What will a future without secrets look like? | Alessandro Acquisti

Translator: Tisa Tontiwatkul Reviewer: Ashiraya Phobut

I would like to tell you a story

ผมอยากจะเล่าเรื่องราวให้พวกคุณฟัง

connecting the notorious privacy incident

ที่เป็นเหตุการณ์อันฉาวโฉ่วที่ค่อนข้างส่วนตัว

involving Adam and Eve,

ที่เกี่ยวข้องกับอดัมกับอีฟ

and the remarkable shift in the boundaries

และการเปลี่ยนแปลงโดดเด่นของสิ่งที่แบ่ง

between public and private which has occurred

ระหว่างสิ่งที่แสดงในที่สาธารณะและสิ่งที่เป็นส่วนตัว

in the past 10 years.

ในอดีตเมื่อ 10 ปีก่อน

You know the incident.

คุณรู้จักเรื่องราวนี้

Adam and Eve one day in the Garden of Eden

อดัมกับอีฟ วันหนึ่ง ในสวนแห่งอีเดน

realize they are naked.

ที่พวกเขาเปลือยกาย

They freak out.

พวกเขาตกใจ

And the rest is history.

และที่เหลือก็เป็นประวัติศาสตร์

Nowadays, Adam and Eve

ทุกวันนี้ อดับกับอีฟ

would probably act differently.

อาจจะทำในสิ่งที่ต่างออกไป

[@Adam Last nite was a blast! loved dat apple LOL]

[@อดัม เมื่อคืนมันสุดยอดมาก ชอบจังเลย แอปเปิ้ลนั่นนะ ^o^]

[@Eve yep.. babe, know what happened to my pants tho?]

[@อีฟ ใช่เลยที่รัก แล้วรู้ป่ะ เกิดอะไรกับกางเกงฉันอ่ะ?]

We do reveal so much more information

เราเปิดเผยข้อมูลมากมาย

about ourselves online than ever before,

เกี่ยวกับตัวเราเองบนโลกออนไลน์มากกว่าที่เคยเป็นมา

and so much information about us

และข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเรานั้น

is being collected by organizations.

ถูกรวบบรวมโดยองค์กร

Now there is much to gain and benefit

ที่ตอนนี้นำไปใช้ประโยชน์ได้อย่างมากมาย

from this massive analysis of personal information,

จากการวิเคราะห์ข้อมูลส่วนบุคคล

or big data,

หรือข้อมูลจำนวนมาก

but there are also complex tradeoffs that come

แต่ก็ต้องมีการแลกเปลี่ยนที่ซับซ้อน

from giving away our privacy.

ที่มาจากการเปิดเผยความเป็นส่วนตัว

And my story is about these tradeoffs.

และเรื่องราวของผม เกี่ยวกับการแลกเปลี่ยนเหล่านี้

We start with an observation which, in my mind,

เราเริ่มจากการสำรวจก่อน ซึ่งในใจของผม

has become clearer and clearer in the past few years,

ค่อนข้างจะชัดเจนและชัดเจนยิ่งขึ้นในไม่กี่ปีที่ผ่านมา

that any personal information

ที่ข้อมูลส่วนตัวต่างๆ

can become sensitive information.

กลายเป็นข้อมูลที่ค่อนข้างอ่อนไหว

Back in the year 2000, about 100 billion photos

ย้อนไปที่ปี 2000 มีรูปหลายร้อยล้านรูป

were shot worldwide,

ที่ถูกถ่ายในที่ต่างๆ ทั่วโลก

but only a minuscule proportion of them

แต่มีเพียงจำนวนสัดส่วนเล็กๆ เท่านั้น

were actually uploaded online.

ที่ถูกนำขึ้นระบบออนไลน์

In 2010, only on Facebook, in a single month,

ในปี 2010, เฉพาะแค่บนเฟสบุ๊ค ในเวลาเพียงแค่เดือนเดียว

2.5 billion photos were uploaded,

2.5 ล้านรูปถูกนำขึ้นระบบออนไลน์

most of them identified.

รูปเหล่านั้นสามารถแยกแยะได้

In the same span of time,

ในช่วงเวลาเดียวกัน

computers' ability to recognize people in photos

ความสามารถของเครื่องคอมพิวเตอร์ ในการจดจำตัวตนของคนในรูป

improved by three orders of magnitude.

