Why Change Is So Scary — and How to Unlock Its Potential | Maya Shankar | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Pedram Pourasgari

When I was a kid,

وقتی بچه بودم،

the violin was the center of my life.

ویولون محور زندگی من بود.

I'd run home from the bus stop after school and practice for hours.

پس از مدرسه از ایستگاه اتوبوس به سمت خانه می‌دویدم و ساعت‌ها تمرین می‌کردم.

Every Saturday, my mom and I would wake up at four in the morning

هر شنبه، من و مادرم ساعت چهار صبح بیدار می‌شدیم

to catch a train to New York so I could study at Juliard.

تا یک قطار به نیویورک بگیریم تا بتوانم در جولیارد درس بخوانم.

Here's a throwback to eight-year-old me performing the violin.

این یک تصویر از من ۸ ساله در حال نواختن ویولون است.

Some questionable fashion choices from young Maya here,

برخی انتخاب‌های مد بحث‌برانگیز از مایای جوان در اینجا،

not going to lie.

قرار نیست دروغ بگویم.

But anyway, when I was a teenager, my musical idol, Itzhak Perlman,

اما به هر حال، وقتی نوجوان بودم، الگوی موسیقی من، ایزاک پرلمن،

invited me to be his private student.

از من دعوت کرد که دانشجوی اختصاصی وی باشم.

And my big dream of becoming a concert violinist felt within reach.

و رویای بزرگ من برای اینکه یک ویولون‌زن در کنسرت باشم نزدیک می‌نمود.

But then one morning when I was 15,

اما سپس یک صبح وقتی ۱۵ سالم بود،

I was practicing this tricky technical passage.

داشتم این قطعه مشکل را تمرین می‌کردم،

I struggled to get it right,

تلاش می‌کردم درست انجام دهم،

and I overextended my finger on a single note.

و انگشتم را برای یک نت خیلی کش آوردم.

I heard a popping sound.

و صدای پارگی را شنیدم.

I’d permanently damaged the tendons in my hand,

من به تاندون‌های دستم برای همیشه آسیب زده بودم،

and my dream was over.

و رویایم به پایان رسید.

I share this story

من این داستان را گفتم

because unexpected change happens to all of us.

چون تغییرات پیش‌بینی‌نشده برای همه ما رخ می‌دهد.

An accident or an illness,

یک تصادف یا یک بیماری،

a relationship that suddenly ends.

رابطه‌ای که ناگهان تمام می‌شود.

Today, I'm not a violinist, but I'm a cognitive scientist.

اکنون من یک ویولون‌زن نیستم، ولی یک دانشمند علوم شناختی هستم.

And I'm interested in how we respond to exactly this kind of change.

و دقیقاً به نحوه پاسخ ما به چنین تعییراتی علاقه دارم.

I spent the past two decades studying the science of human behavior.

من دو دهه گذشته را در رشته علم رفتار انسانی تحصیل کرده‌ام.

And today I host a podcast called "A Slight Change of Plans" --

و امروز من میزبان پادکستی به نام «تغییری کوچک در برنامه‌ها» هستم --

(Audience cheers)

(هورای حضار)

glad you guys like it --

امیدوارم دوست داشته باشید --

where I interview people from all over the world

آنجا با افراد از نقاط مختلف دنیا مصاحبه می‌کنم

about their life-altering experiences.

در مورد تجربیاتی که زندگی آنها را تغییر داده است.

I started this podcast because change is scary for a lot of us, am I right?

این پادکست را شروع کردم چون تغییر برای بسیاری از ما ترسناک است، درست می‌گویم؟

For one, it is filled with uncertainty,

یک دلیل اینکه پر است از عدم اطمینان،

and we hate uncertainty.

و ما از عدم قطعیت متنفریم.

Research shows that we're more stressed

تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی به ما گفته شود

when we're told we have a 50 percent chance of getting an electric shock

به احتمال ۵۰ درصد شوک الکتریکی دریافت می‌کنید بیشتر استرس داریم

than when we're told we have a 100 percent chance.

نسبت به زمانی که بگویند ۱۰۰ درصد دریافت می‌کنید.

It's wild, right?

عجیب است، درست است؟

I mean, we'd rather be sure that a bad thing is going to happen

یعنی ما ترجیح می‌دهیم یک اتفاق بد رخ دهد

than to have to deal with any uncertainty.

تا اینکه با عدم قطعیت مواجه شویم.

