Live Drawings of the Human Experience | Jarrett J. Krosoczka | TED

Translator: Simin Kazemi Reviewer: Pari ‌Szi

Hey, everyone.

سلام به همگی.

If it's cool with you, I'm just going to draw for a little bit.

اگر مشکلی ندارید، می‌خواهم کمی طراحی کنم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Story has always helped me understand the human experience.

داستان‌ها همیشه به من کمک کرده‌اند که تجربه‌های انسانی را درک کنم.

Growing up,

از کودکی،

I took solace in the books that I would read,

با کتاب‌هایی که می‌خواندم آرامش پیدا می‌کردم،

and those book characters that I met offered me friendship.

و همان شخصیت‌های کتاب‌ها که به دیدارشان می‌رفتم، به من دست دوستی می‌دادند.

Characters like Ralph S. Mouse

شخصیت‌هایی مثل «رالف موشه»

from Beverly Cleary's "The Mouse and the Motorcycle."

از داستانِ «موش و موتورسیکلت» نوشته‌ی بِوِرلی کلی‌یری.

Snoopy, Garfield.

اسنوپی، گارفیلد.

They offered me companionship as I dealt with the trauma

این شخصیت‌ها همدم من بودند وقتی با تروماهایم دست‌به‌گریبان بودم،

of my mother's lifelong struggle with an opioid addiction,

تروماهای مبارزه‌ی همیشگی مادرم با اعتیاد به موادمخدر،

the fact that I didn’t know who or where my birth father was.

و این حقیقت که نمی‌دانستم پدر واقعی‌ام چه کسی است یا کجاست.

Story has also helped me understand my family's history.

داستان به من این کمک را هم کرد که تاریخچه‌ی خانواده‌ام را درک کنم.

My grandfather, who raised me,

پدربزرگم، کسی که من را بزرگ کرد،

would hold court in the living room,

در اتاق نشیمن، معرکه‌ای به پا می‌کرد

regaling me with stories of life during the Great Depression.

و من را با داستان‌هایی از زندگی در دوران رکود بزرگ آمریکا سرگرم می‌کرد.

و همه‌چیز را درباره‌ی والدینش برایم می‌گفت

And telling me all about his parents

who had emigrated from Poland.

که از لهستان مهاجرت کرده بودند.

Now, my great grandparents died many years before I was ever born.

راستش، اجداد من چندین سال قبل از تولد من، فوت کرده بودند.

But through these stories that were shared

اما با این داستان‌هایی که برایم تعریف می‌شد،

in our home

در خانه‌ی خودمان

I always felt like I knew them.

همیشه احساس می‌کردم که آن‌ها را می‌شناسم.

Now creating my own stories,

اما خلق داستان‌های خودم

that offered me an escape portal.

برایم راه فرار می‌شد.

You see, it was a home that was filled with so much dysfunction.

راستش، این خانه پر از نابهنجاری بود.

My grandparents drank a lot.

پدربزرگ و مادربزرگم زیاد الکل می‌نوشیدند.

There was a lot of yelling,

داد و بیداد زیاد داشتیم،

آشوب زیاد داشتیم،

a lot of chaos,

و هیچ‌کدام تحت کنترل من نبود.

and I controlled none of it.

From the pages of my comics,

در صفحات داستانهای مصورم

I was the one calling the shots.

من آن کسی بودم که فرمان می‌داد.

Creating my own worlds, creating my own characters.

دنیاهای خودم را خلق می‌کردم، شخصیت‌های خودم را می‌آفریدم،

آن‌ها را با دوستان و خانواده‌ام تقسیم می‌کردم.

Sharing them with my friends and family members.

I thrived off that creativity.

از آن خلاقیت، جان می‌گرفتم.

Now my mother was an incredibly talented artist.

راستش مادرم هنرمند بسیار بااستعدادی بود.

And even though she spent a majority of my childhood incarcerated,

و با این که مادرم بیشتر کودکی‌ام را در زندان بود،

she spent her time drawing cartoons

با کشیدنِ نقاشی‌های کارتونی وقتش را صرف می‌کرد

and mailing them to me.