ถูกพัฒนาขึ้นโดยสามส่วนใหญ่ๆ

What happens when you combine

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณรวม

these technologies together:

เทคโนโลยีเหล่านี้เข้าด้วยกัน:

increasing availability of facial data;

เพิ่มการใช้งานของข้อมูลใบหน้า

improving facial recognizing ability by computers;

ปรับปรุงความสามารถ ในการจดจำใบหน้าของเครื่องคอมพิวเตอร์

but also cloud computing,

และการคำนวณของระบบคลาวด์

which gives anyone in this theater

ที่จะให้ทุกคนในที่นี้

the kind of computational power

ความสามารถในการคำนวณ

which a few years ago was only the domain

ที่ในไม่กี่ปีที่ผ่านมา เป็นแค่เพียงโดเมน

of three-letter agencies;

ของหน่วยงาน 3 ตัวอักษร

and ubiquitous computing,

และการคำนวณแบบกระจาย

which allows my phone, which is not a supercomputer,

ที่ยอมให้โทรศัพท์ของผม ซึ่งไม่ใช่ซุปเปอร์คอมพิวเตอร์

to connect to the Internet

สามารถเชื่อมต่อกับอินเตอร์เน็ต

and do there hundreds of thousands

และทำตารางเปรียบเทียบใบหน้า

of face metrics in a few seconds?

เป็นร้อยเป็นพันในเวลาเพียงไม่กี่วินาที

Well, we conjecture that the result

อืม เราคาดเดาผลที่ได้

of this combination of technologies

จากการรวมกันของเทคโนโลยี

will be a radical change in our very notions

จะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงในความคิดของพวกเรา

of privacy and anonymity.

เกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวและการไม่ระบุชื่อ

To test that, we did an experiment

เพื่อจะทดสอบสิ่งนี้ เราได้ทำการทดลอง

on Carnegie Mellon University campus.

ที่วิทยาเขตของมหาวิทยาลัยคาร์เนกี้เมลลอน

We asked students who were walking by

เราถามนักศึกษาที่กำลังเดินผ่านไปมา

to participate in a study,

ให้มาร่วมในการศึกษาของเรา

and we took a shot with a webcam,

และเราถ่ายรูปโดยใช้กล้องเวปแคม (กล้องเชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์)

and we asked them to fill out a survey on a laptop.

และเราให้นักศึกษากรอกแบบสอบถาม บนเครื่องคอมพิวเตอร์แล็ปท็อป

While they were filling out the survey,

ในขณะที่พวกเขากำลังกรอกแบบสอบถาม

we uploaded their shot to a cloud-computing cluster,

เราก็นำรูปที่ถ่ายนั้นขึ้นระบบแบ่งกลุ่มคำนวณของคลาว์ด

and we started using a facial recognizer

และเราเริ่มใช้ระบบจดจำใบหน้า

to match that shot to a database

ค้นหารูปหน้าในฐานข้อมูล

of some hundreds of thousands of images

ของรูปเป็นพันๆ รูป

which we had downloaded from Facebook profiles.

ที่เราได้จากการดาว์นโลดจากโปรไฟล์ของเฟสบุ๊ก

By the time the subject reached the last page

ในเวลาที่นักศึกษามาถึงหน้าสุดท้าย

on the survey, the page had been dynamically updated

ในแบบสอบถาม หน้านั้นถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

with the 10 best matching photos

โดยเปลี่ยนเป็นรูป ที่ตรงกับใบหน้าของนักศึกษามากที่สุด 10 รูป

which the recognizer had found,

ที่ระบบจดจำใบหน้าค้นพบ

and we asked the subjects to indicate

และเราให้นักศึกษาระบุ

whether he or she found themselves in the photo.

ว่าเขาหรือเธอพบตัวพวกเขาในรูปหรือไม่

Do you see the subject?

คุณเห็นนักศึกษาเหล่านั้นไหม?

Well, the computer did, and in fact did so

คอมพิวเตอร์เห็น และในความเป็นจริงก็พบถึง

for one out of three subjects.

หนึ่งในสามของนักศึกษาที่ร่วมทดลอง

So essentially, we can start from an anonymous face,

ดังนั้นสิ่งสำคัญก็คือ เราสามารถเริ่มจากใบหน้าที่ไม่รู้จัก

offline or online, and we can use facial recognition

ทั้งแบบออฟไลน์และแบบออนไลน์ เราก็สามารถที่จะใช้ระบบจดจำใบหน้า

to give a name to that anonymous face

ให้สามารถบอกชื่อของใบหน้าที่ไม่รู้จักนั้นได้

thanks to social media data.

ขอบคุณข้อมูลในสื่อสังคมออนไลน์

But a few years back, we did something else.

แต่ไม่กี่ปีก่อนหน้า เราทำด้วยสิ่งที่ต่างไป

We started from social media data,

เราเริ่มจากข้อมูลในสื่อสังคมออนไลน์

we combined it statistically with data

เรารวมมันเข้ากับข้อมูลสถิติ

from U.S. government social security,

จากระบบประกันสังคมของรัฐบาลสหรัฐ

and we ended up predicting social security numbers,

และเราจบด้วยการคาดเดาหมายเลขประกันสังคม

which in the United States

ที่ในสหรัฐอเมริกาเอง

are extremely sensitive information.