Change is also scary because it involves loss of some kind.

تغییر همچنین ترسناک است زیرا حاوی از دست دادن است.

By definition, we're departing from an old way of being

طبق تعریف داریم از یک سبک بودن قدیمی

and entering a new one.

به یک سبک جدید وارد می‌شویم.

And when we experience a change

و هنگامی که تغییری تجربه می‌کنیم

that we wouldn't have chosen for ourselves,

که خودمان انتخاب نکرده‌ایم،

it's easy to feel that our lives are contracting,

به سادگی احساس می‌کنیم زندگی برایمان تنگ شده است،

that were more limited than before.

و نسبت به قبل محدودتر شده‌ایم.

But when we take this perspective,

اما هنگامی که این رویکرد را

we fail to account for an important fact.

داشته باشیم، یک حقیقت مهم را فراموش می‌کنیم.

That when an unexpected change happens to us,

اینکه زمانی که یک تغییر غیرمنتظره برای ما رخ می‌دهد،

it can also inspire lasting change within us.

همچنین می‌تواند انگیزه یک تغییر پایدار را در ما ایجاد کند.

We become different people on the other side of change.

پس از عبور از فرآیند تغییر شخصیت دیگری می‌شویم.

What we're capable of, what we value and how we define ourselves,

ظرفیتی که داریم، ارزشی که قایل هستیم و نحوه تعریف خودمان

these things can all shift.

همه می‌تواند عوض شود.

And if we can learn to pay close attention to these internal shifts,

و اگر بتوانیم بیاموزیم که توجه دقیقی بر این تغییرات درونی معطوف کنیم،

we may just find that rather than limiting us,

ممکن است آنها را بیابیم تا اینکه خود را محدود سازیم،

change can actually expand us.

تغییر در واقع می‌تواند ما را توسعه دهد.

Alright, today I'm going to share with you three questions you can ask yourself

خیلی خوب، امروز می‌خواهم سه سوال مطرح کنم که می‎‌توانید از خودتان بپرسید

the next time life throws you that dreaded curveball.

دفعه بعد که زندگی شما را در این شرایط چالشی قرار می‌دهد.

In the moment, I know it's so easy to focus on what you've lost.

خوب می‌دانم که خیلی ساده است روی چیزی که از دست داده‌اید تمرکز کنید.

And so I'm really hoping that you can use these questions as tools

و خوب امیدوارم که شما بتوانید از این سوالات بعنوان ابزاری استفاده کنید

to discover all that you might gain.

تا چیزهایی که می‌توانید بدست آورید را کشف کنید.

Alright, let’s start with question number one.

خیلی خوب، بیاید با سوال اول شروع کنیم.

This is inspired by a conversation I had on my podcast

این سوال توسط یک گفتگو که در پادکستم داشتم به ذهنم خطور کرد

with a woman named Christine Ha,

گفتگو با زنی به نام کریستین ها،

and it's about our capabilities.

و در مورد ظرفیت‌های ماست.

Christine was 24 when a rare autoimmune disease left her permanently blind.

کریستین به خاطر یک بیماری کمیاب خودایمنی در ۲۴ سالگی بینایی خود را از دست داده بود.

At the time, she was learning to cook the Vietnamese dishes

در آن زمان او در حال آموختن غذاهای ویتنامی بوده

that she had loved in childhood.

که از زمان کودکی عاشق آن بوده است.

But now cooking even simple meals was tough.

اما حالا پختن غذاهای ساده هم مشکل بود.

She told me that her frustration peaked one day

او به من گفت روزی ناامیدی به اوج خود رسید

when she was making a peanut butter and jelly sandwich.

که می‌خواست یک ساندویچ مربا و کره بادام زمینی درست کند.

She struggled to align the two slices of bread

او به سختی می‌توانست دو قطعه نان را کنار هم بگذارد

and sticky jelly dripped all over her hands and onto the counter.

و مربای چسبناک از دستانش می‌چکید و روی میز می‌ریخت.

She threw the sandwich into the trash,

او ساندویچ را دور انداخت

and she felt really defeated by the limited future

و واقعاً احساس شکست کرد و آینده بسیار محدودی

that she imagined for herself.

برای خود متصور بود.

Since Christine lived alone though,

چون کریستین تنها زندگی می‌کرد

she had no choice but to keep at it.

هیچ راهی جز ادامه دادن نداشت.