و آن‌ها را برای من می‌فرستاد.

And these cartoons that arrived from prison from my mom,

و این کارتون‌ها که از زندان از طرف مامانم به دستم می‌رسیدند،

it was her way of, you know,

روش او بود برای این که، در واقع،

it was her way of letting me know that she loved me

روش او بود برای این که به من نشان دهد دوستم دارد

and letting me know just what I was capable of.

و به من نشان دهد چه توانایی‌هایی دارم.

Now bearing witness to the stories of others

در واقع، شاهدِ داستان‌های دیگران بودن

helped me put life into perspective.

به من کمک کرد تا زندگی را از منظر دیگری ببینم.

When I was a teenager,

وقتی نوجوان بودم،

I volunteered at a camp for children with cancer.

در یک کمپ ویژه‌ی کودکان سرطانی داوطلب شدم.

And I spent several summers after that working there as well.

و چندین تابستان بعد از آن را هم در همان جا کار کردم.

And of all the kids I met over the years,

و از بین تمام بچه‌هایی که در این سال‌ها دیده‌ام،

the kid that sticks out the most in my memory is Eric.

بچه‌ای که بیشتر در خاطرم مانده است، اریک است.

Eric was the very first kid that I was charged to care for.

اریک اولین بچه‌ای بود که مسئول مراقبت از او شده بودم.

I was 16 years old.

من ۱۶ سالم بود.

He was four

او ۴ سالش بود

and had recently been diagnosed with leukemia.

و خیلی وقت نبود که تشخیص داده بودند سرطان خون دارد.

راستش...

Now ...

برخلافِ موهایش که داشت کم‌پشت می‌شد،

Despite his thinning hair,

despite the shunt in his chest,

برخلافِ شانتِ داخل قفسه‌ سینه‌اش،

این پسر شمشیر پاور رنجرز به دست می‌گرفت

this boy wielded a Power Rangers sword

و پرانرژی و با لبخندی به پهنای صورت، برای به‌دست‌آوردن زندگی، می‌جنگید.

and went after life with so much energy

and an ear-to-ear grin.

Now, in my years of working with kids with critical illnesses at camp,

در سال‌های کاریم در کمپ با بچه‌های مبتلا به بیماری‌های وخیم،

I was often lauded, but that just always felt

اغلب تمجید می‌شدم، اما حس می‌کردم

که این تمجیدها لازم نبودند و از آدمِ اشتباهی تمجید می‌شود،

unnecessary and backwards,

because it just felt like such a selfish endeavor.

چون احساس می‌کردم فعالیتم از سر خودخواهی است.

I was given a front-row seat

من تجربه‌ی دست‌اولی داشتم

to some of the most remarkable stories in human history.

از بعضی از داستان‌های استثنایی تاریخ بشریت.

Eric died

اریک از دنیا رفت،

shortly before his sixth birthday.

کمی قبل از تولد شش سالگی‌اش.

Twenty-five years ago.

بیست‌وپنج سال پیش.

You know, there isn't a day that I don't think about him,

راستش حتی یک روز هم نبوده که به او فکر نکرده باشم،

که فکر نکرده باشم چه تأثیری در زندگی من داشته

there isn't a day that I don't think what he meant to me

یا با آن عمر کوتاهش، چه کارهایی توانست بکند.

or what he was able to do with his short life.

و من هنوز هم با خانواده‌اش در ارتباط هستم.

And I do remain in touch with his family.

وقتی سر مزارش می‌روم،

When I visit his grave site,

I don't bring flowers.

گل نمی‌برم.

I bring a Power Rangers action figure.

یکی از شخصیت‌های جنگجوی پاور رنجرز را می‌برم.

I've recently completed a graphic memoir recounting my time working at camp.

به‌تازگی رمان تصویری‌ام از خاطراتم از کار در کمپ را تکمیل کرده‌ام.

And working with this population.

و خاطراتم از کار با این آدم‌ها.

