Why Change Is So Scary — and How to Unlock Its Potential | Maya Shankar | TED

Translator: Naphat Tantiseri Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

When I was a kid,

เมื่อฉันยังเป็นเด็ก

the violin was the center of my life.

ไวโอลีนเป็นชีวิตจิตใจของฉัน

I'd run home from the bus stop after school and practice for hours.

ฉันรีบวิ่งจากป้ายรถเมล์หลังกลับจาก โรงเรียน และฝึกซ้อมเป็นชั่วโมง

Every Saturday, my mom and I would wake up at four in the morning

ทุกวันเสาร์ แม่และฉันจะตื่นตอนตีสี่

to catch a train to New York so I could study at Juliard.

เพื่อที่จะได้นั่งรถไฟไปนิวยอร์ก เพื่อที่ฉันจะได้ไปเรียนที่จูเลียด

Here's a throwback to eight-year-old me performing the violin.

นี่คือภาพเก่าเมื่อฉันอายุ 8 ขวบ ในขณะที่เล่นไวโอลิน

Some questionable fashion choices from young Maya here,

มีบางคำถามเกี่ยวกับแฟชั่นจากมายา

not going to lie.

จะไม่โกหก

But anyway, when I was a teenager, my musical idol, Itzhak Perlman,

แต่ยังไงก็ตาม เมื่อฉันเป็นวัยรุ่น ไอดอลทางดนตรีของฉันคืออิตซาค เพิลแมน

invited me to be his private student.

ได้เชิญฉันไปเป็นนักเรียนส่วนตัว

And my big dream of becoming a concert violinist felt within reach.

และความฝันที่ยิ่งใหญ่ของฉันที่จะเป็น นักไวโอลินที่เล่นในคอนเสิร์ต เป็นไปได้

But then one morning when I was 15,

แต่แล้วในเช้าวันหนึ่งเมื่อฉันอายุ 15 ปี

I was practicing this tricky technical passage.

ฉันกำลังฝึกซ้อมการเล่นลูกเล่นต่างๆ

I struggled to get it right,

การเล่นของฉันก็ติดขัด

and I overextended my finger on a single note.

และฉันได้วางนิ้วยาวเกินไปบนตัวโน้ตตัวหนึ่ง

I heard a popping sound.

ฉันได้ยินเสียงที่ดังขึ้น

I’d permanently damaged the tendons in my hand,

ฉันได้ทำร้ายเส้นเอ็นที่มือของตัวเอง อย่างถาวร

and my dream was over.

และความฝันของฉันก็จบลง

I share this story

ฉันแชร์เรื่องนี้

because unexpected change happens to all of us.

เพราะการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นได้ กับพวกเราทุกคน

An accident or an illness,

ไม่ว่าอุบัติเหตุ หรือว่าความเจ็บป่วย

a relationship that suddenly ends.

ความสัมพันธฺที่จบลงทันที

Today, I'm not a violinist, but I'm a cognitive scientist.

วันนี้ ฉันไม่ใช่นักไวโอลิน แต่ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ทางปัญญา

And I'm interested in how we respond to exactly this kind of change.

และฉันสนใจว่าเราจะมีปฏิกิริยาต่อ การเปลี่ยนแปลงในรูปแบบนี้อย่างไร

I spent the past two decades studying the science of human behavior.

ฉันใช้เวลาถึง 20 ปีในการศึกษา ทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์

And today I host a podcast called "A Slight Change of Plans" --

และวันนี้ฉันได้จัดพอดแคสชื่อว่า A Slight Change of Plans

(Audience cheers)

(ผู้ชมส่งเสียงเชียร์)

glad you guys like it --

ดีใจมากที่พวกคุณชอบมัน

where I interview people from all over the world

เมื่อฉันได้สัมภาษณ์ผู้คนจากทั่วโลก

about their life-altering experiences.