She remembers her delight when she successfully cut an orange

او خوشحالی خود را زمانی که توانسته بود برای اولین بار یک پرتقال را

for the first time

تکه کند به یاد دارد.

and when she scrambled an egg without burning it.

و زمانی که توانسته بود بدون سوزاندن یک تخم مرغ را نیمرو کند.

As she spent more hours in the kitchen,

هر چه زمان بیشتری را در آشپزخانه سپری می‌کرد،

she realized that cooking was far more multi-sensory than she had thought.

او در می‌یافت که برخلاف تصور پیشین پخت و پز بسیار چندحسی است .

While she couldn't see if the garlic had browned,

در حالی که نمی‌توانست ببیند که سیر سرخ شده است،

she could rely on the smell and the sizzling sounds in the pan.

می‌توانست به بو و صدای جلز و ولز در ماهیتابه اعتماد کند.

But Christine also realized something bigger.

اما کریستین همچنین موضوع بزرگتری را دریافت.

Something new was emerging within her.

اتفاق جدیدی درون وی در حال شکل‌گیری بود.

At the start of her vision loss she had cooked just to get by.

در بدایت از دست دادن بینایی او فقط برای گذران زندگی آشپزی می‌کرد.

I mean, it was really just a practical thing.

یعنی فقط یک موضوع کاربردی بود.

But now she was thrilled by the challenge of it all.

اما حالا دل به دریا زده بود و کل آشپزی را به چالش کشیده بود.

She tackled harder and harder recipes over the years

با گذشت سال‌ها غذاهای سخت‌تر و سخت‌تری را طبخ می‌کرد

and eventually became the first-ever blind contestant

و در نهایت به نفر اول و بلامانع آشپز نابینا

on the TV show "Master Chef."

در برنامه تلویزیونی «سرآشپز برتر» تبدیل شد.

And guess what?

و حدس بزنید!

She won the entire damn thing.

او تمام این برنامه را برنده شد.

(Laughs)

(خنده)

Christine's a rock star.

کریستین یک ستاره راک است.

She's an amazing, amazing person.

او یک شخصیت شگفت‌انگیز است.

This brings us to the first question that you can ask yourself

این ما را به اولین سوالی که باید از خود بپرسیم می‌رساند

the next time you face something unexpected.

دفعه بعد که با چیزی غیرمنتظره مواجه شدید.

"How might this change change what you're capable of?"

«این اتفاق چگونه می‌تواند ظرفیت‌های شما را تغییر دهد؟»

When we predict how we'll respond to any given change,

زمانی که نحوه پاسخ خود به هر تغییری را پیش‌بینی می‌کنیم،

we tend to imagine what our present-day selves will be like in that new situation.

تمایل داریم زندگی فعلی خود را در وضعیت جدید تصور کنیم.

Research by the psychologist Dan Gilbert shows that we greatly underestimate

تحقیقات روان‌شناس دن گیلبرت نشان می‌دهد که ما چقدر زیاد

how much we'll change in the future,

تغییرات آینده را دست کم می‌گیریم،

even though we fully acknowledge we've changed considerably in the past.

حتی اگر کاملاً بدانیم که در گذشته به شدت تغییر کرده‌ایم.

Our psychology continually tricks us into believing

روانشناسی بطور مداوم می‌خواهد ما را قانع کند

that who we are, right now, in this very moment,

که ما که هستیم، همین الآن، در همین لحظه،

is the person that's here to stay.

همین شخصیتی که الآن اینجاست.

But the person meeting the challenges after an unexpected change

اما شخصیتی که با چالش‌های پس از تغییر روبرو می‌شود

will be different.

شخص دیگری خواهد بود.

You will be different.

شما شخص دیگری خواهید بود.

Today, Christine is a world-renowned chef.

امروز، کریستین یک سرآشپز شناخته شده در دنیاست.

She goes by the nickname The Blind Cook,

او نام مستعار آشپز نابینا را دارد

and she owns three restaurants in Texas.

و در تگزاس سه رستوران دارد.

And importantly,

و مهمتر اینکه،

she's really curious about what else she can achieve without vision.

او واقعاً کنجکاو است بداند چه چیز دیگری می‌تواند بدون بینایی بدست آورد.

These days, you can find her snowboarding and rock climbing

این روزها، می‌توانید آخر هفته‌ها او را در حل اسنوبُردسواری

on the weekends.

و صخره‌نوردی ببینید.