ถือว่าเป็นข้อมูลที่ค่อนข้างอ่อนไหวสุดๆ

Do you see where I'm going with this?

คุณเห็นในสิ่งที่ผมกำลังจะกล่าวไปถึงนี้ไหม

So if you combine the two studies together,

ดังนั้นถ้าคุณรวมการศึกษาสองอันเข้าด้วยกัน

then the question becomes,

จากนั้นคำถามก็จะกลายเป็นว่า

can you start from a face and,

คุณสามารถเริ่มจากใบหน้า และ

using facial recognition, find a name

ใช้ระบบจดจำใบหน้า ค้นหาชื่อ

and publicly available information

และข้อมูลที่กำหนดว่าเปิดเผยได้

about that name and that person,

เกี่ยวกับชื่อและคนคนนั้น

and from that publicly available information

และจากข้อมูลที่กำหนดว่าเปิดเผยได้นั้น

infer non-publicly available information,

สามารถอนุมานเป็นข้อมูลที่ไม่เปิดเผย

much more sensitive ones

ที่ค่อนข้างอ่อนไหวมากๆ ได้

which you link back to the face?

ในแบบที่คุณเชื่อมโยงกลับไปที่ใบหน้านั้นนะเหรอ

And the answer is, yes, we can, and we did.

คำตอบก็คือ ใช่ เราสามารถทำได้ และเราทำ

Of course, the accuracy keeps getting worse.

แน่นอนว่า ความถูกต้องยังทำให้เรื่องนี้เลวร้ายมากกว่าเดิม

[27% of subjects' first 5 SSN digits identified (with 4 attempts)]

[27% ของคนทดลองสามารถรู้ 5 หลักแรก ของข้อมูล SSN ได้ (ด้วยความพยายาม 4 ครั้ง)]

But in fact, we even decided to develop an iPhone app

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เราเคยตัดสินใจที่จะพัฒนาแอฟบนไอโฟน

which uses the phone's internal camera

ที่จะใช้กล้องบนโทรศัพท์มือถือ

to take a shot of a subject

ถ่ายภาพคนที่จะทดลอง

and then upload it to a cloud

จากนั้นบันทึกขึ้นไปที่ระบบคลาว์ด

and then do what I just described to you in real time:

และจากนั้นก็ทำสิ่งที่ผมจะอธิบายกับคุณในขณะนี้ :

looking for a match, finding public information,

การมองหาสิ่งที่ตรงกัน ค้นหาข้อมูลสาธารณะ

trying to infer sensitive information,

การพยายามที่จะหาข้อมูลที่อ่อนไหว

and then sending back to the phone

และส่งกลับไปยังโทรศัพท์

so that it is overlaid on the face of the subject,

ดังนั้น มันอาจจะครอบคลุมใบหน้าของคนที่ทดลอง

an example of augmented reality,

ตัวอย่างหนึ่งของเทคโนโลยีเสมือจริง

probably a creepy example of augmented reality.

อาจจะเป็นตัวอย่างที่ค่อนข้างสยอง ของเทคโนโลยีเสมือนจริง

In fact, we didn't develop the app to make it available,

ความจริงแล้ว เราไม่ได้พัฒนาแอฟ ที่จะทำให้มันนำมาใช้ประโยชน์ได้

just as a proof of concept.

เราทำเพื่อที่จะพิสูจน์แนวคิด

In fact, take these technologies

ความจริงแล้ว การนำเทคโนโลยีเหล่านี้

and push them to their logical extreme.

มาใส่ตรรกะแบบสุดขั้ว

Imagine a future in which strangers around you

นึกภาพในอนาคตที่คนแปลกหน้ารอบๆ ตัวคุณ

will look at you through their Google Glasses

มองคุณผ่านแว่นตากูเกิล

or, one day, their contact lenses,

หรือ วันหนึ่งอาจจะเป็นคอนแทคเลนส์

and use seven or eight data points about you

และใช้ข้อมูลของคุณ 7-8 จุด

to infer anything else

ที่จะสามารถไปหาข้อมูลอื่นๆ ต่อ

which may be known about you.

ที่จะทำให้รู้เกี่ยวกับคุณ

What will this future without secrets look like?

อนาคตที่ปราศจากความลับจะเป็นอย่างไร

And should we care?