เกี่ยวกับประสบการณ์ที่เปลี่ยนแปลง ชีวิตของพวกเขา

I started this podcast because change is scary for a lot of us, am I right?

ฉันเริ่มพอดแคสต์นี้เพราะการเปลี่ยนแปลงเป็น ความกลัวของพวกเราหลายคน ฉันกล่าวถูกใหม?

For one, it is filled with uncertainty,

เริ่มจาก มันเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

and we hate uncertainty.

และเราเกลียดความไม่แน่นอน

Research shows that we're more stressed

งานวิจัยได้แสดงให้เห็นว่า พวกเราจะมีความเครียดมากขึ้น

when we're told we have a 50 percent chance of getting an electric shock

เมื่อเราได้ยินว่าเรามีโอกาส 50 เปอร์เซ็นต์ ที่จะถูกไฟฟ้าช็อต

than when we're told we have a 100 percent chance.

กว่าเมื่อเราได้ยินว่าเรามีโอกาส 100 เปอร์เซ็นต์

It's wild, right?

มันบ้าดี ใช่ใหม?

I mean, we'd rather be sure that a bad thing is going to happen

ฉันหมายถีง เราค่อยข้างแน่ใจว่า สิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น

than to have to deal with any uncertainty.

กว่าที่เราจะจัดการกับความไม่แน่นอน

Change is also scary because it involves loss of some kind.

ความเปลี่ยนแปลงก็เป็นความกลัว เพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับการสูญเสียบางอย่าง

By definition, we're departing from an old way of being

โดยความหมาย เรากำลังจะออกไปจากสิ่งเดิมๆ

and entering a new one.

และเข้าไปสู่สิ่งใหม่

And when we experience a change

และเมื่อเรามีประสบการณ์กับความเปลี่ยนแปลง ซึ่งเราไม่ได้เลือกด้วยตัวเราเอง

that we wouldn't have chosen for ourselves,

it's easy to feel that our lives are contracting,

มันง่ายที่จะรู้สึกว่าชีวิตเรากำลังหดลง

that were more limited than before.

ซึ่งมันจะถูกจำกัดกว่าเมื่อก่อน

But when we take this perspective,

แต่เมื่อเราใช้มุมมองนี้

we fail to account for an important fact.

เราไม่สามารถอธิบายข้อเท็จจริงที่สำคัญได้

That when an unexpected change happens to us,

เมื่อความเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดหมาย เกิดขึ้นกันเรา

it can also inspire lasting change within us.

มันยังสามารถสร้างแรงบันดาลใจของ ความเปลี่ยนแปลงที่ยั่งยืนในตัวเรา

We become different people on the other side of change.

เราจะกลายเป็นคนที่แตกต่างจากอีกด้านของ ความเปลี่ยนเปลง

What we're capable of, what we value and how we define ourselves,

อะไรที่เรามีความาสามารถ อะไรที่เรามีค่า และเรานิยามตัวเองอย่างไร

these things can all shift.

สิ่งเหล่านี้สามารถเปลี่ยนแปลงได้หมด

And if we can learn to pay close attention to these internal shifts,

และถ้าเราสามารถเรียนรู้ที่จะมองให้ใกล้ชิด กับการเปลี่ยนแปลงภายในนี้ให้มากขึ้น

we may just find that rather than limiting us,

เราอาจจะหาพบมากกว่าข้อจำกัดของเรา

change can actually expand us.

ความเปลี่ยนแปลงสามารถเพิ่ม ขีดความสามารถเราได้จริงๆ

Alright, today I'm going to share with you three questions you can ask yourself

เอาละ วันนี้ฉันกำลังจะมาแชร์กับคุณ 3 คำถาม ที่คุณสามารถถามตัวคุณเองได้

the next time life throws you that dreaded curveball.

ครั้งต่อไปที่ชีวิตจะโยน ลูกโค้งที่น่ากลัวให้คุณ

In the moment, I know it's so easy to focus on what you've lost.