Christine shared with me something

کریستین یک چیز به من گفت

that she could never have imagined thinking before all this.

اینکه او هرگز چنین چیزهایی را در گذشته تصور نمی‌کرده است.

That if given the choice today,

اینکه اگر این انتخاب را امروز داشته باشد

she would choose not to have her vision restored.

او بازیابی دوباره بینایی را انتخاب نمی‌کند.

Though she did tell me she'd like it back for a moment

گرچه به من گفت که دوست دارد لحظاتی بینایی خود را

because she really wants to know what Justin Bieber looks like.

باز یابد چون واقعاً دوست دارد بداند جاستین بیبر چه شکلی است.

(Laughter)

(خنده)

Alright, let's move on to the second question.

خوب، برویم سراغ سوال دوم.

This one is about our values,

این یکی در مورد ارزش‌های ماست،

and it's inspired by a conversation I had

و این از طریق مصاحبه‌ای که با یک خبرنگار

with a science journalist named Florence Williams.

حوزه علم به نام فلورنس ویلیامز داشتم به ذهنم خطور کرد.

One evening about five years ago,

یک عصر حدود پنج سال قبل،

Florence and her husband were hosting a dinner party for their friends.

فلورنس و شوهرش میزبان یک مهمانی شام برای دوستانشان بودند.

As she was preparing the salad, her husband handed her his phone

وقتی داشت سالاد آماده می‌کرد، شوهرش تلفن را به او می‌دهد به طوری

so that she could read an email from a relative.

که می‌توانست ایمیلی از یکی از نزدیکان را بخواند.

But he'd mistakenly pulled up the wrong email.

اما او اشتباهی ایمیل دیگری را باز می‌کند.

What Florence saw instead

چیزی که فلورنس در عوض دید

was a lengthy note from her husband,

نوشته‌ای طولانی از شوهرش بود،

confessing his love to another woman.

که اعتراف کرده بود عاشق زن دیگری است.

I know.

می‌دانم.

Florence’s 25-year marriage came to an end,

زندگی مشترک ۲۵ ساله فلورنس به پایان رسیده بود،

and she told me that she was taken aback

و او به من گفت که شوکه شد

by the physical and emotional intensity of her heartbreak.

از شدت دلشکستگی عاطفی و فیزیکی که سراغش آمده بود.

She said it felt like she'd been plugged into a faulty electrical socket.

به من گفت احساس می‌کرد از یک پریز معیوب دچار برق گرفتگی شده است.

Since Florence is a problem solver by nature,

چون فلورنس بطور طبیعی حلال مسئله است،

she instinctively saw her heartbreak as a problem to solve

او بطور غریزی، دل‌شکستگی‌اش را مسئله‌ای می‌دید که باید حل شود

and develop a year-long, systematic plan to try and fix it.

و یک نقشه یک ساله طراحی کرد تا مشکل را حل کند.

Florence tried a bunch of things.

فلورنس چیزهای زیادی امتحان کرد.

She took solo trips into the wilderness,

سفرهای یکنفره به طبیعت،

she tried a range of experimental therapies,

آزمایش‌های درمانی زیادی انجام داد،

She even went to the Museum of Broken Relationships,

او حتی به موزه ارتباطات شکست‌خورده رفت،

which I promise is the thing.

که قول می‌دهم موضوع همین است.

You name it, she tried it.

شما نام ببرید، همه چیز را امتحان کرد.

But by the end of the year,

در پایان سال،

none of these remedies had healed her broken heart.

هیچ یک از این درمان‌ها قلب شکسته‌اش را درمان نکرد.

And so Florence had no choice

و خوب فلورنس هیچ انتخابی نداشت

but to entertain a new philosophy altogether.

جز اینکه با فلسفه جدیدی خود را سرگرم کند.

Maybe a broken heart was not a problem to solve.

شاید قلب شکسته مسئله‌ای نبود که باید حل شود.

And maybe closure wasn't the answer.

اصلاً شاید دور شدن از این حس راه حل نبود.

Research by the psychologist Dacher Keltner shows

تحقیقات روانشناس داکر کلتنر نشان می‌دهد

that when we reduce our need for what's called cognitive closure,

که وقتی ما نیازمان را به فاصله گرفتن شناختی تقلیل می‌دهیم،

the desire to arrive at clear and definitive answers,

شوق رسیدن به راه حل شفاف و قاطع،

our capacity to feel joy and beauty expands.