เราควรจะสนใจไหม

We may like to believe

เราอาจจะเชื่อว่า

that the future with so much wealth of data

ในอนาคตที่เต็มไปด้วยข้อมูลมากมาย

would be a future with no more biases,

จะเป็นอนาคตที่ไม่มีการแบ่งฝ่ายแบ่งพวก

but in fact, having so much information

แต่ในความเป็นจริง การมีข้อมูลมากมาย

doesn't mean that we will make decisions

ไม่ได้หมายถึงว่าเราต้องตัดสินใจ

which are more objective.

ว่าสิ่งไหนจะเป็นเป้าหมาย

In another experiment, we presented to our subjects

ในการทดลองอีกอันหนึ่ง เราบอกข้อมูลแก่คนที่เราทดลอง

information about a potential job candidate.

เกี่ยวกับคู่แข่งของงานที่สมัคร

We included in this information some references

เรารวมข้อมูลที่อ้างอิงได้

to some funny, absolutely legal,

เข้าไปกับส่วนที่ขบขันแต่ถูกกฎหมาย

but perhaps slightly embarrassing information

แต่บางอันก็อาจจะเป็นข้อมูลที่น่าอายนิดๆ

that the subject had posted online.

ที่คนที่ทดลองได้โพสในระบบออนไลน์

Now interestingly, among our subjects,

น่าสนใจในตอนนี้ ภายในกลุ่มคนที่เราทดลอง

some had posted comparable information,

บางคนโพสข้อมูลที่เปรียบเทียบได้

and some had not.

แต่บางคนไม่ได้โพส

Which group do you think

กลุ่มไหนที่คุณคิดว่า

was more likely to judge harshly our subject?

เป็นกลุ่มที่ดูเหมือนจะตัดสินคนที่ทดลองของเราอย่างรุนแรง

Paradoxically, it was the group

ผลที่ขัดแย้งกัน มันคือกลุ่ม

who had posted similar information,

ที่โพสข้อมูลคล้ายๆ กัน

an example of moral dissonance.

เป็นตัวอย่างหนึ่งของความไม่สอดคล้องกันทางจริยธรรม

Now you may be thinking,

ถึงตอนนี้ คุณอาจจะกำลังคิดว่า

this does not apply to me,

สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ใช้กับฉันหรอก

because I have nothing to hide.

เพราะฉันไม่มีอะไรจะต้องซ่อนเร้น

But in fact, privacy is not about

แต่ในความจริงแล้ว ความเป็นส่วนตัวไม่ได้เกี่ยวกับ

having something negative to hide.

การมีสิ่งไม่ดีที่ต้องซ่อนเร้น

Imagine that you are the H.R. director

ลองจิตนาการดู ถ้าคุณเป็นผู้บริหารฝ่ายบุคคล

of a certain organization, and you receive résumés,

ขององค์กรที่มั่นคงองค์กรหนึ่ง และคุณได้รับเรซูเม่

and you decide to find more information about the candidates.

และคุณตัดสินใจที่จะหาข้อมูลของผู้สมัครหลายๆ คนเพิ่มเติม

Therefore, you Google their names

จากนั้น คุณกูเกิลชื่อคนสมัครเหล่านั้น

and in a certain universe,

และในจักรวาลที่มีอยู่นี้

you find this information.

คุณจะพบข้อมูลเหล่านี้

Or in a parallel universe, you find this information.

หรือในจักรวานคู่ขนาน คุณก็จะพบข้อมูลเหล่านี้

Do you think that you would be equally likely

คุณคิดว่าคุณจะให้ความเท่าเที่ยม

to call either candidate for an interview?

ที่จะโทรหาผู้สมัครทุกคนให้มาสัมภาษณ์ไหม

If you think so, then you are not

ถ้าคุณคิดอย่างนั้น คุณอาจจะไม่เป็น

like the U.S. employers who are, in fact,

อย่างพนักงานของสหรัฐ ที่ในความจริง

part of our experiment, meaning we did exactly that.

เป็นส่วนหนึ่งของการทดลองของเรา ความหมายก็คือ เราทดลองแบบนั้น

We created Facebook profiles, manipulating traits,

เราสร้างโปรไฟล์ของเฟสบุ๊ก และปรับเปลี่ยนลักษณะนิสัย

then we started sending out résumés to companies in the U.S.,

จากนั้นเราส่งเรซูเม่ของเราไปยังบริษัทต่งๆ ในสหรัฐ

and we detected, we monitored,

และเรารอตรวจดู

whether they were searching for our candidates,

ว่าพวกเขาค้นหาข้อมูลผู้สมัครของเราหรือไม่

and whether they were acting on the information

และพวกเรามีปฎิกิริยาอย่างไรกับข้อมูล

they found on social media. And they were.