ในขณะนั้น ฉันรู้ว่ามันง่ายที่จะโฟกัส กับสิ่งที่คุณสูญเสีย

And so I'm really hoping that you can use these questions as tools

ดังนั้นฉันก็กำลังหวังว่าคุณจะสามารถใช้ คำถามเหล่านี้เป็นเครื่องมือ

to discover all that you might gain.

ที่จะค้นหาสิ่งที่คุณจะได้รับเพิ่มขึ้น

Alright, let’s start with question number one.

เอาละ มาเรื่องกันที่คำถามที่หนึ่ง

This is inspired by a conversation I had on my podcast

นี่คือแรงบันดาลใจจากการพูดคุยของฉัน บนพอดแคสต์

with a woman named Christine Ha,

กับผู้หญิงที่ชื่อ คริสติน ฮา

and it's about our capabilities.

และมันเกี่ยวกับความสามารถของพวกเรา

Christine was 24 when a rare autoimmune disease left her permanently blind.

เมื่อคริสตินอายุ 24 เธอเป็นโรคที่หายากคือ โรคภูมิคุ้มกันทำลายตัวเอง ทำให้ตาเธอบอด

At the time, she was learning to cook the Vietnamese dishes

ณ เวลานั้น เธอกำลังเรียนการทำอาหารเวียตนาม

that she had loved in childhood.

ซึ่งเธอรักมาตั้งแต่ยังเด็ก

But now cooking even simple meals was tough.

แต่ตอนนี้การทำอาหารง่ายๆกลับยาก

She told me that her frustration peaked one day

เธอบอกฉันว่าเธอหงุดหงิดมากในวันหนึ่ง

when she was making a peanut butter and jelly sandwich.

เมื่อเธอกำลังทำเนยถั่วและเยลลี่แซนวิช

She struggled to align the two slices of bread

เธอมีปัญหาในการจัดเรียงขนมปังสองแผ่น

and sticky jelly dripped all over her hands and onto the counter.

และเยลลี่เหนียวๆหยดกระจายไปทั่วมือของเธอ และบนเคาน์เตอร์

She threw the sandwich into the trash,

เธอโยนแซนวิชลงถังขยะ

and she felt really defeated by the limited future

และเธอรู้สึกว่าพ่ายแพ้แต่อนาคตที่จำกัด นั่นคืดสิ่งที่เธอจินตนาการสำหรับตัวเธอเอง

that she imagined for herself.

Since Christine lived alone though,

ตั้งแต่คริสตินใช้ชีวิตคนเดียว

she had no choice but to keep at it.

เธอไม่มีทางเลือก นอกจากทำมันต่อไป

She remembers her delight when she successfully cut an orange

เธอจำความสุขเมื่อเธอหั่นส้มได้สำเร็จ

for the first time

สำหรับครั้งแรก

and when she scrambled an egg without burning it.

และเมื่อเธอทำไข่คนโดยไม่ทำให้มันไหม้

As she spent more hours in the kitchen,

ซึ่งเธอต้องใช้เวลาอยู่ในครัวมากขึ้น

she realized that cooking was far more multi-sensory than she had thought.

เธอพบว่าการทำอาหารเป็นมากกว่าการใช้ ประสาทสัมผัสที่เธอเคยคิด

While she couldn't see if the garlic had browned,

ในขณะที่เธอมองไม่เห็น ถ้ากระเทียมมีสีน้ำตาล

she could rely on the smell and the sizzling sounds in the pan.

เธอจะใช้กลิ่นและเสียงในกระทะบอก

But Christine also realized something bigger.

แต่คริสตินก็พบบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่า

Something new was emerging within her.

บางอย่างที่ใหม่ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ

At the start of her vision loss she had cooked just to get by.

เริ่มต้นคือตาเธอมองไม่เห็น เธอทำอาหารให้เสร็จๆไป

I mean, it was really just a practical thing.