And that time with Eric.

و خاطراتم با اریک.

Now, creating a graphic memoir is a daunting experience.

راستش، خلق رمان تصویری از خاطراتم تجربه‌ای دلهره‌آور است.

There is, of course, the physical labor of a book

البته چنین کتابی که صدها صفحه است، دست هم زیاد می‌برد.

that is hundreds of pages long.

That has multiple panels of art on every single page.

تازه در هر صفحه‌اش چندین قابِ نقاشی دارد.

But it's the emotional toll that is the most difficult to deal with.

اما تحمل تاوان احساسی‌اش از همه چیز سخت‌تر است.

I'm face-to-face with these loved ones that I've missed.

من رو در روی این عزیزانی هستم که از دستشان داده‌ام.

I'm in that room again and often for the first time

من دوباره در همان اتاق هستم و اغلب برای اولین بار است

dealing with stuff I had never dealt with at the time.

که با مسائلی سر و کله می‌زنم که تاکنون سراغشان نرفته بودم.

Now I went into this process knowing full well

راستی وقتی وارد این فرایند شدم، به‌خوبی می‌دانستم

how intense this experience would be.

که این تجربه چقدر می‌تواند سخت باشد.

قبلاً یک رمان تصویری خلق کرده بودم

I'd previously created a graphic memoir

called "Hey, Kiddo,"

به نام «هِی، بچه‌جون»،

about my own childhood and my mother's addictions.

درباره‌ی کودکی خودم و اعتیادهای مادرم.

So I know what you're all thinking.

پس می‌دانم به چه چیزی فکر می‌کنید.

Books for kids about a parent with heroin addiction,

کتاب‌هایی برای بچه‌ها، یکی درباره‌ی والد معتاد به هروئین

pediatric cancer.

و یکی درباره‌ی سرطانِ کودکان.

و بله، من دارم تمام ترندهای داغ در دنیای ادبیات کودک را دنبال می‌کنم.

And yes, I'm just chasing all of the hot trends in children's literature.

(Laughter)

(صدای خنده)

اما وقتی داشتم روی کتاب «هی، بچه‌جون» کار می‌کردم،

But when I was working on "Hey, Kiddo,"

even though the most important people in my life had since passed --

با این که تا آن زمان تمام افراد مهم زندگی‌ام فوت کرده بودند،

my grandfather, my mother --

یعنی پدربزرگم و مادرم،

production on that book

تولید آن کتاب

من را به آن‌ها نزدیک‌تر کرد.

brought me closer to them.

And the same now has happened

و همان اتفاق حالا هم درباره‌ی من و اریک افتاده است،

with Eric

via "Sunshine."

از طریق کتاب «نور خورشید».

We all have loss in our lives, and we all have pain in our life,

همه‌ی ما فقدان‌هایی را در زندگیمان داریم، و همه‌ی ما در زندگیمان درد کشیده‌ایم،

and that can be so incredibly difficult.

و همین می‌تواند عجیب سخت باشد.

And I know all too well that ...

و من این را هم به‌خوبی می‌دانم

No matter how much I talk about these people,

که مهم نیست چقدر درباره‌ی این افراد صحبت کنم،

no matter how much I write about them,

مهم نیست چقدر درباره‌شان بنویسم،

no matter how much I draw them,

مهم نیست چقدر طراحیشان کنم،

there is nothing that I'm going to do

هیچ کاری از دست من برنمی‌آید

that's going to bring them back to this Earth.

که آن‌ها را از آسمان‌ها به زمین برگرداند.

I miss them.

دلم برایشان تنگ شده است.

But I take solace in knowing that their stories are being shared

اما دانستن این که داستان‌های آن‌ها بین مردم می‌چرخد، آرامش می‌گیرم،

و با این که بدانم فراموش نخواهند شد،

and that they are being remembered,

چون پدربزرگم درست می‌گفت.

because my grandfather was right.

Stories keep people alive and real to us.

داستان‌ها افراد را برایمان زنده و واقعی نگه می‌دارند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق بینندگان)