ที่พวกเขาพบบนสังคมออนไลน์ และพวกเขาก็เป็นจริงๆ

Discrimination was happening through social media

การแบ่งแยกเกิดขึ้นในสังคมออนไลน์

for equally skilled candidates.

กับทักษะที่เท่าๆ กันของผู้สมัคร

Now marketers like us to believe

ตอนนี้ผู้ซื้อขายในตลาดอย่างเรา ที่จะเชื่อ

that all information about us will always

ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเรา

be used in a manner which is in our favor.

จะถูกใช้ในแบบที่เราชอบ

But think again. Why should that be always the case?

แต่คิดอีกครั้ง ทำไมมันควรจะเป็นประเด็นเสมอ?

In a movie which came out a few years ago,

ในภาพยนต์เรื่องหนึ่งที่ออกมาฉายเมื่อไม่กี่ปีที่แล้ว

"Minority Report," a famous scene

"Minority Report" [หน่วยสกัดอาชญากรรมล่าอนาคต] มีฉากที่โด่งดัง

had Tom Cruise walk in a mall

ที่คอม ครูซ เดินในถนนที่เป็นตลาด

and holographic personalized advertising

และมีโฆษณาแสดงขึ้นตามลักษณะส่วนบุคคล

would appear around him.

ปรากฎรอบๆ ตัวเขา

Now, that movie is set in 2054,

ในภาพยนตร์ เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในปี 2054

about 40 years from now,

ประมาณ 40 ปีนับจากนี้

and as exciting as that technology looks,

และแม้เทคโนโลยีจะน่าตื่นเต้นเพียงใด

it already vastly underestimates

มันประเมินต่ำมากไปถึง

the amount of information that organizations

ปริมาณข้อมูลข่าวสารที่องค์กรต่างๆ

can gather about you, and how they can use it

สามารถรวมรวมเกี่ยวกับคุณ และพวกเขาสามารถใช้มันได้อย่างไร

to influence you in a way that you will not even detect.

ที่จะชักจูงคุณไปในทางที่คุณจะไม่สามารถรับรู้ได้

So as an example, this is another experiment

อีกตัวอย่าง นี่เป็นการทดลองอีกอันหนึ่ง

actually we are running, not yet completed.

จริงๆ แล้วเรายังทำการทดลองอยู่ ยังไม่เสร็จสมบูรณ์

Imagine that an organization has access

ลองนึกภาพที่องค์กรสามารถเข้าถึง

to your list of Facebook friends,

รายชื่อเฟสบุ๊กเพื่อนๆ ของคุณได้

and through some kind of algorithm

และส่งข้อมูลผ่านเข้าอัลกอริทึม

they can detect the two friends that you like the most.

พวกเขาสามารถหาได้ว่า เพื่อนสองคนที่คุณชอบมากที่สุด

And then they create, in real time,

จากนั้นพวกเขาสร้าง

a facial composite of these two friends.

ใบหน้ารวมกันของเพื่อนสองคนนี้ ในเวลานั้นทันที

Now studies prior to ours have shown that people

ตอนนี้ การศึกษาก่อนหน้านี้ของพวกเรา แสดงให้เห็นว่า ผู้คน

don't recognize any longer even themselves

จำใบหน้าที่รวมกันนั้นไม่ได้

in facial composites, but they react

แม้แต่ตัวพวกเขาเอง แต่พวกเขามีปฎิกิริยา

to those composites in a positive manner.

กับใบหน้าที่รวมกันนั้น ในทางบวก

So next time you are looking for a certain product,

ดังนั้นในครั้งต่อมา คุณกำลังมองหาของชิ้นหนึ่ง

and there is an ad suggesting you to buy it,

และมีโฆษณามาแนะนำให้คุณซื้อ

it will not be just a standard spokesperson.

มันจะไม่ใช่แค่คนพูดตามปกติ

It will be one of your friends,

แต่มันจะเป็นหนึ่งในเพื่อนของคุณ

and you will not even know that this is happening.

และคุณจะไม่รู้เลยว่า มันกำลังเกิดขึ้นอยู่

Now the problem is that

ปัญหาก็คือ

the current policy mechanisms we have

กลไกนโยบายในปัจจุบันที่พวกเรามี

to protect ourselves from the abuses of personal information

ที่จะปกป้องพวกเราจากการใส่ร้ายข้อมูลส่วนตัวของเรา

are like bringing a knife to a gunfight.

เหมือนกับการนำมีดไปสู้กับปืน

One of these mechanisms is transparency,

หนึ่งในกลไกเหล่านี้ คือ ความโปร่งใส

telling people what you are going to do with their data.

บอกผู้คนในสิ่งที่คุณกำลังจะทำกับข้อมูลของพวกเขา

And in principle, that's a very good thing.