ฉันหมายถึง มันเป็นแค่การฝึกฝน

But now she was thrilled by the challenge of it all.

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกตื่นเต้น กับการท้าทายทั้งหมด

She tackled harder and harder recipes over the years

เธอทำสูตรที่ยาก และยากขึ้นไปตลอดหลายปี

and eventually became the first-ever blind contestant

และก็กลายมาเป็นคนเข้าแข่งขันที่ตาบอด เป็นคนแรก

on the TV show "Master Chef."

ในรายการทีวี “Master Chef.”

And guess what?

และให้ทายว่าอะไร?

She won the entire damn thing.

เธอเอาชนะสิ่งแย่ๆทั้งหมด

(Laughs)

(หัวเราะ)

Christine's a rock star.

คริสตินคือร็อคสตาร์

She's an amazing, amazing person.

เธอน่าทึ่ง และเป็นคนที่น่าทึ่ง

This brings us to the first question that you can ask yourself

นี่ทำให้เรามาถึงคำถามแรก ซึ่งคุณสามารถถามตัวคุณเอง

the next time you face something unexpected.

ครั้งหน้าคุณเจอบางสิ่งที่ไม่คาดฝัน

"How might this change change what you're capable of?"

“ความเปลี่ยนแปลง จะเปลี่ยนแปลงความสามารถ ของคุณอย่างไร”

When we predict how we'll respond to any given change,

เมื่อคุณคาดเดาว่าคุณจะมีปฏิกิริยาต่อ ความเปลี่ยนแปลง

we tend to imagine what our present-day selves will be like in that new situation.

เรามักจะจินตนาการสิ่งที่เราเป็นอยู่ใน ปัจจุบัน จะเป็นเช่นไรกับสถานการณ์ใหม่

Research by the psychologist Dan Gilbert shows that we greatly underestimate

การวิจัยจากนักจิตวิทยาแดน กิลเบิร์ต แสดงให้เห็นว่า เราประเมินต่ำไปมาก

how much we'll change in the future,

ในอนาคตเราจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงไร

even though we fully acknowledge we've changed considerably in the past.

ถึงแม้ว่าเราจะรับรู้เป็นอย่างดี เราต้องเปลี่ยนแปลงไปเมื่อเทียบกับอดีต

Our psychology continually tricks us into believing

จิตวิทยาของเราหลอกให้ เราเชื่ออย่างต่อเนื่อง

that who we are, right now, in this very moment,

นั้นเราคือใครในตอนนี้ ในทุกๆขณะ

is the person that's here to stay.

คือผู้ที่เป็นอยู่นี้

But the person meeting the challenges after an unexpected change

แต่ผู้ซึ่งเจอกับความท้าทายหลังจาก ความเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิด

will be different.

จะมีความแตกต่าง

You will be different.

คุณจะแตกต่างไป

Today, Christine is a world-renowned chef.

วันนี้ คริสตินเป็นเชฟที่มี ชื่อเสียงระดับโลก

She goes by the nickname The Blind Cook,

เธอได้ชื่อว่ากุ๊กตาบอด

and she owns three restaurants in Texas.

และเธอเป็นเจ้าของร้านอาหารสามแห่งในเท็กซัส

And importantly,

และที่สำคัญก็คือ

she's really curious about what else she can achieve without vision.

เธอเริ่มคิดอย่างจริงจังว่ามีอะไรอีกบ้างที่ เธอจะทำได้สำเร็จโดยปราศจากการมองเห็น

These days, you can find her snowboarding and rock climbing

ช่วงเวลานี้ คุณสามารถพบว่า เธอได้เล่นสโนบอร์ด และการปีนเขา

on the weekends.

ในวันสุดสัปดาห์

Christine shared with me something

คริสตินได้เล่าให้ฉันฟังบางอย่าง

that she could never have imagined thinking before all this.