قابلیت ما برای احساس شادی و زیبایی توسعه می‌یابد.

Florence told me that when she freed herself from this goal-oriented mindset,

فلورنس به من گفت وقتی خود را از این ذهنیت هدفمند رها کرده است

a mindset, by the way, that she had valued

البته ذهنیتی که تا آن زمان برای خود

for so much of her life up until this point,

ارزش‌گذاری کرده بود،

she began to find unexpected delight in the unknown.

او شروع کرده بود به یافتن شادی غیرمنتظره در ندانستن‌ها.

This leads us to the second question you can ask yourself

این ما را به سوال دوم می‌رساند که باید از خود بپرسیم

the next time you face something unexpected.

دفعه بعد که با اتفاقی غیرمنتظره مواجه شدیم.

How might this change change what you value?

این تغییر چگونه ارزش‌گذاری‌های شما را عوض می‌کند؟

The unexpected implosion of Florence's marriage

فروپاشی غیرمنتظره زندگی زناشویی فلورنس

has permanently shifted the way that she sees her life.

تا ابد او را در مسیری قرار داد که زندگی خود را در آن می‌دید.

From a puzzle in need of solutions

از پازلی که نیاز به راه حل دارد

to a more serendipitous path of discovery.

تا مسیر کشفی با اتفاقات ناشناخته.

Now, when Florence goes hiking,

خوب وقتی فلورنس برای پیاده‌روی می‌فت،

she's just as likely to sit still, feeling the breeze,

جایی در مسیر می‌نشست و نفس عمیق می‌کشید،

as she is to try and make the summit.

مثل کسی که می‌خواهد قله را فتح کند.

She no longer makes five-year plans.

او دیگر برنامه پنج ساله طراحی نمی‌کند.

And she's comfortable not knowing all the answers around her heartbreak.

و با موضوع که تمام دلایل دلشکستگی‌اش را نمی‌داند راحت است.

By the way, I was texting with Florence the other day,

خوب من چند روز پیش به فلورنس پیام دادم،

and she's currently in a very happy relationship.

و اکنون در رابطه بسیار خوشایندی به سر می‌برد.

If her ex-husband is listening to this, I just want him to know

اگر همسر سابقش این را می‌شنود فقط می‌خواهم بداند

she's doing great, buddy.

که فلورنس حالش خوش است رفیق.

(Laughter)

(خنده)

Alright, now on to question number three.

خیلی خوب، حالا سوال سوم.

This one is about how we define ourselves.

این یکی در مورد چگونگی تعریف خودمان است.

It's about our self-identities.

در مورد هویت خودمان است.

And it comes from my personal story of change with the violin.

و از داستان شخصی من در مورد تغییر از ویولون الهام گرفته شده است.

When my injury took the violin away from me,

وقتی آن صدمه من را از ویولون دور کرد،

I found myself grieving not just the loss of the instrument,

خودم را در وضعیتی دیدم که نه تنها از فقدان این آلت موسیقی گلایه داشتم

but also the loss of myself.

بلکه نالان از فقدان خودم بودم.

For so long, the violin had defined me,

مدتی طولانی، ویولون مرا تعریف کرده بود،

that without it, I wasn't sure who I was or who I could be.

که بدون آن مطمئن نبودم که که بودم و که می‌توانستم باشم.

I felt stuck.

گیر کرده بودم.

I'd later learned that this phenomenon is known as identity paralysis.

بعدها فهمیدم که به این پدیده بحران هویت می‌گویند.

It happens to a lot of us when we face the unexpected.

بسیاری از ما در حوادث غیرمترقبه به آن دچار می‌شویم.

Who we think we are and what we're about is suddenly called into question.

اینکه چه کسی هستیم و موجودیت ما برای چیست ناگهان بروز می‌کند.

But I since realized that there was something different,

اما تا جایی که خاطرم هست متفاوت بود،

something more stable that I could have anchored my identity to.

چیز پایدارتری که می‌توانستم هویتم را به آن متکی کنم.

And this brings us to that third and final question.

و این ما را به سوال سوم و نهایی می‌رساند.

How might this change change how you define yourself?