โดยหลักการแล้ว มันเป็นสิ่งที่ดี

It's necessary, but it is not sufficient.

มันจำเป็น แต่มันยังไม่เพียงพอ

Transparency can be misdirected.

ความโปร่งใส สามารถไปผิดทางได้

You can tell people what you are going to do,

คุณสามารถบอกผู้คนในสิ่งที่คุณกำลังจะทำ

and then you still nudge them to disclose

และจากนั้นคุณยังคงกระตุ้นพวกเขาให้เปิดเผย

arbitrary amounts of personal information.

ข้อมูลส่วนตัวโดยไม่มีกฎเกณฑ์

So in yet another experiment, this one with students,

ยังมีการทดลองอีกอันหนึ่ง อันนี้ทดลองกับนักศึกษา

we asked them to provide information

เราขอให้พวกเขาให้ข้อมูล

about their campus behavior,

เกี่ยวกับพฤติกรรมของพวกเขาในวิทยาลัย

including pretty sensitive questions, such as this one.

รวมทั้งคำถามที่ค่อนข้างอ่อนไหว เช่น อันนี้

[Have you ever cheated in an exam?]

Now to one group of subjects, we told them,

[คุณเคยโกงข้อสอบหรือไม่?]

กลุ่มหนึ่งในกลุ่มที่ทดลอง เราบอกพวกเขาว่า

"Only other students will see your answers."

"จะมีแค่นักศึกษาอีกกลุ่มเท่านั้นที่จะเห็นคำตอบของคุณนะ"

To another group of subjects, we told them,

และกับอีกกลุ่ม เราบอกพวกเขาว่า

"Students and faculty will see your answers."

"นักศึกษาและคณะ จะเห็นคำตอบของคุณนะ"

Transparency. Notification. And sure enough, this worked,

ความโปร่งใส การแจ้งเตือน และแน่นอน ว่ามันใช้ได้

in the sense that the first group of subjects

ในกรณีของกลุ่มทดลองกลุ่มแรก

were much more likely to disclose than the second.

ข้อมูลที่ออกมาค่อนข้างเปิดเผยกว่ากลุ่มที่สอง

It makes sense, right?

มันสมเหตุสมผล ใช่ไหมครับ

But then we added the misdirection.

แต่จากนั้นเราเพิ่มการเปลี่ยนทิศทาง

We repeated the experiment with the same two groups,

เราทดลองการทดลองอีกครั้งกับทั้งสองกลุ่มเดิม

this time adding a delay

ครั้งนี้เราเพิ่มการหน่วงเวลา

between the time we told subjects

ระหว่างช่วงที่เราบอกกลุ่มทดลองของเรา

how we would use their data

ว่าเราจะใช้ข้อมูลของพวกเขาอย่างไร

and the time we actually started answering the questions.

และเวลาที่เราเริ่มการตอบคำถามจริงๆ

How long a delay do you think we had to add

คุณคิดว่าเราเพิ่มการหน่วงเวลานานเท่าไร

in order to nullify the inhibitory effect

เพื่อที่จะหักล้างผลกระทบที่ขัดขวาง

of knowing that faculty would see your answers?

การรับรู้ที่คณะจะเห็นจากคำตอบของคุณ

Ten minutes?

10 นาที?

Five minutes?

5 นาที?

One minute?

1 นาที?

How about 15 seconds?

แล้วถ้าเป็น 15 วินาทีล่ะ?

Fifteen seconds were sufficient to have the two groups

15 วินาทีเพียงพอที่จะทำให้ทั้งสองกลุ่ม

disclose the same amount of information,

เปิดเผยข้อมูลในปริมาณที่เท่าๆ กัน

as if the second group now no longer cares

เช่นเดียวกับกลุ่มที่สอง ที่ตอนนี้ไม่สนใจอีกเลย

for faculty reading their answers.

ว่าทางคณะจะอ่านคำตอบของพวกเขาหรือไม่

Now I have to admit that this talk so far

ตอนนี้ ผมต้องยอมรับว่า การพูดครั้งนี้ มาถึงตอนนี้

may sound exceedingly gloomy,

อาจจะค่อนข้างน่าหดหู่มากไปหน่อย

but that is not my point.

แต่นั่นไม่ใช่จุดที่ผมต้องการสื่อ

In fact, I want to share with you the fact that

ในความเป็นจริงแล้ว ผมต้องการจะแบ่งปันข้อเท็จจริงกับคุณที่ว่า

there are alternatives.

มีทางเลือกมากมาย

The way we are doing things now is not the only way

วิธีการที่เราทำสิ่งต่างๆ ตอนนี้ ไม่ใช่เพียงวิธีการเดียว

they can done, and certainly not the best way

ที่พวกเขาสามารถทำได้ และแน่นอนว่าไม่ใช่วิธีการที่ดีที่สุด

they can be done.