ว่าเธอไม่เคยจินตนาการเกี่ยวกับ เรื่องเหล่านี้มาก่อนเลย

That if given the choice today,

นั่นคือถ้าให้ตัวเลือกวันนี้

she would choose not to have her vision restored.

เธอจะเลือกให้ตาเธอบอดต่อไป

Though she did tell me she'd like it back for a moment

เธอเคยบอกฉันมาก่อนว่า เธออยากมองเห็นในบางขณะ

because she really wants to know what Justin Bieber looks like.

เพราะว่าเธออยากรู้จริงๆว่า จัสติน บีเบอร์เป็นยังไง

(Laughter)

(หัวเราะ)

Alright, let's move on to the second question.

เอาละ เราจะไปที่คำถามที่สองกัน

This one is about our values,

สิ่งนี้จะเกี่ยวกับคุณค่าของเรา

and it's inspired by a conversation I had

และมันเป็นแรงบันดาลใจจากการสนทนาที่ฉันมี

with a science journalist named Florence Williams.

กับนักข่าววิทยาศาสตร์ชื่อ ฟลอเรน วิลเลียมส์

One evening about five years ago,

ในตอนเย็นเมื่อห้าปีก่อน

Florence and her husband were hosting a dinner party for their friends.

ฟลอเลนกับสามีจัดปาร์ตี้อาหารเย็นกับเพื่อนๆ

As she was preparing the salad, her husband handed her his phone

ซึ่งเธอกำลังเตรียมสลัด ซึ่งสามีได้เอาโทรศัพท์เขาให้

so that she could read an email from a relative.

ทำให้เธอสามารถอ่านอีเมล์จากญาติได้

But he'd mistakenly pulled up the wrong email.

แต่เขากลับทำผิดพลาดโดยการเปิดอีเมล์ผิด

What Florence saw instead

อะไรที่ฟลอเลนเห็นแทน

was a lengthy note from her husband,

นั่นคือข้อความยาวจากสามีของเธอ

confessing his love to another woman.

สารภาพรักถึงผู้หญิงคนอื่น

I know.

ฉันรู้

Florence’s 25-year marriage came to an end,

การแต่งงาน 25 ปีของฟลอเลนจบลง

and she told me that she was taken aback

และเธอบอกฉันว่าเธอตกใจมาก

by the physical and emotional intensity of her heartbreak.

โดยทางร่างกายและความรู้สึกที่รุนแรง ที่เธอเสียใจ

She said it felt like she'd been plugged into a faulty electrical socket.

เธอเล่าว่ามันรู้สึกเหมือนเธอเสียบปลั๊ก เข้าไปในเต้าเสียบที่ฟัง

Since Florence is a problem solver by nature,

เมื่อฟลอเลนคือนักแก้ปัญหาโดยธรรมชาติ

she instinctively saw her heartbreak as a problem to solve

โดยสัญชาตญาณเธอเห็นว่า ความเสียใจเป็นปัญหาที่ต้องแก้ไข

and develop a year-long, systematic plan to try and fix it.

และพัฒนาเป็นปี เพื่อแผนที่เป็นระบบเพื่อ พยายามแก้ปัญหา

Florence tried a bunch of things.

ฟลอเลนลองพยายามหลายสิ่ง

She took solo trips into the wilderness,

เธอออกไปเที่ยวคนเดียวในป่าเขา

she tried a range of experimental therapies,

เธอพยายามทดลองการบำบัดหลายอย่าง

She even went to the Museum of Broken Relationships,

เธอถึงกับไปที่ พิพิธภัณฑ์ของความสัมพันธ์ที่แตกหัก

which I promise is the thing.

ซึ่งฉันสัญญาว่านี่คือสิ่ง

You name it, she tried it.

คุณพูดชื่อออกมา เธอลองมาแล้ว

But by the end of the year,

แต่ เมื่อสิ้นปี

none of these remedies had healed her broken heart.