این تغییر چگونه تعریف شما از خودتان را عوض می‌کند؟

When I re-examine my relationship with the violin,

وقتی رابطه‌ام با ویولون را دوباره ارزیابی کردم،

I discovered that what I really missed wasn't the instrument itself,

فهمیدم چیزی که از دست داده‌ام خود ویولون نبود، بلکه این واقعیت بود

but the fact that music had given me a vehicle

که موسیقی به من وسیله‌ای داده بود تا بتوانم

for connecting emotionally with others.

بصورت عاطفی با دیگران ارتباط برقرار کنم.

I remember as a little kid playing for people

خاطرم هست بعنوان خردسالی که برای افراد می‌نواختم

and feeling kind of awestruck

و نوعی احساس ترس داشتم

that we might all feel something new together.

که همه ما ممکن است حس جدیدی داشته باشیم.

What this means for me today

امروز معنای این برای من

is that I no longer anchor my identity to specific pursuits

این است که هویت من دیگر به دنبال کردن هدف خاصی معطوف نیست، اهدافی مثل

like being a violinist or a cognitive scientist

تبدیل شدن به یک نوازنده ویولون یا دانشمند علوم شناختی

or a podcaster.

یا یک تهیه‌کننده پادکست.

Instead, I anchor my identity to what lights me up about those pursuits,

در عوض، هویت خود را به چیزی معطوف می‌کنم که در مسیر این اهداف به من تلنگر می‌زند.

what really energizes me.

چیزی که به من انرژی می‌دهد.

And for me, it's a love of human connection and understanding.

و برای من عشق به درک و رابطه انسان‌هاست.

I now define myself not by what I do,

اکنون خود را با چیزی که انجام می‌دهم تعریف نمی‌کنم، بلکه با

but why I do it.

چرایی انجام آن تعریف می‌کنم.

Look, unexpected change comes for us all, whether we like it or not.

ببینید، تغییر ناخواسته سراغ همه ما می‌آید، چه بخواهیم چه نخواهیم.

And when it does, it can really suck.

و وقتی رخ می‌دهد، می‌تواند بسیار افتضاح باشد.

But I'm hoping that if we can stay open to how we might internally change,

اما امیدوارم که اگر بتوانیم فکرمان را درباره چگونگی تغییرات درونی باز نگه داریم،

how we might expand,

چگونه ممکن است توسعه یابیم،

it can help us weather the storm.

می‌تواند به ما کمک کند طوفان را تحمل کنیم.

Life recently threw me a new slight change of plans.

اخیراً زندگی مرا به سمت تغییرات اندکی در برنامه‌ها سوق داده است.

I've always wanted to be a mom,

همیشه می‌خواستم مادر شوم،

but becoming one has been difficult

اما با مشکلاتی روبرو بوده‌ام

and my husband and I have had to navigate pregnancy losses

و من و همسرم باید مشکلات بارداری

and other heartbreaks over the years.

و دیگر سختی‌ها را طی سال‌ها ردیابی کنیم.

And now I'm not sure what will happen.

و الآن مطمئن نیستم چه رخ خواهد داد.

But I'm using these three questions to help me during this tough time.

اما دارم از این سه سوال استفاده می‌کنم تا مرا در این زمان دشوار یاری کند.

I'm asking myself how this unexpected challenge

از خودم می‌پرسم چگونه این چالش غیرمترقبه

might change what I'm capable of,

ممکن است ظرفیتم را تغییر دهد،

what I value, and how I define myself.

چگونه ارزش‌ها و نحوه تعریف خودم را تغییر می‌دهد.

I'm still figuring things out.

همچنان دارم فکر می‌کنم.

But what I can tell you right now

اما چیزی که الآن می‌توانم بگویم

is that I'm imagining a future me

این است که آینده خود را چنان تصور می‌کنم

who is expanding her definition of what it means to parent.

که کسی هستم که دارد تعریف خود را بعنوان والد توسعه می‌دهد.

Who's perhaps finding what she craved from motherhood in other places.

کسی که شاید بدنبال یافتن نوعی اشتیاق برای مادری در جاهای دیگر است.

At a minimum,

حداقل،

this exploration has allowed me

این کنکاش به من اجازه می‌دهد

to loosen my grip on the identity of Mom just a bit.

چارچوبم در مورد هویت مادری کمی منعطف‌تر باشد.

And I found it freeing.

و این حس را آزادی‌بخش یافتم.

I'm beginning to see change with more possibility.

شروع می‌کنم به دیدن تغییر با احتمالات بیشتر.

And I'm hoping you can, too.

و امیدوارم شما هم بتوانید.

Thank you so much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)