ที่พวกเขาสามารถทำได้

When someone tells you, "People don't care about privacy,"

เมื่อบางคนบอกคุณว่า "ผู้คนไม่สนใจเรื่องความเป็นส่วนตัวหรอก"

consider whether the game has been designed

ลองพิจารณาดู ถ้าเกมที่ถูกออกแบบ

and rigged so that they cannot care about privacy,

และสร้างขึ้นเพื่อทำให้คนจะไม่สนใจเรื่องความเป็นส่วนตัว

and coming to the realization that these manipulations occur

และมาสู่การตระหนักว่าการปรับเปลี่ยนเหล่านี้ได้เกิดขึ้น

is already halfway through the process

มาถึงครึ่งทางของกระบวนการ

of being able to protect yourself.

ของการที่จะสามารถปกป้องตัวคุณเอง

When someone tells you that privacy is incompatible

เมื่อใครบางคนบอกคุณว่า การตั้งค่าความเป็นส่วนตัว

with the benefits of big data,

เข้ากันไม่ได้กับประโยชน์ของข้อมูลปริมาณมากๆ

consider that in the last 20 years,

ลองคิดไปถึงเมื่อ 20 ปีก่อน

researchers have created technologies

นักวิจัยได้สร้างเทคโนโลยี

to allow virtually any electronic transactions

ที่จะอนุญาตให้ข้อมูลทางอิเลคทรอนิกส์

to take place in a more privacy-preserving manner.

เข้ามาเกี่ยวข้องในการรักษาความเป็นส่วนตัวมากยิ่งขึ้น

We can browse the Internet anonymously.

เราสามารถดูข้อมูลในอินเตอร์เน็ต แบบที่ไม่ต้องเปิดเผยตัวตน

We can send emails that can only be read

เราสามารถส่งอีเมล์ที่สามารถอ่านได้

by the intended recipient, not even the NSA.

เฉพาะคนที่ตั้งใจส่งไปให้เท่านั้น แม้แต่ NSA ก็อ่านไม่ได้

We can have even privacy-preserving data mining.

เราสามารถทำได้แม้แต่กำหนดสงวนสิทธิข้อมูล ในการนำไปใช้วิเคราะห์

In other words, we can have the benefits of big data

หรือพูดอีกอย่างก็คือ เราสามารถที่จะได้รับประโยช์ จากข้อมูลขนาดใหญ่

while protecting privacy.

ในขณะที่มีการป้องกันสิทธิความเป็นส่วนตัว

Of course, these technologies imply a shifting

แน่นอน เทคโนโลยีเหล่านี้ บอกให้เห็นเป็นนัยๆ

of cost and revenues

ของการสับเปลี่ยนของต้นทุนและรายได้

between data holders and data subjects,

ระหว่างผู้ถือข้อมูลและผู้ที่เข้ารับการทดสอบ

which is why, perhaps, you don't hear more about them.

ที่ว่าทำไม บางที คุณอาจจะไม่เคยยิน เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาก่อน

Which brings me back to the Garden of Eden.

ที่จะนำผมกลับไปยังสวนแห่งอีเดน

There is a second privacy interpretation

มีการตีความเรื่องสิทธิความเป็นส่วนตัวแบบที่ 2

of the story of the Garden of Eden

ของเรื่องส่วนแห่งอีเดน

which doesn't have to do with the issue

ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับประเด็น

of Adam and Eve feeling naked

ที่อดัมและอีฟรู้สึกถึงการเปลือย

and feeling ashamed.

และรู้สึกอาย

You can find echoes of this interpretation

คุณสามารถหาการเลียนแบบการตีความนี้

in John Milton's "Paradise Lost."

ใน "Paradise Lost" ของจอห์น มิลตัน

In the garden, Adam and Eve are materially content.

ในสวน อดัมและอีฟเป็นข้อมูล

They're happy. They are satisfied.

พวกเขามีความสุข ได้รับความพึงพอใจ

However, they also lack knowledge

อย่างไรก็ตาม พวกเขาขาดความรู้

and self-awareness.

และความตระหนักรู้ของตัวเอง

The moment they eat the aptly named

ในจังหวะที่พวกเขากินผลไม้แห่งความรู้

fruit of knowledge,

ที่ตั้งชื่อได้เหมาะสม

that's when they discover themselves.

นั่นคือตอนที่พวกเขาค้นพบตัวเอง

They become aware. They achieve autonomy.

พวกเขาเริ่มระมัดระวัง ประสบความสำเร็จในการปกครองตนเอง

The price to pay, however, is leaving the garden.