ไม่มีอะไรที่จะรักษาหัวใจที่แตกสลาย ของเธอได้

And so Florence had no choice

ดังนั้น ฟลอเลนไม่มีทางเลือก

but to entertain a new philosophy altogether.

แต่เข้าไปสนุกกับปรัชญาใหม่โดยสิ้นเชิง

Maybe a broken heart was not a problem to solve.

หัวใจที่แตกสลายอาจจะไม่ใช่ปัญหา ที่จะต้องแก้ไข

And maybe closure wasn't the answer.

และการปิดกั้นอาจจะไม่ใช่คำตอบ

Research by the psychologist Dacher Keltner shows

งานวิจัยโดยนักจิตวิทยา เดเชอร์ เคล์ตเนอร์ พบว่า

that when we reduce our need for what's called cognitive closure,

เมื่อเราลดความต้องการของเราลง ที่เรียกว่าการปิดการรับรู้

the desire to arrive at clear and definitive answers,

ความต้องการที่จะได้รับคำตอบที่ชัดเจน และแจ่มแจ้ง

our capacity to feel joy and beauty expands.

ความสามารถของเราจะรู้สึกปิติและความสวยงาม จะแผ่ขยาย

Florence told me that when she freed herself from this goal-oriented mindset,

ฟลอเลนบอกฉันว่า เมื่อตัวเธอเป็นอิสระจาก กรอบความคิดที่มีเป้าหมาย

a mindset, by the way, that she had valued

ความคิด นั่นคือคุณค่าของเธอ

for so much of her life up until this point,

ตลอดชีวิตของเธอ จนถึงจุดนี้

she began to find unexpected delight in the unknown.

เธอเริ่มพบสิ่งที่ไม่คาดคิด มีความสุขกับสิ่งที่ไม่รู้จัก

This leads us to the second question you can ask yourself

นี่จะนำพาเราไปยังคำถามที่สอง ซึ่งคุณสามารถถามตัวเอง

the next time you face something unexpected.

ครั้งหน้าเมื่อคุณพบกับบางอย่างที่ไม่คาดคิด

How might this change change what you value?

ความเปลี่ยนแปลงนี้จะเปลี่ยน คุณค่าของคุณอย่างไง

The unexpected implosion of Florence's marriage

ระเบิดที่ไม่คาดคิดของการแต่งงานของฟลอเลน

has permanently shifted the way that she sees her life.

ได้เปลี่ยนการมองของเธอที่มี ต่อตัวเธออย่างถาวร

From a puzzle in need of solutions

จากปริศนาที่ต้องการวิธีแก้ปัญหา

to a more serendipitous path of discovery.

ไปสู่ความบังเอิญของเส้นทางแห่งการค้นพบ

Now, when Florence goes hiking,

ตอนนี้ เมื่อฟลอเรนไปปีนเขา

she's just as likely to sit still, feeling the breeze,

เธอจะนั่งนิ่งๆรับรู้ถึงสายลม

as she is to try and make the summit.

เหมือนที่เธอพยายามไปให้ถึงจุดสูงสุด

She no longer makes five-year plans.

เธอไม่ทำแผนระยะยาว 5 ปี

And she's comfortable not knowing all the answers around her heartbreak.

และเธอรู้สึกดีไม่ต้องการรู้ทุกคำตอบ เกี่ยวกับหัวใจที่แตกสลายของเธอ

By the way, I was texting with Florence the other day,

อย่างไรก็ตาม ฉันได้ส่งข้อความถึง ฟลอเลนในวันหนึ่ง

and she's currently in a very happy relationship.

และเธอกำลังมีความสุขกับ ความสัมพันธ์ในขณะนี้

If her ex-husband is listening to this, I just want him to know

ถ้าสามีเก่าเธอได้ฟังอยู่ ฉันต้องการให้เขาได้รู้ว่า

she's doing great, buddy.

