

Hepimizin hayatında kayıplar ya da acılar vardır

and that can be so incredibly difficult.

ve bu inanılmaz ölçüde zor olabilir.

And I know all too well that ...

Ve çok iyi biliyorum ki...

No matter how much I talk about these people,

Bu insanlar hakkında ne kadar konuşursam konuşayım,

no matter how much I write about them,

onlar hakkında ne kadar yazarsam yazayım,

no matter how much I draw them,

onları ne kadar çizersem çizeyim,

there is nothing that I'm going to do

onları bu dünyaya geri getirecek

that's going to bring them back to this Earth.

hiçbir şey yapmayacağım.

I miss them.

Onları özlüyorum.

But I take solace in knowing that their stories are being shared

Ama onların hikâyelerinin paylaşıldığını

and that they are being remembered,

ve hatırlandıklarını bilmek beni teselli ediyor.

because my grandfather was right.

Büyükbabam haklıydı...

Stories keep people alive and real to us.

Hikâyeler, insanları bizim için canlı ve gerçek tutar.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)