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่จะต้องแลก คือการออกไปจากสวน

So privacy, in a way, is both the means

ดังนั้น สิทธิความเป็นส่วนตัวเป็นทั้งวิธี

and the price to pay for freedom.

และราคาที่ต้องจ่ายเพื่อแลกกับอิสรภาพ

Again, marketers tell us

อีกครั้ง ผู้ซื้อขายในตลาดบอกเราว่า

that big data and social media

ข้อมูลขนาดใหญ่และสื่อสังคมออนไลน์

are not just a paradise of profit for them,

ไม่ใช่แค่สวรรค์แห่งกำไรของพวกเขา

but a Garden of Eden for the rest of us.

แต่เป็นส่วนแห่งอีเดนของพวกเราที่เหลือด้วย

We get free content.

เราได้ข้อมูลฟรี

We get to play Angry Birds. We get targeted apps.

เราได้เล่น Angry Birds เราได้ App ที่ต้องการ

But in fact, in a few years, organizations

แต่ความจริงแล้ว ในไม่กี่ปีข้างหน้า องค์กรต่างๆ

will know so much about us,

จะรู้ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเรา

they will be able to infer our desires

เขาจะสามารถที่จะคาดเดาความต้องการของพวกเราได้

before we even form them, and perhaps

ก่อนที่เราจะมีความต้องการพวกนั้นขึ้นมา และบางที

buy products on our behalf

ขายผลิตภัณฑ์ในนามของพวกเรา

before we even know we need them.

ก่อนที่เราจะรู้ด้วยซ้ำว่าเราต้องการสิ่งเหล่านี้

Now there was one English author

มีนักเขียนชาวอังกฤษคนหนึ่ง

who anticipated this kind of future

ที่คาดการณ์ถึงอนาคตแบบนี้

where we would trade away

ที่ซึ่งพวกเราจะแลกเปลี่ยน

our autonomy and freedom for comfort.

อิสรภาพและเสรีภาพเพื่อความสะดวกสบาย

Even more so than George Orwell,

มากเสียยิ่งกว่าจอร์จ โอเวลล์

the author is, of course, Aldous Huxley.

นักเขียนคนนั้น แน่นอนว่าก็คือ อัลดัส ฮักซ์เลย์

In "Brave New World," he imagines a society

ในหนังสือ "Brave New World" เขาจินตนาการถึงสังคม

where technologies that we created

ที่มีเทคโนโลยีที่เราสร้างขึ้น

originally for freedom

เพื่ออิสรภาพ

end up coercing us.

กลับจบลงด้วยการกดหัวบีบบังคับเรา

However, in the book, he also offers us a way out

อย่างไรก็ตาม ในหนังสือ ผู้เขียนเสนอทางออกจากสังคมไว้ให้เรา

of that society, similar to the path

คล้ายกับเส้นทาง

that Adam and Eve had to follow to leave the garden.

ที่อดัมและอีฟเคยใช้ในการออกจากสวน

In the words of the Savage,

ในคำของความป่าเถื่อน

regaining autonomy and freedom is possible,

การกู้อิสรภาพและการปกครองตัวเอง เป็นไปได้

although the price to pay is steep.

แม้ว่าราคาที่ต้องจ่ายจะสูงลิ่ว

So I do believe that one of the defining fights

ดังนั้นผมจึงเชื่อว่าหนึ่งในคำนิยามของคำว่า ต่อสู้

of our times will be the fight

ของยุคพวกเรา จะเป็นการต่อสู้

for the control over personal information,

ของการควบคุมข้อมูลส่วนบุคคล

the fight over whether big data will become a force

การต่อสู้ที่เมือข้อมูลมากมายจะกลายเป็นแรงผลักดัน

for freedom,

ของอิสรภาพ

rather than a force which will hiddenly manipulate us.

มากกว่าที่จะเป็นแรงที่มาจัดการพวกเราอย่างลับๆ

Right now, many of us

ตอนนี้ ส่วนหนึ่งของพวกเรา

do not even know that the fight is going on,

ไม่รู้เกี่ยวกับการต่อสู้ที่กำลังเกิดขึ้น

but it is, whether you like it or not.

แต่มันมี ไม่ว่าคุณจะชอบหรือไม่ก็ตาม

And at the risk of playing the serpent,

และเมื่อต้องเสี่ยงกับการเล่นกับงูพิษหรือความร้ายกาจ

I will tell you that the tools for the fight

ผมจะบอกคุณถึงเครื่องมือที่ใช้เพื่อต่อสู้

are here, the awareness of what is going on,

ก็คือการรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น

and in your hands,

และมันอยู่ในมือของคุณเอง

just a few clicks away.

แค่คลิ๊กเมาส์เพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)