เธอทำได้ดีมาก เพื่อน

(Laughter)

(หัวเราะ)

Alright, now on to question number three.

เอาละ ตอนนี้ก็มาถึงคำถามที่สาม

This one is about how we define ourselves.

อันนี้จะเกี่ยวกับว่าเรากำหนดตัวเราอย่างไร

It's about our self-identities.

มันเกี่ยวกับตัวตนของเรา

And it comes from my personal story of change with the violin.

และมันมากับเรื่องของความเปลี่ยนแปลง ที่เป็นเรื่องงของฉันกับไวโอลิน

When my injury took the violin away from me,

เมื่อการบาดเจ็บของฉันทำให้ไวโอลิน หายไปจากฉัน

I found myself grieving not just the loss of the instrument,

ฉันได้พบว่าความเสียใจของฉันได้มาจาก การที่ฉันสูณเสียเครื่องมือไป

but also the loss of myself.

แต่มันรวมถึงการสูญเสียตัวตน

For so long, the violin had defined me,

สำหรับความยาวนาน ไวโอลินได้กำหนดฉัน

that without it, I wasn't sure who I was or who I could be.

และปราศจากมัน ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเป็นอะไร หรือฉันเป็นใคร

I felt stuck.

ฉันรู้สึกเหมือนติดอยู่

I'd later learned that this phenomenon is known as identity paralysis.

ฉันได้เรียนรู้ในภายหลังว่าปรากฏการณ์นี้ เราทราบว่าคืออัมพาตของตัวตน

It happens to a lot of us when we face the unexpected.

มันเกิดขึ้นกับเราหลายคน เมื่อเราเจอกับสิ่งที่ไม่คาดหมาย

Who we think we are and what we're about is suddenly called into question.

เราคิดว่าเราเป็นใคร และเราทำอะไร คือ การเกิดคำถามขึ้นมาอย่างทันทีทันใด

But I since realized that there was something different,

แต่เมื่อฉันได้พบว่า มีบางอย่างที่แตกต่างไป

something more stable that I could have anchored my identity to.

บางอย่างที่เสถียรกว่าที่ฉันทำได้ ได้ยึดตัวตนของฉันไว้

And this brings us to that third and final question.

และนี่ก็จะดึงเราไปยังคำถามที่สาม และเป็นคำถามสุดท้าย

How might this change change how you define yourself?

ความเปลี่ยนแปลงจะเปลี่ยน การกำหนดตัวตนของเราอย่างไร?

When I re-examine my relationship with the violin,

เมื่อฉันตรวจสอบอีกครั้งว่า ความสัมพันธ์ของฉันกับไวโอลิน

I discovered that what I really missed wasn't the instrument itself,

ฉันพบว่า ฉันคิดถึงจริงๆ ไม่ใช่ตัวเครื่องดนตรี

but the fact that music had given me a vehicle

แต่ความจริงคือดนตรี เป็นยานพาหนะของฉัน

for connecting emotionally with others.

สำหรับอารมณ์ที่เชื่อมต่อกับคนอื่น

I remember as a little kid playing for people

ฉันจำได้เมื่อฉันเป็นเด็กที่ ได้เล่นกับคนอื่นๆ

and feeling kind of awestruck

และรู้สึกประหม่า

that we might all feel something new together.

นั่นเราอาจจะรู้สึกกับสิ่งใหม่ด้วยกัน

What this means for me today

อะไรคือความหมายสำหรับฉันในวันนี้

is that I no longer anchor my identity to specific pursuits

นั่นคือฉันไม่ยึดติดกับตัวตนของฉัน สำหรับการแสวงหาอย่างจำเพาะเจาะจงอีกต่อไป

like being a violinist or a cognitive scientist

เหมือนกับเป็นนักไวโอลิน หรือ นักวิทยาศาสตร์ทางปัญญา

or a podcaster.

หรือการเป็นนักพอดแคสต์

Instead, I anchor my identity to what lights me up about those pursuits,

ซึ่ง ฉันยึดติดกับตัวตนตามสิ่งที่ให้ แสงสว่างกับฉันตามการแสวงหา

what really energizes me.

นั่นเป็นการเติมพลังของฉันอย่างแท้จริง

And for me, it's a love of human connection and understanding.

และสำหรับฉัน มันคือความรักของมนุษย์ที่ เชื่อมต่อและเข้าใจ

I now define myself not by what I do,

ตอนนี้ฉันกำหนดตัวเอง ไม่ใช่จากสิ่งที่ฉันทำ

but why I do it.

แต่จาก ทำไมฉันถึงทำมัน

Look, unexpected change comes for us all, whether we like it or not.

ลองดู การเปลี่ยนแปลงที่คาดไม่ถึงมาถึง เราทุกคน แม้ว่าเราจะชอบหรือไม่

And when it does, it can really suck.

และเมื่อมันมาถึง มันจะแย่จริงๆ

But I'm hoping that if we can stay open to how we might internally change,

แต่ฉันก็หวังว่า ถ้าเราสามารถเปิดรับ ความเปลี่ยนแปลงภายในที่อาจเกิดขึ้น

how we might expand,

เราจะยืดขยายได้อย่างไร

it can help us weather the storm.

มันสามารถช่วยให้เราฝ่าพายุได้

Life recently threw me a new slight change of plans.

ชีวิตในตอนนี้โยนแผนของ ความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยให้ฉัน

I've always wanted to be a mom,

ฉันอยากเป็นแม่คนมาตลอด

but becoming one has been difficult

แต่มันกลายเป็นสิ่งหนึ่งที่ยาก

and my husband and I have had to navigate pregnancy losses

และสามึฉันกับฉันต้องสูญเสียการตั้งครรภ์

and other heartbreaks over the years.

และหัวใจแตกสลายเป็นปีๆ

And now I'm not sure what will happen.

และตอนนี้ฉันไม่แน่ใจว่าอะไรจะเกิดขึ้น

But I'm using these three questions to help me during this tough time.

แต่ฉันกำลังใช้สามคำถามนี้ ช่วยในช่วงเวลาที่ยากลำบาก

I'm asking myself how this unexpected challenge

ฉันถามตัวเอง การท้าทายที่ไม่คาดหมายนี้

might change what I'm capable of,

อาจจะเปลี่ยนความสามารถของฉันยังไง

what I value, and how I define myself.

สิ่งที่ฉันให้คุณค่า และฉันนิยามตัวเองอย่างไร

I'm still figuring things out.

ฉันกำลังค้นหาสิ่งเหล่านี้

But what I can tell you right now

แต่ฉันมีอะไรที่สามารถบอกได้ตอนนี้

is that I'm imagining a future me

คือ ฉันกำลังจินตนาการอนาคตของฉัน

who is expanding her definition of what it means to parent.

ใครคือผู้ขยายคำจำกัดความของ ความหมายของพ่อแม่

Who's perhaps finding what she craved from motherhood in other places.

ใครค้นหาว่าอะไรที่เธอปรารถนา จากความเป็นแม่ในที่อื่นๆ

At a minimum,

อย่างน้อย

this exploration has allowed me

การค้นหานี้ก็ทำให้ฉัน

to loosen my grip on the identity of Mom just a bit.

คลายความยึดมั่นในการกำหนดตัวตนของ ความเป็นแม่ได้บ้าง

And I found it freeing.

และฉันพบว่ามันเป็นอิสระ

I'm beginning to see change with more possibility.

ฉันเริ่มเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่เป็นไปได้

And I'm hoping you can, too.

และฉันหวังว่า คุณก็สามารถเช่นกัน

Thank you so much.

ขอบคุณมาก

(Applause)

(เสียงปรบมือ)